Πήρα μια απότομη εισπνοή και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. Ανασηκώθηκα αμέσως και κοίταξα τρομαγμένη τον χώρο γύρω μου. Πρόσεξα πως ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κυλινδρικό μακρόστενο κουτί που ήταν μέσα σε έναν ολοσκότεινο χώρο. Ήταν παράξενο! Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν τον Liam να καρφώνει την ασημένια λεπίδα στην καρδιά μου και μετά όλα έσβησαν! 'Τι συμβαίνει;' αναρωτήθηκα παραξενευμένη. Τότε άνοιξε μια μεγάλη σιδερένια πόρτα και μπήκε μέσα μια κοπέλα η οποία ήταν ίδια με μένα! Με πλησίασε κοιτάζοντας με ένα πονηρό βλέμμα τα μάτια μου. "Υπέροχα ξύπνησες!" αναφώνησε ειρωνικά. "Ποιά είσαι και τι κάνω εδώ;" ρώτησα γνωρίζοντας πως δεν ήταν σωσίας μου. Η κοπέλα αναστέναξε και άλλαξε μορφή με μαγικό τρόπο! Ξαφνιάστηκα βλέποντας αυτό το άτομο μπροστά μου! Ήταν η Cassandra! "Αν κρίνω από το βλέμμα σου με ξέρεις οπότε λύθηκε η πρώτη σου απορία. Ας εξηγήσω την δεύτερη λοιπόν.." είπε με μια πονηρή φωνή. "Ο λόγος που είσαι εδώ είναι γιατί θέλω να εκδικηθώ τον γκόμενο σου για όσα μου έκανε!" εξήγησε. "Γι αυτό πήρες την μορφή μου. Για να μπορέσεις να τον πληγώσεις θέλοντας να τον κάνεις να πιστέψει πως είσαι εγώ!" διαπίστωσα έκπληκτη. Η Cassandra χειροκρότησε με έντονη ειρωνεία. "Μπράβο σου Alison! Συνάντησα πολλούς έξυπνους σε αυτήν την μικρή ασήμαντη παρέα αλλά εσύ παίρνεις το βραβείο της ιδιοφυΐας!" αναφώνησε με μια εριστική φωνή. Τέντωσα τα βλέφαρα των ματιών μου και την πέταξα με δύναμη στον τοίχο. Συνειδητοποίησα πως δεν είχα την κατάρα των κυνηγών. Η Cassandra έκανε ένα ξόρκι και ένιωσα τα νεύρα του κεφαλιού μου να πιέζονται τόσο πολύ που έβγαλα μια δυνατή κραυγή πόνου πιάνοντας το κεφάλι μου. Με πλησίασε. "Αν ξανακάνεις ξόρκι πάνω μου, θα βάλω τέλος στην ζωούλα σου!" είπε αυστηρά. Ένιωσα κάτι να ηλεκτρίζει ενοχλητικά τον λαιμό μου. Παρατήρησα πως φορούσα ένα μεταλλικό κολάρο! Κοίταξα τα μάτια της Cassandra που γυάλιζαν! Κατάλαβα πως ήταν τρελή! Με έπιασε από το κολάρο και με πέταξε με ορμή στο πάτωμα. Σηκώθηκα αμέσως προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να της αντισταθώ. Με πλησίασε απειλητικά. "Θα έπρεπε να με ευγνωμονείς που σου φέρθηκα τόσο καλά! Σε έσωσα από τον Liam, σε θεράπευσα από την κατάρα του κυνηγού! Δεν τα κάνω αυτά συνήθως ειδικά όταν πρόκειται για γκόμενές των πρώην μου!" είπε με μια εκνευρισμένα μοχθηρή φωνή. Πίστευε πως ήταν καλή μαζί μου! Προφανώς δεν είχε την λογική σκέψη να καταλάβει πως ήταν τρελή! Ήξερα πως όσο φορούσα αυτό το κολάρο δεν θα μπορούσα να την νικήσω. Έτσι αποφάσισα να συμφωνήσω μαζί της ώστε να την ηρεμίσω προσωρινά. "Έχεις δίκιο. Ήμουν αχάριστη. Συγγνώμη." προσποιήθηκα. Ένα ευχαριστημένο χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό της. "Καλύτερα. Κορίτσια!" είπε βροντερά. Τότε ήρθαν η Spencer και η Hanna. Στάθηκαν μπροστά από την Cassandra. Παρατήρησα για λίγο και τα δύο κορίτσια. Δεν είχαν κάποια πληγή ή κάποιο σημάδι στο σώμα τους. Όμως τα βλέμματα τους ήταν ανέκφραστα. Δεν είχαν αυτήν την ανέκφραστα κακιασμένη όψη όπως έχουν οι βρικόλακιες χωρίς συναισθήματα. Τα βλέμματα τους ήταν άψυχα. Νεκρά. 'Τι τους έχει κάνει;' αναρωτήθηκα. Ήταν ένα μυστήριο το οποίο έπρεπε αμέσως να λύσω. "Εσείς θα προσέχετε την Alison όσο θα λείπω. Αν σας ξεφύγει θα πληρώσετε με την ζωή σας. Έγινα κατανοητή;!" είπε με μια αυστηρή φωνή η Cassandra. Τα κορίτσια έγνεψαν καταφατικά, η Cassandra πήρε την μορφή μου και εξαφανήστηκε με μαγικό τρόπο.

Ο Liam καθόταν με τις ώρες δίπλα στην Jacqueline. Αφού έφυγε ο κουκουλοφόρος την πήρε αμέσως και την έβαλε σε ένα δωμάτιο του σπιτιού του. Το δέρμα της δεν είχε πάρει ακόμη το κανονικό του χρώμα κάτι που ανησυχούσε πολύ τον Liam. Φοβόταν πως το κολιέ που είχε δώσει στην Jacqueline δεν θα δούλευε. Φοβόταν πως θα την έχανε. "Με το να την κοιτάς έτσι δεν πετυχαίνεις κάτι." ακούστηκε η κανονική φωνή μου. Ο Liam με κοίταξε ξαφνιασμένος. Παρατήρησε το σώμα μου τα κατάξανθα μαλλιά μου. Τα σκοτεινά πονηρά γαλάζια μάτια μου. "Ποιά είσαι;" ρώτησε. Έκανα έναν ειρωνικό μομφασμό και τον πλησίασα. "Η αιρετική φιλενάδα σου! Δηλαδή η Cassandra!" απάντησα παιχνιδιάρικα. "Α!" έκανε. Παρατήρησα την Jacqueline. "Πως πέθανε;" ρώτησα. "Ένας κουκουλοφόρος την σκότωσε. Και υποτίθεται πως αυτό το κολιέ θα την επαναφέρει στην ζωή αλλά...!" είπε και πλησίασε το παράθυρο ανήσυχος. Από τον τόνο της φωνής του κατάλαβα πως ένιωθε κάτι δυνατό για εκείνη. Ένα πονηρό μειδίαμα ήρθε στα χείλη μου. "Liam! Γουστάρεις την Jacqueline;!" τον πείραξα. Γύρισε απότομα προς το μέρος μου. Με κοίταξε με ένα φανερά εκενρυσμένο βλέμμα. "Πρόσεχε την θέση σου Cassandra." μουρμούρισε. 'Τι λες αγάπη μου; Χάρη σου κάνω που θα σε βοηθήσω!' σκέφτηκα με μια νοητή ειρωνική φωνή. Πλησίασα την Jacqueline και παρατήρησα το κολιέ που φορούσε στον λαιμό της.
Το ακούμπησα και έκλεισα τα μάτια μου. Ένιωσα ένα μεγάλο μέρος μαγείας να εισχωρεί στο σώμα της Jacqueline από αυτό. Κοίταξα τον Liam. "Δουλεύει αλλά με αργούς ρυθμούς." τον πληροφόρησα. Ξεφύσηξε ανακουφισμένος. "Ωραία!" είπε ήρεμα. "Που είναι ο Edward;" ρώτησα με περιέργεια στην φωνή μου. "Στο σπίτι που σε έβαλαν οι Mikaelson." απάντησε o Liam. "Τι;" αναφώνησα ελαφρώς εκνευρισμένη. "Πριν με κρίνεις άσε με να σου εξηγήσω." είπε ήρεμα. Κάθισα σε μια καρέκλα και σταύρωσα τα πόδια μου μεταξύ τους. "Πολύ καλά λοιπόν. Μίλα!" τον παρότρυνα αυστηρά. "Πριν αφήσω τον Edward στο σπίτι, κάλεσα μια γνωστή μου μάγισσα η οποία έκανε ένα ξόρκι πάνω του ώστε να πιστεύει πως όλα αυτά που έζησε ήταν μέρος ενός εφιάλτη." εξήγησε. 'Και έτσι θα φοβάται την ώρα και την στιγμή που θα τον πλησιάσω!' συνέχισα την σκέψη του με μια σατανική νοητή φωνή! Η κίνηση του Liam ήταν φοβερή και είχε έρθει η ώρα να κάνω μια εμφάνιση στον αγαπημένο μου πρώην γκόμενο! "Υπέροχο σχέδιο Liam." τον επιβράβευσα και πλησίασα την έξοδο. "Θα σε δω αργότερα." συνέχισα και έφυγα.

Έφτασα κοντά στο σπίτι των Mikaelson. Κάθισα σε ένα ξύλινο παγκάκι στο μικρό παρκάκι που υπήρχε απέναντι και κοίταξα το μεγάλο άσπρο σπίτι. Έβγαλα ένα πακέτο με τσιγάρα από την τσέπη του παντελονιού μου και έναν αναπτήρα. Άνοιξα το πακέτο, έβγαλα ένα τσιγάρο και το άναψα. Το έβαλα στο στόμα μου και το έπιασα με τον με δείκτη και τον μέσο που αριστερού χεριού μου. Υστερα φύσηξα τον καπνό περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιος από τους Mikaelson κοντά μου. "Τι κάνεις εδώ;" ακούστηκε η απαιτητικά ενοχλητική φωνή του Edward ο οποίος καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Τον κοίταξα έκπληκτη. 'Ήσουν το τελευταίο άτομο που ήθελα να δω.' σκέφτηκα. Μακάρι να διάβαζε αυτήν την σκέψη για να δει πόσο αντιπαθητικός μου ήταν. Όμως το ξόρκι μου ήταν ολόσωστο και δεν μπορούσε να σπάσει. "Δεν είναι δουλειά σου. Γιατί δεν ασχολείσαι με την γκόμενά σου;" απάντησα απωθητικά. "Η Alison φέρεται παράξενα και είμαι σίγουρος πως εσύ έχεις σχέση με αυτό." είπε απότομα. Ήθελα τόσο πολύ να τον πετάξω μέσα σε ένα κουβά με ερολύνη και μετά να τον καρφώσω με όλα τα σίδερα που είχα! Έκανα εικόνες αυτές τις σκοτεινές σκέψεις και ένιωσα την φλόγα της εκδίκησης να διογκώνεται μέσα μου! Έκανα έναν μομφασμό ειρωνείας και αηδίας προσπαθώντας να αποφύγω την οπτική επαφή μαζί του. "Και γιατί να έχω σχέση εγώ με αυτό; Δεν με νοιάζει η ύπαρξη της." απάντησα αδιάφορα. Ο Edward με πλησίασε και ένιωσα μια τεράστια ανάγκη να τον κλωτσίσω μακριά μου! "Σε νοιάζει όμως να εκδικηθείς εμένα. Και ξέρω πως θα κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις." είπε με έναν σοβαρό μοχθηρό τόνο. 'Αγάπη μου! Το έχω ήδη πετύχει! Απλώς είσαι τόσο ανόητος που δεν το έχεις καταλάβει!' σκέφτηκα ειρωνικά και συγκράτησα ένα κοροϊδευτικό πνιχτό γέλιο. Τον κοίταξα σοβαρά και έσβησα το τσιγάρο μου. "Μπράβο σου Edward. Θα είσαι προετοιμασμένος!..Παράτα με τώρα." είπα έντονα και σηκώθηκα απότομα από το παγκάκι θέλοντας να φύγω από κοντά του. Με τράβηξε όμως από τον δεξιό καρπό του και προσγειώθηκα πάνω στις ξύλινες παλέτες που είχε το παγκάκι. Το βλέμμα μου ήταν τόσο κοντά στο δικό του. Άκουσα τους ρυθμικούς παλμούς της καρδιάς του. Κάτι μέσα μου θυμήθηκε τις στιγμές που είχα περάσει μαζί του στην Νέα Υόρκη. Ήταν τόσο καλός, γλυκός, υποστηρικτηκός! Ήταν το τέλειο αγόρι για μένα! "Τόλμα να πειράξεις έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της Alison και θα σε στείλω εκεί που πραγματικά ανήκεις." με απείλησε με ένα σκοτεινό βλέμμα γεμάτο αγάπη για αυτήν την άχρηστη. 'Γιατι ήσουν ένα ψέμα; Ήσουν το καλύτερο αγόρι που είχα! Γιατί έγινες έτσι;' αναρωτήθηκα και αναθεώρησα αμέσως γι αυτόν την σκέψη. 'Όχι! Δεν πρέπει να έχεις συναισθήματα γι αυτόν! Κοίτα τι σου έκανε! Αυτός φταίει που ήσουν κλειδωμένη τόσα χρόνια!' σκέφτηκα και το βλέμμα μου πήρε ξανά αυτήν την μορφή του μίσους και της απέχθειας για εκείνον. Χτύπησα το χέρι του θέλοντας να απελευθερώσω το δικό μου. "Θα το θεωρήσω ως πρόκληση αυτό που είπες. Και λατρεύω τις προκλήσεις!" απάντησα με ένα ψαρωτικά σαρκαστικό βλέμμα και έφυγα γνωρίζοντας πως θα τον γέμιζα με άγχος και τρόμο για την καημένη του αγάπη!

Και όπως περίμενα ο Edward έτρεξε στο σπίτι που οι Mikaelson είχαν βάλει την Alison. Μπήκε μέσα και πήγε προς το δωμάτιο της. Όμως κανένας δεν βρισκόταν εκεί. Ανήσυχος για εκείνη έψαξε εξονυχιστικά όλο το σπίτι μήπως βρει κάποιο στοιχείο. Δεν βρήκε τίποτα! Προφανώς θα μπορούσα να είχα πάει στο σπίτι με την μορφή της Alison. Αλλά διασκέδαζα το γεγονός πως θα τον ανησυχούσα! Ήταν ένα μέρος της εκδίκησης μου. Ο Edward έβγαλε βιαστικά το κινητό του από την τσέπη του και κάλεσε τον Klaus. "Τι θέλεις Edward;" ακούστηκε η απότομη φωνή του. "Klaus έχουμε πρόβλημα! Η Alison εξαφανήστηκε." είπε τρομερά ανήσυχος. "Δεν με νοιάζει Edward. Βες την μόνος σου!" απάντησε εκενρυσμένος ο Klaus. "Klau, ξέρω πως σε ενόχλησε αυτό που έκανε με την Caroline αλλά κυνδινεύει! Βοήθησε με να την σώσουμε!" τον παρακάλεσε ανήσυχα ο Edward. "Όχι δεν θα σε βοηθήσω. Αν θέλεις μπορείς να πεις στον Elijah ή σε κάποιον άλλο. Δεν με νοιάζει τι θα πάθει εξάλλου." απάντησε απότομα ο Klaus και έκλεισε το τηλέφωνο. Ο Edward αναστέναξε ανήσυχος και έφυγε από το σπίτι. Ήταν τόσο υπέροχο που ο Klaus δεν είχε καταλάβει τίποτα! Κατηγορούσε την Alison χωρίς λόγο! Ήταν αστείο!

Στο μεταξύ η Victoria και η Namiria είχαν περάσει όλη την μέρα μαζί! Είχαν νιώσει ξανά η μια για την άλλη όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα του έρωτα. Περπατούσαν στους δρόμους του Horrland συζητώντας. "Δεν μπορώ να πιστέψω πως έχασα τις μεγαλύτερες αλλαγές της κοινωνίας! Όταν βρω τον Klaus θα τον σκοτώσω!" αναφώνησε ελαφρώς εκνευρισμένη η Namiria. H Victoria έπιασε το χέρι της και την κοίταξε. "Δεν χρειάζεται να του κάνεις κάτι. Σου έδειξα ότι χρειάζεται να γνωρίζεις για την σημερινή κοινωνία." είπε με έναν συμβουλευτικά ήρεμο τόνο στην φωνή της. Για πρώτη φορά το βλέμμα της ήταν απόλυτα γαλήνιο. Ένιωθε ήρεμη κοντά στην Namiria. "Εσύ τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια;" ρώτησε περίεργη η Namiria. "Περιπλανιόμουν στον κόσμο κόσμο και έψαχνα εσένα." απάντησε η Victoria. "Και πως με βρήκες;" ρώτησε. Η Victoria την φίλησε. "Είναι μπερδεμένη ιστορία. Θα στην πω κάποια άλλη στιγμή." είπε με μια σιγανή γλυκιά φωνή. Τότε πρόσεξαν αρκετό κόσμο συσσωρευμένο σε ένα σοκάκι. Πλησίασαν παραξενευμένες. Πρόσεξαν πως μια πλαστική ασπρόμαυρη ταινία απαγόρευε την κυκλοφορία στο πλήθος. Είδαν πως υπήρχαν κάποια αστυνομικά
περιπολικά. Η Victoria κοίταξε ξαφνιασμένη την Namiria. "Τι λες να συνέβη;" την ρώτησε. "Δεν ξέρω! Μάλλον κάποιος φόνος για να είναι η αστυνομία εδώ." υπέθεσε. Τότε η Victoria πρόσεξε τον Liam ο οποίος βρισκόταν πίσω από τους αστυνομικούς. Την κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Αμέσως το βλέμμα της γέμισε με φόβο. Ξεροκατάπιε. "Ας φύγουμε καλύτερα." πρότεινε με μια αδύναμη φωνούλα. "Γιατί; Τι έπαθες;" ρώτησε απορημένη η Namiria. "Θα σου εξηγήσω μετά! Πάμε σε παρακαλώ!" απάντησε έντονα η Victoria. H Namiria δεν αντιστάθηκε και έφυγαν με αστραπιαία ταχύτητα.
Σταμάτησαν αρκετά μέτρα μακριά έξω από κάποιες καφετέριες. Η Victoria κοίταξε ανήσυχη τον χώρο γύρω της. Ο Liam δεν ήταν πουθενά. "Victoria μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει;" απαίτησε ευγενικά η Namiria. "Θα της πεις εσύ ή εγώ;" ακούστηκε η πονηρή φωνή του Liam που στεκόταν ακριβώς από πίσω τους. Η Victoria τον κοίταξε σαστισμένη κα ξεροκατάπιε ξανά. Αυτή τη φορά ένιωθε τον λαιμό της να στεγνώνει και τα χέρια της να ιδρώνουν! "Ποιος είσαι και τι θέλεις εδώ;" ρώτησε απότομα η Namiria σταυρόνοντας τα χέρια της. "Είναι ο Liam.....Ο πρώτος κυνηγός." εξήγησε η Victoria. Ένα πονηρό μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό του Liam. Πλησίασε τις κοπέλες. Η Namiria κοίταξε ελάχιστα την Victoria. "Αυτός δεν είναι συγγενής σου;" ρώτησε παραξενευμένη. "Ναι...είναι και ο πρώτος Cullen." εξήγησε. "Τώρα που τα έμαθες όλα άσε με να πω αυτό για το οποίο ήρθα." απάντησε με έναν ανεπαίσθητο ειρωνικό τόνο ο Liam και κοίταξε την Victoria. "Victoria γλυκιά μου, νομίζω πως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε κάποια πράγματα. Τι λες;" συνέχισε με ένα πονηρό βλέμμα. Η Victoria έκανε ένα βήμα οπισθοχώρησης θέλοντας να τον αποφύγει. "Όχι! Δεν υπάρχει τίποτα που έχουμε να συζητήσουμε εμείς οι δύο." είπε έντονα προσπαθώντας να φύγει. Φαινόταν πως φοβόταν για κάτι και η Namiria το είχε καταλάβει. Μπήκε μπροστά της και κοίταξε με ένα απωθητικό βλέμμα τον Liam. "Δεν ξέρω τι θέλεις από την Victoria. Αλλά βλέπω πως εκείνη δεν έχει πρόθεση να συζητήσει με κάποιον σαν και σένα. Γιατί δεν φεύγεις λοιπόν;" είπε έντονα κοιτάζοντας τον με ένα δυναμικό ηγετικό υφάκι. Ο Liam γέλασε κοροϊδευτικά και τις κοίταξε. "Ναι αυτό που λες δεν θα γίνει γι αυτό προτείνω να φύγεις από την μέση και να με αφήσεις να μιλήσω στην Victoria." είπε και πλησίασε την Victoria. Όμως η Namiria τον σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά του, δηλώνοντας πως δεν θα τον άφηνε να την πλησιάσει! Τι γελοία! Προφανώς δεν ήξερε το εύρος της δύναμης του Liam! Τα μελί της μάτια είχαν γίνει καφέ από τα νεύρα της! O Liam έκανε έναν πονηρό αλλά και εκνευρισμό μομφασμό. "Γλυκιά μου φύγε από την μέση-". Η δυνατή γροθιά της Namiria στο πρόσωπό του διέκοψε την πρόταση του. Η Victoria κοίταξε ξαφνιασμένη την Namiria. Ο Liam έκανε δύο βήματα οπισθοχώρησης καθώς έτριβε τα μάτια του. "Αλλιώς τι;" ειρωνεύτηκε με μια σκοτεινά εκνευρισμένη φωνή. Ο Liam την κοίταξε οργισμένος. Την άρπαξε από το δεξί της χέρι και την πέταξε μακριά απορροφώντας λίγη από την ενέργεια της. Κοίταξε ελάχιστα το σημείο όπου προσγειώθηκε και έστρεψε αμέσως το βλέμμα του στην Victoria τιναζότας τα ρούχα του. "Από ότι φαίνεται η φίλη σου δεν είναι τόσο έξυπνη." σχολίασε με μια κοροϊδευτικη κακιασμένη φωνή στην Victoria η οποία σχεδόν έτρεμε από τον φόβο της! "Liam δεν θέλω να-" ψέλλισε έντρομη η Victoria. Και ξαφνικά..ο Liam ένιωσε ένα χέρι να πιάνει, να σφίγγει και να τραβάει την καρδιά του από το σώμα του! Ανέπνευσε απότομα, γονάτισε στον δρόμο και ξάπλωσε. Το δέρμα του άσπρισε αμέσως και το βλέμμα του πάγωσε πάνω στην Namiria η οποία κρατούσε την καρδιά του στο δεξί της χέρι. "Μην μιλάς πριν τελειώσει η μάχη Liam." είπε με μια πονηρή φωνή που δήλωνε την κρυφή χαρά για την νίκη της. Η Victoria είχε μείνει άναυδη! Δεν μπορούσε να σχολιάσει κάτι! Η Namiria πέταξε μακριά την καρδιά του Liam. "Τουλάχιστον είχε ωραίο αίμα." σχολίασε δοκιμάζοντας τον κόκκινο χυμό που υπήρχε στα δάχτυλα της. H Victoria κοιτούσε κοκαλωμένη το πτώμα του Liam. H Namiria καταλαβαίνοντας τον τρόμο της έπιασε το χέρι της θέλοντας να την καθυσηχάσει. "Ηρέμισε. Είναι νεκρός. Δεν θα σε ξαναενοχλήσει." είπε και την αγκάλιασε. Η Victoria ακούμπησε το κεφάλι στον δεξιό της ωμό και έκλεισε για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της. Έφυγε από την αγκαλιά της Namiria και κοίταξε ξανά το πτώμα του Liam. "Κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορεί να πέθανε τόσο εύκολα..." μουρμούρισε καχύποπτα. Η Namiria χάιδεψε τα μαλλιά της και κοίταξε τα χρυσοκόκκινα μάτια της. "Σου φαίνεται ανίκητος αλλά κάνεις λάθος. Όλοι πεθαίνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κανένας δεν είναι άτροτος." είπε ήρεμα. Η Victoria της χαμογέλασε προσπαθώντας να θάψει βαθιά τον φόβο μέσα της. "Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να ανησυχώ....Πάμε." απάντησε ήρεμη και έφυγαν.

Ο Jake και η Aria είχαν φτάσει σε έναν τεράστιο αποθηκευτικό χώρο εργοστασίου λίγο πιο έξω από το Horrland. Ο καυτός ήλιος ζέσταινε τα δέρματα τους. Η Aria τίναξε απότομα τα χέρια της προς το μέρος της προσπαθώντας να δροσίσει τον εαυτό της. Στάθηκαν μπροστά από μια τεράστια σιδερένια παλιά πόρτα. "Εισαι σίγουρη πως εδώ θα βρούμε την θεραπεία για την Hanna;" ρώτησε παραξενευμένος ο Jake παρατηρώντας τον παλιό χώρο. "Ναι! Ρώτησα την Freya και μου είπε πως εδώ βρίσκεται." απάντησε η Aria. Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκαν μπροστά από έναν σκοτεινό μακρύ διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος από διάφορες βιβλιοθήκες με κούτες. Ο Jake ανασκουμπώθηκε και ξεροκατάπιε. Ξαφνικά ένιωσε μια απότομη δροσιά να καλύπτει το σώμα του. H Aria τον κοίταξε παραξενευμένη. "Είσαι καλά; Θέλεις να μείνεις εδώ;" ρώτησε. "Τι; Όχι όχι! Μια χαρά είμαι! Πάμε." απάντησε με ένα αγχωμένο χαμόγελο και μπήκαν μέσα στον χώρο. Διέσχισαν τον τεράστιο διάδρομο και έφτασαν
μπροστά σε ένα παλιό μεγάλο ασανσέρ. Η Aria πάτησε το κουμπί που βρισκόταν δεξιά της. Παρατήρησε πως ο Jake ήταν αρκετά αγχωμένος από της νευρικές κινήσεις των χεριών τους και τις απότομες εισπνοές του. Έπιασε το δεξί του χέρι και το χαΐδεψε απαλά. Κοίταξε τα μάτια του. "Jake χαλάρωσε. Θα πάμε στον κάτω όροφο, θα βρούμε το αντικείμενο και θα φύγουμε από εδώ." τον πληροφόρησε θέλοντας να τον ηρεμίσει. Ακούστηκαν τα τριξίματα των σκοινιών που κρατούσαν το ασανσέρ. Άνοιξαν διάπλατα οι δύο σκουριασμένες σιδερένιες πόρτες. Η Aria και ο Jake μπήκαν μέσα και οι πόρτες του ασανσέρ εκλεισαν. Καθώς το ασανσέρ κατέβαινε ακουγόντουσαν τα ενοχλητικά τριξίματα των σκοινιών που το κρατούσαν. Έφτασαν στον κάτω όροφο. Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και οι δύο βγήκαν από το ασανσέρ. Μπροστά τους υπήρχαν χιλιάδες κούτες στιβαγμενες η μια πάνω στην άλλη. Κάποια άσπρα φώτα που φώτιζαν τον χώρο τρεμόπαιζαν συνεχώς. "Ωραία. Εμ...ψάχνουμε για ένα στρογγυλό, μικρό επίπεδο, πέτρινο, παλιό αντικείμενο." είπε η Aria. Ο Jake έγνεψε καταφατικά και έφυγε από κοντά της ψάχνοντας στον χώρο. Η Aria πήγε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. Έψαξε μέσα στις κούτες, σε βιβλιοθήκες αλλά δεν βρήκε τίποτα. Τότε πρόσεξε ένα μεταλλικό αντικείμενο το οποίο ήταν σφηνωμένο κάτω από μια παλιά σκουριασμένη βιβλιοθήκη. Έσκυψε, το πήρε στα χέρια της και το παράτησε. Κατάλαβε πως ήταν το αντικείμενο που έψαχνε αλλά ήταν τυλιγμένο από ένα μεταλλικό περιτύλιγμα. "Jake!" φώναξε. Την πλησίασε αμέσως. Η Aria ξετύληξε λίγο το περιτύλιγμα και αντίκρισε το ξύλινο αντικείμενο. Κοίταξε τον Jake. "Το βρήκα!" αναφώνησε χαρούμενη. Ο Jake ξεφύσηξε ανακουφισμένος. "Ωραία! Ας φύγουμε." πρότεινε και πλησίασε το ασανσέρ. Η Aria τον ακολούθησε και μπήκε κι αυτή μέσα.

Καθώς ανέβαιναν η Aria πρόσεξε πως ο Jake ένιωθε άβολα. Έμπλεκε τα χέρια του μεταξύ τους συνεχώς σαν να τον άγχωνε το μέρος. "Jake τι συμβαίνει;" τον ρώτησε απορημένη. "Τίποτα! Είμαι μια χαρά!" απάντησε κοφτά. Εκείνη έπιασε το αριστερό παγωμένο του χέρι. "Είσαι παγωμένος! Αυτό σημαίνει πως είσαι αγχωμένος. Γιατί;" είπε με ένα τόνο έννοιας και ανησυχίας στην φωνή της. Ο Jake ξεροκατάπιε με ελάχιστη δυσκολία. "Είμαι...μια χαρά-". Ένα ξαφνικό τράνταγμα του ασανσέρ σταμάτησε απότομα τα λόγια του. Το ασανσέρ είχε σταματήσει. Τα φώτα του τρεμόπαιζαν συνεχώς και σε λίγο έσβησαν. Τα χέρια του Jake έτρεμαν και κρύος υδρώτας είχε λούσει το σώμα του! "Από ότι φαίνεται κολλήσαμε." διαπίστωσε η Aria. Ο Jake πλησίασε την πόρτα και την χτύπησε με όλη του την δύναμη. Όμως δεν έγινε τίποτα. Την χτυπούσε ξανά και ξανά πιστεύοντας πως θα καταφέρει να την σπάσει. "Ακούει κανείς! Έχουμε παγιδευτεί!...Βοήθεια!" φώναζε συνεχώς παίρνοντας απότομες κοφτές αναπνοές. "Βοήθεια! Είμαστε παγιδευμένοι!!!" φώναξε. "Βοη-". "Jake!" είπε απότομα η Aria. Την κοίταξε κατατρομαγμένος. "Δεν είναι κανένας εδώ μέσα. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να φύγουμε μόνοι μας." εξήγησε ήρεμα. Ένα στιγμιαίο χαμόγελο άγχους και τρόμου ήρθε στο πρόσωπό του. Συνέχισε να χτυπάει απελπισμένα τις πόρτες ζητώντας για βοήθεια. Η Aria τον πλησίασε και τράβηξε τα χέρια του προσπαθώντας να τον σταματήσει. "Jake σταμάτα!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της τρομερά ανήσυχης φωνής της. Είχε καταλάβει πως ο Jake φοβόταν τους κλειστούς χώρους όμως έπρεπε να βρει τον λόγο του τρόμου του! "Δεν θα πετύχεις κάτι σταμάτα!" είπε με περισσότερη ένταση στην φωνή της. "Όχι! Άφησε με!" φώναξε με μια μοχθηρή φωνή και με μια απότομη στροφή των χεριών του την πέταξε μακριά του. Χτύπησε στον σιδερένιο τοίχο του ασανσέρ και έπεσε στο πάτωμα. Ο Jake την κοίταξε απότομα. "Πρέπει να μας ακούσει κάποιος!" φώναξε ανήσυχος και τα μάτια του πήραν ένα κίτρινο χρώμα. Η Aria τον κοίταξε τρομαγμένη. Δεν ήταν αυτός ο καλός λυκάνθρωπος που νοιαζόταν για εκείνη. Αλλά ένα τέρας! Ο Jake είδε το πρόσωπο του να κθρευτίζεται στα μάτια της. Προσπάθησε να ηρεμίσει τον εαυτό του. Την πλησίασε και την βοήθησε να σηκωθεί. Την αγκάλιασε σφιχτά το ίδιο και εκείνη. "Συγγνώμη. Δεν έπρεπε να το είχα κάνει αυτό!" μουρμούρισε μετανιωμένος. Η Aria κοίταξε τα γαλάζια του μάτια αναγνωρίζοντας ξανά τον φίλο της. "Δεν πειράζει...Τι φοβάσαι τόσο πολύ όμως;" είπε περίεργη. Ο Jake πήρε μια βαθιά ανάσα και κάθισε στο πάτωμα. Κοίταξε την Aria και κάποια δάκρια κύλισαν στα μάτια του. "Οταν ήμουν μικρός....ο π-" είπε δειλά και σκούπισε τα δάκρια του. Η Aria κάθισε κοντά του και του έπιασε το χέρι καταλαβαίνοντας πως δυσκολευόταν να της μιλήσει. "Αν δεν θέλεις να μου πεις δεν πειράζει. Μην πιέζεται." είπε ήρεμα. "Οχι! Θέλω να σου πω...απλώς.....δεν....." ψελλισε δειλά στην προσπάθεια του να της μιλήσει. Η Aria χαΐδεψε το χέρι του και τον κοίταξε με ένα ήρεμο βλέμμα. "Jake, αν δεν θέλεις δεν πειράζει αλήθεια....Αν φοβάσαι να μιλήσεις γιατί πιστεύεις πως κάποιος θα σε κυνηγήσει κάνεις είναι λάθος! Κανένας δεν θα σε κυνηγήσει επειδή αποφάσισες να εξομολογηθείς κάτι σε κάποιον. Δεν είναι έγκλημα αυτό. Φάρμακο για την ψυχή είναι. Και θα νιώσεις πολύ καλύτερα αν μιλήσεις." είπε με μια γαλήνια φωνή. Τα λόγια της άγγιξαν την ψυχή του και το βλέμμα του ηρέμισε. Γαλήνευσε σαν το δικό της. Ένα μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό του. "Εντάξει. Θα σου πω." είπε αποφασιστικά. Έφερε στο μυαλό του τις χειρότερες στιγμές της ζωής του. Έσφιξε το χέρι της Aria και προσπάθησε να συγκρατήσει ένα ποτάμι δακρύων που ήθελε να ξεχυλίσει στα μάτια του. Εκείνη συνέχισε να χαϊδεύει το χέρι του καταλαβαίνοντας πόσο δύσκολο του ήταν να της μιλήσει. Τόσο ρομαντικά ανόητο! Ο Jake πήρε μια κόφτη αναπνοή. "Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο όταν ήμουν εφτά χρόνων....Ήμασταν μια πολύ αγαπημένη οικογένεια αλλά μετά τον θάνατο της...όλα άλλαξαν. Ο πατέρας μου..." είπε κάνοντας αρκετές παύσεις στην φωνή του προκυμένου να σταματήσει τα δάκρια του. "...Ο πατέρας μου έγινε αλκοολικός και....και..." συνέχισε με ακόμη περισσότερη δυσκολία την φωνή του. Η Aria χαΐδεψε απαλά την πλάτη του ως ένδειξη συμπόνιας. "Τι έκανε ο πατέρας σου;" τον ρώτησε. Ο Jake ξεφύσηξε και μερικά δάκρυα κύλισαν στα αναστατωμένα κόκκινα μάγουλα του. Δάγκωσε τα χείλη του προσπαθώντας να τα σταματήσει. "Ο πατέρας μου....με χτυπούσε από τότε. Συνεχώς! Είχε χάσει κάθε αίσθηση της λογικής και.....έπινε, μεθούσε μέχρι αργά σε μπαρ και μετά....γυρνούσε σπίτι έτοιμος να με βασανίσει." είπε ανίκανος να συγκρατήσει τα δάκρια του πια. "Με.....χτυπούσε κάθε μέρα...με κλείδωνε για μέρες σε τέτοιους στενούς χώρους χωρίς φως..φαγητό ή νερό....με έβριζε και με μείωνε όποτε είχε όρεξη....με έβαζε να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και αν αντιμιλούσα ή προσπαθούσα να τον σταματήσω από το να μου κάνει κακό, με χτυπούσε χειρότερα! Με όπλα...ήμουν ένα σκουπίδι γι αυτόν. Ένας σκλάβος!" είπε ξεσπώντας σε κλάμα. Η Aria τον κοιτούσε σοκαρισμένη! Φανταζόταν πως κάτι είχε κλωνίσει την ψυχολογία του αλλά δεν περίμενε κάτι τόσο απαίσιο! Τότε θυμήθηκε τα λόγια που της είχε πει όταν ήθελε να πάει να βρει τον πατέρα της. "Γι αυτό δεν ήθελες να βρω τον πατέρα μου. Γιατί πίστευες πως όπως ο δικός σου έτσι και εκείνος θα με...". Σταμάτησε πριν πει την λέξη. Κάλυψε για λίγα δευτερόλεπτα το στόμα της με την δεξιά της παλάμη σοκαρισμένη για όλα όσα είχε ακούσει. "Ωχ θεέ μου! Ο πατέρας σου σε κακοποιούσε!" αναφώνησε έντρομη και τον αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε. "Λυπάμαι πάρα πάρα πάρα πολύ Jake! Δεν είχα ιδέα!" συνέχισε. Ο Jake χαΐδεψε το κεφάλι της. "Ο πατέρας μου θα έπρεπε να λυπάται....όχι εσύ. Ελπίζω να το καταλάβει αυτό στην κόλαση." απάντησε θέλοντας να ηρεμίσει τους λυγμούς του. "Τι εννοείς;" ρώτησε η Aria κοιτάζοντας τον ξαφνιασμένη. Ο Jake σκούπισε τα δάκρια του και την κοίταξε. "Οταν μπήκα στην εφηβεία άρχισε να ξυπνάει ο λύκος μέσα μου. Έπρεπε προφανώς να σκοτώσω κάποιον συγγενή μου ώστε να ξυπνήσω τελείως το γονίδιο...αλλά τα νεύρα που είχα...η ανάγκη να χτυπήσω κάποιον...δεν ήταν μόνο από όλα όσα μου έκανε ο πατέρας μου!...Έτσι ένα βράδυ με πανσέληνο καθώς μου έκανε....τα γνωστά βασανιστήρια, αποφάσισα να αντιδράσω και να αντισταθώ! Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις! Δεν είχα σκοπό να τον αφήσω να μου κάνει κακό πλέον..." είπε με ένα αποφασιστικό αλλά και στενάχωρο βλέμμα. "...Μετά από κάποιες ώρες μάχης ή έτσι μου φάνηκαν εμένα, πήρα ένα ξύλο που είχε για να με χτυπάει και το κάρφωσα στην πλάτη του....αλλά η οργή μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν σταμάτησα εκεί...πήρα ένα όπλο, κοίταξα στα μάτια τον πατέρα μου και το μόνο που είδα ήταν έναν ξένο. Πάτησα την σκανδάλη και η σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του.." είπε με το ίδιο βλέμμα. "..Έπεσε στο πάτωμα και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να τον κοιτάζω λυτρωμένος....μέχρι που ένιωσα το πρώτο σπάσιμο των κοκάλων μου. Κοίταξα την πανσέληνο έξω από το παράθυρο και κατάλαβα τι μου συνέβαινε! Τότε με κατέβαλαν οι πρώτες ενοχές γι αυτό που έκανα. Αλλά ήξερα επίσης πως ήταν ο μόνος τρόπος για να σταματήσει να με....κακοποιεί." συνέχισε με μια απόλυτα σοβαρή φωνή. Η Aria δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που μόλις είχε ακούσει! Ένας πατέρας που να κακοποιεί το ίδιο του το παιδί! Εκείνο να τον σκοτώνει και να γίνεται λυκάνθρωπος! Ο Jake κατάλαβε από την τρομαγμένη έκφραση της πως είχε κάνει λάθος που της είπε την αλήθεια. "Όμως δεν έχουν σημασία όλα αυτά σήμερα. Ας βρούμε έναν τρόπο να-". "Όχι!" τον διέκοψε εκείνη. Κοίταξε τα μάτια της. "Φυσικά και έχουν σημασία. Αυτά τα απαράδεκτα βασανιστήρια που σου έκανε ο πατέρας σου, σε έχουν πληγώσει και σε στοιχειώνουν μέχρι σήμερα. Μπορεί να το αρνήσαι όμως εγώ το βλέπω...και δεν θα σταματήσω μέχρι να βεβαιωθώ πως θα τα έχεις ξεπεράσει." είπε αποφασιστικά. "Δεν μπορείς να γιατρέψεις τα ψυχικά μου τραύματα Aria! Θα πάρει αιώνες μέχρι να επαναφέρω την ψυχική μου υγεία." απάντησε με έναν απαισιόδοξο τόνο στην φωνή του ο Jake. H Aria έπιασε το αριστερό του χέρι και τον κοίταξε με ένα αισιόδοξο χαμόγελο. "Πότε είπα πως με πειράζει ο χρόνος; Με βοήθησες πολλές φορές! Άφησε με να σου το ανταποδώσω με τον καλύτερο τρόπο!" είπε σιγανά και του χαμογέλασε ελάχιστα. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στο χαμόγελο της. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. "Εντάξει." συμφώνησε και την αγκάλιασε. "Σε ευχαριστώ." ψυθήρισε στο δεξί της αυτί. Τότε δύο χέρια άνοιξαν τις πόρτες του ασανσέρ. Η Aria και ο Jake απομακρύνθηκαν απότομα. Μπροστά τους βρισκόταν ο Elijah. Κοίταξε εξεταστικά και τους δυο. "Α! Χαίρομαι που είστε καλά. Υποθέτω πως δεν χρειάζεστε βοήθεια τελικά." είπε με ένα σοβαρό και ελαφρώς ειρωνικό βλέμμα. Η Aria του χαμογέλασε πλατιά. "Ευχαριστούμε που ήρθες να μας σώσεις." είπε ευγενικά. Της χαμογέλασε ελάχιστα και έφυγαν για το Horrland.

Στο μεταξύ η Victoria και η Namiria βρισκόταν σε ένα ευρύχωρο σπίτι. "Ώστε αυτό είναι το σπίτι σου!" αναφώνησε έκπληκτη η Namiria. "Ναι." απάντησε η Victoria. Την κοίταξε. "Είναι υπέροχο!" είπε ενθουσιασμένη και φίλησε με πάθος την Victoria. Αφού απομακρύνθηκε από κοντά της κοίταξε τα χρυσοκόκκινα μάτια της. Είδε τον έρωτα που εκδηλωόταν στα μάτια της. Χαμογέλασε αυθόρμητα και γλυκά. "Χαίρομαι που σε έχω στην ζωή μου. Χαίρομαι που έχω ένα άτομο που με αγαπάει στην ζωή μου." εξομολογήθηκε δειλά. "Γιατί το λες αυτό;" ρώτησε απορημένη η Victoria. H Namiria απομακρύνθηκε από κοντά της και αναστέναξε κοιτάζοντας το φως του φεγγαριού που αχνοφαινόταν πίσω από τα πυκνά κλαδιά των δέντρων έξω από το σπίτι. "Κανένας δεν με αγάπησε όπως εσύ Victoria. Οι γονείς μου με θεωρούσαν δεδομένη, τα αδέλφια μου με θεωρούν ένα κινούμενο πρόβλημα επειδή δεν μπορώ να ελέγξω την δίψα μου....είσαι το μόνο άτομο που με έχει αγαπήσει πραγματικά." συνέχισε και την κοίταξε με ένα βλέμμα θλίψης αλλά και ευγνωμοσύνης για εκείνη. "Και σε ευχαριστώ γι αυτό." είπε. Η Victoria την πλησίασε αμέσως και της έπιασε τρυφερά το αριστερό της χέρι. "Μην με ευχαριστείς. Δεν έκανα κάτι. Απλώς είδα τον πραγματικό σου ευατό. Και δεν λογάριασα ούτε τον έλεγχο σου με το αίμα, ούτε τα προβλήματα που πιστεύει η οικογένεια σου πως φέρνεις." είπε γλυκιά και χαΐδεψε τα καστανά της μαλλιά. "Επειδή πίσω από όλα αυτά είδα την τελειότητα που κρύβεις και εντυπωσιάστηκα!" συνέχισε σιγανά και την φίλησε. Η Namiria σχεδόν συγκινήθηκε ακούγοντας τα λόγια της. Κανένας δεν είχε μιλήσει έτσι για εκείνη! Ένιωσε κάτι ζεστό να κατακλύζει την καρδιά της. Μια ζεστή που δεν μπορούσε να ελέγξει. Ένιωσε μια ασφάλεια και μια ανάγκη να παραμείνει κοντά στην Victoria. Την φίλησε ξανά με πάθος. "Victoria Cullen είσαι το πιο πολύτιμο άτομο στην ζωή μου. Χωρίς εσένα θα πέθαινα." είπε με ελάχιστο σαρκασμό στην φωνή της και την φίλησε ξανά.

Εκείνη την στιγμή η Freya και η Amelia έφτασαν τρέχοντας στο σοκάκι όπου είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Πρόσεξαν τα αστυνομικά περιπολικά που απαγόρευαν την είσοδο στην σκηνή του εγκλήματος. Τότε η Amelia πρόσεξε το πτώμα. Είδε τα γρατσουνισμένα μελαμψά χέρια, τα ανακατεμένα μαύρα μαλλιά, τα αιματοβαμμένα λεπτά πόδια. Ήταν σίγουρη πως το άτομο που έβλεπε μπροστά της ήταν η Kayla. Αλλά αυτό που δεν μπορούσε να δει ήταν το πρόσωπο της. Όχι γιατί ήταν σκεπασμένο αλλά γιατί δεν υπήρχε! Έμοιαζε σαν ο δολοφόνος να είχε κόψει το δέμα του προσώπου ως τρόπαιο για την νίκη του. Τότε παρατήρησε κάτι χαραγμένο στον ματωμένο της λαιμό. Έναν λατινικό αριθμό. 'V'. Ξεροκατάπιε κοκαλωμένη από αυτό που έβλεπε. "Freya.." ψέλλισε χτυπώντας ελαφρά τον αγκώνα της. Εκείνη πρόσεξε τον αριθμό πάνω στην Kayla. "Είναι σαν τους αριθμούς που ήταν χαραγμένοι πάνω στα άλλα πτώματα...δεν τα είχα δει αλλά ο Elijah μου είχε πει γι αυτά." είπε σοκαρισμένη. "Πως μπόρεσε αυτό το τέρας να σκοτώσει μια σειρήνα! Υπάρχει ένα συγκεκριμένο και μοναδικό όπλο στο κόσμο με το οποίο μπορεί να το καταφέρει....και αυτό...το έχει ο Liam-" είπε η Amelia και μερικά δάκρια κύλισαν στα μάγουλα της. "Kayla!" ακούστηκε η πληγωμένη και σοκαρισμένη φωνή της Adeline που βρισκόταν ακριβώς από πίσω τους. Και οι δύο κοπέλες την κοίταξαν χωρίς να ξέρουν τι έπρεπε να της πουν. "Adeline..." ψελλισε η Freya. Η Adeline την αγνόησε και έτρεξε προς την νεκρή αδελφή της ξεσπώντας σε κλάμα. Κάποιοι αστυνομικοί την σταμάτησαν. "Αφήστε με! Είναι η αδελφή μου!" φώναξε κλαίγοντας και τους πέταξε μακριά της. Σήκωσε το πλαστικό σκοινί που κρατούσε το πλήθος μακρά από το πτώμα, έτρεξε κοντά στην αδελφή της και γονάτισε. Παρατήρησε το σώμα της χωρίς να πρόσεξε τον λατινικό αριθμό που ήταν χαραγμένος πάνω της. Πολλά δάκρια κυλούσαν συνεχώς στα μάγουλα της προσπαθώντας να αποδεχτεί την οκνηρή εικόνα που έβλεπε μπροστά της! Έπιασε το παγωμένο σώμα της στα χέρια της. Ψηλάφησε τα νεκρά της χέρια. "Είσαι νεκρή..." κατάφερε να πει ανάμεσα στους λιγμούς της. "Εγω φταίω που είσαι νεκρή! Αν ερχόμουν μαζί σου...αν σε άκουγα δεν θα σου είχε συμβεί αυτό!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της πληγωμένης φωνής της. Τότε κοίταξε τον κόσμο που την παρατηρούσε άναυδος. Σηκώθηκε και τα μάτια της πήραν ένα παράξενο έντονο γαλάζιο χρώμα με μοβ λεπτομέρειες. "Τι είναι τόσο αξιοσημείωτο που πρέπει να θαυμάσετε;! Δολοφονημένη είναι! Όχι αξιοθέατο! Φύγετε!" τους πρόσταξε ανάμεσα στους λυγμούς της. Όμως κανένας δεν την άκουσε. Η Freya έκανε νόημα στην Amelia να την πλησιάσει. Υπάκουσε στο νόημα της και πήγε κοντά της. "Adeline, ηρέμισε." είπε καθυσηχαστικά. "Οχι! Πρέπει να φύγουν!" απάντησε απότομα. Κοίταξε ξανά το πλήθος! "Είπα φύγετε!" φώναξε τεντώνοντας απότομα μπροστά τα χέρια της. Φλόγιες κύκλωσαν την σκηνή του εγκλήματος. Το πλήθος διαλύθηκε κατατρομαγμένο. Μέσα σε αυτόν τον πανικό η Amelia κατάφερε να πάρει την Adeline μαζί της.

Λίγιες ώρες αργότερα η Adeline καθόταν σιωπηλή σε ένα διπλό κρεβάτι στο σπίτι της Amelia. Εκείνη την παρατηρούσε ανήσυχη για την ψυχική της υγεία. "Είχε δίκιο η Kayla....ρισκάρουμε τις ζωές μας άδικα εδώ." μουρμούρισε απαισιόδοξα η Adeline γνωρίζοντας πως η Amelia την άκουγε. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο και κάθισε δίπλα της. "Πότε το είπε αυτό;" ρώτησε. "Οταν είχα πάει μια βόλτα μαζί της.." απάντησε χωρίς να κοιτάζει την Amelia. "Οταν μου το είπε αυτό νόμιζα πως ήταν απλώς μια εγωιστική της πρόταση αλλά έλεγε την αλήθεια. Και το κατάλαβα τώρα....ρισκάρουμε τις ζωές μας γι αυτήν την ομάδα και τι πετύχαμε; Η Liana πέθανε, η Enola πέθανε, η Kayla πέθανε!....Υποθέτω πως εγώ είμαι η επόμενη." συνέχισε με μια μακάβρια χρειά στην φωνή της. Η Amelia την χτύπησε ελαφρά και την κοίταξε αυστηρά. "Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό!" είπε επιτακτικά. "Ναι έχεις δίκιο. Χάσαμε πολύ αγαπημένα μας άτομα από αυτήν την ομάδα. Όμως μάθαμε πως είναι να είμαστε μέλος κάποιας οργάνωσης που μας δεχόταν χωρίς αλλαγές! Κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε!-". "Γιατί Amelia; Γιατί να μην το ξεχνάμε; Πολύ θα ήθελα να ξεχάσω αυτήν την ομάδα γιατί ξέρω πολύ καλά πως αν δεν υπήρχε δεν θα είχε πεθάνει η Kayla τώρα!" την διέκοψε η Adeline ξεσπώντας σε δάκρια. Η Amelia έπιασε συμπονετικά το χέρι και κοίταξε τα πλημμυρισμένα με δάκρια γαλάζια μάτια της. "Είναι λογικό να τα λες όλα αυτά επειδή πονάς και πρέπει να θρηνήσεις. Αλλά να θυμάσαι πως σε αυτήν την ομάδα ήμασταν ο εαυτός μας και η Kayla το έλεγε πάντοτε αυτό. Γι αυτό ήθελε να συνεχίσετε να είστε μέλη της ομάδας όταν εσύ ήθελες να φύγεις. Επειδή έβλεπε πως μόνο εδώ ήσουν ο εαυτός σου και ήθελε το καλύτερο για σένα." είπε ήρεμα. Η Adeline την αγκάλιασε σφιχτά και η Amelia της χαΐδεψε απαλά το κεφάλι. "Γιατί κάνεις κάθε αποχωρισμό τόσο δύσκολο Amelia;!" παραπονέθηκε δακρίζοντας. Την κοίταξε παραξενευμένη. "Τι εννοείς;" ρώτησε. "Θα φύγω. Αύριο το πρωί. Δεν μπορώ να κάτσω άλλο εδώ! Το μέρος με πνίγει!!" την πληροφόρησε. Η Amelia ένιωσε το στέρνο της να σφίγγεται απότομα. Δεν ήθελε να την εγκαταλείψει και η Adeline. "Και που θα πας;" ρώτησε συγκρατώντας όλα αυτά τα συναισθήματα μέσα της. "Θα μείνω σε ένα απομονωμένο νησί πολύ μακριά από εδώ. Ελάχιστοι άνθρωποι το γνωρίζουν και μένουν εκεί." εξήγησε. Ένα συγκινημένο μειδίαμα ήρθε στα χείλη της Amelia. Την αγκάλιασε σφιχτά. "Θα μου λείψεις αλλά αν αυτή η αλλαγή θα σε βοηθήσει τότε είμαι μαζί σου." είπε φιλικά. Η Adeline χαμογέλασε ελάχιστα. "Σε ευχαριστώ Amelia. Είσαι πολύ καλή φίλη." είπε ήρεμα.

Το επόμενο πρωί η Adeline είχε ετοιμάσει τα πράγματα της και ήταν έτοιμη να φύγει για πάντα από το Horrland. "Θέλεις κάποια βοήθεια;" ρώτησε ευγενικά η Freya η οποία την κοιτούσε. "Όχι. Τα ετοίμασα όλα." απάντησε ήρεμα. Πλησίασε την Freya. "Κοίταξε...ξέρω πως δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις με την οικογένεια σου και λογικά με μισείς αλλά άσε με να σου δώσω μια συμβουλή." είπε. Η Freya την κοίταξε περιμένοντας να ακούσει την συμβουλή της. "Σου αρέσει η Amelia και αυτό φαίνεται. Μην ντρέπεσαι να της το πεις ή να το εκδηλώσεις. Νιώθει το ίδιο πράγμα για σένα." είπε φιλικά. Η Freya την κοίταξε παραξενευμένη. "Πως το....;" ρώτησε απορημένη. Η Adeline έκανε έναν μομφασμό. "Δεν είμαι τυφλή Freya. Καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου και βλέπω πως σου αρέσει η Amelia όπως αρέσεις και εσύ σε εκείνη....ο λόγος που δεν σου λέει κάτι είναι γιατί δεν ξέρει τα συναισθήματα σου για εκείνη....γι αυτό προτείνω να της μιλήσεις." την συμβούλεψε. Η Freya εξακολουθούσε να την κοιτάζει με έκπληξη για όλα όσα είχε καταλάβει. Η Adeline πήρε τα πράγματα της και πλησίασε την έξοδο του σπιτιού. "Να προσέχεις την φίλη μου. Χρειάζεται μια καλή ψυχή κοντά της σαν και εσένα." είπε και ένα μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό της. Άνοιξε την πόρτα και πλησίασε ένα κίτρινο ταξί που ήταν σταματημένο μπροστά της το σπίτι. Ο οδηγός βγήκε από το αυτοκίνητο και πήρε τις βαλίτσες της. "Adeline!" αναφώνησε η Freya καθώς είχε βγει έξω από το σπίτι. Την κοίταξε. "Σε ευχαριστώ." συνέχισε με ένα χαμόγελο. Η Adeline ανταπόδωσε το χαμόγελο, μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και έφυγε οριστικά από την πόλη.

Η Caroline έκανε βόλτες στην πόλη ήρεμη. "Γειά σου Caroline." ακούστηκε η σοβαρή φωνή του Klaus. Τον κοίταξε ενοχλημένη. "Αφησε με ήσυχη!" απαίτησε αυστηρά. "Ελα τώρα αγάπη...Θέλω να σου μιλήσω." είπε ήρεμα ο Klaus. Η Caroline συνέχισε να προχωράει αγνοώντας τα λόγια του. "Και εγώ δεν θέλω να σε ακούσω." απάντησε απωθητικά. Ο Klaus μπήκε μπροστά της και την σταμάτησε. "Κοίτα. Ξέρω πως είσαι θυμωμένη μαζί μου και ναι έχεις κάθε λόγο να είσαι θυμωμένη μαζί μου..αλλά-" είπε προσπαθώντας να της αλλάξει γνώμη. Όμως σταμάτησε όταν πρόσεξε το ασημένιο μου κολιέ με το γαλάζιο πετράδι που ήταν φορεμένο στον λαιμό της. "Που το βρήκες αυτό;" ρώτησε αυστηρά με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω στο κολιέ. "Η Alison μου το έδωσε προχθές." απάντησε σοβαρά. Τότε την πλησίασα εγώ με την μορφή της Alison. "Caroline που ήσουν; Είχαμε πει να βρεθούμε έξω από το σχολείο." την μάλωσα. Με κοίταξε. Πρόσεξα πως ο Klaus είχε παρατηρήσει το κολιέ που φορούσε στον λαιμό της. 'Υπέροχα!' σκέφτηκα. "Εσύ της έδωσες αυτό το κολιέ;" με ρώτησε απότομα. "Ναι." απάντησα. Με κοίταξε σκεπτικός. 'Επειτέλους θα σκεφτεί κάτι καλό!' είπα με μια νοητή φωνή στον ευατό μου. "Χμ!" έκανε καθώς επεξεργαζόταν την αδιάφορη έκφραση στο πρόσωπο μου. "Ναι ωραία τα είπαμε! Πάμε Alison." είπε απότομα αλλά και ειρωνικά η Caroline. "Caroline περίμενε!" της φώναξε ο Klaus αλλά ήταν αργά. Με είχε πάρε σπο το χέρι και είχαμε απομακρυνθεί από το σημείο που βρισκόταν ο Klaus. Εκείνος έκανες βόλτες στην πόλη καθώς σκεφτόταν όλες τις συζητήσεις που είχε μαζί μου ως Alison από τότε που με έσωσε από τον Liam. Κάτι δεν του φαινόταν φυσιολογικό. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσα και συμπεριφερόμουν στον καθένα...Δεν ήταν εύκολο να με καταλάβει διότι ήμουν άρτια ηθοποιός! Όμως υπήρχε κάτι με το οποίο μπορούσε να με ξεχωρίσει από την Alison. Το γεγονός πως είπα την αλήθεια στην Caroline. Το γεγονός πως δεν κράτησα το μυστικό του! Και με αυτό ακριβώς το στοιχείο ήθελα να με ανακαλύψει! Ανήσυχος κάλεσε τον Edward. "Klaus-" είπε έκπληκτος. "Edward νομίζω πως έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα. Η Cassandra έχει πάρει την θέση της Alison!" είπε έντονα. "Τι;...Πως;!" αναφώνησε ξαφνιασμένος. "Ελα από το σπίτι μου και θα σου τα εξηγήσω όλα. Πρέπει να βρω την Caroline." είπε έντονα ο Klaus, έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε να ψάξει την Caroline.

Την ίδια στιγμή εγώ προσπαθούσα να δραπεύσω από το κρησφύγετο της Cassandra. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάλω αυτό το ενοχλητικό κολάρο που έπνηγιε τον λαιμό μου και να αποσυντονίσω την Spencer και την Hanna. Ήμουν καθισμένη στο πάτωμα και τα κορίτσια με πρόσεχαν ακολουθώντας τις εντολές της Cassandra. "Δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό." είπα αδύναμα. Με κοίταξαν αδιάφορα αλλά δεν απάντησαν. "Είστε υπνωτισμένες κορίτσια! Δεν ξέρω πως το έκανε η Cassandra αλλά το πέτυχιε! Το θέμα είναι πως πρέπει να αντισταθείτε τώρα!" συνέχισα προσπαθώντας να εστιάσω την προσοχή τους σε μένα. Η Spencer εσφιξε ελάχιστα την μπουνιά της. Αμέσως ένιωσα το ενοχλητικό κολάρο να με ηλεκτρίζει. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή πόνου και προσπάθησα να βγάλω το κολάρο από τον λαιμό μου. Κοίταξα τα κορίτσια. "Πρέπει να το παλέψετε! Πρέπει να το νικήσετε! Δεν μπορείτε να το αφήσετε να σας καταβάλει! Δεν πρέπει να το αφήσετε να σας πάρει τις ζωές σας!" είπα έντονα ανάμεσα στους φρικτούς μου πόνους. Ένιωθα το κολάρο να με πνίγει τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω! Έβηξα κοφτά και κοίταξα την Spencer που έλεγχε το κολάρο. Έσκυψε κοντά μου και με κοίταξε αδιάφορα. Ανασηκώθηκα και την πλησίασα αρκετά. "Spens πρέπει να αντισταθείς! Σκέψου την οικογένεια σου, τους φίλους σου, τον Damon!" είπα έντονα προσπαθώντας να την ξυπνήσω. Για μια στιγμή το βλέμμα της απέκτησε μια παραξενευμένη αλλά και ελαφρώς τρομαγμένη έκφραση. "Alison;" ρώτησε. Την πλησίασα ακόμη περισσότερο και χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της. "Συνέχισε να το παλεύεις!" την παρότρυνα. Όμως το βλέμμα της άλλαξε. Έγινε νεκρό και άψυχο. Έπιασε το χέρι και και προσπάθησε να το απομακρύνει από κοντά της. Αλλά με μια απότομη κίνηση του χεριού μου της έσπασα τον λαιμό. Αμέσως ένιωσα το πνίξιμο να υποχωρεί! Ένιωσα μια ανακούφιση. Η Hanna μου επιτέθηκε προσπαθώντας να με χτυπήσει. Έβγαλα το ενοχλητικό κολάρο από τον λαιμό μου και γύρισα απότομα τον καρπό του δεξιού χεριού μου. Αμέσως ο λαιμός της έσπασε και σοριάστηκε στο πάτωμα. Έπρεπε να βιαστώ! Σε λίγο θα ερχόταν η Cassandra και τότε δεν θα μπορούσα να ξεφύγω. Δημιούργησα με τις δυνάμεις μου από έναν κλώνο για την κάθε μία. Ύστερα πήρα και τις δύο και έφυγα.

Αφού τις άφησα στο σπίτι του Damon και του Stefan πήγα προς το σπίτι των Mikaelson. Η διαδρομή ήταν αρκετά δύσκολη! Περνούσα ανάμεσα από τον συνωστισμό του ανθρώπινου πλήθους! Μύριζα το γευστικότατο κόκκινο γλυκό υγρό που έρεε στον λαιμό του καθενός! Είχα μέρες να πιω αίμα και είχα λησμονήσει αυτήν την μοναδική απολαυστική μυρωδιά! Έπρεπε να παραμείνω συγκεντρωμένη στο σπίτι των Mikaelson! Έπρεπε να τους πω για την Cassandra! Έπρεπε....
Έπεσα κάτω αδύναμη. Ένας νεαρός ήρθε αμέσως προς το μέρος μου. "Είσαι καλά;" με ρώτησε με μια φωνή γεμάτη ανησυχία. Κοίταξα το ελάχιστα θολό πρόσωπό του. Παρατήρησα τα ανήσυχα καστανά μάτια του. Με βοήθησε να σηκωθώ. "Σε ευχαριστώ." είπα αδύναμα και παράτησα πέφτοντας πάνω του. "Μάλλον πρέπει να σε πάω σε ένα νοσοκομείο!" διαπίστωσε ανήσυχος. Τον κοίταξα στα μάτια. "Όχι! Έλα μαζί μου και μην μιλήσεις!" τον ψυχανάγκασα και τον έσπρωξα με αστραπιαία ταχύτητα σε ένα απομονωμένο στενό σοκάκι. Τον κόλλησα στον τοίχο ενός κτηρίου. Προσπάθησα να αντισταθώ στην δίψα που είχε σχεδόν καταβάλει το σώμα και το μυαλό μου αλλά ήταν αδύνατο! Πλησίασα τοσο πολύ τον νεαρό που άκουσα τους ανήσυχους παλμούς του. Μύρισα το πολυπόθητο υγρό που έρεε σε όλο του το σώμα! Αμέσως τα μάτια μου πήραν αυτό το σκούρο κόκκινο χρώμα με λίγο μαύρο. Οι φλέβες εμφανίστηκαν από κάτω και οι κινόδοντες ξεπρόβαλαν από τα ούλα μου. "Μην μιλήσεις!" τον ψυχανάγκασα απαιτητικά και δάγκωσα την δεξιά πλευρά του λαιμού του! Το γευστικότατα ζεστό απαλό αίμα δρόσισε όλο μου το σώμα! Συνέχισα να πίνω αδιαφορώντας για τον νέο. "Γιατί ήξερα πως θα σε βρω εδώ;" ακούστηκε η ειρωνικά φιλική φωνή του Liam. Αμέσως σήκωσα το κεφάλι μου και ο νεκρός νεαρός σοριάστηκε στον δρόμο. Τα μάτια μου πήραν το γαλάζιο τους χρώμα ξανά. Ο τρόμος μου για τον Liam ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στις ενοχιές για τον φόνο που μόλις είχα διαπράξει! "Τι κάνεις εδώ;" ρώτησα προσπαθώντας να ακουστώ ήρεμη. Με πλησίασε. Ανέπνευσα απότομα. "Θέλω την συμβουλή σου Cassandra." είπε σοβαρά. Ένιωσα μια ανακούφιση που πίστευε πως ήμουν η Cassandra. Έβαλα μια μάσκα κακιάς στο πρόσωπό μου και τον κοίταξα στα μάτια. "Α ναι; Σε τι;" ρώτησα με ένα δυναμικό βλέμμα. Ευχόμουν να μην με πλησιάσει άλλο ώστε να μην καταλάβει τους αναστατωμένους παλμούς φόβου της καρδιάς μου! "Η Namiria Mikaelson με σκότωσε χθες...και θέλω να την εκδικηθώ." είπε με μίσος στην φωνή του! Ένα ξαφνιασμένο βλέμμα εμφανήστηκε στο πρόσωπό μου. "Πως σε σκότωσε; Εσύ δεν είσαι ανίκητος;" ρώτησα ελαφρώς ειρωνικά. Με πλησίασε ελάχιστα. "Είμαι μην ανησυχείς. Ξερίζωσε την καρδιά από το σώμα μου αλλά τα πνεύματα των αρχαίων μαγισσών με έφεραν πίσω στην ζωή." εξήγησε. "Χμ!" έκανα αδιάφορα. 'Γιατί δεν παρμένες νεκρός;' ευχήθηκα με μια φοβισμένη νοητή φωνή. Η προσποίηση μου ως Cassandra ήταν αρκετά καλή. Όμως ήταν πολύ δύσκολο να συγκρατήσω τον φόβο μου για εκείνον ειδικά μετά από αυτά που μου είχα κάνει! Πήρα μια βαθιά ανάσα ώστε να παραμείνω στον ρόλο της Cassandra. "Και τι ακριβώς θέλεις να κάνεις;" ρώτησα αδιάφορα. "Να την εκδικηθώ με έναν τρόπο χωρίς να πληγώσω την Jacqueline...αλλά ναι τέλος πάντων! Θέλω να την εκδικηθώ χωρίς να την σκοτώσω.." απάντησε κάπως διστακτικά. Κατάλαβα από το βλέμμα του πως ένιωθε κάτι δυνατό για την Jacqueline. Αλλά για να το έλεγε με τόση άνεση στην Cassandra αυτό σήμαινε πως εκείνη το ήξερε. Οπότε συγκράτησα το βλέμμα έκπληξης που ήθελε να απλωθεί στο πρόσωπό μου. 'Δεν περίμενα πως έχει συναισθήματα!' σκέφτηκα έκπληκτη. "Τότε....προκάλεσε την σε μια μάχη και τραυμάτισε την άσχημα." πρότεινα με ένα πονηρό βλέμμα. Ένα ευχαριστημένο μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό του Liam. "Αυτό είναι πολύ καλό! Και μόλις σκέφτηκα κάτι που θα το συμπληρώσει απίθανα!....Τέλος πάντων! Πως πάει το σχέδιο σου;" είπε με μια φωνή γεμάτη περιέργεια. "Μόλις κατέρρευσε." ακούστηκε η θυμωμένη φωνή του Edward ο οποίος βρισκόταν δίπλα στον Klaus. Τον κοίταξα. Μια ανακούφιση σκέπασε τα τρομαγμένα γαλάζια μάτια μου όταν αντίκρισα το αψεγάδιαστο πρόσωπο του! Ήλπιζα πως είχε αρχίσει να διαβάζει την σκέψη μου ώστε να καταλάβει πως ήμουν εγώ και όχι η Cassandra. O Klaus με κοίταξε επιθετικά. Θα ήταν δύσκολο να με πιστέψει. "Πως σε βρήκαν;" ρώτησε απορημένος ο Liam! Τι να του έλεγα; Δεν είχα ιδέα πως είχαν καταλάβει την αλήθεια! Ένα πονηρό και δυναμικό μειδίαμα ήρθε στα χείλη μου. "Μα....είναι μέρος του σχεδίου μου! Και δεν έχετε ιδέα τι σας περιμένει!" είπα σατανικά κοιτάζοντας τον Edward και τον Klaus. Έκανε μια επιθετική κίνηση προς το μέρος μου. Έσφιξα τις μπουνιές μου και τότε ένας φρικτος πόνος κυρίευσε το κεφάλι τους. Ο Edward γονάτισε και ο Klaus προσπάθησε να αντισταθεί. Άδραξα την ευκαιρία της στιγμής ώστε να μιλήσω νοητά στον Edward. 'Edward, είμαι η Alison! Η αληθινή!...Πρέπει να με πιστέψεις!' είπα νοητά. Έπιασε ένα σίδερο και το πέταξε προς το μέρος μου. "Σταμάτα με τα παιχνίδια σου Cassandra!" με πρόσταξε αγριεμένος. Συνέχισα το ξόρκι. 'Πρέπει να με πιστέψεις Edward! Σε παρακαλώ! Αυτό που κάνω τώρα είναι μια προσποίηση ώστε να μην με καταλάβει ο Liam! Πάρε τον Klaus και πηγαίνετε στο δάσος του Horrland! Θα σας βρω εκεί.' υποσχέθηκα νοητά ξέροντας πως άκουσε αυτήν την σκέψη. Ο Edward παρατήρησε σκεπτικός τα μάτια μου. Κατάλαβα πως με αναγνώρισε! 'Σε παρακαλώ κάνε αυτό που σου λέω.' είπα νοητά με μια ανήσυχη φωνή. Έγνεψε θετικά και πλησίασε τον Klaus. Τότε τέντωσα τα χέρια μου και τους πέταξα στον απέναντι τοίχο ώστε να αποφύγουν τις επιθέσεις του Liam. "Πάμε!" είπε κοφτά ο Edward στον Klaus. "Η Cass-". "Θα σου εξηγήσω!" ψυθήρισε με ένα βλέμμα γεμάτο σιγουριά και έφυγαν. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη και κοίταξα δυναμικά τον Liam. "Οι δειλοί! Το έσκασαν!" προσποιήθηκα θυμωμένη. "Καλύτερα ας φύγουμε και εμείς. Δεν πρέπει να σε βρει κάποιος άλλος από την παρέα τους τώρα που σε έχουν καταλάβει." με συμβούλεψε. Απομακρύνθηκα από κοντά του και τον κοίταξα μυστηριώδης. "Liam μην ανησυχείς. Είναι κομμάτι του σχεδίου μου!" είπα πονηρά και εξαφανήστηκα με μαγικό τρόπο.

Μετά από λίγη ώρα έφτασα στο δάσος του Horrland. O Klaus και ο Edward με περίμεναν εκεί. Στάθηκα μπροστά τους. Κοίταξα τον Klaus. Συγκράτησα κάποια δάκρια συγκίνησης που ήθελαν να κυλήσουν στα μάγουλα μου. Μπορεί να είχα λείψει λίγιες μέρες αλλά μου είχαν λείψει και οι δύο! "Φαντάζομαι πως ο Edward σου μίλησε." υπέθεσα ήρεμα. Με κοίταξε αυστηρά. Κατάλαβα από το βλέμμα του πως ήθελε να με ψυχαναγκάσει για να σιγουρευτεί. Αποφάσισα να μην αντισταθώ. "Είναι αλήθεια αυτά που μου είπε; Είσαι η Alison;" με ψυχανάγκασε. Ένιωσα ξανά αυτήν την ανάγκη να απαντήσω ειλικρινά χωρίς να το θέλω. "Ναι." είπα. Το βλέμμα του έδειχνε φανερά πως με πίστευε. Μου χαμογέλασε φιλικά. "Τώρα που με πίστεψες μπορώ να κάνω κάτι;" ρώτησα συγκρατώντας το συγκινημένο μου βλέμμα. Έγνεψε καταφατικά σαν να είχε καταλάβει τι ήθελα να κάνω. Τον πλησίασα, κοίταξα ελάχιστα τα γαλάζια του μάτια και τον αγκάλιασα. Ξαφνιάστηκε με την αγκαλιά μου παρόλο που πίστευα πως την είχε προβλέψει. Με αγκάλιασε και εκείνος. Αφού έφυγα από κοντά του πλησίασα τον Edward. Κοίταξα τα ήρεμα και χαρούμενα χρυσοκόκκινα μάτια του. Του χαμογέλασα πλατιά και τον φίλησα τυλίγοντας τα χέρια μου στον σβέρκο του. Εκείνος πέρασε προσεκτικά τα χέρια του πίσω από την μέση μου, με σήκωσε στην αγκαλιά του και με φίλησε ξανά με περισσότερο πάθος. Ήταν προφανές πως είχε λησμονήσει τόσο πολύ αυτό το φιλί όσο και εγώ! Ο Klaus έβηξε ελάχιστα με νόημα δηλώνοντας πως έπρεπε να σταματήσουμε. Γλίστρησα στο έδαφος και τον κοίταξα. "Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά πρέπει να βρούμε ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση της Cassandra." είπε σοβαρά. "Ναι...σωστά." συμφώνησα. "Έχει δώσει το κολιέ της στην Caroline. Για κάποιο λόγο το έκανε αυτό." είπε σκεπτικός ο Edward. "Επίσης υπνώτισε την Spencer και την Hanna ώστε να με προσέχουν όσο ήμουν κρατούμενη της." συμπλήρωσα. "Και που είναι τώρα η Spencer και η Hanna;" ρώτησε ο Klaus. "Τις πήρα μαζί μου όταν δραπέτευσα από το κρησφύγετο της Cassandra. Στην θέση μας υπάρχουν κάποιοι κλώνοι όμως υπολογίζω πως μέχρι το μεσημέρι θα έχει καταλάβει πως δραπέτευσα." απάντησα κάπως ανήσυχα. "Άρα πρέπει να βιαστούμε." συμπέραινε ο Edward. "Θα προσπαθήσω να λύσω το ξόρκι που έκανε η Cassandra στα κορίτσια." είπα. "Ωραία! Εγώ θα βρω την Caroline και ταυτόχρονα θα πω στον Elijah, στην Jacqueline, στην Namiria και στην Freya να πάνε στο σπίτι ώστε να συζητήσουμε." συνέχισε ο Klaus. "Εγώ θα ενημερώσω τους υπόλοιπους." συμπλήρωσε ο Edward. O Klaus απομακρύνθηκε από κοντά μας. "Klaus περίμενε! Υπάρχει κάτι που πρέπει να γνωρίζεις." είπα σοβαρά. Με κοίταξε απορημένος. "Όσο πορσποιούμουν μπροστά στον Liam πως ήμουν η Cassandra άκουσα κάτι ενδιαφέρον." είπα. "Τι;" ρώτησε με περιέργεια στην φωνή του. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανήστηκε στο πρόσωπό μου. "Φαίνεται πως ο άτροτος μας κυνηγός έχει αισθήματα για την Jacqueline και ναι ξέρω πως τώρα θέλεις να τον σκοτώσεις ακόμη περισσότερο αλλά άκουσε με. Τώρα που το γνωρίζουμε αυτό μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε ώστε να τον νικήσουμε οριστικά." είπα με ένα ελπιδοφόρο βλέμμα. Ένα εντυπωσιασμένο βλέμμα φώτισε το πρόσωπο του το ίδιο και του Edward. "Σου έχω πει πόσο μου αρέσει το σκεπτικό σου;" ρώτησε ρητορικά ο Klaus. Γέλασα πνιχτά και ο Klaus έφυγε.

Κοίταξα τον Edward. Τα χρυσοκόκκινα λαμπερά και γεμάτα έρωτα μάτια του με κοιτούσαν με θαυμασμό. "Πως μπόρεσες να πιστέψεις πως η Cassandra ήταν εγώ;" τον μάλωσα. Αμέσως το βλέμμα του ξαφνιάστηκε. "Εμ....ήταν πολύ καλή ηθοποιός δυστυχώς και..." είπε δειλά. Τον χτύπησα ελαφρά και γέλασα. "Πλάκα κάνω! Ξέρω πόσο καλή ηθοποιός είναι." απάντησα ήρεμα. "Συγγνώμη." ζήτησε μετανιωμένος. Τον κοίταξα στα μάτια και χάθηκα ξανά σε αυτόν τον απέραντο παράδεισο που κρυβόταν πίσω τους. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του! "Μην ζητάς συγνώμη. Δεν πειράζει." είπα εύθυμα και τον φίλησα κρύβοντας τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που μας χώριζαν. Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχα επιστρέψει κοντά στους φίλους μου. Είχα αρκετούς εχθρούς να αντιμετωπίσω αλλά παρέμενα ήρεμη διότι ήξερα πως είχα τους καλύτερους συμμάχους κοντά μου. Την οικογένεια μου.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤