JOAN wept onKyle's chest as she shook within his securing arms. There was just too muchweight that overflowed along with her tears, it made Joan ran out of breath.

Pero sabawat paghagod ng kamay ni Kyle sa kaniyang likod at buhok, unti-untingnabawasan ang bigat na kaniyang mga dinaramdam. In his arms, she found the mostcomfortable place to be.

Ilang saglitlang ay humina na ang kaniyang pag-iyak. Nasaid na ang mga luha niya. Nangmahimasmasan, lumayo si Joan at suminghot habang pinupunasan ng likod ng kamayat palad ang basa niyang mukha.

She liftedher embarrassed eyes on Kyle. Magso-sorry sana siya sa lalaki dahil nabasa ngluha niya ang damit nito ngunit may napansin siya. Lumagpas sa balikat ni Kyleang kaniyang tingin.

Natanawniyang nakatayo ang isang lalaki sa labas ng kuwarto ni Kobi, sa tapat mismo ngpintuan nito.

Joan's lipsparted in surprise. She was weak from too much crying. May naiwan pang mgabutil ng luha sa bawat gilid ng kaniyang mga mata, ang ilan ay nakalambitin samahahaba niyang pilik. That was why it took her seconds before she managed tocall the newcomer's name.

"Kuya Nilo .. ." Joan shuddered.

Dahil sa itinuranniya, mabilis na napalingon si Kyle at humawak ang kamay nito sa kaniyang balikat.His other arm stretched out to protectively fence her.

Tiningala  saglit ni Joan si Kyle.

"Sandalilang," alis niya sa kamay nitong nasa kaniyang balikat.

Gulat napinanood ni Kyle ang paglapit niya kay Nilo. Pero mas mabilis si Nilo. Nakaiilanghakbang pa lang siya habang nagpupunas ng mga luha ay nakapasok na ito sa kuwarto.

"Kuya Nilo,kailan ka pa nakauwi?" matamlay niyang tanong na may kaunting garalgal pa.

"Bakit ka umiiyak?"

Nanginig nanaman ang kaniyang mga labi. Katatapos lang niya umiyak at pakiramdam niyanabawasan na ang bigat sa kaniyang dibdib pero bakit nag-aamba na naman ang mgaluha niya?

Inilipat niNilo ang tingin kay Kyle. Lumapit tuloy ang vaquero sa kanila athuminto sabandang kaliwa, sa likuran niya.

"Kyle,"sulyap niya saglit sa kasama, "si Kuya Nilo nga pala. Kaibigan siya ni KuyaKobi." Ibinalik ni Joan ang tingin kay Nilo, napasinghot habang sinisikap namakangiti man lang. "Kuya Nilo, si Kyle . . . Kaibigan ko."

Nagkatinginanang dalawang lalaki.

There seemedto be a lump in Kyle's throat. His brows slightly furrowed at Nilo.

Niloremained relaxed, but his eyes seemed to be already estimating Kyle. Inayossaglit ni Nilo ang suot na eyeglasses bago ipinukol uli ang tingin sa kaniya.

"Nabalitaankong nawawala si Kobi."

Napayukosiya sa itinuran nito.

"Nawawala .. . Naglayas . . . Wala akong ideya kung alin sa mga iyon, Kuya Nilo."

Nilo glancedat Kyle. He seemed to be waiting for what he was about to say. Tila nabasanaman ni Kyle ang iniisip ni Nilo.

"Kung gustomo, sumama ka sa amin sa bahay ni Joan. Mukhang mahaba-habang istoryahanito."

Gulat siyangnapatingin kay Kyle.

Kyle glancedat her at the same time. His serious eyes and uncertain yet encouraging smilewelcomed her.

"Puwedenating isama si Kuya Nilo?" hindi makapaniwala niyang tanong.

"Ano ka ba?Sarili mong bahay 'yon. Puwede ka mag-imbita ng mga kaibigan mo roon hangganggusto mo."

Masayangnapapalakpak si Joan nang isang beses. Nanumbalik bigla ang kaniyang sigla.

Hinarap niyauli si Nilo. "Kuya Nilo! Sumama ka sa amin!"

Niloslightly cocked his head to the side. His suspicious eyes shifted between Joanand Kyle. Then back to Joan.

A smallsmile that didn't match his smile crept on Nilo's face. "Saan ka na ba nakatirangayon?"

"Sa HaciendaDela Fuente!" bulalas niya.

Nang maiayosang dadalhing mga gamit sa loob sasakyan, pinagbuksan ni Kyle ng pinto si Joan.Papasok na sana siya sa passenger seat nang mapatanaw siya sa tindahan ni AlingPearly. Nasa likuran kasi niyon ang bahay ni Nilo.

Tanghali na,kaya wala na masyadong nakatambay sa tapat ng sari-sari store.  Hindi rin nagtagalang pagtanaw doon ni Joan dahil nakita niyang lumabas si Nilo mula bahay nitoat ng nanay nitong si Aling Pearly. The man dressed up into a pair of jeans,sneakers, and a slightly fitting white shirt that reached the front pockets ofhis jeans.

Hinintayniyang makalapit sa kanila si Nilo bago siya pumasok ng kotse. Puno ng gamit sabackseat kaya napagkasunduan na paghahatian nila ni Nilo ang passenger seat. SiKyle naman ang nasa driver's seat.

Noong una,tahimik lang sila sa biyahe. Tanging tunog ng radyo ang naririnig bukod sa mgasasakyan at sa ingay mula sa ilang lugar na kanilang nadaanan. Bukas din angmga bintana dahil dinaanan ang mga ito ng tali para hindi mahulog ang mesa nanasa bubongan ng kotse, kaya naman, damang-dama nila ang mainit na pagaspas nghangin.

Nangmarating ang tinitirahang bungalow ni Joan, tumulong si Nilo sa pag-aayos ngmga gamit. Inilalapag lang nina Nilo at Kyle ang mga gamit sa napipili niyang puwestopara sa mga ito. Pagkatapos, siya na mismo ang nagpupunas sa mga ito. Ang ilangkarton naman ay ipinaiwan na lang niya sa kuwarto.

Habang abalasiya sa paglilinis, umalis si Kyle para sumaglit kina Nanay Kristina. Hihingiraw ito rito ng pananghalian nila. Wala pa kasing maayos na kusina si Joan paramagluto. Si Nilo naman, paikot-ikot sa kusina at sala.Panay ang libot nito ngtingin sa kabuoan ng bahay.

Nang matapossi Joan sa paglilinis sa dining table at sa mga kahoy na bangko, naghugas siyang mga braso't kamay. Pagkatapos, nadatnan niya si Nilo sa tapat ng kulungan niKapitan sa isang sulok sa sala. He squatted. His arms dangled as his elbowsrested on his knees.

"Kuya Nilo,"yuko ni Joan at itinukod ang mga kamay sa magkabilang-tuhod. Sinilip niya angmukha nito.

"Sa 'yo'to?" sulyap ni Nilo kay Joan bago ibinalik ang tingin kay Kapitan.

"A, oo! SiKapitan!"

"Nagsasabongka na rin?" An amused smile played on his lips as he turned to her again.Nanatiling naka-squat si Nilo kaya nakatingala sa kaniya.

"A, dili!Alaga ko lang si Kapitan."

"Para samanok-panabong ang feeds niya," tukoy ni Nilo sa malaking sako malapit sakulungan ni Kapitan.

"Bigay iyanni Señor Ernesto, e."

"DelaFuente?"

"Oo."

"Bakit?"

"Kasi ginawaniyang ka-sparring ng manok niya si Kapitan. Iyang patuka ang ibinayad niya."

"E 'ditine-training mo rin si Kapitan?" tumayo na ito kaya tumuwid na rin ngpagkakatayo si Joan.

"Naku,hindi! Isang beses lang naman 'yong sparring na iyon, Kuya Nilo. Nag-offer ngasi Señor na tuluyan na raw gawing ka-sparring ng panabong niya si Kapitan.Ayoko nga!"

Napangitiito. Nilo had always been like that when they talk, he always seemed amused byher soft yet lively energy.

"Bakit ayawmo? Babayaran ka naman yata niya?" sunod nito sa kaniya sa dining area nakadikit lang ng kusina ng bungalow.

"Buraot dinang taong iyon, e, Kuya Nilo. Ang ibabayad lang niya, patuka ni Kapitan," labini Joan. "'Buti sana kung may perang kasama."

"Ah, I see..  .." upo nito sa kahoy na bangko.

Pumuwesto siJoan sa kabilang dulo mesa, katapat ng kinauupuan ni Nilo. Dinama niya angbagong punas na linoleum na sapin ng kahoy na mesa. Medyo umuga pa ang mesanang ipatong nila dito ang kanilang mga braso.

"Pero kahitbayaran pa niya ako ng pera, hindi pa rin ako papayag. Ayoko nang makipaglabanuli si Kapitan." Her eyes softened. "Naaalala ko lang kasi noong nakita ko siKapitan sa derby na duguan at sugatan . . . nahihirapang maglakad . . ." Hereyes returned to Nilo. "Basta, Kuya Nilo, nakaaawa talaga siya. Kaya noongpinabayaan na siya ng amo niya nang matalo sa sabong, kinupkop ko siya. Atsisiguraduhin kong hindi na siya babalik sa ganoong klase ng animal abuse."

"Well . . ."Nilo shrugged. "Ano pala ang nangyari sa inyo ni Kobi? Bakit dito ka nanakatira sa haciendang ito?"

At dito nanagsimula si Joan sa paglalahad ng lahat ng nangyari ukol sa pagkawala ng kaniyangkapatid.

Niloremained silent, listening to her most of the time. Paminsan-minsan lang itosumisingit kapag may gustong itanong o may ipinapapaliwanag sa kaniya.

Nakahingarin si Joan nang maluwag dahil sa pagkakataong ito, hindi siya naiyak nangalalahanin uli si Kobi at ang mga nangyari dito.

Meanwhile, whatshe said made Nilo pensive. He looked to his lower right in silence after sheexplained her situation to him. Nginatngat tuloy ng kaba si Joan. Hindi niyakasi mabasa sa mukha ng kaharap kung ano ang tumatakbo sa isip nito.

They weresilent for a while until Nilo faced her.

"Kung gustomo, ako na ang mag-aasikaso sa pagpapahanap kay Kobi."

Napamaangsiya. 'Totoo ba ang naririnig ko?'

Hindi inalisni Nilo ang pagkakatingin nito sa kaniyang mga mata. Habang tumatagal, massumeseryoso ang mga mata nitong nakaabang sa kaniyang sasabihin.

"Paano monaman hahanapin si Kuya, Kuya Nilo?" She swallowed hard. Naalala niya kasi ang itinuranni Kyle kanina, na masakit ang umasa. "Ako nga na kapatid niya mismo, walang-kaide-ideyakung saan napadpad si Kuya, ikaw pa kaya na kababalik lang dito galing saMaynila?"

"Lalapit akosa mga pulis. Magpapa-print ako ng 'missing' poster."

"Pero paanokung iniwan na talaga ako ni Kuya?" Pinigilan ni Joan ang sarili na maiyak.Ramdam na naman kasi niya ang pamimintana ng kaniyang mga luha. "Kahit anonghanap pa sa kaniya ng mga pulis o kahit makita pa niya ang mga poster . . .kung ayaw niyang umuwi, hindi siya uuwi."

Nilo leanedon the table to stare at her closer. "Bakit ka naman iiwanan ng kapatid modahil sa ganoong kaliit na bagay?"

"Maliit nabagay?" emosyonal niyang bulalas. "Binigyan ko ng problema si Kuya! Inilagay kosiya sa alanganin! Kasalanan ko kaya napagod na siya sa akin! Kaya iniwan naniya ako!"

"Joan, ilangbeses mo na bang inilagay sa gulo si Kobi? Kahit kailan ba, sinukuan ka niya?"

Natahimiksiya dahil sa malumanay na pagsita ni Nilo sa kanyia.

"Ako mismoang maghahanap sa kuya ko. Palihim ko siyang hahanapin, para hindi niya akomapagtaguan. Hihingi ako ng tawad!" Yumuko siya uli dahil nahiya siya sapagkabasag ng kaniyang boses. Nag-iinit na ang bawat sulok ng kaniyang mgamata.

Naaawangpinagmasdan siya ni Nilo. He probably fell silent in order to give her somespace to breathe. Nang makitang kumakalma na ang kaniyang paghinga, muli itongnagsalita.

"Huwag mongisisi ang lahat sa sarili mo, Joan. Ang desisyon ng isang tao, siya mismo anggumagawa niyon para sa kaniya at hindi ang ibang tao. Kaya hindi mo dapat akuinang mga desisyon na si Kobi ang gumawa, katulad ng pag-alis nang walangpaalam."

Natatakotsiyang nag-angat ng tingin kay Nilo. Natatakot dahil sa pagkakataong ito, hindimalaman ni Joan kung ano ang iisipin . . . kung ano ang gagawin. How do youeven plan for something you if you have no idea what really happened?

"May katuwiransi Señor Ernesto," muling salita ni Nilo na ikinagulat niya. "Tanggapin mo nalang ang alok niyang trabaho para sa alaga mong manok."

"P-Pero . .."

"Kung ayawna ni Kapitan, aatras iyan sa laban. Magtatago. Gigiri. Pero hanggang lumalabansiya, hayaan mo siyang makipag-sparring."

"Masasaktansi Kapitan!"

"Iba angsparring sa totoong labanan. Siguro naman, kasama ka kapag nasa sparring siKapitan, 'di ba? Ibig sabihin, masisigurado mong magiging maayo langsiya."

"Kuya Nilo,bakit ba pinagsasasabi mo ang mga iyan?"

"Mabuti narin ang naglalalabas ka sa bahay, hindi iyong bahay-trabaho lang ang inaasikasomo. Mabuti na rin ang napapaligiran ka ng maraming tao at paiba-iba angpinupuntahan mong lugar. Makakabuti sa iyo kung magmula ngayon, matututuhan monang tumayo sa sarili mong mga paa."

Namasa angkaniyang mga mata. "Parang sinasabi mo namang kailangan ko nang masanay mamuhaynang mag-isa, dahil hindi ko na makikita ang kuya ko."

Nilo smiledsoftly, very compassionately. "Hindi sa ganoon. Tutulong nga akong mahanap siKobi, 'di ba? Pero hindi kasi natin masasabi kung kailan natin siya makikita.Gusto mo bang kapag dumating ang araw na iyon, buto't balat ka na at wala paring muwang sa mundo?"

Prangsinaksak siya nang malalim sa dibdib ng mga salita ni Nilo. He spoke so gentlyand yet, his words still managed to sting her feelings.

"Ayaw mobang, kapag nagkita na uli kayo ni Kobi, maging proud siya sa 'yo kasi marunongka nang tumayo sa sarili mong mga paa?"

Joan loweredher head and nodded weakly.

Nilo reachedout and patted her shoulder.

"Ayos langang malungkot. But you need to survive. Para sa kapatid mo. Okay?"

Tumango-tangosi Joan.

Katulad ngnapaglasunduan nina Joan at Nilo, pagsapit ng Lunes ay ipinagbigay alam na niKyle kay Señor Ernesto ang desisyon niya tungkol sa pagiging magka-sparringnina SiKi at Kapitan. . . .

***

ERNESTOcould not believe his ears. Natulala pa siya saglit kay Kyle na nakatayo satapat ng desk bago napailing. His eyes blankly darted to his right as he becamedoubtful and pensive.

"Pero noongkinausap ko siya, siguradong-sigurado ang tono niya. . . . Na ayaw niyang . . ."

"Kinausap n'yosiya?" pagtataka ni Kyle na walang-alam sa pagsadya niya sa bahay ni Joan noongnakaraang gabi.

Ernesto,unaware of Kyle's curious murmur, returned his eyes on his right-hand.

"Youconvinced her," taas ng sulok ng kaniyang mga labi. "Sinasabi ko na sa 'yo,Kyle, malaki talaga ang pag-asa mo kay Joan."

Nahihiyangnagyuko ito ng ulo, nagpipigil ng ngiti na napakamot saglit sa batok nito.

"Señor . . ."

"Ano pa angikinakahiya mo? Halatang-halata ko naman kayong dalawa. Sabihan mo lang akokung kailan ang kasal at magpapahanda ako," masaya niyang sulat sa nakabuklat naplanner.

"Ang bilis n'yonaman, señor! Kasal agad?" natatawang saad ni Kyle.

"Bakithindi? Kung nagmamahalan naman kayo, e, ano pa ang hinihintay ninyo?"

Kyle didn'tknow what else to say. Siguro ay dahil hindi pa siya—na amo nito—nakakausap ngvaquero nang ganito kapersonal. Ni wala pa siguro itomg naririnig na maykinausap nang ganito ang isang Ernesto Dela Fuente sa kahit sino sa mga tauhannito.

"Salamat,Kyle. Ngayon, mas mate-training na ang mga panabong natin—" He lifted his headto look at his right-hand. "Kailan ba ang day-off ni Joan? At nangmakapag-schedule ng araw ng sparring para sa mga manok."

"Sabado atLinggo, señor."

Napailingsiya. He pondered to himself. "That won't do it. Nakareserba ang mga araw naiyon para sa amin lang ni Allyssa . . . sa pamilya . . ." He returned his eyeson Kyle. "Maaari kayang ikaw na lang ang magdala kay Kapitan sa barnhouse?Ise-set kong araw ng sparring ang Miyerkules at Huwebes. Kapag malapit na angderby, doon lang aaraw-arawin ang sparring."

Magsusulatna sana siya nang magsalita si Kyle.

"Ang mabutipa kaya, sir, isama ko rito mamayang gabi si Joan para makausap ninyo? Siguradokasi ako na ayaw niyang makipag-sparring si Kapitan nang hindi siya kasama."

"Doesn't shetrust you?" kunot-noo ni Ernesto sa tauhan.

"Hindi komasasagot 'yan, señor. Ang alam ko lang, masyado siyang protective kayKapitan."

"Protective,"ungot niya sabay sandal sa backrest ng swivel chair. His eyes wonderedsomewhere blankly, envisioning how soft and helpless Joan looked. "E, kungipagkukumpara mo silang dalawa, mas kailangan pa niya ng proteksiyon kaysa kayKapitan." Ernesto winced and glanced back at Kyle. "Sige. Pero doon na langtayo sa bahay niya mag-meeting mamayang gabi."

Ernesto alsojotted down the new schedule in his planner—Meeting at Joan's House. 8 p.m.

Mas mabutinang doon sila mag-meeting kaysa papuntahin pa sa mansiyon si Joan. Lately,Allyssa was preoccupied with her pregnancy and with the preparations for theirchild's newborn essentials. Naging maayos na rin ang pagsasama nila at gustoniyang manatili silang ganito, na wala nang pinagseselosan ang kaniyang asawa.

"Sasabihanko si Joan, señor," sabi naman ni Kyle.

"Okay.Balitaan mo naman ako ngayon tungkol kay Benito. Nakontak ka ba niya kagabi?May update ba siya tungkol sa pinamamanmanan ko?"

***

THE DAYS andweeks went by quickly. Mula noong huling pag-uusap nina Joan at Nilo, nasundanpa iyon ng dalawang beses na pagbisita ng lalaki sa kaniyang bungalow.

Tinupad nitoang pangakong tutulong sa paghahanap kay Kobi kahit na tutol pa rito ang nanaynitong si Aling Pearly na ayaw daw ma-involve sa problema ng ibang tao.

Sa hulingpunta ni Nilo sa kaniya g bahay, ipinakita nito ang mga 'missing' posterbago ipinakalat iyon sa buong Mandaon.

Habang abalasi Nilo sa paghahanap kay Kobi, si Joan naman ay abala sa trabaho niya sadalawang manukan.

TuwingMiyerkules at Huwebes ay dinadala niya si Kapitan sa barnhouse ng mgamanok-panabong para makipag-sparring sa mga tandang ni Ernesto. Nakasasalamuha rinniya ang ilan sa mga handler na nagtatrabaho para kay Ernesto. Natuto rin siyamula sa mga ito kung paano mag-alaga at pagpakain ng mga manok-panabong.

Mula Lunes,Martes, at Biyernes naman ay tagakolekta siya ng mga itlog sa poultryfarmhouse. Nagpapakain siya rito ng mga inahin, naglilinis ng mga kulungan, atnangongolekta ng mga itlog. Medyo napakakamot na lang ng batok ang namumuno sakanila roon na si Mang Sammy, dahil kahit masipag siya, nakikipagkarerahan parin si Joan sa mga manok kapag kailangan nang ikulong ang mga ito. Tinuruan nasiya ni Mang Sammy kung ano ang gagawin pero kahit gumamit si Joan ng kalansingng kaldero o mga patuka, hindi niya mauuto ang mga manok na pumunta sakani-kanilang mga pugad.

Hanggang sadumating ang isa pang Huwebes.

Joan wouldalways remember this particular Thursday in September. . . .

Sinundo siyani Kyle para ihatid sa liblib na barnhouse, iyong parte ng hacienda na nakalaanpara sa mga manok-panabong.

Kandong niJoan ang kulungan ni Kapitan habang nakaupo sa passenger seat. Kinakabahan siyadahil buong biyahe, tahimik si Kyle.

She worriedabout him because she already started caring about him. Paanong hindi? Nanatilisi Kyle sa kaniyang tabi sa mga oras na walang katiyakan kung magiging maayosba ang lahat para sa kaniya. Sa tuwing nangangapa siya sa dilim dahil mag-isana lang siya sa buhay, si Kyle ang humawak sa kaniyang kamay para gabayan siya.

Gusto niyangibalik sa lalaki ang pag-aalaga na ibinigay nito sa kaniya, kaya lang, maspinili ni Joan na makiramdam muna. Baka kasi isipin ng lalaki, namghihimasoksiya o masyadong nakikialam kahit hindi naman dapat. Pakiramdam niya ay walasiyang karapatan, lalo na at noong nag-I love you ito ay walasiyang isinagot doon.

She and Kylehaven't argued before. At ayaw niyang maranasan nila iyon ngayon.

Nangmarating ang barnhouse, kinondisyon nila agad ang mga manok. Sa pagkakataongito, ang kulay puting tandang na si Champ ang makaka-sparring ni Kapitan.

Nakatayo sakabila ng ruweda ang handler na kapapasok lang doon at hawak si Champ. Si Joannaman, nakaposisyon na sa gitna ng ruweda at hinihintay ang paglapit nina Champhabang hawak si Kapitan malapit sa kaniyang dibdib.

Siyangdating ni Señor Ernesto at ng mga tauhan nito. Kasama nila si Kyle na sumundosa mga ito.

"Sandalilang!" maawtoridad na pigil ng boses ni Señor Ernesto sa kanila.

Napunta samga bagong dating ang tingin ni Joan at ng handler ni Champ na si Robin.

"Paki-checknga riyan sa gitna. May nahulog yata akong singsing diyan!" seryosong anas niSeñor Ernesto na naunang sumampa papasok sa ruweda.

Maagap natumabi sa kaniya si Kyle at kinuha si Kapitan mula sa kaniya.

Dahil sabilis ng pangyayari, nataranta si Joan. "Teka, wedding ring n'yo ba 'yon, señor?"

"Hanapin mona lang," inip nitong wika kaya lumuhod agad si Joan sa mabuhanging lupa ngcockpit at nagsimulang maghagilap.

Ni hindi naniya napansing siya lang ang naghahanap dahil ilang hawi lang sa buhangin, maynakita siyang singsing. Nakapatong ito mismo sa pininturahang pulang bilog namarka sa gitna ng ruweda.

She pickedup the thin-banded silver ring with a small diamond stud on it.

"Ito po ba—"Her jaw dropped open when Kyle took the ring from her.

Napaharapsiya sa binata na naipahawak na pala si Kapitan sa isa sa mga tauhan ni DeñorErnesto.

Joan lookedaround and saw everyone's smiling faces. Halos magdadalawang-buwan na niyangnakatrabaho ang mga ito kaya kahit papaano ay magiliw na rin ang mga ito sa kaniya.And what made her heart drum the hardest was seeing Señor Ernesto smile softly.The tough honcho rarely does that. Joan only saw that smile on his lips whenhe's with Allyssa. . . .

Kaya lalosiyang nagulohan.

Señor Ernesto'skind gaze pointed to his left, and Joan's eyes followed making her gaze land onKyle.

As theireyes met, Joan gave Kyle a confused, questioning look.

Nagulat siyalalo sa itinugon nito. Lumuhod ito sa isa nitong tuhod sabay alay ng singsingsa kaniya.

"Will you bemy girlfriend, Joan?"

•••

PINAGSOLTADA
Baluarte Dela Fuente 1
Copyright: 2024

R-18, General Fiction, Sexy Romance, Drama, Action, Mystery

Facebook Page: Anamarie S.S. / ANAtheCowgirl
Wattpad: ANAtheCowgirl
Twitter: anathecowgirlwp
Instagram/Threads: anathecowgirl
Email: [email protected]