Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου πέρασαν μέσα από το γυάλινο μικρό παραθυράκι και φώτισαν το δέρμα του Klaus. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε παραξενευμένος τον χώρο. Έφερε στο μυαλό του την χθεσινή φλογέρη νύχτα που πέρασε με την όμορφη άγνωστη κοπέλα. Ένα μειδίαμα απόλαυσης ήρθε στο πρόσωπο του μέχρι που οι ενοχιές τον κατέβαλαν! Τι θα έλεγε στην Caroline; Ήταν σίγουρος πως αν της έλεγε την αλήθεια θα την έχανε για πάντα ειδικά μετά από όσα είχε κάνει. Ο δυνατός ήχος του νερού σταμάτησε τις σκέψεις του. Σηκώθηκε, ντύθηκε και πλησίασε το μπάνιο. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα σε έναν ευρύχωρο χώρο. Στην μέση υπήρχε μια κυλινδρική μαρμάρινη άσπρη μπανιέρα γεμάτη με αφρόλουτρο και νερό. Μέσα βρισκόταν καθισμένη η Cassandra έχοντας πιασμένα τα μαλλιά της σε κότσο και πίνοντας ένα ποτήρι σαμπάνια. Αφού ήπιε το μισό ποτό άφησε το ποτήρι σε ένα τραπεζάκι δίπλα της και κοίταξε τον Klaus με ένα πονηρό βλέμμα. "Καλημέρα αγάπη μου." είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Ο Klaus την κοιτούσε παραξενευμένος. "Κοίτα ότι έγινε μεταξύ ήταν ήταν-". "Μόνο μια βραδιά φλογέρου πάθους. Αυτό ήταν!" τον διέκοψε χαμογελαστή η Cassandra. "Ακριβώς!" συμφώνησε ανακουφισμένος. "Υπέροχα!" αναφώνησε χαρούμενη η Cassandra. "Μπορείς να μου φέρεις την πετσέτα που είναι κρεμασμένη πίσω από την πόρτα;" ρώτησε ευγενικά. Ο Klaus έγνεψε καταφατικά, γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση και πήρε την πετσέτα. Όταν πλησίασε την Cassandra την είδε να στέκεται γυμνή μπροστά του και να τον κοιτάζει. Γύρισε το βλέμμα του απότομα προς την αντίθετη κατεύθυνση ξαφνιασμένος από το θέαμα που έβλεπε μπροστά του. "Γιατί κρύβεσαι; Δεν χάνεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί!" είπε με ένα προκλητικό βλέμμα. Ο Klaus της έδωσε την πετσέτα προσπαθώντας να μην την κοιτάξει. "Δεν είναι ώρα για αυτά αγάπη." είπε με μια απότομη φωνή θέλοντας να την αποφύγει. Η Cassandra καταλαβαίνοντας πως δεν θα άλλαζε συμπεριφορά τύλιξε την πετσέτα γύρο της. "Μπορείς να κοιτάξεις τώρα." είπε σοβαρά. Ο Klaus την κοίταξε. Εκείνη προχώρησε μπροστά του πηγαίνοντας προς το δωμάτιο. Πλησίασε την ντουλάπα της και άρχισε να ντύνεται. Ο Klaus την ακολούθησε δειλά. "Σε ξέρω!" αναφώνησε έκπληκτος. Η Cassandra φόρεσε την άσπρη μπλούζα της με το τιραντάκι και τον κοίταξε παραξενευμένη. "Αλήθεια; Πως;" ρώτησε. "Σε είχε αναφέρει ο Edward....Είσαι η Cassandra!" διαπίστωσε. Ένα χαμόγελο εμφανήστηκε στο πρόσωπό της. Τον πλησίασε κοιτάζοντας τον στα μάτια. "Ακριβώς Klaus!" συμφώνησε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Αλλά εσύ ήσουν σε έναν κόσμο φυλακών! Τι κάνεις εδώ;" είπε απορημένος. "Λοιπόν όταν η κόρη σου 'πέθανε' ήρθε σε αυτό τον κόσμο φυλακών. Γνώρισε τον Colden και εκείνος την ερωτεύτηκε παράφορα όπως και εκείνη. Μετά από λίγο καιρό ανακάλυψαν πως η Raven ήταν το κλειδί για να βγουν έξω και....τους ακολούθησα!" εξήγησε. "Γιατί να είναι η Raven το κλειδί;" ρώτησε αυστηρά ο Klaus. "Δεν ξέρω. Ρώτα τον Edward." απάντησε με μια αναίσθητη πονηρή φωνή. Ο Klaus δεν απάντησε κάτι και πλησίασε την έξοδο. "Klaus." είπε η Cassandra. Την κοίταξε. "Πέρα από την χθεσινή διασκέδαση εννοώ ότι είπα για την Alison. Αν είναι αληθινή σου φιλη δεν θα σε επιπλήξει." είπε με μια ήρεμη συμβουλευτική φωνή. Ο Klaus της χαμογέλασε ελάχιστα και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα.

Όταν έφτασε στο σπίτι του έτρεξε αμέσως στο υπόγειο βρίσκοντας το δωμάτιο στο οποίο είχε φυλακίσει τον Edward. Άνοιξε την μεγάλη βαριά σιδερένια πόρτα και μπήκε μέσα. Ο Edward ήταν πεσμένος στο πάτωμα. Ήταν χλωμός και αλυσίδες τον κρατούσαν δέσμιο. "Τι θέλεις πάλι;" ρώτησε με μια ελαφρώς κουρασμένη φωνή τον Klaus. Εκείνος τον πλησίασε και άρχισε να σπάει τις αλυσίδες του. Ο Edward τον κοίταξε παραξενευμένος. "Πρέπει να βρούμε την Alison! Είναι όμηρη του Liam!" είπε. Ο Edward τον κοίταξε ξανά απορημένος. "Από πότε εσύ...επανέφερες τα συναισθήματα σου!" διαπίστωσε έκπληκτος. "Ναι και συγγνώμη για ότι έκανα!" είπε σπάζοντας όλες τις αλυσίδες. Βοήθησε τον Edward να σηκωθεί και του έδωσε ένα σακουλάκι με αίμα. "Πιες." τον παρότρυνε. Ο Edward άνοιξε το πλαστικό καλαμάκι και άρχισε να πίνει το ζεστό υγρό που του έδωσε δύναμη. "Έβαλα και λίγο από το αίμα μου μέσα οπότε έχεις θεραπευτεί." είπε ήρεμα. Πράγματι ο Edward ένιωθε πως ο ιός τον είχε εγκαταλείψει. Ένιωθε ξανά δυνατός και ανίκητος! "Ωραία! Πάμε να την βρούμε τώρα." είπε σοβαρά ο Klaus. "Όχι. Θα βρούμε την Freya πρώτα, θα φτιάξουμε ένα σχέδιο και θα πάμε να την σώσουμε." απάντησε ο Edward. O Klaus δεν αρνήθηκε και έφυγαν μαζί.

Στο μεταξύ εγώ ήμουν ακόμη κλειδωμένη σε αυτό το σκοτεινό μικρό δωμάτιο. Μόνο που τώρα ήμουν καθισμένη στο πάτωμα και αλυσίδες τραβούσαν με δύναμη τα χέρια και τα πόδια μου! Μπροστά μου υπήρχε ένας ξύλινος κουβάς γεμάτος με ερολύνη. Ένας κυνηγός βουτούσε συνέχεια το κεφάλι μου μέσα! Το όξινο υγρό έκαιγε το πρόσωπο μου με αποτέλεσμα να ήταν γεμάτο με το αίμα μου το ίδιο και τα μαλλιά μου! Κάθε φορά που βουτούσε το κεφάλι μου μέσα στο υγρό ούρλιαζα από το φρικτό κάψιμο και προσπαθούσα να τον απομακρύνω από κοντά μου. Όμως ήταν αδύνατο! "Αρκετά!" ακούστηκε η επιτακτική φωνή του Liam. Ο κυνηγός με τράβηξε απότομα από τον σβέρκο και με πέταξε πάνω στον τοίχο. Έκλεισα ανεπαίσθητα τα μάτια μου ανακουφισμένη νομίζοντας πως το βασανιστήριο είχε τελειώσει! Ο Liam με πλησίασε με αργά βαριά και γεμάτα σίγουρα βήματα. Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα με φόβο και αγωνία. Είδα στο βλέμμα του την ανάγκη να με βασανίσει ακόμη περισσότερο. "Αφήστε μας μόνους." διέταξε όλους τους κυνηγούς που βρίσκονταν στο δωμάτιο. Έφυγαν αμίλητοι. Ο Liam έβγαλε μια ασημένια λεπίδα από την τσέπη του μαύρου παντελονιού του. Ξεροκατάπια τρομαγμένη! Κατάλαβα πως αυτή ήταν η ασημένια λεπίδα που μπορεί να σκοτώσει μια αιρετική. Δάκρια απόλυτου τρόμου κύλισαν στα χλωμά μάγουλα μου. Όσο τον κοιτούσα ένιωθα τον λαιμό που να ξεραίνεται, το σώμα μου να παγώνει! Έβλεπα το κακιασμένο σατανικό βλέμμα του που ήταν διαψασμένο για αίμα, φωνές φόβου και πόνου! "Σήκω." με πρόσταξε αυστηρά. Τον κοίταξα δειλά όμως δεν υπάκουσα στην εντολή του. Χωρίς να έχει υπομονή με τράβηξε από το δεξί μπράτσο και με σήκωσε. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή φόβου. Ο Liam με κόλλησε στον τοίχο και ετοιμάστηκε να με σκοτώσει με την λεπίδα. Ότι ξόρκι και αν έκανα ήταν ανώφελο. Το χάρισμα του ήταν ισχυρό και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον νικήσω. "Θες να το κάνω με τον αργό ή με τον βασανιστικό τρόπο;" ρώτησε ειρωνικά. Δεν απάντησα γνωρίζοντας θα με σκότωνε αργά και βασανιστικά ταυτόχρονα! Με τράβηξε απότομα από τον αριστερό καρπό μου, με αιχμαλώτισε στην αγκαλιά του και ετοιμάστηκε να καρφώσει την λεπίδα στην καρδιά μου! Με έλουσε κρύος υδρώτας εκείνη την στιγμή. Το σώμα μου ήταν παγωμένο νεκρό....και τα μάτια μου κοκαλλωμένα πάνω στον Liam στολισμένα από μια έκφραση τρόμου! "Incedia!" ψυθήρισα κατατρομαγμένη έχοντας μια τελευταία ελπίδα πως οι δυνάμεις μου θα με έσωζαν. Τότε εκείνος κάρφωσε την λεπίδα μέσα μου σπρώχνοντας την προς την καρδιά μου! Η μυτερή της άκρη έσκιζε τα όργανα μου. Το άσπρο μου μπλουζάκι πλημμύρισε από το αίμα μου. Ένιωθα το σώμα μου να αποδυναμώνεται όσο η λεπίδα προχωρούσε προς την καρδιά μου.

Ένας απότομος δυνατός ήχος σταμάτησε την πράξη του. Με πέταξε στο πάτωμα και βγήκε έξω από το δωμάτιο προσπαθώντας να δει τι συνέβαινε. Είδε την Amelia η οποία βρισκόταν στο ισόγειο του σπιτιού καταστρέφοντας διάφορα αντικείμενα με τις δυνάμεις της. "Liam!!" φώναξε βροντερά. "Ελα να πολεμήσεις κάποιον με την ίδια δύναμη με εσένα αν όχι και περισσότερη!....Αν θες να λέγεσαι κυνηγός!" τον προκάλεσε. Ο Liam έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό. Ένας κυνηγός ήρθε δίπλα του. "Κανονίστε την!" τον διέταξε. Εκείνος έγνεψε καταφατικά και προχώρησε. Ένα πλήθος κυνηγών πλησίασαν απειλητικά την Amelia. "Από ότι φαίνεται φοβάσαι να με αντιμετωπίσεις..." είπε απογοητευμένη. Έσφιξε τα χέρια της σε μπουνιές αρχίζοντας κάποια ξόρκια. Όλα τα αιχμηρά αντικείμενα που βρίσκονταν στο σπίτι υψώθηκαν και επιτέθηκαν στους κυνηγούς. Το πάτωμα έσπασε και από μέσα του εμφανήστηκε λάβα η οποία ξεχύθηκε καταπάνω τους! Οι κυνηγοί προσπάθησαν να την αποκρούσουν όμως ήταν πολύ ισχυρή! Ο Liam βλέποντας αυτήν την εξέλιξη μπήκε γρήγορα μέσα στο μικρό σκοτεινό δωμάτιο, ξερίζωσε την λεπίδα από την καρδιά μου, έσπασε τις αλυσίδες που με κρατούσαν δέσμια, με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε μαζί του. "Τι κάνεις;" ρώτησα όσο πιο απαιτητικά μπορούσα. "Πρέπει να φύγουμε από εδώ! Έχουμε κάποιες μικρές....επιπλοκές." απάντησε χωρίς να θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια. Άνοιξε μια μεγάλη ξύλινη πόρτα και βρεθήκαμε μπροστά από κάποιες σκάλες. Με τράβηξε από το χέρι και κατεβήκαμε τις σκάλες. Ένιωθα μια ανακούφιση και ένα μικρό μέρος των δυνάμεων μου να επιστρέφει. Βρισκόμασταν σε μια υπόγεια αποθήκη. Κοίταξα εξεταστικά τον χώρο ψάχνοντας για κάποιο όπλο το οποίο θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ώστε να απομακρυνθώ από κοντά του για λίγο. Πρόσεξα πως αριστερά μου υπήρχε ένα σιδερένιο τόξο. 'Αυτή είναι η ευκαιρία μου!' σκέφτηκα. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να το πάρω και να επιτεθώ στον Liam με αυτό. Εκείνος με κόλλησε στον τοίχο και πήγε να καρφώσει την λεπίδα στην καρδιά μου. Τότε έχωσα μια δυνατή απότομη κλωτσιά στο στομάχι του. Τα χέρια του χαλάρωσαν και κατάφερα να ξεφύγω από κοντά του και να πάρω το τόξο στα χέρια μου. Ο Liam με κοίταξε οργισμένος. Έστρεψα το τόξο προς το μέρος του και πέταξα ένα βέλος πάνω του. Το έπιασε με μια απότομη κίνηση του αριστερού χεριού του και το πέταξε στο πάτωμα. Με πλησίασε απειλητικά και με μια απότομη κίνηση του χεριού του πέταξε το τόξο μακριά μου. Έριξα μια δυνατή μπουνιά προς το πρόσωπό του αλλά την έπιασε πριν τον χτυπήσει. "Τουλάχιστον προσπάθησες!" είπε με μίσος και κάρφωσε την λεπίδα στην καρδιά μου. Ένιωσα την μυτερή της άκρη να σκίζει την απαλή μεμβράνη του δέματος μου και να κόβει την καρδιά μου. Πήρα κάποιες απότομες εισπνοές με δυσκολία. Ο Liam έσπρωχνε με δύναμη την λεπίδα στην καρδιά μου μέχρι που ένιωσα να την κοματιάζει! Τον κοίταξα με φόβο και γονάτισα ανίκανη να στηριχθώ στα πόδια μου! Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα χέρι να με σπρώχνει μακριά του. Έπεσα κάτω και κοίταξα μπροστά. Η εικόνα ήταν θολή όμως μπορούσα να διακρίνω κάπως το πρόσωπο της Amelia που κοιτούσε οργισμένα τον Liam. "Εσύ...θα έπρεπε να πολεμάς με τους κυνηγούς μου!" αναφώνησε μπερδεμένος. "Α δεν ήμουν εγώ αυτή που σε προκάλεσε νωρίτερα. Αυτή ήταν η Freya και πίστεψε με στα επόμενα δέκα λεπτά οι κυνηγοί σου θα είναι παρελθόν!" απάντησε θυμωμένα. Εγώ προσπάθησα να βγάλω την λεπίδα από μέσα μου. Έπιασα την μυτερή της άκρη και την τράβηξα με δύναμη μακριά μου. Έβγαλα μια κραυγή πόνου αλλά και ανακούφισης. O Liam έκανε μια απότομη κίνηση να με πλησιάσει όμως η Amelia τέντωσε απότομα τα βλέφαρα των ματιών της και κατέστρεψε την σκεπή του υπογείου. Τόνοι τούβλων έπεσαν πάνω στον Liam. Ξαφνικά είδα τον Edward να με παίρνει στην αγκαλιά του και να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα.

Βγήκαμε έξω. Παντού υπήρχαν κυνηγοί οι οποίοι πάλευαν με την Aria, την Hanna, την Spencer, την Raven και τον Elijah! O Edward με πήγε πίσω από μια θεόρατη πολυκατοικία. Με ακούμπησε στον δρόμο με ασφάλεια. Κοίταξε τα κουρασμένα, βουρκωμένα αλλά και ανακουφισμένα μάτια μου. Δάγκωσε το αριστερό του χέρι στο σημείο των φλεβών και το έβαλε στο στόμα μου. Ήπια από το αίμα του.
Ύστερα με αγκάλιασε σφιχτά. Ένιωσα τόσο μεγάλη ασφάλεια στην αγκαλιά του που δεν ήθελα να φύγω! "Ευχαριστώ πολύ! Αν δεν ήσασταν εσείς θα με είχε σκοτώσει!" ψυθήρισα βουρκωμένη. Τότε είδα τον Klaus να με πλησιάζει. Τον κοίταξα παραξενευμένη αλλά και εκνευρισμένη γνωρίζοντας πως εκείνος με παρέδωσε στον Liam. Πρόσεξα όμως πως το βλέμμα του δεν ήταν ανέκφραστο. Έμοιαζε πως ένιωθε ενοχή και μίσος για τον εαυτό του! Κοίταξα τον Edward. "Τι κάνει εδώ;" ρώτησα απαιτητικά. "Θα σε πάει σε ένα ασφαλές μέρος. Εγώ πρέπει να μείνω εδώ για να σταματήσω τον Liam μαζί τους υπόλοιπους." εξήγησε χαιδεύοντας την πλάτη μου. Κοίταξα ξανά τον Klaus. Αυτή την φορά το βλέμμα μου είχε έναν αυστηρό τόνο. "Και πως ξέρουμε πως έχει επαναφέρει τα συναισθήματα του; Μπορεί να μας λέει ψέματα!" είπα δύσπιστα. "Alison μπορείς να με εμπιστευτείς. Θα σου εξηγήσω τα πάντα στον δρόμο. Απλά πρέπει να φύγουμε από εδώ τώρα!" είπε ο Klaus με μια ανήσυχη αλλά και σοβαρή φωνή. Ο Edward μου έκανε ένα νόημα με τα μάτια δηλώνοντας πως ο Klaus έλεγε την αλήθεια. Ξεφύσηξα. "Ωραία! Ανυπομονώ να ακούσω τις εξηγήσεις σου!" απάντησα αυστηρά και προχώρησα μπροστά του.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα σπίτι μακριά από το Horrland μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος. Ο Klaus άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Κοίταξα τον χώρο γύρω μου. Δεξιά μου υπήρχαν δύο ξύλινοι καναπέδες μια καφέ πολυθρόνα, ένα μικρό γυάλινο τραπεζάκι με ξύλινο περίγραμμα και ένα τζάκι. Αριστερά μου ήταν η κουζίνα. Μπροστά μου βρισκόταν μία ξύλινη σκάλα που οδηγούσε σε δύο υπνοδωμάτια. Κατάλαβα πως αυτό το σπίτι ήταν κάτι σαν εξοχικό. "Θα μείνεις εδώ για λίγο καιρό." μου ανακοίνωσε ο Klaus. Τον κοίταξα με ένα βλέμμα που έδειχνε πως ήθελα να τον ρωτήσω κάτι. "Πως επανέφερες τα συναισθήματα σου;" ρώτησα. Με κοίταξε. "Η Raven είναι ζωντανή." απάντησε σοβαρά. "Α! Ωραία." είπα με ένα χαμόγελο κρύβοντας πως εγώ την κρατούσα φυλακισμένη μακριά του. Ο Klaus με πλησίασε. "Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για ότι σου έκανα." είπε με ένα σοβαρό αλλά και γεμάτο ενοχιές βλέμμα. Ήθελα να τον συγχωρέσω αλλά χρειαζόμουν χρόνο ακόμη κι αν ήξερα πως αυτός που με βασάνιζε δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός. "Εκτιμώ την συγνώμη σου αλλά θα χρειαστώ λίγο χρόνο." απάντησα σοβαρά και πλησίασα την ξύλινη σκάλα. "Δεν σε έφερα εδώ μόνο για να σε σώσω από τον Liam." είπε. Τον κοίταξα παραξενευμένη. "Η Cassandra δραπέτευσε από τον κόσμο φυλακών στον οποίο βρισκόταν." είπε. Ένα βλέμμα άγχους και ενοχής στόλισε το πρόσωπο μου. Αμέσως θυμήθηκα την στιγμή που βοήθησα την Raven και τον Colden να βγουν από τον κόσμο φυλακών! Ομως δεν περίμενα ποτέ πως θα είχε καταφέρει να βγει και η Cassandra μαζί τους. "Πως;" ρώτησα απορημένη και τον πλησίασα. "Η Raven ποτέ δεν πέθανε. Η Liana ποτέ δεν την σκότωσε. Απλώς την μετέφερε σε έναν κόσμο φυλακών. Όταν πήγε εκεί γνώρισε τον Colden τον αδελφό της Cassandra. Μετά από λίγο καιρό ανακάλυψαν πως αυτή είναι το κλειδί για να βγουν από εκεί και με την βοήθεια σου τα κατάφεραν." είπε με ένα αυστηρά σοβαρό βλέμμα. Ένιωσα ανόητη! Προφανώς η Raven είχε διηγηθεί όλη την ιστορία στον Klaus! "Το έκανα μόνο για να σε εκδικηθώ-". "Δεν χρειάζεται να απολογίσαι. Απλά να ξέρεις πως η Cassandra είναι επικίνδυνη...γι αυτό θα μείνεις εδώ." με διέκοψε. "Περίμενε! Την ξέρεις;" ρώτησα. Ο Klaus πήρε μια κόφτη αναπνοή. "Είχαμε....μια στιγμή μαζί.." απάντησε δειλά. Τον κοίταξα με ένα πονηρό βλέμμα υποψιασμένη πως κάτι έκρυβε. Κατέβηκα τις σκάλες και τον πλησίασα. "Δηλαδή εσείς οι δύο....;" είπα με νόημα στην φωνή μου. Το συγκρατημένο και γεμάτο ενοχιές χαμόγελο του με έκανε να καταλάβω πως αυτός και η Cassandra πέρασαν μια νύχτα πάθους μαζί. "Klaus! Δεν στο είχα!" αναφώνησα παιχνιδιάρικα. "Σταμάτα!" είπε με μια απαιτητική φωνή. "Ηταν ένα λάθος..που δεν θα ξαναγίνει!" συνέχισε. "Και που είναι τώρα;" ρώτησα αλλάζοντας την συζήτηση. "Δεν ξέρω! Έφυγα αμέσως από κοντά της. Γι αυτό θέλω να μείνεις εδώ. Είμαι σίγουρος πως εσένα ψάχνει." απάντησε με ένα ανήσυχο βλέμμα. "Και θα κάτσουμε εδώ ελπίζοντας πως δεν θα μας βρει η Cassandra;" ρώτησα με ειρωνεία στην φωνή μου. "Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να την σταματήσουμε;" συνέχισα με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα. Ο Klaus με κοίταξε έκπληκτος. "Έχεις κάτι στο μυαλό σου;" ρώτησε. "Ας πούμε πως ναι." απάντησα πονηρά. Συνέχισε να με κοιτάζει απορημένος προσπαθώντας να καταλάβει τι εννοούσα. Του χαμογέλασα μυστηριώδης και ανέβηκα τις σκάλες μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο. Μπήκα μέσα σε έναν ευρύχωρο χώρο που είχε ένα ξύλινο διπλό κρεβάτι, μια ξύλινη ντουλάπα, και ένα μπάνιο. Ξάπλωσα πάνω στο αναπαυτικό κρεβάτι. Το απλό πάπλωμα χαλάρωσε τους μυς της πλάτης μου με αποτέλεσμα να αποκοιμηθώ χωρίς να το καταλάβω.

Στο μεταξύ η Victoria είχε στο σπίτι της το φέρετρο της Namiria. Το πλησίασε και το άνοιξε δειλά. Είδε την Namiria μια νεαρή όμορφη λεπτή κοπέλα μετρίου ύψους με σκούρα καστανά μαλλιά χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες, μεγάλα τριγωνικά φρύδια και πρόσωπο σε σχήμα διαμαντιού με γωνίες.

Φορούσε ενα άσπρο μακρύ φόρεμα με δαντελένια μανίκια τριών τετάρτων. Στο διάφραγμα της είχε καρφωμένη αυτήν την λεπίδα που μπορεί να σκοτώσει προσωρινά έναν αρχέγονο. Η Victoria έπιασε την λεπίδα και την τράβηξε απότομα μακριά της. Αμέσως το δέρμα της πήρε αυτό το ζωντανό σομόν χρώμα που απλώθηκε σε όλο της το σώμα! Άνοιξε απαλά τα μέλι μάτια της και ανασηκώθηκε απότομα παίρνοντας μια εισπνοή. Ένα συγκινημένο βλέμμα εμφανήστηκε στο πρόσωπο της Victoria. "Τι συνέβη;" ρώτησε παραξενευμένη. Η Victoria την βοήθησε να βγει από το φέρετρο και την αγκάλιασε σφιχτά χαρούμενη! Την κοίταξε. "Ήσουν μαχαιρωμένη για αρκετό καιρό. Όμως τώρα όλα είναι μια χαρά!" είπε εύθυμα. Η Nmairia ανακάλεσε στην μνήμη της την στιγμή που ο Klaus την μαχαίρωσε. "Ο μπάσταρδος ο αδελφός μου με κρατούσε σε ένα φέρετρο για τόσους αιώνες!" αναφώνησε εκνευρισμένη. "Δεν θα το ξανακάνει. Στο υπόσχομαι. Και θα σε βοηθήσω να κερδίσεις όλον τον χαμένο χρόνο." της υποσχέθηκε. Η Namiria την κοίταξε και της χαμογέλασε ελάχιστα. "Μου έλειψες." είπε ήρεμα. "Μου έλειψε να κοιτάζω το όμορφο πρόσωπο σου. Να χαϊδεύω το απαλό πρόσωπο σου." συνέχισε με το ίδιο γαλήνιο βλέμμα και χαΐδεψε απαλά το πρόσωπο της. Η Victoria την πλησίασε ακόμη περισσότερο και την φίλησε με πάθος. Το ίδιο και η Namiria! Είχαν λησμονήσει όσο τίποτα άλλο αυτό το φιλί. Όταν απομάκρυναν τα κεφάλια τους κοιτάχτηκαν στα μάτια. Υπήρχε μια λάμψη στα βλέμμα και των δύο. Ήταν η λάμψη του έρωτα που δεν είχε σβήσει ποτέ ανάμεσα τους. "Θέλεις να σου δείξω την πόλη;" ρώτησε με ένα ήρεμο και γεμάτο έρωτα βλέμμα η Victoria. "Φυσικά." απάντησα χαμογελαστή η Nmairia και έφυγαν μαζί.

Λίγιες ώρες αργότερα άνοιξα τα μάτια μου. Ένιωσα ένα απαλό ζεστό χέρι να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Κοίταξα το άτομο που βρισκόταν κοντά μου. Ήταν ο Edward. Του χαμογέλασα γλυκά και ανασηκώθηκα. "Πως αισθάνεσαι;" με ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον. Μου είχε λείψει αυτή η έκφραση στα μάτια του. Η ανησυχία του για να δει αν ήμουν καλά! Ήταν κάτι που είχα να δω καιρό! "Μια χαρά." απάντησα με ένα χαμόγελο. "Δεν έχεις κάποια παραίσθηση με την Liam σωστά;" ρώτησε κάπως αυστηρά. Έπιασα το ζεστό μαλακό του χέρι. "Αν έχω κάτι θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει." απάντησα με ένα βλέμμα γεμάτο ειλικρίνεια. Κοίταξε το χέρι μου παραξενευμένος. Το άγγιγμα μου γι αυτόν ήταν κάτι παράξενο. Έβγαζε μια αλλιώτικη ενέργεια που είχε νιώσει παλιότερα. Απομάκρυνε το χέρι του από το δικό μου και κοίταξε τα γαλάζια μάτια μου. "Είσαι σίγουρη πως νιώθεις μια χαρά;" ρώτησε με περισσότερη ανησυχία στην φωνή του. Τον πλησίασα τόσο πολύ μέχρι που τα χείλη μου ακούμπησαν τα δικά του. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στο φιλί μου! 'Προφανώς!' σκέφτηκα με μια πονηρή φωνή. Απομάκρυνα το πρόσωπο μου από το δικό του και τον κοίταξα τα χρυσοκόκκινα μοναδικά μάτια του. "Θέλω να βγω έξω." παραπονέθηκα. Έπιασε απαλά τον αριστερό μου καρπό. "Το ξέρω όμως δεν μπορείς. Ο Liam-". "Δεν θα κάνει τίποτα αν έχω έναν ισχυρό κυνηγό μαζί μου σαν και εσένα." τον διέκοψα με ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα. "Alison όχι. Είναι πολύ επικίνδυνο για σένα!" απάντησε έντονα. Τον κοίταξα στα μάτια. Είχα λησμονήσει αυτο το ανήσυχο βλέμμα του και σχεδόν με είχε πείσει. Όμως είχα τόση μεγάλη ανάγκη να βγω έξω! Να δω τον κόσμο! "Σε παρακαλώ Edward! Θα είσαι συνέχεια δίπλα μου! Δεν θα συμβεί κάτι!" είπα με ένα βλέμμα που έδειχνε την τεράστια ανάγκη μου να πάω μια βόλτα! Ο Edward με κοιτούσε με περισσότερη ανησυχία. Κοίταξε τον λαιμό μου. Δεν υπήρχε κανένα παράξενο σημάδι. "Alison όχι. Σταμάτα να το ζητάς ξανά και ξανά." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Σε παρακαλώ! Μόνο μια βόλτα! Δεν ζητάω κάτι εξωπραγματικό!" απάντησα έντονα. Ο Edward ξεφύσηξε. "Καλά!" απάντησε έντονα και βγήκαμε από το δωμάτιο.

Η Aria βρισκόταν σε ένα καταπράσινο πάρκο καθισμένη σε ένα ξύλινο καφέ παγκάκι γράφοντας κάτι στο ημερολόγιο της. Ο ήλιος είχε δύσει και ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει αυτό το σκούρο μπλε χρώμα του. Ο κόσμος έφευγε από το πάρκο. Ξαφνικά άκουσε ένα παράξενο θόρυβο από πίσω της. Κοίταξε παραξενευμένη γύρω της αλλά δεν είδε τίποτα. Όταν έστρεψε το κεφάλι μπροστά αντίκρισε αυτόν τον μυστηριώδης γοητευτικό λυκάνθρωπο να την κοιτάζει. Πήρε μια απότομη εισπνοή τρόμου. "Τι στο διάολο.;" αναφώνησε τρομαγμένη. Την πλησίασε και κάθισε δίπλα της. "Θα σταματήσεις να το κάνεις αυτό;" ρώτησε ενοχλημένη. "Μάλλον όχι!" απάντησε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Γιατί; Γιατί νοιάζεσαι τόσο πολύ αν θα είμαι ασφαλής; Δεν με ξέρεις!" είπε κάπως εκνευρισμένη αλλά και γοητευμένη που κάποιος την πρόσεχε τόσο πολύ. "Απλώς θέλω να σε κρατήσω ασφαλή Aria επειδή...νοιάζομαι για σένα." παραδέχτηκε με μια ήρεμη σοβαρή φωνή. "Ποιός είσαι; Και πως ξέρεις το όνομα μου;" ρώτησε απαιτητικά. Ο λυκάνθρωπος δεν απάντησε. Η Aria ξεφύσηξε εκενρυσμένη. "Καλά δεν περίμενα να απαντήσεις!" είπε ειρωνικά και σηκώθηκε από το παγκάκι πλησιάζοντας απότομα την έξοδο του πάρκου. "Με λένε Jake." ομολόγησε ο λυκάνθρωπος. Η Aria τον κοίταξε. "Πριν από δύο χρόνια έπαιζα σε έναν αγώνα μπέιζμπολ εναντίον της ομάδας του σχολείου σου στο Ravenswood. Εκεί γνώρισα τον αδελφό σου και μετά είδα εσένα. Κάτι μέσα μου ήθελε τόσο πολύ να σε γνωρίσω αλλά σταμάτησα όταν έφτασε η ώρα να μεταμορφωθώ πάλι σε αυτό το τέρας που είμαι." είπε σοβαρά. "Περίμενε! Πριν δύο χρόνια ο αδελφός μου..μετά από αυτόν τον αγώνα μπέιζμπολ πέθανε σε ένα ατύχημά που έγινε στην κεντρική λεωφόρο του Ravenswood! Εσύ τον-" είπε με φόβο στην φωνή της. "Όχι!" απάντησε απότομα. "Αλλά ξέρω ποιός το έκανε." συνέχισε πλησιάζοντας την. "Ποιός;" ρώτησε εκείνη. "Ηταν ο πατέρας σου." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Η Aria γέλασε χωρίς να θέλει να πιστέψει την οκνηρή πραγματικότητα. "Εντάξει. Πες μου την αλήθεια τώρα." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Την αλήθεια σου λέω. Ο πατέρας ανακάλυψε πως ο αδελφός σου είχε το γονίδιο του λυκανθρώπου μέσα του και τον σκότωσε πριν το ξυπνήσει." εξήγησε. Η προσπάθεια της Aria να μην τον πιστέψει αποτύχανε όσο περνούσε η ώρα και εκείνο το καταλάβαινε. Ένα δάκρυ απογοήτευσης και στεναχώριας κύλισε στο δεξί της μάγουλο. "Όχι! Δεν είναι δυνατόν! Ο αδελφός μου πέθανε σε ένα ατύχημα στον δρόμο! Το εξακρίβωσε και η αστυνομία!-". "Αυτή που υποστήριζε τους κυνηγούς που σκότωναν υπερφυσικά πλάσματα στο Ravenswood;" ρώτησε με ειρωνεία. Η Aria τον κοιτούσε παραξενευμένη προσπαθώντας να καταλάβει τι εννοούσε. "Κάθισε καλύτερα. Είναι πολλά αυτά που έχω να σου εξηγήσω." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Η Aria υπάκουσε στην εντολή του και κάθισε στο ξύλινο παγκάκι. "Πες μου τώρα τι εννοείς;" ρώτησε με τεράστια περιέργεια να μάθει. Ο Jake πήρε μια βαθιά ανάσα και κάθισε δίπλα της. "Εδώ και χρόνια στο Ravenswood υπάρχει μια ομάδα γονέων η οποία απομακρύνει όλα τα υπερφυσικά πλάσματα που βρίσκονται εκεί. Τα μέλη της είναι ο πατέρας σου, ο σερίφης, ο πατέρας της Spencer, η μητέρα της Hanna και η μητέρα της Mona. Αυτός που δημιούργησε αυτήν την ομάδα ήταν ο πατέρας της Alison και της Marlissa." εξήγησε. "Αυτή η ομάδα σταματούσε με κάθε τρόπο όποιο υπερφυσικό πλάσμα τολμούσε να εμφανιστεί στο Ravenswood. Έκαναν ακόμη και φόνους προκυμένου να τους αποτρέψουν από το να μείνουν στην πόλη. Μια μέρα καθώς αυτή η ομάδα είχε πιάσει μια συμμορία από υπερφυσικά πλάσματα υπήρχε μια μάγισσα εκεί η οποία μίλησε στον πατέρα σου και του είπε πως ο γιος του ήταν ένας από αυτούς και συγκεκριμένα ένας λυκάνθρωπος. Φυσικά αρνήθηκε να την πιστέψει στην αρχή. Όμως εκείνη κατάφερε να του το αποδείξει. Από φόβο πως θα χάσει εσένα ή την μητέρα σου, ο πατέρας σου σχεδίασε την δολοφονία του αδελφού σου μαζί με την συμμορία και το έκανε να φανεί σαν ατύχημα...Αλλά δεν ήταν." συνέχισε αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια. Η Aria τον κοιτούσε με ένα βλέμμα θλίψης και έκπληξης. Δάκρυα κυλούσαν συνεχώς από τα πράσινα μάτια της προσπαθώντας να αποδεχτεί την σκληρή αλήθεια. "Πως τα ξέρεις όλα αυτά;" ρώτησε. "Ήξερα πως ο αδελφός σου ήταν λυκάνθρωπος. Αυτός ήταν ο λόγος που είχα πάει στο Ravenswood για να τον βρω. Μετά έμαθα για την δολοφονία του, έψαξα τα γεγονότα και ανακάλυψα την αλήθεια..Γι αυτό σε παρακολουθώ συνέχεια. Πιστεύω πως ο πατέρας σου από την στιγμή που γνωρίζει τι είσαι θα κάνει κάτι χειρότερο από το να σε διώξει από το σπίτι." απάντησε με μια σοβαρή φωνή που έκρυβε τρομερή ανησυχία μέσα της. Φαινόταν πως νοιαζόταν αρκετά για την Aria και προσπαθούσε να το δείξει με κάθε τρόπο. Η Aria έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της και δάκρια απογοήτευσης και θλίψης ξεχύθηκαν ορμητικά στα μάγουλα της. Ο Jake θέλοντας να την παρηγορήσει την αγκάλιασε σφιχτά. "Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;..O Jeremy ήταν.." ψέλλισε ανάμεσα στους λυγμούς της. Ο Jake της χαΐδεψε απαλά το κεφάλι. "Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ή φοβούνται το διαφορετικό και κάνουν τερατώδης πράξεις." είπε με μια σοβαρή φωνή που έκρυβε στεναχώρια μέσα του. Έμοιαζε σαν να μιλούσε και στον εαυτό του ταυτόχρονα! Η Aria έφυγε από την αγκαλιά του. Τώρα το βλέμμα της ήταν σκοτεινό! Γεμάτο με οργή και δίψα για εκδίκηση. Τα μάτια της πήραν μια πράσινη έντονη λάμψη. Σηκώθηκε απότομα και προχώρησε με έντονα εκενρυσμένο βηματισμό προς την έξοδο του πάρκου. Ο Jake ήρθε αμέσως μπροστά της και την σταμάτησε. "Που πας;" ρώτησε έντονα. "Να επιβεβαιώσω αυτό που μόλις έμαθα!" απάντησε απότομα και προχώρησε μπροστά του. Την έπιασε από το δεξί της μπράτσο και την έφερε ξανά μπροστά του. "Είναι επικίνδυνο! Ξέρει τι είσαι! Μπορεί να έχει βρει τρόπο να σε σκοτώσει!" αναφώνησε ο Jake. "Δεν με νοιάζει! Θέλω να τον ακούσω να λέει πως σκότωσε τον γιο του!" φώναξε δακρίζοντας. Από την ένταση της φωνής της φύσηξε δυνατός αέρας και κάποιες λάμπες που βρίσκονταν στον δρόμο έσπασαν! Τα μάτια της τώρα είχαν πάρει ένα σκούρο πράσινο χρώμα. "Θέλω να τον ακούσω να το λέει δυνατά! Θέλω να παραδεχτεί την απαράδεκτη πράξη που έκανε!" φώναξε με περισσότερη ένταση στην φωνή της. Φλόγιες άναψαν γύρω τους. Ο Jake την κοίταξε με ένα ήρεμο βλέμμα. "Καταλαβαίνω την οργή και την στεναχώρια σου όμως δεν μπορώ να σε αφήσω να κάνεις κάτι τέτοιο! Αν καταφέρει να σε αιχμαλωτίσει και σε βλάψει;" είπε προσπαθώντας να την μεταπείσει. "Ο πατέρας μου δεν θα με έβλαπτε ποτέ-". "Μην είσαι πολύ σίγουρη γι αυτό. Όπως βλέπεις δεν είναι πολύ απίθανο για έναν γονιό να βλάψει το παιδί του. Άκουσε με. Ξέρω." την διέκοψε με ένα αυστηρό βλέμμα που την έκανε να καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης. "Τι εννοείς πως ξέρεις;" ρώτησε με περιέργεια να μάθει το μυστήριο που κρυβόταν πίσω από αυτήν την πρόταση. Ο Jake έμπλεξε τα χέρια του μεταξύ τους προσπαθώντας να μείνει ψύχραιμος. "Έιχα κάποιους φίλους που περνούσαν τέτοια φρικτά πράγματα και ξέρω.." απάντησε με μια πνιχτή φωνή προσπαθώντας φανεί όσο πιο ειλικρινής μπορούσε. Η Aria τον κοίταξε δύσπιστα. "Αλήθεια;" ρώτησε. "Ναι.." απάντησε όσο πιο πειστικά μπορούσε. "Καλά! Αν ο πατέρας μου προσπαθήσει να με βλάψει δεν θα τα καταφέρει. Έχω μαγεία." είπε με ένα βλέμμα γεμάτο σιγουριά και θάρρος. "Δεν αρκεί αυτό. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να σταματήσουν μια μάγισσα. Αρχικά πολλά όπλα." την αποθάρρυνε ο Jake. "Δεν θα προλάβει να με νικήσει! Θα τον έχω ακινητοποιήσει!" απάντησε έντονα. O Jake κατάλαβε την γελοία ανάγκη της για εκδίκηση. "Εντάξει. Θα έρθω μαζί σου. Αλλά δεν θα κάτσουμε πολύ. Το υπόσχεσαι;" είπε με έναν αυστηρό αλλά και ανήσυχο τόνο στην φωνή του. "Ναι το υπόσχομαι." συμφώνησε μαζί του. Πλησίασαν την έξοδο του πάρκου και έφυγαν.

Ταυτόχρονα η Spencer πήγαινε το μπουκαλάκι με την θεραπεία του ιού στον Damon. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και μπήκε μέσα. Ο Damon ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του σκεπασμένος με το πουπουλένιο άσπρο πάπλωμα με μισάνοιχτα τα μάτια. Το δέρμα του είχε ασπρίσει και το σώμα του ήταν παγωμένο! Η Spencer τον πλησίασε με αυτό το γελοίο βλέμμα ανησυχίας και έρωτα που είχε μόνο όταν κοιτούσε τα γαλάζια του μάτια. Κάθισε δίπλα του. "Σου έφερα την θεραπεία." είπε ήρεμα. Ο Damon ανασηκώθηκε με δυσκολία και έβηξε αίμα στον αριστερό αγκώνα του. Ύστερα την κοίταξε παραξενευμένος. "Πως;" ρώτησε. "Ο Klaus επανέφερε τα συναισθήματα του μετά από την ξαφνική εμφάνιση της Raven η οποία είναι ζωντανή. Της έδωσε λίγο από το αίμα του ώστε να θεραπεύσει όλους εμάς. Σύντομα θα θεραπευτεί όλος ο κόσμος που έχει αρρωστήσει." τον πληροφόρησε. Έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού της το μικρό γυάλινο μπουκαλάκι και το έδωσε στον Damon. Εκείνος έβγαλε τον μικρό καφέ φελλό από αφρολέξ και ήπιε λίγο από το αίμα του Klaus. Αμέσως ένιωσε την ενέργεια του να επιστρέφει! Το δέρμα του πήρε ξανά αυτό το ζωντανό σομόν χρώμα. Άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και φίλησε την Spencer με πόθο. Την κοίταξε στα μάτια. "Σε ευχαριστώ." είπε με μια ψυθηριστή εύθυμη φωνή και συνέχισε να την φιλάει με όλο και περισσότερο πόθο. Ο Damon κόλλησε την Spencer στον τοίχο πίσω από το κρεβάτι και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της. Και εκείνη τα δικά του. Ήταν μια τόσο αναμενόμενα βαρετή σκηνή ανάμεσα τους. Φυσικά γι αυτούς ήταν η στιγμή της κορύφωσης όλου αυτού του πάθους και του έρωτα που έτρεφε ο ένας για τον άλλο. Αλλά για τον κανονικό κόσμο ήταν απλώς βαρετή! Η Spencer έσπρωξε τον Damon στο κρεβάτι μέχρι που η πλάτη του ακούμπησε το απαλό στρώμα. Το χέρι του ακούμπησε απαλά στην πλάτη της Spencer. Τα ζεστά του ακροδάχτυλα γλίστρησαν στην σπονδυλική της στίλη λύνοντας το σουτιέν της. Πέταξε το σουτιέν της στο πάτωμα. Μπήκε μέσα της γεμίζοντας την με απόλυτη ηδονή. Κάνοντας όλο της το σώμα να καταρρεύσει. Εκείνη ανέπνευσε βαριά βγάζοντας ένα μουγκρητό απόλαυσης της στιγμής. Ένιωθε τον Damon να τελειώνει, να την φιλάει με ακόμη περισσότερο πάθος και πόθο χαιδεύοντας απαλά το στήθος της. Μέχρι που σταμάτησε και κοίταξε τα καστανά λαμπερά μάτια της. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά της και έκρυψε μια τούφα τους πίσω από το δεξί της αυτί. Της χαμογέλασε πλατιά. "Δεν σε έχω δει ποτέ να χαμογελάς έτσι!" αναφώνησε εντυπωσιασμένη από το μοναδικό του χαμόγελο. "Το κάνω μόνο όταν είμαι χαρούμενος. Όπως τώρα." απάντησε γλυκά. Η Spencer τον φίλησε. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του και έκλεισε ασυναίσθητα τα μάτια της ως ένδειξη χαλάρωσης. Ο Damon συνέχισε να της χαϊδεύει το κεφάλι και κατέληξαν να κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο.

Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι είχε ξεπροβάλει στον ουρανό. Η Freya είχε πάει στο σπίτι της Amelia. Χτύπησε το κουδούνι. Η Adeline άνοιξε την πόρτα. "Γειά." είπε με μια σοβαρή φωνή. "Είναι η Amelia εδώ;" ρώτησε η Freya. "Ναι. Πέρασε μέσα." την προσκάλεσε με ευγένεια. Η Freya μπήκε μέσα στο ευρύχωρο σπίτι. "Πάω να φέρω την Amelia." είπε εύθυμα η Adeline και έφυγε. Η Freya παρατήρησε το σπίτι. Τότε είδε την Kayla να κατεβαίνει από τις μαρμάρινες σκάλες. Φορούσε ενα στενό μαύρο στράπλες φόρεμα με ντεκολτέ που τόνιζε την λεπτή μέση της. Τα μαύρα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες και μια ανεπαίσθητη μαυρη σκιά τόνιζε τα καστανά της μάτια. Στο δεξί της χέρι φορούσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι που σχημάτιζε έναν ρόμβο. Στο αριστερό της χέρι κρατούσε ένα μαύρο τσαντάκι σε σχήμα φακέλου. Πρόσεξε την Freya. "Α είσαι και εσύ εδώ!" αναφώνησε ελάχιστα ενοχλημένη. Η Freya την πλησίασε. "Ήρθα να βοηθήσω την Amelia." απάντησε. "Με τι;" ρώτησε αυστηρά η Kayla. "Βρήκα τρόπο να ξεκλειδώσει το γονίδιο του λυκανθρώπου και να παραμείνει βρικόλακας και μάγισσα." είπε η Freya. "Θα την κάνεις tribrid;!" αναφώνησε έκπληκτη η Kayla. "Ναι αν θέλει. Θα γίνει σαν την Raven και θα είναι ένα από τα πιο δυνατά πλάσματα στο σύμπαν." είπε. "Και πότε σκοπεύεις να το κάνεις αυτό;" ρώτησε με ελάχιστη περιέργεια. "Απόψε που έχει πανσέληνο." απάντησε. Τότε ήρθαν η Adeline και η Amelia. Η Freya την κοίταξε με ένα φιλικό χαμόγελο. "Η Adeline είπε πως θέλεις να μου πεις κάτι." είπε παραξενευμένη η Amelia. "Ναι πράγματι! Βρήκα τρόπο να ξεκλειδώσω το γονίδιο του λυκανθρώπου σου ξανά." είπε. "Τι;!!" αναφώνησε με ενθουσιασμό η Amelia. "Ναι αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να μεταμορφωθείς σε ένα tribrid αλλιώς δεν θα μπορέσεις να επιβιώσεις." εξήγησε. "Γιατί;" ρώτησε απορημένη η Amelia. "Αν εξαφανήσω τον βαμπιρισμο από τον οργανισμό σου θα πεθάνεις. Ουσιαστικά είναι αυτό που σε κράτησε 'ζωντανή'. Αν πάρω την μαγεία σου και αυτό θα σε σκοτώσει όπως κάνει σε κάθε μάγισσα. Γι αυτό ο μόνος τρόπος για να έχεις το γονίδιο του λυκανθρώπου και να επιβιώσεις είναι να είσαι και τα τρία." εξήγησε η Freya. H Amelia κοίταξε τις φίλες της. Η Adeline της έκανε νόημα να συμφωνήσει ενώ η Kayla να αρνηθεί.Ύστερα κοίταξε την Freya. "Θέλω να το κάνω." είπε αποφασιστηκά. Ένα χαμόγελο ήρθε στα ροδοκόκκινα χείλη της Freya. "Χαίρομαι που το ακούω αυτό. Πάω να ετοιμάσω το ξόρκι. Πρέπει να το κάνουμε τώρα που έχει πανσέληνο." είπε εύθυμα και έφυγε. "Δεν θα κάτσω να το δω αυτό." μουρμούρισε με ένα εκενρυσμένο βλέμμα η Kayla. Έκανε μερικά απότομα βήματα προς την έξοδο. Η Adeline την ακολούθησε. "Kayla περίμενε!" είπε με ένταση στην φωνή της. Στάθηκε μπροστά της. "Γιατί φεύγεις;" ρώτησε απορημένη. "Επειδή δεν μπορώ να βλέπω την Amelia να καταστρέφεται!....Και επίσης έχω κανονίσει." είπε απότομα. "Μα δεν θα καταστραφεί! Θα αποκτήσει περισσότερη δύναμη από όλες μας!" απάντησε με ένταση στην φωνή της προσπαθώντας να την πείσει. "Και αν δεν μπορέσει να την ελέγξει; Νομίζεις πως το να έχει κάποιος τόση δύναμη είναι καλό;! Θυμάσαι τι συνέβη σε εμάς όταν γίναμε αιρετικές;! Θυμάσαι πόσο ανεξέλεγκτες ήμασταν;!" είπε απότομα. Η Adeline την πλησίασε. "Ναι τα θυμάμαι όλα αυτά. Θυμάμαι επίσης πως καταφέραμε να ελέγξουμε την δύναμη μας και δεν κυνδινέψαμε. Το ίδιο θα συμβεί και με την Amelia. Θα καταφέρει να ελέγξει τις δυνάμεις της με την βοήθεια όλων!" είπε με μια φωνή γεμάτη αισιοδοξία και ηρεμία. Όμως το βλέμμα της Kayla παρέμενε αυστηρό και δύσπιστο. "Δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρει. Και δεν έχω σκοπό να ρισκάρω να την χάσω. Οπότε θα πάω να βρω έναν τρόπο ώστε να το σταματήσω αυτό!" είπε αποφασιστηκά και εξαφανήστηκε μυστηριωδώς. Η Amelia πλησίασε την Adeline. "Τι έγινε;" ρώτησε. Την κοίταξε στα μάτια. "Η Kayla δεν θέλει να γίνεις tribrid επειδή πιστεύει πως δεν θα είσαι ικανή να ελέγξεις την δύναμη. Προσπάθησα να της αλλάξω γνώμη όμως αρνείται να πως θα είσαι μια χαρά! Έτσι έχει πάει να βρει έναν τρόπο ώστε να σταματήσει την μεταμόρφωση σου!" εξήγησε με μια ανήσυχη φωνή. Η Amelia την κοίταξε ξαφνιασμένη. "Τότε πρέπει να κάνουμε το ξόρκι αυτήν την στιγμή!" είπε η Amelia. H Freya τις πλησίασε. "Το ξόρκι είναι έτοιμο." τις πληροφόρησε. Παρατήρησε πως κάτι δεν πήγαινε καλά από τις ξεκαρδιστικά ξαφνιασμένες εκφράσεις τους. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε παραξενευμένη. Η Amelia την κοίταξε στα μάτια. "Η Kayla δεν θέλει να γίνω tribrid επειδή φοβάται πως δεν θα ελέγξω την δύναμη μου. Γι αυτό θα προσπαθήσει να σταματήσει το ξόρκι!" είπε με αυτήν την ανήσυχη φωνούλα. Σαν να μην μπορούσε να κάνει κάτι για να σταματήσει την Kayla! Σαν να ήταν αδύναμη μπροστά της κάτι που σίγουρα δεν ίσχυε! Η Freya την κοίταξε με ένα ήρεμο βλέμμα. "Δεν θα προλάβει. Πάμε." είπε αποφασιστικά. Τα κορίτσια έγνεψαν καταφατικά και την ακολούθησαν. Πήγαν στην πίσω αυλή του σπιτιού που ήταν περικυκλωμένη από καταπράσινους ψηλούς θάμνους. Στην μέση της υπήρχε ένας άσπρος κύκλος με διάφορες δάδες γύρω του. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι φώτιζε με μια ασημένια λάμψη την αυλή του σπιτιού. "Μπες μέσα στον κύκλο." πρόσταξε η Freya την Amelia. Υπάκουσε στην εντολή της και προχώρησε μπαίνοντας στον κύκλο. Τότε μέσα από τους θάμνους ξεπρόβαλε μια γυναίκα μετρίου ύψους και βάρους με ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά, καστανά μάτια και ροδοκόκκινα χείλη. Πλησίασε την Amelia με ένα ανέκφραστο βλέμμα που έδειχνε πως ήταν υπνωτισμένη. "Incedia." μουρμούρισε η Freya. Αμέσως φλόγιες άναψαν πάνω στις ξύλινες δάδες. Η άγνωστη κοπέλα είχε μπει μέσα στον κύκλο και κοιτούσε την Amelia. "Για να γίνεις tribrid πρέπει να σκοτώσεις ένα υβρίδιο ώστε να διατηρήσεις και τα τρία είδη μέσα σου." εξήγησε η Freya. "Δηλαδή...πρέπει να την φάω.." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα η Amelia που έδειχνε πως δεν είχε καμία πρόθεση να φάει την αθώα κοπέλα. "Ξέρω πως δεν σου αρέσει αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει σωστά το ξόρκι." την ενημέρωσε. Η Amelia κοίταξε την κοπέλα με ένα βλέμμα θλίψης και την πλησίασε. Η Freya καταλαβαίνοντας πως είχε πάρει την απόφαση να το κάνει ξεκίνησε να λέει το ξόρκι. "Pexprěctom peteīsa mōna!!" είπε με πολύ ένταση την φωνή της. Το ξόρκι υπνωτισμού που είχε κάνει στην κοπέλα έσπασε. Κοίταξε παραξενευμένη την Amelia η οποία την πλησιαζε απειλητικά. Τα μάτια της είχαν πάρει αυτό το σκούρο κόκκινο με μαύρο χρώμα και είχαν εμφανιστεί οι φλέβες από κάτω τους. Γρύλισε στην κοπέλα και ξεπρόβαλαν οι κινόδοντες της μέσα από τα ούλα της. Η Freya συνέχισε να λέει το ξόρκι ξανά και ξανά αυξάνοντας συνεχώς την ένταση στην φωνή της. Η κοπέλα έκανε μια επιθετική κίνηση προς την Amelia αλλά την σταμάτησε με μια απότομη κίνηση του αριστερού της χεριού που την έριξε στο χώμα. "Pexprěctom peteīsa mōna!!" ακούστηκε η δυνατή φωνή της Freya. Φύσηξε έντονος ζεστός αέρας που παρέσυρε τα φύλλα των δέντρων και των θάμνων γύρω τους. Η Amelia ακινητοποίησε την κοπέλα και έσκυψε κοντά της. "Συγγνώμη γι αυτό." είπε με μια κόφτη σκοτεινή φωνή και δάγκωσε τον λαιμό της. Ένιωθε το αίμα της να δροσίζει τον ουρανίσκο της! Η γεύση του ήταν τόσο γλυκιά που ήθελε κι άλλο! Η κοπέλα έβγαλε μια τσιριχτή κραυγή πόνου μέχρι που δεν υπήρχε καμία σταγόνα αίματος στο σώμα της. Η Amelia σηκώθηκε και κοίταξε ελάχιστα την κοπέλα. "Pexprěctom peteīsa mōna!!" φώναξε η Freya. H Amelia γύρισε να την κοιτάξει και εκείνη την στιγμή οι φλόγιες από τις δάδες ενώθηκαν μεταξύ τους δημιουργώντας μια χρυσαφένια δύναμη η οποία εισχώρησε μέσα στην Amelia. Αμέσως κοίταξε το ολοστρόγγυλο φωτεινό φεγγάρι και τα μάτια της πήραν αυτό το έντονο κίτρινο χρώμα. Τότε ένιωσε τα κόκαλα της να σπάνε. Έπεσε στο χώμα βάζοντας να χέρια της μπροστά από τους ώμους της. Έβγαλε μια κραυγή πόνου προσπαθώντας να αντισταθεί στον φρικτό πόνο που της προκαλούσε η μεταμόρφωση. "Μην αντιστέκεσαι Amelia. Η μεταμόρφωση θα διαρκέσει για ώρες αν το κάνεις αυτό." είπε η Adeline. H Amelia την κοίταξε με ένα βλέμμα που έδειχνε πως συμφωνούσε μαζί της. Σταμάτησε τις προσπάθειες να αντισταθεί με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε έναν μεγάλο πανέμορφο μαύρο λύκο με κίτρινα έντονα μάτια. Οι φωτιές από τις δάδες έσβησαν και ο αέρας κόπασε. Η Amelia κοίταξε για λίγο την Freya με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης και εξαφανήστηκε τρέχοντας στο δάσος του Horrland.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πάνω στο ζεστό στήθος του Edward. Θυμήθηκα πως μετά την σύντομη βόλτα μας είχα κοιμηθεί πάνω του κάτι που είχα να κάνω πολύ καιρό και που είχε λείψει! Μόλις είδε πως ήμουν ξύπνια μου χαμογέλασε με αυτό το στραβό γοητευτικό του χαμόγελο που είχα σχεδόν ξεχάσει! "Καλημέρα." είπε γλυκά και με φίλησε. 'Το φιλί του ήταν καλύτερο παλιά! Τώρα είναι ρομαντικό και γλυκανάλατο!' διαπίστωσα απογοητευμένη. Ο Edward ευτυχώς δεν άκουσε αυτήν την σκέψη μου. Το ξόρκι που είχα κάνει για να μην μπορεί να διαβάσει την σκέψη μου προσωρινά είχε πετύχει! Του χαμογέλασα και εγώ. "Καλημέρα." είπε ήρεμα. "Πως κοιμήθηκες;" ρώτησε με ενδιαφέρον. 'Έλεος! Τι συνηθισμένη ερώτηση!' σχολίασα με μια ενοχλημένη νοητή φωνή. "Υπέροχα αφού ήμουν δίπλα σου." είπα τελικά με μια φωνή γεμάτη έρωτα. Ο Edward χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. "Μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ όλη μέρα αλλά πρέπει να πάω να βρω στοιχεία για να απομακρύνω την Cassandra από εδώ." είπε με μια κουρασμένη φωνή που δήλωνε πως δεν είχε καμία πρόθεση να ψάξει. "Δεν πειράζει. Δηλαδή θα μου λείπεις πολύ αλλά θα σε δω αργότερα σωστά;" απάντησα με μια φωνή γεμάτη ψεύτικη περιέργεια. Δεν με ένοιαζε καθόλου αν θα τον έβλεπα! Η παρουσία του μου ήταν αδιάφορη εκτός εάν ήθελα να παίξω μαζί του. Με φίλησε με περισσότερο πάθος. 'Κάτι διορθώθηκε.' σχολίασα. "Θα σε δω το αργότερα λοιπόν." είπε εύθυμα. Του χαμογέλασα ελάχιστα και έφυγε από την πόρτα του δωματίου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι ντύθηκα και κατέβηκα και εγώ τις ξύλινες σκάλες. Είδα την Caroline να μπαίνει στο σπίτι κρατώντας μια χάρτινη σακούλα γεμάτη πράγματα. Μόλις με είδε ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της. "Γειά. Τι κάνεις;" ρώτησε εύθυμα. Χαμογέλασα και εγώ παρόλο που ήθελα να αηδιάσω με την απαίσια αντιπαθητική έκφραση της! "Μια χαρά." απάντησα. "Σου έφερα κάποια πράγματα. Φαγητά, ποτά.." είπε με ένα παράξενα πονηρό νόημα στην φωνή της. Κοίταξα ελάχιστα το περιεχόμενο της σακούλας παρατηρώντας κάποια κεριά, πετσέτες, σεντόνια, μπουκάλια με κρασί και ουίσκι. Τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν μόνη μου στο σπίτι με τον Edward. Κατάλαβα τον λόγο που είχε φέρει όλα αυτά τα πράγματα! 'Δεν σε είχα για έξυπνη Caroline! Αυτή η παρέα με εκπλήσσει!' σκέφτηκα. Η Caroline πήγε στην κουζίνα και άρχισε να τακτοποιηεί τα πράγματα. Την ακολούθησα. Στήριξα τους αγκώνες μου πάνω στον ξύλινο πάγκο. "Ολα καλά με τον Klaus;" ρώτησα. "Ναι. Ζήτησε συγνώμη για ότι έκανε και είμαστε μια χαρά." απάντησε ήρεμα. "Δηλαδή...δεν υπάρχει καμία ένταση ανάμεσα σας μετά από αυτό...που...έκανε;" είπα δειλά. Ένιωσα πως γνώριζε την αλήθεια απλώς δεν ήθελε να μου μιλήσει. Όμως έκανα λάθος. Με κοίταξε παραξενευμένη. "Τι έκανε;" ρώτησε απορημένη. "Περίμενε! Δεν ξέρεις τίποτα;!" αναφώνησα έκπληκτη. "Τι να ξέρω;" ρώτησε με ακόμη περισσότερη περιέργεια στην φωνή της. Ανασκουμπώθηκα απότομα και κοίταξα το μικρό παράθυρο της κουζίνας. "Alison τι έχει συμβεί;!" με ρώτησε με ανησυχία στην φωνή της. Την κοίταξα με ένα ψεύτικο χαμόγελο που έκρυβε το ένοχο βλέμμα μου. "Τίποτα! Όλα είναι καλά!" απάντησα ήρεμα και προχώρησα μπροστά της. Με σταμάτησε πιάνοντας τον αριστερό μου καρπό. "Πες μου τι έγινε με τον Klaus." με πρόσταξε ανήσυχα. "Δεν έπαθε κάτι κακό...εσύ θα πάθεις αν το μάθεις." ψελλησα με φόβο στην φωνή μου. "Τι να μάθω;! Πες μου!" απαίτησε. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου ακόμη κι αν ήξερα πόσο θα την πλήγωνε. Έκανα όμως μια τελευταία προσπάθεια να μην μιλήσω. "Καλά! Θα πάω να τον ρωτήσω μόνη μου." είπε έντονα και έφυγε από κοντά μου. "Ο Klaus κοιμήθηκε με την Cassandra!" ομολόγησα και ένα ρίγος ψεύτικης ενοχής με διαπέρασε. Με κοίταξε με ένα ξαφνιασμένο αλλά και πληγωμένο βλέμμα. "Πότε;" ρώτησε. "Αφού επανέφερε τα συναισθήματα του....πήγε σε ένα μπαρ ήπιε πολύ και..." εξήγησα με νόημα στην στενάχωρη φωνή μου. Το βλέμμα της Caroline ήταν γεμάτο θλίψη και θυμο. Συγκράτησε κάποια δάκρυα που προσπαθούσαν να κυλήσουν στα μάγουλα της. "Υπέροχα! Κάνει και τέτοιες ανοησίες τώρα!" είπε με ένα συγκρατημένο βλέμμα. Έπιασα το χέρι της. "Συγγνώμη...έπρεπε εκείνος να σου το πει." είπα δειλά. Με κοίταξε. "Καλά έκανες που μου το είπες! Ο Klaus δεν θα το έλεγε ποτέ!" είπε εκνευρισμένη και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο της. Η αποτυχημένη προσπάθεια της να κρύψει τα δάκρυα της ήταν ξεκαρδιστική! Βγήκε απο την κουζίνα χωρίς να πει κάτι άλλο και πλησίασε την εξώπορτα. "Που πας;" ρώτησε ο Edward που μόλις έμπαινε μέσα. "Να τσακωθώ με τον Klaus!" μούγκρισε με μια εκνευρισμένη φωνή και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανήστηκε στο πρόσωπό μου για μερικά κλάσματα δευτερολέπτων. Όταν ο Edward με κοίταξε το χαμόγελο είχε αντικατασταθεί από μια μάσκα στεναχώριας και ενοχής. Με πλησίασε. "Τι της είπες;" ρώτησε προσπαθώντας να διαβάσει την σκέψη μου. "Γιατί έπρεπε να της πω κάτι;" ρώτησα με ειρωνεία στην φωνή μου. Γελούσα νοητά όσο έβλεπα την ανίκανη προσπάθεια του να διαβάσει το μυαλό μου. Το ξόρκι μου ήταν πολύ ισχυρό! "Δηλαδή...δεν σου είπε γιατί θέλει να τσακωθεί με τον Klaus;" ρώτησε απορημένος. Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. "Έπρεπε να μου το πει;" ρώτησα με μια ψεύτικη περιέργεια. Το βλέμμα του ήταν μπερδεμένο προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί και η αντίδραση μου τον μπέρδευε περισσότερο. Προφανώς! Αφού είμαι άριστη ηθοποιός! Είναι οικογενειακό χάρισμα δυστυχώς! Πλησίασα τον Edward, χαΐδεψα απαλά το αψεγάδιαστο πρόσωπο του και κοίταξα τα χρυσοκόκκινα μάτια του. "Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά." είπα με ένα αισιόδοξο βλέμμα και τον φίλησα. Το φιλί μου ήταν τόσο έντονο για εκείνον που τον χαλάρωσε αμέσως. Ήταν τόσο εύκολο να παίξω μαζί του! Να τον καταστρέψω όπως του αξίζει άλλωστε! Απομακρύνθηκα από κοντά του. Είδα τον πόθο του να με φιλήσει. Συγκράτησα ένα πονηρό βλέμμα που ήθελε να απλωθεί στα χείλη μου και τον κοίταξα με μια μάσκα έρωτα. "Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και μετά..." είπα με νόημα στην φωνή μου. "...Μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε." συνέχισα και ανέβηκα την ξύλινη σκάλα ρίχνοντας του κλέφτες ματιές με ένα βλέμμα απόλυτης αγάπης. Μπήκα στο μπάνιο και κλείδωσα την πόρτα. Χαμογέλασα πονηρά. Άνοιξα την βρύση της μεγάλης παραλληλόγραμμης μπανιέρας ώστε να νομίζει ο Edward πως θα έκανα μπάνιο. Συγκεντρώθηκα στην δύναμη μου και εμφάνησα μια πύλη τηλεμεταφοράς. Προχώρησα μέσα και βρέθηκα σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Μπροστά μου βρισκόταν μια σιδερένια πόρτα. Την άνοιξα και βρέθηκα σε έναν μικρότερο χώρο που στην μέση είχε ένα κυλινδρικό μακρόστενο μεταλλικό κουτί. Το πλησίασα και το άνοιξα. Κοίταξα το άτομο που βρισκόταν μέσα. Αυτή η όμορφη κοπέλα με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια που είχε ξετρελάνει τον Edward. Την κοίταξα με ένα λυτρωμένο αλλά και πονηρό βλέμμα. Χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της παίρνοντας ξανά την κανονική μορφή μου. "Γλυκιά μου...είναι τόσο εύκολο να σε υποδύομαι! Και εγώ που νόμιζα πως η Alison Dilaurentis είναι κάποια σημαντική προσωπικότητα!" αναφώνησα με ειρωνεία. "Αλλά έκανα λάθος. Ηταν τόσο εύκολο να σε αρπάξω από τον Liam την ώρα που σε έσπρωξε η Amelia από κοντά του!...Ας μην μιλήσω για τους άθλιους φίλους σου που δεν έχουν ιδέα πως είμαι εγώ!" συνέχισα με μια κοροϊδευτικη φωνή. "Αλλά δεν σε κοίμησα επειδή έχω κάτι μαζί σου. Απλώς τηρώ μια υπόσχεση που έδωσα στον γκόμενο σου." είπα με μια φωνή γεμάτη κακία και λύτρωση που επιτέλους έπαιρνα την εκδίκηση που πάντοτε ήθελα. "Cassandra!" ακούστηκε η σοβαρή αλλά και έκπληκτη φωνή του αγαπημένου μου αδελφού. Γύρισα και τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο χαρά αλλά και ελάχιστη πονηριά. Έτρεξα κοντά του και τον αγκάλιασα. "Χαίρομαι που σε βλέπω Colden. Έχουμε πολλά να πούμε." είπα με μια πονηρή φωνή γεμάτη νόημα. Τι σχέδιο που πήγαινε υπεροχα! Κανένας δεν με κατάλαβε από την στιγμή που πήρα την θέση της Alison! Κανένας δεν είχε καταλάβει το παιχνίδι που έπαιζα. Και το χειρότερο ήταν πως δεν ήμουν η μόνη που δεν είχαν καταλάβει!

Αυτό ήταν το κεφάλαιο! ☺

Το περιμένατε;

Πείτε μου απόψεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααα ❤❤❤