~Your P.O.V~

- CO SIĘ TU NAJLEPSZEGO STAŁO?!

Zimno mi...

- SZYBKO!

Wszystko mnie boli...

- POMÓŻCIE!

Co się ze mną dzieje...

- ZAWOŁAJCIE PANICZA!

Ktoś mnie podnosi...

- KTO TO ZROBIŁ?!

Ktoś kładzie mnie na czymś miękkim...

- ______! CO SIĘ STAŁO?!

Tata...

- NIE MARTW SIĘ KOCHANIE... WYCIĄGNIEMY CIĘ Z TEGO...

~Time skip!~

Powoli uchyliłam oczy... Było jasno. Zdecydowanie za jasno. Przekrzywiłam trochę głowę. Obok mnie siedział tata. Miał zamknięte oczy, jedną dłonią podpierał głowę, a drugą trzymał moją dłoń. Spróbowałam się podnieść, ale przeszkodził mi gwałtowny ból w nadgarstkach i w brzuchu. Krzyknęłam cicho, opadając na poduszkę i materac.

- T-tato... - Jęknęłam, po czym syknęłam ponownie z bólu. Tata poderwał głowę i spojrzał na mnie załzawionymi oczami.

- Nie strasz mnie tak... - Pogładził mnie kciukiem po policzku. - Nie chcę cię stracić...

- Tato... C-co--? - Ledwo mówiłam, ale musiałam wiedzieć co się stało.

- Sam tego nie wiem. Z tego co powiedziała mi reszta, to leżałaś zakrwawiona w kuchni, ledwo oddychając. Przeraziłaś nas wszystkich.

- Tato... C-co teraz będzie?

- Teraz to zostajesz w łóżku, dopóki nie poczujesz się lepiej. Masz złamane oba nadgarstki oraz parę żeber. Do tego jeszcze nie wykluczamy krwotoku wewnętrznego.

- N-nie musisz się m-martwić... - Szepnęłam, starając się go uspokoić.

- Muszę. Tylko ty mi zostałaś. - Ucałował moje czoło i wstał ze swojego miejsca. - Wrócę za chwilę z czymś do zjedzenia. Spróbuj się trochę zdrzemnąć.

- D-dobrze... - Szepnęłam, zamykając oczy.

~Time skip!~

Minęły trzy tygodnie, od tamtego wydarzenia. Żebra i nadgarstki się już zrosły. Wszystko dzięki moim zdolnością regeneracyjnym. Jedna z zalet bycia shinigami. Dalej jednak byłam uziemiona w łóżku. Tata nie chce powtórki z moim złym stanem po wyjściu z tej dziwnej posiadłości. Ułożyłam się wygodniej na dużych poduszkach.

- Jak się czujesz? - Do mojego pokoju weszła Vanessa razem zresztą dziewczyn. Przez ten czas dość mocno się z nimi zżyłam i zaprzyjaźniłam. Nawet początkowo niechętna Yuko okazała się przyjazną osobą.

- Już dobrze. Dziękuję. - Usiadłam. Dziewczyny się uśmiechnęły.

- Jeśli czegoś potrzebujesz, to tylko mów. - Kitsune uśmiechnęła się tym swoim delikatnym uśmiechem.

- Dziękuję wam za troskę oraz za to, że spędzacie tu ze mną swój czas. - Szepnęłam zawstydzona. Może mają inne zajęcia, a jednak tu ze mną siedzą...

- Nie musisz nam dziękować. - Zbyła mnie Karo. - Nie przeszkadza nam to. Cieszymy się, że jest już lepiej.

- Wiele osób martwi się o ciebie. - Dopowiedziała Vanessa. - Mamy nadzieję, że szybko do nas dołączysz.

- Też mam taka nadzieję... - Szepnęłam do siebie.

Dziewczyny zostały jeszcze trochę. Porozmawiałyśmy o typowo kobiecych sprawach. Po jakiś dwóch godzinach wyszły. Położyłam głowę na poduszce. Przez to ciągłe leżenie jestem strasznie zmęczona. Trochę snu nie zaszkodzi...

~Time skip!~

Zostałam obudzona przez silne uderzenie w policzek. Otworzyłam powoli oczy, ale zostałam ponownie uderzona. Usiadłam na łóżku. Przede mną stał Sebastian, dalej patrząc na mnie wrogo. Przez cały czas, kiedy tu spędziłam, nie przychodził do mnie. Może i dobrze...

- Czemu jeszcze tu leżysz? - Wysyczał.

- M-mam odpoczywać. - Powiedziałam cicho.

- A to niby czemu? Ponoć jesteś służącą, a służący pracują.

- To przez ciebie. - Syknęłam co raz bardziej wściekła. - To przez ciebie skończyłam w tym-- - Nim dokończyłam ponownie zostałam uderzona w twarz. Upadłam na podłogę z głuchym odgłosem. Zostałam chwycona za włosy i pociągnięta w górę. Napotkałam wzrokiem czerwone tęczówki.

- Aż żałuję, że tak ulgowo cię potraktowałem. - Puścił moje włosy, przez co ponownie upadłam na ziemię. - Chcę cię widzieć za 10 minut w kuchni, razem z resztą służby.

Wyszedł z mojego pokoju. Siedziałam jeszcze chwilę zdezorientowana, ale w końcu podniosłam się chwiejnie i, trzymając się ścianę, przebrałam się oraz wyszłam na korytarz. Moje ciało nie było przyzwyczajone do wysiłku i każdy ruch sprawiał mi trudność. Nim skręciłam w korytarz prowadzący do kuchni, stanął przede mną Ciel z założonymi rękoma.

- Co tu robisz?

- J-ja... - Wydukałam, ale zaczęłam kaszleć. Zakryłam usta dłonią.

- Powinnaś być w swoim pokoju.

- Powiedz to Sebastianowi. - Fuknęłam. Lekko zaczęłam się chwiać, więc oparłam się mocniej o ścianę. - To on mnie trzy razy uderzył bym wyszła do pracy.

- Żartujesz sobie? - Spytał. Pokręciłam przecząco głową. - Wracaj do swojego pokoju, a ja sobie z nim porozmawiam.

~Time skip!~

Siedziałam w bibliotece w posiadłości. Tata pomógł mi tu przyjść. Dalej nie wie, o tym biciu. Nie mogę mu powiedzieć, by się tylko zamartwiał. Byłam mnie więcej w środku powieści detektywistycznej, którą znalazłam na jednej z półek. W momencie, kiedy chciałam przewrócić stronę do środka wparował Sebastian razem z Roseą. Spojrzałam na nich zza okularów.

- Coś się stało? - Spytałam zimno.

- To, że weszliśmy tu gdzie jesteś nie znaczy, że coś od ciebie chcemy. - Odpowiedział mi demon. Dam sobie radę. Nie pozwolę, by coś takiego na mnie wpłynęło. Siedziałam w ciszy przez parę minut. Nagle Sebastian powiedział po raz kolejny coś, co połamało moje serce.

- Będę już ruszać kochanie. - Ucałował blondynkę w policzek i wyszedł z biblioteki. Zostałyśmy z Roseą same.

- Widzisz? Sebas-chan już cię nie chce. - Zaczęła pewnie Rosea - Zresztą ja też nie chcę cię tu widzieć. Najlepiej jeśli wykonasz to co masz do zrobienia i znikniesz jak najprędzej.

- Ale... Jak to możliwe? Czemu on... - Spytałam, nie dowierzając w usłyszane słowa. Siedziałam cały czas jak słup soli, wpatrzona w drzwi przez które wyszedł demon. - Przecież jeszcze niedawno sam nie mógł się ode mnie oderwać...

- No cóż... Może dlatego, że jestem od ciebie lepsza? We wszystkim. Pod każdym względem. - Wyszeptała dobitnie blondynka.

- Co? - Spojrzałam zdziwiona na zielonooką.

- To co słyszałaś. - Wypowiedziała te słowa melodyjnie z podłym uśmieszkiem na ustach.

- Niby dlaczego?

- Bo tak.

- Niby co masz w sobie takiego, że on ma kochać ciebie, a mnie nienawidzić?

- Bo jestem ładniejsza, bo jestem piękniejsza, bo jestem bardziej seksi, bo jestem bardziej zajebista, bo jestem mądrzejsza, bo jestem lepsza w łóżku... - Z każdym słowem jej głos stawał się coraz wyższy, mocniejszy i bardziej pewny siebie. - Kurwa! Bo jestem demonem. - Prawie wykrzyknęła. Rosea nie przejęła się zbytnio wypowiedzianymi przez siebie słowami, tylko na chwilę zamilkła.

- A Sebastian o tym wie? - Podjęłam powoli.

- Nie wiem. Ja mu nie mówiłam, ale na pewno to wyczuł. Przecież sam nim jest. - Fuknęła, przewracając oczami.

- Wiem o tym. Wiem, że jest demonem, ale to nie znaczy--

- A zresztą. Nawet gdybym mu powiedziała nie zmieniłoby to faktu, że jesteśmy zaręczeni. - Przerwała mi z wielkim uśmiechem, pokazując srebrny pierścionek z dużym, czarnym kamieniem.

- C-co?! O cholera! - Wymsknęło mi się. A-ale jak? Kiedy? Przecież to nie możliwe, prawda?

- Zaskoczona? - Uśmiechnęła się wrednie.

- T-tak. I to bardzo. - Odpowiedziałam cicho, zakrywając twarz włosami. - Ale jak w tak krótkim czasie?

- Mam swoje sposoby. - Odparła chytrze i odwróciła się na pięcie. - Już nie mogę się doczekać, aż ja i Sebuś staniemy przed ołtarzem. - Zaśmiała się na swoje myśli. A ja dalej siedziałam w tym jednym miejscu. Jednak już nic nie zrobię. Mam bardzo małą szansę... Ukryłam twarz w dłoniach, hamując szloch, który wstrząsał moim ciałem.

_______________________________________________________________
Dialog między Reader-chan a Roseą został napisany przez moją kochaną Hiyuko