⚠️ΠΡΟΣΟΧΗ⚠️
.Το κεφάλαιο έχει σκηνές ακατάλληλου περιεχομένου.
Παρακαλώ διαβάστε με δική σας ευθύνη!

Καλή απόλαυση! ❤

   Τα σύννεφα που σκέπαζαν την πόλη είχαν εξαφανιστεί. Πλέον φαινόταν ο καταγάλανος ουρανός με τις ροζ και κοραλλί λεπτομέρειες φαινόταν ξεκάθαρα μαζί με το γλυκό σιγανό ηλιοβασίλεμα. Επέστρεφα από το σχολείο. Ο χορός ξεκινούσε σε λίγες ώρες και έπρεπε να ετοιμαστώ. Περπατούσα στον δρόμο αφηρημένη στις σκέψεις μου. Ήμουν ανήσυχη για τον Edward! 'Τι μου κρύβει; Και γιατί δεν μπορεί να κανείς να μου το πει; Όταν ρωτάω τον Klaus ή τον Elijah αποφεύγουν να μου απαντήσουν!' σκέφτηκα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο ώστε να μάθω αυτό το μυστικό! "Alison;" ακούστηκε η φιλική λεπτή φωνή της Addison. Την κοίταξα. Φορούσε ένα μαύρο κοντό στενό φόρεμα. Τα μαλλιά της ήταν κυματιστά και τα χείλη της ήταν στολισμένα από ένα σκούρο κόκκινο κραγιόν. Στον δεξιό της καρπό υπήρχε ένα χρυσό βραχιόλι που ταίριαζε απόλυτα με τα χρυσά σκουλαρίκια που φορούσε. Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ τόσο όμορφα ντυμένη! "Γειά. Ωριαίο φόρεμα!" σχολίασα. Ένα χαμόγελο εμφανήστηκε στα χείλη της. "Σε ευχαριστώ. Τι κάνεις;". "Πηγαίνω προς το σπίτι για να ετοιμαστώ για τον χορό. Θέλεις να έρθεις μαζί μου;" πρότεινα. Η Addison έκανε έναν ευγενικό μομφασμό. "Δυστυχώς δεν μπορώ. Δεν θα έρθω καθόλου στον χορό. Γι αυτό ήρθα να σε αποχαιρετήσω τώρα. Έχω να πάω κάπου και μετά θα φύγω για την Τοσκάνη." εξήγησε με απόλυτη ηρεμία και γαλήνη στο βλέμμα της. Δεν ήξερα πως το έκανε αλλά με γέμιζε με θετική ενέργεια και κατάφερα να ξεχάσω ότι σκεφτόμουν δίπλα της. Η επιρροή της σε μένα ήταν τόσο ισχυρή που έμοιαζε σαν να έκανε κάποιο ξόρκι πάνω μου! "Δεν μπορείς να μείνεις έστω για λίγο;" ρώτησα. Αλλά η φωνή μου είχε περισσότερο παράπονο μέσα της πάρα απορία. Δεν ήξερα γιατί την μισούσα όσο είχα την μνήμη μου και δεν με ενδιέφερε να το καταλάβω. Η Addison έχει μια αγαθή και γλυκιά ψυχή. "Γιατί θέλεις να μείνω;" ειρωνεύτηκε γελώντας. "Φυσικά και θέλω να μείνεις!" είπα τονίζοντας λίγο παραπάνω την φράση μου. Το γέλιο της σταμάτησε. Με κοίταξε στα μάτια σκεπτική. "Λες αλήθεια! Νοιάζεσαι..." ψέλλισε μπερδεμένη. "Κοίτα δεν ξέρω γιατί σε μισούσα πριν και ούτε με νοιάζει. Η αλήθεια είναι πως το μόμο καλό που μου προσέφερε αυτή η αμνησία είναι να σε συμπαθήσω και ελπίζω να συνεχιστεί και όταν σε θυμηθώ ξανά." ευχήθηκα πιάνοντας απαλά το χέρι της. Άκουσα τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται. Διατηρούσαν ένα σταθερό και γρήγορα ρυθμό. "Και αυτό το εννοείς!" διαπίστωσε έκπληκτη. "Ευχαριστώ πολύ!....δεν έχω λόγια!" συνέχισε. Ήταν λογικό να έχει αυτήν την αντίδραση. Ήξερε πως την μισούσα αλλά δεν ίσχυε αυτό πια. Τουλάχιστον όσο δεν είχα την μνήμη μου. "Γιατί πρέπει να φύγεις τόσο νωρίς;" την ρώτησα καθώς περπατούσαμε στον πλακόστρωτο πεζόδρομο. "Θα δω τον αδελφό μου σήμερα μετά από καιρό.". "Γιατί μετά από καιρό;" ρώτησα απορημένη. Η Addison πήρε μια βαθιά ανάσα. Έμπλεξε νευρικά τα δάχτυλα της μεταξύ τους. Κατάλαβα πως κάτι άσχημο είχε συμβεί στον αδελφό της και περίμενα με αγωνία να ακούσω την ιστορία του. "Ο αδελφός μου ήταν σε κόμμα για πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν θυμάσαι αλλά σου είχα πει πως ο πατέρας μου είχε πεθάνει σε μια αποστολή διάσωσης της μητέρας μου αλλά τελικά δεν κατάφερε να σωθεί κανείς. Υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό. Αυτό που είχε απαγάγει την μητέρα μου είχε πάρει και τον αδελφό μου μαζί. Ήταν μάγος και ήθελε να χρησιμοποιήσει την μαγεία του για δικούς του σκοπούς. Έτσι όταν ο πατέρας μου προσπάθησε να τους σώσει, ο αδελφός μου έκανε ένα ισχυρό ξόρκι στον απαγωγέα ώστε να τον αποδυναμώσει. Αλλά εκείνος κατάφερε με κάποιον τρόπο να χρησιμοποιήσει το ξόρκι εναντίον του ρίχνοντας έτσι τον αδελφό μου σε ένα βαθύ κόμμα. Σήμερα το πρωί με πήρε τηλέφωνο ο γιατρός που τον επιβλέπει και μου ανακοίνωσε πως ξύπνησε." διηγήθηκε με ένα σοβαρό αλλά ταυτόχρονα ήρεμο βλέμμα. Η ιστορία της ήταν κάτι παραπάνω από περιπετειώδης, τραγική και φρικτή! "Και θα περάσετε το βράδυ μαζί;" ρώτησα θέλοντας να της φτιάξω λίγο την διάθεση. "Ναι! Έχω σχεδιάσει αρκετά πράγματα και ανυπομονώ!" αναφώνησε ενθουσιασμένη. Άκουσα τον σταθερό δυνατό χτύπο του ρολογιού της εκκλησίας. Ήταν περασμένες οχτώ. Έπρεπε να βιαστώ και να ετοιμαστώ! "Υποθέτω πως πρέπει να φύγεις.." είπε η Addison κοιτάζοντας το ρολόι. "Ναι. Ελπίζω να περάσεις υπέροχα με τον αδελφό σου. Θα τα πούμε σύντομα." είπα εύθυμα. "Ναι πολύ σύντομα!" συμφώνησε εκείνη και στραφήκαμε προς τις αντίθετες κατευθύνσεις.

Έφτασα στο σπίτι των Mikaelson. Είδα την Caroline να μπαίνει μέσα. Αμέσως κρύφτηκα πίσω από έναν θάμνο περιμένοντας. Αφού μπήκε μέσα, την ακολούθησα, πήγα στην πίσω πλευρά του σπιτιού και μπήκα μέσα από την πισω πόρτα. Έφτασα στην κουζίνα. Ήταν το κατάλληλο σημείο για να ακούσω καθαρά τον Klaus και την Caroline χωρίς να με καταλάβουν. "Ήρθα να μιλήσουμε." είπε η Caroline καθώς κοιτούσε τα έκπληκτα μάτια του Klaus. "Θα πεις κάτι;" συνέχισε κοιτάζοντας τον επίμονα. Ο Klaus ξερόβηξε καθαρίζοντας τον λαιμό του. "Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να σου απολογηθώ για ότι έκανα αλλά αν πρέπει να το κάνω και τώρα θα το κάνω." είπε σοβαρά. Η Caroline ξεφύσηξε ελαφρώς εκνευρισμένη. "Δεν θέλω να απολογηθείς γιατί σε συγχωρώ. Ακόμη και αν δεν το δικαιολογώ εντελώς, γνωρίζω πως έκανες...ότι έκανες με την Cassandra ήταν πάνω στην επιστροφή των συναισθημάτων σου επειδή ήταν πολύ σκληρή και επίπονη ακόμη και για σένα." απάντησε. "Οπότε αποφάσισα να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία γιατί όπως λέει και κάποια είσαι από τους λίγους που αξίζουν κάτι τέτοιο." συνέχισε χαμογελώντας ελάχιστα. Η ανακούφιση και η χαρά στο βλέμμα του Klaus, το αίσθημα της αγάπης που αναγεννήθηκε μέσα του, όλα τα συνθήματα του ήταν χαρούμενα! Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανήστηκε στα χείλη μου καθώς τους έβλεπα να φιλιούνται. Χαιρόμουν που η Caroline άκουσε την συμβουλή μου. Θα ήταν λυπηρό να μην τον συγχωρούσε από την στιγμή που άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. "Πρέπει να μιλήσουμε στην Alison. Είναι ανήσυχη πως κάτι συμβαίνει με τον Edward." είπε η Caroline εξαφανήζοντας το χαμόγελο από τα χείλη της. Συγκεντρώθηκα περισσότερο σε αυτούς ώστε να ακούσω ξεκάθαρα τι ήθελαν να μου πουν. "Πως το κατάλαβε;" ρώτησε ξαφνιασμένος o Klaus. "Την μνήμη της έχει χάσει Klaus όχι το μυαλό της! Είναι η ίδια πανέξυπνη Alison που ξέρουμε απλά δεν θυμάται πως την έχει απατήσει ο Edward." τον μάλωσε. "Τι έχει κάνει;" ψυθήρισα συγκρατώντας τον εαυτό μου από το να φωνάξει. Ξαφνικά ένιωσα μια βόμβα αναμνήσεων να σκάει μέσα μου. Θυμήθηκα τα πάντα! Την απάτη του Edward με την Cassandra, τις φίλες μου, τους Mikaelson και τον έρωτα μου με τον Elijah, τις φίλες μου, την Liana και τον Liam, την 'Α', την Addison ακόμη και την παρανοϊκή δολοφόνο που χάραζε αριθμούς πάνω στα θύματα της. Έμεινα κοκαλωμένη αντικρίζοντας ξανά τις μνήμες μου! "Θα πρέπει να της το πει εκείνος." άκουσα ξανά την φωνή το Klaus. "Θα πρέπει να το κάνει σύντομα. Η Alison έχει αρχίσει να θυμάται πράγματα. Αν θυμηθεί πως ο Edward την απάτησε χωρίς να της το πει εκείνος δεν πρόκειται να τον συγχωρέσει ποτέ!" είπε έντονα η Caroline. Θεωρητικά ήταν σωστή αλλά δεν μπορούσα να νιώσω θυμό για τον Edward όσο και να ήθελα. Όμως ήθελα να κάνω ένα μικρό τεστ μόνο και μόνο για να παρατηρήσω αν θα αποφασίσει να μου μιλήσει. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα της κουζίνας ώστε να ακουστεί. Πήγα στο σαλόνι βλέποντας τον Klaus και την Caroline. Αμέσως με κοίταξαν ξαφνιασμένοι. "Γειά. Διέκοψα κάτι;" είπα χαμογελώντας αθώα. Προφανώς δεν μπορούσα να τους πω ότι είχα θυμηθεί ή ότι είχα ακούσει την συζήτηση τους. Αν ήθελα να κάνω αυτό το τεστ στον Edward δεν έπρεπε να μάθει κανείς για τις αναμνήσεις μου. Ούτε ο Klaus με την Caroline. "Όχι! Κάναμε μια μικρή συζήτηση με τον Klaus." απάντησε με ένα χαμόγελο εκείνη. "Α! Εντάξει. Θα πάω να ετοιμαστώ για τον χορό." είπα και ανέβηκα τις σκάλες. "Νομίζεις πως άκουσε κάτι;" ρώτησε η Caroline τον Klaus. "Ας ελπίσουμε πως δεν άκουσε τίποτα.." απάντησε αναστενάζοντας.

Λίγη ώρα αργότερα ήμουν έτοιμη για τον χορό. Είχα φορέσει ένα εκπληκτικό μπλε σκούρο φόρεμα με μανίκια σιφόν τα οποία έμοιαζαν σαν να είχαν ραφτεί πάνω μου! Η φούστα του φορέματος ήταν στολισμένη από σκούρο μπλε τούλι. Τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα σε κότσο που σχημάτιζε τριαντάφυλλο και τα μάτια μου ήταν βαμμένα με μια απαλή ροζ σκιά. Τέλος προσέθεσα λίγο σομόν κραγιόν στα χείλη μου, πήρα την άσπρη τσάντα σε σχήμα φακέλου και βγήκα από το δωμάτιο. Κατέβηκα την μαρμάρινη σκάλα. Ο Klaus και η Caroline στεκόταν στο ίδιο σημείο συζητώντας. "Πως είμαι;" ρώτησα. Αμέσως στράφηκαν τους προς το μέρος μου και ένα βλέμμα ενθουσιασμού φώτισε τα πρόσωπα τους. "Φανταστική!" απάντησε ο Klaus. Του χαμογέλασα ελάχιστα. "Θα σας δω αργότερα." είπα πλησιάζοντας την έξοδο. "Καλά να περάσεις." ευχήθηκε η Caroline. "Επίσης!" απάντησα με ένα πονηρό νόημα στην φωνή μου και βγήκα από το σπίτι.

Έφτασα στον χώρο του σχολείου και πήγα στο πίσω προαύλιο. Ο χώρος ήταν στολισμένος με μικρά εορταστικά σημαιάκια και αρκετά φυτά. Όλοι ήταν επίσημα ντυμένοι και χόρευαν στον ρυθμό της έντονης μουσικής. "Γειά!" άκουσα την εύθυμη φωνή της Spencer η οποία στεκόταν δίπλα μου. Την κοίταξα. Φορούσε ένα εκπληκτικό μαύρο στενό μακρύ φόρεμα που αναδείκνυε την λεπτή της μέση. Στον αριστερό της καρπό φορούσε ένα ασημένιο βραχιόλι το οποίο είχε μικρά σύμβολα του απείρου πάνω του. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες και οι βλεφαρίδες των ματιών της ήταν βαμμένες με μαύρη μάσκαρα. "Ωραίο βραχιόλι!" σχολίασα καθώς το παρατηρούσα. "Ευχαριστώ. Ωριαίο φόρεμα." απάντησε εκείνη. "Έχεις δει την Addison;" με ρώτησε. "Δεν θα έρθει. Έχει πάει να δει τον αδελφό της που μόλις ξύπνησε από το κόμμα στο οποίο βρισκόταν." εξήγησα. Προφανώς δεν πίστευα εντελώς την ιστορία της Addison. Κάτι ύποπτο υπήρχε σε αυτήν την ιστορία! Γιατί δεν είχε μιλήσει ποτέ για τον αδελφό της όταν μου είπε για την οικογένεια της; Ένιωθα πως κάτι δεν ήταν σωστό με αυτήν την ιστορία αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι! "Θυμήθηκες τίποτα;" με ρώτησε η Spencer διώχνοντας τις σκέψεις μακριά μου. "Όχι κάτι σημαντικό! Ελπίζω να θυμηθώ σύντομα." είπα αναστενάζοντας. Προφανώς δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια μέχρι να μιλήσω με τον Edward. "Που είναι η Hanna και ο Stefan;". "Θα έρθουν αργότερα." απάντησε η Spencer. Ξαφνικά είδα τον Edward να μας πλησιάζει. Το χρυσοκόκκινο εξτασιασμένο βλέμμα του είχε καρφωθεί πάνω μου και δεν μπορούσε να κοιτάξει κανέναν άλλο! Αυτή την φορά τον υπνώτιζα όπως κάνει και εκείνος! "Θα σας αφήσω να μιλήσετε! Τα λέμε αργότερα!" είπε με νόημα στην φωνή της η Spencer και έφυγε. Χαμογέλασα στον Edward. Δεν ήμουν θυμωμένη μαζί μου. Όσο είχα χάσει την μνήμη μου κατάλαβα πως άξιζε να τον συγχωρέσω. Όπως είπα και στην Caroline είναι από τους λίγους που αξίζουν κάτι τέτοιο. "Είσαι πανέμορφη!" αναφώνησε έκθαμβος καθώς με παρατηρούσε. "Και εσύ το ίδιο!" απάντησα χαμογελώντας πλατιά. Τότε ακούστηκε η έντονη αλλαγή της μουσικής σε μια γλυκιά αργή μελωδία. Όλοι γύρω μας αγκαλιάστηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν να χορεύουν σε έναν αργό και σταθερό ρυθμό. "Κλασικός παραδοσιακός αποχαιρετηστιριος χορός!" σχολίασε ελαφρώς ειρωνικά ο Edward. "Νομίζω πως πρέπει να ακολουθήσουμε την παράδοση!" είπα με νόημα στην φωνή μου. Άπλωσε το δεξί του χέρι προς το μέρος μου. "Αν είναι έτσι, θα μου κάνεις την τιμή να χορέψεις μαζί μου;" είπε με ένα στραβό χαμόγελο. Γέλασα ελάχιστα. "Δεν θα μπορούσα να το χάσω!" απάντησα. Έπιασα το χέρι του και αρχίσαμε να χορεύουμε στον αργό ρυθμό της μουσικής. Πρόσεξα πως ήταν σκεπτικός καθώς χανόταν μέσα στο βλέμμα μου. 'Ίσως να ήθελε να μου πει κάτι.' υπέθεσα. Προφανώς δεν μπορούσα να κάνω αρκετές σκέψεις για το γεγονός πως θυμόμουν τα πάντα! Αναρωτιόμουν αν θα μου πει την αλήθεια οπότε έπρεπε να περιορίσω όλες μου τις σκέψεις! Ήταν δύσκολο αλλά αναγκαίο! "Όλα καλά; Δείχνεις σκεπτικός." είπα με ενδιαφέρον στην φωνή μου. Κάναμε μια απότομη στροφή. "Έπρεπε να σου πω κάτι εδώ και καιρό." είπε με ένα ένοχο βλέμμα. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως ήθελε να μου πει για την απάτη με την Cassandra αλλά συνέχισα να παίζω τον ρόλο της αμνησίας. Κάναμε άλλη μια στροφή. "Τι;" ρώτησα δήθεν ανυποψίαστη. Ο Edward αναστέναξε. Όλα τα ζευγάρια χωρίστηκαν. Στάθηκα δίπλα στον Edward, πλησίασα το αριστερό μου χέρι απέναντι από το δικό του ώστε να αντικρίσει την παλάμη του. Κάναμε έναν κυκλικό χορό κοιτάζοντας στα μάτια ο ένας τον άλλο. "Πριν χάσεις την μνήμη σου κάτι είχε συμβεί με εμάς τους δύο και είχαμε χωρίσει. Δεν έφταιγες εσύ. Το λάθος ήταν δικό μου και όταν σου θυμηθώ το γεγονός θα έχεις κάθε λόγο να με μισείς. Όπως και τότε." είπε σιγανά. Σαν να μην ήθελε να βγάλει αυτές τις λέξεις από το στόμα του. 'Αχ Edward! Μακάρι να ήξερες πως δεν νιώθω ούτε ίχνος μίσος για σένα!' αναφώνησα νοητά. "Θα νιώσεις όταν σου πω την αλήθεια." ψέλλισε απαντώντας στην σκέψη μου. Αλλά έκανε λάθος. Δεν ίσχυε κάτι τέτοιο πλέον και ήταν η κατάλληλη στιγμή να του το πω. "Την προσοχή σας παρακαλώ! Ήρθε η ώρα να ανακοινώσω τα αποτελέσματα για τον φετινό βασιλιά και την βασίλισσα του τελευταίου αποχεραιτηστιριου χορού!" ανακοίνωσε η διευθύντρια του σχολείου. Όλοι στραφήκαμε προς το μέρος της. "Πες μου!" παρότρυνα τον Edward. Τότε πρόσεξα την Aria που με πλησίαζε. Φορούσε ένα μπορντό μακρύ φόρεμα και μαύρα γάντια. Τα μάτια ήταν βαμμένα με μαύρη σκιά και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο. Θυμήθηκα ότι είχε περάσει με τον θάνατο της οικογένειας της, του Jake ακόμη και με την αυτοκτονία της! "Με συγχωρείς για ένα λεπτό." είπα στον Edward και την πλησίασα. "Γειά!" είπα χαμογελώντας και την αγκάλιασα. "Γειά! Είσαι υπέροχη!" αναφώνησε. "Εσύ είσαι πιο όμορφη!" είπα. "Πως είσαι;" συνέχισα. "Το προσπαθώ. Ο Elijah με βοηθάει να ξεπεράσω....τους θανάτους που έχω ζήσει και...προσπαθούμε να καταλήξουμε κάπου." είπε κρύβοντας όλο τον πόνο και την στεναχώρια μέσα της. Κάτι που ήθελα να ξεριζώσω και να εξαφανίσω αμέσως από την ψυχή της! Δεν της άξιζαν όσα είχε περάσει! Δεν είχε βλάψει ποτέ κανέναν για να της συμβούν τόσα πολλά. Την κοίταξα στα μάτια αγνοώντας εντελώς τα λόγια της διευθύντριας. "Aria είσαι από τα πιο δυνατά άτομα που γνωρίζω και πιστεύω σε σε σένα! Μπορείς να ξεπεράσεις όλους τους θανάτους που έχεις βιώσει! Θα τα καταφέρεις!" την εμψύχωσα. Ένιωσα πως τα λόγια μου δεν ήταν αρκετά. Έπρεπε να κάνω κάτι ακόμη. "..και η βασίλισσα του χορού είναι η Alison dilaurentis!" ακούστηκε εύθυμη η φωνή της διευθύντριας. Αμέσως το πρόσωπο μου φωτίστηκε από έναν λευκό προβολέα. "Μάλλον πρέπει να πάρεις το στέμμα σου." υπέθεσε η Aria. "Δεν τελείωσα ακόμη!" απάντησα και πλησίασα την ξύλινη σκηνή. Ανέβηκα τις σκάλες πλησίασα την διευθύντρια, φόρεσα το ασημένιο στέμμα και πήγα προς το μικρόφωνο. Όλοι χειροκρότησαν εμένα και το άλλο αγόρι με τα καστανά κοντά μαλλιά και τα πράσινα μάτια που είχε στεφθεί βασιλιάς του χορού. "Βασίλισσα του χορού! Μεγάλη κουβέντα! Είναι κάποια που έχει ψυχικό σθένος να αντέχει την κάθε ημέρα! Να επιβιώνει την κάθε ημέρα και στο τέλος της να επαινεί τον ευατό της γι αυτό! Είναι κάποια που κάνει την αδυναμία της δύναμη και καταφέρνει να νικήσει ξανά ξανά τις προκλήσεις της ζωής! Και αν νομίζετε πως μιλάω αυθαίρετα τόση ώρα κάνετε λάθος. Αυτή η ύπαρξη βρίσκεται ανάμεσα μας και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Aria montgomery. Ένα κορίτσι που παρόλο τις δυσκολίες παρέμεινε ζωντανή και δυνατή για κάθε μάχη. Γι αυτό θα ήθελα να δώσω αυτό το στέμμα σε αυτή. Επειδή το αξίζει περισσότερο από κάθε άλλη!" είπα απλώνοντας ένα πλατύ χαμόγελο στην Aria. Με πλησίασε βουρκωμένη από την συγκίνηση που την διακατείχε και με αγκάλιασε σφιχτά. "Ήταν ο πιο όμορφος λόγος που έχω ακούσει. Σε ευχαριστώ!" ψυθήρισε δακρίζοντας. Τοποθέτησα το στέμμα στο κεφάλι της και χάιδεψα απλά τα μαλλιά της. "Το αξίζεις Aria." απάντησα ήρεμα.

Όταν τελείωσε η στέψη εγώ και η Aria κατεβήκαμε από την ξύλινη σκηνή. Πλησίασα ένα τραπέζι με άσπρο τραπεζομάντηλο και πήρα δύο κόκκινα πλαστικά ποτήρια με ποτό. Έδωσα το ένα στην Aria. Καθώς έδινα το ποτήρι, κατάφερα να πάρω το κινητό της και να το κρύψω στην τσάντα μου. Ήπιε λίγο από το ποτό. "Πως είναι η κατάσταση με τον Elijah;" ρώτησε η Spencer καθώς την πλησίαζε. Η Aria την κοίταξε. "Εμ..με βοηθάει να ξεπεράσω τον θάνατο του Jake..." είπε δειλά. Ήταν φανερό πως προσπαθούσε μάταια να κρύψει μέσα της τα συναισθήματα της για εκείνον και η Spencer το είχε καταλάβει. Ένα πονηρό μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπο της. Με κοίταξε ελάχιστα. "Πάω να πάρω ένα ποτό. Θέλετε κάτι;" είπα. "Όχι." είπε η Aria. Απομακρύνθηκα από κοντά τους, έβγαλα το κινητό της Aria από την τσάντα μου, άνοιξα την εφαρμογή με τα μηνύματα και μπήκα στην συνομιλία της με τον Elijah. Ωστόσο μπορούσα να ακούσω ακόμη την συζήτηση της Aria και της Spencer. "Άρα δεν σου αρέσει καθόλου;" ρώτησε πονηρά η Spencer. "Τι; Όχι! Βασικά μπορεί και... δεν είναι αυτό το θέμα μας! Γνωρίζει πως δεν είμαι έτοιμη να κάνω σχέση..." αναφώνησε μπλέκοντας έντονα τα δάχτυλα των χεριών της μεταξύ τους. Ήξερα πολύ καλά πως όταν έκανε αυτή την κίνηση η Aria έλεγε ψέματα δειλιάζοντας. Έστειλα ένα μήνυμα στον Elijah από το κινητό της. 'Θέλω να σου μιλήσω. Έλα στο σχολείο. Είναι επείγον.' έγραψα. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι που άκουσα τον ξαφνικό ήχο της απάντησης. 'Έρχομαι σε λίγα λεπτά.' έγραφε. Ένα ευχαριστημένο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου, έκρυψα το κινητό πίσω από την πλάτη μου και πλησίασα τα κορίτσια. "Τι λέγατε;" ρώτησα εύθυμα. "Η Aria αρνείται να παραδεχτεί τον έρωτα της για τον Elijah-". "Δεν αρνούμαι! Απλά δεν είμαι σίγουρη!" απάντησε έντονα. "Εγώ πιστεύω πως τον αγαπάς όσο τίποτε άλλο. Παρόλο που δεν θυμάμαι τίποτα έχω παρατηρήσει πως τρέφεις κάποια δυνατά συναισθήματα γι αυτόν. Συναισθήματα αγάπης." είπα έχοντας όλη την προσοχή της στραμμένη στο βλέμμα μου. Έτσι κατάφερα να βάλω αθόρυβα το κινητό της μέσα στην τσάντα της χώρας να με καταλάβει. Τότε πρόσεξα τον Elijah που στεκόταν στην είσοδο του χώρου. Ένα ευχαριστημένο μειδίαμα απλώθηκε στα χείλη μου. "Και δεν θα υπήρχε καλύτερη ώρα για να εξομολογηθείς τα συνθήματα σου από τώρα!" συνέχισα με νόημα στην φωνή μου. Η Aria κοίταξε πίσω της αντικρίζοντας τα καστανά μάτια του Elijah. Αμέσως γύρισε προς το μέρος μας. Όμως δεν μας βρήκε. Εγώ και η Spencer είχαμε απομακρυνθεί. "Τι στο-". "Γειά. Είπες πως θέλεις να με δεις. Όλα καλά;" άκουσε την γλυκιά και ελαφρώς ανήσυχη φωνή του. Στράφηκε προς το μέρος του. "Ναι! Όλα είναι μια χαρά." απάντησε. Όμως η φωνή της έδειχνε πως ήθελε να συνεχίσει την πρόταση της ακόμη και αν δεν ήταν σίγουρη για τις απαντήσεις από τον Elijah. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Βασικά...ήθελα να μιλήσουμε." παραδέχτηκε. "Θέλεις να πάμε κάπου;" ρώτησε πρόθυμα εκείνος. "Ναι βέβαια!" είπε εύθυμα η Aria και έφυγαν μαζί. Χαμογέλασα ευχαριστημένα καθώς τους έβλεπα να φεύγουν μαζί. Ήμουν χαρούμενη που θα παραδεχόταν επειτέλους την αγάπη της στον Elijah. Από την στιγμή που γνωρίστηκαν μια σπίθα αναπτύχθηκε ανάμεσα τους. Φυσικά δεν μπορούσα να το παρατηρήσω στην αρχή επειδή ήμουν παράφορα ερωτευμένη με τον Elijah αλλά αφού χωρίσαμε και η Aria στάθηκε δίπλα του σαν φίλη κατάλαβα πως αυτοί οι δύο είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και ας ντρέπονται να το παραδεχτούν μεταξύ τους. "Θέλεις να πάμε και εμείς κάπου να μιλήσουμε; Θέλω να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα πριν." είπε ο Edward διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Τον κοίταξα. "Ναι!" απάντησα. Ήθελα να ξεκαθαρίσει η κατάσταση μεταξύ μας ώστε να καταφέρουμε να είμαστε ξανά μαζί.

      Λίγη ώρα μετά και αφού είχα πάει στο το σπίτι των Mikaelson και είχα φορέσει άνετα ρούχα περίμενα τον Edward. Του είχα πει να έρθει στο σπίτι ώστε να τελειώσει αυτό που ήθελε να μου πει. Για την ακρίβεια ήθελα να δω αν θα κάνει μια προσπάθεια να μου εξομολογηθεί την αλήθεια και κάπως έτσι να ολοκληρώσει το τεστ που είχα σχεδιάσει γι αυτόν. Άκουσα τον μελωδικό ήχο του κουδουνιού της εξώπορτας. Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα. Μπροστά μου βρισκόταν ο Edward. "Γειά. Πέρασε μέσα." τον προσκάλεσα. Μπήκε μέσα και πήγαμε προς το σαλόνι. Ευτιχώς ήμασταν μόνοι. Ο Klaus είχε βγει με την Caroline, ο Elijah με την Aria, η Freya με την Amelia και η Raven με τον Colden. Πήρα δύο ποτήρια από το μικρό ξύλινο τραπεζάκι, άνοιξα ένα μπουκάλι με ουίσκι που βρισκόταν δίπλα και έβαλα μέσα. "Είπες ότι θες να μιλήσουμε." είπε σκεπτικός ο Edward. Του έδωσα το ένα. "Εσύ θα μου πεις. Είχες αρχίσει να λες κάτι αλλά δεν το ολοκλήρωσες ποτέ." απάντησα πίνοντας λίγο ουίσκι. Καθίσαμε στον καναπέ. Ο Edward πήρε μια βαθιά ανάσα και ήπιε ουίσκι. "Σωστά! Υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω." είπε. Έκανε μια παύση πίνοντας λίγο ακόμη ουίσκι. Κάθισα κοντά του. Κοίταξα τα μάτια του. Το χρώμα τους είχε αλλάξει λίγο. Ήταν πιο σκούρο κάτι που έδειχνε την έντονη ανησυχία του. Ήταν λογικό. Φοβόταν πως θα αντιδρούσα σαν την προηγούμενη φορά που έμαθα για την απάτη του με την Cassandra. Αλλά δεν γνώριζε πως είχα αποκτήσει ξανά τις μνήμες μου. Προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτα από τις αναμνήσεις μου. Δεν έπρεπε να με καταλάβει. "Όσο ήμουσταν μαζί...σου έκανα κάτι απαίσιο και σε πλήγωσα χωρίς να σου αξίζει...εγώ-". "Το ξέρω." ψυθήρισα χαμογελώντας πλατιά. Εξέτασε το ήρεμο χαμόγελο μου. Διάβασε τις χιλιάδες σκέψεις που ξεχύθηκαν στο μυαλό μου. "Θυμάσαι τα πάντα!" αναφώνησε έκπληκτος νιώθοντας περισσότερες ενοχιές να τον καταβάλουν. Τον πλησίασα τόσο πολύ μέχρι που τον φίλησα. "Θυμάμαι και σε συγχωρώ." ψυθήρισα χαιδεύοντας απαλά το πρόσωπο του. Με φίλησε ξανά περνώντας το ένα του χέρι γύρω από την μέση μου. Τα βελούδινα χείλη του που φιλούσαν τα δικά μου, τα καυτά του δάχτυλα που ακουμπούσαν την πλάτη μου καταφέρνοντας να λύσουν το σουτιέν μου, η έντονη ανάσα του! Τα συναισθήματα ευχαρίστησης και πάθους έμοιαζαν σαν μια βόμβα να σκάει μέσα μου! Καιρό είχα να νιώσω έτσι. Ξαφνικά ο Edward σταμάτησε να με φιλάει και με κοίταξε στα μάτια. Πρόσεξα πως το βλέμμα του έδειχνε ξεκάθαρα πόσο ήθελε να συνεχίσει αλλά κατάφερα να διακρίνω και μια μικρή απορία που πιθανώς να ήθελε να λύσει. "Σίγουρα θέλεις να το κάνουμε; Μπορείς να πάρεις λίγο χρόνο εάν θέλεις-". Τον τράβηξα προς το μέρος μου και με αστραπιαία ταχύτητα κολλήσαμε στον τοίχο καθώς τον φιλουσα. "Δεν υπήρξα ποτέ πιο αποφασισμένη!" ψυθήρισα. Μου χαμογέλασε. Ανεβήκαμε τις σκάλες με αστραπιαία ταχύτητα, μπήκαμε στο δωμάτιο και κλειδώσαμε την πόρτα. Έβγαλα την μπλούζα μου αφήνοντας το σουτιέν μου να γλιστρήσει στο σώμα μου και να πέσει στο πάτωμα. Συνέχισε να με φιλάει καθώς ξεκούμπωνε το παντελόνι μου. Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε. Ήταν προφανές πως το θέλαμε και οι δύο τόσο πολύ. Ο Edward με οδήγησε προς το κρεβάτι. Ξάπλωσα στην μέση του. Εκείνος ήρθε κοντά μου και άρχισε να φιλάει τον λαιμό μου. Ανέπνευσα βαριά καθώς ένιωθα τα ζεστά του χείλη να κατεβαίνουν στο σώμα μου! Ξάφνου ένιωσα το χέρι του να βγάζει το εσώρουχο μου αφήνοντας το να γλιστρήσει στα μπούτια μου και ύστερα στο πάτωμα. Εκείνη την στιγμή ένιωσα το στόμα του να φιλάει εκείνο το σημείο! Δεν το είχε κάνει κανένας άλλος πάνω σε εμένα! Ένιωσα κάπως παράξενα όμως τα συναισθήματα τέρψις και ηδονής ήταν τόσο έντονα μέσα μου που αγνόησα τα υπόλοιπα. Το σώμα μου ήταν αναμμένο σε φλόγιες πάθους και έρωτα! Τότε ένιωσα το εξόγκωμα του να μπαίνει μέσα μου αυξάνοντας την ταχύτητα του ολοένα και περισσότερο. Η ανάσα μου έγινε ακόμη πιο βαριά και το 'κάψιμο' στο σώμα μου πιο έντονο. Και το λάτρευα! Ήταν η απόλυτη ευχάριστη του έρωτα που είχαμε ξεκινήσει!

      Λίγιες ώρες αργότερα κοιμόμασταν αγκαλιασμένοι. Τα ζεστά χέρια του Edward αγκάλιαζαν τρυφερά την μέση μου καθώς το κεφάλι μου ακούμπησε στο στήθος του. Ξαφνικά άκουσα κάποιους παράξενους θορύβους. Άνοιξα απότομα τα μάτια μου, σηκώθηκα από το κρεβάτι και πλησίασα το παράθυρο. Το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ομίχλη και κάποιος! Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Αμέσως ντύθηκα και πήγα προς την εξώπορτα. Ο Edward δεν είχε ξυπνήσει και δεν ήθελα να τον ενοχλήσω.

        Η δόνηση του κινητού μου άνοιξε τα μάτια μου. Κοίταξα δίπλα μου ψάχνοντας την Alison. Δεν ήταν πουθενά. Ανασηκώθηκα τρίβοντας τα μάτια μου. 'Που είναι;' αναρωτήθηκα απορημένος. Αμέσως η οθόνη του κινητού μου έλαμψε καθώς είχα λάβει ένα ακόμη μήνυμα. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα. Το μήνυμα ήταν από εκείνη. Μόλις το διάβασα ένα σφίξιμο κατέκλυσε το σώμα μου! 'Συγγνώμη που δεν είμαι δίπλα σου αυτή τη στιγμή αλλά κατάλαβα πως αυτό που συνέβη μεταξύ μας απόψε ήταν λάθος...δεν έπρεπε να σε είχα ταράξει τόσο πολύ. Δεν έπρεπε να είχε ξεκινήσει αυτό! Ελπίζω να συνεχείς ήρεμα την ζωή σου. Αντίο.'. Τι; Πως ήταν δυνατόν; Πριν από λίγο ήταν εδώ λέγοντας μου πόσο με αγαπούσε και τώρα δεν ήθελε ούτε να με δει; Τι έπαθε; Το κεφάλι μου πονούσε από αυτό το άψυχο και ξαφνικό μήνυμα της. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένα σφυρί να σπάει την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια. Με παράτησε...ξανά! Γιατί;

        Έξι χρόνια μετά

     Όλα είχαν τελειώσει. Το ολοστρόγγυλο φεγγάρι είχε εμφανιστεί δειλά πίσω από τα σύννεφα ομίχλης που σκέπαζαν τα ψηλά βουνά της πόλης. "Πως σου φάνηκε;" με ρώτησε ο Klaus καθώς περπατούσαμε σε ένα απομονωμένο σοκάκι της πόλης. "Ήταν πολύ όμορφη εκδήλωση." απάντησα προσπαθώντας να χαμογελάσω. Με κοίταξε καταλαβαίνοντας αμέσως τι ένιωθα. "Είμαι σίγουρος πως είχε κάποιο λόγο.." υπέθεσε. "Ναι σίγουρα!" ειρωνεύτικα. Εκείνη την στιγμή ένας άντρας ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μας. Φορούσε κοστούμι. Το άσπρο του πουκάμισο ήταν ματωμένο όπως το κεφάλι του και τα χέρια του. "Σας παρακαλώ...βοηθήστε με!" ψέλλισε αλαφιασμένος παίρνοντας μερικές κοφτές ανάσες. Και οι δύο τον κοιτάξαμε απορημένοι. "Ποιος σε κυνηγάει;" τον ρώτησα. Το βλέμμα του στράφηκε προς το μέρος μου. Είδα τον τρόμο του. 'Η αιρ-'. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την σκέψη του. Ένα περίστροφο σημάδεψε προς το μέρος του και μια σφαίρα αγνώστου υλικού καρφώθηκε στην καρδιά του. Τα μάτια του γούρλωσαν, γονάτισε και έπεσε στον δρόμο νεκρός. Ο Klaus και εγώ μείναμε κοκαλλωμένοι όταν αντικρίσαμε το άτομο που τον πυροβόλησε! Ήταν η Alison! Χιλιάδες ερωτήματα χτύπησαν το κεφάλι μου! Γιατί να το κάνει αυτό; Γιατί το βλέμμα της είναι τόσο σκοτεινό και κακό; Ένας κεραυνός χτύπησε την πόλη σβήνοντας όλα τα φώτα. Μας πλησίασε ελάχιστα τοποθετώντας το όπλο στην τσέπη του δερμάτινου μπουφάν της. "Συγγνώμη για την διακοπή. Ελπίζω να μην σας ενόχλησε πολύ αυτός ο κυνηγός!" είπε χαμογελώντας πονηρά. Ξεροκατάπια και κοίταξα το πτώμα. Η σφαίρα ήταν διαμορφωμένη να σκοτώνει κυνηγούς και η Alison είχε κι άλλες! Κοίταξα ξανά τα μάτια της. Δεν μπορούσα να διακρίνω ίχνος φωτός μέσα τους! Παρόλο που ήταν γαλάζια έμοιαζαν με μαύρα! Το χαμόγελο της ήταν σχεδόν τρομακτικό. Ίσως γιατί είχα καταλάβει πως ήταν επικύνδινη ή κάτι την είχε κάνει να είναι έτσι..

Αυτό ήταν λοιπόν το κεφάλαιο!😊

Σας καλωσορίζω στο πιο δυνατό μέρος του βιβλίου.
Να ξέρετε ότι από δω και στο εξής θα υπάρχουν κεφαλαία με αρκετά flashback 😲😲

Αυτά δεν λέω κάτι άλλο!

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!❤❤

Φυλάκιααααα!!😘😘