In de woonkamer horen we het geklets van de rest. Bry ligt met haar hoofd op mijn rechterschouder en met haar arm op mijn borstkas, zodat haar schouder zo min mogelijk pijn doet.
Met haar vingers tekent ze de tatoeage op mijn borst en linkerschouder na. Een Phoenix waarvan de vleugels over mijn beide schouders lopen en de staart onderaan mijn ribben aan de linkerkant eindigt. Hij staat voor ons nieuwe begin. 

Vlak voordat ze bij een plek aankomt waarvan ze weet dat het kietelt, lijkt ze even te twijfelen, maar gaat dan toch door.
"Je weet dat ik je net als een engel beschreef, maar je eigenlijk een heks bent he?" vraag ik grommend.

Giechelend gaat ze door. Dan stopt haar hand ineens. "Vind jij mij raar Zane?" vraagt ze zachtjes.
Ik buig mijn rechterarm zodat mijn hand op haar hoofd rust.
"Nee, je past bij ons. Perfect zelfs. Maar gewoon ben je ook niet kleintje, afgezien van je kracht, heb je een hele andere jeugd gehad dan de gemiddelde jonge vrouw."

Vragend kijkt ze me aan. Hoe leg ik haar uit dat ze niet raar is, maar wel anders, omdat ze vroeger nooit heeft geleerd wat gewoon was.

"Waar andere kinderen in de zandbak speelde, zat jij aan een muur geketend en probeerde een muis te temmen met kruimels. Je hebt tot na je zesde verjaardag de helft van je leven in een donkere cel doorgebracht, tot dat moment heb je nog nooit het zonlicht op je blote huid gevoeld. En je vond dit zo normaal, dat je zelfs nu nog praat over je kamer, in plaats van een cel. 

Andere kinderen hadden kamers met een groot bed, veel licht, kasten vol nieuwe kleding, kisten vol speelgoed en soms zelfs een eigen badkamer. Het is normaal om iedere dag vers gemaakt eten te krijgen en liefhebbende ouders te hebben. Jij hebt twee jaar opgesloten gezeten binnen acht vierkante meter, in een cel die slechts twee stapelbedden, een wasbak en een wc-pot in de hoek bevatte en deelde die ruimte het grootste gedeelte van de tijd met vijf oudere jongens.
En terwijl andere meisjes zich tot een kat of eenhoorn lieten schminken, veegde jij ons bloed van je gezicht af.
Je hebt je nooit verkleed, bent nooit met andere kinderen naar school geweest. Je hebt zelfs nooit een kinderfeestje gegeven of meegemaakt.

Maar aan de andere kant, heb je ook nooit geleerd om egoïstisch te zijn, om te willen wat een ander heeft of het zonder toestemming te nemen. Je hebt nooit geleerd om te liegen of iets stiekem te doen. Je geeft niks om dure spullen of om wat andere van je denken.
Jij leerde te vertrouwen op je kracht en op de onze. Om loyaal te zijn, letterlijk je leven in onze handen te leggen, maar ook om ermee om te kunnen gaan als wij ons leven in jou handen leggen, hoe jong je ook was. 

Je hebt ontelbare levens gered. Denk je dat ik niet weet hoe vaak je 's nachts stiekem naar het ziekenhuis gaat met Caleb of Aiden, hoe vaak ik jullie dan ben gevolgd.
En hoeveel tijd stop je wel niet in de weeskinderen. Je kunt alles kopen wat je hartje maar begeert en hoe vaak heb je al iets voor jezelf gekocht? De enige keren dat je geld uitgeeft, is het om cadeautjes te kopen voor ons. Hoeveel vrouwen kunnen dat zeggen?

En voor een hoop dingen is het nog niet te laat. Als je Damon genoeg vertrouwd om ons niet meer nodig te hebben, kun je een keer een echt afspraakje hebben. Je eerste kus krijgen, misschien wel meer.
Je doet het zo goed Bry, beter dan we hadden verwacht.
Als iemand van ons later zal trouwen, kinderen zal krijgen en gelukkig zal zijn, ben jij het."
Wanneer er geen enkele reactie meer komt en ik voorzichtig naar beneden kijk, blijkt ze met een glimlach op haar gezicht in slaap te zijn gevallen.
Tevreden doe ik mijn ogen dicht en geniet van haar rustige ademhaling.

Chaos, pure chaos. Achter me schreeuwen en huilen de elfjarige Aiden en Conor terwijl de twaalfjarige Owen ze probeert te kalmeren. In mijn armen gaat de zesjarige Caleb als een wild beest tekeer. De ijzeren halsband heeft in zijn razernij zijn hals rauw geschuurd, ondanks dat ik hem probeer te kalmeren. En dan wordt hij ineens dodelijk kalm zodra het gegil in de cel naast me begint en het huilen en smeken van de andere stem kort erna stopt. Nu zit hij met het schuim op zijn lippen en zijn ogen wijd, die kant uit te kijken.
Steeds harder weerklinkt het geschreeuw uit die cel, dat in gegil over gaat terwijl ik botten hoor breken. Waar het langzaam begint, volgen de brekende geluiden elkaar steeds sneller op. Na tien minuten is het geschreeuw van de jongens in onze cel verstomt en kijken we allemaal naar de muur die het gekraak van de brekende botten van ons scheidt. Het gegil is langzaam overgegaan naar gesmeek en zelfs dat zijn nu nog maar gorgelende geluiden. En dan is het ineens stil.

Het enige geluid dat te horen is, is het gesnik van de drie jongens die nog steeds tegen elkaar gekropen achter me zitten. Ik durf haar naam niet te roepen, te bang om geen antwoord te krijgen.

Een paar minuten van doodse stilte later gaat onze celdeur zachtjes open. Vanuit de lichtbol uit het plafond, wordt het kleine meisje in de deuropening verlicht. Haar loshangende haren waren voorheen bruin. Haar jurk is ooit wit geweest, maar is al maanden grauwig en onderaan bruin en rafelig waar het de grond raakt. Nu is de voorkant open gescheurd tot aan haar middel.
En alles zit onder het bloed. Er is geen wit deel meer te zien, haar haren plakken aan haar gezicht. Het lijkt alsof ze zich heeft gebaad in het bloed. Dan kijkt ze me aan en houdt de sleutelbos omhoog.
Voorzichtig loopt ze op ons af. En ondanks alles, is mijn eerste instinctieve neiging om achteruit te kruipen, weg van de onnatuurlijke rust die van haar uitgaat.
Dan rukt Caleb zich ineens van me los en rent hij op haar af. Bij elkaar aangekomen, zakt ze huilend naar de grond en huilt hij met haar mee. Meteen ontwaak ik uit mijn verdoving en kniel bij ze neer.
"Heeft hij je ergens pijn gedaan Bry?" Waarop haar heldere ogen me aankijken.
"Mijn arm doet niks meer," snikt ze zachtjes. "En mijn jurk is kapot en vies. Maar ik heb de sleutels gevonden zodat ik weer terug kon komen."

"Zane, Zane, wordt wakker. Zane?" hoor ik en ik voel hoe mijn angst afneemt. Zodra ik mijn ogen open, zie ik Bry's gezicht vlak boven me hangen.
"Ssst, alles is goed. We zijn veilig," haar hand drukt op mijn borst en straalt nog steeds een warm licht uit. 

Ik heb maandenlang gezocht om de muurverlichting in onze slaapkamers zo te krijgen, dat ze hetzelfde licht als haar gloed uitstralen. Niemand van ons die ooit in volledige duisternis slaapt, alleen heeft deze hotelkamer niet dezelfde verlichting als thuis. Onbewust was het te donker voor mij.
Zodra mijn hartslag kalmeert, dooft het licht tussen ons in en klik ik de lamp op het nachtkastje aan.
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open en Caleb's hoofd verschijnt om de hoek. Nadat hij ons kort aankijkt, glipt hij aan Bry's kant onder de deken.

"De rest slaapt op de bank," zegt hij zachtjes.
Als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het drie uur 's nachts is. "Je hebt een record verbroken Cal, vijf uur slaap zonder je zus."
"Nee hoor, we hebben een film gekeken, toen viel Damon al in slaap. En na de tweede film sliep de rest. Ik heb toen een spelletje gespeeld op mijn telefoon, tot ik jou hoorde mompelen en Bry hoorde praten."

"Dus je zat op een excuus te wachten om erbij te komen liggen?" vraag ik.
"Ik wou Bry niet wakker maken. Ze had haar rust nodig," legt hij uit.
"De afgelopen dagen hebben een hoop losgemaakt. Voordat Zane's nachtmerrie begon, droomde ik van zijn stem. Nu ik de voicemail heb gehoord, herinnerde ik me de keren dat ik zijn stem heb gehoord. En dat was meestal vlak voordat we in de donkere kamers werden opgesloten en jullie botten braken," zegt Bry. "Ik heb me in mijn slaap weggedraaid van Zane om me op te krullen, waarna zijn nachtmerrie begon. Jou gemompel maakte mij juist wakker," zegt ze, mij bezorgt aankijkend.
Haar gloed heeft het beklemmende gevoel van mijn eigen nachtmerrie weggenomen, maar haar eigen angsten blijven aanwezig.

"Wat zou ik de tijd graag terug draaien. Weet je dat ik er alles voor over heb, om jullie een onbezorgde jeugd te geven. Ook voor de andere jongens hoor. Maar zij wisten tenminste dat het niet normaal was om opgesloten te zijn. Jullie wisten niet beter," fluister ik.
"Weten jullie nog wat jullie eerste vraag was aan Lex, toen we na onze tijd in de bossen, bij Lex en Damon gingen wonen?"
"Nee?" fluisteren ze alle twee.

"Jullie liepen de kelder in, tot jullie de cellen vonden. Geen idee hoe jullie langs de bewakers waren geglipt. Daar vonden we jullie slapend in een hoekje. De andere gevangenen kregen haast een hartaanval door jullie. Die waren poeslief erna, ze dachten dat Lex zo harteloos was dat hij zelfs kinderen had opgesloten. Cal, jij vroeg waar de ketting aan vastgemaakt moesten worden, omdat ze waren de ijzeren ringen in de muur waren vergeten.
Toen was Lex al geschokt omdat jullie op de koude vloer sliepen, terwijl zijn gevangenen dat niet eens hoefden en doordat de middelste cellen omringd waren door tralies konden de overige gevangenen jullie allemaal goed zien.
Bry, toen hij jullie daarna wees waar jullie slaapkamer was, begon je te huilen omdat er een zacht wit kleed op de vloer lag. Jou eerste vraag was of hij er geen vlekken op wou maken, want het was zo mooi en zacht. Toen Lex vroeg wat je bedoelde zei je 'Mijn bloed maakt het mooie witte kleed vies.' Ik had Lex in de tijd dat ik hem had leren kennen, nog nooit zo wit weg zien trekken."

"Arme Lex. Ik kan me wel nog herinneren dat ik de douche niet begreep en hem wou vragen of hij hem aan kon zetten. Zodra ik in mijn blootje de woonkamer in kwam lopen en me omdraaide in de hoop dat hij me zou volgen, gilde hij in paniek om jou. De dag erna was Julia er om ons te helpen."
Waarschijnlijk was het meer omdat hij zich niet had voorgesteld hoe haar rug eruit zag, de wonden waren na al die tijd nog steeds niet genezen, en de vuurrode en onregelmatige littekens waren duidelijk zichtbaar op haar veel te witte huid. Het was de reden dat we besloten zijn aanbod aan te nemen en bij hem in te trekken, omdat Bry's rug maar niet genas.

"Hij moet echt hebben gedacht dat hij met een stelletje wilden te maken had. De eerste keer dat hij 's nachts bij ons kwam kijken en niemand in zijn bed lag, dacht hij dat we waren weg gelopen. Na de eerste twee lege kamers gooide hij in paniek alle slaapkamerdeuren open, tot hij bij Aidens kamer uitkwam. Ik weet nog dat iedereen schrok toen hij de deur met een knal open gooide. Ook al zat iedereen gespannen wachtend naar de deur te kijken. Toen Bry begon te gloeien om ons te kalmeren, kreeg Lex de schrik van zijn leven," zegt Caleb lachend.

Die arme Lex. We hebben hem in die paar jaar tijd behoorlijk wat grijze haren bezorgd, vooral tijdens de eerste nacht in zijn huis.
"Hoe heeft Damon het eigenlijk opgepakt, nu hij antwoorden heeft?" vraagt Bry zachtjes.
"Best wel goed. Hij wist al dat zijn pa meer van ons verleden afwist en begrijpt nu bepaalde beslissingen beter. Hij verbaasde zich erover dat we zo normaal lijken en gelukkig zijn. Al vraagt hij zich wel af of we niet in een gesticht opgenomen moesten worden. En of ons verleden ons nog parten gaat spelen," zegt Caleb.
"In een gesticht. Daar waren we juist uit ontsnapt, toch?" zegt Bry met een giechel.
Even later voel ik dat ze weer in slaap valt. En zodra zij slaapt, volgt Caleb niet veel later, waarna ik me ook ontspan en de rest van de nacht droomloos slaap.

*Bijgewerkt op 9-9-2020*