"Έχουμε πολλά να πούμε δεν νομίζεις;" με ρώτησε με πονηρό βλέμμα η Addison. Οι σκέψεις της ήταν ήρεμες. Δεν ήθελε να με σκοτώσει αλλά εγώ φοβόμουν για κάποιο λόγο! Ξεροκατάπια. "Τι θες να πούμε;" ρώτησα. "Α τίποτα ιδιαίτερο! Το γεγονός ότι με έριξες σε κόμμα με το αμάξι σου κ-". "Σσσ! Εντάξει κατάλαβα τα θυμάσαι." την διέκοψα. Αγχώθηκα ακόμη πιο πολύ. Για κάποιο λόγο το βλέμμα της είχε ένα ίχνος κακίας και μίσους. "Έκανες και εσύ άσχημα πράγματα αν θυμάσαι." της είπα. "Με έχεις παρεξηγήσει Edward. Δεν είχα κανένα λόγο να σκοτώσω-" είπε ήρεμη. "Αλήθεια; Δεν είχες; Τότε γιατί τα δακτυλικά σου αποτυπώματα ήταν πάνω στο σώμα της;" ειρωνεύτικα. Όμως έβλεπα πως δεν είχε πρόθεση να παραδεχτεί την αλήθεια. Ούτε που το σκεφτόταν! Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η Alison. Η Addison με κοίταξε πονηρά.

"Έλα σήκωσε το! Πες την 'αλήθεια' που έμαθες και κέρδισε την ξανά!" ειρωνεύτικε. "Της αξίζει να ξέρει." μουρμούρισα κοιτάζοντας το τηλέφωνο μου σκεπτικός. Κοίταξα την Addison αλλά δεν ήταν πουθενά. "Αν πιστεύεις πως αξίζει να της καταστρέψεις κι άλλο την ψυχολογία για έναν φόνο που δεν ξέρεις αν έχω κάνει, πες το! Κανείς δεν σε σταματάει." ψυθήρισε τσαντισμένη και εξαφανίστηκε.

Κοιτούσα γύρω μου σχεδόν τρομαγμένος. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα σε μια τόσο τρομακτική και σκοτεινή κατάσταση. Έπρεπε να πω στην Alison την αλήθεια ή όχι; Έπρεπε να το μάθει; Χρειαζόταν να το μάθει! Αλλά...

Αλλά ίσως να μην της το έλεγα ακόμη. Όταν μου ζήτησε εκείνη την αγκαλιά κατάλαβα πόσο χάλια ήταν ψυχολογικά και πόση υποστήριξη χρειαζόταν...το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Εκείνη ήταν. Το σήκωσα. "Γειά." είπα εύθυμα.

"Γειά! Είδα τις πενήντα κλίσεις σου. Όλα καλά;" ρώτησε. Ακουγόταν ήρεμη μετά από καιρό. Έπρεπε να της πω ή όχι; Αν δεν το έκανα ίσως να το μάθαινε από την Addison ίσως και όχι. "Εεε όχι! Απλά σε έψαχνα!" απάντησα βιαστικά. "Α! Θες να έρθεις στο παρκο κοντά στην λίμνη; Να πάμε μια βόλτα;" πρότεινε. Φυσικά και ήθελα! "Ναι. Σε λίγη ώρα θα είμαι εκεί." απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Ήμουν πολύ αγχωμένος στο τι θα έπρεπε να πω. Ίσως όμως να ήθελε εκείνη να μου πει κάτι από το παρελθόν της. Όπως και να ήταν η κατάσταση χρειαζόταν να ήμουν προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο.

Εκείνη την στιγμή η Amelia γυρνούσε προς το σπίτι της. Προχωρούσε ήρεμα στον δρόμο μέχρι που πρόσεξε κάποιον να την παρακολουθεί. Συνέχισε να προχωρά με έντονο βηματισμό και σταμάτησε μπροστά από ένα αμάξι. Κοίταξε στα παράθυρα τον Phillip να καθρεφτίζεται. "Motus!" μουρμούρισε και το έσπρωξε μακριά. Τον πλησίασε. "Τι θέλεις πάλι;" απαίτησε.

"Συγγνώμη αν σε τρόμαξα. Ήθελα απλώς να σε παρατηρήσω." είπε ευγενικά. "Άσε με να μαντέψω γιατί! Για να δεις αν μοιάζω πολύ με αυτόν τον κυνηγό;" ειρωνεύτικε. "Ακριβώς! Είσαι σχεδόν εκείνος! Πρέπει να το καταλάβεις!" προσπάθησε να την πείσει. Αλλά δεν είχε καμία όρεξη να τον ακούσει. Τον πέταξε μακριά της.

"Αν θυμάμαι καλά σου είπα ότι δεν θέλω να ακούσω για αυτό τον κυνηγό! Άσε με ήσυχη." τον αποθάρρυνε ενοχλημένη. "Amelia τι συμβαίνει;" άκουσε την φωνή της Jacqueline από πίσω της. Κοίταξαν και οι δύο. Η Jacqueline ξαφνιάστηκε. "Phillip; Τι θέλεις εσύ εδώ;" αναφώνησε μπερδεμένη. "Τον ξέρεις," ρώτησε η Amelia. "Ναι είναι σύμμαχος του Liam." απάντησε. "Ημουν σύμμαχος του!" την διόρθωσε. "Ή τουλάχιστον έτσι θέλεις να πιστεύουμε." μουρμούρισε η Amelia. "Πως μπορώ να είμαι σύμμαχος ενός νεκ-" σταμάτησε τα λόγια του κοιτάζοντας την Jacqueline. "Κάτι ήθελες να πεις." τον παρότρυνε μπερδεμένη.

"Ναι δεν ξέρω αν πρέπει να το πω..." συνέχισε. Η Amelia αναστέναξε. Τον έπιασε από τον λαιμό και τον σήκωσε ψηλά. Τα μάτια της πήραν ένα χρυσοκίτρινο χρώμα και οι φλέβες εμφανήστηκαν από κάτω. "Καλά θα κάνεις να το πεις αν θες να ζήσεις." τον απείλησε. "Δεν θέλω να φανώ επιθετικός γι αυτό δεν θα σε πολεμήσω. Όμως πρέπει να το σταματήσεις αυτό!" απάντησε τσαντισμένος. "Amelia άφησε τον." την παρακάλεσε η Jacqueline. Ξεφύσηξε και τον άφησε κάτω. Τα μάτια έγιναν κανονικά ξανά.

"Καλά καλά! Δεν θα σου κάνω τίποτα..." μουρμούρισε σφίγγοντας τα χείλη της. "Phillip πες μου. Έχει συμβεί κάτι στον Liam;" ρώτησε η Jacqueline. "Ναι! Τον σκότωσα." άκουσαν την φωνή μου. Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι. Αλλά πιο πολύ η Jacqueline. Με πλησίασε. Μπορούσα ξεκάθαρα να καταλάβω την αναστάτωση ακόμη και την στεναχώρια μόνο από το βλέμμα της! Αλήθεια τον αγαπούσε! Θυμήθηκα τα λόγια του. 'Ίσως τελικά να έχει ελπίδες να την κερδίσει ξανά!' σκέφτηκα. "Τι εννοείς πως τον σκότωσες;" ρώτησε παίρνοντας μια κόφτη ανάσα. "Και πως τα κατάφερες;" ρώτησε η Amelia.

"Ο Phillip με βοήθησε. Με είχαν πιάσει οι κυνηγοί και ξέφυγα. Μετά ήρθε σε μένα θέλοντας να απολογηθεί για κάποια πράγματα που είχε πει και να πάρει το μέρος μου. Το δέχτηκα και σκοτώσαμε μαζί τον Liam με ένα ξόρκι που αποδυναμώνει κυνηγούς." είπα με απόλυτη ηρεμία.

Προφανώς η ιστορία δεν ήταν έτσι. Ο Phillip δεν ήταν εκεί όταν σκότωσα όλους τους κυνηγούς και μετέτρεψα τον Liam σε βαμπίρ. Ήρθε να με βρει μετά από λίγες μέρες και ζήτησε συγγνώμη για όλα. Αλλά δεν ήταν απαραίτητο να ξέρουν λεπτομέρειες. Με κοιτούσαν και οι δύο άφωνες! Δεν ήξεραν τι να σχολιάσουν πρώτα!

Ειδικά η Jacqueline είχε σχεδόν δακρύσει από τα λόγια μου. "Γιατί να το κάνεις αυτό;" ρώτησε τελικά. Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Τι εννοείς γιατί να το κάνω; Ήταν ένας άκαρδος κυνηγός! Του άξιζε." είπα αδιάφορα. Επικράτησε μια σιωπή. Η Jacqueline προσπαθούσε να καταλάβει γιατί είχα κάνει όλα αυτά στον Liam. Αλλά δεν μπορούσε να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα από την στιγμή που δεν ήξερε την ιστορία. "Τέλος πάντων!" αναφώνησε και γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Θα έρθεις Amelia;" ρώτησε χωρίς να θέλει να κοιτάξει. Κατάλαβα πως είχε θυμώσει εκτός από όλα τα άλλα οπότε δεν είπα κάτι. Η Amelia με κοίταξε. "Την πλήγωσες με αυτό." ψυθήρισε. "Ναι η αλήθεια πληγώνει." μουρμούρισα και τα κορίτσια έφυγαν. "Γιατί είπες ψέματα;" με ρώτησε ο Phillip. "Δεν είπα ψέματα. Απλά δεν είπα όλη την αλήθεια. Η δικιά σου ιστορία είναι αληθινή...σχεδόν." απάντησα. Ο Phillip με κοιτούσε απορημένος. Δεν είχε καταλάβει ότι δεν θα κολλούσε η ιστορία αν έλεγα την αλήθεια; "Έχω να πάω να κάνω μια δουλειά. Θα τα πούμε αργότερα." είπε σχεδόν ψυχρά κάτι που με παραξένεψε λίγο. Αλλά δεν έδωσα σημασία. "Οκ." απάντησα και έφυγε.

Πήγα να βρω τον Edward. Η μέρα είχε περάσει πολύ γρήγορα. Σχεδόν είχε νυχτώσει. Περπατούσα δίπλα σε μια λίμνη καθώς έβλεπα το ροζογαλαζιο χρώμα του ουρανού να αντανακλάται πάνω της. Σκεφτόμουν τι θα έπρεπε να πω με τον Edward. Πιθανός θα σκεφτόταν πως είμαι έτοιμη να του πω την αλήθεια. 'Μήπως να το κάνω;' σκέφτηκα. Και ξαφνικά έτσι από το πουθενά βρέθηκε δίπλα μου να με κοιτάζει με ένα εύθυμο βλέμμα γεμάτο διάθεση για κουβέντα.

"Γειά." με χαιρέτησε. Χαμογέλασα. "Πάμε μια βόλτα." πρότεινα. Διασχίσαμε έναν μεγάλο πεζόδρομο μαζί. Ανάμεσα μας λάμπες να φωτίζουν επιβλητικά καθώς ο ουρανός σκοτείνιαζε και το φεγγάρι ξεπρόβαλε δειλά μέσα από το βάθος της λίμνης αφήνοντας προσεκτικά την αντανάκλαση του. "Είπες ότι θες να μιλήσουμε." είπε θέλοντας να αρχίσει μια συζήτηση. Ξεφύσηξα και έμπλεξα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. 'Ξέρεις κάτι; Ας του πω δυο πράγματα. Πρέπει να ξέρει τουλάχιστον ότι δεν τον παράτησα.' σκέφτηκα. Δεν ήξερα όμως τι έπρεπε να πω και σε ποια σειρά να τα βάλω ώστε να υπάρξει μια λογική συνάφεια!

"Ναι...λοιπόν...η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πρόθεση να σε παρατήσω εκείνη την νύχτα. Είδα μετά από πολύ καιρό το μήνυμα που στάλθηκε σε σένα αλλά μπορώ να σου διαβεβαιώσω ότι δεν ήταν από εμένα." ξεκίνησα. "Από ποιον ήταν;" ρώτησε ξαφνιασμένος. Αναστέναξα και κάθισα σε ένα παγκάκι. Κάθισε δίπλα μου και με κοίταξε υπομονετικά. Ένιωθα πως προσπαθούσε να παραμείνει έτσι ώστε να μην με πιέζει και ήταν κάπως γλυκό να αντισταθεί στην περιέργεια του να μάθει τι είχε συμβεί μόνο και μόνο για να μου δώσει τον χώρο που χρειαζόμουν.

"Ο Liam." είπα τελικά και τότε οι λέξεις άρχισαν να κυλούν σαν ποτάμι από το στόμα μου. Πετάχτηκα όρθια και άρχισα να κάνω βόλτες από εδώ κι από εκεί σαν εκνευρισμένο καρτούν! "Το βράδυ που ήμασταν μαζί ξύπνησα και είδα μια φωτιά. Έτρεξα έξω και την έσβησα βοηθώντας έναν άντρα να ξεφύγει από τις φλόγες. Τότε ήταν που με έπιασαν οι κυνηγοί...ήταν πολλοί και κατάφεραν να με ακινητοποιήσουν εύκολα. Μετά με μετέφεραν σε ένα υπόγειο κρησφύγετο που δεν είχα ιδέα που ήταν και με βασάνισαν σαν να μην υπήρχε αύριο! Μου πήραν και την ικανότητα να θεραπεύω τον εαυτό μου οπότε το σώμα μου είναι γεμάτο σημάδια αυτή τη στιγμή που δεν μπορείτε να δείτε επειδή έχω κάνει ειδικό ξόρκι γι αυτό! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, γνώρισα την ξαδέλφη μου η οποία ήταν εκεί πολλά χρόνια και τον Phillip με τον οποίο τα είχε αλλά εκείνος την πρόδωσε και την παρέδωσε στον Liam! Αλλά αυτό το κομμάτι ας το αφήσουμε για αργότερα. Και ναι γνώρισα την Courtney που μου έδινε ελπίδα ακόμη και όταν ο Liam με μαστίγωνε μπροστά σε όλους και γελούσε ευχαριστημένος μαζί με τους κυνηγούς του!" άρχισα να κλαίω μη μπορώντας να κρατήσω άλλο πια τα δάκριια μου.

Κάθισα στο παγκάκι και κοίταξα την λίμνη. "Αλλά δεν έκανε μόνο αυτά! Με είχε βάλει να διαλέξω ανάμεσα σε δύο αιρετικούς. Ήθελε να χαρίσω την ζωή στον έναν και να σκοτώσω τον άλλο! Αλλά δεν ήξερα πως ήταν μάνα και γιος και διάλεξα την μάνα! Τώρα θα με κυνηγάει..
Μετά από καιρό με την Courtney καταφέραμε να βρούμε έναν τρόπο να βγούμε από εκεί. Και πέτυχε! Ήμασταν ελεύθερες και ζούσαμε την ζωή μας για περίπου ένα χρόνο! Είχαμε ξεχάσει τις φρικτές φυλακές!
Μέχρι που εμφανήστηκε το δεξί χέρι του Liam, o Harry σε ένα πάρτυ μου ήμασταν, με ανάγκασε να το ακολουθήσω και έτσι έκανα." σκούπισα τα δάκρια μου αφήνοντας αλλά καινούρια πιο δυνατά.

"Εκεί όπου με πήγε ήταν ο Liam και μια άλλη κυνηγός. Ήθελαν να με αναγκάσουν να προδώσω την Courtney αλλά δεν θα το έκανα! Τότε εμφανήστηκε και ξεκίνησε μια μάχη μεταξύ μας. Εγώ και η Courtney τους κερδίζαμε μέχρι που την κάρφωσα νομίζοντας πως ήταν ο Liam! Δεν κατάλαβα πως είχε καταφέρει να με ξεγελάσει έτσι αλλά το θέμα είναι πως σχεδόν την σκότωσα και εκείνος την αποτέλειωσε! Έκλαιγα για μέρες ασταμάτητα για ότι είχα κάνει. Και ήμουν ξανά στο παγωμένο κελί μόνη μου με τις ενοχές μου να με βασανίζουν...μπροστά σε αυτές ό,τι μου έκανε ο Liam και οι άλλοι φαινόταν σαν χαδάκι στην πλάτη!...όμως σχεδίαζα την εκδίκηση μου. Έτσι σκότωσα μια μέρα τον Harry για να δώσω ένα μήνυμα στον Liam και την μέρα της εκτέλεσης μου, αφού είχα πλέον και την μαγεία της Courtney τους έκαψα όλους. Εκτός από τον Phillip που δεν ήταν εκεί και με βρήκε μετά και απολογήθηκε για όλα μετανιωμένος..." συνέχισα προσπαθώντας να σταματήσω τον εαυτό μου από τους λυγμούς. Κοίταξα τον Edward.

Τα μάτια του είχαν γουρλώσει και κοκαλώσει πάνω μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να συνεχίσω ή όχι. Αλλά τώρα οι λέξεις δεν μπορούσαν να σταματήσουν να βγαίνουν από το στόμα μου. Είχα τόση ανάγκη να μιλήσω σε ένα άτομο που ένιωθα άνετα μαζί του. Και όχι ο Phillip δεν ήταν ένα από αυτά. "Ξέρω πως έπρεπε να σας είχα μιλήσει και η ψυχολόγος που πάω τα ίδια λέει απλά...δεν έχω ξανανιώσει τόσο πολύ πόνο συσσωρευμένο στην ζωή μου και δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι! Αλλά ούτε αυτό βοηθάει επειδή έχω χάσει τον ύπνο μου! Ούτε που ξέρω πόσες μέρες ή και εβδομάδες έχω να κοιμηθώ! Σε παρακαλώ πες κάτι! Οτιδήποτε!" είπα κοιτάζοντας τον.

Ήταν ακόμη σε κατάσταση σοκ. Όμως  κατάφερα να διακρίνω την συμπόνια στο βλέμμα του. Και τότε με άρπαξε με τρυφερό τρόπο και με έφερε στην αγκαλιά του. Το είχε κάνει αυτό πρόσφατα αλλά τώρα ένιωθα κάτι πολύ πιο δυνατό από μια απλή ζεστασιά! Ένιωθα γαλήνη και κάτι να μου σιγοψυθηρίζει μέσα μιυ ότι τελικά ίσως όλα να πάνε καλά. Ξέσπασα σε λυγμούς ξανά και έσφιξα τα χέρια μου στην αγκαλιά του. Ο Edward χαΐδεψε το κεφάλι μου. "Κλαψε το χρειάζεσαι." ψυθήρισε. "Δεν έχεις ιδέα πόσο ανακουφιστικό είναι να τα λέω επιτέλους σε κάποιον!" κλαψούρησα ανακουφισμένη. Πράγματι ένιωσα ξαφνικά πως το βάρος από το κουτί με τα γυάλινα αντικείμενα ελάφρυνε κάπως.

Αφού έφυγα από την αγκαλιά του με κοίταξε στα μάτια. "Θέλω να δω τι σου έκανε. Το αληθινό σου πρόσωπο." είπε με μια ήρεμη σοβαρότητα. Σκούπισα τα δάκρια μου και κοίταξα δειλά από την άλλη. "Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα...θα φρικάρεις αν δεις τι μου έχει κάνει." δείλιασα. Έστρεψε απαλά το πρόσωπο μου προς το μέρος του.

"Πότε είπα ότι με ένοιαξε αν δείχνεις όμορφη ή άσχημη; Ξέρω τι είσαι πραγματικά και το τι δείχνει η εξωτερική σου εμφάνιση είναι κάτι που αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη." μου είπε γλυκά. Τα λόγια του μου έδωσαν θάρρος και δύναμη να δείξω πως ήμουν. Ξεφύσηξα. "Καλά." ψυθήρισα και έλυσα το ξόρκι. Όλα τα σημάδια εμφανήστηκαν. Οι γρατζουνιές στο πρόσωπο μου τα κόκκινα σημάδια από το μαστίγιο στην πλάτη μου. Οι πληγές στα χέρια και στα πόδια μου. Οι χαρακιές στον λαιμό μου και στις φλέβες μου οι μελανιές κάτω από τα μάτια μου.

Κοίταξα δειλά τον Edward. Δεν ήθελα να δω την έκφραση του επειδή θα καταλάβαινα αμέσως τι πίστευε. Αλλά ήταν ήρεμες όπως πριν. Με κοιτούσε σαν να έβλεπε την όμορφη εκδοχή του εαυτού μου! 'Τόσο πολύ δεν τον ενοχλεί;' αναρωτήθηκα.

Το μόνο που έκανε ήταν να με γυρίσει ελαφρά προς την αντίθετη κατεύθυνση και να βγάλει λίγο το μπουφάν μου ώστε να παρατηρήσει τα σημάδια από το μαστίγιο.

Έβγαλα τελείως του μπουφάν και τον άφησα να αγγίξει τα σημάδια. Με πονούσαν ακόμη οι κόκκινες ουλές που έμοιαζαν σαν νυχιές από λυκάνθρωπο στην όψη. Ανασκουμπώθηκα καθώς άγγιζε μια που ήταν σχετικά πρόσφατη. Αμέσως απομάκρυνε το χέρι του μακριά μου. "Θα βρούμε έναν τρόπο να σε θεραπεύουμε." μου υποσχέθηκε. "Δεν σε ενοχλεί που με βλέπεις έτσι δηλαδή;" ρώτησα περίεργη. Έκανε έναν μορφασμό.

"Όπως είπα πριν ξέρω τι είσαι. Δεν χρειάζομαι την εξωτερική σου εμφύσηση για να πω κάτι διαφορετικό ή να αναθεωρήσω για την αγάπη μου σε σένα. Είσαι υπέροχη και πανέμορφη όπως και αν είσαι." εξήγησε και μου χαμογέλασε πλατιά. Ξαφνικά συνέβη! Η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή το σώμα μου να καίγεται τα μάγουλα μου να ροδίζουν και στο πρόσωπο μου να εμφανίζεται αυθόρμητα ένα πλατύ γλυκό χαμόγελο.

Τον αγαπούσα όσο τίποτα άλλο και μόλις είχα καταλάβει ότι αυτή η αγάπη δεν είχε σβήσει σε αυτά τα έξι χρόνια. Έγυρε το κεφάλι του κοντά μου και με φίλησε. Όλα μου τα συναισθήματα τινάχτηκαν στον αέρα με αυτό το φιλί! Ήταν σαν να τον ερωτευόμουν ξανά από την αρχή και μου άρεσε. Ήταν ο κατάλληλος για μένα αλήθεια! Ούτε που σχολίασε τίποτα για όσα είχα περάσει ούτε που έκρινε την άθλια εμφάνιση μου! Τίποτα! Ένας ευγενέστατος κύριος που δεν είχε την ανάγκη της επίδοξης. Αλλά την αληθινή ευγένεια που ερχόταν βαθιά από μέσα του γι αυτό και δεν έκανε καμία προσπάθεια να την πετύχει. Την κατείχε.

Ξαφνικά ένιωσα κάτι να σφίγγει τον λαιμό μου. Έβηξα νιώθοντας πως πνιγόμουν! Ο Edward με κοίταζε αγχωμένος. "Τι έπαθες;" ρώτησε. "Δεν...ξέρω...!" είπα βήχοντας. Το πνίξιμο γινόταν χειρότερο. Σχεδόν δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Τότε ξεπρόβαλαν κοντά μας σαράντα κυνηγοί που δεν είχα δει ποτέ μου. Αυτός που ήταν στην μέση με πλησίαζε απειλητικά έχοντας σηκωμένο το χέρι του.

Κατάλαβα πως ήταν το χάρισμα του. Ο Edward στάθηκε μπροστά μου. "Άφησε την!" μουρμούρισε δείχνοντας υπομονή. "Είσαι ντροπή για το είδος μας." είπε ο απειλητικός κυνηγός. "Δεν σε ρώτησα τι είμαι. Άφησε την πριν σας λιώσω τους εγκεφάλους!" μούγκρισε. "Δεν θα μας κάνεις τίποτα. Είμαστε περισσότεροι." είπε μια κοπέλα. Τότε ο Edward πήγε αστραπιαία στον απειλητικό κυνηγό και έσπασε τον λαιμό του.

Το πνίξιμο εξαφανήστηκε. Κοίταξα τον Edward με νόημα στα μάτια μου και στράφηκε προς τους κυνηγούς. "Καλύτερα που είστε περισσότεροι! Θα έχει πλάκα αυτό!" είπε πονηρά και ορμήσαμε μαζί. Ο Edward χρησιμοποίησε το χάρισμα του ώστε να τους αποσπάσει ενώ εγώ τους έκλεισα σε έναν πύρινο κύκλο. Μια κυνηγός ήρθε να με σταματήσει αλλά την πέταξα μακριά μου αμέσως! Πρόσεξα πως ένας άλλος είχε ρίξει τον Edward κάτω. Έτρεξα, πάτησα πάνω στην κυνηγό που είχα πετάξει και πήγα καταπάνω του. "Seman evet!" φώναξα και έχωσα το χέρι μου στην καρδιά του καθώς πατούσα στο χώμα.

Την τράβηξα και την πέταξα δίπλα μου. Έδωσα το χέρι μου στον Edward ο οποίος με κοιτούσε εξτασιασμένος! Έλεγξα τον αέρα και ο κύκλος άρχισε να περιστρέφεται! Σύλλεξα λίγη φωτιά και την μετέτρεψα σε λάβα. Οι κυνηγοί μας πλησίασαν απειλητικά. "Θες να μου χαρίσεις αυτήν την μάχη;" πρότεινε με νόημα ο Edward. Τον κοίταξα και χαμογέλασα. "Φυσικά!" αναφώνησα. Πήγα μπροστά και με μια απότομη κίνηση των χεριών μου ελευθέρωσα την λάβα στο χώμα και την έσπρωξα προς το μέρος τους. Μερικοί την απέφυγαν αλλά κάποιοι παγιδεύτηκαν και κάηκαν ζωντανοί.

Μετέτρεψα την φωτιά σε κυκλικές κοφτές πύρινες λεπίδες. Φύσηξε ένα ξαφνικό έντονο αεράκι που τους ταρακούνησε όλους. "Seman evet!" μούγκρισα καθώς τα μάτια μου γίνονταν κόκκινα. Τέντωσα απότομα τα χέρια μου πίσω φέρνοντας τις λεπίδες μπροστά μου. Οι κυνηγοί μας κοιτούσαν σχεδόν τρομαγμένοι. Αλλά έκαναν το λάθος να έρθουν κοντά μας. "Είναι όλοι δικοί μας!" είπα πονηρά στον Edward. Έτρεξε αριστερά και εγώ πέταξα δεξιά. Πλησίασα τους κυνηγούς ορμητικά και έκοψα δύο κεφάλια με τις λεπίδες! Βρέθηκα σε έναν μικρό κύκλο.

Ένωσα τις λεπίδες σε μια μεγάλη και επιτέθηκα σε όποιον τολμούσε να με πλησιάσει!
Ταυτόχρονα ο Edward έλεγχε τα μυαλά κάποιων και δημιουργούσε αυτόν τον όξυνο πόνο με αποτέλεσμα να τα λιώσει!

"Ventus!" φώναξε ξαφνικά η Alison και πέταξε μακριά έναν κυνηγό που ήταν έτοιμος να με καρφώσει πισώπλατα! Γύρισα και την κοίταξα έκπληκτος για ακόμη μια φορά. Μου χαμογέλασε ελάχιστα και συνέχισε να παλεύει. Είχε γίνει τόσο καλή στην μάχη παρόλο όσα είχε περάσει! Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω τι μου είχε διηγηθεί! Αν ζούσε ο Liam θα τον έπιανα στα χέρια μου και θα τον βασάνιζα μέχρι να με παρακαλέσει να τον σκοτώσω!

Κλώτσισα έναν κυνηγό που πήγε να μου επιτεθεί. Τον έπιασα από τον γιακά και τον σήκωσα ψηλά. "Ποιος σε έστειλε;" τον ρώτησα απειλητικά. Όμως δεν είχε πρόθεση να με βοηθήσει. Προσπαθούσε πολύ να μην σκεφτεί το άτομο που τον είχε φέρει εδώ. Όμως έχανα την υπομονή μου μαζί του. Χρησιμοποίησα το χάρισμα μου ώστε να λιώσω τον εγκαίφαλο του αργά και βασανιστικά. Ούρλιαξε από τον πόνο. "Είπα ποιος σε έστειλε;" τόνισα κοφτά.

H Alison με πλησίασε. Είχε σκοτώσει όλους τους κυνηγούς με την λεπίδα. Την έφερε κοντά στο πηγούνι του κυνηγού. "Μιλά αν δεν θες να πεθάνεις!" μούγκρισε. "Δεν θα με σκοτώσεις το ξέρω." είπε τρέμοντας. "Και γιατί να μην το κάνω;" ρώτησε χαράζοντας μια μικρή επιφανειακή γρατζουνιά στον λαιμό του. "Επειδή δεν θα κάνεις τίποτα στον Phillip. Ορίστε η απάντηση μου. Αυτός μας έστειλε για αντιπερισπασμό." είπε πονηρά.

Ξαφνικά είδα το βλέμμα της Alison να σκοτεινιάζει από τα νεύρα της. Όμως δεν υπήρχε ίχνος απογοήτευσης και αυτό ήταν πολύ παράξενο! Γύρισε από την άλλη πλευρά και απομακρύνθηκε ελάχιστα. "Το ήξερα!" την άκουσα να ψυθηρίζει.'Ναι αλλά πως;' αναρωτήθηκα. "Είδες τελικά αυτοί που εμπιστεύεσαι είναι εχθροί σου;" την ειρωνεύτικε ο κυνηγός. Δεν αντέδρασε. Με μια απότομη κίνηση του αριστερού χεριού της κίνησε την λεπίδα και τον αποκεφάλισε! Ακόμα και μετά από όσα είχα δει και μάθει την κοιτούσα σοκαρισμένος.

Με κοίταξε και εκείνη. Αλλά το βλέμμα της ήταν παγωμένο και έκρυβε ανάγκη για εκδίκηση. "Πάμε!" διέταξε. "Που;" ρώτησα. "Θα μάθεις." είπε και έφυγε χωρίς να μου δώσει καμία άλλη πληροφορία.

Φτάσαμε σε μια λεωφόρο. Η Alison πάρκαρε το αμάξι της στην άκρη και βγήκαμε έξω. Προχωρούσε βιαστικά αλλά και εκνευρισμένα. "Μπορείς να μου πεις που πάμε;" ζήτησα. "Λίγο πιο κάτω. Από εδώ θα περάσουν." απάντησε. "Ποιοι θα περάσουν;" ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω τι συνέβαινε ακριβώς. "O Liam και ο Phillip." εξήγησε.

Παραξενεύτηκα! "Αφού είπες ότι σκότωσες τον Liam..." μουρμούρισα. "Ναι το έκανα. Αλλά όχι τελείως. Κυκλοφορεί σαν νεκρός ζωντανός. Α.κ.α είναι βαμπίρ." εξήγησε αυστηρά και στάθηκε μπροστά μου.

"Μόλις σταματήσει το αμάξι κοντά μου θα πας από πίσω." συνέχισε. "Πως μετέτρεψες τον Liam σε βαμπίρ;" ρώτησα απορημένος. "Όχι με τον κλασικό τρόπο. Ας πούμε ότι δημιούργησα ένα νέο είδος." είπε μυστήρια.

Δεν μου έφτανε αυτό. Έπρεπε να ξέρω περισσότερα! Όμως έδειχνε πως δεν είχε πρόθεση να πει παραπάνω! "Έρχονται! Κρύψου!" είπε. Υπάκουσα στην εντολή της και απομακρύνθηκα σπο την λεωφόρο. Το αμάξι φάνηκε από μακριά. Ένα μαύρο audi να τρέχει προς το μέρος της. Όμως κατάφερα να διακρίνω και κάποιους άλλους με αυτοκίνητα να είναι πίσω του.

Ήταν κυνηγοί! Έπρεπε να βοηθήσω την Alison! "Μην κουνηθείς! Ξέρω πόσοι είναι!" ψυθήρισε και το αμάξι σταμάτησε απότομα μπροστά της. Στήριξε τα χέρια της πάνω στο καπό. Κοίταξε σαστισμένο Phillip με πονηρό βλέμμα. "Γειά σου Phillip!" αναφώνησε ειρωνικά. Αμέσως αυτός και ο Liam κοίταξαν πίσω εμένα.

"Γειά σου Liam." αναφώνησα πονηρά. Μας κοιτούσαν άναυδοι. Ούτε που ήξεραν πως είχαμε φτάσει εδώ. 'Τι ωραία που είσαι ζωντανός! Μόλις σκοτώσει η Alison τον Phillip θα σε πιάσω και θα σε σκοτώσω εγώ!' σκέφτηκα καθώς κοιτούσα σατανικά τον Liam. Είχε αλλάξει το ένιωθα! Ήταν αδύναμος. Αν το πω αυτό σε όλους τους κυνηγούς θα τον παρατήσουν! Η Alison πέταξε το αμάξι κοντά μας με τις δυνάμεις της!

O Liam και ο Phillip βγήκαν έξω ενώ ένα πλήθος κυνηγών μας πλησίαζε από μακριά. "Βλέπω πόσο πιστός μου ήσουν τελικά." σχολίασε η Alison ειρωνικά. "Πως μας βρήκες;" ρώτησε ο Phillip. Όμως η δική μου απορία ήταν πως περίμενε ότι ο Phillip θα έκανε κάτι τέτοιο! "Την νύχτα που ανατινάξαμε εκείνο το κτήριο και σκοτώσαμε τους κυνηγούς μπήκα στο μυαλό σου. Ήξερα πως σκόπευες να με προδώσεις όπως έκανες και με την Courtney. Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή." εξήγησε. Η κίνηση της ήταν ιδιοφυής! Και ο Phillip δεν ήξερε τι να κάνει.

Το πλήθος των κυνηγών μας πλησίαζε. Είχαν αφήσει τα αυτοκίνητα του και έρχονταν τρέχοντας προς εμάς. "Συγχαρητήρια για το έξυπνο σχέδιο σου αλλά μέχρι εδώ θα φτάσει η επιτυχία σου!" κορόιδεψε με νόημα στην φωνή του. Παραδόξος ο Liam δεν συμμετείχε σε αυτήν την διαμάχη. Ήταν αμίλητος και κοιτούσε σκεπτικός τον δρόμο. Ήθελε να βρει την Jacqueline και να της μιλήσει και μετά...θα πήγαινε στην Freya; Γιατί; Έπρεπε να τον ακολουθήσω και να μάθω πριν τον σκοτώσω!

"Edward ανέλαβε τους για λίγο." μου ζήτησε η Alison. Χρησιμοποίησα το χάρισμα μου όσο εκείνη πήγαινε προς το πλήθος των κυνηγών. Ο Phillip δεν αντέδρασε ιδιαίτερα αλλά ο Liam υπέφερε! Φώναζε από τον πόνο. "Υποφέρεις ε;" είπα πονηρά. Σκέφτηκα να το παρακάνω λίγο. Μπορούσα να ελέγξω τόσο εύκολα το μυαλό του! Τον έκανα να πιστεύει ότι κάποιος μαστιγώνει την πλάτη του! Και ούρλιαξε από τον πόνο. "Αυτά δεν έκανες στην Alison; Δεν πονούσες τότε όμως! Δεν σε ένοιαζε!" είπα τσαντισμένα. Ο Phillip προσπαθούσε να με σταματήσει αλλά δεν μπορούσε.

"Σε παρακαλώ!" ψελλισε ο Liam καθώς είχε γονατίσει. "Να παρακαλάς να σου δείξω έλεος μετά από ότι έκανες! Αλήθεια νομίζεις ότι διαφέρεις σε κάτι με την Liana; Είσαι το ίδιο ψυχοπαθής με εκείνη!". "Σταμάτα!" με διέκοψε ο Phillip. "Εσένα θα σε αφήσω στην Alison. Για την ώρα δείτε τι μπορεί να κάνει αν θελήσει!" είπα και στάθηκα δίπλα τους.

Η Alison ήταν μπροστά από τους κυνηγούς. Χαμογέλασε σατανικά μόλις με άκουσε. Τότε τα μάτια της εμφανήστηκε μια βαθιά κόκκινη λάμψη. Οι κυνηγοί έτρεχαν με λεπίδες και άλλα πολλά όπλα να πέσουν ορμητικά πάνω της! Σήκωσε αργά το κεφάλι της και τους κοίταξε. "Senum!"φώναξε. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο για να τους μετατρέψει όλους σε σκόνη! Όλοι την κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα! Ειδικά ο Liam.

Ήξερε πως όλο αυτό που της συνέβαινε ήταν δικό του φταίξιμο και κάπως μπορούσε να νιώσει ένοχος! Η σκόνη μετατράπηκε σε φωτιά που σκέπασε την Alison και έκαψε τα αυτοκίνητα τους και του Phillip. Και ξαφνικά είδα μια σκιά να βγαίνει από τις φλόγες κρατώντας κάτι! Ήταν η Alison και δεν είχε ίχνος καψίματος πάνω της!

Κρατούσε μια λεπίδα που την πέταξε προς την καρδιά του Phillip. Τον πέτυχε. Γονάτισε κάτω βήχοντας. Για ένα λεπτό έστρεψα το βλέμμα μου μακριά από τον Liam το ίδιο και η Alison. Και εκείνος εξαφανήστηκε! "Alison ο Liam-". "Το ξέρω! Θα τον βρω αργότερα." είπε καθώς απολάμβανε τον θάνατο του Phillip μπροστά της!

Ξάφνου ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό μου. Ήταν από την Addison. Έλεγε 'Έλα να με βρεις.' Δεν ήξερα τι να απαντήσω αλλά ήθελα να πάω. "Θα έρθεις;" με ρώτησε η Alison στραμμένη προς προς αυτοκίνητο της. "Όχι έχω μια δουλειά. Θα τα πούμε αργότερα λογικά." την αποθάρρυνα. "Λογικά;" τόνισε. "Ναι δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η δουλειά..." είπε διστακτικά. Ανασήκωσε σχεδόν απογοητευμένη τους ώμους της. "Καλά!" είπε και έφυγε. Αυτή η κοπέλα ήταν σκέτος άθλος! Εκεί που εξέφραζε άνετα ό,τι ένιωθε πάγωνε! Αλλά μου άρεσε ταυτόχρονα αυτό το στοιχείο της!

Η Jacqueline ήταν καθισμένη σε ένα παγκάκι στην μέση ενός πάρκου. Έκλαιγε για τον Liam. Παρόλο που της είχε φερθεί τόσο άσχημα παρόλο που την είχε πληγώσει έκλαιγε γι αυτόν! Κοιτούσε τον ουρανό καθώς τα δάκρια κυλούσαν ξανά και ξανά στα μάγουλα της. Όλο και πιο αβασταχτα ήταν κάθε φορά που τον σκεφτόταν. Έκλεισε τα μάτια της καθώς ευχόταν να μην τον είχε χάσει έτσι.

Εκείνη την στιγμή ένα απαλό ζεστό γνωστό χέρι σκούπισε ένα δάκρυ της. Άνοιξε ελαφρά τα μάτια της. Αμέσως το πρόσωπο της γέμισε με έκπληξη και ενθουσιασμό. Τα δάκρυα της λύπης μετατράπηκαν σε δάκρυα συγκίνησης! "Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν έχω παραισθήσεις!" αναφώνησε εύθυμα. "Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Jacqueline." απάντησε χαμογελώντας ο Liam. "Έχουμε πολλά να πούμε." συνέχισε και κάθισε δίπλα της ενώ εκείνη τον κοιτούσε γεμάτη περιέργεια και έτοιμη να τον ακούσει.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;;;

Αποκαλύπτει πολλά η Alison σήμερα κάτι έχει πάθει 😂

Όσο για την Addison όλα θα λυθούν στο επόμενο κεφάλαιο
οπότε stay tuned!!!

Αυτααα

Πάμε στο επόμενο;;;

<3333