Ο μεσημεριανός ήλιος είχε σκεπάσει την πόλη. Ολοι οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με ζεστά ρούχα θέλοντας να αποφύγουν το κρύο του Ιανουαρίου. Η Liana βρισκόταν στο σπίτι της στο Horrland μαζί με την Amelia. Ήθελαν να αναπληρώσουν τα χρόνια που έχασαν μαζί αλλά παράλληλα σχεδίαζαν και κάτι απρόβλεπτο για εμάς. "Σε αγαπώ." ψυθήρισε η Amelia καθώς φιλουσε με πόθο την Liana. Εκείνη της χαμογέλασε γλυκά. "Και εγώ." ψυθήρισε καθώς τα μάτια της έλαμπαν από έρωτα. "Τι θα κάνεις με τους Mikaelson;" ρώτησε περίεργη. "Αυτό που σου είπα πριν. Θα είναι το κατάλληλο μάθημα για όλους και θα τους ξεφορτωθώ." απάντησε πονηρά. "Και αν δεν πετύχει;" ρώτησε. "Δεν θέλω ηττοπάθειες Amy! Τώρα που έχω εσένα δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τους Mikaelson να μου καταστρέψουν την μέρα. Θα τους νικήσω όλους έναν προς έναν." είπε γλυκά και αποφασιστηκά. "Ναι σωστά!....Θα πάω για ψώνια στην πόλη. Θες να έρθεις;" ρώτησε. "Δυστυχώς πρέπει να τελειώσω το ξόρκι. Πήγαινε εσύ. Δεν θέλω να σε κρατήσω εδώ. Θα σε βρω αργότερα." απάντησε εύθυμα. Την κοίταξε. "Εντάξει. Τα λέμε μετά." είπε με ένα χαμόγελο. Την φίλησε και βγήκε από την πόρτα του σπιτιού.
Η Liana χαμογέλασε ελάχιστα. Ύστερα κατέβηκε σε ένα υπόγειο. Ηταν γεμάτο με αντικείμενα σκεπασμένα με άσπροα σεντόνια. Προχώρησε προς το κέντρο του υπογείου. Ένα μεγάλο κυλινδρικό αντικείμενο βρισκόταν εκεί σκεπασμένο με ένα άσπρο σεντόνι. Η Liana έβγαλε το σεντόνι. Ήταν ένα φέρετρο! Το άνοιξε και κοίταξε με κακία το άτομο που βρισκόταν μέσα. "Η 'βασιλεία' των Mikaelson τελειώνει σύντομα και εσύ είσαι το κλειδί γι αυτό....Το μόνο που μένει είναι ένα ξόρκι." είπε σατανικά κοιτάζοντας το άτομο που βρισκόταν μέσα στο φέρετρο.

Εκείνη την ώρα η Amelia κυκλοφορούσε στην πόλη μπαίνοντας σε διάφορα μαγαζιά με ρούχα. Λίγη ώρα αργότερα πήγε σε ένα μαγαζί και δοκίμασε διάφορα τζιν παντελόνια και στενές μπλούζες. Αφου φόρεσε ένα μαύρο τζιν και μυα μαύρη μακριμάνικη μπλούζα με ντεκολτέ, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του δοκιμαστηρίου. "Δεν θα συνηθίσω ποτέ τον νέο τρόπο ντυσίματος." είπε παρατηρώντας τον εαυτό της. Ξαφνικά πέρασε μια γνωστή μορφή από πίσω της. Κοίταξε παραξενευμένη προς την έξοδο του καταστήματος αλλά δεν είδε τίποτα περίεργο. Συνέχισε να αλλάζει ρούχα αδιάφορη. Αφου τελείωσε τα ψώνια της, βγήκε έξω από το κατάστημα κρατώντας τις σακούλες. Ακούστηκε η δόνηση του κινητού της. Το έβγαλε από την μαύρη τσάντα που κρεμόταν από τον δεξί ώμο της και πάτησε το κουμπί 'απάντηση'. "Γειά." είπε με μια εύθυμη φωνή. "Που είσαι;" ακούστηκε η φωνή της Liana. Κοίταξε τριγύρω. "Εξω από ένα καφέ που έχει κίτρινες καρέκλες." απάντησε. Η Liana γελασε ελάχιστα σαν να έδειχνε πως το διασκεδάζει. "Εντάξει. Έρχομαι να σε βρω." είπε εύθυμα και έκλεισε το τηλέφωνο. Η Amelia περίμενε λίγα λεπτά έξω από την καφετέρια. Ύστερα συνέχισε να προχωράει μπαίνοντας σε ένα μικρό, στενό και απομονωμένο σοκάκι που οδηγούσε σε μια αδιέξοδο. Ακούστηκε ένας θόρυβος από πίσω της. Σαν να πέταξε κάποιος ένα σιδερένιο κουτί. Γύρισε και κοίταξε τον δρόμο πίσω της. Δεν ήταν κανείς εκεί. Προχώρησε αλλά ο θόρυβος ακούστηκε ξανά. Σταμάτησε. "Αλήθεια τώρα Klaus; Θα με τρομάξεις με ανόητα κουτιά;" ρώτησε ειρωνικά τον Klaus που στεκόταν ακριβώς από πίσω της. Τον κοίταξε. Το βλέμμα του είχε μίσος και κακία. "Είπα να ξεκινήσω με κάτι απλό την εκδίκηση μου." απάντησε με οργή. "Α ναι σωστά! Το κάνεις για την κόρη σου την........Katelyn σωστά;" ρώτησε με ειρωνεία. Ο Klaus ξεφύσηξε εκνευρισμένος και την κόλλησε στον τοίχο ρίχνοντας όλες τις σακούλες από τα χέρια της. "Άκουσε με Amelia. Ίσως να ξέρεις πόσο παρανοϊκός και εκνευριστικός μπορώ να γίνω αν μπλέξεις μαζί μου οπότε καλά θα κάνεις να λύσεις το ξόρκι που έκανε η χαζογκόμενα σου στην Raven αλλιώς θα σας σκοτώσω και τις δύο με τρόπους που δεν έχετε φανταστεί!" είπε με μια μοχθηρή και σκοτεινή φωνή γεμάτη κακία και μίσος. Η Amelia έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό. "Μας απειλείς αλλά στην πραγματικότητα μας χρειάζεσαι! Χωρίς εμάς δεν έχεις καμία ελπίδα να λύσεις το ξόρκι!" είπε με κακία. Την κοίταξε για λίγο σκεπτικός. "Όχι. Χρειάζομαι μόνο μια από τις δυο σας και δυστυχώς δεν είσαι εσύ αγάπη." απάντησε με ειρωνεία. Έχωσε το χέρι του μέσα στο σώμα της Amelia και ακούμπησε την καρδιά της. Εκείνη προσπάθησε να πάρει ανάσα με αρκετή δυσκολία. Τότε ψέλλισε ένα ξόρκι. Ο Klaus έπεσε με δύναμη στον απέναντι τοίχο. Η Amelia πήρε δυο απότομες βαθιές ανάσες και τον κοίταξε με ένα βλέμμα μίσους και απέχθειας. Είπε ένα νοητό ξόρκι και τότε άρχισε να σπάει όλα τα κόκαλα του κρατώντας τον κολλημένο στον τοίχο. "Όπως βλέπεις δεν είσαι σε θέση να απειλείς! Έχεις κάνει απαίσια πράγματα σε εμένα και στην Liana και σου αξίζει να τιμωρηθείς! Εύχομαι να μην ξυπνήσει ποτέ η κόρη σου για να νιώσεις τον πόνο που σου αξίζει!" φώναξε με οργή. Ο Klaus κατάφερε να της πετάξει ένα μεγάλο κυλινδρικό μεταλλικό κουτί που απόσπασε για λίγο την προσοχή της. Όταν ξεκόλλησε από τον τοίχο πήγε με αστραπιαία ταχύτητα κοντά της και την πέταξε με όλη του την δύναμη στον απέναντι τοίχο. Την πλησίασε με αστραπιαία ταχύτητα και έσφιξε τον λαιμό της. "Θα υποφέρεις μια αιωνιότητα αν δεν λύσεις το ξόρκι!" γρύλισε με οργή. Τον κοίταξε με το ίδιο βλέμμα. "Τουλάχιστον θα υποφέρουμε μαζί." απάντησε με κακία. Με μια γρήγορη και απότομη κίνηση από το γόνατο της έχωσε μια κλωτσιά στην κοιλιά του και πριν προλάβει να ξαναπιάσει τον λαιμό της εκείνη είχε εξαφανιστεί με αστραπιαία ταχύτητα. Ο Klaus οργισμένος κλώτσισε έναν κάδο και εξαφανήστηκε με αστραπιαία ταχύτητα.

Την ίδια στιγμή εγώ και ο Edward βρισκόμασταν σε ένα πολύ όμορφο σημείο της πόλης. Περπατούσαμε σε έναν πεζόδρομο που περιτρογυριζόταν από διάφορα ψηλά δέντρα. Στο βάθος υπήρχε μια λίμνη που σχεδόν είχε παγώσει από την ψυχρή θερμοκρασία. Ήδη έπεφταν οι πρώτες άσπρες νιφάδες του χρόνου που στόλιζαν όμορφα το τοπίο. Είχαν περάσει τρεις ώρες από τότε που φύγαμε από το σπίτι! Δεν είχα καταλάβει πόσο γρήγορα περνούσε ο χρόνος όσο ήμουν μαζί του! Πίστευα πως δεν θα υπήρχε κάτι που μπορούμε να συζητήσουμε αλλά έκανα λάθος! Από την στιγμή που φτάσαμε σε αυτό το μέρος δεν σταματήσαμε να συζητάμε! "Πως είναι να διαβάζεις το μυαλό κάποιου;" ρώτησα με μια εύθυμη περιέργεια. "Δεν διαφέρει πολύ από τον κανονικό διάλογο. Όλες οι σκέψεις και οι προβληματισμοί ακούγονται με την κανονική φωνή του ατόμου οπότε είναι πολύ εύκολο να μπερδευτείς." είπε ήρεμα αλλά και με ένα βαθύτερο νόημα που υποδήλωνε κάτι στενάχωρο. Σαν να μην τιυ άρεσε όλο αυτό. "Δείχνεις σαν να μην σου αρέσει." υπέθεσα. Πήρε μια βαθιά στενάχωρη ανάσα. "Μου άρεσε στην αρχή. Θεωρούσα πως ήταν κάτι καλό αλλά με τον καιρό αυτό άλλαξε. Κάθε λεπτό διαβάζω χιλιάδες σκέψεις από όλους τους ανθρώπους και παρόλο που έχω μάθει να αγνοώ τις αδιάφορες, είναι ακόμη ενοχλητικό και ποτέ δεν μου άρεσε να εισβάλω στον προσωπικό χώρο του καθενός." είπε με ένα παράπονο στην φωνή του. Ξαφνιάστηκα! Ειλικρινά πίστευα πως του άρεσε που είχε την ικανότητα να γνωρίζει την κάθε κίνηση των ανθρώπων. Αλλά συνέβαινε το αντίθετο. Έκανε έναν μομφασμό. "Άσε με να μαντέψω! Νόμιζες πως μου άρεσε που διαβάζω τις σκέψεις των άλλων." είπε με ένα χαμόγελο. "Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν." απάντησα με το ίδιο χαμόγελο. "Αυτό είναι το πρόβλημα με το χάρισμα! Δεν περιμένεις εκπλήξεις από κανέναν! Ξέρεις τα πάντα!" είπε σοβαρά. "Αυτό δεν είναι καλό;" ρώτησα μπερδεμένη. Με κοίταξε στα μάτια. "Μερικές φορές είναι." απάντησε με ένα ήρεμο και γαλήνιο βλέμμα. "Αλλά αρκετά μιλήσαμε γι αυτό. Πως νιώθεις; Δεν είσαι χλωμή πλέον." είπε. "Ναι! Νιώθω πολύ καλύτερα από πριν." απάντησα με ένα χαμόγελο. Το βλέμμα του χαλάρωσε. Νοιαζόταν πολύ για μένα και ανησυχούσε. Το έβλεπα καθαρά πλέον και μου άρεσε. "Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Το βλέπω συνέχεια στις σκέψεις σου και περιτρυγιρίζεται από φόβο και τρόμο και αναρωτιέμαι γιατί." είπε με μια σοβαρή φωνή. "Ναι πες μου" απάντησα ευγενικά. Ήθελα να μάθω τι νόμιζε πως φοβόμουν. "Βλέπω συνέχεια έναν άντρα στο μυαλό σου. Έχει καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο Ted αλλά έκανα λάθος. Ποιός είναι και γιατί τον φοβάσαι τόσο πολύ;" ρώτησε περίεργος. Ξεροκατάπια. Κοίταξα μπροστά μου. Είδα την μορφή του να με χαιρετάει με ένα σατανικό βλέμμα. Δεν μπορούσα να του πω! Δεν ήμουν έτοιμη να το πω ακόμη! Έπρεπε όμως να σταματήσω να το σκέφτομαι. Τίναξα τα μαλλιά μου πίσω από τους ώμους μου για να ηρεμίσω λίγο. "Δεν είναι κάποιος σημαντικός...." απάντησα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω. Προχώρησα λίγο πιο μπροστά του αλλά με σταμάτησε πιάνοντας το αριστερό μου μπράτσο. Κοίταξα τα ανήσυχα και γεμάτα περιέργεια χρυσοκόκκινα μάτια του που προσπαθούσαν να διαβάσουν το μυαλό μου. "Πες μου. Γιατί τον φοβάσαι; Τι σου έκανε;" ρώτησε ήρεμα. Το βλέμμα μου ήταν γεμάτο φόβο και προσπαθούσα να αποφύγω την σκέψη εκείνης της φρικτής νύχτας που με βίασε! Δεν μπορούσα να του το αποκαλύψω! Φοβόμουν πολύ! Όμως το βλέμμα του ήταν τόσο ανήσυχο και υπέροχο που ένιωθα πως με ανάγκαζε να του μιλήσω. 'Σταμάτα! Δεν μπορείς ακόμη!' φώναξα με μια επιτακτική νοητή φωνή στον εαυτό μου. Ανοιγόκλεισα έντονα τα βλέφαρα των ματιών μου για να μην υποκύψω στο μοναδικά υπέροχο και ανήσυχο βλέμμα του. Άφησε απαλά το χέρι του από το μπράτσο μου. Με κοίταξε σαν να είχε καταλάβει πως δεν ήμουν έτοιμη να του πω. "Καταλαβαίνω. Πες μου όταν είσαι έτοιμη." απάντησε ευγενικά και προχώρησε λίγο μπροστά. Όμως η φωνή του έκρυβε μια βαθύτερη ανησυχία και στεναχώρια. Είχα καταλάβει γιατί. Δεν ήθελα να τον αφήσω να πιστεύει πως δεν τον εμπιστεύομαι. "Edward!" είπα έντονα κοιτάζοντας τον. Σταμάτησε να προχωράει και με κοίταξε. Τον πλησίασα με γρήγορο βηματισμό. "Ευχαριστώ που με έφερες εδώ. Ήταν υπέροχα." είπα φιλικά. Μου χαμογέλασε λίγο. Ήμασταν τόσο κοντά. Δεν ένιωθα καθόλου άβολα. Μου άρεσε πολύ. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον φιλήσω αλλά ήξερα πως δεν ήταν σωστό! Οπότε αποφάσισα να αντισταθώ σε αυτήν την παρόρμηση. Συνεχίσαμε να προχωράμε στον σχεδόν άσπρο πεζόδρομο. "Μεθαύριο θα γίνει ένας χορός στο πολιτιστικό κέντρο του Horrland. Είναι για να τιμήσουν τα 650 χρόνια από την ίδρυση της πόλης. Αναρωτιόμουν εάν....ήθελες να πας μαζί μου." είπε με έναν ελπιδοφόρο τόνο στην φωνή του. Σκέφτηκα την πρόταση του. Δεν ήταν καθόλου άσχημη. Ήθελα να περάσω κι άλλο χρόνο μαζί του ώστε να μάθω περισσότερα για εκείνον. "Ένας χορός!" επανέλαβα με ένα πονηρό και ταυτόχρονα φιλικό χαμόγελο. Με κοίταξε. "Γιατί όχι;" απάντησα χαμογελαστή. Το βλέμμα του έλαμψε από χαρά. "Τέλεια!" αναφώνησε εύθυμα. Συνεχίσαμε να περπατάμε στον ατελείωτο πεζόδρομο μιλώντας και γελώντας μέχρι να νυχτώσει.

Η μεγάλη καμπάνια της εκκλησιας στο του Horrland χτύπησε. Ήταν περασμένες οχτώ. Ο ουρανός άρχιζε να παίρνει σιγά σιγά αυτό το σκούρο μπλε χρώμα του. Το χιόνι είχε σκεπάσει σχεδόν όλη την πόλη! Ακούστηκαν κάποια βήματα πάνω σε ένα χιονισμένο πεζόδρομο. Ένας άντρας περπατούσε σκυφτός κοιτάζοντας τον δρόμο. Μια κοπέλα έμφαμηστηκε μπροστά του. Ήταν η Molly. Την κοιτούσε επίμονα σαν να ήθελε να την πλησιάσει. Εκείνη τον καταλαβε. "Ψάχνεις κάτι;" ρώτησε περίεργη. Πήγε κοντά της. "Την ξέρεις;" ρώτησε με μια βαθιά βραχνή φωνή δείχνοντας μια φωτογραφία στο κινητό του. "Ναι. Είναι συμμαθήτρια μου." απάντησε αδιάφορα. "Που μένει;" ρώτησε. "Δύο τετράγωνα πιο κάτω. Το σπίτι της είναι αρκετά μεγάλο." απάντησε. Ο άντρας της χαμογέλασε σκοτεινά. "Ευχαριστώ. Με βοήθησες πολύ." είπε πονηρά. Με μια απότομη κίνηση του αριστερού χεριού του αγκάλιασε την Molly και έβαλε ένα βαμβάκι με υπνωτικό υγρό στο στόμα της. Έπεσε στην αγκαλιά του αναίσθητη. Την πήρε στα χέρια του και προχώρησε.

Εντωμεταξύ η Aria και η Hanna είχαν περάσει όλη την μέρα ψάχνοντας για την Spencer. Δεν ήταν στο Portland. Αυτό τις άγχωνε και τις τρόμαζε ταυτόχρονα. Δεν ήξεραν που να ψάξουν. "Δεν το πιστεύω πως δεν μπορούμε να την βρούμε! Ακόμα και το ξόρκι εντοπισμού που δοκίμασα δεν δούλεψε!" παραπονέθηκε ανήσυχη η Aria. "Θα προσπαθήσουμε ξανά και θα την βρούμε. Τώρα θέλω να σκοτώσω τον Toby." απάντησε οργισμένη η Hanna.
Καθώς γύριζαν στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο της Aria. Το έβγαλε από την τσέπη της και πάτησε το κουμπί 'απάντηση'. "Ναι;" ρώτησε. "A-Aria;" ακούστηκε η έντρομη φωνή της Spencer. "Spencer! Που είσαι; Είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχη η Aria. " Δεν ξέρω! Δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου! Βλέπω ένα μαύρο πράγμα!" απάντησε τρομαγμένη. "Ηρέμισε! Θα σε βρούμε! Απλώς μην κλείσεις το τηλέφωνο." είπε έντονα. Έδωσε το τηλέφωνο στην Hanna και έκλεισε τα μάτια της. Συγκεντρώθηκε στην δύναμη της. Φύσηξε ένα ελαφρό αεράκι που παρέσυρε λίγο τα καστανά μαλλιά της. Έμφαμηστηκαν μπροστά της διάφορες εικόνες από το Horrland. Συγκεντρώθηκε ακόμη περισσότερο στην δύναμη. Ήθελε να βρει το ακριβές σημείο που βρισκόταν η Spencer. "Veris evęna nísa. Prevīrum verkøte nıka." είπε με μια συγκεντρωμένη φωνή. Η Hanna την κοιτούσε έκπληκτη. Ο αέρας φύσηξε πιο δυνατά. Ξαφνικά η μύτη της Aria άρχισε να αιμοραγεί. Το ξόρκι ήταν αρκετά δυνατό για εκείνη. Όμως δεν ήθελε να τα παρατήσει. Ηθελε να συνεχίσει μέχρι να βρει την Spencer. Συγκέντρωσε όλη την δύναμη της στο ξόρκι. "Veris evęna nísa. Prevīrum verkøte nıka." επανέλαβε με περισσότερη ένταση στην φωνή της. Η μύτη της αιμοραγούσε ακόμη περισσότερο όσο συνέχιζε το ξόρκι. "Aria σταμάτα! Σε σκοτώνει αυτό!" φώναξε ανήσυχα η Hanna. Άνοιξε ελάχιστα τα μάτια της και την κοίταξε. "Καλά είμαι! Πρέπει να την βρω!" απάντησε με μια κουρασμένη φωνή και συνέχισε το ξόρκι. "Τι συμβαίνει Hanna;" ρώτησε η αδύναμη φωνή της Spencer. "Ολα είναι μια χαρά. Θα σε βρούμε σύντομα." απάντησε καθυσηχαστικά αλλά και ανήσυχα η Hanna. "Veris evęna nísa. Prevīrum verkøte nıka." επανέλαβε μια τελευταία φορά η Aria με όλη την δύναμη που της είχε απομείνει. "Hanna;.....HANNA!....ΑΦΗΣΕ ΜΕ!" ακούστηκε η τρομοκρατημένη φωνή της Spencer. "Spencer;!" ρώτησε τρομερά ανήσυχη η Hanna. Όμως δεν πήρε καμία απάντηση. Η κλίση είχε σταματήσει. Η Aria άνοιξε ελαφρά τα μάτια της. Ήταν εξαντλημένη. Στηρίχθηκε από μια κολώνα ανίκανη να περπατήσει. Το ξόρκι είχε απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας της. "Την βρήκα." είπε στην Hanna με μια σιγανή και αδύναμη φωνή. Η Hanna ακούμπησε απαλά τον ώμο της. Εκείνη αδύναμη να στηριχθεί στις δυνάμεις της έχασε τις αισθήσεις της και έπεσε στην αγκαλιά της. Η Hanna την κοιτούσε τρομαγμένη. "Καλύτερα να σε πάω στο σπίτι σου." ψυθήρισε ανήσυχα. "Hanna; Τι συμβαίνει;" ρώτησε ο Stefan καθώς περνούσε από εκεί. Την πλησίασε. "Η Aria έκανε ένα ξόρκι εντοπισμού και την κούρασε αρκετά." απάντησε ανήσυχη. "Την κατέβαλε το ξόρκι!...κακό αυτό για μια μάγισσα." είπε πονηρά ο Damon που στεκόταν λίγο πιο πέρα πίνοντας ουίσκι από ένα μπουκάλι. "Δεν βοηθάς Damon!" είπε αυστηρά ο Stefan. Έκανε έναν μομφασμό. "Που είναι το κακό με την ειλικρίνεια Stefan;" ρώτησε ειρωνικά. "Αχ σταμάτα! Αν θες να βοηθήσεις απλά μην μιλάς!" απάντησε ενοχλημένη η Hanna. "Παράξενο! Συνήθως σου άρεσε όταν μιλούσα....Όταν ήμασταν μαζί." είπε πονηρά. "Ναι! Μόνο κάποιος που είναι ψυχαναγκασμένος από σένα μπορεί να αντέξει την φωνή σου." απάντησε ελαφρώς εκνευρισμένη. "Αουτς! Αυτό ήταν κακό." είπε. "Σου αξίζει." απάντησε θυμωμένα. "Εντάξει φτάνει!" διέκοψε επιτακτικά ο Stefan.

Καθώς γυρίζαμε προς το σπίτι με τον Edward περάσαμε από εκείνο το σημείο. Είδα την Hanna και τον Damon να τσακώνονται. 'Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτόν..' σκέφτηκα με ειρωνεία. Ο Edward με κοίταξε. Τους πλησιάσαμε. Είδα την Aria αναίσθητη στην αγκαλιά της Hanna. Ετρεξα κοντά της. "Τι της συνέβη;" ρώτησα ξαφνιασμένη. "Εκανε ένα ξόρκι εντοπισμού για να βρει την Spencer." είπε. "Η Spencer έχει εξαφανιστεί;!" ρώτησα ξαφνιασμένη. "Α ναι σωστά! Κοιμόσουν για δύο μήνες....λοιπόν την μέρα που μονομάχισες με τον Klaus εγώ και η Aria είχαμε πάει στο σπίτι του Toby ψάχνοντας για στοιχεία. Η Spencer τον απασχολούσε. Πήγαμε σε ένα σπίτι εδώ και είδαμε ένα βιντεάκι..." είπε και σταμάτησε δειλά. "Τι βιντεάκι;" ρώτησα περίεργη. Η Hanna δάγκωσε τα χείλη της αγχωμένη. Ο Edward την κοίταξε διαβάζοντας την σκέψη της. Τότε το βλέμμα του εξοργίστηκε! Κατάλαβα πως αυτό που είδε ήταν κάτι άσχημο. "Πες της." ψυθήρισε κοιτάζοντας επίμονα την Hanna. Εκείνη έγνεψε καταφατικά με έναν δισταγμό. Ξεροκατάπιε. "....Το βίντεο έδειχνε πως ο....ο Toby οδηγούσε αυτό το άσπρο τζιπ που σε σκότωσε....ήξερε από κάποιον άγνωστο που ήσουν εκείνο το βράδυ και είχε αποφασίσει να σε σκοτώσει." είπε διστακτικά. Για πρώτη φορά δεν ξαφνιάστηκα τόσο. Περίμενα πως ο Toby θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο για την αγάπη του την Jenna! Όμως ο εκνευρισμός μου ήταν πολύς και η ανάγκη για εκδίκηση τεράστια. Ήθελα να τον εκδικηθώ. Ή μάλλον ήθελα να τον σκοτώσω! 'Με άφησε στο νερό για να πνιγώ! Θα τον βασανίσω μέχρι να με παρακαλέσει να τον σκοτώσω!' σκέφτηκα με μια οργισμένη νοητή φωνή. "Και άσε με να μαντέψω! Νομίζετε πως αυτός πήρε την Spencer και θέλετε να την βρείτε." απάντησα απότομα. "Ναι ακριβώς." είπε σοβαρά. "Εντάξει!" είπα εκνευρισμένη. Πλησίασα την Aria, και ακούμπησα απαλά τα χέρια μου στο μέτωπο της. Άλλη μια φοβερή ιδιότητα του βαμπιρισμού είναι η ικανότητα να μπαίνω στο μυαλό κάποιου άλλου. Αυτό όμως απαιτούσε συγκέντρωση και δεν γινόταν συχνά. Συγκεντρώθηκα στην Aria και έψαξα στο μυαλό της. Είδα ένα σπίτι μέσα στην μέση του δάσους του Horrland. Συγκεντρώθηκα ακόμη περισσότερο. Είδα ένα υπόγειο και μια μορφή να φωνάζει για βοήθεια. "Τσάμπα προσπαθείς! Δεν θα την βρεις. Είσαι αδύναμη." είπε μια βραχνή αντρική φωνή που διάσπασε την προσοχή μου. Άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Κοιταξα ταραγμένη την μορφή δίπλα μου. Ήταν πάλι αυτός ο άθλιος γυμνασμένος άντρας με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια. "Άσε με ήσυχη!" τον διέταξα όσο πιο αυστηρά μπορούσα. Όμως κρυβόταν αρκετός φόβος μέσα μου που εκδηλωόταν συνεχώς. Με κοίταξε στα μάτια. Φαινόταν πως το διασκέδαζε πολύ. 'Ηλίθια κατάρα!'σκέφτηκα. Ακούμπησε απαλά το χέρι του στον ώμο μου. Ήξερα πως δεν ήταν αληθινός όμως το άγγιγμα του δήλωνε το αντίθετο! Ένιωθα το κρύο του χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου. Ένιωθα την ανάσα του ακόμη και αν ήταν μια ψευδαίσθηση! Πήρα μια βαθιά ανάσα κρύβοντας τον φόβο μου. "Βρήκα την Spencer." είπα αγνοώντας την ενοχλητική φωνή του. Όλοι με κοιτούσαν με φρίκη. Σαν να ήμουν τρελή! "Το έχασε τελείως από την κατάρα;" ρώτησε σιγανά ο Damon τον Edward. "Όχι. Βλέπει ψευδαισθήσεις.....πάλι με αυτόν τον τύπο.." μουρμούρισε σχεδόν αγριεμένος. Ο τύπος χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. "Ξέρεις ότι δεν μπορώ να φύγω. Με μένα θα είσαι για πάντα." είπε με κακία. "Τότε προτιμώ να πεθάνω." μουρμούρισα απωθητικά. "Αυτό είναι εύκολο! Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πάρεις την ασημένια λεπίδα..και τότε όλα θα τελειώσουν!" είπε πονηρά. Τον κοίταξα σαστισμένη. Η κατάρα πράγματι οδηγούσε στον θάνατο! "Τι με κοιτάς; Ξέρεις πολύ καλά πως δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Γιατί να μην τελειώσεις το βάσανο σου; Είναι η μοναδική σου ευκαιρία!" είπε με έναν σκοτεινό τόνο στην φωνή του. Ενα μέρος του εαυτού μου ήξερε πως δεν είχα άλλες επιλογές. Όμως ήθελα να καταπνίξω βαθιά μέσα μου την ιδέα της αυτοκτονίας. Δεν ήθελα να πεθάνω από μια ηλίθια κατάρα! 'Θα θεραπευτώ! Θα βρω κάποιον τρόπο και θα το κάνω!' υπενθίμισα στον ευατό μου με μια εμψυχωτική νοητή φωνή. Κοίταξα την μορφή του δυναμικά αυτή τη φορά. "Όχι. Δεν θα πεθάνω από μια ηλίθια κατάρα σαν και αυτή. Θέλεις να με τρελάνεις; Προσπάθησε αλλά θα αποτύχεις." απάντησα απότομα. Με έχε κουράσει όλη αυτή η κατάσταση και ήθελα να τελειώσει. Όμως η μορφή του δεν εξαφανήστηκε. Με κοίταξε με ένα σατανικό χαμόγελο και παρέμεινε σιωπηλός. Ο Edward έπιασε απαλά τον δεξί αγκώνα μου. Τον κοίταξα ταραγμένη. "Ηρέμισε. Δεν είναι αληθινός." είπε σιγά. Έγνεψα καταφατικά προσπαθώντας να ηρεμίσω την έκφραση μου. "Stefan και Hanna πηγαίνετε την Aria στο σπίτι της. Εγώ ο Damon και ο Edward θα βρούμε την Spencer." απάντησα σοβαρά. "Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα. Χρειάζεσαι ξεκούραση." είπε ανήσυχα ο Edward. "Δεν είμαι άρρωστη! Μπορώ να ελέγξω την κατάρα." απάντησα απότομα και προχώρησα λίγο. Διαπίστωσα πως κανένας δεν με ακολούθησε και σταμάτησα. Γύρισα το κεφάλι μου και τους κοίταξα. Ήταν όλοι ανήσυχοι. Ακόμη και ο Damon! "Γιατι στέκεστε ακόμα εκεί; Πάμε να βρούμε την Spencer!" είπα επιτακτικά. "Βασικά εσείς θα την βρείτε. Έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω." είπε ο Damon. 'Δεν υπήρχε περίπτωση να περνούσε ένα λεπτό που να φερόταν σωστά!' σκέφτηκα εκενρυσμένη. "Damon!" είπε έντονα ο Stefan. "Τι θέλεις αδελφέ; Έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω από το να σώσω μια έφηβη που δεν γνωρίζω." απάντησε ελαφρώς πονηρά. Είπα ένα νοητό ξόρκι και τότε άρχισε να πονάει φρικτά σε όλο του το σώμα. "Γιατί η κατάρα δεν σου παίρνει την μαγεία;" είπε με παράπονο καθώς πονούσε. Συνέχισα το ξόρκι. Καταβάθος το διασκέδαζα. "Είσαι σαν εμένα τελικά." ακούστηκε η φωνή του άντρα. Αδιαφόρησα για την ύπαρξη του και πέταξα τον Damon σε μια κολώνα. Τον πλησίασα εκνευρισμένη. "Κανένα πρόβλημα Damon! Πήγαινε να πιεις το ουίσκι σου στο μπαρ. Εξάλλου είναι το μοναδικό πράγμα που κάνεις σωστά!" είπα τσαντισμένα. Προχώρησα μαζί με τον Edward.

Εκείνη την στιγμή η Liana και η Amelia πήγαιναν προς το γνωστό μπαρ του Horrland. Η Amelia έλεγε στην Liana για την επίθεση από τον Klaus. "Πως τόλμησε ο ανόητος;!" είπε εκνευρισμένη η Liana καθώς άκουγε όλα αυτά. "Ναι είναι άξεστος αλλά του επιτέθηκα και εγώ." απάντησε καθυσηχαστικά η Amelia. "Δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου Amy! Σου επιτέθηκε και πρέπει να πάρει το μάθημα του!" είπε εξοργισμένη. "Θα το πάρει. Μεθαύριο θα γίνουν όλα όπως τα έχεις σχεδιάσει και οι Mikaelson δεν θα μας ενοχλήσουν ποτέ ξανά." είπε σοβαρά. Η Liana της χαμογέλασε. "Ευτιχώς που έχω εσένα και μου φτιάχνεις την μέρα." απάντησε γλυκά και της έπιασε απαλά το χέρι. Η Amelia της ανταπόδωσε το γλυκό χαμόγελο. Μπήκαν μέσα στο μπαρ και κάθισαν στα μαύρα σκαμπό μπροστά από την ξύλινη μπάρα. Η Jolene εμφανίστηκε και τις πλησίασε. Το μαύρο δέρμα της έλαμπε και τα κατσαρά μαλλιά της ακουμπούσαν ελαφρά τους ώμους της. "Γειά σου Jolene. Καιρό έχω να σε δω." είπε η Liana. Κοίταξε και τις δύο. "Βλέπω βρήκες ξανά την κοπέλα σου. Χαίρομαι." απάντησε ελαφρώς ειρωνικά. "Εγω πάω για ένα λεπτό στο μπάνιο. Επιστρέφω αμέσως." είπε ευγενικά η Amelia και έφυγε. Η Liana κοίταξε την Jolene. "Θα σε χρειαστώ για κάτι." είπε με έναν πονηρό τόνο στην φωνή της. "Όχι! Ξέχνα το! Την τελευταία φορά που ζήτησες την βοήθεια μου παρολίγο να με σκοτώσει αυτός ο κυνηγός! Και μην ξεχνάς πως έπρεπε να παίξω θέατρο μπροστά στον Klaus για να τον πείσω πως ήμουν υπνωτισμένη!" απάντησε απότομα. "Α ναι! Σωστά! Το είχα ξεχάσει αυτό! Ήταν τόσο αστείο. Ειδικά όταν είπες στην Alison πως γνώριζες την μητέρα της! Μερικές φορές αυτή η κοπέλα είναι τόσο ανόητη!" απάντησε γελώντας κοροϊδευτικά. Η Jolene έκανε ένα ξόρκι πονοκεφάλου στην Liana. Έβγαλε μια ουδέτερη κραυγή πόνου. Όμως σταμάτησε το ξόρκι και πέταξε την Jolene στην κάβα με τα ποτά μόνο με ένα τέντωμα των βλεφάρων της! Η Jolene την κοίταξε με φόβο. "Μην ξεχνάς πως είμαι πολύ πιο ισχυρή από εσένα. Χρειάζεσαι την προστασία μου αλλιώς ξέρεις πως θα πεθάνεις! Θα με βοηθήσεις λοιπόν ή όχι;!" ρώτησε επιθετικά. Η Jolene ξεροκατάπιε σχεδόν τρομαγμένη και έγνεψε καταφατικά. Ένα ευχαριστημένο και πονηρό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό της Liana. "Τέλεια! Θέλω να βρεις το καταραμένο βιβλίο." είπε. "Τι το θέλεις; Δεν ξέρεις ότι αν το χρησιμοποιήσεις θα σε σκοτώσει ο Klaus;" ρώτησε τρομαγμένη. "Νομίζεις πως νοιάζομαι για τις κινήσεις αυτού του ηλίθιου; Θέλω να βρεις το βιβλίο και να το φέρεις σε μένα αύριο το βράδυ." απάντησε πονηρά. "Και πως θα το βρω;" ρώτησε απορημένη αλλά και τρομαγμένη. Την πλησίασε λίγο κοιτάζοντας την με ένα επιθετικό αλλά και σκοτεινό βλέμμα που την τρόμαζε. "Ειλικρινά δεν με νοιάζει. Θα κόψεις και τον λαιμό σου αν χρειαστεί....Αλλά αν δεν μου φέρεις το βιβλίο αύριο το βράδυ, θα φροντίσω να μάθει ο Klaus το θέατρο που έστησες και τότε δεν θα σε σώσει κανείς!" την απείλησε. Η Jolene δεν μπορούσε να αντιδράσει. Είχε κοκαλώσει και μόνο στην ιδέα πως η Liana θα την πρόδιδε στον Klaus! Η Amelia ήρθε κοντά της και της χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά. Κοίταξε την Jolene. Κατάλαβε πως φοβόταν. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε περίεργη. "Τίποτα! Εδώ τα λέγαμε με την Jolene." απάντησε χαμογελαστή η Liana. Η Jolene έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε κρύβοντας τον φόβο της. "Θέλουμε δύο ουίσκι." είπε ευγενικά η Amelia. "Ναι. Αμέσως." απάντησε σοβαρά η Jolene και έφυγε. Η Amelia κοίταξε την Liana. "Τι της είπες;" ρώτησε περίεργη. Την κοίταξε και εκείνη. "Τίποτα τρομακτικό Amy. Απλώς αυτή τρομάζει εύκολα." απάντησε σχεδόν αδιάφορα. Με την άκρη των ματιών της πρόσεξε τον Damon που καθόταν αρκετά μακριά τους. Γύρισε απότομα από την άλλη. Σαν να μην ήθελε να την δει. "Τι συμβαίνει Liana;" ρώτησε η Amelia. "Ολα είναι μια χαρά." απάντησε χαμογελαστή. Η Amelia την κοιτούσε δύσπιστα. "Γιατί λες ψέματα;" ρώτησε σχεδόν απαιτητικά. Την κοίταξε ήρεμη. "Θα σου εξηγήσω αργότερα. Όμως μην το κάνεις θέμα τώρα. Εντάξει;" απάντησε ευγενικά. Η Amelia την κοίταξε επίμονα. Η Jolene έφερε τα ουίσκι. "Ορίστε." είπε σοβαρά. "Ευχαριστούμε Jolene." είπε με ένα χαμόγελο η Liana. Ανταπόδωσε το χαμόγελο και έφυγε. Η Amelia ήπιε μια γουλιά ουίσκι το ίδιο και η Liana. Ακολούθησε μια σιωπή ανάμεσα τους. "Επικοινώνησα με τις υπόλοιπες." είπε η Liana κοιτάζοντας την Amelia. "Θα έρθουν τελικά;" ρώτησε. "Ναι. Αύριο το μεσημέρι θα είναι όλες εδώ." απάντησε. "Ωραία." είπε αδιάφορα η Amelia. Η Liana της έπιασε απαλά το χέρι. "Σε εμπιστεύομαι." είπε ήρεμα. "Τότε γιατί μου κρύβεις την αλήθεια;" ρώτησε καθώς την κοιτούσε. "Επειδη δεν μπορώ να στο πω αυτήν την στιγμή." απάντησε κοιτάζοντας ελάχιστα τον Damon. "Αυτός φταίει έτσι δεν είναι; Κάτι σου έχει κάνει!" ρώτησε απότομα και σηκώθηκε από το σκαμπό. Πλησίασε απειλητικά τον Damon. "Amelia περίμενε!" είπε η Liana και την ακολούθησε. Η Amelia κοπάνισε το χέρι της προς στην μπάρα τσαντισμένη. Ο Damon την κοίταξε παραξενευμένος. "Σε ξέρω από κάπου;" ρώτησε. "Όχι δεν με ξέρεις ακόμη! Αλλά στοιχηματίζω πως γνωρίζεις την κοπέλα μου την Liana! Μήπως σου λέει κάτι αυτό το όνομα;" ρώτησε απαιτητικά. "Οχι....δεν το έχω ξανακούσει ποτέ στην ζωή μου." είπε παραξενευμένος. Η Amelia έπιασε απότομα τον σβέρκο του και τον κοπάνισε με δύναμη στην μπάρα κρατώντας τον. "Αουτς! Οκ κατάλαβα! Μάλλον σε είχα ψυχαναγκάσει κάποτε." είπε. "Άκουσε με βλαμένε βρικόλακα! Αν πειράξεις ξανά την κοπέλα μου θα σε σκοτώσω εγώ με τα ίδια μου τα χέρια! Κατάλαβες;!" είπε με εκνευρισμό. "Ακόμη δεν έχω ιδέα για ποιό πράγμα μιλάς!" παραπονέθηκε. "Amelia σταμάτα!" είπε έντονα η φωνή της Liana. "Kathleen;" ρώτησε ξαφνιασμένος ο Damon καθώς την κοιτούσε. Η Amelia κοίταξε ξαφνιασμένη την Liana. "Μπορώ να σου εξηγήσω." είπε γεμάτη ενοχιές. Η Amelia την κοίταξε ξανά με ένα απογοητευμένο βλέμμα. Ύστερα χαλάρωσε το χέρι από τον σβέρκο του Damon και έφυγε με γρήγορο βηματισμό. "Τι κάνεις εδώ Kathleen;" ρώτησε παραξενευμένος ο Damon. Η Liana τον αγνόησε και έτρεξε πίσω από την Amelia.
Έφτασε σε ένα καταπράσινο πάρκο που φωτιζόταν από τις λάμπες του δρόμου. Η Amelia ήταν δίπλα από ένα ξύλινο παγκάκι μπροστά από έναν μισοχιονισμένο πλάτανο. Την κοίταξε με απογοήτευση αλλά και θυμό. "Μπορώ να σου εξηγήσω." επανέλαβε. "Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα γιατί ξέρω πως πάλι ψέματα θα μου πεις! Αυτό κάνεις τόσο καιρό!" είπε με έναν δυνατό τόνο στην φωνή της. Η Liana την πλησίασε ήρεμα. "Δεν είναι έτσι όπως το σκέφτεσαι. Αν με αφήσεις να σου εξηγήσω θα-". "Τι θα συμβεί Liana; Ή μήπως Kathleen; Ή μήπως έχεις και τρίτο εαυτό που δεν έχω μάθει ακόμα;" είπε σχεδόν έξαλλη αλλά και πληγωμένη. "Ειμαι ειλικρινής μαζί σου επειδή σε αγαπώ!" απάντησε με ένα στεναχωρημένο βλέμμα. "Αυτό είναι το πρόβλημα μας! Και εγώ σε αγαπώ πάρα πολύ αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό εάν δεν είσαι ειλικρινής μαζί μου! Και ξέρεις πολύ καλά πως δεν είσαι! Ακόμα και τώρα μου λες ψέματα!" απάντησε εξοργισμένα. "Amelia....σε παρακαλώ." την παρακάλεσε δακρίζοντας. "Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.......καλά θα κάνεις να αλλάξεις συμπεριφορά σύντομα αλλιώς.....θα τελειώσουμε οριστικά." απάντησε βουρκωμένη. Την κοίταξε για λίγο και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα. Πολλά δάκρυα κύλισαν από τα σμαραγδί μάτια της Liana. Για πρώτη φορά ένιωθε τόσο στεναχωρημένη και ένοχη ταυτόχρονα.

Ταυτόχρονα εγώ και ο Edward φτάσαμε στο σπιτάκι στο Horrland. Άνοιξα την ξύλινη πορτούλα του και μπήκαμε μέσα. Φαινόταν πως είχε χτιστεί αιώνες πριν. Όλα τα έπιπλα ήταν λίγο φθαρμένα από το πέρασμα των χρόνων. Ανεβήκαμε τις ξύλινες σκάλες και μπήκαμε μέσα σε ένα υπνοδωμάτιο. "Ας ψάξουμε εδώ." πρότεινε ο Edward. Έγνεψα καταφατικά και άρχισα να ψάχνω. Έψαξα κάτω από τα σεντόνια του κρεβατιού, μέσα στην ντουλάπα κάτω από το ξυλινο παλιό γραφείο αλλά τίποτα. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που θα μας οδηγούσε στην Spencer. "Ίσως η φίλη σου να έχει πεθάνει ήδη....και ξέρεις ποιός φταίει γι αυτό! Εσύ που σκότωσες την Jenna." ακούστηκε η ενοχλητική σατανική φωνή του τύπου. "Αχ σκάσε!" μουρμούρισα ενοχλημένη. "Εσύ ανάγκασες τον Toby να γίνει τόσο κακός και βίαιος ακόμα και με αυτήν την κοπέλα. Επειδή είσαι ένα τέρας." συνέχισε με το ίδιο βλέμμα. "Θα πάω να ψάξω στο άλλο δωμάτιο." είπα στον Edward. "Εντάξει." απάντησε σοβαρά. Βγήκα ενοχλημένη από το δωμάτιο και μπήκα στο απέναντι υπνοδωμάτιο. Ήταν σχεδόν ίδιο με το προηγούμενο. Έκλεισα την πόρτα και κοίταξα έντονα τον τύπο με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια. "Για ψευδαίσθηση είσαι πολύ ενοχλητικός." απάντησα απωθητικά. "Αφού το ξέρεις. Απλώς λες ψέματα στον ευατό σου. Παλιότερα χειραγωγούσες τους πάντες. Ανάγκασες την Mona και την αδελφή σου να γίνουν οι 'Α' με την άθλια συμπεριφορά σου! Σκότωσες τον βιολογικό σου πατέρα! Οι φίλες σου από το Ravenswood δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κούκλες για σένα! Έφερες τον Mikle πίσω στην ζωή και πλήγωσες τον Elijah! Και ας μην ξεχάσω πως τώρα πας να κάνεις τα πράγματα χειρότερα δίνοντας ελπίδες στον Edward! Απορώ πως κοιμάσαι τα βράδια..." είπε έντονα. Ο τρόπος με τον οποίο τα έλεγε με έκανε να αισθανθώ απαίσια! Ένιωσα μια βόμβα γεμάτη ενοχιές να σκάει μέσα μου. Σκεφτόμουν όλα όσα μου είπε και ο τρόπος με τον οποίο τα παρουσίαζε έμοιαζε σαν να ήμουν ένα τέρας! 'Μήπως έχει δίκιο;' σκέφτηκα. 'Όχι! Δεν πρέπει να αφήσω την κατάρα να με κυριεύσει.'. 'Αν είμαι όντως το τέρας που λέει; Αν ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς εμένα;'. Όλες αυτές οι σκέψεις οδήγησαν σε έναν πονοκέφαλο. Ο άντρας με κοιτούσε με μίσος. Και τότε η μορφή του άλλαξε και μεταμορφώθηκε στην μητέρα μου. Τα γαλάζια μάτια της με κοιτούσαν με απογοήτευση και απέχθεια. "Είσαι ένα τέρας Alison! Λυπάμαι που είχα ένα παιδί σαν και σένα. Έπρεπε να το είχα καταλάβει τότε που έριξες την αδελφή σου από τις σκάλες." είπε απογοητευμένη. "Σταμάτα να το κάνεις αυτό! Δεν είσαι η μητέρα μου για να με επιπλήξεις για το παρελθόν μου!" είπα δυναμόνοντας τον τόνο στην φωνή μου. Με πλησίασε. "Έχεις δίκιο δεν είμαι. Η μητέρα σου είναι νεκρή και εσύ φταις γι αυτό!" συνέχισε. "Η Addison φταίει!" αρνήθηκα με μίσος. "Κοίταξε τι κάνεις πάλι! Κατηγορείς αθώους ανθρώπους για να επισκιάσεις την αθλιότητα του εαυτού σου! Δεν πιστεύεις πως θα ήταν καλύτερο για όλους αν πέθαινες;" είπε. Σκέφτηκα για λίγο την πρόταση της. 'Είμαι όντως ένα τέρας....έχω κάνει φρικτά πράγματα.....ίσως να έχει δίκιο..' σκέφτηκα και χαμήλωσα λίγο το κεφάλι μου. Έπιασε τον δεξιό μου ώμο. Την κοίταξα δειλά στα μάτια. "Ξέρεις πως έχω δίκιο." είπε σοβαρά. Τα λόγια της υπνώτησαν το μυαλό μου. "Τι πρέπει να κάνω;" ρώτησα. 'Αυτό είναι το καλύτερο για όλους. Ο μόνος τρόπος για να μην τους ενοχλήσω είναι να.....πεθάνω....' σκέφτηκα. Αυτό πίστευα πως ήταν το σωστό. "Ακολούθησε με." απάντησε ήρεμα και προχώρησε. Άνοιξε μια ξύλινη πόρτα και μπήκαμε μέσα. Ήταν το μπάνιο. Δεξιά μου βρισκόταν ο μαρμάρινος νιπτήρας και μπροστά μου μια μεγάλη ψηλή άσπρη μπανιέρα γεμάτη με νερό. "Μπες μέσα." με πρόσταξε. "Γιατί; Ο σκοπός δεν είναι να πεθάνω; Αυτό δεν θα με σκοτώσει." είπα απορημένη. Ήμουν πράγματι βέβαιη πως μόνο ο θάνατος μου άξιζε. Όμως αυτό ήταν άλλη μια ιδιότητα της κατάρας που υπνώτιζε το μυαλό μου και με έκανε να πιστέψω πως αυτό ήταν το σωστό. "Κοιτάξου στον καθρέφτη." είπε σχεδόν ανέκφραστη. Γύρισα το πρόσωπο μου προς τον καθρέφτη. Ήταν γεμάτο με αίμα! Το ίδιο και τα χέρια μου από του ώμους μέχρι τις άκρες των νυχιών μου! "Δεν είναι δικό μου το αίμα!" είπα ξαφνιασμένη. "Ναι. Είναι το αίμα από τα θύματα σου. Για να πεθάνεις πρέπει να εξιλεωθείς πρώτα. Μπες μέσα στην μπανιέρα και όταν το νερό ξεπλύνει το αίμα που έχεις πάνω σου τότε θα είσαι έτοιμη να πεθάνεις." απάντησε σοβαρά. Αυτό που έλεγε απείχε από κάθε όριο λογικής! Υπο άλλες συνθήκες θα της έλεγα πως αυτό ήταν μια παράνοια! Όμως το μυαλό μου ήταν υπνωτισμένο και δεν την αίσθηση της λογικής εκείνη την στιγμή. Έγνεψα καταφατικά και πλησίασα την μπανιέρα. Μπήκα μέσα και κάθισα. Το νερό ήταν ζεστό. Έβλεπα το αίμα που έφευγε από τα χέρια μου. Γλίστησα πιο μέσα. Το νερό ακουμπούσε τον λαιμό μου πλέον. Έκλεισα ελάχιστα τα μάτια μου πιστεύοντας πως εξιλεωνόμουν. "Αυτό είναι για την Jenna." άκουσα μια γνωστή αντρική φωνή. Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και είδα τον Toby να με κοιτάζει με μίσος. Προσπάθησα να βγω έξω απότομα αλλά με έσπρωξε με το χέρι του μέσα στην μπανιέρα. Το κεφάλι μου ήταν μέσα στο νερό μαζί με το υπόλοιπο σώμα μου. Το χέρι του Toby με έσπρωχνε με δύναμη προς την μπανιέρα! Ούρλιαξα αλλά δεν ακούστηκε τίποτα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να επιβραδύνω την διαδικασία του πνιγμού μου. Ένιωσα τα χέρια μου να μουδιάζουν το ίδιο και τα πόδια μου. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν αυτόν τον άντρα με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια να απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου. Ήταν σαν εφιάλτης! Έβαλα μια δυνατή κραυγή φόβου καθώς τον κοιτούσα και τότε όλα έσβησαν.

Ένα χέρι έσπασε τον σβέρκο του Toby. Έπεσε κάτω αναίσθητος. Ο Edward πλησίασε την μπανιέρα και με έβγαλε από μέσα. Με έβαλε στο πάτωμα και πίεζε το διάφραγμα μου συνεχώς ώστε να ξυπνήσω.
Όμως η ψυχή μου βρισκόταν σε ένα άλλο μέρος μακριά από το σώμα μου. Ήταν βράδυ. Το φεγγάρι φώτιζε τον μπλε ουρανό. Βρισκόμουν σε ένα καταπράσινο πυκνό δάσος. Προχώρησα παραξενευμένη. Ξαφνικά άκουσα μια γνωστή φωνή. Ήταν η μητέρα μου."Γειά σου Alison." είπε χαμογελαστή. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης κύλισαν από τα μάτια μου. "Μαμά!" αναφώνησα συγκινημένη. Έτρεξα κοντά της και την αγκάλιασα. Ένιωσα μια μοναδική ζεστασιά και γαλήνη. Ήταν όντως η μητέρα μου. Τα γαλάζια της μάτια με κοιτούσαν με χαρά και συγκίνηση. "Μου έλειψες πάρα πολύ!" είπα ανάμεσα στα δάκρυα μου. "Μεγάλωσες κι άλλο! Έχεις γίνει μια παντοδύναμη γυναίκα!" είπε δακρίζοντας. Έφυγα από την αγκαλιά της και κοίταξα το μέρος. "Που είμαστε;" ρώτησα. "Στην άλλη πλευρά." απάντησε ήρεμα. "Τι εννοείς;" ρώτησα. "Εδώ έρχονται όλοι όσοι πεθαίνουν. Είναι το στάδιο ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο." είπε. "Αλλά εσύ δεν πρέπει να βρίσκεσαι εδώ. Πρέπει να πας πίσω στους φίλους σου!" συνέχισε με ένα βλέμμα τρόμου. "Ελα.....ξύπνα!...ξύπνα Alison!" άκουσα την ανήσυχη φωνή του Edward από τον ουρανό. Η μητέρα μου έπιασε το χέρι ανήσυχη. "Πρέπει να πας πίσω. Δεν είναι η ώρα σου ακόμη!" είπε ανήσυχη. "Όχι δεν θέλω!" παραπονέθηκα. Με κοίταξε στα μάτια. "Alison ξύπνα!" ακούστηκε ξανά η τρομαγμένη φωνή του Edward. "Πρέπει! Οι φίλοι σου σε χρειάζονται και εσύ το ίδιο. Γι αυτό ξύπνα Alison! ΞΥΠΝΑ!" φώναξε. Ένιωσα κάτι να με τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το πρόσωπο της εξαφανήστηκε το ίδιο και το δάσος.

Πήρα μια απότομη εισπνοή και ανασηκώθηκα. Ο Edward με κοιτούσε ανακουφισμένος. Με αγκάλιασε σφιχτά. "Ευτιχώς είσαι ζωντανή!" είπε. Κοίταξα πίσω μου. Ο Toby ήταν ξαπλωμένος στο ξύλινο πάτωμα δίπλα από την μπανιέρα. Κοίταξα τον Edward με ευγνωμοσύνη. "Ευχαριστώ." είπα ήρεμα. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου και μου χαμογέλασε. Άπλωσε το αριστερό του χέρι προς το μέρος μου. Το έπιασα και σηκώθηκα. Κοίταξα τον Toby. "Είναι νεκρός;" ρώτησα. "Μάλλον.....ναι." απάντησε σοβαρά. "Α! Κρίμα." είπα με μια αδιάφορη φωνή. Αλλά καταβάθος χαιρόμουν. "Βρήκα κάτι. Ένα πέρασμα. Πιστεύω πως εκεί βρίσκεται η Spencer." είπε. "Ωραία πάμε να την βρούμε." απάντησα αποφασιστηκά.
Μπήκαμε στο άλλο υπνοδωμάτιο που βρισκόμουν εγώ πριν. Ο Edward πλησίασε την μεγάλη βιβλιοθήκη που ήταν κολλημένη στον τοίχο. Την έσυρε προς τα δεξιά. Εμφανίστηκαν κάποιες σκάλες που οδηγούσαν σε ένα υπόγειο. Κοίταξα για λίγο τον Edward. Ύστερα κατεβήκαμε τις σκάλες. Βρεθήκαμε σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Προχωρήσαμε μέχρι που αντικρίσαμε ένα άσπρο τζιπ. Ήταν ίδιο με αυτό που με πλάκωσε στην λίμνη. Πάνω στο καπό βρισκόταν ένα CD που έγραφε 'Η δολοφονία.'. 'Ο γελοίος το βιντεοσκόπισε.' σκέφτηκα με ειρωνεία. Πήρα το CD στα χέρια μου και το έβαλα στην τσάντα. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ακούστηκε η φωνή της Spencer από το βάθος. "Το άκουσες αυτό;" ρώτησα. "Ναι! Ακούγεται από το βάθος. Πάμε να δούμε." απάντησε ο Edward. Φτάσαμε με αστραπιαία ταχύτητα στο βάθος του υπογείου. Ύπήρχαν τρεις ξύλινες πόρτες. Μια δεξιά, μια αριστερά και μια στην μέση. "Πλάκα μου κάνεις!" παραπονέθηκα. "ΒΟΗΘΕΙΑ!.." ακούστηκε ξανά η φωνή της Spencer. Αυτή τη φορά όμως ακούστηκε από την δεξιά πόρτα. "Εδώ είναι!" είπα έντονα.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Ήταν ένας μεγάλος στενός διάδρομος. Στις δύο πλευρές είχε λάμπες που τον φώτιζαν ελάχιστα. Αφού φτάσαμε στο τέλος του διαδρόμου βρεθήκαμε μπροστά από μια άλλη ξύλινη πόρτα. Την άνοιξα. Μπήκαμε σε ένα σαλόνι. Είχε δύο ξύλινους καναπέδες στην μέση. Στους τοίχους ήταν κρεμασμένοι διάφοροι πίνακες ζωγραφικής. Όμως η Spencer δεν ήταν πουθενά. "Δεν καταλαβαίνω! Από εδώ ακούστηκε η φωνή της Spencer.." είπε παραξενευμένη. "Σωστά!" ακούστηκε η σατανική φωνή του Toby. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. "Τελικά δεν είναι τελείως νεκρός..." είπε απογοητευμένος ο Edward. Κατάλαβα τι εννοούσε. Ο Toby ήταν βρικόλακας! Έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του παντελονιού του και πάτησε την οθόνη. "ΒΟΗΘΕΙΑ." ακούστηκε η ηχογραφημένη φωνή της Spencer. "Τα παλιά κόλπα πάντοτε πετυχαίνουν!" είπε με κακία. "Συμφωνώ." απάντησε απότομα ο Edward. Τον πλησίασε με αστραπιαία ταχύτητα, τον έπιασε από τους ώμους και τον πέταξε απέναντι. Έπεσε κάτω. Ο Edward έσπασε ένα κομμάτι ξύλο από έναν καναπέ και το κάρφωσε στο στομάχι του Toby. Έβγαλε μια κραυγή πόνου. "Δεν είναι σίδερο...αλλά θα τον καθυστερήσει." είπε με μίσος. Ήθελε πράγματι να τον σκοτώσει! Προχώρησε μπροστά μου. Κοιταξα ελάχιστα τον Toby και προχώρησα και εγώ. Διασχίσαμε τον διάδρομο και φτάσαμε πάλι στο μέρος με τις τρεις πόρτες. Ξαφνικά ο Toby εμαφανήστηκε απότομα και κόλλησε τον Edward στον τοίχο καρφώνοντας ένα κομμάτι σίδερο στα πλευρά του. "Ηλίθιε!" μούγκρισε ο Edward ανάμεσα στον πόνο του. Έβγαλε με αστραπιαία ταχύτητα το σίδερο από τα πλευρά του και το πέταξε στην άκρη. Κόλλησε τον Toby στον απέναντι τοίχο και έσπασε τον λαιμό του. Με κοίταξε. "Τουλάχιστον θα μείνει έτσι για κάποιες ώρες." είπε. Φαινόταν πως είχε εκνευριστεί αρκετά. Και τότε είδα τον Toby να ρίχνει μπουνιά από πίσω από τον Edward. Το χέρι του έσκισε το δέρμα του και έπιασε την καρδιά του. Μπορούσε να αναπνεύσει με δυσκολία! "EDWARD!" φώναξα αναστατωμένη. Ο Toby με κοιτούσε με ένα εκδικητικό βλέμμα. "Τώρα θα καταλάβεις πως ένιωσα όταν μου πήρες την Jenna." είπε. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να σκοτώσει τον Edward. Έσφιξα τα χέρια μου σε μπουνιές και κοίταξα τον Toby με μίσος. Μας περικύκλωσαν φλόγιες που εξαπλώνονταν σε όλο το μέρος με αργή ταχύτητα. Ο Toby ένιωσε έναν φρικτό πονοκέφαλο. Άφησε το χέρι του από την καρδιά του Edward και έπιασε το κεφάλι του. Τέντωσα απότομα τα βλέφαρα των ματιών μου και τον κόλλησα στον τοίχο. Πήρα ένα κομμάτι σίδερο στα χέρια μου με τις δυνάμεις μου και τον πλησίασα απειλητικά. Τα μάτια μου είχαν πάρει το κόκκινο χρώμα του αίματος. "Τελικά έπρεπε να είχα σκοτώσει και εσένα μαζί με την Jenna." είπα εκνευρισμένη. "Κάντο! Δεν θα αλλάξει τίποτα για σένα έτσι κι αλλιώς. Το ίδιο τέρας θα παραμείνεις." απάντησε με μίσος. Ένα σκοτεινό χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. "Με μεγάλη μου χαρά." είπα σατανικά. Πέταξα το σίδερο στο στομάχι του και έριξα τις φλογιες πάνω του. Άρχισαν να ακουμπούν το σώμα του. Έβγαλε κάποιες κραυγές πόνου. Χαμογέλασα σατανικά όσο τις άκουσα. Μου δήλωναν πως η δύναμη μου υπερίσχυε για ακόμη μια φορά. Το χέρι του Edward που έπιασε το δεξί μπράτσο μου με απόσπασε. Τα μάτια μου έγιναν γαλάζια ξανά. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. "Πρέπει να φύγουμε τώρα! Έχει βάλει βόμβα με ερολύνη!" είπε δείχνοντας μια τεράστια βόμβα. Το χρονόμετρο μετρούσε αντίστροφα από το δέκα. Έτρεξα γρήγορα προς τις πόρτες και τις άνοιξα βιαστικά. "Spencer!" φώναξα. Ο Edward με τράβηξε απότομα πος το μέρος του. "Δεν είναι εδώ! Πρέπει να φύγουμε. Τώρα!" είπε έντονα. Το χρονόμετρο της βόμβας πλησίαζε το μηδέν. "Όχι! Πρέπει να την βρούμε!" παραπονέθηκα. Ξεφύσηξε προβληματισμένος. Κοιταξε για ένα δευτερόλεπτο την βόμβα που είχε φτάσει στο μηδέν. Χωρίς δεύτερη σκέψη με πήρε στην αγκαλιά του και βρήκε με αστραπιαία ταχύτητα από το σπίτι. Μόλις πάτησε το πόδι του στο χώμα το σπίτι ανατυνάχθηκε! Με ακούμπησε απαλά στο γρασίδι. Είδα τις φλόγιες που τύλιξαν το σπίτι και μετά δεν υπήρχε τίποτα. Πέρασαν φρικτες σκέψεις από το μυαλό μου. 'Η Spencer κάηκε άδικα...' σκέφτηκα σχεδόν βουρκωμένη. "Λυπάμαι..." είπε σιγανά ο Edward. Γύρισα απότομα προς το μέρος του και τον πλησίασα. "Όχι δεν λυπάσαι καθόλου! Υπήρχε χρόνος να την σώσουμε κι όμως εσύ με έβγαλες έξω!" φώναξα εκενρυσμένη. "Alison δεν υπήρχε χρόνος! Αλήθεια λυπάμαι για την φίλη σου αλλά δεν μπορούσα να ρισκάρω να σε χάσω!" απάντησε έντονα. "Μπορούσες να με εμπιστευτείς! Αλλά για ακόμη μια φορά πήρες μια δικιά σου πρωτοβουλία αγνοώντας πόσο νοιάζομαι για την φίλη μου!!" φώναξα. "Προσπάθησε να καταλάβεις πως δεν αντέχω στην ιδέα να σε χάσω! Κόντεψες να πεθάνεις μια φορά σήμερα! Αν το ρίσκαρα ξανά θα σε έχανα! Οπότε ναι! Η πρωτοβουλία μου ήταν να σώσω εσένα αντί για την φίλη σου!" φώναξε με μια φωνή που δήλωνε τον απέραντο έρωτα του για μένα. Τον κοίταξα απογοητευμένη και προχώρησα. Και τότε...είδα κάποιον να ξεπροβάλλει από τους πυκνούς θάμνους του δάσους κρατώντας στα χέρια του την Spencer. Ήταν....o Damon. Τον κοίταξα έκπληκτη αλλά και ανακουφισμένη. "Την πήρα πριν γίνει η έκρηξη." είπε ήρεμα. Του χαμογέλασα με ευγνωμοσύνη. Μου ανταπόδωσε το χαμόγελο και φύγαμε από το δάσος.

Στο μεταξύ η Hanna και ο Stefan αφού άφησαν την Aria στο σπίτι της γιαγιάς της, πήγαν προς το σπίτι του Stefan. "Ελπίζω να βρουν την Spencer." είπε ανήσυχη. "Ηρέμισε. Θα την βρουν και θα την φέρουν με ασφάλεια εδώ." απάντησε καθυσηχαστικά. Η Hanna πήρε μια βαθιά ανάσα. "Γιατί ο Damon φέρεται έτσι; Είναι αδιάφορος εριστικός και ειρωνικός. Πως γίνεται να είναι τόσο κακός;" είπε προσπαθώντας να αλλάξει την συζήτηση. "Δεν ήταν έτσι από πάντα. Είναι βαθιά πληγωμένος." απάντησε σοβαρά. Η Hanna γέλασε. Νόμιζε πως έλεγε ψέματα. "Ο Damon πληγωμένος! Από ποιόν;" ρώτησε. "Κυρίως από την κοπέλα που μας άλλαξε. Την Kathleen. Νόμιζε πως τον είχε ερωτευτεί αλλά εκείνη απλώς τον χρησιμοποιούσε όπως και εμένα. Στην πραγματικότητα ήθελε να μας κάνει βρικόλακιες γιατί έφτιαχνε έναν στρατό. Όμως δεν κατάφερε ποτέ να το πετύχει." είπε. Η Hanna τον κοιτούσε ξαφνιασμένη. "Ουαου! Ακούγεται όντως απαίσια!" είπε ξαφνιασμένη. "Ναι ήταν. Μας ψυχανάγκαζε για να κρατήσουμε το μυστικό της και το κυριότερο ήταν πως δημιουργούσε συνέχεια καβγάδες ανάμεσα σε εμένα και στον Damon λέγοντας πως αγαπούσε και τους δυο μας. Όμως ποτέ δεν αγάπησε κανέναν μας. Αυτό το μάθαμε όταν γίναμε βρικόλακιες αφού έσπασε ο ψυχαναγκασμός. Εγώ περίμενα κάτι τέτοιο από αυτήν. Όμως ο Damon πληγώθηκε βαθιά κάτι που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα." είπε σοβαρά. Είχαν φτάσει στο κατώφλι του σπιτιού του Stefan. "Γι αυτό είναι τόσο απαίσιος." διαπίστωσε. "Ναι και για άλλους λόγους αλλά κυρίως γι αυτό." είπε o Stefan. Η Hanna τον κοίταξε στα μάτια. "Τουλάχιστον χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα και σε γνώρισα... είσαι πολύ καλός 'άνθρωπος'." είπε φιλικά. Της χαμογέλασε. "Και εγώ χαίρομαι που έχω μια φίλη σαν και σένα. Θέλεις να μείνεις απόψε εδώ;" πρότεινε. "Εμ...όχι έχω κλείσει ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο λίγα τετράγωνα πιο κάτω." είπε ευγενικά. "Α εντάξει! Τότε θα τα πούμε αύριο." απάντησε φιλικά και την πλησίασε. Ήταν πλέον αρκετά κοντά. Η Hanna τον κοίταξε στα μάτια μέχρι του τα χείλη της ακούμπησαν τα δικά του. Την ώρα του φιλιού έκλεισαν τα μάτια τους. Άρεσε και στους δύο παρόλο που ήταν κάτι ξαφνικό. Την φίλησε και εκείνος μέχρι που σταμάτησε και την κοίταξε. "Hanna σε συμπαθώ πολύ. Όμως θα ήταν καλύτερο να παραμείνουμε φίλοι." είπε σοβαρά. Εκείνη χαμογέλασε αμήχανα. "Ναι! Σωστά.....Έχεις δίκιο....." είπε. "Θα τα πούμε αύριο λοιπόν." συμπλήρωσε. "Ναι" απάντησε με ένα χαμόγελο o Stefan. Η Hanna τον κοίταξε για λίγο και προχώρησε προς την αντίθετη κατεύθυνση. "Αδελφέ! Μόλις είδα την καινούρια σου σχέση." είπε ειρωνικά ο Damon. "Είναι απλά φίλη Damon." είπε ο Stefan. Έκανε έναν μομφασμό. "Λέγε ότι θες. Όμως εμένα αυτό το φιλί μόνο φιλικό δεν μου φάνηκε." απάντησε με νόημα στην φωνή του. "Τελος πάντων! Έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα από την ξανθούλα. Η Kathleen επέστρεψε και μάλλον έχει και δεύτερο όνομα." είπε προβληματισμένος. "Τι εννοείς πως επέστρεψε;" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Αυτό που κατάλαβες. Επίστεψε! Και το χειρότερο είναι πως κάτι σχεδιάζει. Κάτι πολύ κακό." είπε σοβαρά. "Τότε πρέπει να προετοιμαστούμε και εμείς γι αυτήν." απάντησε σοβαρά ο Stefan. Μπήκαν μέσα στο σπίτι και ξεκίνησαν να οργανώνουν ένα σχέδιο.

Ήταν μεσάνυχτα. Στυφογύριζα στο κρεβάτι μου ανίκανη να κοιμηθώ. Κάθε λεπτό που έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα φρικτά πράγματα μπροστά μου. Δολοφονίες φίλων μου, τους φόβους μου να με κυριεύουν και άλλους πολλούς εφιάλτες. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα προς το σαλόνι. Υπήρχε ένα γυάλινο τραπεζάκι μπροστά από έναν άσπρο καναπέ. Πάνω του υπήρχε ένα μπουκάλι με ουίσκι και δυο ποτήρια. Πήρα ένα ποτήρι και έβαλα λίγο ποτό μέσα. Ήπια κοιτάζοντας το παράθυρο χαμένη στις σκέψεις μου.
Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο από την κουζίνα. Πλησίασα προς το σκοτεινό δωμάτιο για να δω τι συνέβαινε. Όμως όλα ήταν φυσιολογικά. Γύρισα προς την αντίθετη κατεύθυνση και αντίκρισα την Molly να με κοιτάζει. Πήρα μια απότομη εισπνοή. "Molly! Με τρόμαξες! Τι κάνεις εδώ;" ρώτησα ξαφνιασμένη. Συνέχισε να με κοιτάζει έτσι. Τότε έπεσε κάτω και από πίσω της βρισκόταν αυτός....Ο γυμνασμένος άντρας με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια. Φορούσε μαύρα ρούχα. "Όχι πάλι εσύ! Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η κατάρα;!" παραπονέθηκα εκνευρισμένη νομίζοντας πως ήταν άλλη μια ψευδαίσθηση της. Με κοίταξε παραξενευμένος αλλά και με κακία στο ύφος του. "Τι εννοείς; Δεν με θυμάσαι; Η αλήθεια είναι πως καιρό έχουμε να συναντηθούμε αλλά συνήθως μένω στις μνήμες των θυμάτων μου.....Όσα από αυτά μένουν ζωντανά." απάντησε με κακία με την βραχνή βαθιά φωνή του. Έπιασε απαλά το αριστερό μου χέρι με τα κρύα δάχτυλα του. Μύρισα το αίμα στον λαιμό του! Ηταν ζωντανός! Το ποτήρι με το ουίσκι γλίστρησε από από τα χέρια μου και έπεσε πάτωμα. Έσπασε σε χίλια γυάλα. 'Όχι.....όχι τώρα! Όχι αυτή τη στιγμή!' σκέφτηκα. Το βλέμμα μου ξεχείλιζε από απόλυτο τρόμο! Ένιωσα έναν κρύο ιδρώτα να λούζει όλο το σώμα μου. Έκανα ένα βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση προσπαθώντας να τον αποφύγω. "Τι κάνεις εδώ;" ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Όμως φάνηκε πως ήμουν κατατρομαγμένη και στην ιδέα πως τον έβλεπα μπροστά μου! "Επειτέλους ρώτησες και μια καλή ερώτηση...Υπάρχει λόγος που βρίσκομαι εδώ και αυτός είναι να σε σκοτώσω!" είπε σατανικά. Ξεροκατάπια με τρόμο. "Πήρες αυτό που ήθελες από εμένα και δεν σε έχω αποκαλύψει σε κανέναν! Γιατί να με σκοτώσεις;" είπα με τρόμο. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. "Το ξέρω και ήσουν ένα πολύ καλό κορίτσι. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα σε σκότωνα. Όμως ας πούμε πως.....είμαι αναγκασμένος να το κάνω." είπε με κακία στο σκοτεινό του βλέμμα. Τον κοίταξα προσπαθώντας ανώφελα να καταπνίξω τον τρόμο που με είχε καταβάλει. Έπιασε με μια απότομη κίνηση τα χέρια μου και με αιχμαλώτισε στην αγκαλιά του. "Θα σε σκοτώσω σύντομα....όμως θέλω να το ξέρεις. Μου αρέσουν οι ίσοι αντίπαλοι όταν πρόκειται για φόνο." ψυθήρισε σατανικά στο αυτί μου και εξαφανήστηκε. Κατάλαβα πως έπρεπε να προετοιμαστώ όμως δεν ήξερα τι να κάνω εκείνη την στιγμή! Κοίταξα τρομαγμένη το δωμάτιο. Δεν ήταν πουθενά! Υπήρχε μόνο η Molly και ήταν νεκρή! Πηρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμίσω όμως δεν μπορούσα. Η σκέψη και μόνο πως θα μπορούσε να με βλάψει ξανά....με τρόμαζε! 'Πρέπει να μιλήσω...' σκέφτηκα. 'Όχι! Φοβάμαι...!' σκέφτηκα ξανά. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας εφιάλτης στην ζωή μου και κάτι μου έλεγε πως θα αργούσε να εξαφανιστεί για πάντα τουλάχιστον από τις σκέψεις μου...

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!😁😁❤️

Πως σας φάνηκε;😁😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!😊

Και εμείς τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!!😊😊

Φυλάκιααααα!!❤️😘