'Snow, ik ben het! Alina. Weet je nog?' probeert ze. Weer schud ik mijn hoofd. 'Wat hebben ze hier met je gedaan?' roept Alina uit. Is dat een serieuze vraag? Misschien verwacht ze wel een antwoord? 'Ik krijg per dag drie injecties,' begin ik. Het meisje kijkt op. 'Hoezo?' Ik haal mijn schouders op. 'Dan vergeten we ons verleden, en dan kunnen we onze blikken vestigen op de toekomst,' zeg ik. 'Oh mijn god, Snow! Wat hebben ze met je gedaan?' Ik snap niet waarom het meisje zo van streek is. 'Moet ik jou kennen?' vraag ik. 'Natuurlijk moet je dat! Ik ben je verzorgster, ik ben je vriendin,' antwoordt ze. Maar als het meisje me aankijkt en de niet-begrijpende blik in mijn ogen ziet zucht ze. 'Weet je echt niet meer wie ik ben?' vraagt ze zacht. Ik schud nogmaals mijn hoofd. Ze veegt met een hand snel langs haar oog en trekt me dan weer mee door de gang. Ik laat me maar meenemen. Ze duwt de deur open en we rennen naar buiten. Ik zie een auto opdoemen. Als we er zijn duwt het meisje me in de auto. 'Nu moeten we alleen nog even op Jeff wachten,' zegt ze. 'Wie is Jeff?' vraag ik. 'Ken je hem nou ook al niet meer?' kreunt ze. Stil blijf ik zitten en kijk ik naar het gebouw. Het staat eigenlijk best alleen. Ik zie geen andere gebouwen of huizen in deze omgeving. Dan zie ik ineens de jongen uit het gebouw komen rennen. Zijn hoodie zit onder het rood. 'Snel, Alina!' roept hij. 'Alina' stapt in de auto en start hem alvast. De jongen sprint snel naar de auto en stapt erin. Alina rijdt meteen weg. De hele rit blijft het doodstil in de auto. Ik snap eigenlijk ook niet wat er gebeurd. Word ik gered? Word ik ontvoerd? Na twee uur rijden is er nog steeds niets gezegd. Ik begin moe te worden; het is nog steeds nacht. Dus ik ga op de achterbank liggen en val even later al in slaap.

'Snow?' Ik knipper met mijn ogen. De auto staat stil en de jongen is weg. Gapend kom ik overeind. 'Wat is er?' Ik kijk het meisje aan. Haar rode ogen gloeien. 'Je zei toch dat je injecties had gekregen?' vraagt ze. Ik knik. 'Is dat zo belangrijk dan?' Alina zucht. 'Ik kan je helpen om je geheugen terug te krijgen, maar je gaat de manier waarop ik het doe niet leuk vinden,' zegt ze. Ik snap het niet. Alina kijkt ineens naar iets of iemand achter mij en knikt. Ik word vastgegrepen en ik schrik. Alina pakt me ook vast en brengt haar hoofd naar mijn nek. Zonder een waarschuwing zet ze haar tanden erin en begint ze te 'drinken'. Van schrik begin ik te huilen. Af en toe laat ze mijn hoofd los en spuugt ze een vloeistof uit die ik meteen herken: het is de vloeistof van mijn injecties. Na vier tot vijf minuten lijkt ze klaar te zijn. Als verlamd zit ik op de achterbank. 'Snow?' Alina haalt haar hand een paar keer voor mijn ogen langs. Ineens voelt het alsof iemand me in mijn maag stompt. Ik kijk geschrokken op en zie Alina. 'Snow? Weet je weer wie ik ben?' Ik kijk Alina verbaasd aan. Waarom vraagt ze dat? 'Natuurlijk weet ik dat,' zeg ik. 'Yes! Het heeft gewerkt!' roept ze blij uit, terwijl ze me een knuffel geeft. Ik kan het niet helpen en begin te snorren. Ik knuffel haar terug. 'Ik dacht echt dat je me voor goed vergeten was,' zegt Alina. Ik schud mijn hoofd en glimlach. 'Dat zouden zelfs honderden van die stomme injecties niet kunnen laten gebeuren,' zeg ik. Alina knuffelt me nog eens en zucht dan: 'Het was eigenlijk mijn schuld dat je meegenomen werd.' Ik kijk haar vragend aan. 'Op de dag dat je verdween zouden we eigenlijk gaan trainen. Maar toen jij nog zat te eten waren Clockwork en ik al weggegaan. We dachten dat je ons wel zou vinden, dat was alleen niet zo. En toen hoorden we je wel, maar we waren te laat om je te helpen,' legt Alina uit. Ik knik en wrijf even over mijn arm. Ineens voel ik iets hards. Ik kijk naar mijn arm en als ik mijn huid wat steviger vast pak zie ik een klein bobbeltje, redelijk dicht in de buurt van mijn pols. 'Alina, wat is dat?' vraag ik, terwijl ik mijn arm naar haar uit steek. Iemand pakt mijn arm van achter vast en ik schrik. Dan zie ik dat het Jeff is. Hij kijkt naar mijn arm. 'Shit, volgens mij is dat zo'n chip dingetje,' zegt hij. 'Bedoel je dat die mensen Snow zo gevonden hebben?' vraagt Alina ongelovig. Jeff knikt. 'Ik denk het wel.' Alina kreunt en zegt dan: 'Snow, het spijt me heel erg. Maar die chip moet eruit voordat ze je weer vinden. Dat zou ons allemaal in gevaar kunnen brengen.' 'H-Hoe wil je dat gaan doen dan?' vraag ik angstig. Alina kijkt naar Jeff en Jeff kijkt terug naar haar. Dan pakt hij zijn, nog bebloede, mes. 'A-Alina, ik durf niet!' roep ik uit. 

Eerst de injecties. Toen de machine met de stoom. Daarna Alina om dat gif uit me te krijgen. Ik kan het niet!...

'Het komt allemaal goed Snow,' probeert Alina me te sussen, terwijl ze mijn arm vast pakt. Ik ruk me woest los en mijn ogen worden rood. Alina ziet het gebeuren en pakt meteen met twee handen mijn gezicht vast. 'Snow, luister naar me,' zegt ze zacht. Ik word weer rustig en de tranen springen in mijn ogen. 'Ik meen het; het komt echt goed.' Het blijft even stil. 'Oké?' vraagt Alina. Ik knik en mijn ogen worden weer blauw. Alina laat me langzaam los en pakt mijn arm stevig vast. Ik begin al te snikken als Jeff zijn mes naar mijn pols brengt. 'Jeff, je moet echt heel voorzichtig zijn. Straks snijdt je haar pols nog door,' murmelt Alina zachtjes. 'Ik heb echt wel ervaring met het menselijk lichaam, Alina. Maak je geen zorgen,' antwoordt hij, volgens mij ook een beetje tegen zichzelf. Jeff herpakt een paar keer zijn mes stevig en zet het dan op mijn pols. Hij kijkt nog een keer naar Alina, en als ze knikt begint hij te snijden. Meteen stromen de tranen over mijn wangen. Als Jeff met zijn mes nog iets dieper snijdt om bij de chip te komen kan ik me niet meer inhouden. Ik begin te schreeuwen van de pijn en Alina slaat snel haar hand voor mijn mond. 'Rustig maar, Snow,' fluistert ze. Mijn tranen druipen van haar handen. Ik voel dat Jeff iets van ijzer raakt met zijn mes. 'Volgens mij heb ik hem,' zegt hij. Maar ik heb een naar voorgevoel. Jeff probeert de chip eruit te wippen met de punt van het mes, maar in plaats daarvan zakt hij per ongeluk dieper mijn pols in. Ik voel ineens heel veel bloed over mijn arm stromen. 'Shit!' Jeff trekt snel zijn mes weg en Alina raakt in paniek. Daarna word het licht in mijn hoofd en val ik op de achterbank.

'Shit shit shit.' Ik herken Alina's stem. 'Alina?' vraag ik zacht, terwijl ik mijn ogen open. 'Snow!' Ze vliegt me meteen om de hals. 'Voel je je wel goed?' vraagt Alina bezorgd. Ik kijk even verdwaasd om me heen en antwoord: 'Ja, ik voel me prima. Hoezo?' Ik zie dat ik in Alina's bed lig. 'Weet je nog wat er gebeurd is, gisteren?' Ik moet even nadenken, maar dan herinner ik het me weer. 'Oh ja.' Ik kijk naar mijn pols en zie dat er verband om heen zit. 'Waar is de chip gebleven?' vraag ik aan Alina. Ze grijnst en zegt: 'Ik heb Jeff gevraagd om daarvoor te zorgen. Hij ging het bos in en toen hij terugkwam vertelde hij dat ie het voor elkaar heeft gekregen om de chip in een bijenkorf te krijgen.' Ik gniffel. 'En ik heb trouwens eten voor je,' zegt Alina. 'Ik heb geen honger.' Ze kijkt me een beetje verbaasd aan. 'Weet je het zeker?' vraagt ze. Ik knik. 'Oké dan. Er is trouwens bezoek,' zegt Alina. Het komt zo ineens dat ik het even niet volg. 'Wacht, wat?' vraag ik. Alina grijnst en zegt: 'We hebben een bezoeker.' 'Is hij of zij iemand van ons dan?' Alina knikt en schudt nee tegelijk. 'Een soort van. Hij is familie van Jeff,' legt ze uit. 'Het is namelijk zijn broer.' Ik kreun en Alina moet lachen om mijn reactie. 'Ze verschillen best wel wat, hoor,' stelt ze me gerust. 'Hij heet Liu. En hij is heel aardig.' Ik kijk Alina aan en vraag: 'Wat doet hij hier?' Ik zie een soort teleurgestelde blik in haar ogen, alsof ze het jammer vindt dat ik die vraag stelde. 'Liu is hier, omdat... Ehm... Omdat hij je voor een tijdje onder zijn hoede gaat nemen,' zegt Alina dan. Ik kijk haar geschrokken aan. 'M-Maar het gaat nu toch goed? Tussen Jeff en jou en mij?' stotter ik. Dan komt er een vreselijke gedachte in mij op. 'Je wil me toch wel houden?' vraag ik Alina. Meteen slaat ze haar armen om me heen en sust: 'Natuurlijk wel! Maar we gaan met een groepje even erop uit voor een weekje of drie. En aangezien ik nu gezien word als jouw eigenaar moet ik de hele tijd voor je zorgen. Niet dat dat een probleem is!' Alina stopt even en haalt rustig adem. 'Maar Liu zou toch al langs komen, dus ik heb gevraagd of hij jou voor een tijdje mee zou willen nemen,' vervolgt ze. 'Kan je me niet gewoon met je meenemen? Of kunnen de overgebleven personen hier niet voor me zorgen?' vraag ik. 'Zo zit het niet. Iedereen gaat mee. En aangezien we redelijk veel "lol gaan trappen" en jij daar niet zo van houdt is het misschien geen goed idee dat je mee gaat,' zegt Alina. Ik knik, zodat ze ziet dat ik het snap. Ik wil eigenlijk helemaal niet weg bij Alina, maar ik kan inderdaad niet goed tegen zoveel "lol". Alina zegt dat ik me aan moet kleden en als ik klaar ben lopen we samen naar beneden. Als we beneden zijn lopen we meteen door naar de keuken. Zodra we binnenkomen zie ik een jongen aan de tafel zitten. Hij scheelt qua leeftijd volgens mij niet veel met Jeff. Hij heeft bruin haar en groene ogen. Wat het meeste opvalt zijn de littekens die over zijn neus en wangen lopen. Ik durf er niet naar te vragen. 'Snow, dit is Liu,' stelt Alina me aan hem voor. Verlegen verstop ik me een beetje achter Alina en laat ik maar de helft van mijn gezicht zien. Liu glimlacht en staat op. Vervolgens loopt hij naar ons toe en steekt een hand naar me uit. Ik schud hem zacht en ga weer achter Alina staan. 'Sorry. Snow heeft het niet zo met nieuwelingen,' zegt Alina. 'Het geeft niet,' glimlacht de jongen. 'Ik snap het wel.' Alina en Liu praten wat met elkaar. Ik let er niet op; ik word afgeleid door de gestreepte sjaal van Liu die zachtjes heen en weer slingert. Ik sla mijn hand uit en mijn nagel blijft haken in de sjaal. Snel laat ik los en kijk schuldig naar Liu. 'Aw, vind je mijn sjaal leuk, kleintje?' vraagt hij. 'Ik ben niet klein!' roep ik verontwaardigd uit. 'Oké, ik snap het.' Liu doet een stap achteruit en vraagt: 'Mag ik echt drie weken voor dit schatje zorgen?' Alina knikt met een glunderende blik in haar ogen. 'Ik kan niet wachten,' zegt Liu. Alina antwoordt: 'We gaan vanavond al weg, dus je moet haar dan al meenemen.' Ik draai me om naar Alina en vraag: 'Blijf ik dan niet hier?' Alina schudt haar hoofd. 'Liu heeft een eigen verblijfplaats, dus je gaat met hem mee.' Een beetje teleurgesteld laat ik mijn hoofd hangen. Liu merkt het en legt een hand op mijn schouder. 'Het komt wel goed. We kunnen de hele avond spelletjes doen en films kijken en je krijgt een eigen kamer.' 

Het komt wel goed... Hoe vaak heb ik die zin al gehoord?

Ik knik en loop dan naar boven om mijn spullen te pakken. Als ik weer beneden ben zie ik dat de rest al naar de auto's is gelopen. Alina en Jeff staan nog even met Liu te praten in de hal. Ik loop naar het drietal toe en knuffel Alina. Ze draait zich verrast om, maar als ze ziet dat ik het ben knuffelt ze mij ook. Ik adem even diep haar geur in, want die moet ik nu voor drie weken missen. Na een paar minuten laat ik Alina los. Ze aait even over mijn oren en zegt: 'Het is goed, Snow. Ik blijf niet voor eeuwig weg.' Als antwoord geef ik haar nog een knuffel. Daarna lopen we met z'n vieren naar buiten en Alina sluit de deur af. Zij en Jeff lopen naar een van de grotere auto's en voordat ze in stapt zwaait Alina nog naar me. Ik zwaai terug en loop dan snel achter Liu aan. Zijn auto staat niet ver weg, maar wel een beetje uit het zicht tussen de bomen. Hij doet de deur voor me open en ik stap achterin. 'Wil je niet voorin zitten?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en hij gaat voorin achter het stuur zitten. Dan start hij de auto en rijden we over het hobbelige bospad weg. De andere auto's zijn de andere kant opgereden. Ik mis Alina nu al. Na weet ik veel hoeveel weken ben ik weer bij haar en nu gaan zij en de anderen er alweer op uit. Een beetje verdrietig kijk ik uit het raam naar de bomen. Ineens klinkt er muziek; Liu heeft vast de radio aangezet. 'Vind je dat leuke muziek?' vraagt hij aan me. Ik antwoord niet en blijf uit het raam kijken. 'Gaat het wel goed met je?' Weer blijf ik stil. Ik hoor hem zuchten, maar we rijden in stilte verder.

Ik stap uit de auto en kijk tegen het flatgebouw op. 'Woon jij hier?' vraag ik. Liu knikt. 'Is dat niet lastig als er zo veel andere mensen zijn?' Hij haalt mijn spullen uit de auto en zegt: 'Soms is het wel handig als niemand je kent. En daarnaast blijf ik toch nooit lang op dezelfde plek.' Liu loopt naar me toe en knoopt zijn sjaal rond mijn oren. Ik stop mijn staart weg onder mijn jas en dan lopen we samen het flatgebouw in. Op de gang komen we gelukkig niemand tegen. Als we in het appartement van Liu staan snuffel ik wat in de lucht. Het ruikt muf en de geur van Liu in het appartement is flauw. 'Volgens mij kom je hier niet zo vaak,' zeg ik tegen hem. Hij knikt en zegt: 'Meestal alleen om te slapen.' Liu gaat me voor naar de logeerkamer. Het is niet groot, maar ook niet klein. Ik zet mijn spullen neer. 'Wat wil je vanavond doen?' vraagt Liu, terwijl hij toekijkt hoe ik een pyjama uit mijn tas haal. 'Ehm... Misschien kunnen we een film kijken?' stel ik zachtjes voor. Hij knikt en loopt weg. Ik kleed me om en trek mijn pyjama aan. Het is nog niet zo laat, maar als ik nu toch nergens heen ga kan ik gewoon lekker mijn pyjama aan doen. Als ik klaar ben loop ik de kamer uit. Liu is nergens te bekennen. Dan hoor ik water stromen. Hij staat dus onder de douche. Nieuwsgierig loop ik door het kleine gangetje en kijk ik alle kamers in. Nu sta ik in de kamer van Liu. Er liggen kleren op een stoel en op de grond en het ziet er niet opgeruimd uit. Ik raap de kleren op en loop naar de kast. Als ik die open trek word ik zowat bedolven onder de kleren. Ik ga staan en pak dan alles wat ik kan dragen op. Ik zoek naar de keuken en daar staat precies wat ik wil; een wasmachine. Ik loop terug naar Liu's kamer en begin alles wat op de grond ligt op te ruimen. Als ik klaar ben maak ik zijn bed weer fatsoenlijk genoeg om in te slapen. 'Snow? Wat ben je aan het doen?' Ik draai me om en zie Liu in de deuropening staan. Nou ja, ik zie alleen zijn hoofd. 'Het was hier zo rommelig, dus ik heb het opgeruimd,' zeg ik zacht. 'Oh.' Ik verwacht iets van een preek ofzo. Dat ik niet aan andermans spullen mag zitten, maar in plaats daarvan zegt Liu: 'Dankjewel. Ik heb zelf nooit de tijd om het hier op te ruimen.' Mijn oren komen overeind en ik snor zacht. 'Maar, ehm. Mag ik nu mijn kamer in?' vraagt hij. Ik knik en loop snel de kamer uit zonder te kijken. Ik bespeur de woonkamer en loop er naar binnen. Er staan een tafeltje, een bank, een paar kastjes en er hangt een tv aan de muur. De tv staat zo te zien nog aan. Maar er komt geen geluid vanaf. Ik loop naar de bank en ga erop zitten. De afstandsbediening van de tv ligt op het kleine tafeltje voor me. Ik pak hem en kijk nogmaals naar de tv. Er staat een film op pauze, zie ik. Ik zie een man met een clownsgezicht. Ik zie dat hij midden in een soort woedeaanval zit of iets dergelijks. Ik zet de film weer aan en meteen wordt er geschreeuwd: 'You get what you fucking deserve, Murray!' Dan staat de man ineens op. Het beeld wordt veranderd en nu komt er ook een oudere man in het zicht. De man met het clownsgezicht pakt plotseling een pistool uit zijn zak en schiet de oude man door zijn hoofd. Geschrokken begin ik te huilen. Liu heeft het gehoord en rent meteen naar de woonkamer. Hij heeft een handdoek om zijn middel. 'Snow? Wat ben je aan het doen?' roept hij geschokt uit. Ik wijs naar de tv. Liu kijkt, net op het moment dat de man de oudere man nog een keer beschiet. Ik begin luider te snikken. Liu grist de afstandsbediening uit mijn handen en zet snel de tv uit. Dan gaat hij naast me zitten en slaat zijn armen om me heen. 'Sorry, ik was vergeten de tv uit te zetten,' zegt Liu. 'W-Welke film was dat?' vraag ik snikkend. 'The Joker.' Als ik weer wat rustiger ben kijk ik Liu aan. 'Waar zijn je kleren?' vraag ik. 'Ik denk dat je die ook in de was hebt gegooid,' zegt hij. 'Oh.' Ik sta op en loop naar Liu zijn kamer. 'Wat ga je doen?' vraagt hij, terwijl hij achter me aan loopt. 'Ik weet zeker dat jij nog wel ergens kleding hebt liggen,' antwoord ik. Ik kijk onder de dekens van het bed en daar vind ik precies wat ik zocht; een pyjama. 'Hoe wist je dat die daar lag?' vraagt Liu verbaasd. Ik haal mijn schouders op en geef de pyjama aan Liu. Dan loop ik de kamer uit en naar de keuken. Ik trek de koelkast open en er staat helemaal niks in. Ik doorzoek alle kastjes, maar het enige wat ik kan vinden is een pak met droge koekjes. 'Liu! Waar is al het eten heen?' roep ik uit. Hij komt, met zijn pyjama aan, binnen. 'Ik had toch al gezegd dat ik hier niet vaak kom,' mompelt Liu. Ik draai me om en kijk hem aan. 'Dan wordt het vanavond eten bestellen en morgen ga jij boodschappen doen, zodat ik voor ons kan koken,' zeg ik vastbesloten. Volgens mij staat hij een beetje versteld van mijn besluit, maar hij stemt ermee in. 'Wat bestellen we vanavond dan?' vraag ik. Liu kijkt me aan met zo'n "meen je dat nou?" blik en zegt sarcastisch: 'Jij regelt hier alles toch.' Ik kijk hem chagrijnig aan. 'Oké oké. Wat dacht je van pizza?' stelt hij voor. Ik knik. 'Wat lust jij?' vraagt Liu, terwijl hij zijn telefoon pakt. 'Vis,' antwoord ik. Hij knikt en begint te bellen. Ik loop naar de woonkamer en zet de tv weer aan. Ik zet Netflix aan en zoek dan naar een leuke film of serie. Liu komt naast me zitten, net op het moment dat ik Once Upon a Time aan klik. Ik ga in het hoekje van de bank zitten en kijk naar de tv. Liu is even op zijn telefoon bezig. Ineens wordt hij gebeld. 'Oh, Snow. Ik denk dat het voor jou is,' zegt hij, terwijl hij de telefoon aan mij geeft. Ik hou hem aan mijn oor en zeg: 'Hallo?' 'Hey, Snow!' Mijn staart begint te zwiepen als ik Alina's stem hoor. 'Alina!' roep ik blij uit. 'Hoe gaat het daar?' vraagt ze. 'Goed hoor, we hebben pizza besteld,' antwoord ik. 'O-' Alina stopt even en ik hoor doffe stemmen op de achtergrond. 'Ik moet weg. Volgens mij gaan we iets leuks doen,' giechelt Alina. Ik krijg het warm bij haar giechel en word een beetje rood. 'Oké. Bel je vanavond nog?' vraag ik. 'Ik zal kijken, oké? Doei, Snow!' Dan hangt ze op. Ik geef de telefoon terug aan Liu. Het blijft stil en ik kijk weer naar de tv. Dan wordt er aangebeld. Liu staat op en loopt naar de deur. Even later komt hij weer terug met twee pizzadozen. Ik bespring Liu zowat omdat ik vis ruik en gris een van de dozen uit zijn handen. 'Rustig!' roept hij uit. Ik luister niet en begin te eten terwijl ik de serie verder kijk. 'Heb je zo'n honger?' vraagt Liu. Ik knik alleen maar. Hij gaat weer naast me zitten. 

Na een uur begin ik het koud te krijgen. Ik kijk om me heen of er ergens een deken is of iets dergelijks. Liu is al in slaap gevallen op de bank. Ik krijg een idee en na even te hebben nagedacht kruip ik zachtjes tegen Liu aan. Hij is lekker warm, dus ik nestel me wat dichter tegen hem aan. Dan voel ik een arm om me heen en een hand die over mijn oren aait. Ik begin te snorren, maar na een tijdje merk ik dat het niet helemaal de goede kant op gaat. Liu draait me langzaam om en komt ineens met zijn gezicht vrij dicht bij het mijne. Ik ben redelijk moe, dus reageer ik trager dan normaal gesproken. Als ik zijn lippen ineens op de mijne voel spring ik geschrokken van de bank af. 'Wat doe je?' roep ik boos. Liu kijkt mij nu ook geschrokken aan. 'S-Snow, het ging per ongeluk,' stamelt hij. 'Hoezo "per ongeluk"?' vraag ik verontwaardigd. Ik zie dat hij op wil staan. Snel ren ik de woonkamer uit en mijn logeerkamer in. Er zit een slot op het deur dus dat is ook wat ik meteen doe; de deur op slot draaien. Ik duik op het bed en blijf alert naar de deur kijken. Even later hoor ik voetstappen en dan wordt er op de deur geklopt. 'Snow?' klinkt het zacht. 'Kun je me alsjeblieft naar binnen laten?' Ik haal diep adem en zeg: 'Nee.' 'Toe nou. Het ging echt per ongeluk!' Er wordt aan de deur gerammeld. 'Ik ben gewoon moe en je lag zo tegen me aan. En je bent gewoon zo schattig... Ik kon het niet helpen,' zegt Liu. Ik hou mijn mond dicht, ook al voel ik iets van medelijden. Ik hoor gezucht. 'Het spijt me echt heel erg. En ik snap het als je nu boos op me bent. Ik ben ook maar een vreemde voor jou,' zegt hij schuldig. Ik blijf nog een tijdje stil. Liu ziet in dat zijn excuses toch geen invloed hebben op dit moment. Ik hoor hem weg lopen. Met een hongerige maag ga ik in bed op mijn zij liggen. Het is al zo laat en ik ben echt moe. Maar de slaap vatten lukt niet; er is gewoon zoveel om over na te denken. Eerst zat ik opgesloten, meteen daarna moest ik met deze jongen mee en toen probeerde hij... Ik krijg een brok in mijn keel en knipper de tranen uit mijn ogen als ik door heb dat ik Alina ook gewoon mis. Ik had gewoon mee moeten gaan. Misschien pieker ik wel te veel en stel ik me gewoon aan. Moet ik dit nog drie weken vol houden als het op de eerste avond al mis gaat? Dan bedenk ik me dat Alina misschien nog zou bellen. Nog verdrietiger dan ik al was kruip ik dieper onder de dekens. Vragen die ik eerder nog niet had komen in me op. 

Zou ik familie hebben? Waar kom ik eigenlijk vandaan?

Ja, waar kom ik eigenlijk vandaan?... Hadden mijn echte ouders me ook een monster gevonden? Of heb ik helemaal geen ouders? Wanneer ga ik Alina vertellen wat ik voor haar voel? Zou ze me dan ook niet meer willen? 

Wat een vragen...