ΛΑΪΛΑ

Ξαπλωμένη κάτω στο κρύο πάτωμα στο μπουντρούμι, που είχε γίνει το νέο μου σπίτι, ή δύναμη που μέχρι πρότινος ξεχείλιζε από το κορμί μου είχε εξαφανιστεί και κάθε μέρα που περνούσε μετατρεπόμουν σε ένα άψυχο κέλυφος που δεν είχε μείνει, μέσα σε αυτό, το παραμικρό ίχνος ζωής.

Οι αλυσίδες που με κρατούν δεμένη, φτιαγμένες από καθαρό ασήμι, με πονούσαν και προκαλούσαν εγκαύματα στα χέρια και στους καρπούς μου. Κάθε κίνηση που έκανα ήταν ένα βασανιστήριο.

Είχα χάσει πια την αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερα αν είχε περάσει μια μέρα, μια εβδομάδα ή ένας μήνας. Δεν υπήρχε καμία χαραμάδα, ούτε κάποιο παράθυρο από το οποίο να μπαίνει έστω και μια ακτίνα φωτός. Μοναδικός ήχος, οι σταγόνες του νερού που έπεφταν από το ταβάνι στο πάτωμα. Μοναδική μου παρέα ένας αρουραίος που καταβρόχθιζε το μουχλιασμένο φαγητό που είχε μείνει άθικτο στο πιάτο. Μου έφερναν κάθε μέρα φαγητό, αρνιόμουν όμως να το φάω, αρνιόμουν να δεχτώ αυτήν την κίνηση ελεημοσύνης.

Αυτή ήταν η ζωή μου από εδώ και πέρα, παγωμένη, ένα άτομο ξεχασμένο από τον κόσμο χωρίς παρόν και μέλλον.

Κανένας δεν γνώριζε που είναι και κάνεις δεν με έψαχνε. Οι γονείς μου ήταν οι μόνοι που νοιαζόντουσαν για εμένα και, πιθανότατα θα νόμιζαν πως είχα καταφέρει να το σκάσω.

Η Μία από την άλλη, η γλυκιά μου η Μία, αν γνώριζε την αλήθεια θα είχε κινήσει γη και ουρανό για να με βοηθήσει. Θα είχε γκρεμίσει ολόκληρο το αρχοντικό για να πετύχει αυτό που ήθελε, αποφασισμένη να διορθώσει με οποιονδήποτε τρόπο αυτή και ποια δημότες άλλη αδικία. Υπήρχαν φορές που αναρωτιόμουν αν ήταν πραγματικά κόρη τους.

***

ΝΤΙΜΙΤΡΙ

«Πως τόλμησες και έδωσες μια τόσο σκληρή διαταγή; Δεν σε πιστεύω. Δεν μπορώ να πιστέψω πως τόλμησες να κάνεις κάτι τόσο σκληρό και απάνθρωπο σε έναν άνθρωπο που δεν σου έχει κάνει απολύτως τίποτα, ούτε σου ζήτησε ποτέ κάτι... Τόσο πολύ σε πείραξε πια που η Λάιλα είναι το ταίρι σου; Δεν σου φτάνει το ότι την απέρριψες επειδή είναι omega; Δεν σου φτάνει που εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά της για να μην σε βλέπει; Έπρεπε να πέσεις τόσο χαμηλά και να την κλειδώσεις στο μπουντρούμι για να το ευχαριστηθείς;»

«Ποιο ταίρι; Ποια μπουντρούμια;» αναφώνησε έκπληκτος ο Αξελ και πετάχτηκε όρθιος από την καρέκλα που καθόταν.

Η Μία δεν είχε προσέξει την παρουσία του Άξελ όταν μπήκε φουριόζα μέσα στο γραφείο, ούτε όταν κοπάνησε με δύναμη τα χέρια της πάνω στο γραφείο. Άρχισε να με βομβαρδίζει με ατελείωτες ερωτήσεις και κατηγορίες χωρίς να προσέξει πως δεν ήμουν μόνος μου, φέροντας με τώρα αντιμέτωπο με έναν έκπληκτο Άξελ και μια οργισμένη Μία που δεν θα αργούσε να ξεσπάσει.

Μόνο ο Νόα παρέμενε ήρεμος. Είχε ακολουθήσει την Μία στο γραφείο αλλά είχε προτιμήσει να κρατήσει μια απόσταση από τους υπόλοιπους. Τώρα βρισκόταν στην άκρη του δωματίου να στηρίζεται πάνω στον τοίχο με τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος του και το κεφάλι του χαμηλωμένο.

Γνώριζε, ήμουν σίγουρος πως γνώριζε τα πάντα πριν ακόμα το σημερινό δίκαιο ξέσπασμα της Μία. Η αδερφή μου δεν κρατούσε ποτέ κανένα μυστικό από τον Νόα όσο σημαντικό κι αν ήταν. Του έλεγε τα πάντα, ήταν ανίκανη να του κρατήσει κάτι κρυφό και επειδή δεν ήθελε και επειδή ο Νόα την διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο.

Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα που ο Νόα θα μου ζητούσε εξηγήσεις, όχι τόσο για το υποτίθεται πως έκανα αλλά για το ότι κράτησα κρυφό από τους φίλους μου κάτι τόσο σημαντικό.

«Θα αλλάξεις την διαταγή σου αυτή την στιγμή» απαίτησε η Μία.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό».

«Δεν μιλάς σοβαρά» ξεφώνισε ο Άξελ

«Μιλάω πολύ σοβαρά και μπορεί να φαίνεται σκληρό αλλά πιστέψτε με όταν λέω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να την κρατήσω ασφαλή».

Η Μία γέλασε γεμάτη ειρωνικά και μου γύρισε την πλάτη. Παλεύει να μην μου επιτεθεί εκείνη και εγώ κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου της έδινα κάθε αφορμή για να το κάνει.

«Ντιμίτρι ακούς τι λες; Πως την βοηθάς κλειδώνοντας την».

«Ξέρω πως ακούγεται τρελό και πως δεν έχω δικαίωμα να το ζητάω αλλά πρέπει να με εμπιστευθείτε».

«Δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς κάτι τέτοιο, όχι μετά απ' ότι έκανες. Την κλείδωσες σε ένα μπουντρούμι λες και είναι κάποιο ζώο».

«Καλύτερα στο μπουντρούμι πάρα στον τάφο» αποκάλυψα την αλήθεια με μια κραυγή αφήνοντας τους σε κατάσταση σοκ. Σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν με φόρα στέλνοντας την πάνω στην βιβλιοθήκη που υπήρχε πίσω μου.

Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και έδειξα τα πραγματικά μου συναισθήματα. Πόνος φόβος, απελπισία, μέσα σε μια στιγμή το προσωπείο που με τόση μαεστρία είχα καταφέρει να διατηρήσω, όλα αυτά τα χρόνια έσπασε και ο πραγματικός εαυτός μου αποκαλύφθηκε. Είχα σπάσει, κάθε μέρα που περνούσε πονούσα όλο και περισσότερο με τον πόνο μου να γίνεται όλο και πιο αφόρητος. Δεν μίλησα ποτέ και, αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Σώπασα και δέχτηκα να ζήσω μια ζωή την οποία επέλεξα μόνο και μόνο εξαιτίας του τεράστιου "εγώ" μου. Έπρεπε να τα είχα παρατήσει όλα και να το είχα σκάσει με την Λάιλα, θα ζούσαμε στην εξορία αλλά τουλάχιστον θα ήμασταν ευτυχισμένοι.

Αυτή η παραδοχή έκανε τα μάτια μου να βουρκώσουν και δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. Ντράπηκα τόσο που γύρισα την πλάτη στους φίλους μου για να μην αντικρίσουν μια εικόνα που δεν είχαν δει ποτέ στο παρελθόν.

Έπρεπε να συνέλθω, να φορέσω ξανά την μάσκα και να προσποιηθώ πως δεν με ένοιαζε ούτε η Λάιλα, ούτε το τι θα της συνέβαινε. Ήταν όμως πολύ αργά, το γυαλί είχε σπάσει και δεν ξανακόλλαγε, ούτε μπορούσα να επιστρέψω στον παλιό μου ψεύτικο εαυτό.

«Ντιμίτρι...»

Η Μία είπε το όνομα μου με στοργή. Όλη η οργή που ξεχείλιζε από μέσα της δεν υπήρχε πια, η στοργή είχε πάρει την θέση της. Είχα ακόμα την πλάτη μου γυρισμένη σε εκείνη όμως γνώριζα πως η αδερφή μου μπορούσε να με δει ακόμα και χωρίς να κοιτάζει το πρόσωπο μου.

«Δεν έδωσα εγώ την διαταγή αλλά η μητέρα. Όταν το έμαθα έγινα έξαλλος, της είπα πως δεν πρόκειται να επιτρέψω να συμβεί».

«Ναι αλλά το έκανες» βιάστηκε να μου κοπανήσει ο Άξελ.

«Το επέτρεψα ναι αλλά μόνο επειδή μου ξεκαθάρισε πως την στιγμή που θα ζητήσω να ελευθερώσουν της Λάιλα εκείνη θα διατάξει την εκτέλεση της».

«Τι πράγμα;» φώναξαν με μια φωνή ο Άξελ και η Μία.

«Αυτή η γυναίκα είναι ένα τέρας» είπε η Μία «Ο πατέρας τι έκανε;»

«Τι ερώτηση είναι τώρα αυτή; Πήρε το μέρος της φυσικά, όπως πάντα» είπα και προχώρησα προς το μικρό γωνιακό μπαρ που υπήρχε στην άκρη του δωματίου και μου έβαλα ένα ποτό.

«Θέλω και εγώ ένα» ζήτησε η Μία την στιγμή που άδειασα το περιεχόμενο του ποτηριού με μια ανάσα. Έβαλα λίγο ουίσκι σε ένα καθαρό ποτήρι και την το έδωσα, σε άλλη περίπτωση θα αρνιόμουν αλλά αυτή την στιγμή το χρειαζόταν το ίδιο όσο και εγώ.

Η Μία με αντέγραψε και ήπιε το λιγοστό ουίσκι που της έβαλα με μια ανάσα. Αντέδρασε έντονα όταν το καυτό υγρό εισχώρησε στο σύστημα της, δεν ήταν μαθημένη σε τόσο δυνατά ποτά, όμως η επίδραση ήταν άμεση και χαλάρωσε αμέσως.

Καθίσαμε όλοι μαζί στο σαλόνι του δωματίου. Η Μία στον καναπέ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του Νόα, ενώ εγώ και ο Αξελ καθίσαμε στις πολυθρόνες.

«Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι γονείς μου έκαναν κάτι τόσο σκληρό» είπε η Μία.

«Εγώ πάλι μπορώ» είπε ο Νόα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μίλησε από την στιγμή που μπήκε στο γραφείο.

Ο Νόα δεν συμπάθησε ποτέ τους γονείς μου, όχι επειδή του είχαν κάνει κάτι αλλά εξαιτίας του πως χειρίζονται πράγματα και καταστάσεις.

«Πρέπει να την βοηθήσουμε» είπε η Μία με πυγμή. Η αδερφή μου δεν θα ησύχαζε μέχρι να βρει μια λύση.

«Ναι αλλά πως;» ρώτησε ο Άξελ.

«Ο Ντιμίτρι μπορεί να το κάνει. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που την βοηθάει να ξεφύγει» μίλησε ο Νόα πιάνοντας μας όλους απροετοίμαστους και πάνω απ' όλα εμένα. Δεν μπορεί να γνώριζε στ' αλήθεια πως πριν από δύο χρόνια είχα παραπλανήσει την αγέλη για να καταφέρει η Λάιλα να το σκάσει.

«Το ήξερες;» τον ρώτησα σοκαρισμένος. Ο Νόα έγνεψε καταφατικά, αλλά ακόμα κι έτσι μου ήταν πολύ δύσκολο να το πιστέψω. Είχα προσέξει κάθε λεπτομέρεια έτσι ώστε κανένας να μην καταλάβει πως εσκεμμένα οδήγησα την αγέλη προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είχα καταφέρει να ξεγελάσω μέχρι και τον Ξαβιέ, τον καλύτερο beta και σύμβουλο που είχε περάσει ποτέ από αγέλη. Είχε πιστέψει την ιστορία μου χωρίς να υποψιαστεί το παραμικρό, η μήπως όχι, πέρασε στιγμιαία αυτή η τρελή σκέψη από το μυαλό μου. Ίσως να μην τον είχα ξεγελάσει ποτέ, ίσως να είχε γίνει συνεργός στο σχέδιο μου, χωρίς εγώ να το γνωρίζω. Είχε αποδείξει άλλωστε άπειρες φορές στο παρελθόν πόσο πολύ αγαπούσε την κόρη του.

«Από την πρώτη στιγμή».

«Γιατί δεν είπες τίποτα τότε;»

«Επειδή τότε...» Τόνισε την λέξη και έκανε μια παύση «...δεν ήσουν έτοιμος να δεχτείς πως δεν ήταν ο δεσμός που σε παρακινούσε αλλά το ότι ήσουν και παραμένεις μέχρι και σήμερα ερωτευμένος μαζί της».

«Δεν το πιστεύω πως έκανες κάτι τέτοιο» είπε η Μία με τρεμάμενη φωνή και έφερε τα χέρια στο πρόσωπο της.

«Για τόσο τέρας με έχετε πια;»

«Εμείς φταίμε;» μου αντιγύρισε ο Άξελ. «Δεν έκανες και λίγα. Θυμάσαι πως της φέρθηκες όταν πήγαμε στο σπίτι των γονιών της, όταν επέστρεψε; Θα την είχες χτυπήσει αν δεν σε είχα σταματήσει. Για να μην αναφέρω τα λόγια που ξεστόμισες όταν μας είδες μαζί στην λίμνη».

«Ζήλεψα» παραδέχτηκα.

«Κάτι το οποίο καταλαβαίνω τώρα αλλά τότε ήθελα να σου δώσω μπουνιά μπας και σταματήσεις να μιλάς».

Ο Νόα και η Μία έβαλαν τα γέλια και μαζί τους και εγώ. Είχα φερθεί απαίσια, χωρίς να έχω άλλη δικαιολογία πέρα από τον θυμό και την ζήλια. Θυμό γιατί η Λάιλα επιστρέφοντας στην αγέλη είχε βάλει σε κίνδυνο την ζωή της. Ζήλια επειδή, παρά τον δεσμό μας που είχε σπάσει δεν άντεχα να την αγγίζει κανένας άλλος άντρας.

Ο Νόα είχε απόλυτο δίκιο, ήμουν και ακόμα είμαι ερωτευμένος με την Λάιλα.

«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια πάμε τώρα να την βγάλουμε από εκεί» είπε η Μία και πετάχτηκε όρθια.

«Ηρέμησε τίγρη» την πείραξε ο Νόα και ταυτόχρονα την συγκράτησε.

«Δεν μπορούμε να περιμένουμε».

«Ούτε μπορούμε να μπούμε έτσι απλά στα μπουντρούμια. Οι γονείς σας οργάνωσαν όλο αυτό το σχέδιο έτσι ώστε να φροντίσουν να μην είναι μαζί  ο Ντιμίτρι και η Λάιλα...»

«Θα έχουν βάλει κάποιον δικό τους να την φιλάει» ολοκλήρωσε ο Αλεξ την σκέψη του Νόα.

Σκέψεις που είχα κάνει και εγώ ο ίδιος.

«Ακριβώς».

«Άρα τι κάνουμε;» ρώτησε ξανά ξανά Μία.

«Σκεφτόμαστε έξυπνα και βρίσκουμε ένα τρόπο να την βγάλουμε από εκεί χωρίς να κινήσουμε υποψίες».

Καθίσαμε όλοι μαζί και βάλαμε το μυαλό μας να δουλέψει. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε, περισσότερο ακατόρθωτο θα έλεγα καλύτερα, έπρεπε όμως να τα καταφέρουμε, για την Λαιλα που δεν της άξιζε το μαρτύριο που την ανάγκασα να ζήσει και, για εμένα που δεν άντεχα να σκέφτομαι πόσο κακό της είχα κάνει και πόσο έχει υποφέρει εξαιτίας μου.

Ας με απέρριπτε, δεν με νοιάζει, ας έδινε μια και ας έσπαγε μια για πάντα το δεσμό μας, δεν θα την αδικούσα αν το έκανε. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να είναι εκείνη καλά και ευτυχισμένη.

«Θα την κάνω φύλακα μου» είπε η Μία την στιγμή που ήχησαν οι σειρήνες της αγέλης.

Κάποια αγέλη απειλούσε τα σύνορα μας και αυτό σήμαινε πόλεμος...

***
Καλησπέρα Καλησπέρα.
Ακόμα ένα κεφάλαιο ακόμα περισσότερες αποκαλύψεις.

1930 Λέξεις.

Τον παρεξηγήσαμε τελικά ο Ντιμίτρι.
Το αγαπάει το κορίτσι μας.
Και πολύ μάλιστα.
(Βέβαια αυτό δεν δικαιολογεί αυτά που έκανε)

Αν σας αρέσει το βιβλίο δείξτε μου την στήριξη και την αγάπη σας χαρίζοντας μου ένα αστεράκι και ένα σχόλιο.

Stay tuned for more...