*paręnaście lat później*

-Tato, papo, opowiedzcie nam jeszcze raz waszą historię!- zawołała jedenastoletnia Tracy, sadowiąc się na kanapie obok Kurta i Hepburn.

-Jeszcze raz? Kochanie, słyszałaś ją milion razy...

-Proszę, proszę, proszę!

-No dobrze, słoneczko, chyba jeszcze możemy wam raz opowiedzieć- uznał Blaine, siadając obok swojego męża i wtulając się w jego ramie- kiedy się poznaliśmy, znienawidziliśmy siebie...

-...Nie, to tylko ja nienawidziłem ciebie- przerwał Kurt, dając lekkiego kuksańca Blaine'owi- za drugim razem mnie nawet nie rozpoznałeś!

-Właśnie, że cię poznałem! Kiedy spotkaliśmy się po raz trzeci, zostaliśmy przyjaciółmi...

-Byliśmy nimi bardzo długo- wtrącił Kurt, uśmiechając się jasno do męża.

-A potem przestaliśmy nimi być- Blaine odwzajemnił uśmiech.

-I zakochaliśmy się w sobie. Trzy miesiące później byliśmy małżeństwem.

-Trwało to tylko trzy miesiące.- zaśmiał się Blaine.

-8 lat i trzy miesiące- poprawił go Kurt. Blaine spojrzał czule na swojego męża.

-Mieliśmy wspaniałe wesele...

-Tak, wspaniałe...

-Z olbrzymim tortem z wiórków kokosowych.

-Z ozdóbkami... i wspaniałą polewą, podaną osobno.

-Osobno, bo ciasto przemięka od polewy...

-Zwłaszcza kokosowe, więc polewa musi być osobno.

-Właśnie- Blaine uśmiechnął się do swojego męża i ujął jego dłoń.