Często się zastanawiam co jest z nami nie tak. Pozwalamy się ranić mając nadzieję, że to ostatni raz. Tkwimy w toksycznych związkach i wmawiamy sobie, że jesteśmy szczęśliwi. Odrzucamy to dzięki czemu się uśmiechamy, a przyjmujemy to przez co się smucimy. Najbardziej pojebane jest to, że mamy świadomość tego wszystkiego, a i tak nic z tym nie robimy. Kurwa, co jest z nami nie tak? Czemu zachowujemy się jakbyśmy nie potrafili myśleć?