Vivian

Kolejny raz z rzędu się nie wyspałam. Jak tak dalej pójdzie to nie będę w stanie normalnie funkcjonować. Nocne życie jest zdecydowanie nie dla mnie. Ale co mogę poradzić na to, że w ciągu ostatnich dni dzieję się tak dużo. Dalej zastanawiam się nad tą karteczką, która wypadła z zeszytu Ricka. Może ona nie była skierowana do mnie? Może po prostu źle to odebrałam? Nie mam pojęcia. Szczerze mam nadzieję, że to któraś z wymienionych przeze mnie przed chwilą, opcji.

-... Dlatego, nie mam zielonego pojęcia co z tym zrobić. Ej Viv, zaraz wywiercisz dziurę w tym talerzu.-odewała się Lucy, która siedzi na przeciwko mnie.

Współczuję jej, że musi na mnie patrzeć. Przynajmniej teraz, kiedy wyglądam jak trup.

-Byłaś taka głodna, a teraz co? Grzebiesz tam tylko i nic nie jesz.-zaśmiała się.

Spojrzałam na nią niemrawo i powiedziałam:

-Straciłam apetyt.-stwierdziłam.

-No jak sobie chcesz. Ja tam  nie odpuszczę sobie takiego cudownego, pięknego, pyszniutkiego i tylko, mojego hamburgera. Prawda, kto jest moim ślicznym hamburgerkiem?-zapytała kawałek bułki po czym wcisnęła sobie ją do buzi.

Yyy... Czy z nią jest wszystko aby na pewno wszystko dobrze?

-Ajajaj, tylko mój dzidziulek.-powiedziała z pełnymi ustami.

Spojrzałam na nią jak na wariatkę i popukałam się po czole. 

Z nią nie jest w porządku. Zaczyna mówić do jedzenia, jasna choroba.

-No co?-spytała, a ja tylko wzruszyłam obojętnie ramionami.

-Ty lepiej mów, czy udało ci się wczoraj uniknąć konfrontacji z mamą?-zapytała.

-Tak.-odparłam.

-Ale za to skonfrontowałam się z kimś innym.-dodałam pod nosem, dość cicho.

Luc spojrzała na mnie zainteresowana i zapytała:

-Co? Z kim?

Czy ona ma tak dobry słuch, czy ja powiedziałam to głośniej niż zamierzałam?

-No mów, jestem ciekawa.-ponaglała mnie.

-O Jezu no. Zastałam Belle i Liama w jednoznacznej sytuacji na kanapie w salonie.-powiedziałam bezsilnie.

Gdybym jej nie powiedziała, zamęczyłaby mnie.

-Pieprzyli się?!-krzyknęła.

O. Mój.Boże. 

Już żałuję, że jej powiedziałam.

Szkoda, że nie krzyknęła głośniej, cała stołówka byłaby bardzo zadowolona.

-Lucy!-skarciłam ją w końcu.

-No co? Nazywam rzeczy po imieniu.-stwierdziła, a ja westchnęłam.

-Jasne.-skwitowałam.

-Dobra, mów co oni na to?-dalej wypytywała.

-Eh, no co. Byli zaskoczeni, mnie było niezręcznie im też, więc trochę słabo.-skrzywiłam się na wspomnienie Belli w takim wydaniu.

Chyba nie usiądę na tej kanapie do końca życia...

-No słabo. Ciekawe czy skończyli? Skończyli?-spytała.

-No wiesz co? Nie wiem, nie stałam tam cały czas i się nie przyglądałam. Fuj.-wzdrygnęłam się.

-Ja bym tam chętnie została, na twoim miejscu,-zachichotała.

-Jezu Lucy, nie wiedziałam że z ciebie taka bezbożnica.-udałam przerażenie.

-No widzisz.-mrugnęła okiem. 

-Tak ogólnie to widzę, że Bell też nie jest taka grzeczna na jaką wygląda. Przyjaciele z korzyściami i te sprawy.-poruszyła brwiami.

-Oni są razem.-oznajmiłam.

Lucy była tak zdziwiona, że z wrażenia wypluła cała wodę z ust.

-Co? Od kiedy?-zapytała w szoku i zaczęła wycierać stół.

-No nie? Ja też byłam zdziwiona. Chyba jakoś trzy dni, podobno to było wtedy, kiedy Bell miała pisać rano sprawdzian. A tak na prawdę umówiła się właśnie z Liamem.-wytłumaczyłam jej.

-Grubo.-podsumowała.

-No grubo, grubo.-powtórzyłam po niej.

-Dlatego dziś jesteś taka rozlazła i niewyspana?-spytała.

-Po części.-odparłam.

Dziewczyna spojrzała na mnie podejrzliwie. Niewiele myśląc wyjęłam z plecaka karteczkę od Ricka i podałam jej.

-Umówisz się ze mną?-przeczytała na głos, a ja pokiwała głową.

-Zwariowałaś Viv, jestem hetero. Sorry.-powiedziała i oddała mi kawałek papieru.

9-Głupia... To od Ricka.-wyjaśniłam.

-Tego od zeszytu, z twojej klasy?-dopytywała.

-Tak.-skinęłam głową.

-Pff. Z nim to tym bardziej się nie umówię. Nie jest w moim typie.-stwierdziła.

Trzymajcie mnie.

-Nie chodzi o ciebie, tylko o mnie.-westchnęłam zrezygnowana.

-Co? On chce się z tobą umówić?!-znów krzyknęła, tym razem zwracając na siebie uwagę kilku osółb.

Świetnie...

-Nie mam pojęcia. To-wskazałam na kartkę.-wypadło z zeszytu, który mi pożyczył.-powiedziałam.

-A niech spierdala kutafon jeden. Jesteś już zajęta.- pogroziła mi palcem.

-Będziesz to jeszcze jadła?-zapytała.

Ona mnie dzisiaj kompletnie rozbraja tymi swoimi tekstami.

-Lucy, nie jestem pewna czy to do mnie.-zauważyłam.

-I nie nie będę jadła.-odparłam i podsunęłam talerz w jej stronę.

-A do kogo? Chyba nie do misia gogo.-obruszyła się.

-Nie mam pojęcia, myślę że to się jakoś wyjaśni.-powiedziałam.

-No ja mam nadzieję, pamiętaj o Luke.-odpowiedziała pewnie.

-Pamiętam, ale  nie wiem czy on o mnie.-posmutniałam.

-Nie odzywa się, nie było go wczoraj w szkole.-dodałam.

-Oj, Viv. Może miał coś ważnego do załatwienia. Skąd możesz wiedzieć o co chodzi?-zapytała.

-No wiem, wiem.-uśmiechnęłam się do niej pogodnie, co odwzajemniła.

Spojrzałam na ekran telefonu, na którym godzina wskazywała koniec przerwy. Nie trzeba było długo czekać, żeby usłyszeć dzwonek.

Obie z Lucy wstałyśmy ze swoich miejsc i poszłyśmy w kierunku koszy, żeby wywalić odpadki.

-To co, do później?-zaczęła Lucy, gdy byłyśmy przy drzwiach wyjściowych ze stołówki.

-Jasne, na razie.-cmoknęłam ją w policzek i odeszłam w inną stronę niż ona.

Szczerzę trochę szkoda, że Lucy chodzi do innej klasy. Na prawdę bardzo się ze sobą zaprzyjaźniłyśmy. Choć ona jest zupełnie inna z charakteru w porównaniu do mnie to nie przeszkadzało nam to w złapaniu wspólnego języka. Mam wrażenie, że przez ten krótki okres czasu poznałam ją lepiej niż siebie samą. Zadziwiające, ale bardzo prawdziwe. 

-Cześć Vivian.-powiedział ktoś do mnie.

Jednak byłam na tyle zamyślona, że nawet nie patrząc kto to, odpowiedziałam mechanicznie:

-Cześć.

Dopiero po chwili spojrzałam na swojego rozmówcę, który znacznie się oddalał.

O kurczę to Rick. 

Miałaś dowiedzieć się o co chodzi...

Miałam i zaraz to zrobię.

-Rick!-krzyknęłam za nim.

Odwrócił się niemal od razu. Dzięki temu, że przystanął na chwilę mogłam go łatwo dogonić.

-Hejka.-powiedziałam i od razu skarciłam się w myślach, bo przecież już się z nim witałam.

Nieświadomie, ale witałam.

-Hej.-odparł zdezorientowany.

Super początek Vivian...

-Coś się stało?-zapytał, kiedy ja stałam i wpatrywałam się w niego jak głupia, ale nie wiem jak mam zacząć. 

Nie powiem mu przecież: "Hej, chciałeś się ze mną umówić?"

To tak jakby rzucić się pod pociąg. Marzenie ściętej głowy...

-Ja... chciałam ci oddać zeszyt.-powiedziałam w końcu i zaczęłam szukać przedmiotu w tornistrze.

Gdy udało mi się go w końcu znaleźć od razu mu podałam.

-O dziękuję, ale nie mamy dzisiaj matematyki.-zauważył.

-Tak, ale wolałam oddać ci już dziś, skoro i tak przepisałam wszystkie notatki.-wyjaśniłam.

-A rozumiem, no spoko. Dzięki.-powiedział i chciał już odejść, ale złapałam go za ramię i zatrzymałam.

Rick spojrzał  na miejsce, w którym spoczywa moja ręka, dlatego szybko ją zabrałam.

Co ja robię?

Dobra, muszę spytać.

-Rick jest coś jeszcze.-zaczęłam niepewnie.

-A mianowicie?-dopytywał, nie wiedząc co zamierzam powiedzieć.

-To.-wyciągnęłam z kieszeni, kartkę.

Chłopak ewidentnie się zmieszał i nie wiedział co ma na to odpowiedzieć. Podrapał się po głowie i powiedział:

-Hm, nie wiedziałem jak mógłbym do ciebie zagadać i... napisałem tą kartkę.-wyjaśnił mi.

O nie! Czyli to jednak do mnie...

Co ja mam mu na to powiedzieć?

-Rick, wiesz ja...-przerwał mi.

-Wiem, że to dla ciebie może być zaskoczeniem, ale może jednak dasz mi szanse.-poprosił.

-Nie.-odparłam krótko.

-Dlaczego? Nie podobam ci się?-zapytał z wyrzutem.

-Nie Rick, nie chodzi o to. Podoba mi się ktoś inny, dlatego nie. Ale bardzo mi miło, że mnie lubisz.-uśmiechnęłam się.

-Vivian, to coś więcej niż sympatia.-mówił, a ja zaczęłam się trochę stresować.

Jak to więcej niż sympatia?

-Rick, na prawdę nie. Przepraszam, ale muszę już iść.-odparłam wymijająco i już chciałam odejść, gdy zatrzymał mnie słowami.

-Pożałujesz tego.-wysyczał, a mnie przeszły ciarki.

Przełknęłam ślinę i odeszłam od niego jak najdalej.

Co to miało być?-z tą myślą weszłam do klasy.

-Przepraszam za spóźnienie.-odezwałam się speszona.

Nienawidzę się spóźniać.

-Proszę.-odparła nauczycielka,a ja zajęłam swoje miejsce.

Dalej nie mogę pojąć co stało się przed chwilą.

***

Nareszcie koniec. Mam dość tego dnia. Nie marzę o niczym innym tak bardzo, jak wrócić do domu i położyć się spać. Muszę odespać te dwa ciężkie dni. Reszta lekcji w szkole minęła mi w miarę spokojnie. Nie spotkałam się już z Rickiem, ale nie powiem przeraziły mnie jego słowa. chyba po prostu uraziłam jego męską dumę, nigdy nie zrozumiem facetów. 

Wyszłam ze szkoły i nareszcie odetchnęłam świeżym powietrzem, przymknęłam lekko oczy i delektowałam się ciepłymi promieniami słonecznymi.

-Hej.-usłyszałam cichy szept.

No nie, kto coś znowu ode mnie chce?

Otworzyłam oczy i nie wierzyłam w to co widzę, a raczej powinnam powiedzieć, kogo widzę.

-Luke, co tu robisz?-spytałam zdziwiona.

-Przyjechałem po ciebie.-stwierdził.

-Jak to?-dopytywałam, bo nie za bardzo wiem o co chodzi.

-Choć, obiecałem ci kiedyś, że na pewno poznasz moją siostrę. Dziś jest ten dzień.-dodał wesoło.

Poznać jego siostrę? Ja nie mogę mój mózg nie nadąża... Jeszcze raz.

-Mogę poznać dziś twoją siostrę, dobrze rozumiem?-powtórzyłam pytanie.

-Tak, chodź.-powiedział i pociągnął mnie w kierunku swojego wozu.

Rozejrzałam się dookoła i dopiero teraz spostrzegłam, że wszystkie pary oczu zwrócone są na nas.

-Luke wszyscy się patrzą.-powiedziałam do niego.

-A niech patrzą. Nawet gdybym pocałował cię na środku parkingu nie mają nic do gadania.

Oj lepiej tego nie praktykujmy, przynajmniej tu.

-Wsiadaj.-powiedział, gdy byliśmy już przy samochodzie.

Posłusznie wykonałam jego polecenie.

 Po chwili Luke siedział już obok mnie. Odpalił auto i wyjechał z pod szkolnego parkingu.

-Mam nadzieję, że nie miałaś na dziś planów?-zapytał.

Szkoda, że po fakcie.

-Nie.-odparłam zgodnie z prawdą, bo w sumie nie miałam dziś nic ciekawgo do roboty, oprócz spania.

No tak, miałam odsypiać. No cóż, to będzie musiało poczekać.

-To dobrze.-uśmiechnął się cwaniacko. 

Zaraz, zaraz. Znam ten uśmieszek.

-Luke co ty kombinujesz?-zapytałam.

-Ja. Nic.-odparł zbyt szybko.

Nic? Jeszcze zobaczymy?

-Jasne, a może powiesz mi czemu nie było cię wczoraj w szkole?-spytałam na serio ciekawa.

-A w sumie to obudziłem się o piętnastej i tak jakoś wyszło.-wzruszył ramionami.

-A dziś byłeś, bo nie widziałam cię nigdzie?-zauważyłam.

-Nie też mnie nie było.-odparł, skręcając.

-Luke, nie wygłupiaj się koniec roku za pasem, a ty wagarujesz!-skarciłam go.

-Jutro już będę pani profesor Clark.-zaśmiał się.

Bardzo śmieszne.

-Pamiętaj o korepetycjach.-przypomniałam mu.

-Już nie mogę się doczekać, kiedy zostanę twoim nauczycielem od wf.-mrugnął do mnie, na co przywaliłam mu z łokcia w bok.

-Ał, ja prowadzę.-oburzył się, na co zachichotałam.

-Dobrze ci tak. To ja nie mogę się doczekać, kiedy będę cie torturować z geografii, będzie ci się to śniło po nocach.-spojrzałam na niego złowieszczo.

-Mi śni się co innego.-odparł krótko, a mi zrobiło się gorąco.

-Zaraz będziemy.-oznajmił.

Kurczę powiem szczerzę, że się zestresowałam. W końcu będę pierwszy raz u niego w domu. A co jak będzie tam jego mama? Jezu. A co jak jego siostrzyczka mnie nie polubi? Nie byłam na to gotowa.

-Jesteśmy.-stwierdził.

Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam klasyczny mały domek, podobny do mojego.

-Idziesz?-zapytał Luke.

-Tak.-odparłam i wyszłam z samochodu.

Poszliśmy z Lukiem w kierunku drzwi wejściowych. Serce wali mi jak oszalałe.

Gdy chłopak otworzył drzwi moim oczom ukazało się tradycyjne, dość staromodne wnętrze, które jest urokliwe. Drewniane meble, wypełniały cały salon. W kuchni natomiast królował żółty kolor, stała tam nie duża lodówka i mała kuchenka gazowa.

-Napijesz się czegoś?-zapytał mnie Luke.

-Jasne, poproszę. Obojętne mi co.-dodałam.

Podoba mi się ten dom. Jest tu bardzo przytulnie. 

Usiadłam na krześle przy stole, obok jakiejś różowej lalki. 

Gdy Luke wrócił z powrotem do mnie i podał mi szklankę soku pomarańczowego, zawołał do nas swoją siostrę:

-Ginny!

Jeju nie stresowałam się tak nawet przed egzaminami w zeszłym roku.

-Co tam? O, cześć.-powiedziała dziewczynka dostrzegając mnie.

Muszę przyznać, że Ginny jest kopią Luka, tylko że małą. Ma tak sama ciemne włosy i tak samo nieziemskie, czekoladowe oczy, które za każdym razem hipnotyzują mnie tak samo. 

-Hej, Ginny. Jestem Vivian.-powiedziałam i podałam dziewczynce rękę. 

Od razu pewnie ją chwyciła i uśmiechnęła się szeroko. 

-Wiem, Luke cały czas o tobie gada przez sen.-zachichotała i zakryła usta.

-Miałam tego nie mówić.-przeraziła się.

-No miałaś mały konfidencie.-Luke spojrzał na nią z pod byka, cały czerwony z wstydu. 

Ja natomiast stałam tam z otwartą buzią i nie wiedziałam co mam powiedzieć. 

Luke o mnie śni? 

Jezu... 

-Przepraszam, ale już daj spokój. Idź sobie, zrób obiad czy coś,a ja pokaże Vivian moje lalki i nowe kosmetyki z gazetki Barbie.-powiedziała do Luke i popchnęła mnie w kierunku swojego pokoiku.

Nie powiem mina bruneta była bezcenna, ja za to myślałam, że padnę ze śmiechu.

-No dobrze, tylko nie za długo.-uniósł ostrzegawczo palec.

-Oj, pieszysz i pieszysz.-dziewczynka wybełkotała niezrozumiale.

-Co?-zapytał Luke.

-Piepszysz, no.-krzyknęła zdenerwowana.

O Jezu, Luke to teraz był zdziwiony.

-Gin, znowu Max cię tego nauczył?-zapytał zdenerwowany Luke.

-Tak, bo co?-spytała prowokująco.

-To rzeczywiście z nim porozmawiam.-stwierdził, jak przystało na opiekuńczego brata.-A poza tym mówi się pieprzysz. Przez "rz".-powiedział, a ja zdziwiona na niego spojrzałam.

Najpierw karci dziecko, a później jeszcze uczy jak poprawnie wymawiać wulgaryzm. No nieźle.

-Dzięki teraz już będę wiedziała.-odezwała się Ginny i poszła wraz ze mną do pokoju.

Słyszałam jak Luke krzyczał jeszcze za nami:

-Ginny, nawet się nie waż.

Ale mała nie zwracała uwagi na brata. 

To mnie na prawdę rozbawiło.

Kiedy weszłam do królestwa dziewczynki, standardowo przeważał w nim kolor różu i fioletu. Mogłam się tego spodziewać.

-Siadaj, tu. To miejsce VIP-ów.-zaśmiała się i wysunęła mi krzesełeczko.

-Wow, dzięki. Tylko wiesz, boję się, czy przypadkiem go nie złamię.-zastanawiałam się głośno.

-E tam. Ten grubas Luke na nim siadał jak był księżniczką w koronie i było dobrze, to ty tym bardziej możesz.-zaświergotała.

No, no. Nie widziałam, że Luke bawi się w takie rzeczy. Luke w koronie i jeszcze może różowej sukience.

-No dobrze. A gdzie twoja mama?-spytałam, choć wiem że nie powinnam jej o to pytać, a ugryźć się wcześniej w język.

-W pracy.-powiedziała smutno.

No tak, mogłam się tego spodziewać. Luke mi o tym opowiadał.

-Ale i tak zaraz przychodzi po mnie mama mojej koleżanki, bo...-zaczęła, jednak nie skończyła.

-Bo...?-próbowałam ją jeszcze dopytać.

-Nie mogę powiedzieć, tajemnica.-zaśmiała się.

Co? Tajemnica? 

-No okej.-powiedziałam.

W tym samym momencie rozległ się dzwonek do drzwi.

-O której ma być mama tej koleżanki?-spytałam Ginny.

-Jeszcze nie teraz.-odparła intrygująco.

To w takim razie, kto przyszedł...?

___________________________________________

Cześć Kochani ❤️
Przepraszam jeszcze raz, że wczoraj nie było rozdziału, jednak wypadła mi niespodziewana sytuacja ☹️.
Ale już wszystko opanowane.

Jak podobał się rozdział, koniecznie piszcie 😁.

Mam jeszcze takie pytanie. Czy scena inicjacji seksualnej według Was powinna być opisana dokładnie, czy ogólnie?

Dziękuję z góry za odpowiedzi.

Komentujecie, głosujecie 🤩
Widzimy się w czwartek 💞
Buziaki 😘😘😘😘