Uważny wzrok Jamesa obserwował go przez cały czas.

— Kochasz go?

Wilkołak odwrócił wzrok, siadając przy oknie ich dormitorium. Zacisnął usta, kiedy usłyszał ruch z drugiego końca pokoju, nie musiał długo czekać, aby dostrzec przed sobą twarz przyjaciela.

— Kochasz? — powtórzył.

Położył dłoń na ramieniu Lupina, chcąc, aby ten wyczuł w nim oparcie, chęć wygadania się, chęć wyznania, chęć szczerości. 

— Nienawidzę go...

Wyszeptał Remus, mając na myśli niedawną sytuację, związaną z Syriuszem i pewną dziewczyną. Złamał mu ponownie serce, lecz skąd brunet mógł o tym wiedzieć, skoro nawet nie wie, co do niego czuje!

To takie przygnębiające.

— Nie ma sensu nienawidzić kogoś, kogo się kocha.

Zielonooki spojrzał na niego, jego usta mu drżały, nie z uśmiechu, lecz z płaczu.

— Naprawdę się kocha... — dodał Potter.

Szatyn wziął głęboki wdech, rozchylając usta, jednakże nie wiedział, co mogłoby przez nie przejść, prócz zwyczajnego:

— Wiem.

I guess that's love

I can't pretend