Η νύχτα είχε σκεπάσει το δάσος. Ο Alfred έκανε ένα βήμα προς το μέρος μας. Ο Klaus μπήκε αμέσως μπροστά μου. "Φύγε όσο έχω καλή διάθεση." είπε με εκνευρισμό. Τότε ο Ted έκανε ένα ξόρκι και ο Klaus άρχισε να πονάει φρικτά στο κεφάλι του. "Δεν είσαι σε θέση να δίνεις διαταγές Ιβρύδιο." είπε με κακία ο Alfred. Με πλησίασε περισσότερο. Έβγαλα ένα μαχαίρι από την τσάντα μου και έστρεψα την λεπίδα προς το μέρος του. "Μην τολμήσεις να πλησιάσεις άλλο!" είπα όσο πιο αποφασιστηκά μπορούσα. Προσπαθούσα να κρύψω τον φόβο μου. "Δεν είχα σκοπό αλλά μην ανησυχείς.....δεν θα σου κάνω κακό." με διαβεβαίωσε ο Alfred. "Ακόμα." συμπλήρωσε ο Ted. Γύρισα και τον κοίταξα. Έβλεπα το ανεξήγητο μίσος και την κακία στα μάτια του. Ήθελε να με σκοτώσει και ήξερα πως θα έκανε τα πάντα μέχρι να με δει νεκρή. "Ted....θα ήθελα να μιλήσω μόνος μου με την Alison. Πάρε τον Klaus και πήγαινε κάπου αλλού." είπε ο Alfred. Ο Ted χαμογέλασε πονηρά και σήκωσε τον Klaus με τις δυνάμεις του. Έτρεξα να τον σταματήσω αλλά με ακινητοποήεισε ο Alfred. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Είχα παγώσει. "Εσύ θα μείνεις εδώ. Πρέπει να σου μιλήσω." είπε απαιτητικά. "Δεν θέλω να σε ακούσω!" του απάντησα με απέχθεια. Με κοίταξε. "Δεν έχεις και πολλές επιλογές γλυκιά μου." είπε κακιασμένα. Έκανε μια παύση και συνέχισε. "Προφανώς θα είσαι περίεργη να μάθεις πως είμαι εγώ ο βιολογικός πατέρας σου."."Ναι!....Δεν μαθαίνω κάθε μέρα ότι έχω έναν πατέρα που έχει έναν γιο και θέλουν μαζι να με σκοτώσουν....." είπα ειρωνικά. Με κοίταξε. "Θες να μάθεις την αλήθεια ή όχι;" ρώτησε. "Αχ.....καλά λέγε." απάντησα με εκνευρισμό. "Πριν από 18 χρόνια γνώρισα την Jessica. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα μπαρ. Με εντυπωσίασε ο χαρακτήρας της. Ήταν γενναία, γλυκιά, αποφασιστική......Αφού βγήκαμε αρκετές φορές, μετά από λίγο καιρό μου εκμυστυρεύτηκε το μυστικό της. Ήταν μάγισσα. Της είπα και εγώ ότι ήμουν μάγος και εντυπωσιάστηκε με την δύναμη μου. Περάσαμε αρκετό καιρό σαν φίλοι και ακόμη περισσότερο σαν ζευγάρι. Ήμασταν πράγματι πολύ ευτιχισμένοι και θα κάναμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο......Μετά από δύο χρόνια γεννήθηκες εσύ. Ήσουν το πιο όμορφο και γλυκό μωρό του κόσμου. Όταν σε είδε η μητέρα σου για πρώτη φορά είπε: 'Αυτό το μωρό θα γίνει μια ξεχωριστή κοπέλα.' και πράγματι αυτό έγινε. Είσαι ξεχωριστή και η μητέρα σου το ήξερε αυτό από την πρώτη στιγμή.....Μετά από λίγους μήνες ήρθε η Wanda μαζί με τον Ted. Ήταν η μητέρα του. Η Jessica εκνευρίστηκε τόσο πολύ που είχα πάει με άλλη. Έτσι σε πήρε και έφυγε. Δεν με άφηνε ούτε να σε βλέπω. Μετά από λιγο καιρό έμαθα ότι η Jessica είχε μια άλλη μεγαλύτερη από εσένα. Την Marlissa. Είχε παντρευτεί τον Kenneth αλλα η Marlissa είχε γεννηθεί πριν γνωρίσω την Jessica. Πριν από τρεις μήνες ήρθε να με βρει. Ήταν απελπισμένη. Μου είπε ότι σε έθαψε πριν από λίγο καιρό επειδή η Marlissa σε σκότωσε. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήσουν νεκρή. Είπα στην Jessica ότι αυτή έφταιγε που πέθανες. Δεν το παραδεχόταν. Είπε πως δεν ήξερε τις προθέσεις της Marlissa και δεν πρόλαβε να σε σώσει. Είχαμε έναν πολύ άσχημο καβγά. Παλέψαμε με όλη μας την δύναμη. Κάποια στιγμή η Jessica συνηδητοποίησε πως δεν μπορούσε να με νικήσει. Φυσικά και δεν μπορούσε.....αφού ήμουν και είμαι ανίκητος! Έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αλλά ή ανάγκη μου για να πάρω εκδίκηση ήταν τόσο μεγάλη που την κυνήγησα....και δεν τρέχω ποτέ πίσω από μια γυναίκα. Έφτασε στο σπίτι της στο Ravenswood και πριν προλάβει να κάνει ένα ξόρκι προστασίας την χτύπησα με τις δυνάμεις μου. Έπεσε στο χώμα και άρχισε να αιμοραγεί. Τότε ήρθε μία ξανθιά κοπέλα. Με κοιτούσε με θαυμασμό. Με ευχαρίστησε και μου είπε πως θα είναι κοντά μου από εδώ και στο εξής. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Με ακούμπησε στον ώμο και τότε όλα έσβησαν. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα εσένα να σκοτώνεις την Jessica. Προσπάθησα να σε σταματήσω αλλά με είχες ακινητοποιήσει. Μόλις την σκότωσες, άφησες το πτώμα της στο χώμα και εξαφανήστηκες. Από τότε σε ψάχνω. Μπορεί να είχα τσακωθεί πολύ άσχημα με την Jessica εκείνη την μέρα αλλά ακόμη την αγαπούσα και έπρεπε να πάρω την εκδίκηση μου γι αυτήν." είπε με ένα δολοφονικό ύφος. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως αυτή η κοπέλα για την οποία μιλούσε ήταν η Addison. Την είχα ικανή να είχε μεταμορφωθεί σε εμένα προκυμένου να πετύχει τον στόχο της. "Δεν σκότωσα εγώ την μήτερα μου! Αυτή η κοπέλα που είδες....αυτή την σκότωσε!" είπα έντονα.
"Αυτή η κοπέλα μου στάθηκε και μου στέκεται ακόμα! Έχει αγαθή ψυχή και δεν μπορείς να το κατλαβεις αυτό γιατί έχεις μόνο μίσος και κακία μέσα σου. Είσαι ένα τέρας Alison!" είπε με θυμό. "Δεν είμαι εγώ το τέρας αυτή είναι! Δεν βλέπεις πόσο προφανές είναι; Σε υπνώτισε για να σε στρέψει εναντίον μου! Γιατί δεν θέλεις να το καταλάβεις;" είπα με θυμό και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου. "Σταμάτα με τα ψέματα! Δεν την ξέρεις καθόλου!" είπε με οργή και με έσπρωξε με τις δυνάμεις του. Χτύπησα πάνω σε ένα δέντρο και έπεσα στο χώμα. Ο Alfred σηκώθηκε ψηλά στον ουρανό, ξερίζωσε όλα τα δέντρα που βρισκόντουσαν γύρω μου και τα έστεψε προς το μέρος μου. "Βλέπω την αγάπη σου για μένα! Ήταν αξεπέραστη μέχρι που ήρθε αυτή η κοπέλα!" φώναξα ειρωνικά. "Οχι.....ήταν αξεπέραστη μέχρι που σκότωσες την μητέρα σου." είπε με θυμό ο Alfred και άφησε όλα τα δέντρα να πέσουν πάνω μου. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να τα αποφύγω. Ο Alfred με έπιασε με τις δυνάμεις του και με σήκωσε ψηλά. "Δεν μπορείς να ξεφύγεις πια." είπε με κακία. Ξερίζωσε ακόμη τρία δέντρα, τα έφερε προς το μέρος μου και πριν προλάβουν να με χτυπήσουν κάτι τον σταμάτησε και τον έριξε στο χώμα. Ήταν μια κοπέλα ντυμένη στα μαύρα. Ήταν λεπτή και είχε μαύρα μακριά μαλλια και μαύρα μάτια.

Έμοιαζε σαν να ήταν πνεύμα! Με έπιασε με τις δυνάμεις της προτού χτυπήσω και με ακούμπησε με ασφάλεια στο χώμα. Πλησίασε τον Alfred και τον πέταξε με πολύ μεγάλη δύναμη σε έναν πλάτανο. Πέταξε προς το μέρος του, τον έπιασε από τον γιακά και τον έφερε κοντά μου. "Τι θέλεις να κάνω με αυτόν;" με ρώτησε. Η φωνή της είχε αρκετή σοβαρότητα αλλά και έναν ανεξήγητο τόνο θυμού. O Alfred προσπαθούσε να ξεφύγει αλλά δεν μπορούσε. "Λοιπόν.....τι θες να κάνω;" με ρώτησε. Κοίταξα τον Alfred με απογοήτευση. 'Ο πατέρας μου.....με πρόδωσε και το χειρότερο είναι ότι δεν με ξερει καθόλου....γιατί να ασχοληθώ μαζί του;' σκέφτηκα και ένα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο. "Κάνε ότι καταλάβαινες. Δεν με νοιάζει." είπα αδιάφορα. Γύρισα προς την αντίθετη κατεύθυνση και προχώρησα. Η κοπέλα άφησε τον Alfred. "Δεν τελειώσαμε ακόμα Alison! Δεν θα την γλυτώσεις έτσι!" είπε και ήρθε κοντά μου. Σταμάτησα να προχωράω. "Μπορείς να κλείσεις το ανόητο στόμα σου για πάντα;" είπα εκνευρισμένη και έχωσα ένα μαχαιρι στην καρδιά του. Έπεσε κάτω. Δεν κουνιόταν. Ήταν νεκρός. Τον κοιτούσα παγωμένη. Δεν μπορούσα να αντιδράσω κάπως. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Κυλούσαν δάκρυα στα μάγουλα μου αλλά παρέμενα ανέκφραστη. Τότε ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου. Ήταν αυτή η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά. Μου έδωσε ένα χαρτομάντιλο και μου έπιασε το χέρι. Παρόλο που ήταν πνεύμα μπορούσα να νιώσω το ζεστό άγγιγμα της. "Ξέρω πως σου ήταν δύσκολο αλλά ήταν αναγκαίο πίστεψε με." είπε ήρεμα. Σκούπισα τα δάκρυα μου με το χαρτομάντιλο και παρατήρησα λίγο καλύτερα την κοπέλα. Φορούσε μία μαύρη καπαρτίνα με μία μαύρη κουκούλα και είχε μια μαύρη τσάντα με ένα αστέρι πεντάλφα που από κάτω του υπήρχαν δύο γράμματα 'L.U.' . Ήταν τα αρχικά από κάποια συμμορία μάλλον. Κοίταξα την κοπέλα. "Πρέπει να φύγω τώρα όμως θα τα ξαναπούμε σύντομα." είπε κλείνοντας το μάτι της με νόημα και έφυγε με μαγικό τρόπο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα να βρω τον Klaus. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα και προσπαθούσε να σηκωθεί. Είχε ένα κομμάτι σίδερο καρφωμένο στο στομάχι του. Έτρεξα αμέσως κοντά του, έβγαλα το σίδερο από το στομάχι του και τον βοήθησα να σηκωθεί. "Τον είχα στο χέρι τον άθλιο!" μουρμούρισε εκνευρισμένος. "Δεν πειράζει Klaus.... θα τον σκοτώσεις κάποια άλλη φορά." είπα κάπως στεναχωρημένη. "Που είναι ο Alfred;" ρώτησε περίεργος. "Είναι νεκρός.Τον σκότωσα." ομολόγησα και πήρα μια βαθιά ανάσα. "Ξέρεις ότι ήταν ο-". "Ναι ξέρω." τον διέκοψα. "Πως είσαι;" ρώτησε. "Υπήρξα και καλύτερα. Παμε πίσω στην έπαυλη." είπα και φύγαμε.

    Φτάσαμε στην έπαυλη. "Πάω στο δωμάτιο μου." είπα. "Θες να έρθω μαζί σου; Νομίζω πως χρειάζεσαι κάποιον." είπε ο Klaus. "Είμαι μια χαρά. Δεν είμαι.....αδύναμη...." είπα προσπαθώντας να κρύψω την θλίψη μου και ανέβηκα τις σκάλες. Μπήκα στο δωμάτιο μου και κλείδωσα την πόρτα. Αμέσως ήρθαν στην μνήμη μου όλες αυτές οι εικόνες με τον Alfred και τον Ted. Η πραγματική μου οικογένεια με μισούσε και με ήθελε νεκρή. Η Marlissa με μισούσε και με ήθελε νεκρή. Η μητέρα μου με εθαψε ζωντανή. Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά τόσο προσπαθούσα να κρατήσω μέσα μου τα δάκρυα που ήθελαν να κυλήσουν στα μάγουλα μου. Δεν ήθελα να κλάψω. Δεν έπρεπε να κλάψω! Δεν έπρεπε να δείξω αδυναμία. Έτσι πήρα ένα βάζο και το πέταξα στο παράθυρο με όλη μου την δύναμη. Μετά πήρα το τραπεζάκι που βρισκόταν δίπλα από το παράθυρο και το πέταξα στην πόρτα. Πετούσα όποιο μικρό αντικείμενο υπήρχε στο δωμάτιο και συνεχώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα που καλούσαν με μανία στα μάγουλα μου. Πήρα το μπουκάλι με το ουίσκι και το πέταξα στον τοίχο. Κάποιος έπιασε το χέρι μου και με έστεψε προς το μέρος του. Ήταν ο Klaus. Με αγκάλιασε σφιχτά και ξέσπασα σε κλάματα. "Ηρέμισε όλα θα πάνε καλά." με καθησύχασε σιγά και μου χαΐδεψε απαλά το κεφάλι. "Γιατί απλά δεν πεθαίνω να ησυχάσω; Καλύτερα θα περάσω στον θάνατο παρά στην ζωή." γκρίνιαξα ανάμεσα στους λυγμούς μου. Ο Klaus με κοίταξε με σοβαρο βλέμμα. "Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό! Ότι και να γίνει ο θάνατος δεν είναι ποτέ η λύση! Ξέρω πόσο απαίσια νιώθεις αυτή τη στιγμή και γι αυτό είμαι δίπλα σου και πάντα θα είμαι δίπλα σου να το ξέρεις!" είπεμε συμπόνια. "Δεν εχει νόημα. Ετσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα πεθάνω. Ας μην το καθυστερώ." είπα ανάμεσα στους λυγμούς μου και πήρα ένα μαχαίρι. Αμέσως το άρπαξε ο Klaus από τα χέρια μου. "Τι δεν κατάλαβες όταν σου λέω πως ο θάνατος δεν είναι ποτέ η λύση;" ρώτησε με ένταση. Αναστέναξα και κοίταξα το παράθυρο. "Πάω να βρω τον Elijah. Μην κάνεις κάτι τρελό όσο θα λείπω.". Πήγε προς την πόρτα και με κοίταξε. "Σε παρακαλώ.....μην κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις." είπε με ένα ανήσυχο βλέμμα και έφυγε. Κάθισα στο κρεβάτι και κουλουριάστηκα χαμένη στις σκέψεις μου. "Alison.." ακούστηκε μια αντρική φωνή. Την αγνόησα. "Alison...." είπε ξανά αυτή η φωνή. "Όποιος κι αν είσαι απλά εμφανίσου. Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με ξαφνικές εισόδους." είπα με θλίψη και ειρωνεία. Τότε εμφανίστηκε ένας ψηλός γυμνασμένος άντρας με καστανά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Το πρόσωπο του ήταν σε σχήμα διαμαντιού και είχε μούσι. Κάθισε δίπλα μου. "Γειά σου Alison. Εσενα έψαχνα." μου είπε χαμογελαστός. "Ναι όλοι με ψάχνουν για κάποιο λόγο.....λες και είμαι κάποιος πολύτιμος λίθος....." είπα ειρωνικά. "Ξέρω ότι είσαι στεναχωρημένη και πραγματικά λυπάμαι για ότι σου συνέβη. Δεν σου άξιζαν όλα αυτά." είπε με ένα βλέμμα συμπόνιας. "Αχ απλά λέγε τι θες!" είπα ενοχλημένη από την ψεύτικη συμπόνια του. Δεν είμαι η Addison για να πειστώ με τις αηδίες του. "Εντάξει. Να ξέρεις πάντως πως εννοούσα ότι είπα πριν....Λοιπόν θέλω την βοήθεια σου. Είσαι η μόνη μάγισσα που μπορεί να μιλάει στα πνεύματα των νεκρών.". "Τι εννοείς η μόνη;" ρώτησα παραξενευμένη. "Δεν το ήξερες; Καμία μάγισσα και κανένας μάγος δεν μπορεί να μιλήσει στα πνεύματα των νεκρών. Είναι κανόνας. Όμως εσύ είσαι η εξαίρεση αυτού του κανόνα." είπε με ένα παράξενο χαμόγελο. "Μάλιστα.....και τι ακριβώς θέλεις από μένα;" ρώτησα απαιτητικά. "Εδώ και πολλά χρόνια είμαι ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο εξαιτίας του Klaus. Με καταράστηκε με την βοήθεια μιας μάγισσας. Θέλω να επιστρέψω πίσω στην ζωή και να διευθετήσω αυτό το θέμα μαζί του μια για πάντα." είπε σοβαρά. Όμως καταλάβαινα το μίσος για τον Klaus από τόνο της φωνής του. "Να διευθετήσεις το θέμα μαζί του ή να τον σκοτώσεις για να πάρεις την εκδίκηση σου;" ρώτησα πονηρά. Έκανε έναν μομφασμό. "Ναι έχεις δίκιο. Θέλω να τον εκδικηθώ αλλά δεν θα τον σκοτώσω στο υπόσχομαι." είπε με ένα ειλικρινές βλέμμα. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να τον πιστέψω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα κοντά στο παράθυρο. "Και γιατί να σε πιστέψω; Δεν ξέρω ούτε το όνομα σου ούτε τις προθέσεις σου και δεν νομίζω ότι μου λες την αλήθεια." είπα με ενα ψαροτικό ύφος. Ο τύπος ήρθε κοντά μου. "Ονομάζομαι Mikle. Δεν θα βλάψω τον Klaus στο υπόσχομαι αλλά αν μάθεις τι τέρας είναι θα με παρακαλάς να τον σκοτώσω." μου ψυθήρισε στο αυτί. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. "Καλύτερα να μου το εξηγήσεις αυτό." είπα. "Βεβαίως! Ο Klaus σε χρησιμοποιεί. Σε χρειάζεται μόνο και μόνο για να κατηγορήσει εσένα όταν σκοτώσει την Addison. Δεν θέλει να στραφεί εναντίον του η οικογένεια του γι αυτό θα χρησιμοποιήσει εσένα όταν χρειαστεί. Ποτέ δεν νοιάστηκε για σένα Alison. Όλα αυτά που σου ελεγε ήταν ψέματα όπως αυτά που σου ελεγε ο Ben." είπε. Έκανα ένα βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση. "Λες ψέματα..Ο Klaus δεν είναι σαν τον Ben!" είπα ξαφνιασμένη. "Αυτό θελει να νομίζεις αλλά ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια. Αν νοιαζόταν για σένα θα σου είχε δώσει πίσω τις δυνάμεις σου. Αλλά δεν το έκανε γιατί περιμένει την κατάλληλη στιγμή και όταν στις δώσει θα είναι αργά για σένα πια." είπε σοβαρά. "Ο Klaus δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να μου δώσει πίσω τις δυνάμεις μου και τον καταλαβαίνω γιατί δεν είναι εύκολο να νικήσεις τον Ted." είπα προσπαθώντας να απορρίψω αυτά που μου έλεγε. Αλλά τα λόγια του Mikle με έβαλαν σε σκέψεις. "Μπορώ να σου αποδείξω πως ο Klaus ξέρει τον τρόπο για να πάρεις πίσω τις δυνάμεις σου. Θα δεις ότι όταν τις πάρεις πίσω θα πει: ' Προφανώς! Πως και δεν το σκέφτηκα αυτό;' και θα δεις ότι έχω δίκιο." είπε πονηρά. "Άρα θα μου δώσεις τις δυνάμεις μου πίσω.....και τι θέλεις σε αντάλλαγμα;" ρώτησα. "Την ζωή μου. Θέλω να με φέρεις πίσω Alison....Είμαατε σύμφωνοι;" ρώτησε και μου έδωσε το χέρι του. Τον κοίταξα στα μάτια. Δεν έβλεπα καμία πονηριά στα μάτια του. "Απέδειξε μου ότι ο Klaus είναι ψεύτης και τότε θα έρθεις πίσω." του είπα αποφασιστηκά. "Όπως θέλεις." είπε και κάναμε χειραψία. Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Raven. Ο Mikle είχε εξαφανιστεί. "Alison ευτιχώς δεν έκανες κάτι τρελό." είπε και με αγκάλιασε. Φαινόταν αρκετά ανήσυχη."Raven τι συμβαίνει;" την ρώτησα. "Ο Ted παλεύει με τον μπαμπά και τον θείο." είπε με ανησυχία. "Παμε να τους βρούμε." είπα και βγήκαμε από το δωμάτιο.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤