"Okej? "

Po skończonych lekcjach wróciłam do domu. Nie wróciłam z Peter'em. Nie mogłam go nigdzie znaleźć. Po jakimś czasie postanowiłam iść na dach. Tym razem z dala od krawędzi. Wchodząc zauważyłam Parkera. Usiadł przy krawędzi w stroju Spider-Mana i rozmawiał przez telefon. Nie miał na sobie maski. Chciałam trochę podsłuchać i zgadnąć z kim rozmawia.

-Ned słuchaj.. To nie uda się! To nie ma sensu. Jest za świeża sytuacja! Wpadłem.. Za dużo wymyślam.. To zaszło za daleko.. - mówił. Wiem już przynajmniej z kim rozmawiał. Ale o czym? O kim? - Lepiej było by się przyznać.. Ogarnąć. To mnie zabija od środka! Nie mogę tak dłużej..

Rozłączył się i schował twarz w dłoniach.

-Nie skacz. Ja nie mam takiego super seksownego stroju i nie uratuje cię. - powiedziałam siadając obok ale jednak dalej od krawędzi. Uśmiechnął się ledwo.

-Jasne - zaśmiał się.

-O co chodzi? - zaczęłam pytać.

-O nic.. Wszystko okej

-Nie prawda. Słyszałam coś..

-A co!? - zapytał szybko drapiąc się po głowie.

-Peter powiedz mi.. Coś się dzieje?

-Nie.. Wszystko okej.

-No nie brzmiało jakby było okej.. - spojrzałam na niego a on na mnie. Widać było że był przygnębiony.

-Eh... Heather naprawdę, nie martw się.

-Peter, nie ufasz mi? - zapytałam.

-Ufam. Ale zrozum.. Nie mogę ci powiedzieć.. Przepraszam

Spuścił głowę w dół a ja się do niego przybliżyłam i przytuliłam. Odwzajemnił uścisk.

-Będzie dobrze.. - dodałam na co delikatnie się uśmiechnął.

-Naprawdę.. Chciałbym ci powiedzieć.. Nie mogę.

-Ale ja rozumiem.

-Na pewno? - zapytał

-Tak. Na sto procent. A teraz złaź z tego dachu. Nie jest to bezpieczne. - zaśmiałam się a on również.

Oboje mieliśmy iść do jego mieszkania. Ale nagle Peter zauważył jakiś wybuch. W oddali miasta.

-Co to do cholery!? - zapytałam przerażona.

-Nie mam pojęcia.. Sprawdzę to!

-Pete nie! - krzyknęłam ale on już był na innym budynku.

Dlaczego ja nie mam przy sobie teraz Venoma? Albo nie mam takiej zbroi jak mój tata. Zeszłam na dół. Wsiadłam do samochodu i zaczęłam jechać w stronę tego wybuchu. Po chwili byłam na miejscu. Oczywiście musiałam stanąć autem dalej, a potem zaczaić się w krzakach. Okazało się że ten wybuch był spowodowany jakąś bronią od dwóch nielegalnych handlarzy. Handlowali z jakimś facetem. Zauważyłam na drzewie Petera. On również mnie zauważył. Zaczął machać rękoma że nie powinno mnie tu być. I nagle spadł. Źli ludzie nas zauważyli.

-Wydałeś nas!? - krzyknął jeden.

-Nie znam typa! - krzyknął facet ubrany w dres. Był to kupiec.

-Witajcie.. Jestem Spider-Man - powiedział Peter. - nieładnie tak sprzedawać takie rzeczy na rynku.

Nagle jeden z handlarzy Wycelował w niego ale na szczęście udało mu się zrobić unik. Nagle zaczęli uciekać a Peter Zaczął ich gonić. Ja stwierdziłam że odpuszczę. Aż nagle porwał mnie jakiś prawdopodobnie mężczyzna. Latał. Była to jakaś sowa. Albo sokół. Albo wróbel? W każdym razie ptak. A raczej strój ptaka. Latający. Leciał ze mną aż w pewnym momencie upuścił mnie do wody. Zaczęłam spadać aż nagle ktoś mnie złapał. Był to mój tata w stroju Iron Mana. Szykowały się problemy. I to potężne.. Odstawił mnie na ziemię.

-Heather.. Czyś ty zwariowała!? Co ty tu w ogóle robisz!!? Co to był za człowiek!?- zaczął pytać.

-Peter jest w niebezpieczeństwie - powiedziałam.

-Wiem. Jeden z moich modeli Iron Mana leci po niego. Obiecałem pilnować tego dzieciaka. Jak zginie, będę miał problemy. Nie chce tego. Więc muszę go pilnować.

-Jasne.

-Skąd tam się znalazłaś?

-Jechałam za Peter'em. Zauważyliśmy jakiś wybuch.

-I od tak postanowiłaś ratować świat!? - zapytał

-Tato.. Ja nie mogłam go zostawić...

Nagle przyleciał Iron Man z Peter'em.

-O kurde! Od kiedy są dwa Iron Many?! - zapytał.

Oba Iron Many zdjęły maski. Pod żadną nie było mojego ojca.

-Jak się czujesz Heather? - zapytał Peter.

-Parker odbiło ci? - zapytał Tony.

-Panie Stark! Ja chce być kimś więcej niż tylko przyjaznym Spider-Manem z sąsiedztwa.

-Wykluczone. - dodał Tony.

-Tato a tak właściwie.. Gdzie jesteś? - zapytałam.

-W warsztacie. Robię ci kostium abyś się nie zabiła. Ale nie wiem czy go dostaniesz.. Byłbym złym ojcem dając ci go,

-Nie prawda. - dodałam - najlepszym.

-Szantarz? - zapytał

-Skąd. Stwierdzam fakty

-Jasne. F.R.I.D.A.Y odprowadź ich bezpiecznie do mieszkania. - dodał Tony i się rozłączył z Iron Mana.

Po chwili byliśmy w mieszkaniu.

-Załapałeś ich? - zapytałam.

-Nie. Byłem blisko ale nagle mnie twój tata, a raczej jego robot porwał.

-Kurde.. A wiesz coś więcej?

-Nie bardzo. Strzelali do mnie z tych dziwnych broni.. Bardzo dziwnych..

-Zastanawia mnie skąd oni to mają..

-Tego nie wiem..

Nagle ktoś zapukał do drzwi. Peter szybko je otworzył. Do mieszkania wparował Ned. Najprawdopodobniej mnie nie zauważył.

-Musisz jej się zapytać o ten Bal! I musisz mi powiedzieć dużo dużo więcej o Spider-Manie! Jak to jest!? - zaczął mówić Leeds. Nagle mnie zauważył.

-Ned! - krzyknął nagle Peter.

-Ups.. Sorki. Nie zauważyłem cię Heather..

-Kogo Peter zaprasza na Homecoming? -zapytałam.

-Ymm.. No oczywiście że Liz- powiedział Ned - Sorry Peter. I tak się pewnie domyśliła.

-Czemu nie mówiłeś?! - krzyknęłam - no dalej! Zapytaj ją jutro. Nie czekaj aż ktoś ci ją zabierze.

-Jasne. - dodał Peter

-Ale zaraz.. Ned wie? - zapytałam.

-Tak.. Jakoś tak wyszło że widział jak wchodziłem do pokoju przez okno po suficie. Akurat był w moim pokoju. Miałem pecha.

-To było coś.. - dodał Ned. - a ty od kiedy wiesz?

-Od początku naszej znajomości.. - dodałam.

-Coo, ale jak?? - zapytał.

-Więc... Powiedz mu Heather. Ja zaraz wrócę. - powiedział Peter i wyszedł.

-Wtargnęłam mu do łazienki kiedy jego kostium leżał na ziemi.

-Kurde... Był w bieliźnie?

-Tak - zaśmiałam się. - Ale no tak się zaczęła nasza znajomość. Bardzo zabawnie.

-No nieźle. Ciekawe gdzie on poszedł.

-Nie mam pojęcia. Ale może lepiej to sprawdźmy? Jakoś mam przeczucie że nie ma go w mieszkaniu.. - dodałam a Ned szeroko Otworzył oczy.

-Będę człowiekiem w centrali! - krzyknął.

-Co? - zapytałam.

-Nieważne. Może jest w łazience? - zapytał.

-Nie. Ja mu znów nie będę się pchać do łazienki. Chcesz to sam zajrzyj. - dodałam szybko.

-No co ty. Ja? Nie to tobie się podoba.

-Dzięki Ned. Ale nie będę się pchać koledze do łazienki. Poczekajmy. To będzie rozsądne. I mądre.

-Dobra. Czekamy. Ale nie za długo.

-A może będzie łatwiej... PETER! JESTEŚ TAM!?! - krzyknęłam ale nikt nie Odpowiedział.

-No to wchodzimy? - zapytał.