Οι μέρες περνούσαν και ο κόσμος χειροτέρευε όλο και περισσότερο. Όλοι κολλούσαν από αυτόν τον παράξενο ιό που είχε εμφανιστεί ξαφνικά. Ο περισσότερος κόσμος το έπαιρνε αψήφιστα θεωρώντας πως ήταν μια απλή γρίπη. Λίγοι όμως είχαν καταλάβει τον πραγματικό κύνδινο του άγνωστου ιού. Και μία από αυτούς ήμουν και εγώ. Ήξερα πως ο Klaus ευθυνόταν γι αυτό το οποίο μου συνέβαινε. Προφανώς είχε καταφέρει να 'φτιάξει' αυτόν τον ιό με κάποια βοήθεια επιστήμονα ή μάγισσας. Όμως το χειρότερο ήταν πως όσο περνούσαν οι ώρες η υγεία μου χειροτέρευε! Ένιωθα το σώμα μου να αποδυναμώνεται και συχνά έβηχα σταγόνες αίματος. Το κεφάλι μου ήταν μονίμως ζεστό και πονούσε φρικτά! Είχα σωριαστεί στο πάτωμα αδύναμη να στηριχθώ με ευκολία στα πόδια μου.
Αλλά δεν ήθελα να παραιτηθώ. Ήθελα να βγω από αυτό το παράξενο δωμάτιο το συντομότερο! Σηκώθηκα με δυσκολία, φόρεσα το κολιέ της Cassandra στον λαιμό μου και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Έψαξα την πόρτα από την οποία μπήκα. Ευτιχώς την βρήκα. Την πλησίασα με όση ταχύτητα μπορούσα, έβγαλα το κλειδί από την τσέπη μου και το έβαλα στην κλειδαριά. Όμως δεν ταιριαζε! Ανήσυχη έβγαλα το κλειδί από την κλειδαριά και το κοίταξα. Δεν είχε αλλαξει τίποτα πάνω του! Ούτε στην κλειδαριά. Έμοιαζε σαν ο Klaus να μην ήθελε να βγω από εκεί! Ένιωσα μια έντονη αδυναμία να διαπερνάει το σώμα μου. Ένιωσα έναν δυνατό κόμπο στον λαιμό μου και έβηξα αίμα στον αγκώνα μου. Ξαφνικά είδα ένα παράξενο αέριο να βγαίνει από τους αεραγωγούς του δωματίου και να εξαπλώνεται σε όλο τον χώρο! Ηταν ερωλύνη αλλά σε αέρια μορφή. Ένιωσα αυτό το φρικτό αέριο να μπαίνει στους πνεύμονες μου, να τους οξύνει και να τους αποδυναμώνει! Προσπάθησα γρήγορα να ανοίξω την πόρτα! Την κλώτσισα, την χτύπησα αλλά τίποτα! Μάταιος κόπος. "Edward!....Elijah!" φώναξα και έβηξα ξανά αίμα στον δεξιό αγκώνα μου. Τότε ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν, να μουδιάζουν και βρέθηκα σωριασμένη στο πάτωμα αδύναμη να σηκωθώ. Το αέριο είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ στον χώρο που δεν έβλεπα τίποτα πλέον! Χτύπησα ελαφρά την πόρτα. "Edward....βοήθεια..." είπα με όση δύναμη μπορούσα. Όμως δεν περίμενα πως θα με άκουγε κανείς. Αλλά έκανα λάθος.

"Το άκουσες αυτό;" ρώτησε ο Edward τον Elijah. "Ποιό πράγμα;" είπε περίεργος. Τον κοίταξε. "Νομιζω πως άκουσα την Alison να φωνάζει βοήθεια..Ακούστηκε από εκεί" απάντησε δείχνοντας τον διάδρομο που οδηγούσε στην πόρτα. Ο Elijah έτρεξε αμέσως προς τον διάδρομο και ο Edward τον ακολούθησε. Σταμάτησαν μπροστά από την ξύλινη πόρτα. "Alison;!" φώναξε έντρομος ο Edward. Η φωνή του ακούστηκε σαν σωτηρία στα αυτιά μου. Προσπάθησα να σηκωθώ όμως δεν μπορούσα. Έβηξα. "Edward...." είπα αδύναμα. "Είμαι εδώ..." συνέχισα. Κατάλαβαν και οι δύο πως ήμουν αδύναμη. "Θα σε βγάλουμε." υποσχέθηκε ο Elijah. Χάρηκα που ήταν και οι δύο καλά. Ο Edward έκανε μερικά βήματα πίσω, πήρε φόρα και έπεσε πάνω στην πόρτα με δύναμη. Όμως δεν κατάφερε να την σπάσει. Ο Elijah τον κοίταξε ανήσυχος καταλαβαίνωντας πως έπρεπε να βρουν έναν αλλο τρόπο για να με ελευθερώσουν. Κοίταξε τριγύρω ψάχνοντας για κάποια στοιχεία. Το ίδιο και ο Edward. Έβηξα ξανά στον αγκώνα μου. Αυτή τη φορά ένιωθα το όξυνο αέριο να καταστρέφει το λαρύγγι μου. "Πρέπει να υπάρχει κάποιο...κλειδί κάπου!" μουρμούρισε ανήσυχος ο Edward. Τότε πρόσεξε μια κούκλα με καστανά κοντά μαλλιά και χρυσοκόκκινα μάτια πάνω στην στίβα με τις άλλες κούκλες. Την πλησίασε. Κάποια του θύμιζε. Κάποια που τον είχε εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Πρόσεξε πως το κεφάλι της ήταν μισοσκυσμένο. Το έσκισε και έβγαλε ένα χαρτάκι από μέσα του. Το ξεδίπλωσε και βρήκε ένα ασημένιο κλειδι και ένα σημείωμα. Έγραφε κάτι όμως ο Edward δεν έδειξε ενδιαφέρον να το διαβάσει για την ώρα. Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη του, πλησίασε την πόρτα και έβαλε το κλειδί μέσα στην κλειδαριά προσπαθώντας να την ανοίξει. Όμως χρειαζόταν κάτι ακόμη. Ο Elijah τον πλησίασε. "Είναι το σωστό κλειδί;" ρώτησε. "Υποθέτω πως ναι! Όμως δεν ανοίγει την πόρτα." απάντησε προβληματισμένος ο Edward. Πράγματι αυτό ήταν το κλειδί που θα με έβγαζε από εκεί. Όμως ήθελε κάτι παραπάνω για να ανοίξει την πόρτα. "Ίσως αν προσπαθούσαμε μαζί..;" υπέθεσε ο Elijah. Ακούμπησε το χέρι του Edward και προσπάθησαν να ξεκλειδώσουν μαζί την πόρτα όμως δεν έγινε τίποτα. Τότε ο Elijah πρόσεξε πως στο πάνω μέρος του κλειδιού υπήρχε μια υποδοχή για ένα υγρό. Παρατήρησε πως το κλειδί ήταν ελάχιστα στραβό και χρειαζόταν αυτό το υγρό για να επανέλθει στο κανονικό του σχήμα. "Edward κοίταξε το κλειδί." είπε δείχνοντας αυτό το σημείο. "Χρειάζεται κάτι..." απάντησε σκεπτικός. "Γιατί δεν δοκιμάζεις.....να χύσεις λίγο από το....αίμα σου Elijah;" πρότεινα αδύναμα ακούγοντας την συζήτηση τους. "Έχει δίκιο! Ίσως αυτό να χρειάζεται το κλειδί για να μπορέσουμε να ανοίξουμε την πόρτα." είπε ο Edward. "Ναι αλλά αν πετύχει πρέπει να είμαστε γρήγοροι. Το δωμάτιο είναι γεμάτο με ερωλύνη σε μορφή αερίου. Γι αυτό μόλις ανοίξουμε την πόρτα θα πάρεις την Alison και θα φύγετε αμέσως από εδώ." είπε σοβαρά ο Elijah. Ο Edward έγνεψε καταφατικά. Ο Elijah δάγκωσε την αριστερή του παλάμη και άφησε λίγο από το αίμα του να χυθεί στην υποδοχή στο πάνω μέρος του κλειδιού. Το κλειδί επανήλθε αμέσως στο κανονική του μορφή. Ο Edward το έβαλε μέσα στην κλειδαριά το έστρειψε προς τα δεξιά και άνοιξε την πόρτα. Ο Edward έσκυψε αμέσως κοντά μου και με πήρε στα χέρια του. Κοίταξε τον Elijah ανήσυχος για μια στιγμή. "Φύγε." τον πρόσταξε. Έστρεψε προς την αντίθετη κατεύθυνση και έφυγε τρέχοντας προς την έξοδο. Ο Elijah έβγαλε ένα άσπρο πανί από την πλαϊνή τσέπη του μαύρου σκακιού του, την ακούμπησε στην μύτη του και μπήκε μέσα στο δωμάτιο με την ερωλύνη. Προσπάθησε να βρει έναν τρόπο για να σταματήσει την εξάπλωση του αερίου στον τοίχο όμως δεν κατάφερε τίποτα. Βγήκε γρήγορα έξω από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Ήρθε προς το μέρος μας.

Εγώ ένιωθα όλο και περισσότερο αδύναμη. Όμως ένιωθα και μια έντονη ασφάλεια στην ζέστη αγκαλιά του Edward. Φτάσαμε σε ένα δωμάτιο και με έβαλε να ξαπλώσω με ασφάλεια σε ένα διπλό κρεβάτι με μαλακό στρώμα. Κάθισε δίπλα μου ανήσυχος. Έβηξα αίμα στον αγκώνα του αριστερού χεριού μου. "Alison τι έγινε;" ρώτησε. "Ο Klaus ήρθε πριν από λίγες μέρες εδώ και κάρφωσε μια ένεση με ένα παράξενο υγρό στον λαιμό μου!.....Προφανώς έχει κάνει το ίδιο πράγμα και στο σώμα μου! Πιστεύω πως είναι κάτι σαν ιός που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μάλλον!..." ομολόγησε με δυσκολία στην αναπνοή μου. Έπιασε απαλά το χέρι μου και το βλέμμα του ταράχτηκε ακόμη περισσότερο. "Είσαι παγωμένη!" διαπίστωσε έντρομος. Τότε μπήκε μέσα ο Elijah. Μας πλησίασε. "Πρέπει να φύγουμε τώρα! Το αέριο έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλο τον χώρο." είπε έντονα. Ο Edward σηκώθηκε απότομα και τον κοίταξε. Ο Elijah κατάλαβε από το βλέμμα του πως κάτι δεν πήγαινε καλά. "Τι συμβαίνει Edward;" τον ρώτησε. "Η Alison είναι σοβαρά άρρωστη από ένα ιό που μάλλον δημιούργησε ο Klaus!" εξήγησε ταραγμένος. "Τι εννοείς 'δημιούργησε';!" ρώτησε απότομα. "Δεν το λέω κυριολεκτικά. Προφανώς ανάγκασε κάποια μάγισσα να τον δημιουργήσει. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι ένας ιός που μπορεί να είναι θανατηφόρος!" απάντησε με περισσότερη ανησυχία. Ο Elijah με παράτησε. Πρόσεξε το χλωμό άσπρο δέρμα μου, τους αχνούς μαύρους κύκλους κάτω από τα κουρασμένα μάτια μου. Έπιασε απαλά το παγωμένο χέρι μου και ύστερα το καυτό μέτωπο μου. "Εσύ καις!" αναφώνησε έντρομος. "Και δεν έχεις δει τίποτα ακόμη." είπα σοβαρά. "Βήχω αίμα! Σαν να έχω φυματίωση! Επίσης το κεφάλι μου πονάει φρικτά και ζαλίζομαι σαν αν είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω." συνέχισα αδύναμα. Και οι δυο τους με κοιτούσαν σχεδόν τρομαγμένοι από την άσχημη κατάσταση της υγείας μου. Τότε πρόσεξα τον Klaus που είχε εμφανιστεί ξαφνικά στο δωμάτιο. Μας κοιτούσε με ένα άψυχο κακό βλέμμα. Ο Edward τον κόλλησε στον τοίχο οργισμένος. "Τι στο διάολο έκανες στην Alison;" μούγκρισε. "Χαλάρωσε Edward. Δεν την σκότωσα ακόμη." είπε αδιάφορα. "Αν δεν την θεραπεύσεις τώρα θα σε σκοτώσω εγώ!" γρύλισε με οργή ο Edward. Ο Klaus γέλασε κοροϊδευτικά. Έπιασε το χέρι του Edward και τον πέταξε στο τοίχο με μια αστραπιαία στροφή. "Αλήθεια τώρα Edward; Νομίζω πως έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε από τις ανούσιες απειλές σου." είπε ειρωνικά και κοροϊδευτικά και απομακρύνθηκε λίγο λίγο κοντά του. Ο Edward πέταξε ένα σίδερο στο μέρος του Klaus όμως το απέφυγε. Τα χρυσοκόκκινα μάτια του είχαν μαυρίσει από την οργή του! Πλησίασε απειλητικά τον Klaus που τον κοιτούσε αδιάφορα. Εκείνος έπιασε ένα σίδερο και με πλησίασε αστραπιαία. Ήρθε από πίσω μου και έβαλε το σίδερο στον λαιμό μου. "Πρόσεξε τι θα πεις Edward. Μια λάθος λέξη και την σκοτώνω." απείλησε. Ο Elijah τον κοίταξε προσπαθώντας να τον καθυσηχάσει. "Ηρέμισε. Θυμίσου πως δεν έχει συναισθήματα και δεν ξέρει τι λάθος πάει να κάνει." ψυθήρισε. Ο Edward πήρε μια βαθιά ανάσα όμως η ανησυχία και ο θυμός δεν τον ηρέμισαν. Κοίταξα τον Klaus με απορία και ανησυχία. Ήξερα πως όταν επανέφερε τα συναισθήματα του θα υπέφερε από τις τύψεις και τις ενοχιές του κάτι που δεν ήθελα να συμβεί. "Klaus σε τι σε οφελεί αυτή η τρέλα; Τι νόημα έχει αυτό που κάνεις τώρα; Μόνο τύψεις θα σε γεμίσει." είπα προσπαθώντας να τον σταματήσω. Με κοίταξε με ένα αδιάφορο πονηρό βλέμμα. "Δεν έχει κανένα νόημα. Απλώς έχει πλάκα να σας βλέπω να προσπαθείτε να βγείτε από εδώ και εσύ να προσπαθείς μάταια να αναγκάσεις τον Edward και τον Elijah να συνεργαστούν μετά από ότι τους έκανες." είπε με κακία. Τα λόγια του ήταν κάπως σκληρά αλλά δεν είχα σκοπό να πληγωθώ με τον ψεύτικο εαυτό του. "Αν δεν είχες συναισθήματα θα καταλάβαινες πόσο διασκεδαστικό είναι....Και τώρα που το σκέφτομαι..γιατί δεν εγκαταλείπεις τα συναισθήματα σου;" είπε κοιτάζοντας έντονα τα μάτια μου. Το βλέμμα του με ψυχανάγκαζε να το κάνω όμως δεν ήθελα! Δεν έπρεπε να μεταμορφωθώ σε αυτό το τέρας ξανά! "Niklaus! Άφησε την ήσυχη!" τον πρόσταξε ο Elijah κολλώντας τον στον τοίχο. Έκανε έναν μομφασμό. "Ακόμη εδώ είστε εσείς; Ολοκληρώσατε τις δοκιμασίες σας. Ώρα να φύγετε." μουρμούρισε ενοχλημένος. Τότε ο Edward και ο Elijah ένιωσαν κάτι παράξενο να τους ελκύει. Έπεσαν στο πάτωμα αδύναμοι να σηκωθούν. Σηκώθηκα απότομα και τους πλησίασα. Αλλά όταν έφτασα κοντά τους είχαν εξαφανιστεί. Κοίταξα ξαφνιασμένη αλλά και ελάχιστα φοβισμένη τον Klaus. "Τι τους έκανες;" ρώτησα με μια απαιτητική χροιά. "Τίποτα. Απλώς ολοκλήρωσαν την αποστολή τους και ελευθερώθηκαν." απάντησε. "Όμως εσύ πρέπει να κάνεις κάτι ακόμη για φύγεις." συνέχισε με ένα πονηρό ύφος. Ήξερα ακριβώς τι ήθελε να κάνω. Τον πλησίασα ελάχιστα. "Ξέχνα το! Δεν θα μεταμορφωθώ ξανά σε αυτό το τέρας!" αρνήθηκα με ένταση. "Και αν σου έλεγα πως όχι μόνο η ζωή σου αλλά και η ζωές όλων όσων αγαπάς εξαρτάται από αυτήν την απόφαση;" ρώτησε πονηρά. "Τι εννοείς;" ρώτησα παραξενευμένη. "Γνωρίζεις πολύ καλά πως ο ιός που έχεις στο σώμα μου είναι κάτι πολύ άσχημο και οδυνηρό. Φαντάσου να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο! Όλοι οι φίλοι σου θα υποφέρουν όπως υποφέρεις εσύ τώρα!" είπε σκοτεινά. "Τι προτιμάς λοιπόν; Να τους δεις να πεθαίνουν μπροστά σου ή εγκαταλείψεις τα συναισθήματα σου και να τους σώσεις από τον αργό θάνατο;" ρώτησε με πονηριά και κακία. Ήταν πολύ δύσκολο το δίλημμα το οποίο είχε θέσει. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψω τα συναισθήματα μου! Αλλά δεν ήθελα να κολλήσουν οι φίλοι από αυτόν τον απαίσιο ιό που δυστυχώς είχε ο οργανισμός μου. "Και πως ξέρω πως δεν θα κολλήσουν;" ρώτησα δύσπιστα. "Σου δίνω τον λόγο μου πως δεν θα κολλήσουν. Όμως όταν εγκαταλείψεις τα συναισθήματα σου δεν θα σε ενδιαφέρει η ύπαρξη τους." είπε πειστικά. Έπρεπε να σκεφτώ την πρόταση του πριν κάνω πάλι αυτό το μοιραίο λάθος. "Φυσικά θα σου δώσω κάποιο χρόνο να το σκεφτείς. Να ξέρεις όμως πως αν επιλέξεις να μην το κάνεις θα μείνεις εδώ αργοπεθαίνοντας. Βλέποντας τους φίλους να πεθαίνουν. Γνωρίζοντας πως μπορούσες να κάνεις κάτι για να τους σώσεις αλλά κοίταξες τον εγωισμό σου και δεν το έκανες." είπε με κακία και εξαφανήστηκε. Δεν ήθελα να το κάνω! Όσο κι αν πίστευα πως θα τους έσωζε φοβόμουν! Φοβόμουν πως δεν θα τους έσωζε από αυτήν την άψυχη σκοτεινή πτυχή του εαυτού μου! Ένα ρίγος με διαπέρασε. Δεν ήταν η ασθένεια αλλά ο φόβος και η ανησυχία μου. Αν δεν έκανα κάτι σύντομα όλοι μου οι φίλοι θα πέθαιναν από κάτι που μπορούσα να σταματήσω. Κάτι που θα με γέμιζε με τύψεις. Όμως ήταν ο μόνος τρόπος για να τους σώσω. Ήταν μια θυσία για την φιλία.

Στο μεταξύ η Aria και η Spencer ήταν στο σπίτι του Damon και του Stefan ανήσυχες για την Hanna. Ο Stedan την είχε βρει κάτω από τα συντρίμμια τις πολυκατοικίας αμέσως μετά τον θάνατο της Enola. Παρόλο που ήταν σοβαρά χτυπημένη οι πληγές τις είχαν σχεδόν επουλωθεί. Όμως δεν είχε ξυπνήσει ακόμη και αυτό τους ανησυχούσε όλους ιδιαίτερα τον Stefan. Στεκόταν ακίνητος δίπλα στο κρεβάτι της δίχως να μιλάει. Το μόνο που έκανε ήταν να την κοιτάζει συνεχώς ώστε να βεβαιωθεί πως ήταν μια χαρά. Το βλέμμα στα πρασσινομελί μάτια του έκρυβε μια έντονη ανησυχία και ένα άγχος. Ο Damon τον πλησίασε καταλαβαίνωντας τις ανησυχίες του. Κοίταξε την Hanna. "Οταν ήταν ακόμη άνθρωπος την είχα ψυχαναγκάσει ώστε να είναι το παιχνίδι μου..." ομολόγησε φανερά μετανιωμένος. Ο Stefan τον κοίταξε ξαφνιασμένος. "...Γι αυτό με μισούσε τόσο όταν έγινε βρικόλακας. Εγώ πάντα πίστευα πως δεν θα τα κατάφερνε ώστε βαμπίρ....Πίστευα πως θα έκανε κάτι λάθος και θα τα κατέστρεφε όλα!.." συνέχισε χωρίς να κοιτάζει τον Stefan από την ντροπή του. "Τελικά με έσωσε. Θέλω να την ευχαριστήσω γι αυτό." ολοκλήρωσε ήρεμα. "Όλοι μας θέλουμε." είπε με μια στενάχωρη σιγανή φωνή ο Stefan. Ο Damon τον κοίταξε στα μάτια. "Αδελφέ άκουσε με. Η Aria είπε πως δεν υπάρχει τίποτα παράξενο ή μαγικό στον οργανισμό της. Θα ξυπνήσει και τότε θα σε αγκαλιάσει, θα σε φιλήσει και...ξέρεις πως θα προχωρήσει όλο αυτό. Μην είσαι απαισιόδοξος. Έχε ελπίδα...Επειδή στο τέλος, είναι το μόνο πράγμα που μας κρατάει ζωντανούς." είπε ενθαρρυντικά. Τα λόγια του έπνεαν έναν αέρα αισιοδοξίας και ελπίδας κάτι που ήταν απαραίτητο για τον Stefan εκείνη την στιγμή. Τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη. "Ευχαριστώ αδελφέ." είπε και χαμογέλασε. Ο Damon τους ανταπόδωσε το χαμόγελο και βγήκε από το δωμάτιο.

Καθώς κατέβαινε τις σκάλες πρόσεξε την Spencer που τον κοιτούσε επίμονα. Σαν να ήθελε να του μιλήσει. Την πλησίασε. "Κοιτάς για κάποιο συγκεκριμένο λόγο τόσο παράξενα;" ρώτησε περίεργος. "Όχι...εγώ...ήθελα να σου μιλήσω." απάντησε με ένα φιλικό χαμόγελο. "Α! Ωραία! Γιατί και εγώ ήθελα να σου μιλήσω." απάντησε ο Damon. "Ξεκίνα εσύ." είπαν ομόφωνα. Η Spencer του χαμογέλασε ελάχιστα. "Ξεκίνα εσύ καλύτερα." είπε ευγενικά. "Ωραία....Λοιπόν. Βασικά έχω μια ερώτηση να σου κάνω." είπε σκεπτικός ο Damon. Η Spencer τον κοιτούσε έτοιμη να ακούσει την ερώτηση του. "Γιατί έτρεξες αμέσως να δεις αν είμαι καλά την ώρα που ένα ολόκληρο κτήριο έπεσε πάνω στην φίλη σου;" ρώτησε. "Είναι παράξενο που ενδιαφέρομαι για σένα;" ρώτησε παραξενευμένη η Spencer. "Όχι. Απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έτρεξες να δεις πρώτα αν είναι εκείνη καλά. Θεωρητικά αυτό είναι το λογικό από την στιγμή που είναι μια από τις παλιότερες σου φίλες. Απλώς αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανες." είπε σκεπτικός. Η Spencer τον πλησίασε κοιτάζοντας τα γαλάζια του μάτια που της θύμιζαν πολύ το απέραντο γαλάζιο της όμορφης και ήρεμης θάλασσας. "Δεν ξέρω! Απλώς ένιωσα πως αυτό έπρεπε να κάνω....και το έκανα." είπε ήρεμα και τον πλησίασε τόσο πολύ που τα χείλη της ακούμπησαν τα δικά του. Ο Damon ξαφιάστηκε όμως στην συνέχεια απόλαυσε το φιλί και συνέχισε να την φιλάει. Αποτραβήχτηκαν αμέσως ξαφνιασμένοι μόλις ειδαν την Aria που έμπενε στο δωμάτιο. Τους κοιτούσε έκπληκτη αλλά και χαρούμενη.
"Συγγνώμη! Δεν ήθελα να σας διακόψω." είπε ευγενικά. Η Spencer τίναξε βιαστικά τα μαλλιά της. "Όχι! Ούτως ή αλλιώς εγώ πρέπει να φύγω....Τα λέμε μετά." απάντησε αποφεύγοντας να κοιτάξει τον Damon και έφυγε βιαστικά. Εκείνος κοιτούσε ξαφνιασμένος το κενό. Η Aria τον πλησίασε. "Θες τουλάχιστον να μου εξηγήσεις;" ρώτησε κοιτάζοντας τον ανακριτικά. "Τι να σου εξηγήσω ακριβώς;" ρώτησε. "Πως καταλήξατε να φιλιέστε." είπε απότομα. "Δεν ξέρω! Απλώς με φίλησε!" απάντησε. "Και αυτό ήταν όλο;" ρώτησε σοβαρά η Aria. Ο Damon την κοίταξε. "Ναι Aria! Απλώς με πλησίασε και με φίλησε και την φίλησε και εγώ! Δεν είναι πυρηνική φυσική!" είπε έντονα με ένα ειρωνικό αλλά και χιουμοριστικό τόνο. "Όχι Damon δεν είναι μόνο αυτό!" διαφώνησε. "Τι εννοείς;" ρώτησε περίγυρος. "Δεν ξέρω αν νιώθεις κάτι για εκείνη όμως μπορώ να σου διαβεβαιώσω πως η Spencer νιώθει κάτι για σένα και είναι ξεκάθαρο. Γι αυτό την επόμενη φορά που θα μιλήσετε θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί της και να της πεις αν αισθάνεσαι το ίδιο για εκείνη." είπε σοβαρά. Ο Damon ξεφύσηξε. "Καλά ότι πεις!" απάντησε αδιάφορα και προχώρησε. Ξαφνικά ένιωσε έναν δυνατό πονοκέφαλο. Κοίταξε την Aria ενοχλημένος καταλαβαίνοντας πως του έκανε κάποιπ ξόρκι."Καλά καλά! Θα είμαι ειλικρινής στο υπόσχομαι!!" είπε έντονα. Η Aria έλυσε το ξόρκι και χαμογέλασε ελάχιστα. "Χαίρομαι." είπε και έφυγε ανέβηκε τις σκάλες προς το δωμάτιο της Hanna.

Εκείνη την στιγμή η Raven και ο Colden είχαν φτάσει σε μια όμορφη παραλία. Ο ήλιος ζέσταινε Ο δέρμα τους και το ζεστό ανοιξιάτικο αεράκι τους δρόσιζε. Ο Colden έλεγε την ιστορία του στην Raven με μια δική το πτυχή. Με βάση την ιστορία του η Cassandra δεν είχε τρελαθεί ποτέ από την άθλια συμπεριφορά των γονιών της. Εκείνη τον κοιτούσε ξαφνιασμένη. "Και πως πέθαναν;" ρώτησε. "Τους δολοφόνησε μια ομάδα εχθρών." απάντησε κρύβοντας την αλήθεια. "Η Cassandra ήταν μπροστά όταν έγινε και δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για να τους σώσει. Όμως για κακή της τύχη την είδε η Pamela που οι γονείς είχαν καταφέρει να την στρέψουν εναντίον της και έτσι πήγε στον Edward και του είπε την ιστορία με μια αλλαγή." συνέχισε. "Τι αλλαγή έκανε δηλαδή;" ρώτησε η Raven. Την κοίταξε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Του είπε πως εκείνη τους σκότωσε αφού είχε τρελαθεί....Με αυτό το ψέμα τον έπεισε να επικοινωνήσει με τις αρχαίες μάγισσες ώστε να την κλείσουν σε αυτόν τον κόσμο φυλακών." είπε. Το βλέμμα της Raven έδειχνε την τεράστια έκπληξη της. "Ήταν απαίσια! Θα έπρεπε να πληρώσει γι αυτό!" αναφώνησε ξαφνιασμένη. "Δεν έχεις άδικο." παραδέχτηκε ο Colden. "Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόταν στην Cassandra ήταν φρικτός! Όμως την τιμώρησε η ίδια με μια κατάρα πριν φυλακιστεί μαζί μου." συνέχισε. Η ιστορία του είχε ξαφνιάσει την Raven. Μπορεί να είχε ένα ψεύτικο τέλος όμως ταίριαζε αρκετά με την υπόλοιπη πλοκή. "Τουλάχιστον εσύ δεν είσαι έτσι. Την προστάτευες. Πάλεψες για εκείνη! Η Cassandra θα έπρεπε να τα αναγνωρίζει αυτά και δεν θα έπρεπε να σε έχει εγκαταλείψει. Ειδικά σε αυτή την δύσκολη στιγμή!" είπε με ένα παράπονο στην φωνή της. Φαινόταν πως τον συμπαθούσε αρκετά από την υπεράσπιση της. Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Colden. "Δεν με εγκατέλειψε. Απλώς ήθελε να αφοσιωθεί λίγο στον εαυτό της και να εξασκηθεί." την διόρθωσε. "Και πάλι δεν θα έπρεπε να είχε φύγει από κοντά σου!" απάντησε. "Τέλος πάντων! Έχεις ιδέα πως θα βγούμε από εδώ;" ρώτησε η Raven θέλοντας να αλλάξει την συζήτηση. O Colden πήρε μια αθιά ανάσα. "Υπάρχει ένα αντικείμενο που με βάση αυτό οι αρχαίες μάγισσες έκαναν το ξόρκι και μας κλείδωσαν εδώ. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το βρούμε και να το καταστρέψουμε." εξήγησε ο Colden. "Χμ!" έκανε σκεπτική η Ravem. "Ας..ψάξουμε. Μπορεί να είναι κάποιο κολιέ, ένα ρολόι ή ένα δαχτυλίδι." είπε σκεπτική. "Ναι. Ας ξεκινήσουμε να ψάχνουμε καλύτερα." πρότεινε ο Colden και άρχισαν να ψάχνουν σε όλο το μέρος.

Ο ήλιος είχε μόλις δύσει και ο ουρανός είχε πάρει το μπλε με μοβ και ροζ χρώμα του που σκοτείνιαζε. Η Amelia ήταν στο σπίτι της μαζί με την Adeline και την Kayla. Προσπαθούσε να ξυπνήσει την Freya χρησιμοποιώντας το ξόρκι που της είχε πει. Παράλληλα ακουγόταν και οι φωνές τσακωμού των δύο αδελφών. Ο θάνατος των δύο φίλων τους είχε κλονίσει την σχέση τους. Έκανε το ξόρκι αλλά δεν πέτυχε. Έψαξε σε όλα τα βιβλία μαγείας που είχε αλλά δεν βρήκε τίποτα. Έβαλε τα χέρια της εκνευρισμένη στο κεφάλι της και βγήκε έξω από από δωμάτιο της. Πήγε στο σαλόνι. "Όχι Kayla εσύ φταις! Θα μπορούσες να την είχες αποτρέψει! Αντιθέτως την άφησες να πεθάνει! Όπως έκανες με την μαμά!" φώναξε εκενρυσμένη η Adeline. "Συγγνώμη;! Δεν ήμουν η μόνη δίπλα της! Ούτε βρήκα το σημείωμα στο σπίτι και δεν σκέφτηκα να κάνω ένα ξόρκι εντοπισμού εκείνη την στιγμή!" φώναξε με ένταση εννοώντας την Adeline. "Τουλάχιστον εγώ έκανα κάτι για να την αποτρέψω από το να πεθάνει. Εσύ τι έκανες;" απάντησε απότομα η Kayla. H Adeline την πέταξε στον τοίχο οργισμένη με τις δυνάμεις της. Την πλησίασε απειλητικά. "Μην τολμήσεις να πεις κάτι τέτοιο ποτέ ξανά!" φώναξε με γουρλωμένα τα μάτια. "Γιατί; Αφού ξέρεις πως είναι αλήθεια!" απάντησε η Kayla "Αρκετά!" φώναξε η Amelia θέλοντας να επαναφέρει την τάξη. Την κοίταξαν. Τις πλησίασε. "Έχετε ιδέα τι λέτε; Φορτώνετε άδικα τον θάνατο της Enola και της Liana η μία στην άλλη αποφεύγοντας το γεγονός πως θέλετε να θρηνήσετε γι αυτές!" είπε έντονα. "Δηλαδή εσύ πιστεύεις πως η Adeline έκανε κάτι ουσιαστικό για να σταματήσει την Enola;" ρώτησε η Kayla. "Δεν έχει σημασία τι πιστεύω Kayla! Σημασία έχει τι έγινε και αυτό δεν αλλάζει. Καλώς ή κακός δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν όσο επίπονο κι αν είναι!" είπε και ένα δάκρυ κύλισε στο αριστερό της μάγουλο. Πονούσε πολύ ψυχικά. Όμως ήθελε να προχωρήσει και να ξεχάσει των θάνατο των φίλων της. "Έτσι είναι η ζωή! Με τις χαρές και τις λύπες της....Χάσαμε δύο πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα! Κλάψαμε, υποφέραμε συναισθηματικά και ακόμη πονάμε!...Αλλά πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόνος και η θλίψη μέχρι να μας καταβάλλουν;!" είπε συγκρατώντας το ποτάμι δακρύων που ήθελε να πλημμυρίσει τα μάτια της. Τις πλησίασε συγκρατημένη. "Κοιτάξτε τους εαυτούς σας! Δείτε τι λέτε η μία στην άλλη! Είναι δυνατόν να πιστεύετε πως φταίτε για τον θάνατο των φίλων μας;!...Ή είναι ένα ψέμα που θέλει να καλύψει τις ενοχιές που νιώθετε;" συνέχισε. Η Kayla και η Adeline κοιτάχτηκαν στα μάτια μετανιωμένες. H Adeline άφησε την Kayla από τον τοίχο. Την κοίταξε μετανιωμένη και δακρυσμένη. "Συγγνώμη." είπαν ομόφωνα. "Δεν έπρεπε να κατηγορήσουμε η μία την άλλη. Η Amelia έχει δίκιο. Το παρελθόν δεν αλλάζει όσο σκληρό και αν είναι." είπε η Kayla. "Έχεις δίκιο. Συγνώμη για ότι σου είπα." απάντησε βουρκωμένη η Adeline και αγκάλιασε σφιχτά την αδελφή της. Η Amelia χαμογέλασε ελάχιστα βλέποντας αυτήν την αδελφική στιγμή. Της θύμισε το παρελθόν στην αγέλη της. Κάτι που της έλειπε και ήθελε να ξεχάσει μαζί με τον θάνατο των φίλων της. Όμως της ήταν σχεδόν αδύνατο να το κάνει.

Το βράδυ είχε σκεπάσει για τα καλά την πόλη. Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε σημαίνοντας πως ήταν ξημερώματα της επόμενης μέρας. Η Amelia δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Προσπαθούσε να ξυπνήσει την Freya αλλά δεν κατάφερνε τίποτα. Χρειαζόταν περισσότερη δύναμη. Κάθε φορά που το ξόρκι αποτύνχανε και απογοητευόταν ακόμη περισσότερο. Μέσα της ήξερε πως δεν θα τα κατάφερνε αλλά δεν ήταν συναισθηματικά έτοιμη να τα παρατήσει! Ήθελε να συνεχίσει τις προσπάθειες. Είχε χάσει ήδη αρκετά άτομα από την ζωή της ώστε να αντέξει τον αιώνιο ύπνο της Freya. Ένα άτομο που συμπαθούσε πολύ. Κάποια που της έδινε δύναμη. Έκανε ξανά το ξόρκι χρησιμοποιώντας αρκετή από την δύναμη της όμως δεν πέτυχε τίποτα. Κοπάνισε εκνευρισμένη αλλά και αναστατωμένη τα χέρια πάνω στο τραπέζι που είχε ακουμπισμένο το βιβλίο με τα ξόρκια της. "Γιατί δεν δουλεύει;! Έκανα ότι χρειαζόταν!!!....Δεν μπορώ να χάσω κι άλλο άτομο από την ζωή μου! Δεν θέλω να χάσω κι άλλο άτομο από την ζωή μου!" φώναξε βουρκωμένη. Ούρλιαξε από τα νεύρα της. Όλα τα μικρά αντικείμενα που βρισκόταν στο δωμάτιο υψώθηκαν και έσπασαν μαζί με το ουρλιαχτό της. Αφού σταμάτησε πρόσεξε το χάος που προκάλεσε γύρο της. Γονάτισε ξεσπώντας σε λιγμούς. Υπέφερε από τον ψυχικό της πόνο παρόλο της μάταιες προσπάθειες της να τον ξεπεράσει. Πεπεισμένη πλέον πως δεν θα τα καταφέρει έμεινε εκεί κλαίγοντας όλο το βράδυ. Μόνη της.

Οι πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου εμφανίστηκαν πίσω από τα βουνά της μικρής πόλης. Τα πουλιά κελαηδούσαν δηλώνοντας την έναρξη της ημέρας. Το μελωδικό τους τραγούδι περνούσε μέσα από τα πυκνά πράσινα φύλλα των δέντρων και έφτανε στα αυτιά των ανθρώπων. Θα έλεγε κανείς πως ήταν η πιο όμορφη καλοκαιρινή μέρα. Όμως ήταν ένα ψέμα. Παρόλο την ομορφιά της φύσης, οι άνθρωποι συνέχιζαν να κολλούν από αυτόν τον παράξενο ιό. Ήδη είχαν εμφανιστεί οι πρώτοι θάνατοι και τα κρούσματα αυξάνονταν συνεχώς. Το θηριώδες κύμα είχε χτυπήσει για τα καλά τον κόσμο των ανθρώπων και σε λίγο θα έκανε την εμφάνισή του και στον κόσμο των υπερφυσικών πλασμάτων. Όμως κανένας δεν ενδιαφερόταν για αυτόν τον άγνωστο εχθρό.
O Edward πήρε μια απότομη ανάσα και ανασηκώθηκε. Ηταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του σπιτιού των Mikaelson. Κατάλαβε αμέσως πως βρισκόταν στον πραγματικό κόσμο. Σηκώθηκε απότομα ανήσυχος και έτρεξε προς το δωμάτιο μου. Με πλησίασε. Πρόσεξε πως είχα τα μάτια μου κλειστά. Το βλέμμα του αμέσως έγινε ανήσυχο και θλιμμένο. Έπιασε απαλά το παγωμένο δεξί μου χέρι. Κάθισε δίπλα μου και κοίταξε τα κλειστά χλωμά μάτια μου. "Ξέρω πως δεν με ακούς αλλά θα βρω έναν τρόπο να σε ξυπνήσω." είπε. Με πλησίασε ακόμη περισσότερο και φίλησε απαλά το μέτωπο μου. Ύστερα σηκώθηκε και με σκέπασε με το πάπλωμα. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου και ένα μειδίαμα ηρεμίας και έρωτα εμφανίστηκε στα χείλη του. Όμως η ανησυχία και ο φόβος για την υγεία μου εκδηλωνόταν συνεχώς στο χρυσοκόκκινο βλέμμα του. Τότε άκουσε πως κάποιος βρισκόταν από πίσω του. Δεν γύρισε να κοιτάξει ποιός ήταν. Δεν τον ενδιέφερε να μάθει. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου. Ένα μοναδικό βλέμμα ανησυχίας και έρωτα ταυτόχρονα που μόνο εκείνος είχε! "Σου έχει συμβεί ποτέ να αγαπάς τόσο πολύ ένα άτομο που να νιώθεις πως μακριά του είσαι ένα τίποτα;" ρώτησε θέλοντας να απευθυνθεί στο άτομο που βρισκόταν πίσω του. Έπιασε απαλά το χέρι μου και το χαΐδεψε. "Να είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα γι αυτό ακόμη και αν πιστεύεις πως είναι λάθος....Να το προστατεύεις να το φροντίζεις και να ανησυχείς συνέχεια αν είναι καλά...Να υποφέρεις όταν ξέρεις πως δεν είναι και εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό. Να θες να δώσεις και την ζωή σου για να το σώσεις. Να μην σε νοιάζει τι θα πάθεις εσύ. Να νοιάζεσαι μόνο γι αυτό και να ξέρεις πως θα έκανες τα πάντα για εκείνο." συνέχισε με έναν τόνο θλίψης, ανησυχίας και έρωτα. Τα συναισθήματα του ήταν πολλά και μπλεγμένα μεταξύ τους. "Νιώθω έτσι μόνο για δύο άτομα στην ζωή μου. Εσένα..." είπε εννοώντας εμένα. "....Και την-". "Edward;" ακούστηκε οικεία λεπτή γυναικεία φωνή από πίσω του. Γύρισε ξαφνιασμένος δίχως να περιμένει το άτομο που βρισκόταν πίσω του. Είδε μια νέα λεπτή κοπέλα μετρίου ύψους με κοντά καστανά μαλλιά, χρυσοκόκκινα μάτια προσωπο σε σχήμα διαμαντιού και τρυγόνια φρύδια. Φορούσε ένα μαύρο τζιν,μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα μαύρα μποτάκια και ένα κολιέ στον λαιμό της με ένα χρυσό πετράδι.

"Victoria;" είπε έκπληκτος και την πλησίασε. Ένα συγκινημένο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της κοπέλας και ένα δάκρυ κύλισε στο δεξί της μάγουλο. "Χαίρομαι που σε βλέπω ξανά αδελφέ!" απάντησε βρουκωμένη απο χαρά και τον αγκάλιασε σφιχτά. Στην αρχή ξαφνιάστηκε από την αγκαλιά της όμως την αγκάλιασε και εκείνος χαρούμενος.

Στο μεταξύ εγώ ήμουν έτοιμη να κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Ακόμη κι αν ήξερα πόσες τύψεις θα ένιωθα ήξερα πως ήταν το καλύτερο για όλους τους φίλους μου. Ο Klaus είχε αφήσει μια σφαίρα στο δωμάτιο από την οποία έβλεπα τον κόσμο και τους φίλους μου. Ήξερα πως ο ιός καραδοκούσε για εκείνους και δεν μπορούσα να τον αφήσω να τους βλάψει. Όχι από την στιγμή που γνώριζα τα οδυνηρά του συμπτώματα. Πλησίασα την σφαίρα και είδα τον Damon που μιλούσε με την Spencer προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν τι σήμαινε αυτό το φιλί ανάμεσα τους. Είδα τον Stefan που δεν έφευγε δίπλα από την Hanna. Είδα την Aria, τον Elijah, τον Edward ακόμη και την Amelia! Είχαν όλοι πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουν και σίγουρα δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με έναν άγνωστο και πιθανότατα θανατηφόρο ιό. Έπρεπε να το κάνω όσο και αν δεν ήθελα. 'Πρέπει να εγκαταλείψω τα συναισθήματα μου για να τους σώσω.' σκέφτηκα. "Αποφάσισες τελικά;" ακούστηκε η αυστηρή φωνή του Klaus. Τον κοίταξα όσο πιο ανέκφραστα μπορούσα προκυμένου να μην δει την άρνηση στο βλέμμα μου. Τον πλησίασα και τον κοίταξα στα μάτια. "Ναι. Θα το κάνω μόνο εάν κρατήσεις τον λόγο σου." είπα έντονα. Ένα ευχαριστημένο κακό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό του ακούγοντας την απάντηση μου. "Πολύ καλά λοιπόν! Οι φίλοι δεν θα πάθουν τίποτα." υποσχέθηκε. Έγνεψα καταφατικά και τον κοίταξα με ένα αυστηρό δυναμικό βλέμμα. Πήγα να κλείσω τα μάτια μου όμως έπρεπε να του πω κάτι ακόμη. "Απλά για να σε ενημερώσω, χωρίς τα συναισθήματα μου ίσως να είμαι επικίνδυνη ακόμη και για σένα." είπα έντονα. "Κράτα το σαν προειδοποίηση." συνέχισα και έκλεισα τα μάτια μου. Πήρα την απόφαση να το κάνω όσο κι αν δεν ήθελα. 'Είναι για αυτούς που αγαπάς. Για να τους σώσεις.' σκέφτηκα. Εγκατέλειψα κάθε συναίσθημα που είχα μέσα μου. Κάθε χαρά και λύπη κάθε ενοχή και επιθυμία. Όλα εξαφανήστηκαν μέσα σε μια στιγμή! Δεν ένιωθα τίποτα πλέον. Δεν με ενδιέφερε τίποτα! Μόνο ο εαυτός μου. Ένιωσα κάτι δυνατό να με ελκύει και ξαφνικά βρέθηκα στο Horrland ξαπλωμένη στο δωμάτιο μου. Δίπλα από τον Edward και την Victoria. Άνοιξα αργά τα βλέφαρα των ματιών μου και τους κοίταξα με ένα ανέκφραστο βλέμμα. "Edward. Κοίτα!" είπε  έκπληκτη η Victoria. Γύρισε και με κοίταξε. Ένα ανακουφισμένο και χαρούμενο βλέμμα ήρθε στο πρόσωπό του. Το βλέμμα του ήταν σχεδόν συγκινημένο! Κάτι που με έκανε να αηδιάσω όμως δεν το έδειξα. "Alison!" αναφώνησε. Ετρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Υπό κανονικές συνθήκες θα ένιωθα υπέροχα. Όμως τώρα δεν ένιωσα τίποτα παρά μόνο μια ανάγκη να τον κλωτσίσω μακριά μου. Έφυγε από την αγκαλιά μου και με κοίταξε στα μάτια. Αμέσως κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. "Γιατί είσαι τόσο....ανέκφραστη;" αναρωτήθηκε παραξενευμένος. "Μάντεψε!" τον προκάλεσα. Επεξεργάστηκε για λίγο ακόμη το ανέκφραστο βλέμμα μου μέχρι που κατάλαβε. "Όχι! Εγκατέλειψες τα συναισθήματα σου!" είπε έντονα. "Συγχαρητήρια ιδιοφυΐα!" ειρωνεύτικα. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και πλησίασα την Victoria. Κοίταξα τον Edward με ένα πονηρό βλέμμα. "Βλέπω βρήκες καινούρια γκόμενα! Μπράβο!" είπα ειρωνικά και κοίταξα την Victoria. "Εσένα σου έχει πει για την Cassandra;" ρώτησα. Με κοίταξε παραξενευμένη. Ο Edward με πλησίασε. "Alison ηρέμισε. Λες πράγματα που θα μετανιώσεις όταν επαναφέρεις τα συναισθήματα σου." είπε θέλοντας να με ηρεμίσει. Έκανα έναν μομφασμό. "Δεν θα επαναφέρω ποτέ τα συναισθήματα μου. Έκανα μια συμφωνία με τον Klaus και δεν θα νιώσω ξανά προκυμένου εσείς να ζήσετε μακριά απο αυτόν τον ηλίθοο ιό." ομολόγησα αδιάφορα. "Αλλά ο Klaus δεν υπολόγισε κάτι. Χωρίς τα συναισθήματα μου μπορώ να κάνω ότι θέλω χωρίς ενοχιές! Οπότε θα ξεκινήσω παίρνοντας ότι είναι δικό του και καταστρέφοντας το μπροστά στα μάτια του!....Δεν είναι πολύ ωραίο τι λέτε;!" είπα με μια σκοτεινή και διαβολική φωνή. Και οι δυο τους με κοιτούσαν άφωνοι. Έστρειψα απότομα τον δεξιό καρπό μου προς τα αριστερά. Αμέσως οι λαιμοί τους έσπασαν και έπεσαν κατω αναίσθητοι. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Γύρισα προς την αντίθετη πλευρά και προχώρησα έτοιμη να εκδικηθώ τον Klaus. Αλλά αυτή τη φορά θα τον κατέστρεφα με έναν ιδιαίτερο τρόπο που δεν θα είχε σκεφτεί.

Δύο εβδομάδες μετά

"Caroline;!" ακούστηκε η έντρομη φωνή του Klaus. Προσπαθούσε να την βρει μέσα σε μια πυρκαγιά του σπιτιού του. Τότε κάτι εμφανίστηκε μέσα από τις φλόγιες. Μια κουκουλοφόρος. Ο Klaus την κοίταξε με μίσος. "Τι της έκανες;!" γρύλισε. Όμως δεν πήρε καμία απάντηση. "ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;!" φώναξε οργισμένος. Είδε το άτομο να σχηματίζει ένα παράξενο σύμβολο στις φλογιες και τότε ένιωσε κάτι απότομο να τον χτυπάει στον λαιμό και όλα έσβησαν. Έπεσε κάτω αναίσθητος και έμεινε εκεί στις φλόγιες.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤