ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

1 χρόνο πριν...

Καλοκαίρι στην Λευκάδα.

Η Λευκάδα είναι μαγευτική! Δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψω. Τα τιρκουάζ νερά, ο καταγάλανος ουρανός και η άσπρη άμμος, με έκαναν να πιστεύω, πως ήμουν στον παράδεισο! Καθόμουν σε μία πέτρα, πάνω σ' ένα λόφο γεμάτο δέντρα, θάμνους και λουλούδια.

Ένιωθα δέος, καθώς παρακολουθούσα το τοπίο γύρω μου. Ήταν όλα τόσο τέλεια, τόσο ήσυχα...

'' Ιωάννα, Ιωάννα! '' η φωνή της αδελφής μου, της Χριστίνας, διακόπτει τη ροή των σκέψεών μου.

'' Μμ! Έγινε κάτι Χριστίνα; '' απάντησα σαν ναρκωμένη

'' Καλέ εσύ δεν ακούς όταν σε φωνάζουνε; Έχω ξελαριγγιαστεί τόση ώρα! Τέλος πάντων πρέπει να πάμε, στο ξενοδοχείο, να ετοιμαστούμε για το πάρτι '' μου είπε.

''Α, ναι το πάρτι. Το είχα ξεχάσει εντελώς!'' είπα, κάπως αδιάφορα.

'' Μα είσαι χαζό παιδάκι μου; Ξεχνιούνται τα πάρτι; Και πόσο μάλλον τα δικά μας; Σοβαρά τώρα, αλλά πρέπει να είσαι ο μόνος άνθρωπος που ξεχνάει τα γενέθλιά του...''σχολίασε και με κοίταζε σαν ούφο που το είχα ξεχάσει.

'' Καλά οκ, πάμε τώρα να ετοιμαστούμε'' είπα και το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά, τόσο που έγινε ακόμα πιο ωραία. Η Χριστίνα είναι πολύ όμορφη!

Έχει σγουρά ξανθά μαλλιά, μάτια πράσινα σαν σμαράγδια, ροζ χείλη και ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Είναι 15 χρονών, δηλαδή ένα χρόνο μικρότερή μου. Μπορεί να διαφωνούμε συχνά, αλλά σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ καλά.

Μέναμε με την οικογένειά μου, σ' ένα απλό Ξενοδοχείο, με θέα τη θάλασσα, και συγκεκριμένα την παραλία 'Κάθισμα' .

Το δωμάτιο, που μέναμε, είναι λιτά διακοσμημένο, με μονάχα 3 κάδρα που απεικονίζουν μία γυναίκα σε τρεις φάσεις. Παιδική ηλικία, εφηβεία και ενηλικίωση.... Στην έκφρασή της υπάρχει μόνο θλίψη... Ένιωθα λίγο φόβο, αλλά τίποτα το σπουδαίο.

Το δωμάτιο ήταν αρκετά ευρύχωρο. Υπήρχε ένα μεγάλο μπάνιο, ένα μίνι σαλόνι και δύο υπνοδωμάτια, Ένα των γονιών μου κι ένα δικό μου και της Χριστίνας.

Μπήκαμε στο δωμάτιο με την Χριστίνα και ανοίξαμε τις βαλίτσες , για να δούμε τι θα φορέσουμε στο πάρτι.

Θα κάναμε μπάνιο και στη θάλασσα, οπότε πρώτα τα μαγιό μας. Η Χριστίνα έβαλε το ροζ , στράπλες μαγιό της με ένα άσπρο φόρεμα που τόνιζε τα χαρακτηριστικά της. Εγώ έβαλα το μαύρο μαγιό μου, με ένα κοντό τζιν σορτσάκι και ένα μαύρο πουκάμισο, ψηλά δεμένο αφήνοντας ακάλυπτη την γυμνασμένη κοιλιά μου. Μία διαφορά που έχω με την αδελφή μου είναι ότι εγώ λατρεύω το μαύρο και μισώ το ροζ, ενώ εκείνη το ακριβώς αντίθετο!

''Είσαι πανέμορφη! ''είπε με θαυμασμό.

''Υπερβολές...'' είπα χαμογελαστά, και μετά συνέχισα,

"κι εσύ, όμως, δεν πας πίσω!'' την κολάκευσα.

''Καλά, ασ' τα αυτά τώρα και πάμε γιατί θ' αργήσουμε!'' είπε κι έσκυψε το κεφάλι της για να μην δω ότι κοκκίνισε...

--------------------------------------------------------------------------

Κατεβήκαμε στο beachbar της παραλίας και βρήκαμε τους γονείς μας και τον κολλητό μου τον Αλέξη ( ο οποίος έτυχε να είναι Λευκάδα με τους γονείς του, επειδή εκείνοι είχαν εξοχικό εκεί)να έχουν μαζέψει όλους τους πελάτες του μπαρ σ' ένα μεγάλο ημικύκλιο.

Μόλις με είδαν άρχισαν να τραγουδάνε το HappyBirthday. Τα τρελά! Αλλα ηταν τόσο ωραία!

Ο Αλέξης είναι φίλος μου από το γυμνάσιο. Είναι ψηλός, με καστανά ίσια μαλλιά, πράσινα μάτια και ηλιοκαμένο δέρμα. Δουλεύει ,προσωρινά, στο μπαρ ως DJ, οπότε συνεννοήθηκε με τον ιδιοκτήτη και μας παραχώρησε το μπαρ για όλη την μέρα, δωρεάν.

Κατά τη διάρκεια του πάρτι, ο Αλέξης μου γνώρισε δύο φίλους του ( οι οποίοι είχαν κι εκείνοι εξοχικό στην Λευκάδα). Τον Στέφανο και την Νικολέτα. Ο Στέφανος είναι ψηλός, με καστανά μαλλιά και μάτια, ενώ η Νικολέτα είναι λίγο πιο κοντή, με σκούρα καφέ μαλλιά και μελί ματιά.

Βάλαμε μουσική και χορεύαμε από τις 6:00 το απόγευμα μέχρι τις 9:00 το βράδυ. Μετά κάναμε μπάνιο στην θάλασσα, με τη συνοδεία μουσικής πάντα. Κατά τις 10:00μμ. βγήκαμε από το μπαρ, κάτσαμε σ' ένα από τα εξωτερικά τραπέζια, και μιλάγαμε για άσχετα θέματα. Τη συζήτηση διέκοψε ξαφνικά ο Στέφανος.

''Να σου πω Ιωάννα, μπορώ να φέρω και τον αδελφό μου, τώρα, γιατί τέτοια ώρα θα είναι μόνος του, στο ξενοδοχείο; ''ρώτησε.

''Και βέβαια!'' του απάντησα κάπως σαστισμένη. Δεν ήξερα ότι είχε αδελφό.

''Πώς τον λένε;''

''Εμ... Άγγελο'' τραύλισε

'' Οκ. Πήγαινε!'' του είπα ενθαρρυντικά.

Η απάντησή μου σαν να του έδωσε θάρρος, κι άρχισε να περπατάει γρήγορα προς το ξενοδοχείο. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν τον είδα να μπαίνει στο ξενοδοχείο που έμενα κι εγώ! Αυτό δεν το ήξερα.

Μετά από 5-10 λεπτά ο Στέφανος γύρισε, και πίσω του ήταν ο αδελφός του, ένα αγόρι στην ηλικία μου. Μόλις ήρθαν πιο κοντά, και μπόρεσα να τον δω καθαρά, δεν πίστευα στα μάτια μου! Έχετε ακούσει αυτό που λένε, όνομα και πράγμα; Αυτό είναι κι εκείνος, άγγελος. Ένα αγόρι ψηλό, γεροδεμένο, με γαλαζοπράσινα πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τα κόκκινα χείλη του, έκαναν αντίθεση με το κάτασπρο δέρμα του.

Η ομορφιά του ήταν εξωπραγματική! Το βλέμμα του σε μαγνήτιζε και χανόσουν μέσα στα ματια του..

Ο Στέφανος έσπασε τη σιωπή λέγοντας:

''Λοιπόν Άγγελε... να σε συστήσω. Πρώτα απ' όλα η εορτάζουσα. Από 'δω η Ιωάννα'' είπε και με έδειξε με μία κίνηση, του χεριού του.

Τότε ο Άγγελος, γύρισε απότομα, το κεφάλι του και με κοίταξε κατευθείαν μεσ' τα μάτια. Ο κόσμος γύρω μου έσβησε. Έβλεπα μόνο τα μάτια του. Τίποτε αλλο.

Ξαφνικά η έκφρασή του σκλήρυνε, και με κοίταζε περίεργα λες και του είχα κάνει κάτι!

Έσπασα τη σιωπή.

'' Γεια σου... Άγγελε '' κατάφερα ν' αρθρώσω. Εκείνος όμως αρκέστηκε σ' ένα γρήγορο νεύμα.

Ο Στέφανος παρατήρησε ότι τα πράγματα είναι αμήχανα κι έτσι, άρχισε , βιαστικά, να συστήνει και τους υπόλοιπους. Σ' όλη τη διάρκεια της κουβέντας που κάναμε μετά ο Άγγελος δεν μίλαγε, φαινονταν χαμένος στις σκέψεις του...

Κατά τις 11:00 το βράδυ η Νικολέτα έφυγε, το ίδιο και ο Αλέξης και η Χριστίνα, γιατί ήταν κουρασμένοι. Μετά από αρκετή ώρα ο Στέφανος ξαφνικά είπε:

''Πρέπει να πάρω ένα τηλέφωνο. Άγγελε είναι αργά, πήγαινε την Ιωάννα στο ξενοδοχείο '' είπε επιτακτικά κι έφυγε. Ο Άγγελος θύμωσε πολύ! Με άρπαξε από τον καρπό κι άρχισε να με τραβάει με πολύ δύναμη προς το ξενοδοχείο.

''Σταμάτα!'' φωνάζω αλλά τίποτα. Προσπαθώ ν' απελευθερωθώ. Μα τι διάολο κανει;!

''Σταμάτα τω...'' δεν πρόλαβα καν να τελειώσω την φράση μου και με έλουσε το σκοτάδι...