Wraca wspomnieniami do tamtych lat i miesięcy, kiedy mógł czerpać radości, kiedy siłą go trzeba było, prowadzić na skocznię.
Ściska mocniej jej dłoń. Tylko przez nią robił kolejne kroki, przekraczał granicę i teraz znowu miał zrobić krok w przód.
Za każdym razem, kiedy mówił, że ją kocha, wypowiadał to całym sobą. Myśląc nie tylko o ich wspólnych chwilach, ale także o tych momentach, kiedy za nią tęsknił, kiedy była samotny wśród tłumów.
Zerka na dziennikarzy. Wie o co zapytają. Ile jeszcze będzie skakać? Czy jest jeszcze do osiągnięcia, zrobienia? To takie oczywiste, nic nowego. Mimo to się zastanawia. Patrzy w jej piękne oczy, w których odbijają się promienie wiosennego słońca. On chce zrobić jeszcze krok do przodu, jeszcze bardziej rozwinąć skrzydła, ale boi się, że się obudzi i okaże się, że tak naprawdę nic nie ma...

- Uśmiechnij się - jej głos jak muzyka, zwykły dotyk, największą pieszczotą, dlatego poddał się jej spojrzeniu i słowu. Spełnij jej prośbę.

Ona zaczyna się śmiać. Pomimo tylu lat, oni nadal rozumieli się bez słów, znają na pamięć swoje ruchy, zachowania. Interpretowali siebie bezbłędnie, więc i ona wie, że on myślami tu nie jest, że z radością by pofrunął.

Rzeczywiście. On wolałby jeszcze polatać niż odpowiadać na tę wszystkie pytania, ale zamiast pędu wiatru, szalonej prędkości i hałasu w ciszy, ma ją. Jej urok, szept, dotyk, uczucie. Serce, dłonie, oczy i ciało. Przez następne kolejne miesiące będą mieli siebie, ale za wielką, przynajmniej dla niego, cenę.

Przypomina mu się stary mit o Persefonie. Oni też mieli dla siebie, tak mało czasu. Kiedy on do niej wracał, w jego życiu znowu panowała wiosna. Jednak on także kochał ziemię, chociaż wtedy...
- Kamil, Kamil - szepcze blondynka. On się rumieni, jak wiele lat temu - wszyscy czekają.
On ostatni raz zatapia się w niej. Ostatni raz wraca myślami na skocznię. Patrzy na tłum, na prawdziwe morze ludzi. Dla swoich dwóch miłości był gotowy to wszystko znieść.

Nie wiem, jak mi to wyszło, ale mnie się podoba 😘