Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

🦕☆ ▬ ⟿『𝐂𝟏𝟏』

ᴄᴀᴘɪᴛᴜʟᴏ ᴏɴᴄᴇ

I think I do like her



































































































🎧 ZACH
MITCHELL
▬▬▬▬▬▬

🌋🦕࿐↝━━━━ 𝗔𝗡𝗧𝗘𝗦 𝗗𝗘 subir a la camioneta de vuelta vi a Kate irse junto a todo el equipo detrás de ella y Owen. Mi estomago daba vueltas, tenia ganas de ir con ella pero solo sería un estorbo. Quería mantenerla a salvo.

Subí a la parte trasera junto a mi hermano quien me miraba algo inquieto, como si tuviera una duda que resolver en ese momento.

—¿Qué pasa?.- negó.— Gray... .- me miró aún decidiendo en si decirlo o no.

—¿Te gusta?.- fruncí el ceño sin entender.

—¿Qué?.

—No "qué", ¡"Quién"!.- contestó subiendo el tono de voz.

—¿A qué te refieres?.- escuché un resoplido en la parte de enfrente del auto.

—¡Kate!.- gritó Claire mirando por el espejo.

—¿Qué?.- pregunté aún más confundido.

—Admite que te gusta.- continuó  Gray tomándome por sorpresa.

Abrí los ojos de manera exagerada, sentí mes mejillas arder, (por suerte era de noche y nadie podría verme sonrojado). Negué de manera desesperada.

—¿Qué? No, no, no. Jamás... ¿Por qué... ? ¡No!.- traté de hablar pero mis palabras solo tropezaban.

—Zach.- Gray me miro juzgándome.— ¿Qué otra explicación tienes?.- parpadeé repetidas veces mientras mi mente ordenaba lo que yo sentía o trataba de entenderlo.

—¡Pero es Kate! es tan... ¡Aagh! cree que tiene la razón todo el tiempo, es mandona, fastidiosa y... .- me quede callado un rato.— valiente, super fuerte y si tiene razón en muchas cosas.- pude notar una sonrisa burlona en ambos. Tapé mi cara un ambas manos para evitar sonreír también— creo que si me gusta.- Gray soltó una risa de emoción y movió mi brazo como un triunfo a su suposición.

—¡Mi sobrino ya creció!.- se burlo Claire y negué con fastidio.— creo que deberías de agradecerme... yo fui quien la puso en ese trabajo así que si, fui cupido. De nada.

Sus burlas fueron interrumpidas por los sonidos de Dinosaurios desde una pantalla que tenía en sus manos. Gray y yo nos asomamos desde la ventanilla para poder ver mejor. La pantalla se dividía en 4 vistas de cámaras con luz nocturna que seguramente eran de los vehículos y de los raptores.

—¿Cuál es la de Kate?.- me atreví a preguntar.

—Esta.- señaló una.— esta es la de Owen.- desde ese momento mi vista no se quitó de la cámara de Kate... solo una vez porque Owen se adelantó pasando entro los raptores y entonces me toco hacerle burla a ella.

—Tu novio se siente superhéroe.- ella no dijo nada pero se que sonrió.

Seguimos observando un rato, solo un rato pues cuando escuchamos que los raptores bajaron la velocidad como señal de que habían encontrado algo, Kate empezó a cerrar la ventanilla.

—¿Saben qué? No, no, no. No quiero que lo vean, la ventana se cierra.- dijo dejándonos con la duda.

—Por favor Claire, quiero ver a Kate.- golpe un poco la ventana con mi dedo.

—Te avisaré todo sobre ella... .- fue lo último que escuche.

Mis pernas se movieron con nervios mientras trataba de oír algo, bueno o malo. Pensar en Kate era bueno solo cuando sabia que estaba a salvo pero en esta situación no era así, no sabia sobre ella o lo que pasaba allá a fuera. Los minutos pasaban y pasaban, mi oído seguía junto a la ventana y de un momento a otro una fuerte explosión sonó del otro lado. 

Abrí la ventana solo un poco, lo suficiente para que yo viera pero Gray no. 

Mis nervios aumentaron cuando noté que la cámara de Kate estaba oscura, había disparos por todos lados y los raptores ahora atacaban al equipo. Gritos se podían oír en todos lados y muy a penas, lejos, uno muy agudo.

Claire me miró.

—¿Dónde esta Kate?.- fue lo primero que salió de mi boca y pude notar mi vista un tanto borrosa. Tenia lagrimas en los ojos pero me negué a dejarlas salir. Ella rápidamente puso la pantalla sobre sus piernas para que ninguno pudiera ver pues Gray termino de abrir la ventanilla.

—No, no, no. Todos están bien.- vi que también sus ojos tenían algunas lagrimas.

—¡No le mientas!.- respondí con enfado.

—¡Él esta asustado! se vale mentir cuando una persona esta asustada.- me grito.

—Ya quiero irme a casa.- dijo mi hermano con la voz quebrada.

—Ay cielo te vas a ir, sí. Lo prometo. Mañana estarás en casa, y se que su madre no me dejará verlos.- sus palabras fueron interrumpidas por un golpe en su ventana. Era una mano llena de sangre que nos sacó un gran grito a los tres... bueno dos, yo... yo no me asuste.

Cerré la ventanilla a gran velocidad, el ruido del motor nos hizo saber que Claire nos sacaría de allí pero la puertas traseras de la ambulancia se abrieron sin aviso dejando ver a un hombre uniformado... por solo un segundo pues un raptor saltó sobre él para devorarlo.

Gray no dejaba de gritar, puse una mano sobre su pecho para protegerlo y cuando la camioneta empezó a moverse, el hombre y el dinosaurio se quedaron atrás. Ambos nos sosteníamos de lo que podíamos, me comencé a mover para cerrar las puertas justo cuando dos raptores más aparecieron corriendo hacia nosotros. Tome un tanque de oxigeno y lo lancé de manera torpe pues no los detuvo.

—Que bueno que Kate no esta aquí o te habría hecho mucha burla.- dijo Gray aún sostenido de la pared como gatito asustado.

Rodé los ojos y volví la vista hacia los raptores. Uno había sido derribado contra un árbol mientras el otro seguía mirándonos con hambre.

Gray tomo un palo de forma extraña de metal, en la punta tenia cables que seguramente eran para electrocutar. Ambos lo pusimos sobre el suelo de la ambulancia y tratábamos de descubrir como prenderlo.

—¡Enciéndelo!.- me gritó mi hermano con desesperación.

—No se como.- respondí. 

Justo a tiempo encontré un botón y en cuanto el dinosaurio saltó sobre el auto ambos acercamos el artefacto a su pecho electrocutándolo con triunfo. Este cayó dejándonos en paz. 

Gray y yo nos alejamos de nuevo volviendo a nuestros asientos y abrí la ventana.

—Oye ¿Viste eso?.- pregunté con emoción a Claire.

—¡Quiero contarle a mamá!.- gritó mi hermano con entusiasmo. 

—Ay por favor, no le cuentes a tu madre jamás.- reí un poco.

Sonidos de motocicletas llamaron nuestra atención.

—¡Kate!.- gritamos al mismo tiempo.

—¿Me extrañaron?.- sonrió. 

Mi pecho sintió una paz al verla. Tenía un par de rasguños en sus piernas, me preocupaba la herida anterior, pero estaba a salvo. Ambos asentimos.

Owen también estaba a su lado.

—Iremos al parque.- le gritó a ella. Él se adelantó un poco para estar junto a Claire mientras mi pelinegra linda nos cuidaba desde atrás.

Al llegar ayude a mi hermano a bajar y estar a salvo con Claire. Luego Kate bajo de su moto y no me resistí así que corrí a abrazarla. Ella me recibió de inmediato, no podía dejar de sonreír.

—Cumpliste tu promesa.- escuché su risa.

—Aún no salen de aquí, necesitan una niñera.- ahora reí yo.

—¡Niños! no hay tiempo para eso, andando.- nos gritó Owen así que corrimos con ellos.

—¿Iremos al centro de innovación?.- pregunto Kate.

—Si, ¿Por qué?.- preguntó Owen y luego su reacción cambió a una negación, como si supiera lo que pensaba.

—Mamá.- respondió ella y corrió más rápido que todos.

—No Kate, ¡Espera!.- gritó Owen corriendo tras ella. 

Yo seguía confundido y luego recordé. Los laboratorios. Su madre estaría allí.

Yo sentía que algo estaba mal y que seguramente Kate saldría más lastimada allí y tal vez no físicamente.


























cap (11) listo ✅

Comenten y voten 💕.

LITTLE GIRL GONE
just in Wattpad
by Eli_fanfic / Lizzie Arellano

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro