Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως η Addison μπορεί να φταίει για τον θάνατο της μητέρας μου. Τώρα την μισούσα ακόμα πιο πολύ. Ο Noel προσπαθούσε να με ηρεμίσει. Κάτι μου έλεγε αλλά εγώ δεν τον άκουγα. Ήμουν τόσο θυμωμένη που το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα σκοτώσω την Addison! Τότε ούρλιαξα από τον θυμό μου και από την λύπη μου. Όλα τα φώτα που υπήρχαν στον δρόμο και στα σπίτια πήραν φωτιά και καταστράφηκε. Ο Noel έκανε 2 βήματα πίσω έντρομος. Κατάλαβε ότι εγώ το προκάλεσα αυτό. Αφού ηρέμισα λίγο σηκώθηκα. "Ας την θάψουμε κάπου." είπα ήρεμη σαν να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό. "Σ-Σίγουρα.........;" με ρώτησε με φόβο. "Ναι Noel σίγουρα. Πάμε να την θάψουμε κάπου." . Θάψαμε την μητέρα μου στο νεκροταφείο του Ravenswood. "Τελικά μητέρα σε έθαψα εγώ." μουρμούρισα κοιτάζοντας το χώμα. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου και μετά έφυγα.

Έφτασα στο κρυσφίγετο του Klaus. "Μπα...μας θυμήθηκες;" είπε ειρωνικά. "Παράτα με Klaus! Δεν έχω χρόνο γι αυτό." είπα εκνευρισμένη και έφυγα. Πήγα στο σχολείο του Horrland και βρήκα την Addison. Την άρπαξα και την πήγα στο κρυσφίγετο. Την κόλλησα στον τοίχο και την χτυπούσα συνέχεια. "Γιατι σκότωσες την Jessica;" την ρώτησα οργισμένη. Δεν ήθελα να αποκαλύψω ότι ήταν η μητέρα μου. Θα έδειχνα αδύναμη στον Klaus και δεν το ήθελα. "Μα ποιά εννοείς;" με ρώτησε τρομαγμένη. "Σταμάτα Addison!" της φώναξα και την πέταξα στον άλλο τοίχο. Τότε ήρθε ο Klaus και άρχισε να την χτυπάει και να της πίνει το αίμα . Εκείνη την στιγμή ήρθε ένας ψηλός τύπος με μαύρα μαλλιά και καφέ μάτια. "Αφήστε την!" είπε."Emile! Φύγε από εδώ!" φώναξε ανήσυχη η Addison. Από ότι καταλαβα αυτός ήταν το αγόρι της .Προσπάθησε να χτυπήσει τον Klaus αλλά τον σταμάτησα και τον πέταξα στον τοίχο. "Μην μπλέκεσαι στις δουλειές άλλων!" είπα οργισμένη. "Ειναι αθώα! Δεν της αξίζει αυτό που της κάνετε! Η Adsison τους αγαπάει όλους!". "Αν τους αγαπούσε όλους δεν θα σκότωνε την μ......" εκεί σταμάτησα. Δεν έπρεπε να αποκαλύψω τίποτα σε κανένα. Έτσι έπιασα τον Emile από την μπλούζα και τον πεταξα σε κάτι γυαλιά. Η Addison φωναξε "EMILE!!" φώναξε και έκλαψε. Τότε ήρθε η Raven και κράτησε το χερι του Klaus. "Μπαμπα αλήθεια τι κερδίζεις με αυτό; Μπορεί να πιστεύουν όλοι οτι είσαι απαίσιο πλασμα αλλά εγώ έχω δει ότι έχεις και καλή πλευρά. Άσε πίσω το παρελθόν, το μίσος και την οργή σου και κάνε μια νέα αρχή. Συγχώρεσε την και θα δεις ότι δεν θα το μετανιώσεις.". Τα λόγια της ήταν πράγματι πολύ πειστικά. Ο Klaus την κοίταξε νοσταλγικά και έφυγε. Έπιασα την Addison για να την σκοτώσω άλλα με σταματησε η Raven και μου είπε." Η οργή σου θα σε σκοτώσει Alison." είπε απότομα και εξαφανήστηκε μαζί με την Addison και τον Emile.

Έψαχνα τον Klaus αρκετές ώρες αλλά δεν τον βρήκα πουθενά. Γύρισα στο κρυσφίγετο. Κάθισα στον καναπέ. Υπήρχε ένα μπουκάλι γεμάτο με ουίσκι στο τραπεζάκι και διπλα δύο ποτήρια. Άνοιξα το μπουκάλι και έβαλα λίγο στο ένα ποτήρι. Καθώς έπινα σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν αυτές τις μέρες. Αν με ρωτούσε κάποιος πριν από λίγο καιρό αν πιστεύω σε όλα τα υπερφυσικά πλάσματα θα γελούσα και θα τον κορόιδευα αλλά τώρα.....τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τώρα είμαι και εγώ ένα από αυτά τα πλάσματα. Δεν το είχα συνηθίσει. Μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι είμαι κάτι υπερφυσικό. Έβαλα ξανά λίγο ουίσκι στο ποτήρι και ήπια. Τότε άκουσα την πόρτα να κλείνει και ήρθε ο Klaus. "Επειτέλους!"
αναφώνησα. "Μα που ήσουν τόσες ώρες; Σε έψαχνα παντού!" ρώτησα απαιτητικά και ήπια λίγο ακόμη ουίσκι. "Καναμε πολλά λάθη Alison." είπε με σκυμμένο το κεφάλι. Ξεροκατάπια από το ποτό. Παραξενευτηκα! Αυτό που έλεγε ήταν τρελό γι αυτόν! "Εισαι μαγεμένος; Γιατί αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να βρω!" απάντησα ελαφρώς θυμωμένα. Δεν είχα όρεξη να ακούσω κάτι που θα με εκνεύριζε κι άλλο. "Είμαι πιο συνηδητοποιημένος από ποτέ. Έκανα πολλά λάθη στην ζωή μου. Δεν θα συνεχίσω να κάνω τα ίδια. Μπορώ να αλλάξω και εσύ μπορείς. Μπορούμε να την συγχωρέσουμε." είπε αποφασιστηκά και ήρεμα. Αυτά που έλεγε με εξόργισαν! "Δεν είναι δυνατόν να συγχωρέσουμε αυτήν την μαλακισμενη! Εχεις ιδέα τι εχει κανει ;!!" φώναξα εξοργισμένη. Τότε με κόλλησε στον τοίχο. "Alison, το μίσος και η οργή δεν βοηθούν! Το έμαθα πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά τα συναισθήματα τυφλώνουν και κάνεις πράγματα που θα μετανιώσεις. Σε όλη μου την ζωή θυσιαζα αθώους ανθρώπους και σκότωνα άλλους για να πάρω αυτό που θέλω. Όμως αυτό δεν θα συνεχιστεί πια!" είπε προσπαθωντας ένα με πείσει. Έσπρωξα εκνευρισμένη να χέρια του από πάνω μου. "Η Raven στα είπε όλα αυτά έτσι δεν είναι; Η αγαπημένη σου κορούλα που δεν μπορείς να της χαλάσεις χατίρι. Έλεος Klaus και σε είχα για πιο έξυπνο! Από οτι φαίνεται όμως έκανα λάθος. Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από την χαζοκορουλα σου!" απάντησα με κακία αλλά και με νεύρα. Εκείνη τη στιγμη με πέταξε στον απέναντι τοίχο και με έπιασε από τον λαιμό πολύ σφιχτά. Σχεδόν δεν μπορούσα να αναπνεύσω. "Αν ξαναμιλήσεις άλλη μια φορά έτσι για την κόρη μου θα είναι και το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις!"με απείλησε. Μου έχωσε ένα μαχαίρι στα πλευρά και έφυγε. Πονούσα αρκετά καθώς έβγαζα το μαχαίρι από τα πλευρά μου. Έβρεξα μια πετσέτα με νερό και καθάρισα την πληγή. 'Ο Klaus με πρόδωσε. Ήταν που εγώ θα τον πρόδιδα! Θα τον εκδικηθώ όμως τον άχρηστο!' σκέφτηκα. Ένιωσα μια τεράστια οργή και άρχισα να καίω όλο το σπίτι. Μου άρεσε που έβλεπα το σπίτι να καιγόταν. Αυτό μου έδειχνε ότι όντως έχω δύναμη και ότι μπορώ να κάνω ότι θελω με αυτήν. "Και αυτό είναι μονο η αρχή." είπα κακιασμένα και ένα κακό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤