Κωνσταντινούπολη

Η μαγεία, η κουλτούρα και ο ρομαντισμός που απέπνεε η Κωνσταντινούπολη, δεν περιγράφονταν με λόγια, ούτε καν μέσα από τις ιστορίες που μου αφηγούταν η γιαγιά Ελένη από τις εκδρομές και τα ταξίδια της εκεί. Καμία λέξη δεν μπορούσε να περιγράψει το συναίσθημα, όταν κανείς βάδιζε στη γέφυρα του Γαλατά το σούρουπο, με τους δεκάδες ψαράδες να δολώνουν τα αγκίστρια τους στη θάλασσα του Βοσπόρου και τους γλάρους να στολίζουν τον ουρανό, σαν λευκά, ιπτάμενα λουλούδια. Καμία λέξη δεν μπορούσε να περιγράψει την αίσθηση του να χάνεσαι στα παζάρια του Σουλταναχμέτ, τα γεμάτα αρώματα, γεύσεις και ήχους, ή να απολαμβάνεις ένα παραδοσιακό ατμόλουτρο, σε ένα από τα χαμάμ. Η Κωνσταντινούπολη, είναι η μοναδική πόλη που ισορροπεί κυριολεκτικά σε δύο ηπείρους. Ειλικρινά, ήθελα να τα ζήσω όλα μαζί του και να μην γυρίσω το κεφάλι μου να κοιτάξω πίσω στην Ελλάδα ούτε για μία φορά.

Το μόνο πράγμα που ειλικρινά θα μου έλειπε, ήταν οι δύο κολλητές μου και ο φύλακας άγγελος μου, η Ελένη, που την έβλεπα χρόνο με το χρόνο να γερνά και να χάνει την ζωντάνια και τα κουράγια της. Τουναντίον εγώ δεν επιθυμούσα να χάσω ούτε μία μέρα δική της. Φυσικά ο Μετίν, δεν μας μίλησε για την έκπληξη που είχε ετοιμάσει στην Άρτεμις, όταν έξω ακριβώς από το αεροδρόμιο, την περίμενε ένας καστανόξανθος και κομψός νεαρός άνδρας, με μπλε ανοιχτό κοστούμι και μοντέρνο γυαλί ηλίου. Ήταν ο Κάλιχ, ο οποίος έτρεξε μονομιάς και την αγκάλιασε, ενώ χαιρέτησε ιδιαιτέρως εγκάρδια και εμένα.

«Μου έλειψες» της ψιθύρισε στο αυτί και η φίλη μου είχε κοκκινίσει ολόκληρη.

Ειλικρινά χαιρόμουν πολύ για εκείνους. Ο Κάλιχ ήταν ένα εξαιρετικό παιδί, το οποίο κόντρα στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα και να εμπιστευτεί μία κοπέλα, από άλλη χώρα και κουλτούρα, κάτι το οποίο δεν φάνηκε να τον προβληματίζει καθόλου.

«Νομίζω πως κάποιος σε περιμένει» άκουσα την διστακτική φωνή του Μετίν, ο οποίος αντιλαμβανόμουν πως δεν ήταν καλά ψυχολογικά.

Πιθανολογούσα πως βλέποντας εμάς, κάποια του έλειπε. Κάποια που είχε κάνει το απίστευτο λάθος να μην έρθει να τον αποχαιρετήσει εξαιτίας της ντροπής ή και της ανασφάλειας που ένιωθε. Φυσικά όταν θα επέστρεφα πίσω στην Ελλάδα, θα της έδινα μερικές συμβουλές, καθώς άντρες τόσο σκληρά ειλικρινείς όσο ο Μετίν, σπάνια συναντούσες. Όλοι μας μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Κάλιχ, μία μαύρη μερσεντές, και ξεκινήσαμε κάνοντας αρχικά στάση στο διαμέρισμα του Κενάν, ενώ το φρέσκο ζευγαράκι συνέχισε την πορεία του, για την μονοκατοικία του ξανθού νεαρού. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά και πλησιάζοντας στην πόρτα του διαμερίσματος, άκουσα φωνές και γέλια, ενώ άξαφνα με κατέκλυσε μία αμηχανία. Δίπλα μου, είδα και τον Μετίν να σχηματίζει μία γκριμάτσα απορίας, ενώ ταυτόχρονα χτυπούσε το κουδούνι με την πόρτα να υποχωρεί αποκαλύπτοντας μία κοπελίτσα, το πολύ δεκαεννέα χρονών.

«Γειά σου Μετίν, η κοπέλα είναι φίλη σου;» τον ρώτησε στα τούρκικα με εμένα να μην καταλαβαίνω λέξη.

«Σεϊντά σου έχω πει χιλιάδες φορές πως στο διαμέρισμα του Κενάν θα έρχεσαι μονάχα όταν θα είμαι και εγώ παρών» της απάντησε «Η αδερφή μου» μου είπε έπειτα στα αγγλικά και ξαναγύρισε προς το μέρος της «αυτή είναι η Ιλεάνα, η φίλη του Κενάν από την Ελλάδα και τώρα μάζεψε τα πράγματά σου και πήγαινε σπίτι» τελείωσε ξανά στα τούρκικα και η μικρή με στραβοκοίταξε.

«Άντρες δεν έχετε στην Ελλάδα;» με ρώτησε σε σπαστά αγγλικά και αρπάζοντας το μπουφάν της νευρικά αποχώρησε, με τον Μετίν να με συμβουλεύει να μην της δίνω σημασία.

Μόλις τελικά κατόρθωσα να μπω, αντίκρυσα ένα θέαμα που μου κομμάτιασε την καρδιά, αυξάνοντας ταυτόχρονα τους παλμούς της. Είδα τον Κενάν, πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο, να στέκεται κάτω από ένα παράθυρο διαβάζοντας. Τη στιγμή που με αντίκρισε να μπαίνω ανασηκώνοντας ελαφρώς το κεφάλι του, ο αδύναμος ήλιος φώτισε τα υπέροχα, κυανά του μάτια. Ήταν μία εικόνα, βγαλμένη κυριολεκτικά από παραμύθια, καθώς η ομορφιά αυτού του άντρα, ήταν από μόνη της, εξωπραγματική, παραμυθένια. Για λίγο έμεινε να με κοιτάζει σαστισμένος, μην μπορώντας να το πιστέψει, ενώ είδα τα μάτια του να βουρκώνουν, με τα δικά μου να ακολουθούν αντίστοιχα το παράδειγμά τους

«Νόμιζα πως δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ» μου ψιθύρισε βουρκωμένος.

«Αυτό, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί» του απάντησα με βεβαιότητα και παρατώντας κυριολεκτικά την βαλίτσα μου στην μέση του σαλονιού του, έτρεξα και τον αγκάλιασα, για να τον νιώσω να ξεσπά σε κλάματα.

«Ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να τρέξω για να σε φτάσω και να σε σηκώσω στην αγκαλιά μου» μου είπε κλαίγοντας σχεδόν και εγώ εκείνη τη στιγμή, μίσησα την μορφή του Ιάσωνα ακόμη περισσότερο, ενώ οι τύψεις μου χτύπησαν με μανία την πόρτα.

«Μαζί θα τα καταφέρουμε και θα σηκωθείς ξανά. Έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε αληθινά και δεν θα σταματήσουν αυτόν τον αγώνα δίπλα σου, αν δεν σε δουν να στέφεσαι νικητής» προσπάθησα να τον ενθαρρύνω.

«Εγώ το μόνο που ήθελα, ήταν να ήσουν εσύ δίπλα μου. Ειλικρινά Ιλεάνα, είμαι ένας άντρας που δύσκολα δένεται με κάποια γυναίκα και από μικρός επιθυμούσα να έχω μία σχέση στη ζωή μου, αλλά μοναδική. Η μοίρα μου πήρε ο,τι πολυτιμότερο είχα σε ένα βράδυ, αλλά μου έφερε στο διάβα μου εσένα, ένα πρωί. Δεν ήταν τυχαίο, δεν θα μπορούσε να είναι. Το ένιωσα και το ένιωσες και εσύ από την πρώτη στιγμή που αντικρίσαμε ο ένας τον άλλο. Από την πρώτη στιγμή που το πρόσωπό σου αυλάκωσε ένα χαμόγελο. Από τότε, από εκείνο το βράδυ στον Λόφο των Μουσών, που όλα ήταν μαγικά, ήθελα να μπορούσα να εξαφανίσω άπαντες από γύρω μας με μία μονάχα κίνηση και να σου έκανα έρωτα έξω στη φύση μέχρι το πρωί και ας σε ήξερα μονάχα λίγες ώρες. Ντρεπόμουν όμως και θα το παρεξηγούσες, αν ένας άγνωστος σου ζητούσε κάτι τέτοιο. Τώρα όμως κοίταξέ με που κατάντησα...» πρόφερε θλιμμένα και εγώ γονάτισα μπροστά του.

«Τίποτε δεν μας εμποδίζει να είμαστε μαζί, μήτε και θα το κάνει από εδώ και στο εξής. Εγώ θέλω και επίσημα να είμαι δική σου και στο ανάθεμα να πάνε όλοι τους. Θα σε στήσω ξανά στα πόδια σου, σου το υπόσχομαι. Κανένας δεν θα μας σταθεί εμπόδιο»του δήλωσα αποφασιστικά, καθώς μέσα από την δική του ερωτική εξομολόγηση, είχα πάρει κουράγιο και εγώ. Τελικά αποφάσισα, πως όταν θα επέστρεφα, θα κουβέντιαζα αρχικά με τον Έκτορα και κατόπιν με τον Ιάσωνα, καθώς τον τίτλο του πατέρα για εμένα τον είχε χάσει για πάντα. Είδα τον Μετίν να μας χαμογελά και να αποχωρεί διακριτικά προκειμένου να επιστρέψει μάλλον και εκείνος στο δικό του σπίτι.

Βγαίνοντας από την πολυκατοικία του Κενάν και με την ψυχολογία του ελαφρώς πεσμένη, καθώς κάποια του έλειπε υπερβολικά πολύ, αποφάσισε αρχικά να περάσει από τις πλωτές καντίνες του Βοσπόρου, δοκιμάζοντας ένα μπαλίκ εκμέκ, κοινώς σάντουιτς μα ψάρι και κατόπιν να επιστρέψει στο διαμέρισμά του. Με τον ήλιο να έχει πλέον δύσει και την νυχτερινή ζωή να παίρνει θέση στην όμορφη Ιστανμπούλ, ο Μετίν αποφάσισε να βγει με φίλους του έπειτα από πολύ καιρό, προσκαλώντας και τον Κάλιχ με την Άρτεμις, αν δεν είχαν κανονίσει κάτι ιδιαίτερο, καθώς θα ήταν ευκαιρία για την κοπέλα να γνωρίσει τα διάφορα μέρη και την νυχτερινή ζωή της πόλης.

Ανεβαίνοντας ωστόσο στην παλιά του πολυκατοικία, άκουσε περίεργες φωνές. Καθώς γνώριζε πως η μητέρα του δεν ζούσε πλέον μαζί τους, δεν μπορούσε να καταλάβει ποια ήταν η γυναικεία φωνή που ηχούσε σκεπάζοντας πότε πότε εκείνη του πατέρα του. Για κάποιον λόγο, ένιωσε τα χέρια του να παγώνουν, καθώς έβαζε υπερβολικά αργά το κλειδί στην κλειδαριά για να μην ακουστεί. Ευτυχώς είχαν επιδιορθώσει επιτέλους την πόρτα και είχε πάψει να τρίζει σαν παλιοσίδερο, δίνοντάς του την άνεση να κινηθεί αέρινα στον χώρο δίχως να γίνει αντιληπτός. Ήχοι και επιφωνήματα πρόστυχα είχαν απλωθεί στον χώρο και εκείνος με την οργή να κοχλάζει ήδη, κινήθηκε προς το δωμάτιο των γονιών του μονάχα για να δει από το καθρέπτη, ένα θέαμα που τον σόκαρε και τον αηδίασε. Τον πατέρα του και τη Σελέν να κάνουν έρωτα. Για εκείνη είχε στεφθεί με τον τίτλο του καταναγκασμού καθώς φαινόταν, ενώ δευτερόλεπτα αργότερα, την άκουσε να του λέει :

«Μου υποσχέθηκες για αντάλλαγμα, πως θα μου πεις πού βρίσκεται ο εγγονός μου».