ㅡ Jak to się stało, że straciłaś swoje imię?

ㅡ Nie wiem, zapomniałam o nim... ㅡ wyszeptała. ㅡ A ty, jak masz na imię? Chciałabym je poznać...

W tej chwili nie miał nic przeciwko wyjawieniu jej tej informacji. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, jednak nie wiedział co.

W głowie miał totalną pustkę.

ㅡ Za późno?

Chłopak patrzył na nią z szeroko otwartymi oczami. Czy właśnie stracił swoje imię? Czy to w ogóle możliwe?

ㅡ Chodźmy... Powiedział, że otworzyłeś jakiś mechanizm. Nie traćmy czasu na odzyskiwanie czegoś czego nie da rady odzyskać...

ㅡ Tak myślisz? ㅡ szepnął z goryczą. ㅡ Może jednak możemy je odzyskać? Twoje również.

ㅡ Może... jednak co do mojego, na sto procent nie jest to możliwe.

ㅡ Dlaczego tak mówisz?

ㅡ Bo jestem o tym przekonana ㅡ ucięła i wyszła z pod stołu. ㅡ Idziesz?

Przytaknął i również opuścił jedyne, w miarę suche miejsce. Dziewczyna zabrała w rękę apteczkę i ruszyła przed siebie nie czekając na Changkyun'a.

ㅡ Czekaj na mnie!

ㅡ To się nie guzdraj! ㅡ krzyknęła z oddali.

Podbiegł i zrównał się z jej ramieniem.

ㅡ Poważnie, wiedźma z ciebie.

ㅡ Nie pozwalaj sobie ㅡ prychnęła.

ㅡ Okres?

ㅡ Nie... Przez to, że nie mogę zdobyć wielu składników odżywczych, spóźnia mi... ZAMKNIJ SIĘ! ㅡ zrobiła się czerwona. ㅡ Tylko na chwilę spuścić gardę, a ty już pytasz o takie sprawy!

ㅡ Jesteś nieznośny... bla bla bla...

ㅡ Nie naśladuj mnie.

ㅡ Bla bla bla...

ㅡ Sprawiasz, że mam ochotę zabić cię na miejscu...

ㅡ Sprawiasz, że moje serce trzepocze jak motyl na wietrze...

ㅡ Wcale tak nie powiedziałam! ㅡ trzepnęła go w ramię. ㅡ Przestań w końcu!

ㅡ Ale ja to powiedziałem.

Zatrzymała się gwałtownie, tak samo on.

ㅡ Co?

ㅡ Co?

ㅡ Że niby co sprawiam? ㅡ zapytała głośno.

ㅡ Że kwiaty więdną... ㅡ wsadził dłonie do kieszeni spodni i odszedł zgarbiony.

Co on sobie myślał, mówiąc to?

ㅡ Ej! Żartujesz prawda? ㅡ podbiegła do niego i wymusiła jego wzrok.

ㅡ Pewnie ㅡ mruknął. ㅡ Zrobiłem ci jakieś nadzieje, słońce? ㅡ zapytał przedrzeźniając ją.

ㅡ Szczerze... ㅡ zaczęła cicho. ㅡ Chyba tak.

ㅡ Jak to? ㅡ spytał przestraszony.

Nie chciał ranić dziewczyny, ani siebie. Ona jest "niepewna" swoją obecnością i zachowaniem. Miał nadzieję, że nie zakochała się w nim, bo musiałby ją odrzucić. Poza tym, halo... on nawet nie wiedział jak ma na imię.

ㅡ Tak to, że zawsze byłam odrzucana przez innych. Przyjaciółki, nawet stary kolega z sąsiedztwa... każdy z nich odciął się ode mnie...

ㅡ Oh...

Nigdy nie był dobry w mówieniu stosownych rzeczy na jakiś temat. Zawsze było tak, że myśląc, że pociesza, tak naprawdę rani, uświadamiając komuś za dużo.

ㅡ Ale hej... nie musisz mnie wcale lubić ㅡ powiedziała z udawaną radością. ㅡ Niedługo i tak to wszystko się skończy. Oni zrobią z nami coś czego nie wiem i zastąpią klonami. Fajnie...

ㅡ Nie zastąpią nas klonami, tego jestem pewien.

ㅡ Jak to? ㅡ spojrzała na niego pytająco.

ㅡ Patrz ㅡ wskazał przed siebie.

~*~

ㅡ Ej, Kihyun... gdzie my jesteśmy? ㅡ zapytał przestraszony Minhyuk.

ㅡ Skąd mam wiedzieć? W jakiś podziemiach...

ㅡ Changkyun to kosmita, byłem pewny, że ukrywa przed nami jakieś tajne cosie ㅡ powiedział Jooheon.

ㅡ Statek kosmiczny ㅡ prychnął Wonho. ㅡ Coś jeszcze? ㅡ zadrwił z kolegi.

ㅡ Może ma tu jakieś przebrania? Wiecie, ubiera skórę i...

ㅡ Lepiej się przymknij, Jooheon ㅡ mruknął Hyungwon.

ㅡ Ej, chłopaki...

ㅡ Nie ma tu potworów, Minhyuk ㅡ jęknął Wonho.

ㅡ Nie o to mi chodzi ㅡ westchnął tamten. ㅡ Patrzcie...

~*~

polsaat :v