Μια λάμψη έκανε τα μάτια μου να ανοίξουν. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει. Ήμασταν σκεπασμένοι με το σεντόνι. Το χέρι του αγκαλιαζε απαλά την μέση και την κοιλιά μου. Έφερα στο μυαλό μου την χθεσινή νύχτα. Ήταν σαν όνειρο αλλά ακόμη καλύτερο! Χαμογέλασα. Ένιωθα την ανάσα του, τον χτύπο της καρδιάς του! Ήταν ένα μοναδικό άκουσμα. Χαΐδεψε απαλά το κεφάλι μου. Γύρισα πλευρό και τον κοίταξα. Μου χαμογέλασε γλυκά και τον φίλησα. Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να τον κοιτάζουν. Ήταν σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο στο δωμάτιο. Μόνο εγώ κι αυτός. "Καλημέρα." είπε με μια γλυκιά και χαρούμενη φωνή. "Καλημέρα." απάντησα και συνέχιζα να του χαμογελάω. "Είσαι πανέμορφη." είπε. Μετά από λίγα λεπτά που μου φάνηκαν δευτερόλεπτα ντυθήκαμε και σηκωθήκαμε.

   Κατεβήκαμε τις σκάλες και πήγαμε προς την κουζίνα. Όλοι ήταν εκεί εκτός από τον Damon και τον Edward. "Θες καφέ;" ρώτησε η Jacqueline. "Ναι ευχαριστώ." απάντησα και της χαμογέλασα. Ο Klaus καθόταν σε ένα σκαμπό κοντά στον πάγκο της κουζίνας και μας κοιτούσε με ένα πονηρό βλέμμα που υποδήλωνε ότι ίσως είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. "Εσείς οι δύο.......;" είπε κοιτάζοντας τον Elijah. "Niklaus! Σοβαρέψου!" είπε με έναν επιτακτικό τόνο. Ο Klaus σήκωσε για λίγο τα φρύδια του και χαμογέλασε με αυτό το κλασικό πονηρό του χαμόγελο. "Πως σας φαίνεται το Ravenswood;" ρώτησα θέλοντας να αλλάξω την συζήτηση. "Όμορφο με πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα την ύπαρξη των βαμπίρ." είπε η Jacqueline και μου έδωσε μια κούπα με καφέ. Ήπια μια γουλιά. "Γνώρισα μια γνωστή σου." είπε ο Klaus. "Αλήθεια; Ποιά;" ρώτησα περίεργη. "Την έλεγαν Mona." Ξεροκατάπια. Με κοίταξε περίεργος. "Είπα κάτι που δεν έπρεπε;" ρώτησε. "Οχι απλώς......η Mona ήταν η πρώτη 'Α'. Δεν της είπες ότι είμαι εδώ σωστά;" ρώτησα κρύβοντας το άγχος μου. "Όχι. Έτσι κι αλλιώς την ψυχανάγκασα να ξεχάσει ότι με συνάντησε όποτε όλα είναι καλά." απάντησε ήρεμος. Ένα μειδίαμα ανακούφισης ήρθε στα χείλη μου. "Ωραία......Η ομάδα της 'Α' δεν υπάρχει πια. Καταστράφηκε όταν......σκότωσα την αδελφή μου." είπα. Ένιωθα ακόμη περισσότερες ενοχιές για αυτό που έκανα την Marlissa. "Τότε ποιός ήθελε να έρθεις εδώ και μόνη σου;" ρώτησε ο Klaus. "Δεν ξέρω. Αλλά θα μάθουμε σύντομα." είπα όσο πιο αληθινά μπορούσα. Δεν ήθελα να τους πω ότι ξέρω για τους κυνηγούς. Χρειαζόμουν περισσότερες πληροφορίες γι αυτούς. Το βλέμμα του Klaus έδειχνε ότι δεν με πίστευε. Σταμάτησα να τον κοιτάζω για να μην δει στο βλέμμα μου ότι έλεγα ψέματα. "Θα τις βρούμε και θα φύγουμε από εδώ το συντομότερο. Πρέπει να φύγω τώρα. Έχω να αποκαλύψω σε κάποιους ότι είμαι ζωντανή." είπα και πήρα μια βαθιά ανάσα. "Θες να σε πάω εγώ στο σχολείο;" ρώτησε ευγενικά ο Elijah. "Όχι ευχαριστώ. Θα πάω μόνη μου." απάντησα χαμογελαστή και έφυγα.
Όπως έβγαινα από το σπίτι άκουσα την φωνή της Jacqueline. "Δεν την πιστέψατε σωστά;" ρώτησε. Ένα από τα καλά του να είσαι βρικόλακας ήταν οι μεγιστοποιημένες αισθήσεις. Μπορούσα να ακούσω πάρα πολύ καθαρά τι έλεγε. "Κάνε ησυχία! Μπορεί να μας ακούσει τώρα." απάντησε ο Klaus δυναμόνοντας λίγο τον τόνο της φωνής του. Προχώρησα λίγο. Θυμήθηκα ότι είχα βάλει κάποιες κάμερες στο σπίτι όταν είχα ξανάρθει όποτε θα μάθαινα αργότερα τι είπαν. Στον δρόμο όλοι με κοιτούσαν άναυδοι. Αλήθεια πίστευαν πως ήμουν νεκρή. Ένα μεγάλο μέρος μου διασκέδαζε αυτήν την προσοχή αλλά ένα μικρό όχι. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα και στάθηκα απέξω. Είχα δύο επιλογές. Να μπω μέσα και να μάθουν όλοι ότι είμαι ζωντανή ή να φύγω και να ψυχαναγκάσω τους πάντες να με ξεχάσουν. Η πρώτη επιλογή ήταν ένα μεγάλο ρίσκο που σίγουρα δεν μπορούσα να πάρω εκείνη την στιγμή. Τρομοκρατίθηκα! Τα πόδια μου καρφώθηκαν στην γη και τα χέρια που πάγωσαν. Κοιτούσα το κτίριο κοκαλωμένη. Όχι! Δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω αυτό! Γύρισα βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση αλλά με σταμάτησαν τα κορίτσια που βρισκόντουσαν ακριβώς μπροστά μου. "Τι κάνεις;" ρώτησε η Spencer. "Κοιτάξτε. Σας είπα ότι θέλω να το αποκαλύψω αλλά δεν μπορώ!" είπα τρομοκρατημένη. "Ali είμαστε κοντά σου. Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό." είπε η Aria με ένα καθυσηχαστικό βλέμμα. "Ναι απλά κάντο! Δεν μπορείς να κρύβεσαι όλη σου την ζωή σαν ποντίκι." είπε η Hanna. Χαμογέλασα λίγο. Τα λόγια τους ήταν ενθαρρυντικά κάτι που με βοήθησε πολύ. "Εντάξει θα το κάνω. Ευχαριστώ που είστε κοντά μου." είπα αποφασιστηκά. Μπήκαμε μέσα στο κτίριο. Δεν ανήκε σε κανέναν όποτε μπορούσα να μπω χωρίς να προσκληθώ. Μας πλησίασε ένας ψηλός, γυμνασμένος καστανόξανθος κύριος με μπλε μάτια. Φορούσε άσπρο πουκάμισο και καφέ παντελόνι. Με κοίταξε και το βλέμμα του ξαφνιάστηκε. "Γειά σας. Ψάχνετε κάποιον;" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Με λένε Alison dilaurentis. Νομίζω ότι με αναζητούσατε." είπα με ένα σοβαρό βλέμμα. "Ναι φυσικά. Σε ψάχνουμε από τότε που εξαφανήστηκες." είπε ο αστυνόμος με το ίδιο ξαφνιασμένο βλέμμα. "Δεν εξαφανήστηκα. Με απήγαγαν." είπα ταραγμένη. Τα κορίτσια με κοίταξαν παραξενευμένες. Ήξερα τι σκεφτόντουσαν αλλά ήταν καλύτερο για όλους να μην έλεγα την αλήθεια. "Μάλιστα. Μπορείς να περάσεις μέσα στο δωμάτιο ανάκρισης και να μας πεις ότι συνέβη." είπε ευγενικά και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο.

   Αφού τελείωσα την ιστορία που είχα σκεφτεί να του πω ο αστυνόμος με κοίταξε με ένα βλέμμα που έδειχνε ότι είχε πειστεί εντελώς. "Θα βρούμε τον απαγωγέα σου και θα τιμωρηθεί αναλόγως." είπε. "Σας ευχαριστώ πολύ." απάντησα βουρκωμένη. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να πιστέψει εντελώς την ιστορία μου. Σηκώθηκα από την καρέκλα και άνοιξα την πόρτα. "Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρεις." είπε. "Πείτε μου.". "Ο πατέρας σου και η αδελφή σου.......βρέθηκαν καμένοι λίγο πιο έξω από εδώ και η μητέρα σου αγνοείται εδώ και έξι μήνες." είπε. Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλα μου. Δεν έπαιζα θέατρο όμως. Το συναίσθημα ήταν αληθινό. Όμως έπρεπε να ξαφνιαστώ. Δεν μπορούσα να του πω ότι εγώ έθαψα την μητέρα μου και ότι η αδελφή μου ήταν ψυχοπαθής και σκότωσε τον πατέρα μου και μετά την σκότωσα εγώ! Δεν γινόταν να πω κάτι τέτοιο! Η οικογένεια μου μπορεί να ήταν γεμάτη κρυφούς δολοφόνους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να μάθει όλη η αστυνομία για την κατάσταση της. "Πότε κάηκαν;" ρώτησα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου. "Πριν από τρεις μήνες. Όσο για την μητέρα σου, κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας αλλά όταν είναι κάποιος εξαφανισμένος για τόσο καιρό οι πιθανότητες να τον βρούμε ζωντανό είναι ελάχιστες.....Λυπάμαι." είπε με ένα βλέμμα συμπόνιας. "Ενημερώστε με αν υπάρξει κάτι νεώτερο." απάντησα. "Ναι φυσικά." είπε. "Ευχαριστώ πολύ. Γειά σας." απάντησα με ένα χαμόγελο που έκρυβε στεναχώρια μέσα του και έφυγα μαζί με τα κορίτσια. "Γιατί είπες ότι σε απήγαγαν;" ρώτησε αυστηρά η Spencer. Σταμάτησα να προχωράω και την κοίταξα. "Τι έπρεπε να πω δηλαδή; Την αλήθεια; Και πιστεύεις ότι αυτό δεν θα κινούσε υποψίες ακόμη και για εσάς;" απάντησα με ειρωνεία. "Τουλάχιστον θα ήταν η αλήθεια Alison!" είπε η Hanna με ένα εκνευρισμένο βλέμμα. "Ώραία! Αν πιστεύεις ότι η αλήθεια θα μας σώσει πήγαινε πίσω και πες την όλη!" είπα. Παρατήρησα ότι είχα υψώσει αρκετά τον τόνο της φωνής μου. Ένα ακόμη αρνητικό του βαμπιρισμού είναι ο μεγενθυμένος χαρακτήρας και η υπερβολή σε όλα. Στην σκέψη, στα συναισθήματα ακόμα και στην επικοινωνία με άλλους! Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμίσω. "Κοιτάξτε. Ξέρω πως έπρεπε να πω την αλήθεια αλλά είναι τόσο περίπλοκη και αλλόκοτη που κανένας δεν θα με πίστευε. Αυτή η ιστορία ήταν η καλύτερη κάλυψη για όλους μας. Πιστέψτε με." είπα με ένα σοβαρό και ειλικρινές βλέμμα. Δεν είπαν κάτι. Ήξεραν ότι είχα δίκιο. Προχωρήσαμε.

   Φτάσαμε στο σχολείο. Όλοι με κοιτούσαν άφωνοι. Όπως προχωρούσα προς το κτίριο άκουσα κάποια ενοχλητικά σχόλια αλλά τα αγνόησα. Μπήκαμε μέσα στο κτίριο του σχολείου. Αμέσως αναμνήσεις με βομβάρδισαν. Θυμήθηκα τις στιγμές που πέρασα σε αυτό το σχολείο. Είχα τον έλεγχο όλων. Κυριαρχούσα χωρίς τον φόβο της ήττας. Όποιον συμπαθούσα τον έκανα να φαίνεται απίθανο και εκπληκτικό μπροστά στους άλλους χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο στην πραγματικότητα. Και όποιον μισούσα......τα πράγματα δεν ήταν καλά γι αυτόν. Ήταν συνεχώς στο περιθώριο με εμένα την 'άκαρδη σκύλα' όπως με αποκαλούσαν να τον ενοχλώ με ανόητες φάρσες νομίζοντας ότι δεν θα με εκδικηθεί ποτέ. Επειδή αλήθεια πίστευα πως αυτοί που ενοχλούσα ήταν απλά χαζοί. Όμως αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. Δεν ήταν καθόλου χαζοί. Μάλιστα κατάφεραν μέχρι και να με τρομάξουν τόσο πολύ που πίστεψα ότι έπρεπενα σκηνοθετήσω τον θάνατο μου για να ξεφύγω....Αλλά είχα και τις καλές μου στιγμές εδώ. Τα πάρτι, οι χοροί, οι αποτυχημένες σχέσεις! Ακόμα και αυτό μου έφερνε χαρά εκείνη την στιγμή. Και κάτι που δεν θα μετανιώσω ποτέ όσες φορές κι αν το σκεφτώ. Εδώ γνώρισα την Aria, την Spencer, την Hanna, την Emily.....Αυτά τα κορίτσια μου στάθηκαν σε οτιδήποτε και ποτέ δεν τους πείραξε ο χαρακτήρας μου ή τουλάχιστον ποτέ δεν μου το είπαν. Είπαν ψέματα για μενα, έκαψαν ένα σπίτι μαζί μου χωρίς να με σταματήσουν! Δεν είναι κάτι που θέλω να σκέφτομαι συχνά γιατί το θεωρώ πολύ μελοδραματικό αλλά αυτά τα κορίτσια έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ακόμα και τώρα που έχουν συμβεί τόσα. Το κουδούνι χτύπησε και διέκοψε τις αναμνήσεις μου. Μπήκαμε μέσα στην τάξη και το μάθημα ξεκίνησε.
Λίγες ώρες μετά το μάθημα έφτασε στο τέλος του. "Πως σου φάνηκε;" ρώτησε η Aria. "Σαν τον παλιό καλό καιρό." απάντησα με ένα χαμόγελο. Μου είχε λείψει αυτό το σχολείο. Τότε μπήκε μέσα η Mona κάτι που μου χάλασε αυτήν την χαρά της επιστροφής. Ήταν πολύ αλλαγμένη. Άκουσε τις συμβουλές μου τελικά. Τα μαύρα της μαλλιά ήταν ίσια φορούσε μέικ απ, είχε βγάλει τα ανόητα γυαλιά της και φορούσε όμορφα ρούχα. Μοίραζε κάποια φυλλάδια. Ήρθε κοντά μας και κοντοστάθηκε ξαφνιασμένη. "Γειά Mona." είπα και της χαμογέλασα με ένα ύφος απέχθειας. "Alison! Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε ξαφνιασμένη. Πήρα ένα φυλλάδιο που ήταν ακουμπισμένο στο θρανίο. "Αλήθεια νόμιζες ότι θα έφευγα και δεν θα γυρνούσα πίσω για 'τον καταπληκτικό μασκέ χορό που κανείς δεν πρέπει να χάσει!'μεθαύριο;"είπα ειρωνικά διαβάζοντας το φυλλάδιο. "Θα είναι ωραίος χορός. Δεν χρειάζεται να το χαλάς από τώρα. Κρίμα είναι να φύγεις ξανά όπως την προηγούμενη φορά. Δεν νομίζεις;" είπε με ένα πονηρό βλέμμα. "Ναι μόνο που αυτήν την φορά θα και την κολλητή μου την Addison μαζί μου. Ξέρεις.....σε αυτήν που χρωστάς το γεγονός ότι έγινες-" είπα με ένα ειρωνικό και εκνευρισμένο βλέμμα. "Καταλαβα τι θες να πεις. Αλλά η Addison ήταν πράγματι φίλη μου. Θα σας δω στον χορό. Ετοιμαστείτε για τρόμο." είπε πονηρά και έφυγε. Όμως ένα βλέμμα φόβου υπήρχε στο βάθος των ματιών της παρόλο που δεν ήθελε να το δείξει. "Θα έρθεις στον χορό;" ρώτησε η Hanna. "Φυσικά και όχι! Δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να ασχοληθώ με έναν ανόητο χορό." είπα κοροϊδευτικά. "Ελα τώρα Alison! Μεθαύριο έχουμε Halloween! Θα είναι ωραία να έρθεις και να διασκεδάσουμε μαζί όπως παλιά." είπε χαμογελώντας. "Αχ καλά! Θα το σκεφτώ!" είπα και προχωρήσαμε.

   Βγαίνοντας από το κτίριο είδα τον Elijah να με περιμένει με ένα μαύρο μπεμβέ κάνοντας μου νόημα. Χαμογέλασα. "Και ποιός είναι αυτός ο γοητευτικός άντρας που σε χαιρετάει;" είπε με ένα πονηρό χαμόγελο η Spencer. "Τώρα φαντάζομαι γιατί δεν θες να έρθεις στον χορό." συνέχισε η Aria με έναν πονηρό τόνο στην φωνή της. "Σκάστε!" είπα ελαφρώς ενοχλημένη και χαμογέλασα. Πλησιάσαμε το αμάξι. "Ο Ezra ήρθε να με πάρει. Τα λέμε αύριο." είπε η Aria και έφυγε. "Θα φύγουμε και εμείς. Πρέπει να βοηθήσουμε την Mona με τις ετοιμασίες του χορού." είπε η Hanna. "Εντάξει. Θα τα πούμε αργότερα." είπα και έφυγαν. "Δεν χρειαζόταν να έρθεις να με πάρεις." είπα πλησιάζοντας τον Elijah. Ένα μέρος μου όμως χαιρόταν γι αυτήν του την κίνηση. "Το ξέρω. Ήθελα να έρθω να σε πάρω όμως." απάντησε γλυκά και με φίλησε. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και μπήκα μέσα. Μπήκε κι αυτός στο αμάξι και φύγαμε. "Πως ήταν η μέρα σου;" ρώτησε με ενδιαφέρον. "Μια χαρά. Καλύτερη από ότι την περίμενα δηλαδή. Εσύ; Βρήκατε κάποιο στοιχείο για το μέρος που μπορεί να βρίσκεται η Raven;". "Όχι. Ψάχνουμε παντού αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα. Και η Caroline δεν απαντάει στο τηλέφωνο της από χθες." είπε. "Λες να την πήρε αυτός ή αυτή που πήρε την Raven και την Addison;" ρώτησα απορημένη. "Ειλικρινά δεν ξέρω! Όμως θα τις βρούμε με όποιο κόστος." είπε με έναν τόνο που δήλωνε ότι ήταν ικανός να κάνει τα πάντα για να τις πάρει πίσω! Σταμάτησε το αμάξι έξω από ένα καφέ-μπαρ. Γύρισε προς το μέρος μου. "Αλλά τώρα θέλω να πιω ένα ποτό μαζί με το κορίτσι μου." είπε με ένα γλυκό χαμόγελο και με φιλησε. Του ανταπόδωσα αυτό το χαμόγελο.

Βγήκαμε έξω από το αμάξι και μπήκαμε μέσα στο μπαρ. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Οι καφέ τοίχοι, τα τραπέζια, τα βιντεοπαιχνίδια και τα μπιλιάρδα στην άκρη! Πήγαμε προς την ξύλινη μπάρα και καθίσαμε σε δύο μαύρα σιδερένια σκαμπό. "Τι θα θέλατε;" ρώτησε ένα αγόρι με κοντά καστανά μαλλιά κυκλικό πρόσωπο και γαλαζογκρι μάτια. "Mathew Donavon; Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε ξαφνιασμένος ο Elijah. "Ήρθα εδώ για λίγες μέρες. Δεν σας είπε τίποτα η Caroline; To Mystic Falls κάηκε από κάτι υπερφυσικό." είπε μια βραχνή φωνή. "Την έχεις δει από τότε;" ρώτησε ο Elijah. "Όχι. Νόμιζα πως πήγε στο Horrland." . "Από ότι φαίνεται συμβαίνει κάτι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό που φανταζόμουν." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα και με μια σκεπτική φωνή ο Elijah. "Τέλος πάντων! Να σου συστήσω. Από δω η Alison." συνέχισε ο Elijah. "Γειά." είπα και χαμογέλασα λίγο στον Mathew. "Γειά. Λοιπόν τι να σας φέρω;" ρώτησε. "Δύο ουίσκι." απάντησε ο Elijah. Ο Mathew γύρισε προς την κάβα με τα ποτά και έβγαλε ένα μπουκάλι με ουίσκι. "Πως τον γνώρισες;" ρώτησα τον Elijah με σιγανή φωνή. "Τυχαία στο Mystic Falls." είπε με μια φωνή απέχθειας. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα. "Τίποτα απλώς.....δεν είναι και κάποια σημαντική προσωπικότητα." απάντησε χαμηλόφωνα. Δεν τον συμπαθούσε καθόλου. Το είχα καταλάβει. Ο Mathew μας σέρβιρε δύο ποτήρια με ουίσκι. "Έχεις γνωστός εδώ Mathew;" ρώτησα. "Ναι έχω κάποιους φίλους. Επίσης μπορείς να με λες Matt." είπε με ένα αστείο και λίγο ανόητο βλέμμα. Τότε μπήκε μέσα ο Noel. Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε ο Matt. 'Τέλεια! Η παρέα των ανόητων μεγάλωσε!' σκέφτηκα και ήπια λίγο ουίσκι. Πλησίασε την μπάρα. "Γεια! Γιατί δεν ήρθες στην προπόνηση;" ρώτησε κοιτάζοντας τον Matt. "Είχα δουλειά. Δεν μπορούσα. Θα έρθω αύριο." είπε και χαμογέλασε με αυτό το ανόητο χαμόγελο. Ο Noel με κοίταξε έκπληκτος. "Για δες ποιά αποφάσισε να μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί!" είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. "Γειά και σε σένα Noel. Μια χαρά σε βλέπω. Σου έκανε καλό η απουσία μου." απάντησα με την ίδια ειρωνεία. Γελασε λίγο. "Πάντως εσύ.....έχεις αλλάξει....και έχεις γίνει επικίνδυνα όμορφη." είπε παρατηρώντας εμένα. Ο Elijah ξεροκατάπιε επίτηδες. "Ναι ευχαριστώ. Από δω ο Elijah." είπα. "Γειά. Noel Wilson." είπε και έκαναν χειραψία με τον Elijah. "Elijah mikaelson. Το αγόρι της 'επικίνδυνα όμορφης'." είπε με έναν διεκδικητικό τόνο στην φωνή του. Διασκέδαζα λίγο εκείνη την στιγμή. Η αλήθεια είναι πως ο Noel ήταν τσιμπημένος μαζί μου από το γυμνάσιο αλλά δεν με ενδιέφερε ποτέ. Χαμογέλασε λίγο στον Elijah και έφυγε μαζί με τον Matt προς την κουζίνα. Κοίταξα τον Elijah. "Δεν είπε κάτι κακό." παραπονέθηκα. "Μπορεί. Αλλά το βλέμμα του έδειχνε ότι σε αγαπάει και όχι σαν φίλος οπότε έπρεπε να παρέμβω." είπε με τον ίδιο διεκδικητικό τόνο στην φωνή του πίνοντας λίγο ουίσκι. Του χαμογέλασα. "Τι πιστεύεις πως συνέβη στην Caroline;" ρώτησα. "Δεν έχω ιδέα. Ίσως την πήρε το ίδιο άτομο που πήρε την Addison και την Raven." είπε. "Δεν το βρίσκεις παράξενο που κάποιος παίρνει την Raven, την Caroline και την Addison;" ρώτησα ύποπτα. Ήπια κι άλλο ουίσκι. "Τι θες να πεις Alison;" ρώτησε περίεργος. "Η Raven είναι η κόρη του Klaus και η Caroline η κοπέλα του. Και οι δύο ξέρουμε ότι ο Klaus μισεί την Addison επειδή πιστεύει πως εκείνη τον έριξε σε αυτό το μαγικό κόμμα. Αν ισχύει αυτό δεν θα ήταν λογικό αν η Addison τα έκανε όλα αυτά;" είπα. Ήταν μια λογική εξήγηση και την είχα ικανή για κάτι τέτοιο όσο αθώα κι αν φαινόταν. Μια ενόχληση ήρθε στο βλέμμα του. "Καταλαβαίνω ότι την μισείς αν και δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά δεν μπορείς να την κατηγορείς για κάτι τέτοιο χωρίς αποδείξεις." είπε απότομα. "Δεν την κατηγορώ. Υποθέσεις κάνω. Εξάλλου αν ήθελα να την κατηγορήσω για κάτι με αποδείξεις θα το είχα κάνει ήδη." είπα φέρνοντας στο μυαλό μου το πτώμα της μητέρας μου και τις περιγραφές του Alfred για την 'κοπέλα που τον βοήθησε'. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η Addison απλώς χρειαζόμουν μόνο ένα τελευταίο στοιχείο. "Ας σταματήσουμε αυτήν την συζήτηση καλύτερα. Δεν βοηθάει." είπε ήρεμα ο Elijah. "Ναι σωστά." απάντησα και έβαλα κι άλλο ουίσκι και στα δύο ποτήρια. Τότε μπήκε στο μπαρ ο Edward και μας πλησίασε. "Πως κι από δω;" ρώτησε ειρωνικά και φιλικά ο Elijah. "Είπα να σας δω για λίγο." απάντησε και μου χαμογέλασε λιγάκι. Ένιωσα την μυρωδιά από το φρέσκο αίμα να τρυπάει τα ρουθούνια μου. Κοίταξα τον Edward. Φορούσε μαύρο δερμάτινο μπουφάν, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια και άσπρη μπλούζα η οποία είχε αίμα πάνω της. "Δεν ήσουν πολύ προσεκτικός μάλλον. Έχεις αίμα στην μπλούζα σου." είπα σοβαρά. Δεν το είχε προσέξει καθόλου! Κοίταξε την μπλούζα του ξαφνιασμένος και γέλασε λίγο. "Α! Ευχαριστώ που μου το είπες. Επιστρέφω αμέσως. Matt! Φέρε μου ένα μπουκάλι ουίσκι τώρα!" είπε ψυχαναγκάζοντας τον Matt που μόλις έβγαινε από την κουζίνα και πήγε προς το μπάνιο. Ο ήχος της φωνής του φάνηκε σαν να ήταν μεθυσμένος. Κοίταξα σκεπτική την κάβα με τα ποτά. "Είναι μεθυσμένος ή είναι η ιδέα μου;" ρώτησα τον Elijah. "Η αλήθεια είναι ότι και εμένα μου φάνηκε μεθυσμένος αλλά αυτό είναι παράξενο γι τον Edward. Συνήθως δεν πίνει τόσο πολύ! Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος." απάντησε σκεπτικός και ανήσυχος. Ο Matt έφερε ένα μπουκάλι με ουίσκι. "Ο Elijah και η Alison! Τα δύο αγαπημένα μου πρόσωπα!" είπε ο Klaus πλησιάζοντας μας. Κάθισε σε ένα σκαμπό δίπλα μου. "Βρίκατε κάτι;" ρώτησα. "Όχι εσείς;". "Ναι. Έχει να κάνει με την Caroline." είπε με μια σοβαρή φωνή ο Elijah. Ήθελα να πάω να δω τον Edward. Υποπτευόμουν έναν λόγο που θα μπορούσε να τον κάνει να μεθύσει. "Εγώ θα πάω για λίγο στο μπάνιο. Πες του τι μάθαμε." είπα στον τον Elijah και πήγα προς το μπάνιο.

Μπήκα μέσα στον κεντρικό χώρο και περίμενα μέχρι να φύγει ένας άντρας που ήταν εκεί. Αφού έφυγε άνοιξα διακριτικά την πόρτα του μπάνιου των αγοριών και κοίταξα μέσα. "Edward;" ρώτησα. Δεν ακούστηκε καμία απάντηση. Περίμενα λίγο αλλά τίποτα. Μπήκα στο μπάνιο των κοριτσιών. Πήγα προς τον μαρμάρινο νιπτήρα, άνοιξα την βρύση και έβαλα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Έκλεισα την βρύση και σκούπισα τα χέρια μου στην πετσέτα αριστερά μου. Φεύγοντας άκουσα έναν παράξενο θόρυβο από πίσω μου. Γύρισα και κοίταξα. Κανένας δεν υπήρχε εκεί. Αγνόησα τον θόρυβο παραξενευμένη και προχώρησα προς την έξοδο. Τότε ο Edward με τράβηξε από το χέρι και κλείδωσε την πόρτα του μπάνιου. "Τι κάνεις εδώ;" ρώτησα ενοχλημένη. Κρατούσε ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι στο δεξί του χέρι και γελούσε ελάχιστα χωρίς να ξέρει γιατί. "Πες μου γιατί το έκανες αυτό;" ρώτησε με ένα βλέμμα ελάχιστης απελπισίας. "Γιατί έκανα τι;" ρώτησα απορημένη. Πέταξε το μπουκάλι στο πάτωμα εκνευρισμένος και με κόλλησε στον τοίχο. "Ξέρεις τι εννοώ! Γιατί δεν σταμάτησες το φιλί μου αφού θες τον Elijah; Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε απορημένος και εκνευρισμένος. "Edward ηρέμισε.." είπα καθισυχαστηκά. "Το έκανες με τον Elijah! Αφού τον αγαπάς γιατί με φίλησες;" φώναξε εκενρυσμένος. "Ώστε αυτό είναι το πρόβλημα σου! Ότι έκανα σεξ με τον Elijah!" είπα ελαφρώς θυμωμένη. "Όχι! Απλώς αυτό κορύφωσε το πρόβλημα μου!" είπε εκνευρισμένος. Δεν άντεχα άλλο αυτό το παράπονο! Έπρεπε να αποδεχτεί ότι δεν τον θέλω! "Ώραία! Αποδέξου λοιπόν ότι είμαι ερωτευμένη με τον Elijah γιατί αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει!" φώναξα οργισμένη. Χαλάρωσε τα χέρια του από τα μπράτσα μου και έκανε ένα βήμα πίσω. "Εντάξει. Είσαι ερωτευμένη με τον Elijah. Το κατάλαβα. Δεν πρόκειται να σταματήσω όμως μέχρι να σε κάνω δικιά μου! Και θα σε κάνω δικιά μου!" φώναξε με ένα διεκδικητικό και εκνευρισμένο βλέμμα. Εκνευρίστηκα τόσο πολύ που τον χαστούκισα. "Είσαι πολύ μαλάκας! Μετανιώνω που σε φίλησα!" είπα εξοργισμένη από την άθλια συμπεριφορά του. Βγήκα από το μπάνιο και κοπάνισα την πόρτα πίσω μου. Ο Edward ήρθε μπροστά μου με αστραπιαία ταχύτητα και με σταμάτησε. Τον κοίταξα με ένα οργισμένο βλέμμα. "Ώστε μετανιώνεις έτσι δεν είναι;" ρώτησε με ένα εκνευρισμένο και πληγωμένο βλέμμα. "Ναι μετάνιωσα!" απάντησα εκνευρισμένη. "Μπορείς να έρθεις τώρα." είπε. Τότε ήρθε η Hanna. Είχε δαγκωνιές στον λαιμό και στα χέρια της. "Τι της έκανες;" ρώτησα εκνευρισμένη και ξαφνιασμένη. "Δεν της έκανα τίποτα ακόμα." είπε με ένα σατανικό ήχο στην φωνή του. Καταλάβαινα ότι ήθελε την Hanna για τροφή του και για να με εκδικηθεί αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω να το συνεχίσει αυτό. "Hanna φύγε από δω!" είπα ψυχαναγκάζοντας την. "Ο ψυχαναγκασμός μου είναι πιο δυνατός από τον δικό σου Alison. Και η Hanna θα κάνει ότι θέλω εγώ." είπε κρατώντας την σφιχτά από το χέρι. Είχε δίκιο. Η Hanna δεν κουνήθηκε. Ο Edward έφερε το χέρι της στο στόμα του, το δάγκωσε και άρχισε να πίνει το αίμα της. "Σταμάτα Edward! Άφησε την!" είπα δυναμόνοντας τον τόνο της ανήσυχης φωνής μου. Ο Edward κατάλαβε την ανησυχία και το άγχος μου. "Έλα στον χορό μαζί μου μεθαύριο και θα την αφήσω." είπε σοβαρά και πονηρά. Τον κοίταξα. "Ξέχνα το! Θα την αφήσεις τώρα!" είπα αποφασιστηκά. Τράβηξα την Hanna με τις δυνάμεις μου. Έπιασα το χέρι της και τρέξαμε στο υπόγειο κλειδώνοντας την πόρτα του μπάνιου. "Τι κάνεις; Πρέπει να πάω πίσω στον Edward!" παραπονέθηκε. Την κοίταξα στα μάτια. "Hanna άκουσε με. Δεν πρέπει να πας στον Edward. Είναι επικίνδυνος." είπα ψυχανταγκάζοντας την. "Εντάξει...." απάντησε μπερδεμένη. Την πήρα από το χέρι και προχώρησα. Τότε εμφανίστηκε ο Edward μπροστά μας με ένα διαβολικό βλέμμα που φαινόταν ότι το διασκέδαζε. "Πηγαίνατε κάπου;" ρώτησε με έναν σκοτεινό ήχο στην φωνή του. "Hanna....τρέξε!" φώναξα ανήσυχη και δημιούργησα ένα αόρατο τείχος ανάμεσα σε εμένα και στον Edward. "Είσαι αρκετά έξυπνη." είπε πονηρά. "Ευχαριστώ. Καλά θα κάνεις να μην πλησιάσεις άλλο." είπα εκνευρισμένη και έφυγα με αστραπιαία ταχύτητα.

Βγήκα έξω από την πίσω πόρτα του μπαρ. Η Hanna ήταν λίγα μέτρα μακριά μου. Περπάτησα γρήγορα πλησιάζοντας την αλλά τότε εμφανίστηκε ξανά ο Edward με αστραπιαία ταχύτητα, και την ακινητοποίησε κρατώντας την γερά. "Edward σταμάτα τώρα!" είπα επιτακτικά. "Μην με προκαλείς Alison." είπε. Τα μάτια του γυάλιζαν. Αλλά έβλεπα και την θλίψη μέσα τους. Είχε πληγωθεί αρκετά. "Συγγνώμη! Όμως δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου!" είπα έντονα. "Και τότε γιατί με φίλησες;" ρώτησε. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αν του έλεγα πως ίσως να νιώθω κάτι γι αυτόν θα του έδινα ελπίδες κάτι που δεν ήθελα να κάνω. ".....Δεν σήμαινε τίποτα αυτό το φιλί Edward....Το έκανα για εξάσκηση." είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια. Ένα πληγωμένο βλέμμα ήρθε στα μάτια του. "Πολύ καλά λοιπόν....." είπε και άφησε την Hanna. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη. Έκανε λίγα βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση και σταμάτησε. "Ή μαλλον όχι! Δεν είναι καθόλου καλά!" είπε πληγωμένος και θυμωμένος. Έπιασε την Hanna και της έσπασε τον λαιμό. "OXI!" φώναξα σοκαρισμένη. Έτρεξα αμέσως κοντά της! Έπιασα το σώμα της στα χέρια μου. Ήταν παγωμένο! Το δέρμα και τα χείλη της είχαν ασπρίσει. Ήταν νεκρή! Πολλά δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. "Τουλάχιστον τώρα με καταλαβαίνεις." είπε. Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα με μίσος. Ένιωθα το χρώμα τους να αλλάζει και να γίνεται αυτό το κόκκινο του αίματος που παίρνουν όταν εξοργίζομαι. "Την σκότωσες! Είσαι ένα τέρας! Αν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να σε αγαπήσω ποτέ, ξέχνα την!" είπα με μίσος και ακόμη περισσότερα δάκρυα κύλισαν στα μάγουλα μου. Η μέθη είχε αρχίσει να υποχωρεί από τον οργανισμό του. Συνηδητοποίησε τι έκανε και με πλησίασε. "Alison...συγγνώμη.....εγώ...." είπε διστακτικά. "ΦΥΓΕ! Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου!" φώναξα. Σήκωσα δύο αμάξια με τις δυνάμεις μου και τα πέταξα προς το μέρος του. Έγινε μια εκκωφαντική έκρηξη. Ο Edward εξαφανήστηκε. Γονάτισα και έπιασα το πτώμα της Hanna στα χέρια μου. Δεν το πίστευα ότι ακόμη μια φίλη μου ήταν νεκρή. Ο Elijah και ο Klaus βγήκαν τρέχοντας από το μπαρ. "Τι έγινε;" ρώτησε ο Elijah ανήσυχος. "Ο φίλος σου! Σκότωσε την Hanna! Αυτό έγινε!" φώναξα εκνευρισμένη ανάμεσα στο κλάμα μου. Ο Elijah με αγκάλιασε. "Alison κοίταξε με. Θα μάθω γιατί το έκανε ο Edward. Σου δίνω τον λόγο μου." είπε καθυσηχαστικά. "Elijah. Θα την πάω εγώ στο σπίτι. Πήγαινε θάψε την Hanna και βρες τον Edward." είπε ο Klaus. "Όχι! Θα την θάψω εγώ!" παραπονέθηκα. "Στην κατάσταση σου δεν μπορείς!" είπε o Klaus κοιτάζοντας τα βουρκωμένα μάτια μου. "Μπορώ και θελω να την θάψω εγώ!" είπα έντονα. Ακομη κυλούσαν δακρια στα μάτια μου. "Εντάξει." είπε.

Ο Elijah έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα και εγώ με τον Klaus επιστρέψαμε στο σπίτι. Είχε βραδιάσει. Δεν μίλησα καθόλου στην διαδρομή ούτε έκλαψα.
Απλώς κοιτούσα τον δρόμο και σκεφτόμουν πως θα το πω στα κορίτσια. Βγήκαμε από το αμάξι και πήρα το πτώμα της Hanna στα χέρια μου. "Θα την πάω στην αποθήκη στην πίσω αυλή." είπα. "Μπορώ να σε βοηθήσω αν θέλεις." είπε ήρεμα ο Klaus. Τότε ήρθε η Jacqueline. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε ξαφνιασμένη κοιτάζοντας την Hanna. "Ο Edward την σκότωσε." απάντησα συγκρατώντας τα δάκρυα μου. Ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε. "Λυπάμαι πολύ. Ξέρω πως είναι να χάνεις μια φίλη." είπε με μια φωνή συμπόνιας. "Ναι.....ευχαριστώ....." απάντησα και πήγα προς την πίσω αυλή του σπιτιού μου. Ξεκλείδωσα την πόρτα της αποθήκης και μπήκα μέσα. "Πως έγινε αυτό;" άκουσα την φωνή της Jacqueline. "Δεν ξέρω Jacqueline. Εγώ και ο Elijah την βρήκαμε να κλαίει με το πτώμα της Hanna στα χέρια της. Δεν ξέρω γιατί την σκότωσε ο Edward. Ο Elijah μου είπε ότι ήταν μεθυσμένος όταν πήγε στο μπαρ." απάντησε προβληματισμένος ο Klaus. "Οπότε κάτι πολύ κακό θα του συνέβη για να πιει τόσο πολύ!" απάντησε η Jacqueline. Έβαλα το πτώμα της Hanna σε έναν καταψύκτη που είχαμε ώστε να διατηρηθεί. "Πρέπει να την βοηθήσεις Nik. Από ότι μου έχεις πει έχει χάσει όλη της την οικογένεια και τώρα που έχασε και την φίλη της......Αυτό μπορεί να την κάνει να εγκαταλείψει τα συναισθήματα της." είπε ανήσυχη η Jacqueline. "Το ξέρω! Νομίζεις πως δεν το σκέφτηκα αυτό το ενδεχόμενο;" απάντησε ελαφρώς θυμωμένος. Η Jacqueline τον πλησίασε. "Τότε σταμάτησε την Nik. Επειδή θα το κάνει αργά ή γρήγορα. Δεν θα αντέξει από την θλίψη και τις ενοχιές της και θα κλείσει την ανθρωπιά της!" είπε τονίζοντας με την φωνή της αυτήν την πρόταση. Δεν είχε άδικο. Το σκεφτόμουν πάρα πολύ να εγκαταλείψω τα συναισθήματα μου. Αυτό που τα κρατούσε όμως ήταν μια ελπίδα στο βάθος της ψυχής μου που έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Ήταν η ελπίδα που μόνο οι απελπισμένοι βρίσκουν. Γιατί σχεδόν τίποτα δεν πήγαινε καλά στην ζωή μου και δεν ήμουν και πολύ θετική πλέον πως θα έφτιαχαν σύντομα τα πράγματα. Αλλά ήθελα να ελπίζω ακόμη και αν δεν υπήρχε τίποτα για το οποίο θα μπορούσα να ελπίζω. Σταμάτησα να κοιτάζω τον καταψύκτη, τον έκλεισα και βγήκα από την αποθήκη κλειδώνοντας την πόρτα.

Πήγα στην μπροστινή αυλή, κοίταξα για λίγο τον Klaus και την Jacqueline και μπήκα στο σπίτι. Πήρα ένα μπουκάλι ουίσκι από ένα ντουλάπι και ανέβηκα τις σκάλες προς το δωμάτιο μου. Μπήκα μέσα και κλείδωσα την πόρτα. Άνοιξα το μπουκάλι και άρχισα να πίνω όσο περισσότερο μπορούσα. Πρόσεξα μια μικρή κορνίζα στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου. Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταξα. Ήταν μια φωτογραφία με εμένα την Aria, την Spencer, την Hanna και την Emily από παλιά. Ήμασταν χαρούμενες και αθώες και τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Θυμήθηκα την τελευταία μέρα που ήμασταν όλες μαζί.

Ήταν στα μέσα του καλοκαιριού. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από μια επίσκεψη στην γιαγιά μου ή τουλάχιστον εκεί είχα πει σε όλους ότι θα πήγαινα. Βγήκα από το ταξί. Αμέσως με αγκάλιασαν όλες και χαμογέλασαν. "Μου λείψατε τόσο πολύ!" είπα χαμογελώντας. "Πως πέρασες στην Virginia; Πες μας κάθε λεπτομέρεια!" είπε η Hanna ενθουσιασμένη. "Δεν είχε και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.." είπα με έναν μυστήριο τόνο. "Μήπως γνώρισες κανένα αγόρι;" ρώτησε πονηρά η Aria. "Θα σας τα πω όλα όταν έρθει η ώρα. Περιμένετε!" είπα μυστηριώδης και προχωρήσαμε προς το σπίτι μου.
Αφού τακτοποίησα τα πράγματα μου καθίσαμε όλες στο κρεβάτι μου. Έβγαλα τέσσερα πουγκάκια από την τσάντα μου και έδωσα ένα στην καθεμιά. Το καθένα μέσα είχε από ένα μοβ χειροποίητο βραχιόλι με το όνομα της καθεμιάς. Ενθουσιάστηκαν με τα δώρα τους. "Ειναι υπέροχα! Ευχαριστούμε!" είπε ενθουσιασμένη η Hanna. "Η γιαγιά μου τα έφτιαξε. Ήθελα κάτι ξεχωριστό για εσάς. Φίλες για πάντα λοιπόν." είπα και χαμογέλασα. "Em μπορείς να μου βάλεις το δικό μου;" είπα και την κοίταξα. Μου χαμογέλασε και έβαλε το βραχιόλι με το όνομα μου στον καρπό του αριστερού χεριού μου. Μετά βγάλαμε όλες μαζί μια φωτογραφία. Δεν βγάλαμε ποτέ αυτά τα βραχιόλια....

Ήταν πράγματι μια υπέροχη μέρα και μια μέρα που ήθελα να ξεχάσω γιατί όσο την θυμόμουν τόσο περισσότερο πονούσα μέσα μου! Πέταξα με δύναμη την κορνίζα στον τοίχο! Έσπασε σε χίλια κομμάτια. Τα χαμόγελα σκίτηκαν και τα πρόσωπα αλλοιώθηκαν. Κάθισα δίπλα από το παράθυρο και συνέχισα να πίνω ουίσκι. Συγκρατούσα με όλες μου τις δυνάμεις τα δάκρυα που ήθελαν να κυλήσουν και να δείξουν για άλλη μια φορά πόσο αδύναμη ήμουν. Και όλα αυτά έγιναν επειδή ο βλάκας ο Edward με έχει ερωτευτεί! Ήθελα να τον εκδικηθώ απλώς περίμενα πρώτα τον Elijah να του μιλήσει και μετά θα τον τιμωρούσα με τον κατάλληλο τρόπο! Ακούστηκε ο σιγανός ήχος κλίσης του κινητού μου. Το έβγαλα από την τσέπη της μαύρης ζακέτας μου και πάτησα το κουμπί 'απάντηση' στην οθόνη. "Παρακαλώ;" ρώτησα. "Καλησπέρα δεσποινίς dilaurentis και συγνώμη για την ενόχληση. Είμαι ο ντετέκτιβ Cooper. Μιλήσαμε μαζί το πρωί." είπε η φωνή του αστυνομικού. "Α ναι σωστά...." απάντησα. "Βρήκαμε την μητέρα σας.....και δυστυχώς.....είναι νεκρή." είπε με μια σοβαρή φωνή. Ξαφνιάστηκα. Είχα θάψει την μητέρα μου πριν από πολύ καιρό στο νεκροταφείο του Ravenswood! Ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί! "Που την βρίσκατε;" ρώτησα. "Λίγο πιο έξω από το Portland. Αν θέλετε μπορείτε να έρθετε από το αστυνομικό τμήμα για να σας εξηγήσουμε τι έγινε." είπε ο αστυνόμος. "Ναι φυσικά....θα είμαι εκεί σε λίγο. Γειά σας...." απάντησα με μια στενάχωρη φωνή και έκλεισα το τηλέφωνο. Έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Ήταν αδύνατο! Η μητέρα μου θάφτηκε στο νεκροταφείο του Ravenswood! Πως γίνεται να βρέθηκε το σώμα της στο Portland; Εκτός εάν κάποιος την πήγε εκεί. Αυτές οι σκέψεις ήταν μια πέτρα που χτυπούσε το κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε ο Klaus. "Η αστυνομία βρήκε το πτώμα της μητέρας μου." είπα. "Μα πως; Αφού είπες πως ήταν νεκρή πριν από πολύ καιρό.....πώς γίνεται να την βρήκαν τώρα;" ρώτησε παραξενευμένος. "Όταν πέθανε την έθαψα στο νεκροταφείο του Ravenswood χωρίς να το μάθει κανείς....όμως τώρα την βρήκαν έξω από το Portland." είπα. "Ακόμα δεν έχει λογική αυτό. Γιατί να την πάρει κάποιος και να πάει στο Portland;" ρώτησε. "Δεν ξέρω Klaus! Θα πάω τώρα στο αστυνομικό τμήμα και θα μου εξηγήσουν." απάντησα με μια σύγχυση. Πονούσε αρκετά το κεφάλι μου όσο σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν με την μητέρα μου και με την υπόλοιπη οικογένεια μου τον τελευταίο χρόνο. Ένιωθα ότι εγώ έφταιγα για τον θάνατο όλων. Είχα αρχίσει να κουράζομαι με όλες αυτές τις ενοχιές. Ήθελα να τις εξαφανήσω κάπως από το μυαλό μου! "Θα έρθω και εγώ μαζί σου." είπε ο Klaus. "Δεν χρειάζεται." απάντησα χωρίς να θέλω να τον βάζω σε κόπο. "Δεν είπα ότι χρειάζεται να έρθω. Θέλω να έρθω και θα έρθω." είπε με ένα υποστηρικτό βλέμμα. Του χαμογέλασα λίγο. Βγήκαμε από το σπίτι και πήγαμε προς το αστυνομικό τμήμα.

  Στο μεταξύ, ο Elijah έψαχνε τον Edward σε όλο το Ravenswood αλλά δεν τον έβρισκε πουθενά. Είχε ανησυχήσει πάρα πολύ. Βγήκε έξω από την πόλη και πήγε προς το Rosewood. Έψαξε παντού αλλά τίποτα. Τότε πρόσεξε ένα μπαρ που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από την κεντρική πλατεία. Μπήκε μέσα. Ο Edward καθόταν μόνος του σε ένα σκαμπό δίπλα από την μαύρη μπάρα. Μπροστά του είχε εφτά αδειασμένα μπουκάλια από ουίσκι και έπινε το όγδοο. Ο Elijah πήγε γρήγορα κοντά του. "Πάμε έξω να μιλήσουμε." είπε εκνευρισμένος αλλά και ανήσυχος. "Γιατί; Τι έκανα;" ρώτησε ο Edward αδιάφορα. "Θες αλήθεια να σου πω;" είπε ειρωνικά. Ο Edward ξεφύσηξε γελώντας, πήρε το μπουκάλι με το ουίσκι και βγήκε έξω μαζί με τον Elijah. "Ορίστε! Βγήκα έξω. Πες μου τι θέλεις." είπε πίνοντας λίγο ουίσκι. "Τι σου συμβαίνει Edward; Σκότωσες μια από τις φίλες της Alison μπροστά της! Γιατί;" ρώτησε απαιτητικά. Ο Edward γέλασε με ένα πληγωμένο ειρωνικό γέλιο. "Δεν το πιστεύω ότι σου είπε να έρθεις να μου ζητήσεις τα ρέστα! Είναι πολύ τσου-". Ο Elijah τον κόλλησε στον τοίχο του μπαρ πριν προλάβει να πει την λέξη. "Μπορεί να είσαι ο καλύτερος μου φίλος αλλά αν ξαναμιλήσεις έτσι για εκείνη θα σε κάνω να υποφέρεις για το υπόλοιπο της αιώνιας ζωής σου! Κατάλαβες;" γρύλισε με θυμό. "Σύνελθε Edward! Ξέρεις ότι το ποτό δεν σε βοηθάει όταν έχεις προβλήματα.". "Δεν πειράζει...." απάντησε ο Edward και πριν προλάβει να πιει ακόμη μια γουλιά ουίσκι, ο Elijah πέταξε το μπουκάλι από τα χέρια του. Έπεσε στον δρόμο και έσπασε. Το ουίσκι χύθηκε στην γκρι άσφαλτο. "Χαλάρωσε Elijah! Δεν κάνω κάτι!" είπε ο Edward με το χαμόγελο του μεθυσμένου. "Edward, η Alison υποφέρει αυτή την στιγμή! Έχει χάσει όλη της την οικογένεια μπροστά της! Και εσύ όταν σκότωσες την Hanna της έδωσες έναν πολύ καλό λόγο για να κλείσει την ανθρωπιά της! Πραγματικά δεν ξέρω με ποιά ελπίδα κρατάει ακόμη τα συναισθήματα της!" είπε έντονα και σοβαρά. Το βλέμμα του Edward σοβάρεψε και ξαφνιάστηκε. "Όχι!.....δεν πρέπει να το κάνει αυτό! Πρέπει να την σταματήσουμε!" απάντησε ανήσυχος. "Χαίρομαι που συνήλθες και είπες κάτι λογικό.....Πάμε να την βρούμε." είπε σοβαρά ο Elijah. Προχώρησε αλλά ο Edward κοντοστάθηκε και τον κοίταξε. "Elijah." είπε ανήσυχος. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε. "....Συγγνώμη για ότι έκανα..." είπε μετανιωμένος. "Αυτό πρέπει να το πεις στην Alison. Όχι σε εμένα." είπε ο Elijah. "Σωστά. Εχεις δίκιο." απάντησε διστακτικά. Έφυγαν με αστραπιαία ταχύτητα προς το Ravenswood.

   Εγώ και ο Klaus βγήκαμε από το αστυνομικό τμήμα. Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Ο ντετέκτιβ είπε ότι την βρήκε μια κυρία έξω από το Portland και τηλεφώνησε. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος άλλος με είδε όταν την έθαβα και αυτό δεν είναι καθόλου καλό! "Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε ο Klaus. "Κάποιος πήγε την μητέρα μου στο Portland! Κάποιος που με είδε να την θάβω!" είπα αναστατωμένη. Τώρα όλοι ξέρουν για τον θάνατο της. Έπρεπε να οργανώσω την κηδεία της.....την κηδεία της μητέρας μου! Δεν πίστευα ποτέ στην ζωή μου ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο! "Ξέρω ότι είναι παράξενο. Όμως καλύτερα να ξεκουραστείς απόψε και αν ασχοληθείς με αυτό αύριο." είπε ήρεμα.

Γυρίσαμε στο σπίτι. "Που ήσασταν;" ρώτησε ο Stefan όταν μπήκαμε. "Στο αστυνομικό τμήμα. Βρήκαν την μητέρα μου." είπα και ξεφύσηξα. Άφησα τα κλειδιά του σπιτιού στο τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα και ανέβηκα τις σκάλες προς το δωμάτιο μου. Δεν είχα όρεξη να εξηγήσω τίποτα. Μπήκα στο δωμάτιο μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοίταξα το ταβάνι. Το κεφάλι μου είχε γεμίσει με αυτές τις απαίσιες αναμνήσεις από τον θάνατο της οικογένειας μου, της Hanna ακόμη και της Emily! Έπρεπε κάπως να ξεχαστώ. Ανασηκώθηκα, άνοιξα ένα σημειωματάριο και άρχισα να γράφω. 'Κηδεία της μητέρας μου.' και έγραψα ότι χρειαζόταν για να την οργανώσω σωστά. Ύστερα πήρα τηλέφωνο στο γραφείο τελετών ώστε να κανονίσω την αυριανή κηδεία. Αφού έκλεισα το τηλέφωνο διάβασα αυτά που είχα γράψει στο σημειωματάριο μου. Όλα ήταν έτοιμα. Μόνο τα λουλούδια έλειπαν. Άκουσα τον χτύπο της πόρτας του δωματίου μου. Μπήκε μέσα ο Klaus και κάθισε κοντά μου. "Γειά...τι γράφεις;" ρώτησε. Η φωνή του ήταν ήρεμη αλλά το βλέμμα του έκρυβε ακόμη περισσότερη ανησυχία. Νοιαζόταν και ανησυχούσε για μένα. Τον κοίταξα. "Τί είναι πιο κατάλληλο για μια κηδεία; Τα τριαντάφυλλα ή οι γαρδένιες;......" ρώτησα σκεπτική. "Εμ.....δεν ξέρω. Φαντάζομαι ότι λουλούδι άρεσε στον νεκρό....." είπε κάπως μπερδεμένος αλλά και ανήσυχος. "Ναι σωστά......της άρεσαν πολύ οι γαρδένιες.....αλλά πάντα έλεγε ότι τα τριαντάφυλλα ήταν το τέλειο λουλούδι γιατί συμβόλιζε τον απόλυτο έρωτα......οπότε....." είπα σκεπτική. Προσπάθησα να αποφύγω τις αναμνήσεις και τις αρνητικές σκέψεις. Έπρεπε να τις εμποδίσω με κάθε τρόπο. Δεν ήθελα να νιώσω κι άλλη ενοχή και θλίψη! Ο Klaus έπιασε απαλά το χέρι μου. "Ξέρω πως νιώθεις. Είναι πραγματικά φρικτό να χάνεις την οικογένεια σου και την φίλη σου. Όμως πρέπει να το παλέψεις! Δεν πρέπει ποτέ να το αποφύγεις!" είπε με ένταση και ανησυχία στην φωνή του. Σαν να μιλούσε και στον εαυτό του ταυτόχρονα. Δεν άντεχα άλλο! Δεν μπορούσα να τα κρατήσω μέσα μου πια! "Το ξέρω Klaus......Ξέρω πως πρέπει να παλέψω.....αλλά δεν μπορώ άλλο! Δεν θέλω να παλέψω άλλο! Θέλω να κάψω αυτό το σπίτι γιατί μόνο δυσάρεστες αναμνήσεις μου φέρνει!" είπα δακρίζοντας. "Alison, ηρέμισε.." είπε ήρεμα. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι μου και άρχισα να κάνω βόλτες στο δωμάτιο αναστατωμένη. "Όχι! Δεν θέλω να ηρεμίσω! Όλη η οικογένεια μου είναι νεκρή και το μόνο που νιώθω είναι ενοχές και θλίψη! Νιώθω πως εγώ φταίω για των θάνατο τους! Νιώθω πως η Hanna πέθανε εξαιτίας μου! Και το χειρότερο είναι πως έχω αρχίσει να το πιστεύω και δεν το αντέχω! Δεν θέλω να νιώθω έτσι! Μισώ αυτό το συναίθημα! Μισώ την ζωή μου! Μισώ ακόμα και την ύπαρξη μου! Πολλές φορές εύχομαι να είχα πνίγει στο ποτάμι ή να είχα πεθάνει όταν με έθαψε ζωντανή η μητέρα μου! Γιατί όλο αυτό που ζω είναι ένα μαρτύριο και είναι χειρότερο από τον θάνατο και δεν μπορώ να το παλέψω άλλο πια!" αναφώνησα ξεσπώντας σε κλάμα. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Δεν ήθελα να ζω μέσα στην ενοχή και στην θλίψη πλέον. Τα δάκρυα μου δεν σταματούσαν να κυλάνε από τα μάτια μου. Δεν ήθελα να θυμάμαι αλλά δεν μπορούσα να μην θυμάμαι! Όσο κι αν προσπαθούσα τίποτα δεν γινόταν και οι εικόνες από τις αναμνήσεις γινόντουσαν όλο και πιο οδυνηρές! Άρχισε να γίνεται σεισμός στο δωμάτιο. Αμέσως κατάλαβα ότι το έντονο συναίσθημα της θλίψης μου με έκανε να το προκαλέσω αυτό. Όσο έκλαιγα τόσο μεγάλωνε η ένταση του σεισμού. Ο Klaus με τράβηξε προς το μέρος του και τον κοίταξα στα μάτια. "Alison. Κλείσε την ανθρωπιά σου." με πρόσταξε με ένα βλέμμα λύπης και συμπόνιας. "Τι;" ρώτησα ξαφνιασμένη ανάμεσα στους λυγμούς μου. "Εγκατέλειψε τα συναισθήματα σου. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αυτήν την στιγμή για να αντέξεις." είπε συμβουλευτικά και ήρεμα. Είχε δίκιο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να άντεχα όλη αυτήν την θλίψη αλλιώς. Σταμάτησα τον σεισμό. Άφησα το χέρι μου από το δικό του και έκλεισα τα μάτια μου. Πήρα την απόφαση να το κάνω. Σιγά σιγά όλα τα συναισθήματα εξαφανηζόντουσαν μέσα μου και κάθε ανάμνηση γινόταν αδιάφορη ακόμη και οι πιο οκνηρές! Έδιωξα κάθε ευχάριστο και δυσάρεστο συναίσθημα ώσπου δεν ένιωθα τίποτα. Δεν νοιαζόμουν για κανέναν. Μόνο για τον εαυτό μου. Άνοιξα τα μάτια μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν υπήρχε ίχνος στεναχώριας ούτε πόνου στο βλέμμα μου. Ήταν ένα δυναμικό βλέμμα με έναν ηγετικό τόνο. Μου άρεσε. "Είχες δίκιο. Ήταν πράγματι αυτό που έπρεπε να κάνω." είπα και χαμογέλασα πονηρά στον Klaus. "Όχι......" άκουσα την ανήσυχη φωνή του Elijah που μόλις έμπαινε στο δωμάτιο μαζί με τον Edward. "Α τέλεια! Είστε και εσείς εδώ! Τώρα το πάρτι μόλις απέκτησε ενδιαφέρον." είπα και χαμογέλασα με ένα σκοτεινό και πονηρό χαμόγελο. Ήθελα να παίξω μαζί τους. Θα είχε πλάκα. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα συναισθήματα πλέον για να ενδιαφερθώ πραγματικά.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤