Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 🔪 𝟏𝟒⇢✆

𝟏𝟒

🔪 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ⸼۰ ۪۪۫۫ ❬ "=

Happy birthday ghostface














































































🔪 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ⸼۰ ۪۪۫۫ ❬ "=

narrated by |
ETHAN LANDRY

⇢▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ✆ : 𝕰𝐑𝐀 𝐒𝐀𝐁𝐀𝐃𝐎 y ahí estaba yo, acostado en mi habitación mirando "Harry Potter y la cámara de los secretos", ya había visto la uno.

Si, investigue el orden de las ocho películas. Tengo que admitirlo, recién empieza y es fantástica, ahora entiendo a Olivia, y si, la estoy viendo por ella.

En cuanto termina miro la hora, ya era tarde así que no sabía si mirar la siguiente.

Decidí dormir, pues mis ojos se empezaban a cerrar y ya casi eran las 12 de la mañana pues claro  en menos de cinco minutos era mi cumpleaños y no era lo que más me emocionaba del día, la verdad.

Apague la televisión y me puse la pijama, fui a mi baño y lave mis dientes. Volví a mi habitación y tome mi teléfono, mire la hora.

00:00

Tenia la esperanza de recibir un mensaje, pero no de quien sea, de Olivia.

Como dije, no me importaba el hecho de que sea mi cumpleaños. Me alegraba que iba a ser el primero en él que ella está.

Pero no llego nada.

Entre a mensajes, su última conexión fue hace media hora, seguro estaba dormida.

Suspiro y dejo mi teléfono en mi mueble, miro mi habitación oscura pensando que ahora soy mayor de edad.

Ya había planeado esto a detalle. Levantarme como todos los días e ir a la cocina donde seguramente mi papá estaría y decirle "No lo haré", planeo alejarme, de este plan, que admito tengo muchas ganas de cometer pero, no, no lo haré y no podrá obligarme.
















Me despierto de golpe por una notificación de mi teléfono, lo tomo medio adormilado aún esperando ver un mensaje de Livy pero no es así, solo es una red social felicitándome, pues ¿gracias?.

Tallo mis ojos y me levanto. Tomo fuerza y valor para poder decirle eso a mi padre.

Salgo de mi habitación y veo que la de Quinn esta abierta, con la cama vacía y hecha, camino hacia las escaleras y bajo, se escuchan ruidos en la cocina y tomo aún más valor para cuando vea a mi padre. La verdad, no pensaba ser grosero, solo honesto, pero aún no se si pueda entenderlo.

No iba a detenerlos a ellos, pero yo no iba a formar parte de su acto psicópata, ya no.

Y en efecto, ahí esta mi papá, cocinando algo, olía a tocino y seguramente huevo. Doy un paso hacia adentro cuando alguien llega de sorpresa a mi espalda.

—¡Feliz cumpleaños hermanito!.- dice Quinn abrazándome, me volteo y ella se aleja.

—Ah, gracias.- digo sin mucha emoción.

—Feliz cumpleaños, Ethan.- dice mi papá girando con un pastel mini, como para una persona y lo pone en la barra frente a mi.

—Gracias.- sonrió y me acerco.

—Tenemos que hablar.- dice serio, como si el hombre anterior había desaparecido. Y se ahora quien es, el psicópata dañado por la muerte de su hijo favorito y ahora el miedo recorre mis venas.

—¿Qué pasa?.- digo mirando el pastel.

Quinn se pone a su lado y ambos me miran serios. También conozco esa mirada de mi hermana, y no es buena.

—¿Todo bien?.- digo alejándome del pastel.

—Tienes que irte de la casa.- dice con su voz gruesa.

Frunzo el ceño.

—Buena broma.- digo tratando de reír pero no sale nada de mi boca.

—Ethan, ahora eres mayor de edad. No podemos arriesgarnos a que alguien nos vea salir a los tres de aquí.

Siento un dolor en mi pecho, pero ese viejo sentimiento ya lo conocía. Decepción, irónico que siempre es de él pero ahora había cruzado la raya.

—¿Es enserio?.- digo pero se que lo es. Ambos me miran sin decir nada.— Quinn....- me alejo más.

—¿Y si Anika o Mindy quieren venir a mi casa? que te vean será problema.- se excusa ella y niego sin creer las cosas que salen de su boca.

—¡Pues no las invites y ya!.- subo la voz y veo a mi papá acercarse así que doy un paso más atrás.

—Tu no has traído a nadie, con eso basta.- dice ella y siento un escalofrío recorrer mi cuerpo.

Liv.

Ella si vino.

—¿Oh si?.- creo que mi expresión lo dijo todo, bajo la mirada.

—¡Carajo Ethan!.- grita mi padre golpeando la barra.— ¿Quién es?.- niego mirándolo, no se lo diré, si se lo digo le hará daño y no lo voy a permitir.

—Olivia.- contesta Quinn.— ¿cierto?.- niego con miedo pero no puedo mentir.— ¡lo sabia!.- me apunta con el dedo.

—¡Que no! no fue ella, fue solo alguien más de la escuela para un proyecto escolar.- trato de mentir pero no hay vuelta atrás.

—¡Mientes! lo se, ¿crees que no e visto cómo la miras?.- ¿por qué todos dicen eso?.

—¿De qué habla?.- pregunta mi papá y Quinn se pone entre ambos.

—Tu hijito, padre, se ah enamorado.- lo grita y ahora tengo miedo, mucho miedo, pero no pormi si no por Livy.

—¡Basta!, no voy a formar parte de esto.- digo tratando de irme pero él toma mi brazo y me empuja contra una pared.

—¿Qué mierdas dices?.- sus ojos llenos de rabia, rabia hacia a mi. ¿Por qué? porque no soy Richie.

—¡No formare parte de esto!.- digo separándome de la pared enfrentándolo.

—¿Por qué? ¿por una estúpida niña que seguro se está besando a otro en este momento? ¿arruinaras esto solo por un romance adolescente que durará menos de una semana?.- aprieta los puños. No, no otra vez. Mi mente se prepara para lo peor.

—¡No es así!.- contesto. Quinn se va alejando de los dos y esta mejor así.

Siento una mano enorme en mi mejilla estampando con fuerza haciendo que mi cara se giré. Me había golpeado.

—Te diré algo Ethan, ya te metiste en esto así que lo harás.- se gira y mira a Quinn haciéndole ademán de que se acercara y ella lo hace con algo de temor.— o... ¿cómo dijiste que se llamaba?.

—¿Olivia?.- contesta Quinn más como pregunta, si es que hablaba de ella.

—¡Olivia!.- mi padre me mira a mi.— comete cualquier estupidez Ethan y tú hermanita.- tomo a Quinn de los hombros.— la matará. Ella será la primera de todos.- sonríe como si fuera algo normal.

No, Liv no.

—No por favor.- me acerco y él me empuja, Quinn se aleja de nuevo mientras mi papá pone su brazo en mi cuello haciéndome chocar con la pared de nuevo.

—Di una sola palabra de esto a tus amigos, arruina nuestros planes y ya sabes las consecuencias.- veo como levanta su puño y por inercia cierro mis ojos esperando el golpe.

Escucho como cae un golpe a lado de mi cabeza, abro los ojos y veo su puño un poco cerca de mi oreja. Había golpeado la pared.

Quita el brazo de mi cuello y por fin puedo respirar. Toso por el dolor que dejo en esa parte de mi cuerpo.

—Ya lo sabes Quinn.- dice acercándose a ella.— si tu hermano comete cualquier idiotez, la matas.- amenaza de nuevo y Quinn asiente cabeza baja.

Toma sus llaves y sale de la casa. Escucho como arranca su patrulla y se aleja.

Mi espalda aún en la pared la dejo caer hasta que caigo sentado en el suelo calmando mi respiración.

—Ethan.- se acerca Quinn.

—¡Aléjate de mi!.- la apuntó con mi dedo.

—¡Fue tu culpa!.- contesta furiosa.

—¿Mi culpa?.- me levanto y me acerco, ella se aleja más como si me tuviera miedo.— tu fuiste la que dijo todo eso y ahora una de tus amigas esta en peligro.

—Olivia no es mi amiga y tu te enamoraste, lo sabias, sabias el plan y aún así lo hiciste.- se defiende y yo niego incrédulo.

—¿Enamorarme?.- digo con la voz cortada.— ¿crees que lo quise? literalmente estoy luchando conmigo mismo por alejarme de ella y ahora por tu culpa esta en más peligro.

Veo como sus ojos se llenan de lágrimas pero sus sentimientos ahora no son mi prioridad, mi prioridad es Olivia. Ahora más que nunca.

—¿Ahora estas llorando?.- respondo con furia y me acerco más.—¿Ahora tu eres la que sufre?.- veo como toma un cuchillo de la mesa.— ah claro, mátame ahora ¡me harías un favor!.- me apunta con este y niego.— mira en lo que te convirtió papá.- mi voz se corta aún más aguantando el llanto.

—Lo siento, pero esto es por Richie.- dice y asiento. Eso lo sabía a la perfección.

—Siempre es por él, ¿Dónde quedó yo o tu?.- me alejo.— te advierto algo Quinn, le llegas a tocar un solo cabello y yo mismo iré a la policía y nos delatare, no me importa nada más.

Subo corriendo a mi habitación y la cierro de golpe. Me miró a al espejo, mi mejilla sigue roja pero mi cuello se ve bien.

Miro mi habitación, la que ahora ya no lo será. A decir verdad, el irme de aquí no me molesta pues no pienso seguir en esta casa de locos

Voy hacia el ático y saco cajas de cartón vacías. Sin dudar comienzo a meter todo con cuidado en cada una. Mis discos, mis posters, mi ropa y todo lo que esta aquí.

Una hora después todo está vacío, solo queda la cama y los muebles sin cosas, doy pasos mirando toda la habitación que crea un eco por lo desierta que esta.

Suspiro y me siento en la cama tapando mis ojos con ambas manos mientras las siento humedecerse por las lágrimas.

Miro mi teléfono. Vacío, no hay ninguna notificación. Nada.

Entro a llamadas y marco a Olivia, solo quería escuchar su voz, pues saber que esta ahí me calma. Me acuesto en la cama y espero a que conteste.

—¿Hola?.- pregunta desde el otro lado así que relajo mi voz para que no note nada.

—Hola Livy.

¿Qué tal Ethan?.- escucho su voz. Es ella, su hermosa voz tan alegre como siempre. La chica que nos anima a todos son importar que.— ¿todo bien?.- pregunta al escuchar mi silencio.

—Ah si solo....- pienso.— es mi cumpleaños.- digo siendo lo único que se me ocurre.

Ah cierto, lo lamento lo olvi.- la interrumpo.

—No importa.- oculto mi decepción.

No de verdad, lo siento, ¿podemos vernos en el Stumptown a las seis?.- suspiro y miro la hora.

—Claro, me encantaría.- sonrió.

No lleves dinero, yo pago.- escucho su risa y sonrió con tristeza.

—Claro, gracias Livy.- suspiro.— te quiero.- digo y no me importa lo que piense de mi en ese momento.

Yo también te quiero Eth, ¿Seguro que todo está bien?.- cierro los ojos dejando caer otra lagrima.

—Si claro, nos vemos más tarde entonces, byee.

Byeee.- dice y cuelgo.

Dejo caer mi teléfono en la cama y recuerdo sus palabras.

"Yo también te quiero Eth".

Sonrió de solo pensarlo.

Ya quiero que sean las seis. Poder verla, abrazarla.

La quiero.

Ella merece más que solo un tonto con familia psicópata y asesina.

Merece mucho más.

















Se oían pasos y voces al rededor. El olor a café era intenso y a pesar de que el vapor de cada tasa llenaba el lugar, se sentía un poco de frío. Me cerré mi chaqueta de mezclilla y puse mis manos sobre la mesa esperando.

Se escucha la campanilla de la entrada, me asomo y la veo. Tan hermosa como siempre. Traía una media coleta con un moño en el inicio de ella color rojo, llevaba puesto un vestido azul y una chaqueta de mezclilla oscura. Me buscaba con la mirada así que levante la mano y ella sonrió al encontrarme. Al acercarse note sus Vans blancos, el maquillaje que cubría de por si ya su hermosa cara sonriente con su labial color rosa.

—Lamento mi tardanza.- dice sentándose algo agitada y niego.

—No importa, tienes amh.- señaló su mejilla. Tenía un brochazo leve y delgado de pintura celeste.— ven.- acerca su cara y quito la pintura con mi dedo pulgar y sonrió.— listo.

Ella sonríe apenada y asiente.

—Gracias, Tyler tenía un proyecto y bueno, no tiene tanta imaginación artística así que le ayude, por eso la pintura. También por eso llegue tarde.- suspiro. No por todo lo que dijo, si no por tenerla frente a mi. Tener a la chica más hermosa del mundo frente a mi.

—No te preocupes.- digo.

—Ah cierto, feliz cumpleaños.- saca un llavero con un moño del mismo tono que el suyo en su cabeza. Era "The Weeknd" en dos D de plástico.

—Aw, gracias.- lo tomo y lo pongo en mis llaves sin dudar.

—Es pequeño pero... creí que te gustaría.- sonríe y niego.

—Es perfecto.- guardo mis llaves, de la casa en la que ahora no viviré.

Unos minutos después ordenamos. Cada quien un café y ella me pidió un pastel mini. Cuando nos trajeron nuestros pedidos ella sacó unas velas de su bolso y las encendió, las clavo en el pastel y lo acerco lentamente a mi mientras cantaba:

—Feliz cumpleaños a ti.- sonrió al oírla, pues era muy bajito para que los demás comensales no la escucharan.— feliz cumpleaños a ti. Feliz cumpleaños querido Ethan.- deja el pastel frente a mi y la miro. El brillo por las llamas en las velas iluminan sus ojos marrones claros, tan abiertos mirándome.— feliz cumpleaños a ti.- termina de cantar.— sopla las vela su pide un deseo.

Tomo aire y lo pienso con claridad, ella está ahí mirándome con una sonrisa llena de emoción mirando cada uno de mis movimientos.

——Que todos mis problemas terminen y pueda ser feliz con Livy——. pienso en mi deseo.

Sopló las velas y ella aplaude.

—¿Qué pediste?.- levanta y baja las cejas divertida.

—Si te lo digo no se cumple y de verdad quiero que se cumpla.- ella sonríe y asiente.

—¡Bien!.- dice dándose por vencida.

Ambos comenzamos a comer del pastel, era pequeño, bien para ambos y nuestros cafés.

La verdad, no podía dejar de verla. Se veía tan hermosa, jamás la había visto con vestido y su media coleta resaltaba sus lindas y coloradas mejillas.

—¿Qué? ¿tengo otra mancha de pintura en la cara?.- niego aun sonriendo como tonto.

—No es solo que... te ves muy linda hoy.- sonrió y ella hace lo mismo.— digo todos los días te ves linda, con o sin vestido, con o sin maquillaje pero si te ves muy bien hoy.- hablo rápido algo nervioso. Ella me pone así... .

—Gracias, tomatito.- señala mis mejillas. Demonios seguro están rojas.

Reímos y seguimos con nuestra comida.

—¿Quién más te a felicitado?.- niego metiendo un bocado a mi boca.

—Nadie más, lo debieron olvidar.- digo algo decepcionado también.

—Ay, lo siento también yo. Con todo lo de Tyler y bueno, lo siento.- acaricia mi mano.— creí que también Quinn lo haría.- quita su mano y noto su cambio de humor.

Ah si, sigue creyendo que Quinn me gusta, si supiera... .

—La verdad esperaba más el mensaje tuyo.- confieso tratando de cambiar su forma de pensar y me mira desconcertada.— ¿aún crees que Quinn me gusta no?.- ella asiente.

—Es linda, es muy bonita. Literalmente cuando esta con nosotros todos la miran a ella.- suspira.

——No todos, porque yo te miro a ti—— pienso y niego volviendo a la realidad.

—Si lo eh notado, pero a mi ya me gusta alguien más.- me mira con intriga.

—¿Ah si? ¿Quién es?.- dice esperando respuesta.

—¿Podemos cambiar de tema?.- ella rueda los ojos y la intriga desaparece.

—Pues dime tu.- toma un sorbo de café.

—¿Quién te gusta a ti?.- abre los ojos y se ahoga con el mismo sorbo.

—Ay, "¿podemos cambiar de tema?".- imita mi tono de voz y ahora yo pongo los ojos en blanco.

Todo terminó de lo más normal, como ella dijo, ella pagó, también quería pagar lo mío pero me amenazó con una servilleta hecha rollito como espada y bueno tuve que aceptar.

Salimos de ahí y Tyler ya la esperaba en el auto.

—Ah si, tenemos que seguir su proyecto.- suspira y escuchamos un trueno la lejos. Llovería definitivamente.— te llevamos a la estación.- dice caminando hacia el auto.

—Ah no, me voy caminando.- digo acercándome también para saludar a Tyler.

—Hola amigo, feliz cumpleaños.- él también tenía un poco de pintura en las manos, su cabello estaba ligeramente alborotado pero vestía con una playera blanca y chaqueta negra. Ambos muy formales como para ser domingo y hacer una tarea.

No le di importancia.

—Gracias.- sonrió agitando la mano a lo lejos para saludar pues el estaba en el asiento piloto y nosotros del otro lado.

—No es pregunta, solo te llevamos a la estación.- dice Liv y veo como cae una gota en su mejilla y se la limpia. Siento como varias caen en mi cabello rizado.— ves, agua. Súbete solo será a la estación, ¿nadie te espera en casa cierto?.- niego.

—Súbete.- dice Tyler y asiento rendido.

Odio la lluvia, arruina mi cabello.

Me subo en el asiento de atrás y Liv enfrente con Tyler, ambos se sonríen como si solo ellos supieran porque.

Tampoco le di importancia y mire por la ventana, las gotas caían por los cristales. En estos días el clima es raro, bueno sí hace frío pero no tanto a pesar de que esta lloviendo.

—Ah genial.- se queja Liv y me asomo, veía su teléfono.

—¿Qué pasa?.- pregunta Tyler.

—Tara necesita ayuda con nuestro proyecto.- gira su cuerpo para verme.— dice que no entiende su parte, ¿te molesta que hagamos una parada rápida a su departamento?.- niego, al final también era mi proyecto y quería tener buena calificación.

—No importa, vamos. También puedo ayudar.- ella sonríe y mira a Tyler indicando que cambie su rumbo.

En un par de minutos estábamos frente a su edificio y bajamos los tres. Liv mando un mensaje muy rápido y guardo su teléfono.

—Andando.- se adelanta Tyler y Liv rueda los ojos esperándome.

—Si se trata de Tara, él no pierde ni un segundo.- dice susurrándome y río.

Los tres subimos por el elevador hasta llegar a su puerta, había silencio tras esta.

Liv movía sus manos con nervios y fruncí el ceño. Tyler toco la puerta y se abrió de manera lenta, Liv se puso tras mío y me dio un empujón suave adentrándome a la habitación oscura.

Espera esto es... .





































































🔪 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ⸼۰ ۪۪۫۫ ❬ "=

𝐀𝐔𝐓𝐇𝐎𝐑'𝐒 𝐍𝐎𝐓𝐄

▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 🗒️.

NUEVO CAAAP :)

Capítulo |14| listo <3

COMENTEN Y VOTEN
por favor!! 💞.

PARTE 1/3 DEL MARATON ☆

Ethan fue literalmente el "pero no le di importancia" ajsha.

Nos vemos en el siguiente capítulo !!

IN MY HEAD ❞ just in Wattpad
by Eli_fanfic / Lizzie Arellano

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro