Η Jacqueline περίμενε με τεράστια περιέργεια να ακούσει την εξήγηση του Liam. Περίμενε τόσο καιρό έστω να τον δει να τον ρωτήσει γιατί την παράτησε έτσι ξαφνικά που δεν μπορούσε άλλο! "Πες μου!" είπε τόσο απαιτητικά που φάνηκε σαν να τον προστάζει.

Εκείνος αναστέναξε και έμπλεξε τα δάχτυλα του μεταξύ τους. "Έχεις δίκιο να είσαι ανήσυχη. Δεν σου φέρθηκα καλά ούτε και σε κανέναν άλλο." είπε χαμηλώνεις ντροπιασμένος το κεφάλι του. Η Jacqueline τον κοίταξε απορημένη. "Τι συμβαίνει Liam;" ρώτησε καθώς παρατηρούσε τα χέρια του να τρέμουν. Ένα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο του.

Η Jacqueline σχεδόν είχε τρομάξει που τον έβλεπε έτσι! Δεν είχε ξαναδεί ποτέ αυτήν την συμπεριφορά από εκείνον! "Δεν είμαι κυνηγός πια Jacqueline. Είμαι βαμπίρ. Η Alison δεν με σκότωσε τελείως." ξεκίνησε ξεφυσώντας. "Τι εννοείς; Πως είναι δυνατόν;" αναφώνησε ξαφνιασμένη. Την κοίταξε δειλά. "Όσο ήμασταν στο Παρίσι έπιασα την Alison και την φυλάκισα μαζί με κάποιες άλλες αιρετικές σε κάτι υπόγειες φυλακές που έχω φτιάξει εδώ και πολλούς αιώνες." είπε. "Την βασάνιζες!" τον διέκοψε.

Αναστέναξε και κοίταξε τα χέρια του. "Ναι με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί! Μαζί της ήταν και η ξαδέλφη της την οποία ας πούμε ότι σκοτώσαμε μαζί. Η Alison την κάρφωσε καταλάθος γιατί νόμιζε πως ήμουν εγώ." συνέχισε. "Γιατί να νομίζει κάτι τέτοιο;" ρώτησε. "Επειδή έκανα ένα τέτοιο ξόρκι με την βοήθεια των αρχαίων μαγισσών. Αλλά δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που με
βοηθούσαν..." απάντησε κρύβοντας ένα μυστήριο στην φωνή του.

"Τι εννοείς;" ρώτησε παραξενευμένη. Την κοίταξε. "Αφού πέθανε η ξαδέλφη της, η Alison τρελάθηκε! Νομίζαμε πως απλώς θρηνούσε αλλά έκανε κάτι χειρότερο. Σχεδίαζε πως να μας σκοτώσει όλους! Την μέρα που θα την εκτελούσα, αποδυνάμωσε όλο το είδος με ένα ξόρκι που είχε φτιάξει εκείνη και η Courtney. Ταυτόχρονα οι αρχαίες μάγισσες αρνήθηκαν να με βοηθήσουν γιατί...είχα σπάσει την υπόσχεση μου σε αυτές. Είχα αγαπήσει..". Η Jacqueline ένιωσε άσχημα με αυτό που άκουσε διότι ήξερε πως εκείνη ήταν ο λόγος που αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν αλλά χάρηκε και λίγο. Αν τον βοηθούσαν οι αρχαίες μάγισσες θα με σκότωνε!

"Τέλος πάντων! Η Alison πριν με σκοτώσει έκανε ένα νοητό ξόρκι. Έμοιαζε με αυτό που χρησιμοποίησε η μητέρα σου όταν μετέτρεψε τον Klaus σε βαμπίρ! Μόνο που άλλαξε κάτι. Δεν μου έχει πει τι αλλά το νιώθω! Δεν με έκανε κανονικό βαμπίρ για να με εκδικηθεί έτσι. Όμως δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα έτσι περιμένω." συνέχισε αναστενάζοντας.

Η Jacqueline τον κοιτούσε ξαφνιασμένη με όσα είχε ακούσει! "Αφού σε σκότωσε η Alison τι σε έκανε μετά;" ρώτησε. "Με φυλάκισε σε ένα υπόγειο μέρος λίγο πιο έξω από το Horland." απάντησε. "Και γιατί δεν αρνήθηκες να ολοκληρώσεις την μεταμόρφωση;" ρώτησε ξανά.

Την κοίταξε σοβαρά. "Δεν είχα αυτήν την επιλογή. Με ανάγκασε να πιω αίμα. Και έχω αφήσει κάποια πράγματα από το παρελθόν μου που πρέπει να τα λήξω." είπε με έναν μυστήριο τόνο. Η Jacqueline ήθελε να ρωτήσει αλλά δεν το έκανε. Της είχε πει αρκετά και αυτό της έφτανε. Αλλά όσο και να τον αγαπούσε δεν μπορούσε παρά να νιώσει θυμό και απογοήτευση για όσα μου έκανε! "Ξέρεις ότι αυτά που έκανες είναι ασυγχώρητα!" τον επέπληξε. Εκείνος αναστέναξε περιμένοντας αυτή την απάντηση. "Ναι αλλά είμαι διατεθειμένος να σου ζητήσω συγγνώμη όσες χρειαστεί." είπε. Τώρα η Jacqueline είχε θυμώσει ακόμη περισσότερο. "Η συγγνώμη σου σε μένα θα είναι το λιγότερο! Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να σε συγχωρέσει η Alison. Χωρίς να σε ψυχαναγκάσει κάποιος να τον βρεις." είπε απότομα και σηκώθηκε από την θέση της προχωρώντας μπροστά. "Λυπάμαι αλλά δεν έχω μετανιώσει ακριβώς για ότι της έκανα." ομολόγησε. "Τότε δεν υπάρχει νόημα να συνεχίσουμε να μιλάμε εμείς οι δύο." απάντησε απειλητικά.

Πριν φύγει τον κοίταξε αυστηρά αλλά και απογοητευμένα. "Καλά θα κάνεις να κρυφτείς. Αργά ή γρήγορα θα το μάθουν και τα αδέλφια μου αλλά όχι από μένα. Όμως μόλις μάθουν ότι δεν είσαι κυνηγός πια θα σε σκοτώσουν." τον συμβούλεψε και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα.

Αναστέναξε νιώθοντας πως έχανε την Jacqueline για πάντα! Και καλά ένιωσε! Αν δεν μπορούσε να μετανιώσει για όσα μου είχε κάνει θα έχανε τα πάντα! Ακόμα και την ζωή του!

Ο Edward είχε πάει να βρει την Spencer. Έφτασε έξω από το σπίτι των Salvatore και χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε ο Stefan. "Γειά σου Edward!" αναφώνησε έκπληκτος καθώς τον κοιτούσε. "Γειά. Μήπως είναι η Spencer εδώ;" ρώτησε ευγενικά. "Όχι έχει φύγει με τον Damon εδώ και ώρα. Τι την θες;" ρώτησε περίεργος. "Α τίποτα! Απλά πες της όταν γυρίσει να με πάρει τηλέφωνο." απάντησε και έφυγε.

Καθώς περπατούσε στον δρόμο παρατήρησε την Addison δίπλα του. Την κοίταξε έκπληκτος. "Σου είπα να βρεις εμένα όχι την συνεργάτη σου." είπε αδιάφορα.

Ο Edward ξεφύσηξε ενοχλημένος από την παρουσία της. "Τι θες;" την ρώτησε. "Καλά μην έχεις αυτό το βλέμμα. Να συζητήσουμε ήρεμα θέλω." προσπάθησε να τον καθησυχάσει.

"Εσύ και η Spencer μου στερήσετε χρόνια από την ζωή μου. Θέλω να μάθω γιατί." απαίτησε σχεδόν ήρεμη. Ο Edward έκανε έναν μορφασμό. "Γιατί; Επειδή ίσως σκότωσες την μητέρα της Alison!" είπε έντονα. Η Addison σταύρωσε τα χέρια της ανέκφραστη. "Δεν έχεις αποδείξεις γι αυτό." απάντησε σοβαρά. "Κι όμως έχω. Απλά περιμένω την κατάλληλη στιγμή να τις δείξω σε όλους!" απάντησε κοιτάζοντας την με ένα πονηρό και ευχαριστημένο ύφος.

Εκείνη προσπαθούσε να συγκρατήσει τα νεύρα της για την στάση του. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Αμέσως εμφανήστηκε ένας γαλάζιος κρίνος στα χέρια της. Ο Edward την κοίταξε παραξενευμένος. Φύσηξε το λουλούδι και μια παράξενη σκόνη εξαπλώθηκε στο πρόσωπο του Edward.

Ζαλίστηκε και έπεσε στα γόνατα του. Κοίταξε ξαφνιασμένος την Addison. Αναρωτιόταν πως είχε καταφέρει να τον αποδυναμώσει με έναν κρίνο. Εκείνη μύρισε το λουλούδι και χαμογέλασε. "Μην μου επιβάλεις κατηγορίες που δεν μου αρμόζουν. Θα το μετανιώσεις. Και δώσε αυτό στην Alison. Θα της αρέσει." είπε σοβαρά. Πέταξε τον κρίνο μπροστά στον Edward και έφυγε. Πήρε τον κρίνο και τον έβαλε στην τσέπη του. Ήθελε να μελετήσει τι είδους ξόρκι του είχε κάνει. Και ήξερε ποιο άτομο να ρωτήσει! Αυτό που θα έβλεπε ο Liam αμέσως!

Καθώς πήγαινε χτύπησε το τηλέφωνο. Το έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του και πάτησε το κουμπί 'απάντηση' αναγνωρίζοντας τον αριθμό. "Που ήσουν; Πέρασα από το σπίτι και δεν ήσουν εκεί." είπε με απορία. "Δεν μπορώ να καταβάλω γιατί πηγές στο σπίτι ενώ σου είπα να μην πας! Τώρα ο Stefan με ρωτάει περίεργα πράγματα και σε λίγο θα αργήσει και ο Damon!" είπε οργησμενα η Spencer.

"Δεν είχα τέτοια πρόθεση αλήθεια αλλά έχουμε πρόβλημα." είπε σοβαρά. Η Spencer ξεφύσηξε εκνευρισμένη. "Τι έγινε πάλι;" αναφώνησε. "Η Addison αρνείται να αποδεχτεί το οτιδήποτε και φοβάμαι ότι έχει αρχίσει να κάνει ξόρκια μαύρης μαγείας. Σήμερα που την συνάντησα μου έδωσε έναν κρίνο ο οποίος έβγαλε μια περίεργη οσμή που με αποδυνάμωσε αμέσως! Μόνο η μαύρη μαγεία μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο τόσο εύκολα!" είπε ανήσυχος.

"Τέλεια..." ειρωνεύτικε. "Τι κάνουμε; Ο Damon θα αρχίσει τις ερωτήσεις και σε λίγο θα το μάθει και η Alison. Τελικά δεν πέτυχε αυτό που λέγαμε..." συνέχισε απογοητευμένη. "Ναι δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε μακριά από την αλήθεια. Θα τους πούμε τα πάντα." αποφάσισε. "Είσαι με τα καλά σου; Έχεις καταλάβει τι έχουμε κάνει;" του υπενθύμισε αυστηρά η Spencer.

"Ναι ξέρω ακριβώς τι έχουμε κάνει! Ήμουν στο Portland, έψαχνα στοιχεία για τον δολοφόνο που χαράσει λατινικούς αριθμούς πάνω στα πτώματα στα αρχεία της αστυνομίας και βρήκα εσένα! Ψάξαμε μαζί, δεν βρήκαμε τίποτα αλλά ανακαλύψαμε πως η Addison όντως σκότωσε την μητέρα της Alison." . "Ναι και το ίδιο βράδυ την σταμάτησα στην λεωφόρο οπως ήμουν ξαπλωμένη στον δρόμο. Αφού βγήκε από το αμάξι και δεν είδε τίποτα την χτύπησες με το δικό σου αμάξι και την έριξες σε κόμμα! Και μετά την βάλαμε σε ένα νοσοκομείο όπου κανείς δεν θα την έβρισκε!" τον διέκοψε με ένταση στην φωνή της.

"Ναι τα θυμάμαι όλα αυτά.." είπε ήρεμα. "Άρα καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να πούμε τίποτα!". "Όχι θα πούμε γιατί το μάθουν από την Addison τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα!" απάντησε απότομα. Η Spencer καταλάβαινε πως είχε δίκιο αλλά φοβόταν πως ο Damon θα την απέρριπτε το ίδιο και εγώ. Τότε ο Edward είδε τον Liam να περνά κοντά του. Ευτιχώς εκείνος δεν τον είχε δει. "Θα τα πούμε μετά πρέπει να φύγω!" είπε βιαστικά και έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Freya ήταν μόνη της στο σπίτι των Mikaelson. Μελετούσε κάποια βιβλία με ξόρκια όταν κάποιος χτύπησε το κουδούνι. Πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. Ξαφνιάστηκε όταν είδε το πρόσωπο του Liam να την κοιτάζει. Φορούσε κοστούμι και κρατούσε ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι του.

"Σκέφτηκα ότι θα το χρειαστείτε αυτό με την Amelia." είπε ήρεμα. Δεν μπορούσε να αντιδράει αρχικά. Τον κοιτούσε σοκαρισμένη! "Ήσουν...νεκρός! Είσαι...νεκ" είπε κόβοντας τα λόγια της άναυδη. "Είμαι βαμπίρ. Μπορώ να περάσω; Υπάρχουν πολλά που πρέπει να σου εξηγήσω πριν έρθει η Amelia." είπε ευγενικά. Η Freya χωρίς να ξέρει πως ακριβώς έπρεπε να αντιδράσει, του έπρεπε να μπει στο σπίτι.

Έψαχνα τον Liam. Η μέρα σχεδόν είχε τελειώσει και δεν είχα σκοπό να σταματήσω μέχρι να τον βρω! Είχα ψάξει κάθε μέρος που σύχναζαν οι κυνηγοί αλλά δεν τον βρήκα! "Α τέλεια εδώ είσαι! Πρέπει να μιλήσουμε!" άκουσα την φωνή του Klaus από πίσω μου. Πέταξα ένα πτώμα ενός κυνηγού κάτω αφού είχα πιει όλο το αίμα του και τον κοίταξα. Σκούπισα τα χείλη μου. Μπορούσα να καταλάβω από το βλέμμα του ότι κάτι ήξερε.

"Ο,τι και να μου πεις δεν πρόκειται να σταματήσω να σκοτώνω κυνηγούς. Ειδικά τώρα." είπα ψύχραιμα. Με πλησίασε λίγο και αναστέναξε. "Δεν ήρθα γι αυτό. Η Jacqueline συνάντησε τον Liam και της είπε την αλήθεια." εξήγησε ήρεμα. Ανασήκωσα ειρωνικά τα φρύδια μου. Έκανα μια βόλτα γύρω από το Klaus χτυπώντας ελαφρά τα χέρια μου πάνω στα μπούτια μου. Ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να έχει κάνει!

"Τέλεια! Ήταν το επόμενο που μπορούσε να κάνει για να μου καταστρέψει την ζωή!" σχολίασα. "Γιατί δεν μας είπες πως ήταν ζωντανός;" ρώτησε αυστηρά ο Klaus. Γύρισα απότομα προς το μέρος του. "Θεωρητικά δεν είναι τελείως ζωντανός επειδή τον μετέτρεψα σε βαμπίρ. Και αν σας το έλεγα θα το μάθαιναν κάπως οι κυνηγοί και θα τον έπαιρναν-". "Και ο Phillip τι έκανε;" με διέκοψε. Ξεφύσηξα καταλαβαίνοτνας πως τα ήξερε όλα.

"Πρόλαβες να μπεις στο μυαλό μου;" σχολίασα. "Όχι. Η Jacqueline μπήκε στο μυαλό του Liam και μου είπε τι είδε." εξήγησε. Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου τσαντισμένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο στραβά είχαν πάει όλα! Δεν ήθελα ξαφνικά να μάθουν όλοι για ότι μου συνέβη! "Φυσικά θα σκοτώσω τον Liam βασανίζοντας τον απλά ήθελα να ξέρεις πως είμαι εδώ για σένα αν χρειαστείς κάποιον να μιλήσεις." υπενθύμισε ο Klaus.

"Δεν θέλω να του κάνεις τίποτα. Βασανίζεται ήδη που είναι βαμπίρ." είπα. "Αλήθεια πως τον μετέτρεψες σε δικό σου είδος με το ξόρκι της μητέρας μου; Είναι σαν και μας δηλαδή;" ρώτησε παραξενευμένος. "Όχι ακριβώς. Έκανα κάποιες αλλαγές στο ξόρκι. Είναι ένα είδος αιρετικού αλλά δεν το ξέρει ακόμα. Και ένα ακόμη μειονέκτημα του είναι πως όταν τον μετέτρεψα χρησιμοποίησα λίγο από το αίμα μου και αφού είμαι από την πρώτη γενιά αιρετικών και έχω μέσα μου όλη την μαγεία τους.." είπα με πονηρό νόημα στην φωνή μου. "Μπορείς να τον ελέγξεις!" αναφώνησε έκπληκτος. "Ακριβώς! Δεν είναι τόσο εύκολο όσο είναι με τους αρχέγονους αλλά μπορώ να τον αναγκάσω να κάνει πολλά πράγματα!" εξήγησα.

O Klaus για ακόμη μια φορά με κοιτούσε άναυδος. "Γι αυτό δεν θες να τον σκοτώσω." υπέθεσε. "Ο θάνατος μόνο θα τον αναπαύσει. Θέλω να υποφέρει! Σκότωσε τόσους αιρετικούς! Δεν μπορεί απλά να πεθάνει!" τόνισα δυναμώνοντας λίγο την ένταση στην φωνή μου. Ήθελα να βγάλω όλη μου την οργή πάνω του! Αυτός φταίει που η Courtney πέθανε! Αυτός φταίει που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια! Αυτός φταίει που ακόμη με μισώ τόσο πολύ!

Όσο έκπληκτο κι αν ήταν το βλέμμα του Klaus, παρατηρούσα μια έντονη συμπόνια και ανησυχία για μένα προφανώς! "Ξέρω τι θες να πεις αλλά όχι. Δεν θέλω να μιλήσω ακόμα..." ψέλλισα χαμηλώνοντας το κεφάλι μου.

Δεν ξέρω πως είχα καταφέρει να μιλήσω τόσο άνετα στον Edward. Ίσως έγινε επειδή ένιωθα πως πνιγόμουν πολύ! Ακόμη το νιώθω! Νιώθω την αναμνήσεις να με πνίγουν κάθε φορά που εμφανίζονται βίαια στην μνήμη μου. Ήθελα να βουρκώσω αλλά το συγκράτησα.

Στράφηκα μακριά από τον Klaus. "Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ έναν τόσο πρωτόγονο τρόπο συμπεριφοράς! Πίστευα ότι όλη η ανθρωπότητα είχε προχωρήσει ακόμη και οι πιο παλιοί! Αλλά μάλλον..." είπα θλιμμένα καθώς ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλο μου. Ο Klaus έπιασε φιλικά τον ώμο μου. Το βλέμμα του έδειχνε όλη την κατανόηση που είχε σκοπό να δείξει.

"Μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ Alison. Και δεν πειράζει αν δεν αλλάξουν και εμάς." είπε κάπως μυστήρια και μου χαμογέλασε. 'Και δεν πειράζει αν δεν αλλάξουν και εμάς;' αναρωτήθηκα. Τι; Ίσως πίστευε πως είχα γίνει το ίδιο τέρας με τον Liam..; Ναι αλλά εγώ το έκανα για καλό σκοπό!

Γιατί ο κόσμος...είναι καλύτερος χωρίς τα τέρατα τους κυνηγούς. "Ό,τι κάνω το κάνω για το καλό του κόσμου.." είπα δειλά. "Πάμε να σου δείξω κάτι." πρότεινε χαμογελώντας. Τον ακολούθησα χωρίς να έχω ιδέα τι ήθελε να μου δείξει!

Φτάσαμε στο υπόγειο του σπιτιού των Mikaelson. Ήταν αρκετά χαμηλά. Σχεδόν μπορούσα να ακούσω τι γινόταν στους πάνω ορόφους! Ο Klaus προχώρησε ανοίγοντας μια περίεργη μαύρη ξύλινη πόρτα που δεν είχα ξαναδεί! Μου έκανε νόημα να περάσω.

Μπήκα μέσα σε ένα ξύλινο δωμάτιο με χαμηλό κίτρινο φωτισμό. Παντού υπήρχαν πίνακες με μάχες και μορφές. Πλησίασα έναν. Απεικόνιζε την Liana και τον Liam να συζητούν με ένταση. Κοίταξα και τους υπόλοιπους. Ήταν σαν μια ιστορία!

Ο καθένας έδειχνε την συνέχεια. Στράφηκα προς τον Klaus. "Γιατί έχεις ζωγραφίσει αυτούς τους πίνακες;" ρώτησα μπερδεμένη. "Τα γεγονότα μου έδιναν έμπνευση." απάντησε και με πλησίασε.

Κοίταξα τον πίνακα μπροστά μου. Απεικόνιζε τον Liam σε μια ακτή να βασανίζει μια αιρετική. Εκείνος κρατούσε την λεπίδα ψηλά έτοιμος να την σκοτώσει και αυτό ήταν γονατισμένη, περικυκλωμένη από άλλους κυνηγούς παρακαλώντας τον να μην την σκοτώσει.

"Τι ήθελε η Liana; Να φέρει το διαφορετικό σε μια μεσαιωνική κοινωνία. Ο Liam; Να προστατεύσει την ανθρωπότητα από ένα είδος που του έκανε κακό. Το ίδιο θέλεις και εσύ. Αλλά η διαφορά σου με αυτούς είναι πως ξέρεις την ιστορία τους. Έχεις ζήσει και με τους δύο. Γιατί λοιπόν να γίνεις σαν κι αυτούς;" είπε ήρεμα.

Κοίταξα τον πίνακα. Η μορφή της κοπέλας άλλαζε σε μένα και στην Courtney. Δάκρυσα καταλαβαίνοτνας τι εννοούσε ο Klaus. Μπορούσα πια να δω τον Liam και την Liana μπροστά μου και να καταλάβω πως δεν διέφερα σε τίποτα με αυτούς!

Ο Klaus έπιασε απαλά απαλά χέρι μου. "Και οι τρεις πονέσατε μόνοι σας χωρίς κανέναν δίπλα σας. Και όταν κάποιος πονάει μόνος του, μετατρέπει αυτόν τον πόνο σε μίσος και οργή γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να τον αντέξει μόνος του. Αυτοί οι δύο έκαναν τις επιλογές τους και είδες που κατέληξαν. Μην ακολουθήσεις τα βήματα τους Alison. Θα πονέσεις πάρα πολύ...!" με συμβούλεψε.

Ναι όμως τι άλλο να κάνω; Με τόσους κυνηγούς που είχα γνωρίσει σχεδόν αρνιόμουν να πιστέψω ότι το είδος είναι καλό! "Δεν πιστεύω ότι μπορώ να κάνω κι αλλιώς." είπα απότομα. "Μπορείς απλά ίσως να μην είσαι έτοιμη ακόμη να το συνειδητοποιήσεις." απάντησε ήρεμα. Τι να συνειδητοποιήσω ακριβώς; Αυτά τα τέρατα πόνεσαν εμένα και άλλους τόσους αιρετικούς με τον χειρότερο τρόπο! Και o Klaus μου λέει να μην τους κυνηγάω;

"Δεν καταλαβαίνεις πόσο πόνο έχουν επιφέρει σε όλους; Σκοτώνουν αιρετικούς επειδή πιστεύουν πως αυτό είναι το σωστό!" αναφώνησα δυναμώνοντας τον τόνο στην φωνή μου. "Και αν τους δείξεις ότι κάνουν λάθος με άλλον τρόπο; Πιο έξυπνο." είπε κρύβοντας ένα νόημα στην φωνή του.

"Να τους πάρω με το μέρος μου δηλαδή;" απόρησα. "Ναι.". Έκανα έναν μορφασμό ειρωνείας ακούγοντας την πρόταση του. "Δεν θα πετύχει Klaus! Είναι αναγκασμένοι από την φύση τους να με μισούν." τον αποθάρρυνα. "Αν είναι έτσι και ο Edward θα έπρεπε να σε μισεί. Αντιθέτως, βλέπω να δίνει και την ζωή του για σένα! Αυτό που πρέπει να δεις είναι πως μπορείς να τους αλλάξεις τον σκοπό. Να τους πείσεις πως αξίζει να σταματήσουν να παλεύουν εναντίον σας." με παρότρυνε.

Ήταν αλήθεια πως ο Edward είχε καταφέρει να αρνηθεί όλη την φύση του για μένα! Κάτι που ήταν αρκετά δύσκολο! Σκέφτηκα λίγο τα λόγια του Klaus. Ήταν ένα ρίσκο να έδινα όλο μου τον χρόνο ώστε να τους πείσω να αλλάξουν. Και αν δεν πετύχαινε;

Θα μπορούσα απλά να τους σκοτώσω όλους και να τελειώνω. Όμως...ένιωθα κάτι παράξενο μέσα μου. Ένιωθα κάπως άσχημα που έκανα όλα αυτά. Αισθανόμουν...ενοχές! Ναι αλλά γιατί ενοχές; Αφού μου προξένησαν τόσο κακό!

"Τι λες να κάνεις;" με ρώτησε ο Klaus. "Δεν ξέρω...είναι δύσκολη απόφαση. Θα το σκεφτώ.." είπα δειλά και απομακρύνθηκα λίγο από κοντά του. Με πλησίασε και έπιασε τον ώμο μου. Τον κοίταξα. "Είμαι σίγουρος πως θα πάρεις την καλύτερη απόφαση." είπε με ένα χαμόγελο. Έγνεψα θετικά και έφυγα.

Ο Edward είχε φτάσει στο σπίτι των Mikaelson για να παρακολουθήσει τον Liam. Δεν είχε προλάβει να ακούσει λέξη από όσα είχε πει στην Freya και παραξενευόταν που τον είχε δεχτεί στο σπίτι. Τότε έφτασε η Amelia. Ο Edward προχώρησε λίγο και κρύφτηκε σε κάτι θάμνους κοντά της. Εκείνη έβγαλε τα κλειδιά της και ξεκλείδωσε.

Μπήκε μέσα. Ο Edward πλησίασε προς το παράθυρο ώστε να ακούσει καθαρά τι θα έλεγαν. Η Amelia πήγε στο σαλόνι. Μόλις είδε τον Liam μαζί με την Freya, τα μάτια της πήραν αυτό το κοκκινοκίτρινο χρώμα. Τον πέταξε στον τοίχο.

"Τολμάς και έρχεσαι εδώ μετά από όσα έκανες;" μούγκρισε. Προσπάθησε να μιλήσει αλλά το ξόρκι της τον έπνιγε! Η Freya την πλησίασε. "Αγάπη μου σε παρακαλώ άφησε τον." είπε ήρεμα. Τα μάτια της πήραν το κανονικό τους χρώμα όσο την κοίταζε έκπληκτη.

"Πλάκα μου κάνεις! Ξέρεις τι έκανε στην Alison; Την βασάνιζε έξι χρόνια το κτήνος και παράτησε την Jacqueline! Αλλά ναι φυσικά! Γιατί να περιμένω κάτι διαφορετικό από εσένα;" ειρωνεύτηκε. "Ξέρω τι έκανε. Μπήκα στο μυαλό του και τα είδα όλα." είπε ήρεμα.

Ο Liam την κοίταξε ξαφνιασμένος. Προφανώς δεν είχε καταλάβει πως όση ώρα συζητούσαν, εκείνη είχε καταφέρει να μπει στο μυαλό του. Ένα βλέμμα απογοήτευσης σκέπασε το πρόσωπο του.

Ήταν αδύναμος πια και όλοι μπορούσαν να τον εκμεταλλευτούν. "Και γιατί δεν του έκανες τίποτα ακόμα;" ρώτησε έντονα η Amelia και τον πέταξε στο πάτωμα. Η Freya αναστέναξε. "Επειδή πρέπει να ακούσεις αυτά που έχει να σου πει. Σε παρακαλώ καντο για μένα." εξήγησε ήρεμα και γλυκά. Η Amelia αναστέναξε και κοίταξε αυστηρά την Freya. "Ας είναι!" είπε και κάθισε στον καναπέ μαζί με τους υπόλοιπους.

Ο Liam έμπλεξε αγχωμένα τα δάχτυλα του μεταξύ τους καθώς έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. Μπορούσε να νιώθει τον κρύο ιδρώτα να ρέει συνεχόμενα μέσα στα δάχτυλα του καθώς σκεφτόταν πως να ξεκινήσει.

"Θα μιλήσεις επειτέλους; Δεν έχω όλο τον χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου!" απαίτησε αυστηρά η Amelia. Ξεφύσηξε αγχωμένος. "Ναι φυσικά..." είπε και ξερόβηξε καθαρίζοντας τον λαιμό του. Την κοίταξε στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν ήρεμο και έδειχνε να αναγνωρίζει κάποιο γνωστό του πρόσωπο καθώς την παρατηρούσε. Εκείνη παραξενεύτηκε με το γαλήνιο βλέμμα του.

"Amelia έχω πολλά να σου πω αλλά πριν εξηγήσω το οτιδήποτε θέλω να ξέρεις πως..εγώ.." πήγε να πει μέχρι που ο χτύπος ενός τηλεφώνου διέκοψε τα λόγια του. Ακούστηκε από το παράθυρο. Ο Liam κοίταξε ανησυχητικά. Ήταν του Edward αλλά κανείς δεν τον είχε δει.

"Τελείωνε μια ώρα!" ψυθήρισε τσαντισμένος ψάχνοντας το στις τσέπες του. Όταν το απάντησε λέγοντας κοφτά: "Σου είπα δεν μπορώ τώρα θα τα πούμε μετά Spencer!" και το έκλεισε.

Αφού κατάλαβε πως δεν ήταν τίποτα, o Liam ξανακοίταξε την Amelia. Αναστέναξε αποφασισμένος να μιλήσω πριν κάτι άλλο τους διακόψει. "Εγώ...είμαι ο πατέρας σου. Ο βιολογικός πατέρας σου για την ακρίβεια." είπε σιγανά. Τότε η Amelia γούρλωσε τα μάτια της από την έκπληξη της.

Έβγαλε ένα αχνό επιφώνημα ξαφνιασμένη από την αποκάλυψη. 'Μα τι έλεγε; Είναι τρελός!' Σηκώθηκε θέλοντας να πιστέψει πως όλο αυτό ήταν ένα καλοστημένο ψέμα. "Δεν είναι δυνατόν! Δεν γίνεται!" αρνήθηκε βουρκώνοντας ελάχιστα. "Κι όμως είναι αλήθεια. Είμαι ο πατέρας σου και θα σου εξηγήσω πως ακριβώς η Liana σε πήρε μακριά μου." είπε ήρεμα και η Amelia τον κοίταξε έκπληκτη.

Μεγάλες αποκαλύψεις και σήμερα κυρίες και κύριοι!!

Το ένα μετά μετά άλλο έρχεται!!

Έτσι θα πηγαίνουμε τώρα γιατί φτάνουμε προς το τέλος

Ναι καλέ έχει τέλος αυτή η ιστορία 😂😂

Anyway..

Πως σας φάνηκε;;

Αν θέλετε πατήστε και κανένα αστέρι εκει είναι μόνο του..

Τα λέμε στο επόμενοοο

Φιλιααα <33\