Zapach krwi,
Ta woń,
  Pobudza mój apetyt,

      Widok martwych ciał kolejno padających na ziemię jak krwistą lawę,
Pieści moje zmysły,

Okrzyki pełne bólu i cierpienia,
Jak rozkosz dla mych uszu,
Kolejny cios, kolejny strzał,
Słońce ze szczerego złota błyszczy nad mą głową,
Śmierć, na ulicach śmierć,
Uskrzydlone słodkie me sny,
Więzione w murowanym pałacu,
Zbudowanym z ciepła twych ramion,
Usta spragnione szczerej twej miłości,
Gdy latami błąkam się po szarych życia korytarzach,
A na jasnym końcu nareszcie znajduję Ciebie.

Niepozorny, niezrozumiały, nieprzewidalny...

Nie, nie mogę teraz stanąć na froncie,
Gdyż dawno już zatraciłam się w sobie,
Nie, nie mogę teraz stanąć do walki,
Gdyż dawno już nie jestem sobą,
Nie, nie mogę się teraz poddać,
Tak zawzięcie upajając się tą miłością

Tak krótko cię znam,
Tak mało o Tobie wiem,
Tak wiele trzeba mi czasu,
Żeby zapamiętać każdą iskrę w twych oczach,
Tak wiele trzeba mi czasu,
Żeby zabłądzić z tobą w labiryncie westchnień,
Tak wiele trzeba mi czasu,
Żeby uciec jak najdalej,
Tak wiele trzeba mi czasu,
Żeby nareszcie nauczyć się żyć,
Tak wiele czasu,
Żeby pokochać żywych,
Tak wiele czasu...