𝓟𝓸𝓿. 𝓜𝓲𝓻𝓪𝓫𝓮𝓵

Dotarłam na tor Zandvoort, był piątek pierwszy dzień treningów. Umówiłam się najpierw z Charles'em, a potem z pozostałą grupą naszych znajomych na wspólne spotkanie. Mimo, że męczyły mnie takie podróże, jetlag i przebywanie w tłumie ludzi było czasami wykańczające. Jednak tylko w taki sposób mogłam być w stałym kontakcie z przyjaciółmi. Byłam gotowa poświęcić swoją wygodę życia w jednym miejscu na trochę podróży. Poniekąd zawsze chciałam podróżować po świecie, więc teoretycznie spełniałam marzenia. W każdym razie nie użalałam się na tym.

Szłam przez padok tym razem jako osoba towarzysząca Charles'a Leclerca. Trochę było mi głupio, że zawsze byłam brana pod "skrzydła" któreś z przyjaciół, żeby wchodzić na tor. Na szczęście dla nich i dla mojego sumienia było to darmowe, bo oni byli poprostu sławni i mogli takie rzeczy robić. Powoli przezwyczaiałam się do takie świata i ich postrzeganie rzeczywistości.

Mimo wszystko jako osoba stająca się powoli osobą publiczną, jak i często widywaną w towarzystwie kierowców byłam powoli rozpoznawana. A przez mój konflikt z Lancem niektórzy dziennikarze chcieli zaczepiać i mnie. Dlatego najczęściej kierowałam się do tylnich wejść, tam gdzie łatwo było ich uniknąć.

Tym razem było tak samo. Zmierzałam w stronę tylniego wejścia do budynku należącego do Ferrari, w środku którego miał czekać na mnie Charles.

Tak naprawdę już prawie wchodziłam do środka, gdy usłyszałam czyjś głos i już wiedziałam, że jestem w okropnym położeniu.

- Mirabel! - Odwróciłam się powoli i zobaczyłam stojącego przede mną Lance'a. - Cześć skarbie.

- Czego chcesz? - Nie chciałam z nim rozmawiać, nie chciałam mieć z nim nic wspólnego.

- Oj no co tak nie miło? Porozmawiajmy.

- Nie mamy o czym.

- Obawiam się, że mamy. - Podszedł do mnie, a ja spróbowałam się cofnąć dopóki nie poczułam ściany za plecami.

- Ale ja nie chcę.

- To już mnie mniej obchodzi. Masz usunąć wszystkie oskarżenia!

- Ja? Ja tylko powiedziałam jak było naprawdę.

- Psujesz mój wizerunek.

- A ty mój! Chcę w końcu powiedzieć prawdę! - Wtedy poczułam jak chłopak przycisnął mnie do ściany. Zaczęłam panikować.

- Posłuchaj mnie. Wycofasz wszystko i przyznasz się do winy.

- A... a jeśli nie?

- Pożałujesz. - Poczułam uderzenie, zapiekł mnie policzek, a z oczu pociekło kilka niechcianych łez. - Rozumiesz?

- Dlaczego mi to robisz...

- Bo jesteś przy mnie nikim. Zawsze byłaś i będziesz. Więc masz się słuchać.

Poczułam jak jego ręce ześlizgnęły się z moich ramion niżej. Chciałam się od niego odsunąć, uciec. Nie chciałam, żeby mnie dotykał.

- Zostaw mnie!

- Cicho bądź. - Zakrył jedną dłonią moje usta. Teraz już naprawdę zaczęłam się bać, że coś mi zrobi. Zaczęłam się szarpać. - Uspokój się. Poprostu obiecaj, że się przyznasz. - Nachylił się nade mną.

Pokiwałam tylko głową, bo bałam się cokolwiek zrobić. Uznał to chyba za wystarczające, więc odsunął się ode mnie i odszedł.

Jak najszybciej stamtąd uciekłam. Nie myślałam, że zaczepi mnie na żywo. Wiedziałam, że jest nieobliczalny i jeśli będzie chciał może mi coś zrobić.

Wbiegłam do budynku Ferrari, chciałam jak najszybciej znaleźć kogoś kogo znałam. Nigdy nie znałam ułożenia pomieszczeń, ale w końcu udało mi się znaleźć to którego szukałam. Gwałtownie otworzyłam drzwi, do pokoju Charles'a i równie szybko je zamknęłam kiedy znalazłam się już w środku. Oparłam się o nie próbując się uspokoić.

- Mira? - Charles stał na środku pokoju i patrzył w moją stronę. - Wszystko w porządku?

Podniosłam na niego wzrok, a moje oczy niebezpiecznie się zaszkliły. Nie chciałam płakać, chociaż bardzo tego potrzebowałam. Zaczęłam się minimalnie trząść.

- Co się dzieje? - Podszedł do mnie, a ja automatycznie cała zesztywniałam i nie pozwoliłam sobie na żaden ruch. - Twój policzek, co ci się stało? - Delikatnie dotknął mojej twarzy, normalnie chyba bym się rozpłynęła w takiej sytuacji, ale teraz tylko cicho syknęłam bo zapiekł mnie policzek i patrzyłam się na niego przerażona.

- Czy... Czy na tyłach budynku są kamery? - To było pierwsza rzecz jaką powiedziałam.

- Co?... Tak, tak oczywiście, że są. Ale po co ci? - Wtedy chyba coś zrozumiał. - Ktoś ci coś zrobił? - Powoli pokiwałam głową. - Kto?! Zabije tego kogoś, obiecuję. - Wtedy już nie wytrzymałam, zaczęłam płakać.

Zsunęłam się na podłogę i usiadłam. Nie byłam w stanie zrobić niczego innego. Charles ukucnął naprzeciwko mnie.

- Mira... Spokojnie, cokolwiek się wydarzyło, teraz już jesteś bezpieczna. - Pokwiałam tylko głową. - Powoli, tak? Oddychaj, dam ci coś do picia. - Wstał i podszedł do stolika żeby wziąć butelkę z wodą.

Jak ją dostałam powoli napiłam się i starałam się uspokoić. Wiedziałam, że powinnam wziąć się w garść, bo Charles miał za godzinę pierwszy trening, a ja nie powinnam go w tym rozpraszać. Podniosłam się z ziemi.

- Powiesz mi co się stało? - Wziął odemnie wodę.

- Nie chcę ci przeszkadzać...

- Mirabel, ktoś ci coś zrobił. Chcę pomóc, chociaż zobaczmy nagrania z kamer, żeby ocenić czy nadają się do czegoś.

- Nadają się? Do czego mają się nadawać?

- Jeśli ktoś cię skrzywdził, poiwnnaś go oskarżyć, a dobrze jest mieć dowody.

- Oh... W sumie prawda. Możemy to zobaczyć, ale potem skupisz się na jeździe. Nie chcę, żeby przezemnie ci nie szło.

- Obiecuję, skupię się najbardziej jak będę mógł. I wygram, dla ciebie. - Ostatnie zdanie wypowiedział dużo ciszej, ale i tak je usłyszałam. Poczułam jak oblewa mnie fala ciepła, takiego przyjemnego ciepła. Wzięłam głęboki oddech. - Narazie jednak chodźmy.

Wyszliśmy z pokoju. Szłam tuż za nim, czułam się bardzo nieswojo. Trochę też się bałam, bo jeśli faktycznie tam były kamery, a z tego co mówił Charles, napewno były wszystko będzie widać.

Weszłam za nim do pomieszczenia w którym siedziało kilka osób z ochrony.

- Dzień dobry panie Leclerc i... - Jeden z nich spojrzał się na mnie - i pani. Czy coś się stało?

- Chciałbym obejrzeć nagrania z kamer umieszczonych na tyłach budynku. - odezwał się Charles swoim najbardziej formalnym tonem głosu.

- W tym momencie? Po co?

- Bo miał tam miejsce pewnien incydent, który wy z pewnością przeoczyliście.

- Przepraszamy, ale zajmujemy się pilnowaniem głównych części budynku.

- To już nie ważne, co dokładnie pilnujcie, a czego nie. Potrzebuję nagrania sprzed jakiś 20 minut.

Gdy Charles załatwiał wszystko z tymi ludźmi stałam z boku i starałam się nie przypominać nikomu o mojej obecności. Ruszyłam się minimalnie dopiero wtedy gdy chłopak dostał to co chciał i zabrał się za przeglądanie. Widziałam jak ogląda mnie podchodzącą do tylniego wejścia, potem pojawiającego się Lance'a i naszą niezbyt miłą wymianę zdań. Gdy skończył oglądać, odwrócił się do mnie.

- To był on.

- Tak...

- Czego chciał?

- Żebym odwołała oskarżenia na jego temat i sama przyznała się do winy. Bo psuję mu reputację.

- Jego reputacja i tak już leży i kwiczy. - Zauważyłam, że zaczynał się coraz bardziej denerwować. Stracił swój normalny wyraz twarzy, jak i ten który przybrał do "formalnej" rozmowy. Był wściekły. - Nie ma prawa cię tak traktować! Uderzył cię, a resztę można podciągnąć pod molestowanie. Mirabel musisz coś z tym zrobić.

- Nie wiem... - Teraz już całkowicie nie wiedziałam co robić. Bałam się reagować. Wiedziałam, że teoretycznie Charles ma rację, że powinnam to zgłosić, ale zabardzo się bałam. Bałam się Lance'a i wszytskich konsekwencji jakie to za sobą pociąga.

- Mira - Podszedł do mnie, chyba zauważył jak bardzo się tym wszystkim wystraszyłam i zestresowałam, bo złagodniał. - Poprostu się martwię. Nikt nie zasługuje na takie traktowanie, a już tym bardziej ty bo niczego nie zrobiłaś. I nie bój się, będę przy tobie, on nie może ci nic zrobić.

- Yo sé, pero eso no es primera vez cuando él tocaba a mí así.(Wiem ale to nie pierwszy raz kiedy mnie tak dotykał.)

- Nic nie zrozumiałem...

- Oh tak, przepraszam. Poprostu... To nie był pierwszy raz.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że-...

- Robił tak częściej. Nie wiem co robić, boję się.

- Hej spokojnie. Pomogę ci. Obiecuję, że już nigdy więcej nie spróbuje się do ciebie zbliżyć.