Μια εβδομάδα. αργότερα

Το βράδυ σε ένα πυκνό δάσος λίγο πιο έξω από το Horrland περπατούσε ένα ζευγάρι. Έμοιαζαν σαν φυλακές του δάσους. Καθώς περπατούσαν ακούστηκε ένα παράξενο τρίξιμο πίσω από τους θάμνους. Κοίταξαν ξαφνιασμένοι. Η γυναίκα πλησίασε τους ύμνους. "Ποιός είναι εκεί;" ρώτησε απαιτητικά. Ακούστηκε ένας απότομος ήχος από πίσω τους. Σαν να πέρναγιε κάποιος με αστραπιαία ταχύτητα. Γύρισαν και οι δύο και κοίταξαν. Ο άντρας δεν είδε τίποτα. "Grace δεν βλέπω κάποιον." είπε ο άντρας γυρίζοντας προς το μέρος της γυναίκας. Όμως δεν ήταν εκεί. "Grace;" ρώτησε παραξενευμένος. Ξαφνικά άκουσε κάτι από πίσω του να πέφτει. Γύρισε απότομα και είδε το πτώμα της Grace. Αμέσως ξαφνιάστηκε και τρόμαξε! Πλησίασε και πρόσεξε πως ήταν δαγκωμένη στον λαιμό της. Την κοιτούσε με τρόμο. Ακούστηκαν κάποια βήματα από πίσω του. Κοίταξε με φόβο το άτομο που βρισκόταν πίσω του. Ήταν η Caroline. Τα μάτια της είχαν αυτό το κόκκινο με μαύρο σκούρο χρώμα και το πιγούνι της ήταν γεμάτο με αίμα. "Ποιά είσαι;" ρώτησε με ένα τρέμουλο στην φωνή του.Τον πλησίασε απειλητικά. "Ξέρεις που μπορώ να βρω τον Klaus Mikaelson;" ρώτησε με μια σκοτεινή φωνή. Ο άντρας έβγαλε ένα όπλο από την τσέπη της ζακέτες του και σημάδεψε την Caroline. Όμως εκείνη το άρπαξε και το πέταξε μακριά. Άρπαξε τον άντρας απότομα και τον δάγκωσε. Ύστερα τον κοίταξε στα μάτια. "Που είναι ο Klaus Mikaelson;!" τον ψυχανάγκασε. "Δεν έχω ιδέα για ποιόν μιλάς! Δεν έχω ξανακούσει ποτέ αυτό το όνομα!" ομολόγησε τρομαγμένος. Η Caroline τον πίστεψε. Ήθελε να τον αφήσει να ζήσει όμως ήταν τόσο διψασμένη που ήθελε να πιει και την τελευταία σταγόνα από το αίμα του! Τα μάτια της πήραν ξανά αυτό το κόκκινο με μαύρο χρώμα, εμφανίστηκαν οι φλέβες από κάτω τους και οι κινόδοντες της βγήκαν από τα ούλα της. Ο άντρας ένα ένα βήμα οπισθοχώρησης τρομαγμένος. "Όχι!....Σε παρακαλώ!" ψέλλισε με τρόμο. Αφού κατάλαβε πως η Caroline δεν θα ενδιαφερθεί για την ζωή του, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε φωνάζοντας βοήθεια. Σταμάτησε όμως όταν βρήκε την Caroline μπροστά του. "Όχι! Σε παρακαλώ!" επανέλαβε. Τον άρπαξε και τον δάγκωσε στο λαιμό σκίζοντας το δέρμα του και πίνοντας το αίμα του. Αφού το ήπιε ολο πέταξε το πτώμα του κάτω, σκούπισε το πιγούνι της και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα.

"Alison!" ακούστηκε η βροντερή φωνή του Klaus. Βρισκόμουν σε ένα ευρύχωρο μπαρ καθισμένη σε μια μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα πίνοντας το αίμα ενός ανθρώπου. Σήκωσα το κεφάλι μου από τον λαιμό του. Πέταξα το πτώμα του στο πάτωμα πάνω σε μια στίβα με άλλα. Το πηγούνι μου ήταν γεμάτο με αίμα. Ήμουν πολύ διψασμένη από την στιγμή που επανήλθα στον πραγματικό κόσμο. Έβγαλα ένα χαρτομάντιλο από την τσέπη του μπουφάν μου και σκούπισα το πιγούνι μου. Είδα τον Klaus να με πλησιάζει οργισμένος. "Τι θέλεις; Δεν έχω όρεξη για διαταγές." είπα αδιάφορα. "Κρίμα για σένα επειδή αν δεν σταματήσεις να σκοτώνεις τις μάγισσες μου θα σε σκοτώσω εγώ." μούγκρισε τσαντισμένος. Ένα πονηρό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη μου. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα. "Και πως ξέρεις πως το έκανα εγώ; Μπορεί να το έκανε κάποιος άλλος. Τόσους εχθρούς έχεις!" απάντησα πονηρά. Με κόλλησε στον τοίχο με αστραπιαία ταχύτητα. Με κοίταξε στα μάτια τσαντισμένος. "Πρόσεχε Alison. Μπορώ να σε σκοτώσω και το καλύτερο είναι πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα." με προειδοποίησε. Όμως δεν με ενδιέφεραν τα λόγια του. Ήθελα μόνο να τον εκδικηθώ. Έβγαλα απότομα ένα μαύρο ξύλο από την τσέπη του παντελονιού μου και το κάρφωσα στα πλευρά του. Ήταν αυτό που μπορούσε να σκοτώσει έναν αρχέγονο οπότε τον πόνεσε αρκετά. Έβγαλε μια κραυγή και απομακρύνθηκε από κοντά μου. Ένιωσα μια αδυναμία λόγο του απαίσιου ιού αλλά παρέμεινα ανέκφραστη κοιτάζοντας τον. Όμως δεν μπορούσα να συνεχίσω να κρύβομαι. Έπρεπε να βρω την θεραπεία σύντομα. Ο Klaus ξερίζωσε το ξύλο από τα πλευρά του, άρπαξε ένα κομμάτι σίδερο από το πάτωμα και το πέταξε προς το μέρος μου. Το απέφυγα αμέσως, πήγα από πίσω του και πριν του χώσω μια δυνατή μπουνιά γύρισε απότομα έπιασε το χέρι που και με πέταξε πάνω σε μια κάβα με ποτά. Όλα έσπασαν σε χίλια γυαλιά μαζί με την πτώση μου. Ανασηκώθηκα και έβηξα αίμα στον αριστερό μου αγκώνα. Ο Klaus με πλησίασε κοιτάζοντας τα μάτια μου με ένα ηγετικό ανόητο υφάκι και κρατώντας ένα κομμάτι σίδερο στο αριστερό του χέρι. Τον κοίταξα με ένα δυναμικό και τσαντισμένο βλέμμα. Πρόσεξε την ανάγκη για εκδίκηση στο βλέμμα μου. "Εγκατέλειψες τα συναισθήματα σου όμως νοιάζεσαι να με εκδικηθείς!....Ενδιαφέρον!" είπε με ειρωνεία. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τον άφηνα στην ιδέα πως ήταν ανώτερος. Θα έπαιρνα την εκδίκηση μου με κάθε κόστος. Με πλησίασε ακόμη περισσότερο, έσκυψε κοντά μου και με κοίταξε στα μάτια. Ήθελα να του χώσω μια δυνατή μπουνιά και να τον πετάξω στην απέναντι πλευρά του μπαρ. Όμως συγκράτησα τον εαυτό μου. "Μπορεί να μοιάζουμε όπως λες αλλά μάθε κάτι....Είμαι χιλίων ετών και ξέρω να σε εξολοθρεύσω με τρόπος που δεν είχες ονειρευτεί! Γι αυτό προτείνω να σταματήσεις τις ανούσιες προσπάθειες σου να με εκδικηθείς και να έρθεις με το μέρος μου." πρότεινε απειλητικά. Η πρόταση του ήταν γελοία αλλά μπορούσα να την χρησιμοποιήσω ως όπλο ώστε να θεραπευτώ και να τον καταστρέψω με άλλους τρόπους. Έβαλα την μάσκα του κρυφού φόβου στο βλέμμα μου. "Θα με θεραπεύσεις;" ρώτησα. Ένα ευχαριστημένο χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό του. "Μόνο όταν αποδείξεις την πίστη σου σε εμένα." υποσχέθηκε. Σηκώθηκε και άπλωσε το δεξί του χέρι προς το μέρος μου. Το έπιασα χωρίς δεύτερη σκέψη δείχνοντας πως συμφωνούσα μαζί του και σηκώθηκα. Προχωρήσαμε μαζί και φύγαμε από το μπαρ. Ήταν το τέλειο σχέδιο. Θα κέρδιζα την εμπιστοσύνη του και μετά θα τον εξολόθρευα με τον χειρότερο τρόπο. Παίρνοντας την δύναμη του!

Εν το μεταξύ η Victoria άνοιξε απότομα τα μάτια της και ανασηκώθηκε. Ηταν αλυσοδεμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ενός υπογείου δίπλα στον Edward. Προσπάθησε να σπάσει τις αλυσίδες όμως δεν τα κατάφερε. Ήταν λουσμένες με ερολύνη κάτι που την αποδυνάμωνε. Κοίταξε τον Edward που ήταν ξύπνιος. "Τι συμβαίνει; Γιατί η Alison φέρεται έτσι;" ρώτησε απορημένη. Ο Edward πήρε μια βαθιά ανάσα και την κοίταξε. "Προφανώς ο Klaus την έπεισε να εγκαταλείψει τα συναισθήματα της με κάποια απειλή." υπέθεσε σοβαρά. Φαινόταν πως ήταν κάπως ψυχρός μαζί της. Σαν να είχε συμβεί κάτι ανάμεσα τους. Η Victoria συλλογίστηκε για λίγο τον τρόπο με τον οποίο τους έσπασα τον λαιμό. Κατάλαβε τι ήμουν. Κοίταξε τον Edward έκπληκτη. "Τα έχεις με μια αιρετική;!" αναφώνησε παραξενευμένη. "Ναι Victoria! Ποτέ δεν ακολουθούσα την παράδοση της οικογένειας!" απάντησε απότομα. "Όχι...δεν ήθελα να σε κατακρίνω. Χαίρομαι που δεν ακολουθείς αυτές τις οπισθοδρομικές απόψεις." απάντησε. "Γιατί είσαι εδώ Victoria;" ρώτησε απότομα ο Edward. Ένα παραξενευμένο βλέμμα ήρθε στο πρόσωπό της. "Ήρθα για να σε δω...επειδή μου είχες λείψει." απάντησε κάπως μπερδεμένη από την ψυχρή συμπεριφορά του απέναντι της. Ο Edward δεν της απάντησε και γύρισε από την άλλη πλευρά. Εκείνη σύρθηκε ελάχιστα προσπαθώντας να τον πλησιάσει. Ακούμπησε απαλά τον αριστερό του ώμο με το δεξί της χέρι "Ξέρω γιατί δεν θέλεις να μου μιλήσεις και σε καταλαβαίνω. Απλώς να θέλω να ξέρεις πως ήμουν μικρή και είχα ενθουσιασμό να γνωρίσω τον κόσμο. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να έμενα περισσότερο μαζί σου θα το έκανα αλήθεια." είπε με μια μετανιωμένη και ήρεμη φωνή. Την κοίταξε ελάχιστα με ένα σοβαρό βλέμμα που έκρυβε πολλή στεναχώρια μέσα του. Όμως δεν της μίλησε. Προσπάθησε να σπάει τις αλυσίδες αλλά δεν έγινε τίποτα. Τότε βρήκε ένα λεπτό κομμάτι ατσάλι που βρισκόταν μπροστά του. Τέντωσε το δεξί του χέρι και αφού το πήρε προσπάθησε να ξεκλειδώσει τις αλυσίδες των χεριών του. Όμως δεν κατάφερε τίποτα. Ήταν μαγεμένες και μόνο αν έσπαγιε το ξόρκι θα ελευθερωνόνονταν. "Είμαστε και επισήμος παγιδευμένοι!" είπε ξεφφυσώντας. "Θα βρούμε έναν άλλο τρόπο να ελευθερωθούμε." απάντησε με μια αισιόδοξη φωνή η Victoria. Ο Edward αναστέναξε κοιτάζοντας το κενό. Αμέσως εκείνη κατάλαβε πως ανησυχούσε πιο πολύ για μένα από την ελευθερία του. "Ανησυχείς για εκείνη!" διαπίστωσε. Την κοίταξε. "Φυσικά και ανησυχώ! Ο Klaus χωρίς τα συναισθήματα του είναι ένα τέρας και τώρα που έχει την Alison με το μέρος του ποιός ξέρει τι φρικτά πράγματα θα την έχει αναγκάσει να κάνει;.....Φοβάμαι πως μόλις τελειώσει τις βρομοδουλιές του θα την ψυχαναγκάσει να επαναφέρει τα συναισθήματα της και τότε θα υποφέρει!" είπε με έντονη ανησυχία στην φωνή του. "Αλλά εσύ θα είσαι δίπλα της και δεν θα την αφήσεις να υποφέρει. Επειδή ξέρεις πως αυτό πρέπει να κάνεις και θα το κάνεις." του υπενθύμισε η Victoria. Την κοίταξε καταλαβαίνοντας πως είχε δίκιο. "Ευχαριστώ.." είπε κάπως παραξενευμένος και της χαμογέλασε ελάχιστα.

Την ίδια στιγμή η Amelia ξύπνησε. Το φως του ήλιου που έμπενε μέσα από τις άσπρες κουρτίνες του παραθύρου της ήταν αρκετά έντονο. Μια σκιά στεκόταν μπροστά από το παράθυρο της. Θυμήθηκε πως είχε περάσει όλο το βράδυ σε εκείνο το δωμάτιο που προσπαθούσε μάταια να ξυπνήσει την Freya. Ανασηκωθηκε αμέσως παραξενευμένη και κοίταξε την μορφή. "Τι συμβαίνει; Ποιός είσαι;" ρώτησε. Η μορφή γύρισε προς το μέρος της και τότε αντίκρισε το πρόσωπο της Freya που της χαμογελούσε. "Τόσο καιρό έλειψα και με ξέχασες;" ρώτησε με ένα ήρεμο χαμόγελο. Αμέσως το πρόσωπο της Amelia φώτιστηκε από χαρά και ανακούφιση. Έτρεξε προς την Freya και την αγκάλιασε σφιχτά. Ακούμπησε το κεφάλι της στον αριστερό της ώμο. Ένα δάκρυ συγκίνησης ξεγλίστρησε στο δεξί της μάγουλο. Ύστερα την κοίταξε με έναν απορημένο ενθουσιασμό. "Μα...πως γίνεται να ξύπνησες; Αφού δεν έπιασε το ξόρκι." είπε με έναν απορημένο τόνο στην φωνή της. Εκείνη έπιασε απαλά τα χέρια της. "Στην αρχή δεν έπιασε." την διόρθωσε.
"Όμως την τελευταία φορά που το έκανες δούλεψε. Απλώς ήθελε λίγο χρόνο για να ολοκληρωθεί. Όταν ξύπνησα σε βρήκα κοιμισμένη στο πάτωμα και σε έφερα εδώ." συνέχισε. Η Amelia ήταν τόσο χαρούμενη που η φίλη της ήταν ξύπνια. Ένιωθε ένα γαλήνιο και αισιόδοξο συναίσθημα μέσα της. Τότε μπήκαν μέσα η Kayla και η Adeline. "Και ποιά είναι αυτή;" ρώτησε η Kayla κοιτάζοντας την Freya. "Με λένε Freya Mikaelson. Είμαι φίλη της Amelia." απάντησε ήρεμα. Αμέσως οι δύο αδελφές κοίταξαν επικριτικά την Amelia. "Από πότε είσαι φίλη με τους Mikaelson;!" ρώτησε αυστηρά η Kayla. Η Amelia την πλησίασε. "Kayla ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά η Freya δεν είναι σαν τους άλλους. Έχει καλή ψυχή." απάντησε εύθυμα. Ένα μειδίαμα ήρθε στα ροδοκόκκινα χείλη της Adeline αλλά δεν είπε τίποτα. Η Kayla παρατήρησε την Freya. "Παράξενο! Λες πως είσαι Mikaelson αλλά δεν έχω ακούσει τίποτα για σένα." είπε δύσπιστα. "Σωστά. Όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου με έδωσε στην αδελφή της γιατί ήμουν και καλά απειλή για την οικογένεια. Αλλά ήταν ένα ψέμα. Η θεία μου με κρατούσε φυλακισμένη και χρησιμοποιήσουσε την δύναμη μου για δικό της όφελος....μέχρι που την σκότωσα." απάντησε με μια σοβαρή φωνή. Η Kayla κατάλαβε πως έλεγε την αλήθεια και δεν συνέχισε την συζήτηση.

Λίγες ώρες αργότερα η μητέρα της Pamela μια λεπτή γυναίκα μετρίου ύψους με καστανά μακριά μαλλιά και καστανά μάτια πότιζε κάποια λουλούδια στον κήπο του σπιτιού της
στο Ravenswood. Αφού τελείωσε ανέβηκε τις σκάλες προς το κατώφλι και πότισε κάποιες γλάστρες. Ξαφνικά άκουσε έναν παράξενο ήχο από τον κήπο της. Γύρισε απότομα και κοίταξε παραξενευμένη και ελάχιστα τρομαγμένη. Όμως δεν ήταν κανείς εκεί. Γύρισε ξανά το κεφάλι της προς την γλάστρα όμως είδε εμένα να στέκομαι μπροστά της. Την κοιτούσα με αυτό το δυναμικό πονηρό βλέμμα που είχα όταν δεν είχα συναισθήματα. "Γειά σας κυρία Felds." είπα. Με κοίταξε σαστισμένη. "Alisom! Με τρόμαξες!" είπε ξαφνιασμένη. Φαινόταν πως φοβόταν για κάτι που θα μάθαινα σύντομα. Πρόσεξε το κολιέ της Cassandra που ήταν κρεμασμένο στον λαιμό μου. Είδα τον απόλυτο τρόμο στα μάτια της. Έκανε δύο βήματα οπισθοχώρησης. "Cassandra;! Τι κάνεις ε-εδώ;" ψέλλισε με τρόμο. Αμέσως ένιωσα το κεφάλι μου να βουίζει. Έβαλα τα χέρια μου στα νεύρα του κεφαλιού μου προσπαθώντας να σταματήσω τον φρικτό πόνο. Κατάλαβα πως η κυρία Felds έκανε αυτό το ξόρκι. Την κοίταξα επιθετικά, έπιασα απότομα το αριστερό της χέρι και απορρόφησα λίγη από την δύναμη της. Την πλησίασα με αστραπιαία ταχύτητα και την κοίταξα στα μάτια. "Δεν είμαι η Cassandra! Αλλά αν ξανακάνετε άλλο ένα ξόρκι σε εμένα θα σας σκοτώσω!" την απείλησα και τα μάτια μου πήραν αυτό το κόκκινο χρώμα που έχουν όταν είμαι έτοιμη να δαγκώσω κάποιον. Με κοίταξε τρομαγμένη. "Πως γίνεται να είσαι αιρετική; Αφού ήσουν κανονική μάγισσα!" είπε με έντονη απορία. Τα μάτια μου πήραν το κανονικό της χρώμα. "Μεγάλη ιστορία...." απάντησα χωρίς να θέλω να της εξηγήσω. Άφησα απότομα το χέρι της και την κοίταξα με ένα ανέκφραστο αλλά και τρομερά απειλητικό βλέμμα. Σκέφτηκα πως ήξερε τον ιδιοκτήτη αυτού το κολιέ και είχα καταλάβει από την έκφραση της πως φοβόταν την Cassandra. Το μόνο που έπρεπε να μάθω ήταν ο λόγος αυτής της αντίδρασης της. "Πείτε μου, γιατί φοβάστε τόσο πολύ την Cassandra;" ρώτησα αδιάφορα. Ξεροκατάπιε όμως δεν μου απάντησε. Απομακρύνθηκα για λίγο τον κοντά της και πλησίασα κάποια λουλούδια. Όταν τα άγγιξα μαράθηκαν. "Ξέρετε αν δεν ήσασταν μάγισσα θα μπορούσα να σας είχα ψυχαναγκάσει και όλο αυτό να τελείωνε πολύ ευχάριστα." είπα. Γύρισα και την κοίταξα πονηρά. "Κρίμα όμως που δεν θα γίνει έτσι!" συνέχισα με μια διαβολική και σκοτεινή φωνή. Τέντωσα απότομα μπροστά το δεξί μου χέρι και κόλλησα την κυρία Felds στον τοίχο. Την πλησίασα αμέσως με αστραπιαία ταχύτητα και κοίταξα ελάχιστα τα γεμάτα φόβο μάτια της. Τα μάτια μου πήραν αμέσως αυτό κόκκινο με μαύρο χρώμα, οι κινόδοντες βγήκαν από τα ούλα μου και την δάγκωσα στην δεξιά πλευρά του λαιμού πίνοντας αρκετό από το αίμα της. Ένιωσα το γλυκό κόκκινο σιρόπι να δροσίζει το στόμα μου και ύστερα τον λαιμό μου. Σταμάτησα να πίνω το αίμα της και την κοίταξα. Τα μάτια της έτρεμαν από τον φόβο όμως ήταν αδύναμη να με αντιμετωπίσει. "Ποιά είναι η Cassandra;!" ρώτησα απαιτητικά. "Γιατί δεν ρωτάς τον Edward καλύτερα;!" είπε με μια απέχθεια στην φοβισμένη φωνή της. Κοίταξα την πληγή που είχα δημιουργήσει στον λαιμό της. Μύρισα το πολυπόθητο αίμα της. Ήθελα κι άλλο! Την δάγκωσα ξανά πίνοντας περισσότερο αυτή τη φορά. Έβγαλε μια δυνατή κραυγή πόνου κάτι που έκανε την στιγμή πιο διασκεδαστική για εμένα. "Χαλάρωσε με το αίμα! Την θέλω ζωντανή!" άκουσα την επιτακτική φωνή του Klaus από πίσω μου. Απομάκρυνα το κεφάλι μου από τον λαιμό της και έκανα έναν ειρωνικό και εκνευρισμένο κύκλο με τα μάτια μου ακούγοντας την ενοχλητική φωνή του. Έκανα ένα βήμα πίσω και άφησα τον Klaus να την πλησιάσει. "Συγχωρέστε την έντονη συμπεριφορά της. Πρόσφατα απέδρασε από κάπου και είναι αρκετά διψασμένη." είπε με έντονη ειρωνεία στην φωνή του. Η κυρία Felds τον κοιτούσε με τρόμο. Ήξερε ποιός ήταν και υποπτευόταν τι ήθελε από εκείνη. Ύστερα κοίταξε εμένα. "Γιατί πήγες μαζί του; Δεν ξέρεις πόσο κακός είναι;" ρώτησε με απορία. Ξεφύσηξα αδιάφορα. "Γιατί να μην την σκοτώσω;" ρώτησα τον Klaus με μια ειρωνική απορία στην φωνή μου. "Επειδή την χρειάζομαι για ένα ξόρκι που πρέπει να συνεχιστεί. Όταν τελειώσω μαζί της θα είναι όλη δική σου." απάντησε με μια πονηρή φωνή. "Ξέρεις πως δεν θα σε βοηθήσω! Γιατί είσαι ακόμη εδώ;" είπε απωθητικά. Ο Klaus έκανε ένα μομφασμό. Ύστερα την κόλλησε στον τοίχο πιάνοντας απότομα τον λαιμό της με το αριστερό του χέρι. Φάνηκε πως την κρατούσε με πολλή δύναμη. Η κυρία Felds σχεδόν πνιγόταν! "Για μάγισσα είσαι πολύ αδύναμη!" είπε απογοητευμένος. "Κρίμα που δεν θα με χρειαστείς τότε!" απάντησε με δυσκολία στην φωνή της. Ο Klaus την κοίταξε με κακία. "Εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο. Θέλω να με βοηθήσεις και θα το κάνεις αν θέλεις να μείνει φυλακισμένη η Cassandra." είπε με ένα απειλητικό βλέμμα. Τον κοίταξε με περισσότερο τρόπο. "Τι εννοείς;" ρώτησε. "Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Γνωρίζω τον τρόπο για να ελευθερώσω την Cassandra και δεν με σταματάει τίποτα από το να κάνω!" είπε με έναν σκοτεινό τον στην φωνή του. Για κάποιο λόγο δεν τον πίστεψα. Υπέθεσα πως είχε δημιουργήσει ένα πολύ καλό ψέμα με αποτέλεσμα να αναγκάσει την κυρία Felds να τον βοηθήσει. Αλλά δεν είπα τίποτα γιατί δεν με ενδιέφερε να πω κάτι. Ο Klaus απομάκρυνε το χέρι του από τον λαιμό της. Εκείνη τον κοίταξε με δέος και ύστερα χαμηλωσε το κεφάλι της νιώθοντας ηττημένη. "Θα κάνω ότι θέλεις...και εγώ και η σύναξη μου...." ψυθήρισε χωρίς να θέλει να ακουστούν αυτές οι ταπεινωτικές λέξεις. Ένα χαμόγελο νίκης ήρθε στο πρόσωπό του Klaus. "Πολύ καλά λοιπόν! Ειδοποίησε την σύναξη σου.....Και αν γίνει κάποιο λάθος θα βρεις την Cassandra μπροστά σου έτοιμη να σε εκδικηθεί!" την απείλησε και προχώρησε μπροστά μου. Κοιταξα για τελευταία φορά την κυρία Felds. "Στην θέση σας θα έκανα ότι θέλει. Δεν θέλετε να τον προσκαλέσετε." είπα σοβαρά βεβαιώνοντας πως ο Klaus άκουγε αυτά τα λόγια. Ξεροκατάπιε τρομαγμένη και προχώρησα κοντά στον Klaus.

Εκείνη τη στιγμή η Raven και ο Colden έψαχναν να βρουν αυτό το αντικείμενο το οποίο θα τους ελευθέρωνε από αυτόν τον κόσμο φυλακών. Είχαν ανακαλύψει πως για να βγουν από αυτό το μέρος έπρεπε να κάνουν ένα συγκεκριμένο ξόρκι σε μια συγκεκριμένη πανσέληνο που συνέβαινε μια φορά την εβδομάδα. Όμως ήταν δύσκολο να βρουν την ακριβή μέρα διότι δεν ήταν συγκεκριμένη. Καθώς έβγαιναν από ένα κατάστημα η Raven ξεφύσηξε απογοητευμένη. "Ούτε ένα διαμάντι δεν είναι τόσο δυσεύρετο!" είπε με ειρωνεία στην φωνή της. Ο Colden την κοίταξε. "Κάνε υπομονή θα το βρούμε." είπε με μια φωνή αισιοδοξίας. Σταμάτησα να προχωράει και τον κοίταξε στα μάτια. "Εσύ δεν κουράστηκες να ψάχνεις τόσο καιρό που είσαι εδώ;" ρώτησε. "Πρόκειται για την ελευθερία μου Raven οπότε όχι δεν κουράστηκα ποτέ." απάντησε σοβαρά αλλά και με έναν ανεπαίσθητο εύθιμο τόνο στην φωνή του. "Μήπως ξέρεις κάτι γι αυτό το αντικείμενο;" ρώτησε η Raven. "Δυστυχώς όχι. Εγώ και η Cassandra δοκιμάσαμε ότι υπήρχε εδώ μέσα σαν όπλο για να βγούμε. Όμως τίποτα δεν πέτυχε." απάντησε σοβαρά. "Και αν η Cassandra βρήκε αυτό το αντικείμενο και έφυγε από εδώ χωρίς εσένα;" ρώτησε με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή της. Ο Colden έκανε έναν μομφασμό. "Η Cassandra δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο!" είπε με απόλυτη σιγουριά. "Πως το ξέρεις αυτό;" ρώτησε η Raven. Την πλησίασε και κοίταξε τα βιολετί μάτια της. "Ξέρω πολύ καλά την αδελφή μου. Δεν θα με παρατούσε ποτέ το ίδιο και εγώ." είπε εννοώντας κάθε λέξη. "Δηλαδή εκτός από αυτό το παράξενο αντικείμενο πρέπει να βρούμε και την Cassandra;" ρώτησε με ελάχιστη ενόχληση στην φωνή της. "Κοίτα. Ξέρω τι νομίζεις αλλά δεν είναι αλήθεια. Η Cassandra δεν με εγκατέλειψε. Απλώς ήθελε να βρει τον ευατό της-". "Πως είσαι τόσο σίγουρος γι αυτό;" τον διέκοψε με μια απότομη ερώτηση. "Επειδή την ξέρω!" απάντησε δυναμόνοντας λίγο τον τόνο της έντονης φωνής του. Η Raven σταύρωσε σχεδόν εκενρυσμένη τα χέρια της μεταξύ τους. "Αλήθεια;! Η κοπέλα λείπει μακριά σου μήνες! Ίσως και χρόνια! Ποιός σου λέει πως δεν έχει φύγει μακριά σου;" αναφώνησε. Ο Colden την πλησίασε ακόμη περισσότερο. Τα γαλάζια μάτια του κοιτούσαν έντονα τα δικά της. "Γιατί προσπαθείς τόσο πολύ να μου αλλάξεις την γνώμη;!" ρώτησε με έντονη απορία στην φωνή του. "Επειδή θέλω να σου δείξω πως δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις στον εαυτό σου!" απάντησε δυναμόνοντας ακόμη περισσότερο την ένταση στην φωνή της. "Και τι σε νοιάζει εσένα;!" φώναξε με ένταση. Η Raven δεν απάντησε. Δεν ήξερε γιατί νοιαζόταν τόσο πολύ γι αυτόν. Ίσως ήταν επειδή τον συμπαθούσε πολύ ή επειδή ένιωθε κάτι παραπάνω για εκείνον. "Επειδή θέλω να είσαι καλά." είπε σχεδόν ψυθηριστά. Ο Colden την κοίταξε με απορία. "Νοιάζεσαι πολύ για μένα." διαπίστωσε έκπληκτος. "Ναι έτσι φαίνεται." απάντησε χωρίς να θέλει να συνεχίσει την συζήτηση και έφυγε μακριά του.

Λίγες ώρες αργότερα η Amelia και η Freya είχαν πάει μια βόλτα στην πόλη. Παρόλο την ζεστή θερμοκρασία και την άνθηση της φύσης η βόλτα ήταν δυσάρεστη. Παντού υπήρχε κόσμος που πέθαινε αργά και επίπονα από αυτόν τον ιό. Η Freya κοιτούσε τον κόσμο γύρω της ξαφνιασμένη. "Τι έχει συμβεί;" ρώτησε κοιτάζοντας την Amelia. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ο αδελφός σου!...αφού εγκατέλειψε τα συναισθήματα του κατέρριψε την άλλη πλευρά και 'δημιούργησε' αυτόν τον παράξενο και θανατηφόρο ιό που δεν σκοτώνει μόνο ανθρώπους αλλά και υπερφυσικά πλάσματα." εξήγησε με έναν ανεπαίσθητο στενάχωρο τόνο στην φωνή της. "Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει θεραπεία!" συνέχισε. "Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;" ρώτησε απορημένη η Freya. "Δεν ξέρω! Ίσως για να καταφέρει να υποτάξει τον κόσμο στα πόδια του." είπε σοβαρά. Η Freya δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο αδελφός της ήταν ένα τέρας! Αλλά ήξερε πως ο πραγματικός του εαυτός όσο παρανοϊκός κι αν είναι δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. "Πρέπει κάπως να σταματήσει αυτό!" είπε με ένταση παρατηρώντας τον κόσμο που αργοπέθαινε γύρω. "Το ξέρω. Όμως δεν έχω ιδέα πως!" απάντησε αναστενάζοντας. "Πες μου τι σου συμβαίνει." την παρότρυνε η Freya. Την κοίταξε με ένα στεναχωρο βλέμμα. "Εγω....μετά το θάνατο της Liana και της Enola νιώθω διαλυμένη. Σκορπισμένη σε χίλια κομμάτια ανίκανη να επανέλθω. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου και τις φίλες μου πως πρέπει να προχωρήσουμε και να αφήσουμε το παρελθόν πίσω, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου αρνείται να το δεχτεί!" παραδέχτηκε και χαμήλωσε ελάχιστα το κεφάλι της. Η Freya έπιασε απαλά το ζεστό της χέρι. "Amelia είναι απόλυτα λογικός ο τρόπος που νιώθεις. Έχασες δύο πολύ αγαπημένα σου άτομα. Μην πιέζεις τον εαυτό σου να προχωρήσει αν δεν είναι έτοιμος. Άφησε τον να θρηνήσει." την συμβούλεψε με μια γαλήνια φωνή. Η Amelia παρόλο που γνώριζε πως τα λόγια της φίλης της ήταν σωστά δεν ήθελε να τα πιστέψει. Τράβηξε απότομα το χέρι της μακριά από την Freya. "Όχι! Αρκετά έχω θρηνήσει! Για την οικογένεια μου, για τον ψεύτικο θάνατο της Liana, για φίλες μου.....και το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο! Ένα τίποτα! Γι αυτό αποφάσισα να μην θρηνήσω πια και να προχωρήσω μπροστά." είπε με μια έντονη αποφασιστηκή φωνή που έκρυβε τρομερή λύπη μέσα της. "Και αυτή η συζήτηση τελειώνει τώρα! Θα μείνουμε στο γεγονός πως είσαι καλά και ξύπνια και θα προχωρήσουμε τις ζωές μας." συνέχισε με την ίδια φωνή. Η Freya την κοιτούσε ανήσυχα καταλαβαίνοντας την άσχημη ψυχολογική της κατάσταση. Όμως δεν συνέχισε την κουβέντα και προχώρησαν.

Εκείνη τη στιγμή ο Elijah χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της γιαγιάς της Aria. Εκείνη άνοιξε την πόρτα και το βλέμμα της πάγωσε πάνω του. Δεν περίμενε πως θα τον έβλεπε μπροστά της. "Γειά σου Aria." είπε με ένα χαμόγελο. "Μπορώ να περάσω;" ρώτησε ευγενικά. H Aria ένιωσε μια ανακούφιση να διαπερνάει το σώμα της όταν κατάλαβε πως ήταν αληθινός. Αμέσως όμως ένιωσε την ενοχή να την κουκουλώνει. Ένα δάκρι κύλισε στο δεξί της μάγουλο. "Συγγνώμη! Δεν ήθελα να το κάνω! Ο Klaus με απείλησε με την ζωή της Spencer και της Hanna και.....πανοικοβλήθηκα!" είπε μετανιωμένη. Ο Elijah της χαμογέλασε ελάχιστα. "Το ξέρω και σε συγχωρώ." απάντησε. Η Aria ξεφύσηξε ανακουφισμένη. "Σε ευχαριστώ. Πέρασε μέσα." είπε ήρεμα. Ο Elijah μπήκε μέσα στο σπίτι της και εκείνη έκλεισε την πόρτα. "Έκανα μια βόλτα στην πόλη σήμερα." είπε σοβαρά κάνοντας βόλτες στο σπίτι. "Και είδα ανθρώπους να πεθαίνουν αλλά και μερικούς βρικόλακες μαζί τους." συνέχισε και την κοίταξε. Εκείνη αναστέναξε. "Ναι...είναι αυτός ο απαίσιος ιός που έχει σκορπίσει σε όλη τη πόλη!" απάντησε σοβαρά και ανήσυχα. "Γνωρίζω γι αυτόν τον ιό Aria. Η Alison ήταν το πρώτο πειραματόζωο του Klaus." είπε σοβαρά. "Τι;!" αναφώνησε ξαφνιασμένη. Ένιωσε ένα πλήθος από ενοχιές να την χτυπάει. Ο Elijah ξεφύσηξε προβληματισμένος. "Μας είπε πως ο Klaus εμφανήστηκε μια φορά στο chambre de chasse όπου ήμασταν φυλακισμένοι και κάρφωσε μια ένεση με ένα παράξενο και όξυνο υγρό. Απο τότε η υγεία της χειροτερεύει και το χειρότερο είναι πως τώρα είναι εκεί μόνη της χωρίς να ξέρει πως να θεραπευτεί." εξήγησε με έναν στενάχωρο τόνο στην φωνή. Η Aria κάθισε αυθόρμητα στον καναπέ. Ένιωθε υπεύθυνη για ότι μου συνέβη. Έβαλε αναστατωμένη τα χέρια της στο κεφάλι της. "Εγώ φταίω!" είπε με ένταση και θυμό για τον εαυτό της. Ο Elijah την πλησίασε. Τον κοίταξε βουρκωμένη. "Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορείς τον ευατό σου." είπε προσπαθώντας να την ηρεμίσει. Όμως εκείνη σηκώθηκε απότομα κάνοντας κοφτές βόλτες στο σαλόνι αναστατωμένη. "Φυσικά και πρέπει να κατηγορήσω τον εαυτό μου! Μπορούσα να αρνηθώ και να παλέψω τον Klaus! Αλλά δίστασα φοβούμενη πως δεν είχα την δύναμη να του αντισταθώ!" απάντησε με περισσότερη ένταση στην φωνή της. Μερικά δάκρυα κύλισαν στα μάτια της. Κάποια κεριά που βρισκόταν στο σπίτι άναψαν απότομα. Φύσηξε δυνατός κύρος αέρας. Ο Elijah κατάλαβε πως η Aria δημιουργούσε αυτά τα φαινόμενα. Την πλησίασε και κοίταξε τα γεμάτα ενοχή και στεναχώρια πράσινα μάτια της. "Aria ξέρω πως νιώθεις αλλά ότι έκανες το έκανες για να προστατέψεις τις φίλες σου. Δεν ήθελες να κάνεις κακό στην Alison και δεν είχες ιδέα τι σκόπευε να της κάνει ο Klaus. Δεν φταις εσύ." είπε ήρεμα. "Όχι Elijah. Φταίω! Έκανα το ξόρκι και σας οδήγησα σε μια καταδίκη και πιο πολύ την Alison! Αν πεθάνει-" . "Μην το λες αυτό! Δεν θα πεθάνει!" απάντησε απότομα ο Elijah. "Θα βρούμε έναν τρόπο να την φέρουμε πίσω." συνέχισε. "Δεν μπορώ να σπάσω το ξόρκι Elijah! Δεν ξέρω τον τρόπο! Για να τον βρω πρέπει....." είπε σκεπτική. Ο Elijah την κοίταξε με μια απορία και έναν κρυφό φόβο. "....Να πάρω το βιβλίο με τα ξόρκια που χρησιμοποίησα στο σπίτι του Klaus. Αλλά βρίσκεται κάπου που ξέρει μόνο εκείνος οπότε θα πρέπει να κάνω μια μικρή κουβεντούλα μαζί του." συνέχισε με μια θυμωμένη φωνή γεμάτη από ανάγκη για εκδίκηση. Προχώρησε προς την έξοδο του σπιτιού της όμως την σταμάτησε ο Elijah μπαίνοντας μπροστά της. Την κοίταξε σοβαρά. "Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις αυτήν την παρανοϊκή κίνηση!" είπε αυστηρά. "Elijah με παρεξήγησες. Δεν σε ρώτησα. Ανακοίνωσα αυτό που θα κάνω." απάντησε αποφασιστηκά. Τέντωσε απότομα το δεξί της χέρι προς τα δεξιά και έδιωξε τον Elijah από κοντά της. Προχώρησε προς την έξοδο. Τον κοίταξε ξανά. "Είναι για την φίλη μου." είπε θέλοντας να τον πείσει. Έπιασε το πόμολο της ξύλινης πόρτας και την άνοιξε. Όμως δεν προχώρησε. Κοιτούσε ελαφρως ξαφνιασμένη το κατώφλι. Μπροστά της βρίσκονταν η Amelia και η Freya. Αμέσως τα κεριά έσβησαν και ο αέρας κόπασε. Ο Elijah την πλησίασε και είδε τις κοπέλες που στέκονταν μπροστά της. Η Freya του χαμογέλασε. "Γειά σου αδελφέ." είπε εύθυμα. Ο Elijah την αγκάλιασε αμέσως σφιχτά. "Χαίρομαι που είσαι καλά." είπε ανακουφισμένος και χαρούμενος. "Πως ξύπνησες;" ρώτησε η Aria την Freya. Την κοίταξε. "Η Amelia κατάφερε να σπάσει το ξόρκι." απάντησε. "Χρειαζόμαστε την βοήθεια σας." είπε η Amelia. "Περάστε μέσα." πρότεινε η Aria. Οι δύο κοπέλες μπήκαν μέσα στο σπίτι. "Γιατί χρειάζεστε την βοήθεια μας Amelia;" ρώτησε ο Elijah. "Πρέπει να σταματήσουμε τον Klaus. Αυτός ο ιός τον οποίο έχει σκορπίσει εξαπλώνεται παντού καθημερινά! Αν δεν κάνουμε κάτι σύντομα πιθανότατα θα πεθάνουμε όλοι!" είπε ανήσυχα. "Έχει δίκιο. Ο ιός είναι πολύ επικίνδυνος για όλους μας." συμφώνησε η Freya. "Και τι προτείνεται να κάνουμε; Να μονομααχίσουμε τον Klaus; Δεν έχουμε καμία ελπίδα σε αυτό!" είπε σοβαρά η Aria. "Το ξέρουμε αυτό. Πιστεύουμε πως ο μόνος τρόπος για να τον επαναφέρουμε είναι να του θυμήσουμε κάποιες στιγμές του εαυτού του και με τους αγαπημένους του." απάντησε η Amelia. "Δεν θα δουλέψει αυτό! Ο Niklaus εγκατέλειψε τα συναισθήματα του επειδή δεν ήθελε να θυμάται τις χαρούμενες στιγμές με τα άτομα που αγαπάει. Ο μόνος τρόπος για να τα επαναφέρουμε είναι να ζωντανέψουν η Raven και η Caroline. Αλλά αυτό είναι ακατόρθωτο!" είπε σοβαρά ο Elijah. "Εκτός εάν γίνεται να φέρουμε μια από τις δύο και συγκεκριμένα την Caroline!" είπε σκεπτική η Freya. Όλοι την κοίταξαν περίεργοι. "Τι εννοείς;" ρώτησε ο Elijah. "Πότε δεν βρήκαμε το πτώμα της Caroline ούτε κάποιο άλλο στοιχείο που να αποδεικνύει πως είναι νεκρή. Το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα βραχιόλι το οποίο φορούσε στο χέρι της αφού την είχε απαγάγει η Liana και είχε σβήσει την μνήμη της." εξήγησε. "Που θες να καταλήξεις;" ρώτησε η Aria. "Στο ότι η Liana έκανε ξόρκι στο βραχιόλι και στην Caroline ώστε να μην μπορεί να την βρει κάνεις!" είπε έντονα και ξαφνιασμένα η Amelia. "Ακριβώς!" απάντησε η Freya. "Δηλαδή λέτε πως υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα να είναι ζωντανή η Caroline;" ρώτησε η Aria. "Θα το μάθουμε μόνο εάν ψάξουμε." απάντησε σοβαρά η Freya. "Δεν μπορούμε να ψάξουμε όλο τον κόσμο!" είπε έντονα ο Elijah. "Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα διαφορετικό και αρκετά δυνατό ξόρκι εντοπισμού ώστε να την βρούμε." πρότεινε η Freya. "Όμως θα χρειαστώ και τις δύο." συνέχισε κοιτάζοντας την Amelia και την Aria. "Εντάξει. Ας προσπαθήσουμε." είπε με μια αισιόδοξη διάθεση η Aria.

Αργότερα είχαν βρει κάποια αντικείμενα της Caroline. Ήταν ακουμπισμένα πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Η Freya έκανε έναν κύκλο με αλάτι γύρω τους. Αφού τον ολοκλήρωσε τοποθέτησε κάποια κεριά γύρω από τον κύκλο, σηκώθηκε και κοίταξε τα κορίτσια. "Aria έλα και στάσου απέναντι μου και εσύ Amelia έλα δίπλα μου." είπε. Τα κορίτσια ακολούθησαν τις εντολές της και στάθηκαν στα σημεία που τους είπε. "Επαναλάβετε μετά από εμένα. Hérmånum enūdum idėntia." είπε. Όλες συγκεντρώθηκαν στις δυνάμεις τους. "Hérmånum enūdum idėntia" είπαν ομόφωνα. Αμέσως τα φώτα του σπιτιού έσβησαν και φλόγιες άναψαν έντονα στα κεριά. Ζεστός αέρας φύσηξε και παρέσυρε τα μαλλιά της καθεμιάς. Ο Elijah τις κοιτούσε υπομονετικά. "Hérmånum enūdum idėntia!" είπαν με περισσότερη ένταση στην φωνή τους. Ο αέρας δυνάμωσε. Οι φλόγιες έφτασαν μέχρι τς πρόσωπα τους. Όμως εκείνες δεν αντέδρασαν και συνέχισαν στο ξόρκι. "Hérmånum enūdum idėntia!!!" φώναξαν. Ο αέρας είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν δύσκολο να κρατήσουν την ισορροπία τους. Φύσηξε με περισσότερη δύναμη και σταμάτησε. Τα κεριά έσβησαν. Τα φώτα του σπιτιού άναψαν ξανά και τα κορίτσια άνοιξαν τα μάτια τους. Κοιτάχτηκαν στιγμιαία μεταξύ τους. "Τι έγινε; Βρήκατε κάτι;" ρώτησε με απορία ο Elijah. Τον κοίταξε η Aria με ένα στενάχωρο βλέμμα. "Το ξόρκι της Liana δεν καταστράφηκε ακόμη. Δεν μπορέσαμε να την βρούμε." είπε σοβαρά. Ξεφύσηξε αγχωμένος. "Ναι αλλά βρήκαμε κάτι άλλο που είναι αρκετά χρήσιμο." είπε η Amelia. "Τι;" ρώτησε. "Η Caroline είναι ζωντανή. Το ξόρκι έδειξε πως υπάρχει στον πλανήτη αλλά δεν μας έδειξε που βρίσκεται." εξήγησε. "Κάτι που δεν γινόταν την προηγούμενη φορά που το είχα προσπαθήσει." συμπλήρωσε η Freya. "Ναι αλλά μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε!" είπε με ένα ελάχιστο παράπονο στην φωνή της η Aria. "Θα ψάξουμε παντού μέχρι να την βρούμε." απάντησε η Amelia. Ο Elijah την κοίταξε έκπληκτος το ίδιο και η Aria. Δεν ήξεραν γιατί νοιαζόταν τόσο πολύ για την Caroline. "Ξέρω τι σκέφτεστε...αλλά δεν είμαι η Liana που ξέρετε εσείς. Δεν έχω σκοπό ούτε όρεξη να χρησιμοποιήσω κανέναν." είπε σοβαρά. Η φράση της τους έπεισε για την ώρα και ξεκίνησαν να ψάχνουν την Caroline.

Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας η Spencer και ο Damon έκαναν εξάσκηση στο πυκνό δάσος του Horrland. Μόλις είχαν ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα τους και είχαν καταλήξει σε μια όμορφη ρομαντική σχέση. Καθως έτρεχαν αστραπιαία μικρές δροσερές σταγόνες υγρασίας δρόσιζαν τα χέρια τους. Έφτασαν στην άκρη ενός βράχου. Κοίταξαν το ολοκάθαρο τοπίο που είχε απλωθεί μπροστά τους. Ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλει πίσω απο τα βουνά της πόλης και καθρεφτιζόταν πάνω στο κρυστάλλινο νερό της λιμνούλας που βρισκόταν ακριβώς από κάτω τους. Η Spencer κοιτούσε μαγεμένη την ομορφιά της φύσης. "Είναι απίθανο το τοπίο!" αναφώνησε ενθουσιασμένη. "Ναι πράγματι." συμφώνησε εύθυμα ο Damon. Τότε την τράβηξε απότομα κοντά του και την φίλησε. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας την μοναδική στιγμή. Απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλο και οι ζεστές ακτίνες του ήλιου πέρασαν ανάμεσα τους. Ο Damon της χαμογέλασε ευτυχισμένα. Ένα χαμόγελο που εκείνη δεν είχε ξαναδεί. "Γιατί χαμογελάς έτσι;" ρώτησε εύθυμα. "Επειδή είμαι χαρούμενος." απάντησε γεμάτος χαρά. Αμέσως την σήκωσε στην αγκαλιά του. "Εσύ με κάνεις χαρούμενο και το λατρεύω αυτό." συνέχισε. Εκείνη τον φίλησε. "Σε αγαπώ." ψυθήρισε όλο έρωτα. "Και εγώ." απάντησε με το ίδιο συναίσθημα. Ξαφνικά ένα βέλος με σιδερένια άκρη ήρθε επιθετικά προς το μέρος τους. Η Spencer μπήκε απότομα μπροστά στον Damon θέλοντας να τον προστατέψει. Το βέλος καρφώθηκε στο μπράτσο του αριστερού της χεριού. Έβγαλε μια κραυγή πόνου και γονάτισε. Ο Damon ξαφνιασμένος έσκυψε κοντά της και ξεκάρφωσε το βέλος από το χέρι της. "Τι στο καλό σκεφτόμουν;" ρώτησε ανήσυχος. "Θα σε χτυπούσε! Δεν μπορούσα να το αφήσω να συμβεί!"απάντησε κοιτάζοντας τον στα μάτια. Ο Damon την βοήθησε να σηκωθεί και κοίταξαν προς το πυκνό δάσος. Ένα νέφος με ομίχλη το είχε σκεπάσει. Στο βάθος του αχνοφαινόταν μια μορφή. Έμοιαζε σαν μια κοπέλα που φορούσε μια κόκκινη καμπαρντίνα με κουκούλα, μαύρο παντελόνι και μαύρα μποτάκια. "Ποιός στο καλό είσαι;" ρώτησε παραξενευμένος ο Damon. Όμως η μορφή ούτε που γύρισε να δείξει το πρόσωπο της. Ο Damon ετρεξε με αστραπιαία ταχύτητα προς το μέρος της. "Damon στάσου!" φώναξε έντρομη η Spencer. Όμως όταν έφτασε στο σημείο που βρισκόταν η μορφή, είχε εξαφανιστεί. Το νέφος της ομίχλης καθάρισε και φάνηκαν ξανά τα καταπράσινα ψηλά δέντρα. "Τι ήταν αυτό;" ρώτησε η Spencer. "Δεν έχω ιδέα. Αλλά καλό θα ήταν να προσέχουμε." απάντησε έντρομος καο γύρισαν γρήγορα σπίτι.

Στο μεταξύ ο Stefan ήταν στο σπίτι προσέχοντας την Hanna η οποία δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Ήταν πολύ αγχωμένος για την υγεία της. Με όλο το άγχος και την ανησυχία του είχε ξεχάσει να πιει ακόμη και αίμα! Έφυγε διψασμένος από το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν η Hanna, κατέβηκε τις σκάλες προς το υπόγειο, άνοιξε τον πελώριο άσπρο καταψύκτη και πήρε ένα σακουλάκι με αίμα. Ανέβηκε τις σκάλες άνοιξε το πλαστικό καλάμι και ήπιε λίγο. Όμως το έφτυσε αμέσως συνηδητοποιώντας πως ήταν γεμάτο με ερωλύνη. "Το παλιό κόλπο με την ερωλύνη! Πάντα πιάνει!" είπα με ένα πονηρό χαμόγελο. Με κοίταξε ξαφνιασμένος αλλά και χαρούμενος. "Τι κάνεις εδώ; Ήσουν φυλακισμένη." είπε παραξενευμένος. "Εξαιτίας της Aria ήμουν. Αλλά κατάφερα να βγω." απάντησα με ένα πονηρό βλέμμα. Ο Stefan πρόσεξε το χλωμό δέρμα μου και τους ανεπαίσθητους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου. "Δεν είσαι καλά! Κάθισε." πρότεινε ευγενικά. Ένιωθα κάπως ζαλισμένη αλλά δεν έπρεπε να δείξω αδυναμία. "Όχι είμαι εντάξει. Εσύ όμως δεν θα είσαι." είπα μυστηριώδης. "Τι εννοείς;" ρώτησε απορημένος. Πλησίασα ένα ξύλινο τραπεζάκι πιυ είχε πάνω του ένα μπουκάλι ουίσκι και δύο ποτήρια. "Υπάρχει ένας ιός που είναι που επικίνδυνος " είπα κάπως έβαζα ουίσκι σε ένα ποτήρι. "Ναι το γνωρίζω αυτό." είπε. Ον κοίταξα πίνοντας ουίσκι. "Ήξερες πως ο φίλος σου ο Klaus είναι υπεύθυνος γι αυτόν; Και πως κολλάνε όλοι ακόμη και εμείς." είπα με ένα πονηρό χαμόγελο. Ο Stefan με παρατήρησε και κατάλαβε τι εννοούσα. "Γι αυτό είσαι έτσι! Επειδή έχεις κολλήσει!" διαπίστωσε έκπληκτος. Τελείωσα το ουίσκι, τον πλησίασα και ον κοίταξα ανέκφραστη. "Και τώρα κόλλησες και εσύ." είπα σοβαρά. Γύρισα απότομα τον δεξιό καρπό μου προς τα αριστερά και έσπασε ο λαιμός του. Έπεσε κάτω αναίσθητος. Έβγαλα το τηλέφωνό μου από την τσέπη μου και κάλεσα τον αριθμό του Klaus. "Το έκανα." είπα αδιάφορα. "Υπέροχα! Πλησιάζεις όλο και περισσότερο στο να κερδίσεις την θεραπεία σου." απάντησε πονηρά. 'Ή να σε εξολοθρεύσω.' σκέφτηκα με ειρωνεία. "Θα τον φέρεις στο σπίτι μου και θα σου πω τι άλλο θέλω να κάνεις." συνέχισε και έκλεισε το τηλέφωνο. Πήρα τον Stefan στα χέρια μου και βγήκα από το σπίτι. Καθώς πλησιαζα το αμάξι μου ένιωσα μια έντονη αδυναμία να με διαπερνάει όμως το αγνόησα. Έβαλα τον Stefan μέσα μπήκα στην θέση του οδηγού και έφυγα.

Εκείνη τη στιγμή ο Edward και η Victoria ήταν ακόμη στο υπόγειο αλυσοδεμένοι. Αφού έδωσα τον Stefan στον Klaus πήγα να ελέγξω πως ήταν η Victoria και ο Edward. Άνοιξα την πόρτα του υπογείου και μπήκα μέσα. Με κοίταξαν σοβαρά. "Βλέπω είστε καλοί κρατούμενοι." είπα ειρωνικά. "Ναι δεν έχουμε και πολλές επιλογές με το ξόρκι που έχεις κάνει στις αλυσίδες." είπε εκνευρισμένα η Victoria. Έκανα έναν μομφασμό. "Γιατί είσαι ξύπνια είπαμε;" ρώτησα ειρωνικά. Έσφιξα την δεξιά μπουνιά μου και έκανα ένα ξόρκι ύπνου στην Namiria. Ένιωσε τα βλέφαρα της να βαραίνουν. Προσπάθησε να αντισταθεί στο ξόρκι αλλά δεν τα κατάφερε. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό μου. Πλησίασα τον Edward που την κοιτούσε με ένα ψυχρό αλλά και κρυφά ανήσυχο βλέμμα. Ψηλάφισα το κολιέ της Cassandra στον λαιμό μου. "Που το βρήκες αυτό;!" ρώτησε ξαφνιασμένος κοιτάζοντας το κολιέ. "Το θέμα δεν είναι που το βρήκα αλλά σε ποιόν ανήκει! Ή μάλλον σε ποιά." είπα με μια φωνή γεμάτη νόημα. Ο Edward κατάλαβε πως γνώριζα την ιδιοκτήτρια αυτού του κολιέ. "Τώρα που λύσαμε το μυστήριο πες μου. Ποιά είναι η Cassandra Fields;" ρώτησα απαιτητικά. "Μια κοπέλα που γνώριζα κάποτε..." είπε χωρίς να θέλει να μου αποκαλύψει περισσότερα. Όμως το κατάλαβα αμέσως. Πήρα μια καρέκλα που βρισκόταν πίσω μου, την έφερα μπροστά και έκατσα. "Αρα ήταν γκομενα σου! Πες μου τα πάντα γι αυτήν!" είπα με ένα διασκεδαστικό πονηρό βλέμμα. "Δεν έχω να πω κάτι που να καλύπτει αυτό που περιμένεις. Η Cassandra δεν ήταν κάτι σημαντικό." είπε σοβαρά. Όμως δεν τον πίστεψα. Κοιτούσε το κολιέ με ένα περίεργούφος που με έκανε να καταλάβω πως ίσως εκείνος της το έδωσε. "Εσύ της έδωσες αυτό το κολιέ έτσι δεν είναι; Άρα αυτό σημαίνει πως δεν ήταν μια απλή γκόμενα σου." είπα με ένα πονηρό βλέμμα. O Edward δεν απάντησε. "Edward πες μου. Δεν έχω συναισθήματα. Δεν θα με νοιάζει η σχέση πάθους ανάμεσα σε σένα και την Cassandra." είπα με ένα πονηρό ανέκφραστο βλέμμα που ήθελε με ζήλο να μάθει. Ο Edward πήρε μια βαθιά ανάσα. "Καλά! Εγώ έδωσα αυτό το κολιέ στην Cassandra.....Ήμασταν μαζί κάποτε και ήταν μια πολύ καλή περίοδος στην ζωή μου. Όλα ήταν υπέροχα μεταξύ μας μέχρι που...τρελάθηκε και εξαφανήστηκε." είπε. "Αυτό ήταν;! Απλά τρελάθηκε και εξαφανήστηκε;!" είπα απογοητευμένη. "Ναι Alison!" απάντησε σοβαρά. Σηκώθηκα από την καρέκλα και τον κοίταξα. "Δεν σε πιστεύω! Που είναι το δράμα, ο πόνος και ο θάνατος;!" είπα σαρκαστικά. "Συγγνώμη που στο χαλάω αλλά δεν υπήρχε τίποτα από αυτά." απάντησε αποφεύγοντας να ομολογήσει. Τον πλησίασα και κοίταξα τα ανήσυχα και σοβαρά χρυσοκόκκινα μάτια του. "Ξέρω πως λες ψέματα και θα στο αποδείξω."είπα πονηρά και έσπασα τον λαιμό του στρέφοντας απότομα το αριστερό που χέρι δεξιά. Έπεσε κάτω αναίσθητος. Έσκυψα κοντά το και ακούμπησα το κεφάλι του με τα δυο μου χέρια. Έκλεισα τα μάτια μου και μπήκα στο μυαλό του. Είδα όλη την ιστορία του με την Cassandra. Πως τρελάθηκε πόσο δυαντη ήταν η σχέση με τον Colden και πως κατέληξε σε αυτόν τον κόσμο φυλακών εξαιτίας του Edward. Απομακρύνθηκα από κοντά του και τον κοίταξα με ένα πονηρό αλλά και δυναμικό βλέμμα. "Στο είπα πως θα μάθαινα την αλήθεια." είπα και προχώρησα σπάζοντας τις αλυσίδες που τους κρατούσαν αιχμάλωτους με τις δυνάμεις μου.

Την ίδια στιγμή η Aria και ο Elijah μπήκαν στο μπαρ του Horrland. Κάθισαν στις μαύρες καρέκλες μπρξσα από ένα ξύλινο τραπεζάκι. Ήθελαν να κάνουν ένα διάλειμμα μετά από μι συνεχή κουραστική αναζήτηση για την Caroline. Μια ψηλή λεπτή γυναίκα με μαύρα μαλλιά πιασμένα σε κότσο και καστανά μάτια τους πλησίασε. Ήταν η σερβιτόρος. "Καλησπέρα. Τι θα θέλατε;"είπε με ευγένεια και έβγαλε από την τσέπη του μαύρου παντελονιού της το μαύρο σημειωματάριο της και το μπλε στυλό της. "Ενα ουίσκι για μένα." είπε η Aria. "Δύο για την ακρίβεια." συμπλήρωσε ο Elijah. Η γυναίκα τα σημείωσε και έφυγε από κοντά τους. Η Aria ξεφύσηξε κουρασμένη. "Μακάρι να υπήρχε ένας συντομότερος τρόπος να βρούμε την Caroline. Είναι κουραστικό όλο αυτό!" παραπονέθηκε. "Το ξέρω αλλά από την στιγμή που κανένα είδος μαγείας δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος." απάντησε ο Elijah. "Λες η Freya και η Amelia να βρήκαν κάποιοι στοιχείο;" ρώτησε. Η σερβιτόρα έφερε τα ουίσκι. "Ευχαριστούμε." είπε ο Elijah. Εκείνη του χαμογέλασε ελάχιστα και έφυγε. Ο Elijah πήρε το ένα ποτήρι στο αριστερό του χέρι και ήπιε λίγο. "Αν είχαν βρει κάτι υποθέτω πως θα μας είχε ειδοποιήσει." είπε κάπως σκεπτικός. "Δεν εμπιστεύεσαι πως η Amelia είναι με το μέρος μας. Σωστά;" είπε απορημένη η Aria και ήπιε λίγο ουίσκι. "Καταλαβαίνω τον λόγο που την συμπαθεί η Freya όμως γνωρίζω πολύ καλά την αγάπη που τρέφει για την Liana. Κάποτε σκότωσε την Carmen Dilaurentis μια πρόγονο της Alison και ερωμένη του Klaus προκυμένου να μας εκδικηθεί....Απλώς θα χρειαστώ χρόνο μέχρι να διαβεβαιώσω πως αξίζει την εμπιστοσύνη μου." εξήγησε σοβαρά. "Ναι καταλαβαίνω τι λες και το σέβομαι. Αλλά εγώ πιστεύω πως έχει αλλάξει." απάντησε ήρεμα και ήπιε λίγο ακόμη ουίσκι. Καθώς έπινε πρόσεξε μια μαύρη μικρή τετράγωνη τηλεόραση που βρισκόταν κρεμασμένη λίγο πιο πάνω από την κάβα με τα ποτά. Ήταν ανοιχτή και έδειχνε το πρόγραμμα με τις καθημερινές ειδήσεις. Ξαφνικά η Aria είδε κάτι απροσδόκητο. Ένιωσε το ουίσκι να την πνίγει. Έβηξε στον δεξιό της αγκώνα. "Είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος ο Elijah. Τον κοίταξε. "Κοίτα πίσω σου." του είπε με ένα βλέμμα κολλημένο πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης. Ο Elijah κοίταξε την τηλεόραση. Άκουσε την δημοσιογράφο στο πρόγραμμα των ειδήσεων να λέει για μια παράξενη επίθεση ενός άγριου ζώου σε δύο φυλακές ενός δάσους λίγο πιο έξω από το Horrland. Ο Elijah και η Aria κοιτάχτηκαν αμέσως έκπληκτοι. "Η Caroline! Προσπαθεί να έρθει εδώ!" ψυθήρισε με έκπληξη. "Έστειλα μίνημα στην Freya και στην Amelia. Πάμε να την βρούμε." απάντησε σοβαρά η Aria. Σηκώθηκαν απότομα από το τραπέζι και βγήκαν από το μπαρ.

Λίγες ώρες αργότερα εγώ βρισκόμουν στο σπίτι του Klaus. Μαζί παρατηρούσαμε μια μάγισσα όπου είχε αναγκάσει εκείνος να κάνει πειράματα στον Stefan όπου αφορούσαν τον ιό. Ο Klaus ήθελε να βεβαιώσει πως τίποτα δεν θα νικούσε αυτόν τον ιό. Ο Stefan υπέφερε σωματικά. Ένιωθε όλα τα όργανα του σώματος του να μουδιάζουν στιγμιαία ξανά και ξανά. Ένιωθε έναν έντονο κόμπο στον λαιμό του και συχνά έβηχε αίμα. Τον κοιτούσα αδιάφορα. Υπό άλλες συνθήκες θα τον έσωζα από αυτό το φρικτό βασανιστήριο όμως δεν ενδιαφερόμουν για αυτόν. Το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η εκδίκηση μου από τον Klaus. Ήθελα να τον κάνω να υποφέρει! Ήθελα να τον συνθλίψω με όλη μου την δύναμη! Είχα μάθει από κάποιους ανθρώπους που είχα ψυχαναγκάσει πως η Caroline ήταν ζωντανή και πως ερχόταν προς το Horrland. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να την εμφανίσω μπροστά στον Klaus και μετά να την χρησιμοποιήσω ως πλεονέκτημα για να τον εκδικηθώ όπως του αξίζει. Ένα σατανικό χαμόγελο ήθελε να ξεγλιστρήσει από τα χείλη μου καθώς σκεφτόμουν όλα όσα ήθελα να του κάνω. Όμως το συγκράτησα και παρέμεινα ανέκφραστη να κοιτάζω τον Stefan. Τότε άκουσα τον τσιριχτό ήχο του κουδουνιού του σπιτιού. "Πήγαινε άνοιξε αγάπη." με πρόσταξε ο Klaus. Δεν απάντησα και προχώρησα προς την εξώπορτα. 'Το κεφάλι σου θα έπρεπε να ανοίξω στα δύο!" σκέφτηκα τσαντισμένα καθώς πλησιαζα. Άνοιξα την πόρτα. Όμως κανένας δεν ήταν απέξω. Αναστέναξα ενοχλημένη. "Αλήθεια τώρα; Πρέπει να κάτσω να ασχοληθώ με ανούσια παιχνιδάκια;" είπα αδιάφορα. "Alison!" άκουσα έναν γνωστό ψύθηρο. Είδα την Addison να κρύβεται πίσω απο κάποιους θάμνους. Φορούσε μαύρα ρούχα ώστε να μην γίνεται εύκολος στόχος. Την πλησίασα ελάχιστα. Την κοίταξα αδιάφορα. "Τι κάνεις εδώ;" ρώτησα. Με αγκάλιασε ανακουφισμένη. Σιχάθηκα την στιγμή και την απέφυγα. "Ήρθα να σε βοηθήσω. Έμαθα πως βγήκες από αυτήν την φυλακή και ήρθα να σε βοηθήσω να ξεφύγεις και από την φυλακή του Klaus." είπε με ένα φιλικό καλοσυνάτο και αθώο βλέμμα. Ήταν τόσο ενοχλητική και ταυτόχρονα αποκρουστική αυτή η κοπέλα. Δεν βοηθούσε ποτέ κανέναν! Πάντα ήταν ένα θύμα. "Και ποιός σου είπε πως χρειάζομαι βοήθεια; Εξάλλου αν χρειαζόμουν σίγουρα δεν θα ήταν η δική σου." είπα απωθητικά θέλοντας να την απομακρύνω από κοντά μου. "Εγω....απλά ήθελα να σε βοηθήσω." είπε διστακτικά. "Αυτό είναι το πρόβλημα με εσένα Addison! Προσπαθείς να βοηθήσεις τους ανθρώπους γύρω σου και καταλήγουν να βοηθούν εσένα διότι πάντα κάτι συμβαίνει και κάποιος σε αιχμαλωτίζει ή σε πληγώνει ή κάνει κάτι που θα σε εκτοξεύσει αμέσως στο επίκεντρο της προσοχής. Και όλοι καταλήγουν να ασχολούνται μαζί σου ξεχνώντας το αληθινό πρόβλημα που σίγουρα δεν είσαι εσύ." είπα με ένταση και κακία στην φωνή μου. Με κοίταξε με ένα πληγωμένο και βουρκωμένο βλέμμα έτοιμη να κλάψει. "Κατάλαβες τι σου ειπα; Τώρα θα κλάψεις και θα μετατρέψεις τα πάντα σαν να ήταν δικό σου πρόβλημα. Αλλά δεν είναι. Οι εγωκεντρικοί άνθρωποι είναι τοξικοί για τον καθέναν. Γι αυτό φύγε και άσε εμάς να λύσουμε όλα τα προβλήματα μόνοι μας!" συνέχισε με το ίδιο βλέμμα. Τα λόγια μου ήταν σκληρά αλλά ειλικρινή. Ήταν πάντα ένα αγκάθι στον λαιμό όλων μας κάτι που έπρεπε να αλλάξει. Εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι της και έφυγε αμίλητη δακρίζοντας. Την κοίταξα ανέκφραστη. Μπορει αυτά που έλεγα να ήταν αλήθεια όμως διάλεξα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να τα εκφράσω. Κάτι που θα καταλάβαινα πολύ καιρό αργότερα!
Μπήκα μέσα στο σπίτι. "Τι έγινε; Ποιός ήταν στην πόρτα;" ρώτησε ο Klaus. "Κανένας σημαντικός." απάντηα. Πρόσεξα πως ο Stefan είχε λιποθυμήσει από τα πολλά πειράματα αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.

Στο μεταξύ η Raven πλησίασε τον Colden ο οποίος βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο του σπιτιού του καθισμένος στο κρεβάτι του. Δίπλα του βρίσκονταν διάφορα ανοιχτά βιβλία με ξόρκια τα οποία ξεφϋλιζε με μανία θέλοντας να βρει το ξόρκι που θα τους ελευθέρωνε. "Γειά." είπε η Raven ήρεμα. Την κοίταξε με χαρά. "Γειά. Είσαι καλά τώρα;" είπε με ενδιαφέρον στην φωνή του. "Ναι και συγγνώμη. Δεν έπρεπε να κρίνω την Cassandra." είπε μετανιωμένη. Ο Colden της χαμογέλασε γλυκά. "Δεκτή η συγγνώμη σου." απάντησε ήρεμα. Η Raven κάθισε δίπλα του. "Βρήκες κάτι;" ρώτησε. "Ναι! Βρήκα το ξόρκι που θα μας βγάλει εδώ. Το μόνο που θα χρειαστούμε είναι το αντικείμενο και την καθημερινή έκλειψη να το κάνουμε. Μόνο έτσι θα βγούμε από εδώ." είπε. "Χμ! Ενδιαφέρον!" απάντησε η Raven. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο ήλιος καλύφθηκε από το φεγγάρι και από κάποια σκούρα σύννεφα. "Αρα το μόνο που πρέπει να κανόνουμε είναι να βρούμε το αντικείμενο δηλαδή το κλειδί για να βγούμε από εδώ!" συμπέραινε η Raven. "Ακριβώς!" συμφώνησε ο Colden. Κρύος αέρας φύσηξε προς το μέρος τους. "Και ποιό είναι το ξόρκι;" ρώτησε η Raven. "Είναι αρκετά εύκολο. Seguinas trívīrum negunas edėvnis. Όταν κάνουμε το ξόρκι το φεγγάρι θα εμφανιστεί και θα φύγουμε." απάντησε ο Colden. "Seguinas trívīrum negunas edėvnis." επανέλαβε σκεπτική η Raven. Αμέσως τα μάτια της πήραν ένα λαμπερό άσπρο χρώμα και κοίταξε αυθόρμητα τον ουρανό. Φύσηξε έντονος κρύος δυνατός αέρας. Η Raven επαναλάμβανε το ξόρκι ξανά και ξανά. Κάθε φορά που το έλεγε τς μάτια της έλαμπαν όλο και περισσότερο! Ο Colden την κοιτούσε εκστασιασμένος. Τότε πρόσεξε το φεγγάρι που αχνοφαινόταν έξω από το μεγάλο παράθυρο του σπιτιού. Κοίταξε την Raven με ενθουσιασμό και έκπληξη. Εκείνη σταμάτησε απότομα το ξόρκι. Τα μάτια της πήραν το βιολετί χρώμα τους. Κοίταξε τον Colden μπερδεμένη. "Raven, εσύ είσαι το κλειδί για να βγούμε από εδώ!" αναφώνησε χαρούμενος. Το βλέμμα της έλαμψε από χαρά. Ετρεξε κοντά του, τον αγκάλιασε σφιχτά και καθώς ξεγληστρούσε από την αγκαλιά του τον φίλησε. Εκείνος το απόλαυσε. Ομως όταν συνηδητοποίησαν τι έκαναν απομακρύνθηκαν απότομα ξαφνιασμένοι. Ακολούθησε μια σύντομη αλλά και τρομερά άβολη σιωπή ανάμεσα τους. "Εμ....εγώ..." ψελλησε η Ravem περιμένοντας να πει κάτι ο Colden. Τον κοίταξε δειλά. Έβλεπε πως δεν είχε πρόθεση να πει κάτι. "Καλύτερα να πηγαίνω..." συνέχισε με δισταγμό και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όμως ο Colden δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι. "Raven περίμενε!" αναφώνησε και την ακολούθησε. Μπήκε μπροστά της. "Ας το συζητήσουμε." πρότεινε. "Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα." τον αποθάρρυνε εκείνη. Ο Colden έπιασε το ζεστό της χέρι. Ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ. Νόμιζε πως θα εκραγεί! "Είναι φανερό πως υπάρχει κάτι παραπάνω από φιλία ανάμεσα μας. Δεν πιστεύω πως θα ήταν καλό να το κρατάμε μέσα μας." είπε με ένα ήρεμο και γλυκό χαμόγελο. Η Raven τον κοίταξε στα μάτια. Όταν σήκωσε το κεφάλι της εκδηλώθηκε αυτός ο κρυφός έρωτας που έτρεφε για εκείνον και που προσπαθούσε μάταια να κρύψει βαθιά μέσα της. "Εγώ απλά.....μου αρέσεις πολύ Colden!" παραδέχτηκε. Ένα γλυκό και ευχαριστημένο χαμόγελο ήρθε στα χείλη του Coldσen με την απάντηση της. Την πήρε στην αγκαλιά του και την φίλησε με πάθος δηλούντος πως ένιωθε το ίδιο για εκείνη.

Μια εβδομάδα μετά

Η Jacqueline πήρε μια απότομη εισπνοή και ανασηκώθηκε απότομα. Βρισκόταν ξαπλωμένη σε ένα διπλό κρεβάτι με απαλό στρώμα και άσπρα σεντόνια. Πρόσεξε πως το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν ήταν αρκετά ευρύχωρο. Απέναντι της υπήρχαν δύο άσπροι καναπέδες, δύο πολυθρόνες και ένα ξύλινο τραπεζάκι στην μέση. Δεξιά της υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο γραφεία με μια μαύρη πολυθρόνα με ροαδάκια. Ξαφνικά πρόσεξε τον Liam που βρισκόταν κοντά της. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησε με έντονη απορία. "Εγώ σε έφερα εδώ. Αυτό είναι το σπίτι μου." εξήγησε ήρεμα. "Γιατί με έφερες εδώ;" ρώτησε με περισσότερη απορία. "Επειδή δεν μπορούσα να σε βλέπω μαχαιρωμένη. Και ήξερα πως στα χέρια του αδελφού σου δεν θα είχες καλή κατάληξη οπότε αποφάσισα να σε πάρω ώστε να σε προστατέψω." εξήγησε. Η Jacqueline δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο της καλής του συμπεριφοράς προς εκείνη. Όμως ένα μέρος του εαυτού της χαιρόταν με αυτήν. "Δεν έχω τι να πω!" αναφώνησε έκπληκτη. Κάθισε δίπλα της και την κοίταξε ήρεμα. "Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Απλώς κάθισε εδώ για να είσαι ασφαλής. Δεν θα ήθελα να σου συμβεί κάτι." είπε και της χαμογέλασε ελάχιστα. Η Jacqueline κατάλαβε πως την συμπαθούσε αρκετά. Ο Liam σηκώθηκε και πλησίασε την έξοδο. "Αν χρειαστείς κάτι εγώ και οι υπόλοιποι κυνηγοί του σπιτιού είναι στην διάθεση σου." είπε ευγενικά. "Ευχαριστώ Liam." απάντησε ήρεμα η Jacqueline. Εκείνος της χαμογέλασε λιγάκι και έφυγε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Η Jacqueline κατάλαβε πως κατι ένιωθε γι αυτήν. Ίσως κάτι περίπλοκο αλλά ήταν ένα δυνατό αίσθημα. Κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ώστε να προστατέψει άτομα που αγαπάει. Γι αυτό αποφάσισε να μείνει κοντά στον Liam για την ώρα.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!😊😊

Πως σας φάνηκε;😁

Γράψτε εντυπώσεις ή απόψεις στα σχόλια!😁

Και εμείς τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!❤️❤️

Φυλάκιαααα!!😘