Έξι χρόνια πριν

Τα βλέφαρα μου ανοιγόκλεισαν αδύναμα. Άκουσα τον κρότο από τις αλυσίδες που είχαν δεσμεύσει τα χέρια και τα πόδια μου. Δύο χέρια ένα δεξιά μου και ένα αριστερό μου, με έσερναν σε μια σκοτεινή σπηλιά. Το φως ήταν ελάχιστο και δεν μπορούσα να καταλάβω που ήμασταν. Προσπάθησα να λύσω τις αλυσίδες με κάποιο ξόρκι αλλά ήμουν τόσο αδύναμη που κατάφερα να κουνήσω ελάχιστα στα δάχτυλα μου. Πρόσεξα πως σταματήσαμε έξω απο ένα κελί. Σήκωσα το κεφάλι μου ώστε να διακρίνω τα χιλιάδες κελιά που απλώνονταν μπροστά μας. "Ήρθατε να με βασανίσετε πάλι;" άκουσα μια αδύναμη βραχνιασμένη γυναικεία φωνή. Κοίταξα ελαφρώς αριστερά μου αντικρίζοντας μια λεπτή κοπέλα με καστανά κατσαρά μακριά μαλλιά, γαλάζια αδύναμα και πρησμένα μάτια. Φορούσε ένα άσπρο μακρύ φόρεμα. Παρατήρησα πως το δέρμα της ήταν κατάλευκο! "Μην ανησυχείς Courtney δεν ήρθαμε για σένα." άκουσα την σοβαρή και πονηρή φωνή του Liam κοντά μου. Στάθηκε μπροστά μου. Τα μάτια του ήταν πιο σκοτεινά και τρομακτικά από ποτέ! Ήταν σίγουρος είχε την απόλυτη νίκη! "Έχεις μια καινούρια φίλη." συνέχισε κοιτάζοντας εμένα. Ο μοχθηρός τόνος στην φωνή μου με φόβισε ακόμη περισσότερο! Ένας κυνηγός άνοιξε την πόρτα του κελιού που βρισκόταν δίπλα σε αυτό που ήταν η Courtney. Ο Liam άρπαξε το μπράτσο μου και με πέταξε μέσα. Δύο κυνηγοί έλυσαν τις αλυσίδες στα πόδια και στα χέρια μου. Δεν καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω για να ξεφύγω! Δεν μπορούσα προφανώς να τους επιτεθώ. Θα με νικούσαν πριν καν προλάβω να πω το πρώτο ξόρκι! Αλλά χρειαζόμουν ένα σχέδιο. Ο Liam με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν καλυμμένα με σκοτάδι και κακία! Κατάλαβα πως είχε σχεδιάσει κάτι πολύ άσχημο για μένα. Όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να κατευνάσω τον τρόμο που κυριμίευε το σώμα μου. "Καλώς όρισες στο νέο και τελευταίο σου σπίτι. Ελπίζω να περάσεις καλά." είπε πονηρά και έφυγε μαζί με τους κυνηγούς. Η ειρωνεία στα λόγια του ήταν εμφανής. Είχε σκοπό να με σκοτώσει και αυτό ήταν το μέρος που θα το έκανε. Κοίταξα γύρω μου προσέχοντας κι άλλα άτομα κλειδωμένα σε κελιά. Όλα ήταν γεμάτα με αίμα. Οι πληγές τους ήταν πολλές και δεν είχαν θεραπευτεί. Ένιωσα ένα ρίγος καθώς συνειδητοποιούσα τι θα πάθαινα! Αποτραβήχτηκα μακριά από την πόρτα για να μην βλέπω αυτό το έσχος που με περίμενε. 'Δεν θέλω να το ζήσω αυτό!' σκέφτηκα αγχωμένη. Κοίταξα δεξιά και αριστερά ψάχνοντας μια διαφυγή. Πλησίασα τους τοίχους και προσπάθησα να τους σπάσω, να τους κάψω, να τους λιώσω! Αλλά τίποτα. Η μαγεία μου ήταν άχρηστη πάνω τους. Έμοιαζε σαν να ήταν ανθεκτικοί στα ξόρκια. "Δεν μπορείς να τους σπάσεις.." ψέλλισε η Courtney με την βραχνιασμένη φωνή της. Πήγα προς το μέρος της και κάθισα κοντά της. Κοίταξα έξω από το κελί ώστε να διακρίνω την μορφή της. Το κεφάλι της ακουμπούσε αδύναμα στον τοίχο σαν να ήταν ετοιμοθάνατη. Στην μύτη της είχε μια γρατζουνιά. Τα πρησμένα μάτια της είχαν κατάμαυρους κύκλους από κάτω. Όσο την παρατηρούσα τόσο ο τρόμος με κατέκλυζε! 'Δεν θέλω να το ζήσω αυτό!' επανέλαβα στον εαυτό μου. "Εσείς...οι φυλακισμένοι δεν βρήκατε τρόπο να ξεφύγετε;" την ρώτησα. Ανασήκωσε ελάχιστα το κεφάλι της και το έστρεψε αδύναμα προς το μέρος μου. "Alison δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής όταν βρίσκεσαι στην κόλαση. Και τυχεροί είμαστε που ζούμε ακόμη." είπε κάνοντας κάποιες παύσης για να βήξει. Η απάντηση της ήταν ο απόλυτος τρόμος! Άκουσα ένα ουρλιαχτό που ήταν αρκετό ώστε να στρέψει το βλέμμα μου σε μια χοντρή μαύρη πόρτα. Το ουρλιαχτό ακούστηκε ξανά. Ήταν από έναν άντρα. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα γεμάτη τρόμο και απορία την Courtney. "Το δωμάτιο απομόνωσης ή το δωμάτιο βασανισμού. Οι κυνηγοί μας βάζουν εκεί, μας αφήνουν δημιουργώντας έναν φρικτό εφιάλτη και μόλις αυτός τελειώσει μας βασανίζουν." εξήγησε σοβαρά. Ξεροκατάπια και ένιωσα έναν κόμπο να χτυπάει το στομάχι μου! Η ανάσα μου έγινε πιο βαριά όχι από χαρά φυσικά αλλά από τρόμο! Όσο σκεφτόμουν πως θα τα περάσω όλα αυτά. Όσο παρατηρούσα την Courtney και έβλεπα πως θα καταλήξω και εγώ στην κατάσταση της. "Πες μου πως θα ξεφύγουμε!" την παρακάλεσα τρομοκρατημένη. Ανασήκωσε λίγο ακόμη το κεφάλι της. "Συγγνώμη Alison. Από την στιγμή που βρίσκεσαι εδώ η μόνη διαφυγή είναι ο θάνατος.." είπε μελαγχολικά. Τα λόγια της αύξησαν τον κόμπο που χτυπούσε το στομάχι μου! Ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν συνειδητοποιώντας πως αυτό ήταν πράγματι το τελευταίο μου σπίτι! Κοίταξα γύρω μου τα υπόλοιπα άτομα. Έτσι θα κατέληγα και εγώ. Άκουσα μια κοπέλα να ψυθηρίζει. "Σε παρακαλώ θεέ μου πάρε με κοντά σου! Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι!" προσευχήθηκε γονατιστή κρατώντας ένα βραχιόλι ανάμεσα στις κλειστές της παλάμες. Αυτό ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός και η ύψιστη απελπισία! Να ζητάς από τον ίδιο τον Θεό να πεθάνεις! Τα λόγια της Courtney τριβέλιζαν στο μυαλό μου ξανά και ξανά. 'Συγγνώμη Alison. Από την στιγμή που βρίσκεσαι εδώ η μόνη διαφυγή είναι ο θάνατος..'. Καθώς παρατηρούσα το μέρος διαπίστωσα πως είχε δίκιο. Υπήρχε βέβαια κάτι που δεν είχα προσέξει στην πρόταση της. Την κοίταξα. "Πως ξέρεις το όνομα μου; Δεν σου συστήθηκα ποτέ." είπα απορημένη. Τότε έβγαλε ένα κολιέ μέσα από την μπλούζα της το οποίο είχα παρατηρήσει. Το κοίταξα και ξαφνιάστηκα! Το κολιέ είχε πάνω χαραγμένα δυο γράμματα. 'L. U.' Το σύμβολο των Liars United! Το ίδιο κολιέ που μου είχε δώσει η γιαγιά μου "Αδύνατον!" ψυθήρισα. Η Courtney ξερόβηξε. "Η μαμά μου, μου το έδωσε όταν ήμουν μικρή." εξήγησε. Την κοίταξα σαστισμένη. "Ποια είσαι;" την ρώτησα προσπαθώντας να καταλάβω γιατί είχε αυτό το κολιέ. "Με λένε Courtney dilaurentis. Η μητέρα σου είναι θεία μου. Άρα είμαστε-". "Ξαδέρφια!" την διέκοψα σοκαρισμένη.

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου! Μόλις είχα βρει μια ξαδέλφη που δεν ήξερα πως υπήρχε! "Πως κατέληξες εδώ;" ρώτησα. Η Courtney ξεροκατάπιε. "Εκτός από την μητέρα σου και την Mary drake υπάρχει και μια άλλη αδελφή. Την έλεγαν Christiana και ήταν η μητέρα μου. Βέβαια πέθανε πολύ μικρή και δεν κατάφερα να περάσω πολλές στιγμές μαζί της. Θυμάμαι πως το τελευταίο πράγμα που μου έδωσε ήταν αυτό το κολιέ. Μου είχε πει να το προσέχω γιατί είναι πολύτιμο. Φυσικά εγώ ως παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Αφού πέθανε, ο πατέρας μου αδιαφορούσε για μένα. Κάθε βράδυ γυρνούσε και πιο αργά ώσπου ένα να βράδυ δεν ήρθε καθόλου. Έτσι μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα." Έκανε μια παύση βήχοντας. "Πόσο χρονών ήσουν τότε;" ρώτησα. "Επτά αλλά κατάφερα στηριχθώ στις δικές μου δυνάμεις. Λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψα τις δυνάμεις μου και ότι ήμουν και λυκάνθρωπος." συνέχισε βήχοντας. Η ιστορία της ήταν θλιβερή. Όμως είχα ανάγκη να μάθω πως βρέθηκε εδώ! "Και πως βρέθηκες εδώ;" ρώτησα εκφράζοντας την έντονη απορία μου. "Κάποτε γνώρισα έναν κυνηγό. Τον έλεγαν Phillip. Είχα καταλάβει τι ήταν από την αρχή αλλά δεν έδωσα σημασία. Τον αγαπούσα και ήθελα να είμαστε μαζί. Μέχρι που μια μέρα όπως πηγαίναμε μια βόλτα εμφανήστηκε ο Liam μαζί με έναν στρατό από κυνηγούς. Κατάλαβα πως ο Phillip με είχε προδώσει. Ξεκίνησα να παλεύω μαζί τους για να ξεφύγω αλλά με έπιασαν. Έκτοτε ζω εδώ." είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. "Ουαου!" αναφώνησα σαστισμένη. Η αλήθεια ήταν πως δεν ήξερα τι να σχολιάσω ή να πω! Ξαφνικά είδα δύο κυνηγούς που ήρθαν μπροστά από το κελί μου. Άνοιξαν την πόρτα και ήρθαν μέσα. Σηκώθηκα και αποτραβήχτηκα γρήγορα από κοντά τους. "Θα χρειαστεί να έρθεις μαζί μας." είπε ένας με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Δεν μίλησα. Δεν ήθελα να μιλήσω. Ήθελα απλά να ξεφύγω! Τότε ένας κυνηγός έχωσε μια ένεση με ερολύνη στο δεξιό μου μπράτσο. Αντιστάθηκα στο όξυνο υγρό που προσπαθούσε να καταρρίψει το σώμα μου. Όμως τα πόδια μου μούδιαζαν, το κεφάλι μου ήταν βαρύ και δύσκολα κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά. Παραπάτησα πέφτοντας στην αγκαλιά αυτού του κυνηγού με τα μαύρα μαλλιά. Και το βασανιστήριο μου είχε μόλις ξεκινήσει.

Σήμερα

Πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι θέλοντας να ουρλιάξω. Κοίταξα το ρολόι δεξιά στο κομοδίνο μου. Ήταν τέσσερις το πρωί. Τίναξα τα μαλλιά μου ταραγμένη. "Alison είσαι καλά;" άκουσα την μισκοκοιμισμένη φωνή του Phillip δίπλα μου. "Ναι. Κοιμήσου." είπα χαμηλόφωνα. Όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο. Ήταν η δέκατη συνεχόμενη μέρα που κάποια ανάμνηση διέκοψε τον ύπνο μου. Ξεφύσηξα σηκώθηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα, πήρα το όπλο μου και βγήκα έξω. Τα κυκλικά φωτάκια στις κολόνες φώτιζαν τον μαύρο ουρανό. Κανείς δεν κυκλοφορούσε έξω. Μα βέβαια! Μόνο οι τρελοί σαν και μένα κάνουν βόλτες χωρίς νόημα τέτοια ώρα! Συνέχισα να περπατάω παρατηρώντας το τοπίο γύρω μου. Δεν με ενδιέφερε τι έβλεπα. Απλά ήθελα να αποσπάσω με κάτι τις αναμνήσεις μου. Πήγα στο πάρκο. Διέσχισα το χώμα ανάμεσα στα δέντρα με τα ποικίλα μυτερά κλαδιά και πήγα προς την λίμνη. Κάθισα κάτω στο γρασίδι κοιτώντας τα μικροσκοπικά μακρινά φωτάκια που καθρεφτίζονταν πάνω στο καταγάλανο γλυκό νερό της λίμνης. Προσπάθησα να κάνω άλλες σκέψεις και υποθέσεις. Μα ήταν ανώφελο. Πως θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι διαφορετικό όταν ζούσα έξι χρόνια το ίδιο βάσανο; Κάθε μέρα ένα μαστίγιο να χτυπάει την πλάτη μου. Μια λεπίδα να σκίζει τα σωθικά μου. Ένας μαλάκας να παίρνει την μαγεία μου και να την χρησιμοποιεί εναντίον μου. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια! Ποτέ δεν υπήρξε διάλειμμα ποτέ δεν υπήρξε μια παύση! Ήταν το ίδιο μοτίβο και γινόταν όλο και πιο οδυνηρό. Βύθισα το πρόσωπο μου μέσα στα δάχτυλα μου βγάζοντας μια κραυγή αγανάκτησης και απελπισίας. Η ψυχολόγος δεν βοηθούσε. Αντί να απαλύνει τις αναμνήσεις μου οξύνει τις πληγές μου. Αναλύουμε συνέχεια ότι μου συνέβη και πάντα φεύγω με την ίδια σκέψη. Εγώ έφταιξα για όλους. Θα μπορούσα να τους είχα σώσει νωρίτερα αλλά δεν το έκανα! "Εκεί είναι! Πιάστε την!" άκουσα την αυστηρή εντολή μιας γνωστής ανδρικής φωνής. Έστρεψα το κεφάλι μου προς το μέρος κάποιον κυνηγών που με πλησίαζαν τρέχοντας. Αμέσως σηκώθηκα σκουπίζοντας βιαστικά τα δάκρια μου. Ένα λεπτό μετά ένας μεγάλος αριθμός κυνηγών με είχε περικυκλώσει. "Επειτέλους!" αναφώνησε ξανά αυτή η ανδρική φωνή. Κοίταξα το άτομο. Ένας ψηλός άντρας μετρίου βάρους μα καστανά κοντά μαλλιά και πράσινα μάτια φορώντας μαύρα ρούχα. Κοίταξα υποτιμητικά τους υπόλοιπους κυνηγούς. "Δεν ξέρετε πως μπορώ να σας νικήσω όλους με ένα κούνημα των χεριών μου;" είπα με απέχθεια. Ο άντρας με πλησίασε σταθερά. "Που είναι ο Liam; Ξέρω πως τον κρατάς ζωντανό!" απαίτησε απειλητικά. Έκανα έναν μομφασμό γελώντας ελάχιστα. "Ακόμη και αν ήταν ζωντανός δεν θα σου έλεγα. Τελείωσαν οι μέρες που εγώ και οι όμοιοοι μου ήμασταν υποχείριο σας. Τώρα είμαστε επικύνδινοι για εσάς. Δεν άκουσες τις ιστορίες από τους άλλους κυνηγούς; Ή ξεψύχισαν πριν προλάβουν να στις διηγηθούν;" απάντησα πονηρά. Ο κυνηγός φαινόταν φανερά εκνευρισμένος και το διασκέδαζα. Άκουσα κάποιον να ξεροκαταπίνει με τα λόγια μου. 'Επειτέλους!' σκέφτηκα. 'Με φοβούνται!'. "Πρόσεχε τα λόγια σου μικρή! Ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω! Το έχεις βιώσει πολλές φορές μαζί με την μικρή σου ξαδέλφη. Την..Courtney αν θυμάμαι καλά." είπε απειλητικά. Το βλέμμα μου σοβάρεψε σε μια κρυφά θυμωμένη έκφραση. Κανένας από όλους αυτούς δεν είχε το δικαίωμα να αναφέρει την Courtney! "Πως τα ξέρεις όλα αυτά;" ρώτησα κοφτά. Ένα πονηρό μειδίαμα εμφανήστηκε στα χείλη του κυνηγού καθώς διασκέδαζε τα νεύρα μου. "Γνωρίζω πολλά πράγματα για σας. Ήσασταν το αγαπημένο μας σόου εσύ και η ξαδέλφη σου! Οι αδύναμες αιρετικές που προσπαθούσαν μάταια να ξεφύγουν!" αναφώνησε ξεσπώντας σε γέλια μαζί με τους υπόλοιπους. Δεν με ένοιαζε που γελούσαν για μένα. Αλλά για την Courtney..κανένας δεν είχε το δικαίωμα να φθείρει έτσι την μνήμη της! Έσφιξα τις μπουνιές μου προσπαθώντας να διατηρήσω την υπομονή μου. Αλλά ήταν ανώφελο. Από την στιγμή που ξεστόμισε αυτές τις ανοησίες, το μέλλον του ήταν προβλέψιμο και οδυνηρό! Ξεφύσηξα τραβώντας την προσοχή και έστρεψα το βλέμμα μου προς το πάτωμα αλλάζοντας το χρώμα των ματιών μου. "Δυστυχώς για σένα γνωρίζεις καταστάσεις πολύ επιδερμικά. Αλλιώς δεν θα τολμούσες να ξεστομίσεις αυτές τις μαλακίες για εκείνη." είπα με μια μοχθηρά σκοτεινή φωνή.

Ο κυνηγός στράφηκε ξανά προς το μέρος μου αλλά δεν είδε κανέναν. Όλοι απόρησαν. "Και τώρα κρύβεσαι! Μα τι γεν-". "Και πολύ επιθετική!" τον διέκοψα καθώς ήμουν από πίσω του κρατώντας τον λαιμό του. Με μια απότομη κίνηση των χεριών μου τον πέταξα μακριά. Ήθελα να δει το δικό μου σόου στο οποίο θα ήταν πρωταγωνιστής! Οι κυνηγοί με περικύκλωσαν έτοιμοι να μου επιτεθούν με τα χαρίσματα τους. Δυνάμεις πλησίασαν το μέρος μου αλλά τις απέφυγα με λίγη προσπάθεια. "Ακόμη δεν είστε ενημερωμένοι!" είπα αναστενάζοντας. Κοίταξα την ξαφνιασμένη μάζα κυνηγών με ένα κατακόκκινο σατανικό βλέμμα. Είδα τον τρόμο στα μάτια τους. Προφανώς! Και εγώ θα τρόμαζα με τον ευατό μου αν με έβλεπα έτσι. "Είμαι ανίκητη!" συνέχισα χαμογελώντας πλατιά σατανικά. Πριν προλάβουν να συλλογιστούν τα λόγια μου, το εκκωφαντικό ουρλιαχτό μου σε συνδυασμό με τις φωτιές που άναψαν κοντά τους, τους είχαν κατακλύσει!

Σταμάτησα ακούγοντας ευχαριστημένη τον ήχο από τα δικά τους ουρλιαχτά. "Τι όμορφη μελωδία!" είπα. Πλησίασα σιγοτραγουδώντας έναν κυνηγό που προσπαθούσε να ξεφύγει από τις σκοτεινές μου φλόγιες. Άρπαξα τον λαιμό του και τον κοίταξα στα μάτια. "Σε παρακαλώ...έχω οικογένεια!" ψελλισε δακρίζοντας. "Και εγώ είχα ζωή αλλά φροντίσατε να με σκοτώσετε. Γι αυτό όταν πας στην κόλαση πες χαιρετίσματα στον Liam από εμένα." απάντησα και τον έσπρωξα μέσα στις φλόγιες ακούγοντας το όμορφο τραγούδι του. Γύρισα προς το μέρος του άλλου κυνηγού έχοντας τις φλόγιες να σκάνε πίσω μου. Έτρεχε κατατρομαγμένος φωνάζοντας. "Βοήθεια! Είναι τρελή!". Χαμογέλασα πονηρά κοιτάζοντας το ηλεκτρονικό ρολόι στον δεξιό καρπό μου. "Μπορείς να τρέξεις αλλά δεν μπορείς να μου κρυφτείς!" μουρμούρισα παρατηρώντας το κόκκινο σημάδι στο ρολόι μου που μου έδειχνε που βρισκόταν. Ευτιχώς δεν κατάλαβε πότε τοποθέτησα το τσιπάκι στον λαιμό του. Αυτό είναι το λάθος τους! Είναι τόσο συγκεντρωμένοι στα λόγια αλλά όχι στις πράξεις! Το σημαδάκι απομακρυνόταν από εμένα. Έτσι ξεκίνησα να τρέχω από πίσω του.

Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι είχε εμφανιστεί δειλά πίσω από τα σύννεφα ομίχλης που σκέπαζαν τα ψηλά βουνά της πόλης. "Πως σου φάνηκε;" με ρώτησε ο Klaus καθώς περπατούσαμε σε ένα απομονωμένο σοκάκι της πόλης. "Ήταν πολύ ωραίος γάμος." απάντησα προσπαθώντας να χαμογελάσω. Αλλά ήταν δύσκολο. Η σκέψη ότι είχε γυρίσει πίσω με βασάνιζε. Δεν είχε πάθει τίποτα και απλά με αγνοούσε τόσα χρόνια! Πως μπόρεσε; Ο Klaus καταλαβαίνοντας αμέσως τι ένιωθα. "Είμαι σίγουρος πως είχε κάποιο λόγο.." υπέθεσε. "Ναι σίγουρα!" ειρωνεύτικα. Εκείνη την στιγμή ένας άντρας ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μας. Φορούσε κοστούμι. Το άσπρο του πουκάμισο ήταν ματωμένο όπως το κεφάλι του και τα χέρια του. "Σας παρακαλώ...βοηθήστε με!" ψέλλισε αλαφιασμένος παίρνοντας μερικές κοφτές ανάσες. Και οι δύο τον κοιτάξαμε απορημένοι. "Ποιος σε κυνηγάει;" τον ρώτησα. Το βλέμμα του στράφηκε προς το μέρος μου. Είδα τον τρόμο του. 'Η αιρ-'. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την σκέψη του. Μια σφαίρα χτύπησε το δεξιό του χέρι τραυματίζοντας τον. Κοίταξα περίεργος το άτομο πίσω του. Αμέσως τα μάτια μου γούρλωσαν. Ήταν αυτή! Και ήταν διαφορετική από το πρωί. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και γεμάτο ανάγκη να δολοφονήσει αυτόν τον άνδρα! Εκείνος πέρασε ανάμεσα από εμένα και τον Klaus προσπαθώντας να ξεφύγει από τα νύχια της. Δεν καταλάβαινα τι έκρυβε ακόμη και ταντιζόμουν. Πόσους χαρακτήρες είχε να δείξει μέχρι να μας μιλήσει; Προσπάθησα να διαβάσω την σκέψη της ξανά αλλά τίποτα. Ένα μαύρο κενό. 'Πάλι με έχει μπλοκάρει..' μουρμούρισα νοητά. "Κάντε στην άκρη!" μας διέταξε αυστηρά. Ήταν αδιανόητο! Δεν την ενδιέφερε να μας μιλήσει ούτε να μας πει τι κάνουμε εδώ. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να σκοτώσει αυτόν! Ο Klaus την σταμάτησε κοιτάζοντας την ελαφρώς εκνευρισμένος αλλά και πολύ ανήσυχος. Διάβαζα στο μυαλό του την ανάγκη του να μάθει που είχε εξαφανιστεί τόσα χρόνια. Όμως το δικό της βλέμμα ήταν αδιάφορο για κάθε του λέξη και έδειχνε έντονα πως δεν είχε ούτε τον χρόνο ούτε την πρόθεση να ασχοληθεί μαζί του. "Τι κάνεις;" την ρώτησε απαιτητικά.

"Κυνηγάω έναν άθλιο όπως είδες και μου κόψατε τον δρόμο. Εσύ τι κάνεις έξω τέτοια ώρα;" αποκρίθηκε σοβαρή. "Γυρίζαμε από την δεξίωση του γάμου που νομίζαμε ότι θα ερχόσουν." απάντησα. "Α ναι! Δεν μπορούσα είχα σχέδια λυπάμαι." είπε ξερά. Πως γινόταν να ήταν τοσο αδιάφορη μαζί μας. Είχε τα συναισθήματα της αυτό ήταν σίγουρο. Όμως δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχε γίνει έτσι! Έκανε μια προσπάθεια να περάσει ανάμεσα μας αλλά την κράτησε ο Klaus. Ευτιχώς το σοκάκι στο οποίο βρισκόμασταν ήταν στενό και δεν είχε την δυνατότητα να μας προσπεράσει. Κοίταξε τσαντισμένη το ρολόι της και μετά τον Klaus. "Αν είναι κάποιου είδους παιχνίδι αυτό μπορεί να περιμένει. Πρέπει να πιάσω κάποιον." είπε αυστηρά. Η φωνή της όμως και το βλέμμα της έμοιαζαν με προειδοποίηση για εμάς. Ήταν βέβαιο πως αν δεν την αφήναμε να περάσει θα μας έκανε κάποιο ξόρκι. Είχε χάσει την μνήμη της; Πως μπορούσε να είναι τόσο αδιάφορη μαζί μας; "Δεν θα φύγεις από εδώ αν δεν μας εξηγήσεις." απαίτησε ο Klaus. Η Alison τον κοίταξε φανερά εκνερυσμένη. Ξαφνικά γούρλωσε τα μάτια της κοιτάζοντας μας επίμονα. Ένιωσα να χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου! Το αίμα μου κινούσε το σώμα μου προς τον τοίχο δεξιά μου χωρίς να μπορώ να το σταματήσω. Το ίδιο συνέβαινε και στον Klaus! Η Alison πέρασε ανάμεσα μας. Κοντοστάθηκε και μας κοίταξε. "Μην ξαναμπείτε ποτέ στον δρόμο μου!" μας προειδοποίησε και έλυσε το ξόρκι αφήνοντας μας να πέσουμε στο πάτωμα. Ανασηκώθηκα καθώς την έβλεπα να φεύγει μακριά μας. "Η μικρή σκύλα!" μούγκρισε ο Klaus έτοιμος να τρέξει από πίσω της. Πήγα μπροστά του με αστραπιαία ταχύτητα. "Στάσου! Ίσως θα ήταν καλύτερο να παρατηρήσουμε τις κινήσεις της ώστε να καταλάβουμε για ποιο λόγο κάνει ότι κάνει." τον καθυσήχασα. "Δεν υπάρχει λόγος Edward απλώς έχει τρελαθεί και αρνείται να μας μιλήσει!" φώναξε. "Ηρέμισε. Είμαι σίγουρος πως θα μας μιλήσει κάποια στιγμή. Αλλά αν θέλουμε να το κάνει αυτό πρέπει να μην την ενοχλήσουμε ακόμη και να την βοηθήσουμε." τον συμβούλεψα συγκρατώντας την ηρεμία μου. Αναστέναξε. "Καλά! Ας κάνουμε αυτό που λες." είπε σοβαρά και φύγαμε.

Φτάσαμε κάτω από μια Θεόρατη πολυκατοικία. Γύρω μας είχε μαζευτεί ένα πλήθος ανήσυχων ανθρώπων που κοιτούσε την ταράτσα της πολυκατοικίας. Σήκωσα το κεφάλι μου προς την ταράτσα. Αντίκρισα μια πανδαισία ροζ μοβ και γαλάζιων χρωμάτων της αυγής πίσω από την οκνηρή πάλη της Alison με αυτόν τον άνδρα. Τα χτυπήματα που του έκανε στην πλάτη και στα πλευρά, η σατανική κόκκινη ματιά της τα γεμάτα κακία και ευχαρίστηση χείλη της καθώς ξέσκιζε την σάρκα του! 'Ποια είναι αυτή και την απέγινε η Alison που ξέρω;' απόρησα νοητά. Δεν μου άρεσε καθόλου η νέα εκδοχή του εαυτού της! Ήταν γεμάτη κακία μίσος και ψέματα! "Βοηθήστε με!" φώναξε απελπισμένος ο άντρας προσπαθώντας να ξεφύγει. Άκουσα τον όχλο να φωνάζει στην Alison. "Μάγισσα! Άφησε τον! Τον σκοτώνεις!" είπαν κάποιοι. Άλλοι έπαιρναν τηλέφωνο την αστυνομία. Άλλοι κοιτούσαν τρομαγμένοι. Θα μπορούσα να την σταματήσω αλλά δεν το έκανα. Ήθελα να δω σε τι αποσκοπούσε όλο αυτό το σόου. Κοίταξα υπομονετικά την Alison. "Δεν έχεις ελπίδες πια κυνηγέ! Παράτα τα!" είπε μοχθηρά. "Τόσο ψύχωση για να τιμήσεις την μνήμη της;" την ειρωνεύτικε καλύπτοντας τον φόβο του. Είδα τον θυμο να εμφανίζεται στα μάτια της ακούγοντας ολοκαθαρα τι έλεγαν. Μα ποινής μνήμη να θέλει να τιμήσει; Τι είχε συμβεί; "Αφησε τον μάγισσα! Δολοφόνε!" φώναξε έξαλλο το πλήθος. Η Alison ελευθέρωσε μια δύναμη που πέταξε τον κυνηγό στην μέση του δρόμου μπροστά από το πλήθος που φώναζαν στην Alison. "Θα έπρεπε να σε κάψουμε τέρας!". "Αίσχος! Σκοτώστε την!" φώναξαν ξανά. Αλλά κατάλαβα από το εκνευρισμένο και πονηρό βλέμμα της Alison ότι έκαναν λάθος. Χαμογέλασε καθώς τα μάτια της έπαιρναν το χρώμα του αίματος! "Σκάσετε όλοι!" τους διέταξε. Με μια απότομη κίνηση είχε βρεθεί στο πάτωμα παγώνοντας το πλήθος και απομακρυνότας το από τον κυνηγό. Κοίταξα τον Klaus. Ήταν σοκαρισμένος που την έβλεπε σε αυτήν την τερατώδης κατάσταση. Αναρωτιόταν τι της είχε συμβεί και ανησυχούσε γι αυτήν. Γνώριζε καλά πως είναι ο ρόλος του τέρατος και δεν ήθελε κάτι τέτοιο για εκείνη. Ο κυνηγός σηκώθηκε τρομαγμένος προσπαθώντας να την αποφύγει. Τότε εκείνη τέντωσε μπροστά το αριστερό της χέρι λέγοντας μια φράση. "Seman evet!". Αυτό μόνο. Μια γαλάζια ηλεκτρική δύναμη χτύπησε τον κυνηγό ρίχνοντας τον κάτω. Σηκώθηκε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει το χάρισμα του. Ανέπνευσα ανήσυχος μόλις διάβασα το μυαλό του. Κοίταξα έντονα την Alison! "Τι του έκανες;" ψυθήρισα φοβισμένος. "Τι μου έκανες;" ψέλλισε ο κυνηγός. Η Alison έφερε ένα κομμάτι σίδερο κοντά της. "Σου πήρα τις δυνάμεις! Είσαι άχρηστος τώρα." είπε. Ήταν αδύνατο! Δεν υπήρχε κανένα ξόρκι που ήταν τόσο αποτελεσματικό ώστε να πετύχει! Πως είχε φτιάξει κάτι τέτοιο; Το άκουσμα της μυτερής λαβής του σιδέρου στην καρδιά του κυνηγού με απέσπασε. Το σώμα του άσπρισε και τα μάτια του έμειναν ανοιχτά να κοιτάζουν το κενό. Η Alison αναστέναξε ανακουφισμένη και ευχαριστημένη. Ύστερα χτύπησε ελαφρά τα δάχτυλα της μεταξύ τους ξεπαγώνοντας το πλήθος. Όλοι προχώρησαν ήρεμοι σαν να είχαν ξεχάσει τι είχε συμβεί. Δεν πρόσεξαν το σώμα του κυνηγού! Σαν να τους είχε μαγέψει ώστε να μην το προσέξουν. "Απορώ γιατί τον κοιτάς ακόμη!" άκουσα την ειρωνική φωνή της καθώς καθάριζε τα χέρια της με ένα άσπρο πανί. Το βλέμμα μου στράφηκε απότομα προς το μέρος της. Η ανησυχία και το άγχος μου ήταν ξεκάθαρα και εκείνη τα είχε καταβάλει από την στιγμή που τα βλέμματα μας συναντήθηκαν! "Αχ έλα τώρα!" αναφώνησε απογοητευμένη. "Δεν φαντάζομαι να νιώθεις άσχημα γι αυτόν. Ένας κυνηγός ήταν! Σιγά!" συνέχισε. Μα τι εννοούσε; Μήπως ήθελε να με φοβίσει; Αν ναι τότε πετύχαινε! "Τι είναι όλο αυτό Alison; Τι προσπαθείς να αποδείξεις;" απάτησε αυστηρά o Klaus. Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. "Γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι για να χαρώ; Πρέπει να αποδεικνύω κάτι σε κάποιον συνέχεια;" ειρωνεύτηκε σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά από το διάφραγμα της. "Δεν έχεις συνθήματα!" υπέθεσε σκεπτικός. "Δυστυχώς έχω και είναι πολλά. Τώρα αν έχεις την ευγενή καλοσύνη μπορείς να φύγεις από τον δρόμο μου; Έχω δουλείες να κάνω!" απάντησε ενοχλημένη. Μα γιατί προσπαθούσε τόσο πολύ να μας διώξει μακριά της. Ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να ξέρω γιατί τα κάνει όλα αυτά. Βασανιζόμουν στο να προσπαθήσω να διαβάσω το μυαλό της. Έστω και μια σκέψη της! Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα! Μας προσπέρασε αδιάφορα. "Θα έρθεις το απόγευμα;" την ρώτησα. Πήρα μια κόφτη ανάσα. "Ναι θα έρθω." είπε και έφυγε. "Τι πιστεύεις πως θα είχε αλλάξει μέχρι το απόγευμα;" με ρώτησε ο Klaus τσαντισμένα. "Γι αυτήν τίποτα. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να βρω τι ξόρκι έχει κάνει και έχει μπλοκάρει το χάρισμα μου." απάντησα αποφασισμένος να βρω μια λύση και έφυγα από κοντά του.

Έξι χρόνια πριν

Ένιωθα τα βλέφαρα μου να ανοίγουν απότομα καθώς αντίκριζα τις θολές μορφές μπροστά μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα με ένα σκοινί πίσω από την πλάτη μου μαζί με την μέση μου. Προσπάθησα να κουνιθώ έστω και λίγο αλλά μεγάλο λάθος! Είδα την μορφή του Liam να με πλησιάζει. Με κοίταξε στα μάτια. "Τέλεια ξύπνησες!" αναφώνησε φωναχτά. Αλλά αυτή η ειρωνεία στην φωνή του μόνο τελειότητα δεν έβγαζε. Κοίταξα γύρω μου. Ήμασταν σε ένα μεταλλικό δωμάτιο σκονισμένο με μοναδικό φως μια παλιά σκουριασμένη λάμπα πάνω από το κεφάλι μου. Άκουγα συνεχώς τον ενοχλητικό μικροσκοπικό ήχο που έκανε η λάμπα όσο τρεμόπαιζε. Πρόσεξα κάποιες σταγόνες αίματος στις γωνίες των τοίχων. "Θα μας συγχωρέσεις για το αίμα. Είστε τόσοι πολλοί που δεν προλαβαίνουμε πια!" αναφώνησε και πάλι ο Liam ξεσπώντας σε ένα κοροϊδευτικό γέλιο μαζί με τους άλλους δύο κυνηγούς. 'Τι να κάνω; Πως θα ξεφύγω από τα νύχια του;' σκέφτηκα τρομοκρατημένη. Ο Liam στράφηκε προς το μέρος ενός κυνηγού. "John θα μπορούσες;" είπε γεμάτος νόημα. Πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε μια ηλεκτρική δύναμή έσκιζε τα σωθηκά μου. Τα πλευρά μου, η μέση μου, στο στομάχι μου, στο στέρνο μου!

Όλα ηλεκτρίζονταν και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά μόνο να βγάλω μια κραυγή που όχι μόνο δεν συγκίνησε κανέναν αλλά έκανε τον κυνηγό να με χτυπήσει πιο δυνατά! Η καρέκλα έσπασε και κόλλησα στον τοίχο από την ορμή της δύναμης του. Σταμάτησε. Έπιασα το στομάχι μου. Ήταν γεμάτο με αίμα αλλά ευτυχώς θα θεραπευόταν σύντομα. Ο Liam με πλησίασε κοιτάζοντας την πληγή μου απογοητευμένος. "Έχουμε κάποιο κρύσταλλο που θα σταματήσει την επούλωση της;" ρώτησε. "Μπορώ να τον φέρω." είπε ο άλλος κυνηγός. Τι; Όχι δεν έπρεπε να συμβεί! Δεν μπορούσαν να πάρουν την ικανότητα μου να θεραπεύομαι γρήγορα! Δεν έπρεπε να τους αφήσω! "Ωριαία. Φύγετε και οι δύο!" τους διέταξε και εκείνοι έφυγαν. Ο Liam με σήκωσε απότομα, γύρισε από την άλλη το σώμα μου και με κόλλησε στον τοίχο σκίζοντας την πλάτη της μπλούζας μου. "Επειτέλους παίρνεις ότι σου αξίζει τέρας!" ψυθήρισε στο αυτί μου. Η φωνή του σιγανή και σταθερή σχεδόν έτρεμα στο τι θα μου κάνει. Για μια στιγμή πέρασε η σκέψη του βιασμού από το μυαλό μου και τον κοίταξα κοκαλλωμένη. Όμως εκείνος κρατούσε ένα μαστίγιο. Δεν ήταν αυτό που νόμιζα ακόμη και αν ήταν το ίδιο βάναυσο αυτό που θα μου έκανε. Το μαστίγιο ξεκίνησε να δέρνει με δύναμη την πλάτη μου.

Ένα απότομο κάψιμο και μετά μόνο πόνος. Και πόνος και πόνος...προσπάθησα να μην αντιδράσω. Να μην δείξω πόσο πονάω και πόσο ήθελα να κλάψω. Δεν ήθελα. Δεν έπρεπε. Δεν, δεν, δεν! Ο Liam δεν έπρεπε να υπάρχει. Η Liana δεν έπρεπε να τον είχε κάνει τέρας. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπρεπε να είχαν συμβεί κι όμως συνέβησαν. Γιατί είμαστε ηλίθια όντα που γινόμαστε τέρατα! Βρίζουμε τους ανθρώπους αλλά είμαστε χειρότεροι. Τρελαινόμαστε με την δύναμη που έχουμε και την χρησιμοποιούμε εις βάρος άλλων που δεν έχουν. Δεν κοιτάμε να γίνουμε καλύτεροι. Δεν βλέπουμε ότι είναι ευκαιρία αυτό που μας συμβαίνει αλλά το εκμεταλλευόμαστε. Δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί από τους ανθρώπους! Είμαστε ίδιοι και χειρότεροι! Δύο δακρια γλίστρησαν από τα μάγουλα μου όσο το μαστίγιο έκαιγε την πλάτη μου. Πλέον μπορούσα να νιώσω το αίμα μου να ρέει πάνω του. "Γιατί το κάνεις όλο αυτό;" τον ρώτησα συγκρατώντας τους λιγμούς μου. Σταμάτησε.

Το κάψιμο αποχώρησε. "Επειδή το αξίζεις γλυκιά μου." Τον κοίταξα. "Αν το αξίζω αυτό τότε εσύ άξιζες αυτό που έκανε η Liana!" μουρμούρισα. "Σκάσε!" με διέταξε ήρεμα αλλά και αυστηρά. Αλλά δεν θα τον άφηνα έτσι. Θα του έλεγα αυτά που ήθελα ακόμη και αν με μαστίγωνε για το υπόλοιπο της ημέρας. Σηκώθηκα αποφασιστικά κρατώντας την μπλούζα μου. "Όχι δεν σκάω! Αν ικανοποίησε με αυτά που μας κάνεις, σημαίνει πως είσαι ίδιος και χειρότερος με αυτήν! Δεν την νίκησες ποτέ Liam αυτή το έκανε όταν σου πήρε την οικογένεια σου και σε κατέστρεψε! Ποτέ δεν θα γίνεις αυτός ο καλός άνθρωπος που ήσουν γιατί ξέρεις πως είσαι σαν κι αυτήν. Και σου αρέσει." είπα έντονα. "ΣΚΑΣΕ!" φώναξε και μου έδωσε ένα χαστούκι που με κόλλησε στον τοίχο. Έπιασε τον λαιμό μου με δύναμη. Τα μάτια του ήταν γουρλωμένα και σκοτεινά. Ήταν έξαλλος με αυτά που μόλις είχε ακούσει. "Δεν ήμουν δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ σαν κι αυτήν! Και αν αναφέρεις το όνομα της θα πας να την βρεις. Κατάλαβες;" μούγκρισε. "Πολύ αργά γι αυτό Liam.." ψέλλισα προσπαθώντας να πάρω ανάσα. "Liam. Δεν το βρήκαμε." ακούστηκε η φωνή του John από πίσω του. Αναστέναξε χαλαρώνοντας το χέρι του από τον λαιμό μου και στράφηκε προς τους κυνηγούς. "Καλά! Πάω να το βρω εγώ." είπε και βγήκε έξω από το δωμάτιο κλείνοντας εκνευρισμένος την πόρτα.

Σήμερα

"...Έτσι είναι η κατάσταση." εξήγησα καθώς κρατούσα έναν κυνηγό από τον λαιμό. Ήμουν σε ένα μπαρ γεμάτο πτώματα από κυνηγούς και το αγαπημένο μου τζαζ τραγούδι να παίζει. Παντου υπήρχαν σπασμένα τραπέζια ποτήρια μπουκάλια καρέκλες! Ένιωθα σαν κακια κάποιας σειράς. Ξαφνικά ένα κομμάτι γυαλί πετάχτηκε προς το μέρος μου. Το έπιασα, πέταξα τον κυνηγό από κοντά μου και στράφηκα σε έναν άλλο. Τέντωσα τους μυς του λαιμού μου έτοιμη να τον σκοτώσω. "Θέλεις να πεις κάτι ή να τελειώνουμε;" ρώτησα αναστενάζοντας. "Δεν θα σε αφήσω να σκοτώσεις τον πατέρα μου." είπε αποφασιστικά. Κοίταξα τον μεσήλικας κυνηγό και τον γιο του. "Α! Είναι ο πατέρας σου!" αναφώνησα και πέταξα το κομμάτι γυαλί στον λαιμό του. "Ουψ! Μου ξέφυγε!" συνέχισα πονηρά. "ΟΧΙ!" φώναξε ο γιος και έτρεξε προς το μέρος του νεκρού πατέρα του ξεσπώντας σε κλάμα. "Τι πρωτόγνωρο τέρας είσαι;" είπε ανάμεσα στους μοχθηρούς λιγμούς του. Αναστέναξα κάνοντας βόλτες στον χώρο. "Ακόμη δεν έχεις καταλάβει πως πάει έτσι δεν είναι; Γνωρίζεις το τέρας, μισείς το τέρας, ανέχεσαι το τέρας και στο τέλος..γίνεσαι το τέρας!" είπα με ένα πονηρό μειδίαμα να καλύπτει τα χείλη μου και τον πλησίασα. Σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε. "Δεν υπήρχε κανένα άλλο τέρας για να γνωρίσεις. Εσύ είσαι το μοναδικό τέρας!" είπε με μίσος. Έκανα έναν ειρωνικό μομφασμό κοιτάζοντας τους κυνηγούς. "Λάθος μικρέ! Ο Liam ήταν το τέρας. Εγώ απλώς έγινα σαν κι αυτόν αλλά από την καλό στρατόπεδο. Και μπορώ να πω πως το διασκεδάζω!" είπα. Σηκώθηκε απότομα προσπαθώντας να με χτυπήσει. Έχωσα μια μπουνιά στο σημείο της καρδιάς του. Κοίταξα σατανικά τα ξαφνιασμένα μάτια του. "Seman evet!" είπα και τράβηξα την καρδιά του από το σώμα του. Έπεσε κάτω νεκρός. Δάγκωσα την καρδιά του. Το αίμα ήταν ακόμα φρέσκο λαιμό γλυκό. "Κρίμα! Και είχες ωραίο αίμα!" αναφώνησα πετώντας την καρδιά δίπλα του και προχώρησα κοιτάζοντας ευχαριστημένη το κενό. Λέγοντας μόνο ένα πράγμα. "Incendia!". Όλο το μέρος τυλίχθηκε στις φλόγιες με μένα σαν πρωταγωνίστρια σε ταινία να βγαίνω θριαμβευτικά έξω κοιτάζοντας το κενό με σατανικό βλέμμα και χαμόγελο.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!

Έχουμε αρχίσει τα δυνατά flashback πάντως εγώ το λέω αυτό!!

Αν θέλετε πατήστε και κανένα αστεράκι εκεί είναι το καημένο 😂😂

Τα λέμε στο επόμενο!!

Φιλάκιαααα!!😘❤❤