Pov. Olivia

Ik sta op en loop de loop achter Chelsea na, het restaurant uit. Ik voel de hand van Chelsea. Ik wordt meegetrokken, waarschijnlijk naar de locatie die ze met de chauffeur heeft afgesproken.

Ik kijk om me heen maar kan niks zien. De omgeving is compleet donker geworden. Het straatje waar we doorheen lopen heeft geen verlichtingen van lantaarnpalen.

Ik voel de hand van Chelsea mijn pols verlaten, alsof ze weg wordt getrokken van me. Mijn hartslag schiet omhoog wanneer ik merk dat ik alleen ben. Chelsea is verdwenen! Weg! Verdwenen in het niks.

Ik kijk om me heen maar mijn zicht is volledig weg. Het licht van de maan is te zwak om daadwerkelijk impact te hebben. Snel kijk ik om me heen. Niks! Geen teken van Chelsea.

Opeens voel ik een hand zich vestigen om mijn andere pols. Voordat ik ook maar kan reageren wordt ik opzij getrokken, richting een muur die ik nog net kan zien in de schemer.

In plaats van dat de muur me met een harde, doffe klap zou opvangen val ik er dwars doorheen. Het geeft een raar gevoel. Alsof je vast zitten tussen realiteit en fantasie.

Wanneer we door de muur zijn wordt er ongeveer direct een koud voorwerp tegen mijn keel aangelegd. Een rilling loopt over mijn rug en ik slik. Een mes.

Pov. Chelsea

Ik wordt bij mijn pols gepakt. Uit een onverwachte hoek wordt ik weggetrokken, door een muur heen. Ik verlies mijn grip om Olivia haar pols waarna ik binnensmonds vloek.

'Louis' Mompel ik zachtjes waarna ik een koud oppervlakte tegen mijn keel aan. Direct daarna wordt een puntig voorwerp tegen mijn borst aangedrukt, ter hoogte van mijn hart. 'Chelsea' Reageert hij. 'Hoe zit het met de belofte schat? Het duurt al langer dan de deal was.' Zijn stem klinkt dreigend. 'Noem me geen schat' Mompel ik geïrriteerd.

Het mes wordt iets harder tegen mijn borst aan gedrukt, met als effect dat ik iets rechter op ga staan. Louis zet een klein stapje naar voren waardoor ik nu zijn warme lichaam tegen mijn rug voel. 'Twee weken Chelsea, en dan wil ik mijn heksenhart' Fluistert hij in mijn oor. Ik voel zijn warme adem in mijn nek. Het geeft me rillingen. 'Anders neem ik jou hart schat, en dat zou zonde zijn, je bent namelijk erg nuttig.'

Langzaam wordt het mes bij mijn borst weg gehaald. Wanneer er een soort vervormd geschreeuw door de gangen klinkt wordt het mes weer stevig op mijn borst gedrukt. 'Wie is je vriendin' Vraag Louis. 'Olivia' Beantwoord ik hem bot. 'Laat haar met rust Louis, ze staat hierbuiten'

Achter me hoor een korte grinnikt. Louis haalt nu beide messen van me af. Ik zet een stap vooruit en draai me om. 'Waar is ze?' Vraag ik. 'Wie?' Louis kijkt me aan alsof hij geen idee heeft waarover ik het heb. 'Olivia, waar is ze?'

Louis lacht even kort. 'Sasha houd haar gezelschap' Zegt hij met een onschuldig lachje. 'Waar?' Vraag ik nu boos. Het lachje veranderd nu in een grijns. 'Wat ga je doen, huh? Sasha vermoorden? Jullie hebben niet de beste geschiedenis' Lacht hij zachtjes.

Langzaam loopt hij op me af, met het mes in zijn hand spelend. 'Louis!' Zeg ik serieus. Hij zucht en rolt even met zijn ogen. Ik heb overduidelijk zijn pret verpest. 'Ze is in de kelder' Mompelt hij dan

Opgelucht neem ik adem. Alles in me is blij dat de problemen van vandaag achter mij aan zitten en niet achter Olivia. Best raar, blij zijn dat jij problemen hebt.  Ik knik en loop weg. Achter me hoor ik voetstappen, Louis volgt me.

Pov. Olivia

Met een klap wordt ik op de grond geduwd. Een oogverblindend licht gaat aan. Ik knijp mijn ogen dicht tot spleetjes. Een traliewerk wordt dichtgegooid. Snel strompel ik omhoog, onderweg naar de tralies. Te laat. Stevig klem ik mijn handen om de tralies en trek ik eraan. Wanhopig begin ik naar Chelsea te roepen. 'Chelsea? Chelsea?' Ik schreeuw mijn longen uit.

De jonge vrouw aan de andere kant van de tralies rolt geërgerd haar ogen. 'Hou je kop' Mompelt ze. Met haar hand maakt ze een klein rondje, waarna ze hem balt tot een vuist en deze snel weer opent.

Een soort rare, zwarte mist komt tevoorschijn en dringt mijn lichaam binnen. Het geeft eerst een koud gevoel op mijn huid maar verder merkte ik er niet veel van, op een rare tinteling in mijn keel na. Opnieuw wil ik schreeuwen maar het het enige dat er komt zijn wat onhoorbare tonen.

Vannuit schrik laat ik de tralies los en greep naar mijn keel. Waar is mijn stem? Denk ik compleet in paniek. 'Ben je nu klaar?' De vrouw kijkt me bitchy aan waarna ik snel knik. Mijn hartslag schiet omhoog. Ik heb geen idee wat er gaande is, het maakt me bang. Eerst dacht ik dat we problemen hadden met vampieren maar de actie van de vrouw lijkt niet op iets wat vampieren in verhalen kunnen.

Wanneer ik het getik van hakken hoor kijk ik geschokt om. Nog iemand? Opgelucht zucht ik wanneer ik Chelsea van een trap af zie lopen, ook al maakt de zucht geen geluid. 'Sasha' Mompelt Chelsea chagrijnig. Ze kent dit mens?

Hard geef ik een ruk aan de tralies. In al mijn verbazing ruk ik de twee tralies van hun plek. Verbaast staar ik de twee dingen in mijn handen aan. Het was inderdaad wat ik wou maar dit hoor niet mogelijk te zijn.

'Haar stem Sasha' Hoor ik dan een nog onbekende mannelijke stem zeggen. Verveeld zucht Sasha. Zonder ook maar een vraag te stellen maakt Sasha opnieuw een beweging met haar hand, hetzelfde als zonet maar deze keer van achter naar voor.

Snel laat ik de tralies vallen en ren ik op Chelsea af. Niet dat ik nou echt Chelsea bereik. Met een klein duwtje laat Chelsea zich opzij duwen en staat een jonge man voor me. 'Wat hebben we hier?' Vraagt hij met een grijns. 'Laat haar met rust, Louis' Zucht Chelsea. 'Dit is ons probleem, niet die van haar'

Verward trek ik mijn wenkbrauwen op. Welke probleem heeft Chelsea het over? Waar ben ik nu weer in beland?

Het gevoel van onwetendheid is slopend. Alles in je wil wil doordringen tot in de ander zijn ziel. Opzoek gaan naar elk detail. Dit is alleen onmogelijk. Langzamerhand maakt het je gek. Alsof het het enige is waar je nog aan kan denken. De onwetendheid die je toch nooit zal oplossen totdat je, het antwoord op de vraag, vertelt word. Tot dat moment moet je geduldig wachten. En niks is meer mentaal slopend dan wachten. Wachten op iets waarvan je niet eens weet wat het is.