» Bella «

Po tygodniu wróciliśmy do domu. Teraz oboje pilnowaliśmy siebie nawzajem... Ale to tylko sprawiało, że coraz bardziej się kłóciliśmy.

– Wiesz co, mam pomysł. Najpierw ja spróbuję zerwać z nałogiem, kiedy mi się uda, to ogarniemy twój – zaproponował Michael

– Michael, nie ma już różnicy. Ok, ty próbuj, ale ja pewnie i tak już umieram na HIV

– Umrę z tobą...

– Michael, przestań – zachichotałam czując jego dłonie błądzące po moim ciele

– Nic nie poradzę, że Cię kocham.

– Zostaw mnie

– Nie

– Michael!

– No co?

– Zrozum, że gwałciło mnie kilku facetów. Nie obraź się, ale nie chcę cię teraz... Nie chcę twoich czułości.

– Rozumiem cię, ale ja też tam cierpiałem.

– Niby jak? Psychicznie?! Patrząc jak mnie gwałcą?!

– Lali mnie batem i polali wrzątkiem, bo nie chciałem nikogo sprzedać.

– I co?! Porównaj sobie. Kilkanaście razy w ciągu tygodnia gwałciło mnie kilku facetów, a tobie kilka razy dali batem po plecach i polali rękę wrzątkiem! Mój honor został zmieszany z błotem! Jestem dzi*ką!

– Ja tak nie uważam. Kocham cię. Nawet jeśli cały świat miałby cię za dzi*kę, ja cię nigdy tak nie nazwę na poważnie. Jesteś dla mnie świętością.

» Michael «

– Michael... – nim skończyła rozległy się krzyki Tamary.

Oboje zerwaliśmy się na równe nogi i pobiegliśmy do niej.

– Tami co jest? – zapytałem wbiegając do jej sypialni

–...Boli...! – wykrzyczała przez łzy...

Trzymała się z brzuch, płakała i krzyczała. Usiadłem przy niej i ją przytuliłem.

– Wiesz... – powiedziała Bella siadając po drugiej stronie Tamary – kiedy byłam w ciąży, to też tak miałam.

– Michael – spojrzała na mnie Tamara – Ja nie dam rady. Nie dorosnę tak szybko... Nie... Nie dam nawet rady donosić tego dziecka...

– Dasz radę, spokojnie. Uspokój się i wszytko będzie dobrze.

– Michael... – szepnęła Bella i wskazała rosnącą plamę krwi w miejscu, gdzie siedziała Tamara. Zorientowałem się, że Tamara jest nie przytomna. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do samochodu. Razem z Bellą zawieźliśmy Tamarę do szpitala... W samochodzie mieliśmy bluzy w kapturami, więc bez problemu ukrywaliśmy twarze przed bandą ludzi w poczekalni. Tamarę, z racji jej stanu, przyjęli od razu...

Okazało się, że prawie poroniła. Zostawili ją na oddziale, bo okazało się, że generalnie ciąża jest zagrożona.

Następnego dnia

Zarwałem noc siedząc w szpitalu, ale tego dnia Tamara poczuła się lepiej.

– Michael, czemu mnie przygarnąłeś? – zapytała

– Nie mógłbym żyć z myślą, że samotna, nieletnia i bezdomna matka plącze się po ulicach, tylko dlatego, że mi nie chciało się jej pomóc. Ty masz tylko 15 lat... Wyrzucili cię z domu w ciąży... Nie miałaś dokąd pójść... Nie mogłem cię zostawić samej

– Nie masz przez to problemów?

– Moja mama się zdenerwowała, że zostanę dziadkiem przed trzydziestką, ale mam to gdzieś. Nie jesteśmy w żadnym stopniu spokrewnieni, a ja adoptowałem cię, żebyś mieszkała u mnie legalnie...

– Michael, obiecaj mi, coś

– Słucham

– Ten nauczyciel dla mnie... Niech to będzie kobieta

– Nie ma sprawy. Bella zaraz tu przyjedzie z twoimi książkami i zeszytami... Słuchaj, byłem dość dobry z fizyki w szkole. Mogę Ci pomóc, to nie jest trudne...

– Michael, ja... Ja się boję, że on wróci.

– Moi ochroniarze pilnują wejścia do twojej sali. Nikt cię nie skrzywdzi.

– Kiedy urodzę i moje dziecko będzie już w miarę rozumiało, to będę cię nazywać tatą...mogę?

– Tak... Pewnie przyjdzie Ci to łatwiej niż mi nazywanie cię córką...

– Co jeśli poronię?

– Nie wiem... Podobno to, jest groźne też dla matki... Ja cię nie zostawię samej...