𝓟𝓸𝓿. 𝓜𝓲𝓻𝓪𝓫𝓮𝓵

"Kierowca Formuły 1 Lance Stroll został oskarżony o molestowanie i przemoc psychiczną przez swoją byłą partnerką Mirabel Moreno. Kobieta dostarczyła dowody w postaci nagrań do sądu rejonowego w Toronto, który obecnie zajmuje się tą sprawą. Lance na chwilę obecną otrzymał zakaz zbliżania się do kobiety. O finalnej decyzji sądu dowiemy się za kilka dni... " - przeczytała Ana siedząc obok mnie w loży VIP na Grand Prix Imoli.

Tydzień wcześniej wniosłam oskarżenie, które odrazu zostało przyjęte. Zostałam przesuchana, tak samo jak Lance, zebrali dowody, które im dałam i teraz musiałam tylko czekać. Po tym wszystkim mi ulżyło. Nie bałam się go już, bo wiedziałam, że tej sprawy nie przegram. Dlatego zdecydowałam się pojechać z Charles'em na wyścig, bo tak naprawdę dlaczego nie. Czułam się już dużo lepiej, Lance nie mógł mi nic zrobić, a ja miałam urlop do odebrania.

Właśnie trwały kwalifikacje do wyścigu. Ana i ja obserwowałyśmy prostą startową, a wyniki śledziłyśmy na ekranach wiszących w pomieszczeniu. Q2 powoli dobiegało końca, więc moja przyjaciółka miała jeszcze chwilę czasu za nim będzie musiała zejść na dół i przeprowadzić wywiady.

- Jest przynajmniej kilka takich artykułów o was, a Twitter jest też pełny - powiedziała znad telefonu.

- Wiem, czytam trochę tego. Ale narazie są to tylko opisy sytuacji i nie ma zbyt wielu dziwnych domysłów.

- Przynajmniej tyle. Dopóki ktoś nie zacznie bawić się w łączenie kropek i wstawi jakieś twoje zdjęcia z Charles'em.

- Moje z Charles'em?! Jakie niby?

- No macie kilka pewnie. Jesteście widywani razem. Narazie żadne większe prasy się tym nie zainteresowały oto się nie martw. Mówię teraz o zwykłych fanach.

- Niby tak. Ale sama powiedziałaś, że narazie jest to małe. Więc jest okej. Pozatym my się przyjaźnimy, nie mamy żadnych "dziwnych" zdjęć, jeśli takowe są.

- Dlatego macie narazie szczęście. Jako dziennikarka mogę ci powiedzieć, że teraz się pilnujcie jeśli między wami nie ma niczego albo nie chcecie z tym rozgłosu.

- Czy ty sugerujesz, że między nami coś jest?!

- Nie, nigdy w życiu. - Podniosła się z krzesła. - Zaraz zacznie się Q3, będę już szła. Do zobaczenia.

- Hasta la vista puta (Do zobaczenia, kurwa) - Popatrzyłam za nią i widziałam jeszcze jak się uśmiecha. Wiedziałam, że to zrozumiała, nauczyłam ją tak podstawowych słów.

Zostałam do końca kwalifikacji, a tak naprawdę jeszcze trochę dłużej w loży oglądając. Charles zajął pole position. Byłam cholernie dumna i szczęśliwa, byliśmy we Włoszech to jego publiczność. Dlatego też wiedziałam, że radość Ferrari i fanów będzie olbrzymia i nie chciałam odrazu do niego schodzić. Poczekałam trochę, jak wszyscy się powoli uspokoją. Nie chciałam być w tłumie szalejących ze szczęścia mechaników, mimo że też się cieszyłam.

Zeszłam na padok po nie całej pół godzinie i poszłam odrazu do motorhome'u Ferrari. Zakładałam, że Charles będzie już u siebie, albo przynajmniej gdzieś w budynku. Nie myliłam się. Nie był tam jednak sam. Stał przed swoim pokojem razem z dwójką nieznanych mi chłopaków. Przyjrzałam się im, wiedziałam, że Charles ma dwóch braci i mogłam się założyć, że to byli oni. Nie chciałam do nich podchodzić. Nie chciałam przeszkadzać, dlatego zatrzymałam się w odstępie kilku kroków.

- Mirabel! - Charles mnie zauważył i odrazu do mnie podszedł. Przytulił mnie krótko, a ja się trochę zestresowałam, dopiero przezwyczajałam się do przytulania na powitanie z nim.

- Cześć... Gratuluję pole position - powiedziałam, kiedy się odsunął. - Widzę, że jesteś zajęty, to może ja pójdę i...

- Nie, spokojnie. Nie musisz. To są moi bracia. - Czyli miałam rację, byli do siebie podobni. - To jest Lorenzo, a to Arthur. Chłopaki to jest Mirabel, moja przyjaciółka.

- Hol-... Cześć - powiedziałam, mieszając hiszpański z angielskim.

- A więc to jest ta Mirabel. Miło poznać. - Arthur wyciągnął do mnie rękę. - Charles nam o tobie opowiadał.

- Ou, naprawdę? - Spojrzałam się na Charles'a.

- Być może, a bardzo miło by było z twojej strony Arthur gdybyś zamknął twarz, dziękuję.

- Ey ey, ja tylko mówię jak jest.

- Tak jasne, świetnie.

- Ogarnijcie się. - W końcu odezwał się Lorenzo. - Mi też cię miło poznać. - powiedział do mnie.

- Cieszę się, że się w końcu poznaliście. Dlatego mam nadzieję, że nie będzie problem jeśli zostawię was, bo muszę iść na wywiady - powiedział Charles patrząc na zegarek. - Po wywiadach zawiozę cię do hotelu - dodał do mnie.

Potem poszedł spowrotem na padok gdzie za chwilę miały zacząć się wywiady. Zostałam z braćmi Leclerc. Poszliśmy do loży gdzie najwygodniej było siedzieć. Arthur zaczął ze mną rozmowę, Lorenzo co jakiś czas coś dodawał. W tle oglądaliśmy wywiady. Okazało się, że byli naprawdę spoko, a z Arthurem całkiem dobrze zaczęliśmy się dogadywać.

W czasie rozmowy przestałam zwracać uwagę na lecący w tle wywiad, spojrzałam się na ekran dopiero wtedy gdy usłyszałam swoje nazwisko. Na początku nie wiedziałam co chodzi, dopiero po chwili zobaczyłam Lance'a z którym przeprowadzała wywiad jakaś dziennikarka.

- Mirabel? - Odwróciłam się w stronę Lorenzo, który odezwał się poraz pierwszy od kilkunastu minut.

- Tak?

- To ty jesteś tą byłą dziewczyną Strolla, o której mówi większość mediów?

- To ja...

- To ma teraz sens.

- Ale co? - Teraz to ja już nie wiedziałam oco chodzi.

- Zanim do nas podeszłaś, Charles powiedział nam, że przedstawi nam ciebie i poprosił żebyśmy przez ten weekend kiedy on będzie zajęty, trochę cię pilnowali.

- Pilnować mnie?!

- Nie bądź na niego zła. On się martwi, a chyba z nami nie jest aż tak źle. - powiedział Arthur.

- Nie, nie jest, ale... Boże to jest jednocześnie cholernie kochane i wkurzające. - Wstałam. - Yo supe él va a hacer algo para protectarme pero ahh! Eso es muy jodido! (Wiedziałam, że będzie chciał zrobić coś żeby mnie chronić ale ahh! To jest bardzo pojebane!) - Spojrzałam się na nich. - Przepraszam, zdenerwowałam się. Za ile skończą się wywiady?

- Kilka minut? - Arthur spojrzał na telefon. - Mniej więcej.

- Okej, dzięki. I jeszcze raz przepraszam, nie mam do was nic. Jesteście spoko.

- Miło nam - Zaśmiał się młodszy chłopak.

Po nie całym pół godzinie Charles był już całkowicie wolny od dziennikarzy i mogliśmy w spokoju pojechać do hotelu. Cały czas się upierał żebym z nim jeździła, mimo że dałabym radę przemieszczać się sama. W tej jednej sprawie jednak, nie chciał mnie słuchać. Dlatego siedziałam na fotelu pasażera w jego sportowym Ferrari, nie wyjechaliśmy jeszcze z toru.

- Dlaczego to ty musisz prowadzić?

- Bo to mój samochód?

- Traktujesz mnie jak małe dziecko.

- Bo jesteś mała. - Rzuciłam mu mordercze spojrzenie. - Taka prawda!

- Najpierw pilnują mnie twoi bracia, teraz wozisz mnie tam i spowrotem do hotelu. Nic nie robię.

- To chyba poiwnno być wygodne?

- Nie dla mnie. Miłe to wszystko, ale nie musisz się aż tak przejmować o mnie.

- To co? Chcesz poprowadzić samochód?

- Mogę?!

- A dasz radę?

- Przypominam ci, że mam prawo jazdy, pozatym to automat co w tym trudnego.

I w taki sposób poraz pierwszy w życiu usiadłam na miejscu kierowcy sportowego samochodu. Było to jednak trochę bardziej skomplikowane niż myślałam. Mimo to dałam sobie radę. Nie spowodowałam żadnego wypadku, dojechałam i bardzo ładnie zaparkowałam pod hotelem.

- I co? Jestem w to dobra. - Spojrzałam się na Charles'a, który z niewiadomych mi przyczyn w trakcie jazdy zdążył się pomodlić trzy razy.

- Z grzeczności nie zaprzeczę. A teraz już chodźmy.