"Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Πρέπει να σταματήσω να γράφω την ίδια ανόητη φράση κάθε φορά. Τέλος πάντων! Έχω να γράψω καιρό το ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αρκετό χρόνο με όλα όσα έχουν συμβεί. Από τότε που ήρθα στο Horrland η ζωή μου άλλαξε. Γνώρισα πολλούς καινούριους ανθρώπους. Ανθρώπους! Τι ειρωνεία! Η αλήθεια είναι ότι καιρό έχω να μιλήσω σε κάποιον. Όλοι αυτοί που ξέρω είναι βαμπίρ, μάγισσες, Hybrid!......Είμαι και εγώ ένα από αυτά. Είμαι βαμπίρ και μάγισσα. Αλήθεια δεν ξέρω πως γίνεται αυτό γιατί κανονικά οι μάγισσες που γίνονται βαμπίρ χάνουν τις δυνάμεις τους αλλά για μένα δεν ισχύει αυτό. Δεν ξέρω γιατί. Το θέμα είναι πως από τότε που έγινα βαμπίρ ένιωσα πιο ζωντανή όπως ένιωθα στο Ravenswood πριν εμφανιστεί η 'Α' στην ζωή μου. Ξέρω ότι έχω πολλούς εχθρούς να αντιμετωπίσω αλλά από την άλλη δεν με νοιάζει. Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω! Ναι να ζήσω!'

"Τόση λαχτάρα για ζωή έχω καιρό να δω." άκουσα την φωνή του Edward. Έκλεισα το ημερολόγιο μου και το έβαλα στην τσάντα μου. "Που ήσουν εσύ;" ρώτησα. "Προσπαθούσα να ξεφύγω από τα νύχια της Jolene. Δεν ξέρω πως κατάφερε να την ψυχαναγκάσει ο Klaus. Τώρα που ανέφερα το όνομα του τι έγινε με εσάς;" είπε με ενδιαφέρον στην φωνή του. "Τελικά με συγχώρεσε και όλα είναι καλά." είπα και χαμογέλασα. Ο Edward στηρίχθηκε στο ντουλαπάκι μου. "Οπότε αφού είσαι ελεύθερη και έχεις δίψα για ζωή, τι θα έλεγες να πάμε το βράδυ για ένα ωραίο αναζωογονητικό κυνήγι;" ρώτησε πονηρά. "Αλήθεια προσπαθείς να με κάνεις να βγω ραντεβού μαζί σου ή θες απλά να τσακωθείς με τον κολλητό σου;" είπα με ένα ειρωνικό αλλά και πονηρό χαμόγελο. Ο Edward έκανε έναν μομφασμό. "Μην το βλέπεις σαν ραντεβού. Δες το σαν μια έξοδο για δύο φίλους που έχουν ανάγκη για ζωή.". Σκέφτηκα για λίγο την πρόταση του. Δεν μου φάνηκε κακή. Είχα ανάγκη λίγη διασκέδαση και ήθελα να πιω πολύ αίμα. "Λοιπόν τι λες;" ρώτησε. "Πες μου το μέρος και την ώρα και θα είμαι έτοιμη." είπα. "Τέλεια! Να είσαι έτοιμη στις εννιά. Θα σε περιμένω έξω από το κάστρο." είπε χαρούμενος. Τότε χτύπησε το κουδούνι. "Πρέπει να φύγω." είπα και προχώρησα. "Θα πας στις μαζορέτες;" ρώτησε καθώς παρατηρούσε την στολή μου."Ναι. Σκέφτηκα ότι θα έχει πλάκα και ωραίο φρέσκο αίμα. Τα λέμε αργότερα." είπα κάπως μυστηριώδης και έφυγα.

   Μπήκα στην αίθουσα του μπάσκετ. Πολλά κορίτσια ήταν εκεί. Άλλες έκαναν διατάσεις και άλλες μιλούσαν. Με πλησίασαν τρεις κοπέλες. "Ήρθες για την ακρόαση σωστά;" ρώτησε μια μελαμψή με καφέ μαλλια που ήταν πιασμένα σε κότσο. "Ναι. Γι αυτό ακριβώς βρίσκομαι εδώ." απάντησα και συνέχιζα να κοιτάζω τον χώρο ψάχνοντας για το επόμενο μου θύμα. Ήξερα ότι δεν ήταν σωστό να σκοτώνω ανθρώπους επειδή ήθελα να τραφώ από αυτούς αλλά όσο περνούσε η ώρα η δίψα μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. "Πως σε λένε;"με ρώτησε. "Alison dilaurentis." απάντησα. Η κοπέλα κοκάλωσε. "Είσαι αυτό το κορίτσι από το Ravenswood....." ψέλλισε τρομαγμένη. Ξεφύσηξα εκνευρισμένη και την κοίταξα στα μάτια. "Ναι είμαι. Τώρα σταμάτα με τις χαζοαντδράσεις σου και γράψε το όνομα μου. Το ίδιο ισχύει και για εσάς τις δύο." είπα ψυχανταγκάζοντας και τις τρεις κοπέλες. Είχα λατρέψει την δύναμη του ψυχαναγκασμού. Ενιωθα ότι ήμουν ικανή να κάνω τα πάντα με αυτή τη δύναμη! "Λοιπόν.....ποιά είναι η αρχηγός σα;" ρώτησα. "Η Addison." απάντησε μια ανοιχτόχρωμη κοκκινομάλλα. Γέλασα. Μου φαινόταν αστείο το γεγονός ότι αυτή η άχρηστη είχε καταφέρει να είναι αρχηγός των μαζορετών. "Γιατί γελάς;" με ρώτησε η μελαμψή. " "Τίποτα. Πως σε λένε;". "Molly." απάντησε. "Λοιπόν Molly από δω και πέρα εσύ και οι δυο φίλες σου θα είστε οι έμπιστες μου και δεν φαντάζεσαι τι τιμή πιυ είναι για σας αυτό!" είπα ψυχαναγκάζοντας τα κορίτσια ξανά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να ξεκινήσω την εκδίκηση μου για την Addison από το σχολείο. Η Molly μου χαμογέλασε. "Οτι θέλεις εσύ Alison." είπε εύθυμα. Έκανα λίγες διατάσεις. "Ωραία. Πες στις άλλες να καθίσουν. Θα δείτε κάτι εξωπραγματικό τώρα." είπα πονηρά. Αφού κάθισαν όλες χτύπησα τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού και η Molly έβαλε μουσική. Έκανα μια χορογραφία την οποία είχα ετοιμάσει για κάποιους αγώνες όταν ήμουν αρχηγός στις μαζορέτες στο Ravenswood. Όταν τελείωσα όλα τα κορίτσια χειροκροτούσαν έκπληκτα. "Είσαι φοβερή!" "Πως έμαθες τέτοια κόλπα;" ακούστηκαν κάποιες ενθουσιασμένες φωνές. Χαμογέλασα. Τότε μπήκε μέσα η Addison. "Τι συμβαίνει εδώ;" ρώτησε ξαφνιασμένη. "Τίποτα παράξενο απλώς μόλις έγινα αρχηγός των μαζορετών. Δεν φαντάζομαι να σε πειράζει σωστά;" ρώτησα ειρωνικά. "Φυσικά και με πειράζει! Οι μαζορέτες είναι δικές μου! Δεν μπορείς να μου τις πάρεις!" παραπονέθηκε. "Κοίτα ποιά μιλάει. " είπα ειρωνικά. "Ποιό είναι το πρόβλημα σου μαζί μου;" με ρώτησε βουρκωμένη. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την ευκολία που είχε στο κλάμα. Την πλησίασα με σταυρωμένα τα χέρια. "Αν καθόμουν να σου εξηγήσω το πρόβλημα μου θα χάναμε την προπόνηση και την υπόλοιπη μέρα. Γι αυτό αν θες έλα να κάνουμε προπόνηση ή φύγε." είπα έντονα. Η Addison έβαλε τα κλάματα και έφυγε. Χαμογέλασα με κακία. "Ελάτε κορίτσια! Έχουμε δουλειά να κάνουμε." είπα. Η ώρα πέρασε γρήγορα και φτάσαμε στο τέλος της προπόνησης.
Αφού τελείωσα το ντουζ άλλαξα γρήγορα ρούχα και βγήκα από τα αποδυτήρια. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που βρισκόταν πάνω από τους μαρμάρινους νιπτήρες. "Γειά." είπε η Molly. Σήκωσα απότομα το κεφάλι μου και την κοίταξα από τον καθρέφτη. Είχε ακόμα πιασμένα σε κότσο τα μαλλιά της και αυτό με έκανε να μυρίζω με μεγαλύτερη ευκολία το αίμα που έρεε στις φλέβες του λαιμού της. Ήταν ένας πειρασμός! Από την μία ήξερα ότι δεν έπρεπε να πιω το αίμα της γιατί δεν ήταν σωστό αλλά από την άλλη όσο το μύριζα τόσο περισσότερο ήθελα να το δοκιμάσω. Η Molly πλησίασε και αυτό έκανε την μυρωδιά ακόμη πιο έντονη. Πλέον άκουγα τους παλμούς της. Η δίψα μου μεγάλωνε και η ανάσα μου άρχισε να γίνεται πιο βαριά. "Τι έπαθαν τα μάτια σου; Θες να φωνάξω κάποιον για βοήθεια;" ρώτησε ελαφρώς φοβισμένη. Όσο κι αν ήθελα να την φάω έπρεπε να αντισταθώ. Γύρισα απότομα προς το μέρος της και την κοίταξα στα μάτια. "Άκουσε με! Θέλω να βγεις από εδώ και να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς!" είπα ψυχαναγκάζοντας την. Η Molly βγήκε τρέχοντας από το μπάνιο. Έσφιξα τα χέρια μου σε μπουνιές, έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ξεχάσω αυτήν την γλυκιά μυρωδιά του αίματος που ήθελε να με τοποθετήσει σε ένα κελί αιώνιας ενοχής. Αλλά δεν μπορούσα. Κάθε όργανο του σώματος μου με παρακοινούσε να τρέξω από πίσω της και όποια απόπειρα να αντισταθώ ήταν ανώφελη! Άνοιξα τα μάτια μου και έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα. Στάθηκα στον κεντρικό διάδρομο του σχολείου. Αμέσως η Molly έφτασε και σταμάτησε. Την κοίταξα και ένιωσα τα μάτια μου να παίρνουν ξανά αυτή την μορφή με το κόκκινο χρώμα και τις φλέβες. "Τι κάνεις; Είπες να τρέξω!" είπε με τρόμο. "Το ξέρω. Αλλά άλλαξα γνώμη." γρύλισα με κακία. Την κόλλησα στα ντουλαπάκια και δάγκωσα τον λαιμό της. Το αίμα της ήταν υπέροχο και εθιστικό. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν ήθελα να σταματήσω παρόλο που ήξερα ότι θα την σκότωνα αν συνέχιζα. Όμως δεν με ένοιαζε. Ήθελα να πιω το αίμα της και τίποτα παραπάνω. Η Molly άρχιζε να χάνει τις αισθήσεις της. Αυτό σήμαινε ότι είχα πιει σχεδόν όλο της το αίμα. Τότε κάτι με τράβηξε απότομα και με έσπρωξε προς τα απέναντι ντουλαπακια. Είδα τον Stefan που με κοιτούσε. Του γρύλισα και έτρεξα πίσω στην Molly αλλά με σταμάτησε. "Ηρέμισε. Ξέρω πόσο έντονη είναι η δίψα σου αλλά μόλις την σκοτώσεις οι ενοχιές σου θα είναι ακόμη πιο έντονες." είπε σοβαρά. Έκλεισα τα μάτια μου και ανέκτησα ξανά τον έλεγχο του εαυτού μου. Κοιταξα την Molly. "Τι έκανα; Ήταν ένα αθώο κορίτσι και εγώ......" είπα τρομαγμένη. "Το ξέρω. Γι αυτό πρέπει να μάθεις να το ελέγχεις πριν σε καταβάλει και γίνεις θερίστρια.". "Θερίστρια;" ρώτησα απορημένη. "Σημαίνει ότι μπορείς να τρέφεσαι ανεξέλεγκτα χωρίς να σε νοιάζει ο πληθυσμός που μπορείς να καταστρέψεις." είπε. "Και πως το ξέρεις τόσο καλά αυτό;". "Το ξέρω επειδή και εγώ είμαι θεριστής. Εγώ δημιούργησα αυτήν την ορολογία. Έχω καταστρέψει ολόκληρες πόλεις εξαιτίας της δίψας μου. Τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα ήταν ευχάριστα αλλά μετά οι ενοχές ήταν τόσες πολλές που για αρκετό καιρό είχα εγκαταλείψει τα συναισθήματα μου. Την ανθρωπιά μου. Όμως ήρθε μια φίλη και μου έδειξε ότι μπορώ να τραφώ με άλλον τρόπο. Έτσι βρήκα ξανά την ανθρωπιά μου και τρέφομαι πλέον με ζώα και σακούλες αίματος.". Η ιστορία του ήταν τρομακτική. Αυτό που με τρομαζε πιο πολύ ήταν ότι δεν ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν! Δεν ήθελα να γίνω θερίστρια! "Και πως θα το ελέγξω;" ρώτησα. "Θα σε βοηθήσω. Μην ανησυχείς." είπε με μια ήρεμη φωνή. Όμως δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Κοιτούσα την Molly. Το κορίτσι που προσπάθησα να σκοτώσω. Μετά σκέφτηκα αυτό το κορίτσι που είχα σκοτώσει στην σπηλιά. Άκουγα κάποιες φωνές στο κεφάλι μου. Ήταν οι ενοχές μου. Έλεγαν ότι εγώ έφταιγα γι αυτό,
Ότι είμαι δολοφόνος. Ότι θα σκοτώσω ξανά και θα μου αρέσει! Ένιωσα τα χέρια μου να ιδρώνουν και να παγώνουν ταυτόχρονα! "Alison." είπε ο Stefan. Τον κοίταξα τρομαγμένη. "Χαλάρωσε." είπε και με αγκάλιασε. Ένιωσα την ανάγκη να τον αγκαλιάσω πιο σφιχτά και αυτό έκανα. "Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσες έντονες ενοχές!" είπα. "Το ξέρω. Από την στιγμή που έγινες βαμπίρ ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα σου μεγιστοποιήθηκαν.". "Stefan οι ενοχές είναι φρικτές! Δεν τις αντέχω!". "Το ξέρω. Όμως δεν πρέπει να εγκαταλείψεις τα συναισθήματα σου. Ποτέ δεν πρέπει να το κάνεις αυτό!" είπε τονίζοντας πιο πολύ αυτήν την πρόταση. Έφυγα από την αγκαλιά του και κοίταξα την Molly. "Πήγαινε κοντά της και θεράπευσε την." ψυθήρισε στο αυτί μου. "Δεν μπορώ! Αν την πλησιάσω θα μυρίσω έντονα το αίμα της και θα την δαγκώσω ξανά!" είπα φοβισμένη. "Θες να το ελέγξεις σωστά;" ρώτησε. Του έγνεψα καταφατικά. "Ώραία τότε πήγαινε κοντά της και θεράπευσε την. Σκέψου ότι πρέπει να αντισταθείς όσο κι αν θέλεις να την δαγκώσεις.". "Ναι...." είπα σκεπτική. Πλησίασα διστακτικά την Molly. Την κοίταξα. Είδα τον λαιμό της που ήταν γεμάτος με αίμα. 'Δεν πρέπει να την φάω όσο κι αν θέλω!' είπα στον εαυτό μου. Άκουσα τον χτύπο της καρδιάς της και αυτό με έκανε να θέλω ακόμη περισσότερο το αίμα της. Ο Stefan με πλησίασε. "Συγκεντρώσου Alison." είπε ήρεμα. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Δάγκωσα το δεξί μου χέρι και το έβαλα στο στόμα της Molly. Ανταποκρίθηκε γρήγορα και άρχισε να πίνει. Αμέσως το δάγκωμα στον λαιμό της εξαφανήστηκε. Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε με τρόμο. "Τι μου έκανες;" ρώτησε τρομαγμένη. "Ηρέμισε. Ολα είναι καλά τώρα. Δεν θα θυμάσαι τίποτα από αυτά που συνέβησαν. Το μόνο που θα θυμάσαι είναι ότι μείναμε λίγο παραπάνω στο σχολείο για την προπόνηση." είπα ψυχαναγκάζοντας την. Η Molly σηκώθηκε. "Θα τα πούμε αύριο Alison." είπε χαρούμενη και έφυγε. "Βλέπω έμαθες να ψυχαναγκάζεις." είπε. "Ναι. Είναι εύκολο. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι πιστέψεις αυτά που λες." απάντησα. Βγήκαμε έξω από το σχολείο και προχωρήσαμε προς το κάστρο. "Πως έγινες βαμπίρ;" ρώτησα τον Stefan. "Με άλλαξε μια κοπέλα που νόμιζα ότι αγαπούσε εμένα και τον αδελφό μου αλλά το μόνο που ήθελε ήταν να μας είχει σαν παιχνιδάκια της." είπε σοβαρά. "Ουου! Άσχημο!" είπα ξαφνιασμένη αλλά και με εναν ειρωνικό τόνο. "Πότε έγιναν όλα αυτά;" ρώτησα. "Πολύ παλιά. Συγκεκριμένα το 1864. Αλλά πες μου. Εσύ ήσουν μάγισσα. Πως έγινες βαμπίρ;". "Είναι μεγάλη ιστορία. Το αίμα του Elijah με άλλαξε. Με είχε θεραπεύσει όταν μου είχε επιτεθεί ο Mikle." απάντησα. "Ο Mikle είναι ζωντανός; Πως;" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Εγώ τον έφερα πίσω. Ήταν ένα ατύχημα. Με υπνώτισε και όταν τον έφερα πίσω στην ζωή με ευχαρίστησε με τον καλύτερο τρόπο. Μαχαιρώνοντας με! Έτσι ο Elijah μου έδωσε το αίμα του. Μετά ο Klaus άρχισε να με κυνηγάει και εγώ κατέληξα στον πάτο μιας λίμνης ανίκανη να σωθώ." είπα με σοβαρό τόνο στην φωνή μου. Ο Stefan δεν μπορούσε να πει κάτι. Είχε σοκαριστεί. "Και εγώ που νόμιζα ότι δούλευες για τον Klaus. Αλλά από ότι φαίνεται δουλεύεις για τον Mikle που σημαίνει ότι θες να προδώσεις τον Klaus." είπε πονηρά ο Damon. "Damon. Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε ο Stefan. "Ηρέμισε αδελφέ. Δεν θα φάω κανέναν. Απλώς πάω να βρω την Mayra." είπε με έναν ήρεμο και πονηρό τόνο. "Ωραία! Πήγαινε βρες την!" είπα ενοχλημένη και θυμωμένη. Με εκνεύριζε το υφάκι και ο δήθεν πονηρός του τόνος σε ότι έλεγε. "Δεν με συμπαθεί." είπε σηκώνοντας ειρωνικά τα φρύδια του. "Ναι δεν σε συμπαθώ. Τώρα αν μου επιτρέπεις πρέπει να φύγω. Έχω κάποιες δουλειές να κάνω. Τα λέμε μετά Stefan." είπα και προχώρησα. Με σταμάτησε ο Damon. "Δεν έχεις να πας πουθενά κυρία μυστικοπαθή." είπε πονηρά. "Πρέπει αλήθεια να κάνω ένα ξόρκι για να σε αναγκάσω να φύγεις από μπροστά μου;" ρώτησα ειρωνικά και σταύρωσα τα χέρια μου. "Άφησε την να φύγει Damon." τον πρόσταξε ο Stefan. "Όπως θέλεις αδελφέ." είπε με ένα εκνευρισμένο χαμόγελο και έκανε ένα βήμα αριστερά. "Δεν τελειώσαμε εμείς οι δύο." είπε. "Κι όμως τελειώσαμε." του απάντησα θυμωμένα και έφυγα.

Έφτασα στο κάστρο. Μπήκα μέσα. Είδα τον Elijah που ερχόταν προς το μέρος μου. Ένα χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό μου. "Γειά." είπα και τον φίλησα. Τον κοίταξα. "Τι συμβαίνει; Δείχνεις ανήσυχος." είπα προσπαθώντας να καταλάβω την ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπο του. "Ανησυχώ για σένα. Σε μεταμόρφωσα σε βαμπίρ και δεν έπρεπε να συμβεί αυτό." είπε ανήσυχος. Όσο κι αν πίστευα το ίδιο δεν έπρεπε να του το δείξω. Έπιασα το χέρι του. "Είμαι καλά. Το ελέγχω αλήθεια." είπα και χαμογέλασα. "Δεν έπρεπε να σου είχα δώσει το αίμα μου. Δεν θέλω να το ζεις αυτό. Δεν σου αξίζει." είπε. "Elijah αν δεν μου είχες δώσει το αίμα σου θα ήμουν νεκρή τώρα. Μου έσωσες την ζωή. Μην ανησυχείς για τον έλεγχο. Θα τα καταφέρω." είπα χαμογελαστή και τον φίλησα. Για πρώτη φορά ένιωθα ενοχές που έλεγα ψέματα. Δεν μου άρεσε. Αλλά από την άλλη δεν ήθελα να καταλάβει ότι δεν είχα κανέναν έλεγχο με το αίμα. "Μου υπόσχεσαι ότι είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος. Του χάιδεψα γλυκά το πρόσωπο. "Ναι είμαι καλά." απάντησα χαμογελαστή. Οι ενοχές μου μεγάλωσαν όταν είπα αυτό το ψέμα. Αλλά παρέμεινα ψύχρεμη και τον φίλησα ξανά. "Πρέπει να πάω να διαβάσω. Θα τα πούμε αργότερα." είπα με μια γλυκιά φωνή και προχώρησα.
Πήγα στην βιβλιοθήκη του κάστρου και κάθισα σε μια καρέκλα. Άνοιξα την τσάντα μου και πρόσεξα το μαύρο βιβλίο με το αστέρι πεντάλφα που είχα κλέψει από την Jolene. Το κοίταξα για λίγο και μετά πήρα το βιβλίο της βιολογίας της β' λυκείου και το άνοιξα. Διάβασα για τα κύτταρα, τους ιστούς, τα λευκά και τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Όσο κι αν προσπαθούσα να συγκεντρώσω το μυαλό μου δεν μπορούσα. Σκεφτόμουν συνέχεια τα ψέματα που είπα στον Elijah και την Molly. Έκλεισα το βιβλίο και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Ύστερα κοίταξα το μαύρο βιβλίο που βρισκόταν στην τσάντα. Είχα μεγάλη περιέργεια για το περιεχόμενο του. Το έβγαλα από την τσάντα μου και το άνοιξα στην πρώτη σελίδα. Είχε διάφορα ξόρκια σκοτεινής και φωτεινής μαγείας. Γύρισα μερικές σελίδες όπου είδα κάτι που με ξάφνιασε. Είδα αυτά τα ανθρωπάκια που ήταν ζωγραφισμένα σε κύκλο και ένα ήταν στην μέση. Αυτό έδινε δύναμη στα άλλα. Ήμουν σίγουρη. Αυτή η εικόνα ήταν ακριβώς ίδια με την τοιχογραφία που είχα δει στο υπόγειο αυτού του αρχαίου ναού! Ήτα μια πολύ παράξενη σύμπτωση. Κάθε ανθρωπάκι της εικόνας είχε μια γραμμή που οδηγούσε σε ενα βέλος και εκει έγραφε έναν ορισμό για το καθένα. Το ανθρωπάκι που βρισκόταν πάνω ήταν το πνεύμα. Αριστερά υπήρχε ο αέρας. Δεξιά το νερό. Κάτω αριστερά η γη και κάτω δεξιά η φωτιά. Το ανθρωπάκι στην μέση είχε όλα τα στοιχεία πάνω του που ήταν απεικονισμένα ως φωτεινή και σκοτεινή φλόγα. Ήταν αυτό που έδινε ισορροπία στο σύμπαν. Αυτό που κρατούσε αυτά τα πέντε στοιχεία σε ισορροπία. Η επόμενη σελίδα είχε έναν τίτλο που μου κέντρισε ακόμη περισσότερο την περιέργεια. Έγραφε: 'Αιρετηκοί και κυνηγοί'. Μόνο αυτό. Η υπόλοιπη σελίδα ήταν σκισμένη. Σαν κάποιος να ήθελε να σβήσει αυτό το κεφάλαιο για κάποιο λόγο. Άκουσα την πόρτα της βιβλιοθήκης να κλείνει. Έβαλα γρήγορα στην τσάντα μου το βιβλίο και άνοιξα ξανά το βιβλίο της βιολογίας." 'Το κυτταρικό τοίχωμα.' Μα τι ενδιαφέρον!" είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο ο Klaus. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε κοντά μου. Ακούμπησα το βιβλίο στο τραπέζι και τον κοίταξα. "Ακουσα ότι έγινες αρχηγός στις μαζορέτες." είπε σοβαρά αλλα και ειρωνικά. Γέλασα λίγο. "Ναι. Να φανταστώ ότι στα είπε όλα η Addison." είπα. "Ναι όντως. Ήρθε κλαίγοντας και είπε πως δεν της δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία και αναρωτιέται γιατί την μισείς τόσο πολύ. Όσο κι αν με ενοχλούσε η παρουσία της την ρώτησα τι έγινε και μου τα είπε όλα. Αναγκάστηκα να την αγκαλιάσω!" είπε τονίζοντας με λίγο εκνευρισμό την τελευταία πρόταση. Έκανα έναν μομφασμό. "Φαντάζομαι πόσο δύσκολο σου ήταν. Σε λυπάμαι." είπα κοροϊδευτικά. Ο Klaus γέλασε. "Ποτέ δεν μου είπες γιατί την μισείς τόσο πολύ.". "Έχω τους λόγους μου." είπα σοβαρά. Δεν ήθελα να του πω την αλήθεια. "Μπορείς να με εμπιστευτείς. Δεν θα μιλήσω." είπε ήρεμα πιάνοντας το χέρι μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να τον εμπιστευτώ όμως σκέφτηκα να κάνω μια απόπειρα. "Εντάξει. Πιστεύω ότι η Addison ευθύνεται για τον θάνατο της μητέρας μου. Όταν ο Alfred είχε πάει να δει την μητέρα μου η Addison τον περίμενε εκεί και τον υπνώτισε. Εκείνος δεν κατάλαβε ποιά ήταν αλλά εγώ πιστεύω πως ήταν η Addison. Επίσης είχε βοηθήσει μια εχθρό μου να γίνει η πρώτη 'Α' και να με κυνηγήσει. Οπότε αν κάποιος έχει κάθε λόγο να την μισεί αυτή είμαι εγώ!" είπα με μίσος στην φωνή μου. Όσο τα έλεγα όλα αυτά ερχόντουσαν στο μυαλό μου όλες αυτές οι στιγμές. Ένιωθα μίσος αλλα και λύπη. Όμως το μίσος μου γι αυτήν ξεπερνούσε οποιοδήποτε συναίσθημα. Ο Klaus πηρε απότομα το χέρι του μακριά από το δικό μου. "Το χέρι σου! Καίει σαν λάβα!" είπε ξαφνιασμένος. Δεν τον κοίταξα. Οι σκέψεις με την Addison συνέχιζαν να γυρίζουν στο κεφάλι μου ώσπου ξαφνικά η βιβλιοθήκη άρχισε να τυλίγεται στις φλόγες. "Alison! Σταμάτα! " είπε δυνατά ο Klaus. Δεν τον άκουσα. Κοιτούσα επίμονα τον τοίχο. Εκεί ανάμεσα στις φλόγες είχε εμφανιστεί το πρόσωπο της Addison που με κοιτούσε με ένα κακιασμένο χαμόγελο. Αυτό με εκνεύριζε. Ήθελα να κάψω αυτό το πρόσωπο για πάντα! Ο Klaus μου έπιασε τον ώμο και με ταρακούνησε λίγο. Οι φλόγες εξαφανήστηκαν το ίδιο και το πρόσωπο της Addison. "Τι έπαθες;" ρώτησε. "Δεν ξέρω!" είπα φρικαρισμένη. "Πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τα συναισθήματα σου αλλιώς θα καταστρέψεις τα πάντα! Το ίδιο συνέβαινε και στην Raven αλλά το έλεγξε." είπε ήρεμα ο Klaus. "Ναι. Έχεις δίκιο...." είπα διστακτικά και έφυγα.

Πήγα στο δωμάτιο μου. Η ώρα ήταν περασμένες οχτώ. Έπρεπε να ετοιμαστώ. Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και ξεκίνησα να βάφομαι. Μετά έβγαλα την πρέσα για τα μαλλιά μου και έκανα μπούκλες.
Πήγα προς την ντουλάπα μου και την άνοιξα. Κοίταξα τα ρούχα μου. Βρήκα ένα μαύρο τριραντάκι φόρεμα με ντεκολτέ σε γραμμή Α που έφτανε μέχρι λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Το πήρα και το άπλωσα στο κρεβάτι. Ύστερα πήρα ένα μαύρο διχτυωτό καλσόν από το συρτάρι και τα μαύρα μποτίνια με το τακούνι από την παπουτσοθήκη. Φόρεσα το καλσόν, το φόρεμα και τα μποτίνια. Πήγα κοντά στην τουαλέτα, πήρα ένα ασημένιο κολιέ με ένα πετράδι στην μέση και το φόρεσα. Άνοιξα το συρτάρι της τουαλέτας, πήρα το κόκκινο κραγιόν και το έβαλα στα χείλη μου. Πήγα ξανά προς την ντουλάπα, πήρα μια μαύρη ζακέτα και την μαύρη μικρή τσαντίλα μου.

   Κατέβηκα τις σκάλες και βγήκα έξω από την έπαυλη. Η ώρα ήταν εννιά ακριβώς. Ο Edward με περίμενε μαζί με το μαύρο Audi. Ήταν πολύ όμορφος. Φορούσε ένα γκρι με μανίκια πουκάμισο τριών τετάρτων, μαύρο παντελόνι και μαύρα παπούτσια. Στο αριστερό του χέρι φορούσε ένα μαύρο ρολόι με λίγο ασημί και στο δεξί του φορούσε το δαχτυλίδι του με την πράσινη πέτρα. Τον πλησίασα. Πρόσεξα ότι με χάζευε. "Γειά." είπα. "Είσαι πανέμορφη!" αναφώνησε εντυπωσιασμένος. Χαμογέλασα. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και μπήκα μέσα. Πήγε από την άλλη πλευρά και μπήκε στο αμάξι. Εβαλε μπρος την μηχανή. Αμέσως το αυτοκίνητο άρχισε να τρέχει με υπερβολική ταχύτητα αλλά αυτό δεν με ενοχλούσε πλέον. Τώρα καταλάβαινα γιατί οδηγούσε σαν μανιακός. Αυτή η ταχύτητα ήταν φυσιολογική γι αυτόν και για μένα πλέον. "Πως πέρασες την μέρα σου;" με ρώτησε. "Α ξέρεις! Με βαρετά συνηθισμένα πράγματα! Παραλίγο να σκοτώσω μια κοπέλα ,να εγκαταλείψω τα συναισθήματα μου και να κάψω μια βιβλιοθήκη! Τίποτα παράξενο." είπα σαρκαστικά. Ο Edward γελασε. "Εσύ;" ρώτησα. "Και εγώ δεν έκανα κάτι συνηθισμένο. Πήγα στο σχολείο, είδα μια κοπέλα που μου έφτιαξε την διάθεση και τώρα πάω γα λίγη διασκέδαση μαζί της." είπε και με κοίταξε. Φαινόταν ξεκάθαρα πως προσπαθούσε να με φλερτάρει. Όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ είχε αρχίσει να μου αρέσει ο τρόπος που το έκανε. "Πες μου κάτι για σένα." είπα. "Σαν τι;" ρώτησε. "Δεν ξέρω! Πες μου για την ζωή σου. Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια που ήσουν μόνος σου;" είπα με περιέργεια στην φωνή μου. Χαμογέλασε με αυτό το στραβό γοητευτικό χαμόγελο του. "Περιπλανιόμουν από μέρος σε μέρος και γνώρισα πολιτισμούς. Όμως δεν έμεινα πολύ καιρό γιατί δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να μείνω." είπε ήρεμα. "Και πόσο καιρό σκοπεύεις να μείνεις εδώ;" ρώτησα ελπίζοντας ότι θα μείνει κι άλλο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ήθελα να φύγει. "Αν υπάρχει σοβαρός λόγος θα μείνω για πολύ καιρό." απάντησε. "Και υπάρχει;" ρώτησα. Με κοίταξε. "Ίσως και να υπάρχει." είπε και μου χαμογέλασε. Του ανταπόδωσα το χαμόγελο καθώς επεξεργαζόμουν την τελευταία πρόταση και το χαμόγελο του. 'Αποκλείεται!....Ο Edward με γουστάρει....' σκέφτηκα. Όμως δεν ήμουν σίγουρη. Έπρεπε να βρω κι άλλα σημάδια για να σιγουρευτώ.

O Edward πάρκαρε σε ένα πάρκινγκ έξω από μια βίλα. Βγήκαμε από το αμάξι και ο Edward ήρθε δίπλα μου. "Νόμιζα πως είπες ότι θα πάμε για κυνήγι." είπα μπερδεμένη. "Ναι το είπα άλλα τι είναι καλύτερο για ένα βαμπίρ από ένα πάρτι γεμάτο με ανθρώπους;" είπε πονηρά. Προχωρήσαμε προς την είσοδο. Πήγα να μπω μέσα στο σπίτι αλλά δεν μπόρεσα. "Πρέπει να μας προκαλέσουν μέσα." είπε ο Edward. "Σωστά! Το ξέχασα." απάντησα. Τότε ήρθε ένα αγόρι μετρίου ύψους με καστανόξανθα μαλλιά. "Γειά παιδιά! Δεν ξέρω ποιοι είστε αλλά ελάτε μέσα." είπε χαμογελαστός. Φαινόταν μεθυσμένος. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι. Η μουσική ήταν αρκετά δυνατή και αυτό με παρακάνουσε να χορέψω. Ήθελα να διασκεδάσω και να ξεχάσω ότι με προβλημάτιζε. Ο Edward έφερε δύο ποτήρια με ουίσκι και ήπιαμε. Αρχίσαμε να χορεύουμε ώσπου ήρθε από πίσω μου. "Κοίταξε τους προσεκτικά.....Τώρα σκέψου το επόμενο άτομο που θα δαγκώσεις....Φτιάξε την εικόνα στο μυαλό σου." ψυθήρισε στο αυτί μου αρθρώνοντας κάθε του λέξη. Κοίταξα τριγύρω. Παρατήρησα έναν σγουρομάλλη που χόρευε μόνος του. "Αυτόν." είπα καθώς τον κοιτούσα επίμονα. "Ωραία. Ξέρεις τι να κάνεις. Κάντο." είπε και εξαφανήστηκε. Κοίταξα πίσω μου αλλά δεν ήταν πουθενά. Πλησίασα τον σγουρομαλλή, στραβοπάτησα επίτηδες και έπεσα πάνω του. "Με συγχωρείς." είπα και του χαμογέλασα πονηρά. Άνοιξα μια πόρτα και μπήκα σε μια κρεβατοκάμαρα. Ο σγουρομάλλης με ακολούθησε και ο Edward κλείδωσε την πόρτα μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο. "Μην φωνάξεις!" πρόσταξα το αγόρι ψυχαναγκάζοντας τον. Εμφανίστηκαν οι κινόδοντες στην άνω γνάθο των δοντιών μου και τον δάγκωσα στον λαιμό. Είχα κατλάβει γιατί μου άρεσε τόσο πολύ το αίμα. Ήταν διαφορετικό από σώμα σε σώμα και αυτό με έκανε να θέλω να δοκιμάσω περισσότερα είδη. Συνέχιζα να πίνω το αίμα του αγοριού. "Alison." είπε ο Edward με μια φωνή που υποδήλωνε ότι έπρεπε να σταματήσω πριν χάσω τον έλενχο. Δεν μου ήταν εύκολο αλλά σταμάτησα να πίνω. Ο Edward πήρε το αγόρι και ήπιε και αυτός λίγο από το αίμα του. Ύστερα του έδωσε λίγο από το δικό. "Φύγε από εδώ και δεν θα θυμάσαι τίποτα από αυτά που έγιναν." είπε ψυχαναγκάζοντας τον. Το αγόρι έφυγε από το δωμάτιο. "Πως σου φάνηκε αυτός ο τρόπος;" ρώτησε γεμάτος περιέργεια. "Ήταν υπέροχος και χάρις εσένα το έλεγξα." είπα χαμογελώντας του. Με πλησίασε ακόμη περισσότερο μέχρι που υπήρχε ένα πολύ μικρό κενό ανάμεσα στα σώματα μας. "Πριν που έλεγα ότι ίσως να έχω κάποιον λόγο για να μείνω το εννοούσα. Υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος που με κρατάει εδώ και αυτός βρίσκεται μπροστά μου." είπε με έναν σιγανό και γλυκό τόνο. Χαΐδεψε απαλά το πρόσωπο μου και κοιταχτήκαμε στα μάτια. Είδα τον έρωτα στα μάτια του. Ήταν αληθινός! Πλησίασε περισσότερο το κεφάλι του στο δικό μου ώσπου μπορούσα να ακούσω την ανάσα του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή χωρίς να ξέρω γιατί. "Edward." ψυθήρισα. "Το ξέρω. Δεν είναι σωστό." ψυθήρισε. Έγυρε ελάχιστα το κεφάλι του ώσπου τα ζεστά του χείλη ακούμπησαν τα δικά μου. Έκλεισα αυθόρμητα τα μάτια μου. Λάτρευα το φιλί του. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό και υπέροχο. Τα χείλη μας απομακρύνθηκαν και άνοιξα απαλά τα μάτια μου. Του χαμογέλασα γλυκά. Τότε συνηδητοποίησα τι είχε γίνει. 'Φίλησα κάποιον άλλο ενώ είμαι ερωτευμένη με τον Elijah!' σκέφτηκα και ταράχτηκα. "Δεν είναι σωστό.....δεν πρέπει!" είπα ταραγμένη. Βγήκα έξω από το δωμάτιο και έξω από το σπίτι. Πήγα προς τον δρόμο και τότε είδα μπροστά μου τον Elijah. "Alison." είπε με σοβαρό βλέμμα. "Alison!" άκουσα την φωνή του Edward καθώς ερχόταν με αστραπιαία ταχύτητα. Έφτασε στο σημείο που βρισκόμουν. Κοίταξα τον Elijah που ήταν αριστερά μου και τον Edward που ήταν δεξιά μου. Και εγώ ήμουν στην μέση. Κάτι μου έλεγε πως αυτό θα συνέβαινε ξανά.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤