Mystic Falls. 12 Απριλίου 1864

Μια άμαξα με δύο άλογα σταμάτησε έξω από μια τεράστια κάτασπρη έπαυλη με έναν όμορφο κήπο. Ο Damon και ο Stefan πλησίον την άμαξα. Μια νέα κοπέλα βγήκε έξω. Φορούσε άσπρη τουαλέτα με μακριά άσπρα μανίκια με λίγη δαντέλα στην άκρη τους. Τα κόκκινα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και οι μπροστινές τούφες της ήταν πιασμένες σε πλεξούδες που έκλειναν σε ένα στεφάνι. Στον λαιμό της φορούσε ένα όμορφο κολιέ με ένα σμαραγδί πετράδι που ταιριαζε με τα σμαραγδί μάτια της. Στον μέσο του αριστερού της χεριού φορούσε ένα όμορφο δαχτυλίδι με ένα άσπρο πετράδι. Ήταν η Liana. Ο οδηγός της άμαξας πήρε την άσπρη βαλίτσα της. Ο Stefan την πλησίασε. Του χαμογέλασε γοητευμένη. Επιασε το δεξί της χέρι και το φίλησε. "Δεσποινίς Dilaurentis. Χαίρομαι που σας γνωρίζω." είπε με ένα χαμόγελο. "Σε παρακαλώ. Λέγε με Kathleen." απάντησε γοητευμένη από την ευγένεια του. Ο Stefan άφησε το χέρι της. Εκείνη πλησίασε τον Damon. "Εσύ πρέπει να είσαι ο Damon." είπε με ένα χαμόγελο. "Εμ ναι! Χαίρομαι που σε γνωρίζω...." είπε ευγενικά. Ο πατέρας του, ένας ψηλός άντρας με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια που βρισκόταν πιο πέρα του έκανε νόημα με τα μάτια του να της φιλήσει το χέρι. Ο Damon ακολούθησε τις οδηγίες του πατέρα του και φίλησε το αριστερό χέρι της Liana. Εκείνη του χαμογέλασε γλυκά. "Κάτι μου λέει πως θα γίνουμε πολύ καλοί φίλοι Damon." είπε με ένα ευγενικό αλλά και πονηρό χαμόγελο.

Αφού τακτοποίησε τα πράγματα της, έκανε βόλτες στον κήπο του σπιτιού μαζί με τα δύο αδέλφια. Άκουγαν με τρομερό ενθουσιασμό και προσήλωση όσα τους έλεγε η Liana. "Από που είσαι;" ρώτησε περίεργος ο Stefan. "Απο ένα μέρος που βρίσκεται αρκετά μακριά από εδώ. Δεν έχετε πάει." είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. Της χαμογέλασαν και οι δύο. Έκρυβε ένα μυστήριο τους αρεσε πολύ. "Πόσο χρόνων είσαι;" ρώτησε χαμογελαστός ο Damon. Εκείνη τον πλησίασε και του χάιδεψε απαλά το πιγούνι. "Πρόσεχε Damon. Ποτέ δεν πρέπει να ρωτάς μια κυρία την ηλικία της." απάντησε μυστηριώδης. Εκείνος γελασε λιγάκι. Η Liana πήρε μια καφέ μπάλα στα χέρια της. "Φτάνει με τις ερωτήσεις τώρα. Ας παίξουμε λίγο." είπε με αυτό το μυστηριώδες χαμόγελο που μάγευε και τους δυο. "Λοιπόν! Όποιος πιάσει πρώτος την μπάλα, θα περάσει μαζί μου το αποψινό βράδυ." είπε. Ο Stefan και ο Damon κοιτάχτηκαν στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Η Liama πέταξε μακριά την μπάλα. Τα αδέλφια έτρεξαν αμέσως σαν σκυλιά για να την πιάσουν. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό της. Ήξερε πως θα ήταν εύκολο να τους χειραγωγήσει και χαιρόταν γι αυτό....

Σήμερα..

Οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν τον αριθμό τέσσερα. Δεν είχα κλείσει ούτε λεπτό τα μάτια μου μετά την απρόσμενη επίσκεψη του τρομακτικού άντρα. Μόλις έθαψα την Molly στην πίσω αυλή του σπιτιού, πήγα στο σαλόνι και κάθισα στον άσπρο αναπαυτικό καναπέ. Σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να τον σταματήσω. Δεν καταλάβαινα ακόμη γιατί έπρεπε να με σκοτώσει! 'Τι έκανα λάθος; Κανονικά έπρεπε να είχα μιλήσει όμως δεν το έκανα!' σκέφτηκα. Όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον ακόμη κι αν φοβόμουν. Αλλά δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Έβλεπα την μορφή του μπροστά μου! Φανταζόμουν ξανά και ξανά την απαίσια νύχτα που με βίασε και αυτό με πλημμύριζε με τρόμο και ανασφάλειες! Ακούστηκαν κάποια βήματα προς το μέρος μου. Πετάχτηκα σαν ελατήριο από τον καναπέ και κοίταξα τρομαγμένη το μέρος από το οποίο ερχόντουσαν τα βήματα. "Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" ρώτησε παραξενευμένος ο Klaus. "Δεν είχα ύπνο. Εσύ;" ρώτησα. "Έπρεπε να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές." απάντησε σοβαρά. Με πλησίασε. Πήρε το μπουκάλι με το ουίσκι που βρισκόταν στο τραπεζάκι και έβαλε λίγο σε ένα ποτήρι. Ήπιε. Εγώ κοίταξα το κενό προσπαθώντας να κρύψω τον τρόμο που ξεχείλιζε από το βλέμμα μου. Αλλά οι προσπάθειες μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ο Klaus με είχε καταλάβει. Παρατήρησε το βλέμμα μου και τις νευρικές κινήσεις των χεριών μου πιυ μπλεκόντουσαν μεταξύ τους. "Φοβάσαι...γιατί;" ρώτησε παραξενευμένος. Πήρα μαι κόφτη αναπνοή. "Η κατάρα είναι....δημιουργεί απαίσιες ψευδαισθήσεις!" είπα κρύβοντας την αλήθεια. Ήξερα όμως πως δεν με είχε πιστέψει. "Ακομη κι αν είναι έτσι ξέρεις πως είναι ψέμα όλο αυτό....πες μου την αλήθεια αν δεν θες να σε ψυχαναγκάσω." είπε σχεδόν απαιτητικά αλλά και με έναν τόνο έννοιας στην φωνή του. Ήθελα να του πω όμως φοβόμουν πολύ. 'Πες του! Είναι η μόνη σου ευκαιρία!' με παρότρυνε μια νοητή φωνή. Ναι! Έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον επειτέλους. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Θυμάσαι όταν με βασάνιζες τότε που δεν είχα συναισθήματα;" ρώτησα. "Ναι θυμάμαι." απάντησε σοβαρά. "Είχες δει κάτι τότε....κάτι που με στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Όμως στο είχα διαγράψει από το μυαλό γιατί δεν ήθελα να το ξέρεις." συνέχισα. Το βλέμμα του έδειχνε ενδιαφέρον να μάθει το μυστικό μου. Περίμενε να μιλήσω. Είχε καταλάβει πόσο δύσκολο ήταν για μένα να του πω την αλήθεια. ".....Αυτό που είδες ήταν ένας άντρας να....." είπα σταματώντας πριν την λέξη. Δεν μπορούσα να το πω. Ακόμη και έναν χρόνο μετά δεν μπορούσα! Ο φόβος που μου είχε προξενήσει ήταν τεράστιος!
Ο Klaus έπιασε το παγωμένο χέρι μου που έτρεμε. Αισθάνθηκε τον τρόμο μου. "Πες μου. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι." με παρότρυνε καθυσηχαστικά. Έσφιξα τα χέρια μου σε μπουνιές και έφερα στο μυαλό μου αυτήν την φρικτή ανάμνηση. "....Πριν από ένα χρόνο καθώς ήμουν στο δάσος του Riverdale προσπαθώντας να κρυφτώ από την 'Α', εμφανίστηκε ένας άντρας με καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια.....Στην αρχή πίστευα πως ήταν μεθυσμένος με όσα μου έλεγε. Όμως όταν με αιχμαλώτισε στην κρύα αγκαλιά του κατάλαβα πως ήθελε να με βλάψει." είπα. Τότε ανακάλεσα στην μνήμη μου την πιο οκνηρή εικόνα από εκείνη την στιγμή. Δάκρυσα. "Προσπάθησα να ξεφύγω, να τον χτυπήσω ή να τον κλωτσίσω αλλά τίποτα! Είχε αρκετή δύναμη στα χέρια του και δεν μπορούσα να του αντισταθώ!......Έβαλε ένα βαμβάκι με υπνωτικό υγρό στο στόμα μου ώστε να λιποθιμίσω......Όταν ξύπνησα δεν ήταν πουθενά. Κι όμως ο τρόμος μου ήταν τεράστιος! Δεν ήξερα τι μου είχε κάνει! Τα ρούχα μου ήταν μισοσκυσμένα και είχα πληγές σε όλο το σώμα μου! Με δυσκολία κατάφερα να βγω από το δάσος. Δεν ήξερα τι να κάνω ή ποιόν να φωνάξω! Φοβόμουν και στην ιδέα πως ίσως να με βρει ξανά.....Και ο φόβος μου βγήκε αληθινός. Πριν λίγες ώρες ήταν εδώ έτοιμος για να με σκοτώσει......!" είπα με δάκρυα στα μάτια. Η έκφραση στο πρόσωπο του Klaus μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο με μια λέξη. Σοκ. Είχε σοκαριστεί με όλα όσα άκουσε. Δεν ήξερε τι να σχολιάσει πρώτα! Υστερα με κοίταξε στα μάτια. "Γιατί δεν μιλούσες τόσο καιρό;" ρώτησε. Τον κοίταξα στα μάτια. "Επειδή φοβόμουν Klaus! Φοβόμουν πως αν μιλούσα θα με έβρισκε ξανά! Και δεν ήθελα να μιλήσω ούτε να θυμηθώ τι μου έκανε!" είπα δυναμόνοντας την ένταση της φωνής μου. "Δεν θα σε βλάψει ξανά! Δεν θα τον αφήσω εγώ! Ομως πρέπει να είχες μιλήσει! Σε βίασε Alison! Πρέπει να τιμωρηθεί!" είπε με ένα καθυσηχαστικό αλλά και θυμωμένο βλέμμα. Είχε δίκιο. Αυτό έπρεπε να είχα κάνει και το ήξερα.. Όμως δεν ήμουν έτοιμη και δεν ήξερα πότε θα ήμουν έτοιμη να μιλήσω...Ακόμη και εκείνη την στιγμή ένιωθα τρόμο που μίλησα σε κάποιον. Ενιωθα πως ήταν ένα λάθος που έπρεπε να διορθώσω. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Ξέρω...αλλά ήμουν τόσο τρομαγμένη και ήθελα να καταπνίξω αυτήν την στιγμή μέσα μου με αποτέλεσμα να μην μιλήσω σε κανέναν!" είπα αναστατωμένη με δάκρυα στα μάτια. Ηξερε τι χρειαζόμουν για να ηρεμίσω. Με αγκάλιασε σφιχτά. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον αριστερό του ώμο και δάκρυσα. Ένιωσα μια ασφάλεια και ηρέμισα λίγο. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. "Συγγνώμη.." ψυθήρισα. Είπα ένα νοητό ξόρκι ώστε να σβήσω από το μυαλό του αυτήν την στιγμή. Είχα μετανιώσει που του μίλησα επειδή φοβόμουν. Έφυγα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα. "Τι έγινε; Γιατί κλαις;" ρώτησε παραξενευμένος. "Σου έλεγα πως δεν αντέχω άλλο με την κατάρα και θέλω να τελειώσει." είπα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου. Το ξόρκι είχε πετύχει ευτυχώς. Με κοίταξε. "Δεν χρειάζεται να κλαις. Θα βρούμε την θεραπεία." απάντησε καθυσηχαστικά. "Το ξέρω. Ευχαριστώ." απάντησα με ένα ήρεμο χαμόγελο. Μου ανταπόδωσε το χαμόγελο και ανέβηκε τις σκάλες που τον οδήγησαν στο δωμάτιο του. Πήρα μια βαθιά ανάσα ανακουφισμένη.

Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει πίσω από τα ψηλά βουνά που οχύρωναν την πόλη. Είχα φύγει νωρίς από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω κανέναν επειδή θα καταλάβαιναν τον φόβο που κρυβόταν μέσα μου. Έκανα βόλτες στην πόλη για να ξεχαστώ. Και τότε είδα την Addison να περπατάει. Φορούσε αθλητικά ρούχα και είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε μια μακριά κοτσίδα. Γύρισα από την αντίθετη πλευρά θέλοντας να την αποφύγω όμως με είδε. Με πλησίασε. "Alison! Τι κάνεις εδώ τόσο νωρίς;" ρώτησε η Addison με μια φιλική αθώα φωνή. "Ηθελα να περπατήσω. Εσύ τι κάνεις τόσο νωρίς;" ρώτησα. "Κάθε πρωί βγαίνω για τρέξιμο. Με βοηθάει να ηρεμίσω και είναι ένας όμορφος τρόπος να ξεκινήσω την μέρα μου." απάντησε με ένα χαμόγελο. Έλεγε αλήθεια. Οι παλμοί τις ήταν αρκετά αυξημένοι. "Α! Ωραία." απάντησα σχεδόν αδιάφορα. Προχώρησα στον δρόμο αλλά με ακολούθησε και εκείνη. "Θα πας αύριο στον χορό;" ρώτησε περίεργη. Την κοίταξα ελάχιστα. "Ναι έτσι λέω. Εσύ;" ρώτησα χωρίς να θέλω να πιάσω συζήτηση μαζί της. "Ναι φυσικά! Όλη η πόλη θα πάει!" είπε ενθουσιασμένη. Προχώρησα πιο γρήγορα. "Alison!" είπε. Σταμάτησα και την κοίταξα. "Αν χρειάζεσαι κάτι....μην διστάσεις να μου ζητήσεις. Ξέρω πως....περνάς δύσκολα τώρα με την κατάρα." είπε με αυτό το καλοσυνάτο αθώο βλέμμα. Της χαμογέλασα ήρεμα. "Ευχαριστώ Addison. Θα τα πούμε μετά." απάντησα. "Εντάξει. Αντίο!" είπε με ένα χαμόγελο και προχώρησε προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμένα.

Έφτασα σε ένα μεγάλο καταπράσινο πάρκο που ήταν σκεπασμένο από αυτόν το άσπρο μανδύα. Παντού είχε δέντρα και γκαζόν. Λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στο χιονισμένο πάρκο. Πλησίασα ένα παγκάκι που βρισκόταν κάτω από ένα δέντρο και κάθισα εκεί. Κοίταξα το τοπίο και αφαιρέθηκα στην γαλήνια εικόνα της φύσης. Όλα ήταν σε τέλεια αρμονία. Ο ουρανός με τα φυτά τα δέντρα και την όμορφη γραφική πόλη. Ο ήχος του κινητού μου διάσπασε αυτήν την ηρεμία. Το έβγαλα από την μαύρη σχολική τσάντα μου και πάτησα το κουμπί 'απάντηση'. "Ναι;" ρώτησα χωρίς να ξέρω τον αριθμό που με καλούσε. "Είσαι πολύ όμορφη μέσα στο χιονισμένο πάρκο. Σαν μοντέλο σε πίνακα ζωγραφικής!" ακούστηκε η σατανική και ειρωνική βραχνή φωνή του άντρα με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια. Σηκώθηκα απότομα. Κοίταξα τριγύρω σαστισμένη. Δεν ήταν πουθενά! "Άδικος κόπος! Δεν θα με βρεις." απάντησε πονηρά. "Τι θέλεις;" ρώτησα όσο πιο απαιτητικά μπορούσα. "Απλά να σου μιλήσω και να σε ρωτήσω κάτι. Πως θα ήθελες να πεθάνεις; Μην μου πεις κάτι εξωπραγματικό. Ήδη έχω ξεφύγει από το πρόγραμμα μου με εσένα!" είπε με κακία. Το θράσος του ήταν απαράδεκτο και εκνευριστικό! Όμως φαινόταν πως ήταν αποφασισμένος να με σκοτώσει και αυτό με τρόμαζε. Αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω να πιστεύει πως θα τα καταφέρει τόσο εύκολα. "Συγγνώμη που σε βγάζω από το 'πρόγραμμα' σου αλλά θα πρέπει να σκεφτείς κάτι πολύ έξυπνο για να με σκοτώσεις και αν κρίνω από τον τρόπο σου δεν νομίζω πως έχεις σκεφτεί κάτι τέτοιο!" απάντησα τσαντισμένα. Ένιωσα περήφανη με τον ευατό μου. Κατάφερα να αντιτεθώ σε έναν μεγάλο φόβο μου και αυτό ήταν κάτι σημαντικό! "Προσπαθείς να με αποσυντονίσεις. Όμως βλέπω τον φόβο που κρύβεται στα μάτια σου πίσω από την επιφανειακή περηφάνια σου. Βλέπω πως τρέμεις την ώρα και την στιγμή που θα με δεις ξανά μπροστά σου.....Φοβάσαι τι θα σου κάνω και καλά κάνεις." είπε σατανικά. Ο τρόπος που ακουγόντουσαν οι λέξεις από το στόμα μου με έκανε να ανατριχιάσω! "Δεν σε φοβάμαι!" απάντησα. Όμως η φωνή μου μόνο φόβο έκρυβε και εκείνος το είχε καταλάβει. "Μα, θα έπρεπε να με φοβάσαι!" ακούστηκε η διαβολική βραχνή φωνή του από πίσω μου. Γύρισα σαστισμένη και τον κοίταξα προσπαθώντας να κρύψω τον εμφανή τρόμο που με διακατείχε. Με πλησίασε απειλητικά. Εκανα ένα βήμα πίσω για να τον αποφύγω. Η πλάτη μου ακούμπησε σε ένα δέντρο. Με πλησίασε ακόμη περισσότερο ώστε να μην μπορώ να ξεφύγω. "Ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω αν θελήσω. Στο είχα κάνει στο παρελθόν και από όσο ξερω σε στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Γι αυτό δεν νομίζω πως θέλεις να το περάσεις ξανά." συνέχισε με την ίδια διαβολική φωνή. Είπα ένα νοητό ξόρκι. Το κεφάλι του άρχισε να πονάει φρικτά. Χαμήλωσε το κεφάλι του και έβαλε τα χέρια του στα νεύρα του. Τον κοίταξα με μίσος. "Έχω αλλάξει πολύ από τότε." είπα απότομα. Γελασε κοροϊδευτικά. Άφησε τα χέρια του και με κοίταξε με ένα σατανικό βλέμμα. Ξαφνιάστηκα! 'Πως είναι δυνατόν να αντισταθεί στο ξόρκι μου; Ήταν πολύ δυνατό!' σκέφτηκα και ο τρόμος με κατέβαλε. "Πολύ φοβάμαι πως έχω αλλάξει και εγώ προς το καλύτερο! Θα χρειαστείς κάτι καλύτερο από την μαγεία σου για να με νικήσεις." είπε με κακία. Το σώμα μου έτρεμε. Οποία ελπίδα είχα να τον νικήσω είχε καταστραφεί μετά από αυτήν την απρόσμενη κίνηση. Τράβηξε το χέρι μου και με αιχμαλώτισε στην αγκαλιά του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από τον τρόμο και το δέρμα μου είχε παγώσει και ιδρώσει ταυτόχρονα! "Αυτό το συναίσθημα μου αρέσει. Να θυμάσαι πως όπου και να πας θα σε βρω. Είσαι σημαδεμένη από μένα γλυκιά μου και δεν θα σταματήσω μέχρι να σε σκοτώσω! Ακομα και αν αυτό πάρει αιώνες θα το καταφέρω!" ψυθήρισε στο αυτί μου σατανικά. Κοίταξα τα γεμάτα κακία πράσινα μάτια του. Είχε τόσο θάρρος και σιγουριά μέσα του. "Κάνε ότι μπορείς για να σωθείς αλλά να ξέρεις πως ο θάνατος είναι κοντά...πολύ κοντά!" συνέχισε με αυτήν την διαβολική φωνή. Με άφησε απότομα από την αγκαλιά του και πριν προλάβω να δω που ήταν είχε εξαφανιστεί! Ένα συναίσθημα μπορούσε να με χαρακτηρίσει αυτή τη στιγμή. Ο τρόμος! Δεν ήξερα τι να κάνω ή πως να τον αντιμετωπίσω! Η μαγεία μου ήταν η μόνη ελπίδα στην οποία στηριζόμουν. Κι όμως αυτός ήταν απρόσβλητος στην δύναμη μου! Κάθισα απότομα στο παγωμένο παγκάκι και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου αναστατωμένη. Η ώρα ήταν περασμένες εφτά. Ηθελα να δω την Spencer για να σιγουρευτώ πως είναι καλά. Σηκώθηκα από το παγκάκι, πήρα την μαύρη σχολική τσάντα μου και πήγα προς το ξενοδοχείο που έμενε η Hanna.

Εντωμεταξύ η Spencer είχε ξυπνήσει. Ηταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι τις Hanna στο ευρύχωρο φωτεινό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Στην μέση είχε ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι σκεπασμένο με άσπρα σεντόνια και πολλά μαξιλάρια. Από πάνω του του είχε έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικόνιζε ένα χωριό. Στις δύο άκρες υπήρχαν δύο κομοδίνα που πάνω τους υπήρχε από ένα φωτιστικό. Απέναντι είχε ένα παραλληλόγραμμο ανοιχτόχρωμο κάθε τραπέζι με διαφορά ποτήρια πάνω του. Το πάτωμα ητνα στρωμένο από ένα μπλε χαλί. Η Aria και η Hanna ήταν δίπλα της. "Οπότε ο Toby είναι βρικόλακας και με ψυχανάγκασε να κάνω ότι θέλει!" είπε μπερδεμένη. "Ναι ακριβώς. Σε είχε κλειδωμένη σε ένα μέρος. Όμως ο Damon σε έσωσε." απάντησε η Aria. "Απορώ πως το έπαθε..." είπε ειρωνικά η Hanna. Η Aria την χτύπησε ελαφρά με τον δεξί της αγκώνα για να σταματήσει. "Και ο Toby: Τι απέγινε;" ρώτησε απορημένη. "Εμ...πιστεύουμε πως είναι νεκρός." απάντησε σοβαρά η Hanna. Τα καστανά μάτια της Spencer γέμισαν με δάκρυα. Τα κορίτσια την αγκάλιασαν σφιχτά. "Πως έγινε αυτό;" ρώτησε δακρίζοντας. "Απο ότι μας είπε ο Edward είχε βάλει μια βόμβα στο σπίτι και δεν πρόλαβε να φύγει." απάντησε η Aria. "Ναι και....αφού η Alison τον είχε στριμώξει στον τοίχο με της δυνάμεις της δεν μπορούσε να ξεφύγει." συνέχισε η Hanna δειλά. Η Spencer την κοίταξε με ένα πληγωμένο βλέμμα μίσους. "Hanna. Μπορώ να σου πω για λίγο;!" είπε ελαφρώς θυμωμένη η Aria. Έγνεψε καταφατικά. Η Aria πήγε στο μπάνιο και η Hanna την ακολούθησε. "Μπορείς να σταματήσεις να το κάνεις αυτό;" ρώτησε ελαφρώς εκνευρισμένη. "Τι εννοείς;" ρώτησε περίεργη η Hanna. "Κάτι δεν πάει καλά με την Spencer! Κανονικά έπρεπε να μισούσε τον Toby όμως αυτή τον αγαπάει ακόμη! Μην της λες για τον θάνατο του!" είπε έντονα. "Εντάξει! Κατάλαβα. Τι θα κάνουμε;" ρώτησε. "Δεν ξέρω! Θα ρωτήσω την γιαγιά μου μήπως υπάρχει κάποιο τέτοιο ξόρκι." είπε. Ακούστηκε ο χτυπάς της ξύλινης πόρτας του δωματίου. Η Aria βγήκε από το μπάνιο και άνοιξε την πόρτα. "Γειά." είπα με ένα χαμόγελο. Μου ανταπόδωσε το χαμόγελο. "Γειά. Έλα μέσα." είπε. Μπήκα μέσα στο όμορφο δωμάτιο. Προχώρησα και είδα την Spencer. Χάρηκα που είχε ξυπνήσει. "Γειά Spencer." είπα με ένα βλέμμα ανακούφισης. Εκείνη σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι και με πλησίασε απειλητικά. Κοίταξα τα βουρκωμένα μάτια της. "Πως μπόρεσες;!" ρώτησε θυμωμένη αλλά και πληγωμένη. "Τι εννοείς;" ρώτησα απορημένη. "Σκότωσες τον Toby! Γιατί;!" φώναξε ανάμεσα στους λυγμούς της. "Spencer ηρέμισε. Ο Toby ήταν πολύ κακός και είχε κάνει φρικτά πράγματα!" απάντησα προσπαθώντας να την ηρεμίσω. Όμως δεν με πίστεψε. Νομιζε πως έλεγα ψέματα. Πήρε ένα σιδερένιο μυτερό αντικείμενο από το κομοδίνο απέναντι και το πέταξε προς το μέρος μου. Το έπιασα πριν τρυπήσει τον λαιμό μου. Η Hanna έπιασε τα χέρια της ώστε να μην μπορεί να κουνηθεί. Την κοίταξα παραξενευμένη. "Πολύ θα ήθελα να μάθω τι σου έκανε ο Toby." είπα σκεπτική. Με κοιτούσε με μίσος. Σαν να ήθελε να με σκοτώσει. Μουρμούρισα ένα ξόρκι που την κοίμησε. Χαλάρωσε στην αγκαλιά της Hanna. Εκείνη την έβαλε με ασφάλεια πάνω στο κρεβάτι. "Τι έπαθε;" ρώτησα περίεργη. "Δεν ξέρουμε! Ελπίζαμε πως θα ήξερες. Μόλις της ανέφερα πως ο Toby πέθανε και εσύ τον σταμάτησε από το κα ξεφύγει, τρελάθηκε!" είπε προβληματισμένη η Hanna. Πλησίασα την Spencer και ακούμπησα το κεφάλι της. Συγκεντρώθηκα σε αυτήν. Αφού μπόρεσα να μπω μέσα στο μυαλό της, έψαξα για κάποια μνήμη που θα μπορούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο της παράξενης συμπεριφοράς της. Δεν βρήκα τίποτα όμως. Όλα ήταν φυσιολογικά. Κοίταξα τα κορίτσια. "Δεν έχω ιδέα γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Θα ρωτήσω όμως τον Klaus." είπα σοβαρά. "Οχι τον Klaus! Καλύτερα να ρωτήσεις τον Elijah." με συμβούλεψε η Aria. Κατάλαβα πως δεν είχε καμία συμπάθεια προς τον Klaus. Το έβλεπα στο βλέμμα της. Όμως τον είχε παρεξηγήσει "Aria ο Klaus θα μου πει αν συμβαίνει κάτι στον Toby. Μην ανησυχείς." απάντησα με ένα ήρεμο χαμόγελο. "Ναι...." απάντησε σκεπτική. "Πρέπει να φύγετε για το σχολείο. Θα προσέχω εγώ την Spens." είπε ήρεμα η Hanna. "Εντάξει Han. Μην αφήσεις κανέναν να μπει μέσα και μην φύγεις από κοντά της." απάντησε σοβαρά η Aria. Η Hanna έγνεψε. Εγώ και η Aria κοιτάξαμε για λίγο την Spencer και φύγαμε.

Mystic Falls 1864

Λίγες μέρες μετά την άφιξη της στο σπίτι των Salvatore, η Liana ήταν μαζί με τον Damon στο δωμάτιο του. Καθόντουσαν στο κρεβάτι και φιλιόντουσαν. Κάθε βράδυ ήταν σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Μια φορά στο δωμάτιο του Stefan και μια στου Damon. Έπαιζε μαζί τους γιατί το διασκέδαζε και γιατί ήθελε να τους κερδίσει ώστε να την υπηρετήσουν στο μέλλον. Ομως κανένας από τους δυο δεν το είχε καταλάβει. Ηταν και οι δύο ερωτευμένοι μαζί της. Ειδικά ο Damon. Κάθε φορά που την κοιτούσε, τα μάτια του έλαμπαν από χαρά και έκρυβαν έναν πόθο μέσα τους. Η Liana σταμάτησε να τον φιλάει και τον κοίταξε έντονα στα μάτια. "Μην φωνάξεις." τον ψυχανάγκασε. Εκείνος ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα των ματιών του και έγνεψε καταφατικά. Η Liana του χαμογέλασε πονηρά, εγυρε το κεφάλι της τον λαιμό του και τον δάγκωσε πίνοντας λίγο από το αίμα του. Δεν αντέδρασε παρόλο που ήθελε να φωνάζει με την απώλεια αίματος από το σώμα του. Αφου η Liana ήπιε αρκετό αίμα σταμάτησε και τον κοίταξε. Δάγκωσε το δεξί χέρι της στο σημείο των φλεβών κάτω από τον καρπό και το έδωσε στον Damon. "Πιες. Θα θεραπευτείς." είπε. Ο Damon ήπιε από το το αίμα της και η πληγή στον λαιμό του επουλώθηκε. Την κοίταξε με τρόμο. "Τι είσαι;" ρώτησε. "Δεν είναι προφανές;" ρώτησε με ένα εύθιμο και συγχρόνος πονηρό βλέμμα. Είχε καταλάβει τι ήταν απλώς δεν ήθελε να το αποδεχτεί. Το βλέμμα του πλημμύρισε από τρόμο. Τραβήχτηκε απότομα από κοντά της. Άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του και έβγαλε ένα μαχαίρι. Έστρεψε την λεπίδα προς το μέρος της. Τον πλησίασε λίγο. Εκείνος κράτησε πιο στιβαρά το μαχαίρι προς το μέρος της. "Μην πλησιάζεις άλλο!" είπε έντονα. Του χαμογέλασε. "Ελα τώρα Damon! Δεν χρειάζεται να με φοβάσαι. Δεν θα σε βλάψω." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. "Μόλις με δάγκωσες!" απάντησε δυναμόνοντας τον τόνο της φοβισμένης φωνής του. Τον πλησίασε ακόμη περισσότερο. "Σου αρέσω όμως." είπε σαγηνευτικά. Ο Damon την μαχαίρωσε στον λαιμό. "Ατους!" ακούστηκε η φωνή της. Τον κοίταξε πονηρά και η πληγή στον λαιμό της θεραπευτικέ. Το βλέμμα του ξαφνιάστηκε. Τότε τον κόλλησε στον τοίχο με αστραπιαία ταχύτητα. "Θεραπεύτικες!" είπε ξαφνιασμένος. "Φυσικά. Αυτό είναι ένα από τα καλά του βαμπιρισμού. Και μπορείς να το έχεις και εσύ." είπε σιγά. "Πως;" ρώτησε περίεργος. "Πρέπει να γίνεις βρικόλακας και τότε θα αποκτήσεις δύναμη, ταχύτητα και πολλά άλλα." είπε με ένα σίγουρο βλέμμα. "Αλλά αρκετά μιλήσαμε γι αυτό. Θα κρατήσεις το μυστικό μου και δεν θα πεις τίποτα σε κανέναν. Κατάλαβες;" τον ψυχανάγκασε. "Ναι Kathleen." απάντησε. Του χαμογέλασε πονηρά και πλησίασε την έξοδο του δωματίου. "Kathleen;" είπε ο Damon. Τον κοίταξε. "Καληνύχτα." είπε χαμογελαστός. "Καληνύχτα Damon." απάντησε με το ίδιο χαμόγελο και έφυγε κλείνοντας την πόρτα.

Σήμερα

Ο Damon και ο Stefan κυκλοφορούσαν στην πόλη. Σκέφτονταν τι ήθελε η Liana από αυτούς και για ποιό λόγο είναι στην πόλη. "Σου είπε κάτι όταν την είδες;" ρώτησε ο Stefan. "Όχι δεν μου μίλησε καθόλου! Ασχολήθηκε με αυτήν την.....Amelia." απάντησε σοβαρά. "Τότε γιατί είναι εδώ; Και γιατί έχει άλλο όνομα;" ρώτησε περιγος ο Stefan. "Σου φαίνομαι για κάποια σφαίρα που ξέρει τα πάντα;" ρώτησε ειρωνικά ο Damon. "Ας πάμε να την βρούμε και να μάθουμε." συνέχισε αποφασιστηκά. Είδαν την
Hanna να μπαίνει σε ένα φαρμακείο. Ο Stefan γύρισε αμέσως από την αντίθετη πλευρά. "Τι κάνεις Stef;" ρώτησε o Damon. "Πήγαινε μίλησε της!" τον παρότρυνε. "Δεν μπορώ!" απάντησε. "Περίεργο!....Συνήθως εγώ είμαι αυτός που φεύγει όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα. Για να το κάνεις αυτό.....σημαίνει ότι......." είπε σκεπτικός. Κοίταξε τα πρασινομελί μάτια τους Stefan και καταλάβει τι συνέβαινε. "Δεν το έκανες αυτό!" είπε έντονα. Ο Stefan χαμήλωσε το κεφάλι του. "Ερωτεύτηκες την ξανθούλα! Πες μου έναν καλό λόγο γιατί!" απάντησε έντονα. "Σταμάτα Damon! Δεν ξέρω αλήθεια!" απάντησε απότομα ο Stefan. "Ωραία! Αφού δεν ξέρεις γιατί πήγαινε μίλησε της και μάθε!" είπε έντονα. Η Hanna βγήκε από το φαρμακείο κρατώντας μια άσπρη τσάντα. Τους κοίταξε και κοκάλωσε. Το βλέμμα της δεν μπορούσε να φύγει από τα μάτια του Stefan. Ο Damon της χαμογέλασε φιλικά και την χαιρέτησε. "Πήγαινε μίλησε της αδελφέ." τον παρότρυνε με το ίδιο χαμόγελο καθώς κοιτούσε την Hanna. "Καλά." απάντησε. Την πλησίασε. "Γειά." είπε χαμογελαστή. "Γειά. Τι κάνεις;" ρώτησε ευγενικά. "Εμ....καλά εσύ;" ρώτησε. Υπήρχε μια αμηχανία ανάμεσα τους. Προσπαθούσαν και οι δύο να κρύψουν το συναίσθημα της αγάπης που κρυβόταν ανάμεσα τους. "Η Spencer είναι καλά;" ρώτησε ευγενικά ο Stefan. "...Είχε έναν πονοκέφαλο και πήρα ενα φάρμακο για εκείνη." απάντησε εκείνη σχεδόν απογοητευμένη. Ήλπιζε πως θα ήθελε να συζητήσει για το χθεσινοβραδινό φιλί. "Α! Εύχομαι να περάσει σύντομα." απάντησε ευγενικά. "Stefan.....Πρέπει να μιλήσουμε για αυτό που έγινε χθες βράδυ." είπε δειλά. Ο Stefan πήρε μια βαθιά ανάσα. "Αφού είπαμε πως....είμαστε μόνο φίλοι." απάντησε μπερδεμένος. Ήξεραν και οι δύο πως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ήταν απλώς ένα πρόσχημα για να καλύψει την αγάπη που κρυβόταν πίσω από αυτό. "Τότε γιατί φερόμαστε έτσι; Θέλω να πω αν είμαστε απλά φίλοι και αυτό είναι ξεκάθαρο, δεν θα υπήρχε αυτή η αμηχανία ανάμεσα μας.....Θέλω να πω αυτό το φιλί...." είπε και σταμάτησε δειλιάζοντας να συνεχίσει. Ο Stefan κοίταξε τα γαλάζια μάτια της που εκδήλωναν την αγάπη της για εκείνον. Ύστερα κοίταξε τον Damon που τον περίμενε υπομονετικά. "Εγώ.....πρέπει να φύγω. Θα το συζητήσουμε αργότερα..." απάντησε αποφεύγοντας την άβολη συζήτηση. Η Hanna έγνεψε καταφατικά απογοητευμένη και προχώρησε.

Το σχολείο είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του. Λίγες διδακτικές ώρες έμεναν μέχρι να χτυπήσει κουδούνι του τέλους. Εγώ και η Aria προχωρούσαμε προς την τραπεζαρία. Πήραμε το φαγητό μαζί με τους μπλε δίσκους και καθίσαμε σε ένα ξύλινο τραπέζι. Έβγαλα ένα ατσάλινο μπουκάλι από την τσάντα μου. Άνοιξα το επιστόμιο και ήπια λίγο από το νόστιμο υγρό. "Αίμα είναι αυτό που πίνεις;" ρώτησε παραξενευμένη η Aria. Σταματησα να πίνω και την κοίταξα. "Ναι." απάντησα. "Α!" έκανε σχεδόν αδιάφορα. Όμως έβλεπα στο ύφος της πως είχε αηδιάσει από την εικόνα. Έκλεισα το επιστόμιο και έβαλα το μπουκάλι μέσα στην τσάντα μου. "Όχι δεν χρειάζεται να σταματήσεις." είπε ευγενικά. "Ελα τώρα Aria! Και οι δύο είδαμε πως αηδίσες! Το καταλαβαίνω. Θα πιω το υπόλοιπο μετά." απάντησα. Πέρασε ένα λεπτό σιωπής ανάμεσα μας. Με κοιτούσε με άγχος και φόβο. Σαν να είχε κάνει κάτι κακό. "Πως νιώθεις με την κατάρα;" ρώτησε μπλέκοντας αμήχανα τα χέρια της μεταξύ τους. "Συμβαίνουν πολλά περίεργα πράγματα όμως μένω θετική." απάντησα χωρίς να θέλω να εμβαθύνω παραπάνω σε αυτό το θέμα. Δεν ήθελα να θυμάμαι την κατάρα γιατί όσο την θυμόμουν τόσο έντονες και ενοχλητικές θα γίνονται οι ψευδαισθήσεις κάτι που θα με ενοχλούσε. "Ναι...καλά κάνεις..." απάντησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα με άγχος. "Τι συμβαίνει Aria; Έγινε κάτι αυτούς τους δύο μήνες που κοιμόμουν;" ρώτησα παραξενευμένη. Έμπλεξε ακόμη πιο αμήχανα τα χέρια της μεταξύ τους. "Βασικά...πρέπει να σου πω κάτι....έκανα κάτι που δεν έπρεπε και νιώθω απαίσια!" είπε με ένα μετανιωμένο βλέμμα. "Τι έκανες;" ρώτησα. "Εγώ....." είπε δειλά και με κοίταξε. Καταλάβαινα πως ήταν πολύ άσχημο από το βλέμμα και τον αγχωμένο τόνο στην φωνή της. Της έπιασα απαλά το χέρι και την κοίταξα φιλικά για να την καθυσηχάσω. "Πες το. Μην φοβάσαι." είπα ήρεμα. "Εγώ.....φ-". "Τι βλέπω εδώ;! Η αιρετική μάγισσα και η μάγισσα." είπε η πονηρή φωνή της Jacqueline. Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι, μια άσπρη μακριμάνικη μπλούζα με ελάχιστο ντεκολτέ, μαύρο δερματινο μπουφάν, ένα ασημένιο κολιέ και μαύρα μποτίνια με τακούνι. Στον παράμεσο του αριστερού χεριού της φορούσε το ασημένιο δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα που της επέτρεπε να περπατάει στο φως της μέρας. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και τα γαλάζια μάτια της ήταν στολισμένα από μια ανεπαίσθητη ροζ σκιά.
Μας πλησίασε και κάθισε δίπλα στην Aria. 'Αυτή μας έλειπε....' σκέφτηκα ειρωνικά. "Καιρό έχω να σε δω Alison. Τι κάνεις;" ρώτησε. "Προσπαθώ να σταματήσω την κατάρα που κάποια ανόητη βρικόλακας μου επέβαλε όταν με μαχαίρωσε πισώπλατα......Όχι περίμενε θυμήθηκα! Εσύ ήσουν.....Μα τι έκπληξη!...." είπα ειρωνικά. "Δεν είχα άλλη επιλογή. Θα σκότωνες τον αδελφό μου και μετά θα σε σκότωνα εγώ." απάντησε σοβαρά. "Παράξενο! Από ότι θυμάμαι ο αδελφός σου σε μαχαίρωσε...και εσύ όταν ξυπνάς πηγαίνεις τον σώζεις;" ρώτησα ειρωνικά αλλά και με μια περίεργα. Ξεφύσηξε. "Είμαι συνηθισμένη στα ξαφνικά μαχαιρώματα του Klaus...." είπε χωρίς να θέλει να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση. Κοίταξε την Aria. "Σε έχω ξαναδεί εσένα!" είπε έκπληκτη. Η Aria γύρισε το κεφάλι της απότομα από την άλλη πλευρά σαν να ήθελε να κρύψει το πρόσωπο της. "Όχι δεν με έχεις δει." απάντησε απότομα. Η Jacqueline έπιασε το πιγούνι της με το δεξί της χέρι το έστρεψε προς το μέρος της. "Την προηγούμενη εβδομάδα ήσουν στο σπίτι μου και μιλούσες με τον Elijah." απάντησε σοβαρά και άφησε το χέρι της από το πιγούνι της Aria. Την κοίταξα παραξενευμένη. "Τι έλεγες με τον Elijah;" ρώτησα. "Βασικά είχα έρθει να δω εσένα!....Και τον καθησύχασα. Ήταν πολύ ανήσυχος γιατί νόμιζε πως δεν θα ξυπνήσεις ποτέ." απάντησε. Καταλάβαινα πως ένιωθε άβολα. Το έντονο μπλέξιμο τον δαχτύλων της μεταξύ τους, η αμήχανη και αγχωμένη έκφραση της, οι αυξημένοι παλμοί της καρδιάς της. Δεν πίστεψα αυτά που είπε ούτε και η Jacqueline. Ακούστηκε η δόνηση του κινητού της. Το έβγαλε και το κοίταξε. "Πρέπει να φύγω. Έχω μια δουλειά." απάντησε απότομα και έφυγε γρήγορα. Η Jacqueline με κοίταξε. "Δεν φαντάζομαι να την πίστευες." είπε. "Οχι δεν την πιστεύω." απάντησα απότομα. Τότε πρόσεξα τον άντρα με τα καστανά μαλλιά και τα πράσινα μάτια να μας πλησιάζει. Φορούσε ένα μαύρο μπλουζάκι με μαύρο δερμάτινο μπουφάν και τζιν παντελόνι με μαύρα παπούτσια. Το βλέμμα μου πάγωσε από τον τρόμο του. 'Τι θέλει πάλι;...Γιατί είναι εδώ;!' σκέφτηκα με μια τρομοκρατημένη νοητή φωνή. "Τι έπαθες; Έχεις χλωμιάσει ολόκληρη!" είπε κοιτάζοντας με παραξενευμένη. Ο άντρας μας είχε πλησιάσει αρκετά πια. Έκλεισε τα μάτια της Jacqueline με τα ακροδάχτυλα των χεριών τη και χαμογέλασε με ένα φωτεινό βλέμμα. "Μάντεψε ποιός." είπε εύθυμα. Εκείνη χαμογέλασε γλυκά. Απομάκρυνε τα χέρια του από τα μάτια της. Η Jacqueline σηκώθηκε και τον φίλησε. Ηθελα να την πάρω από το χέρι και να την προειδοποίησω! Να της πω τι τέρας είναι αυτός ο άντρας τον οποίο φιλάει! Αλλά δεν είχα το θάρρος να το κάνω. Φοβόμουν να μιλήσω. "Τι κάνεις εδώ τόσο νωρίς; Αύριο δεν θα ερχόσουν;" ρώτησε με ένα χαμόγελο. Της άρεσε πραγματικά! Αυτό το κτήνος! "Ναι αλλά τελείωσα νωρίτερα τις δουλειές μου και είπα να έρθω να κάνω μια έκπληξη στο κορίτσι μου." απάντησε με ένα εύθυμο βλέμμα. Εκείνη συνέχιζε να του χαμογελάει γλυκά. Ύστερα με κοίταξε. "Alison από εδώ ο James." είπε με ένα χαμόγελο. Εκείνος με πλησίασε. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και να παγώνουν από τον τρόμο μου. "Γειά σου Alison. Χαιρομαι που σε γνωρίζω." είπε με ένα χαμόγελο και άπλωσε το χέρι του. Κάναμε μια χειραψία. Ένιωθα τρόμο και μόνο με το άγγιγμα του! Τράβηξα το χέρι μου από το δικό του. Μου χαμογέλασε φιλικά. Προσπάθησα να ανταποδώσω αυτό το χαμόγελο έστω και ψεύτικα όμως δεν μπορούσα. Σκεφτόμουν για ακόμη μια φορά τον τρόμο που μου προξένησε με την απαράδεκτη πράξη του. Σκεφτόμουν τα τρομακτικά λόγια που μου είπε το πρωί. Τα συναισθήματα μέσα μου ήταν πολλά και περίπλοκα. Τρόμος, στεναχώρια φόβος σύγχυση, άγχος! Ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού που δήλωνε πως είχε έρθει η τελευταία ώρα του μαθήματος. "Εμείς θα φύγουμε. Τα λέμε μετά." είπε η Jacqueline με ένα χαμόγελο και έφυγε μαζί με τον James.

Στην τάξη δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου. Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι και άκουγα τον χτύπο των δεκτών του κάθε δευτερόλεπτο. Όλες οι προσπάθειες να ξεχάσω τον James ήταν ανώφελες. Τσαλάκωνα το μπλε τετράδιο που βρισκόταν πάνω στο θρανίο μου. Ο Edward που καθόταν στο πιο πίσω θρανίο με κοιτούσε παραξενευμένος. "Δεσποινίς Dilaurentis!" ακούστηκε η επιτακτική φωνή του καθηγητή που με επανέφερε στην τάξη. Πήρα μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξα. "Ναι κύριε;" είπα. "Μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί βρήκαμε αυτή τη λύση;" ρώτησε δείχνοντας μια συνάρτηση στον μαυροπίνακα. "Εμ.....το f και το x είναι..." απάντησα χωρίς να ξέρω την απάντηση. "Μάλιστα. Την επόμενη φορά καλό θα ήταν να προσέχεις στο μάθημα." απάντησε με ένα βλέμμα επίπληξης. "Βασικά...δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Μπορώ να βγω για λίγο έξω;" ρώτησα με ένα αναστατωμένο βλέμμα. "Εντάξει." απάντησε. Σηκώθηκα από την θέση μου και βγήκα από την τάξη.

Πήγα προς το μπάνιο. Άνοιξα την άσπρη πόρτα, μπήκα μέσα και κλείδωσα. Δεν ήταν κανείς άλλος μέσα. Στάθηκα πάνω από τον μαρμάρινο νιπτήρα. Ήμουν αρκετά αναστατωμένη και έτοιμη να ξεσπάσω σε δάκρυα. Όλη την μέρα σκεφτόμουν όσα μου είπε ο James, μετά σκεφτόμουν ότι μου έκανε και πάντα σε αυτό το σημείο συγκρατούσα το ποτάμι με τα δάκρυα που ήθελε να κυλίσει στα μάγουλα μου. Ένα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο μου. Ακούστηκε ο ήχος της σταγόνας που έπεφτε στον ελάχιστα υγρό νιπτήρα. Σήκωσα ελάχιστα το κεφάλι μου και κοιτάχτηκα στον τετράγωνο μικρό καθρέφτη που βρισκόταν μπροστά μου. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου! Όλη την μέρα προσπαθούσα να μην κλάψω! Να μην σκέφτομαι! Αλλά δεν μπορούσα πλέον! Ήθελα να ξεσπάσω και ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ήμουν μόνη μου και κανένας δεν θα με ενοχλούσε. Είδα ένα ρυάκι από δάκρυα να κυλάει στα μάγουλα μου. Ένιωθα αναστάτωση, άγχος, στεναχώρια ακόμη και πανικό! Ένιωθα το σώμα μου να βαραίνει με τον ψυχικό μου πόνο! Ακουσα τους λυγμούς μου. Προσπαθησα να τους σταματήσω. Δεν ήθελα κανέναν να με δει μέσα στην αδυναμία μου! Μέσα στην αδυναμία της θλίψης και των δακρύων που καλούσαν ασταμάτητα στα μάγουλα μου. "Γιατί κλαις; Ξέρεις ότι καλά σου έκανε ο James." ακούστηκε η σατανική φωνή της μητέρας μου. Την κοίταξα. "Τι είπες;" ρώτησα με ένα ξαφνιασμένο και θυμωμένο βλέμμα. "Δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να στο ξαναπώ. Ξέρεις πως είσαι ένα τέρας και πως σου αξίζουν τα χειρότερα!" συνέχισε με το ίδιο διαβολικό βλέμμα. Η κατάρα είχε βγει εκτός ορίων πια! "Έχεις ιδέα τι λες;! Αυτός ο άθλιος άπλωσε τα χέρια του πάνω μου χωρίς να το θέλω και εσύ λες πως μου άξιζε;!! Όχι δεν μου άξιζε! Δεν του είχα κάνει τίποτα! Αντιθέτως εκείνος ήρθε κοντά μου και έκανε ότι έκανε!!" είπα εξοργισμένα με δάκρυα στα μάτια. Τα μάτια της έκαναν έναν ειρωνικό κύκλο. "Μην είσαι τόσο δραματική Alison!" απάντησε κοροϊδευτικά. Προφανώς δεν μπορούσε να καταλάβει. Ήταν πραγματικά ανώφελο να εξηγήσω σε μια άθλια κατάρα πόσο άσχημο ήταν αυτό που μου συνέβη. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά και την αγνόησα.

Ακούστηκε ο χτύπος της πόρτας του μπάνιου. Άνοιξα γρήγορα την βρύση και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. "Alison;" ακούστηκε η φωνή του Edward. "Ενα λεπτό!" είπα βιαστικά. Σκούπισα το πρόσωπο μου και έβγαλα ένα μπουκαλάκι με concealer από την τσέπη του παντελονιού μου. Το άνοιξα και έβαλα λίγο από το σομόν υγρό κάτω από τα μάτια μου ώστε να κρύψω το πρήξιμο των δακρύων. Αφού το άπλωσα καλά, έκλεισα του μπουκαλάκι και το έβαλα πάλι μέσα στην τσέπη μου. Ξεκλείδωσα την πόρτα και την άνοιξα. Τα χρυσοκόκκινα μάτια του Edward με κοιτούσαν ανήσυχα. Βγήκα από το μπάνιο και τον πλησίασα. "Είσαι καλά;" ρώτησε. "Η κατάρα με εκνευρίζει λίγο αλλά είμαι καλά!" απάντησα με μια ψεύτικη εύθυμη διάθεση. Με πλησίασε ακόμη περισσότερο και με κοίταξε σκεπτικός στα μάτια. "Λες ψέματα. Έκλαιγες. Γιατί;" ρώτησε παραξενευμένος. Χαμογέλασα με μια αμηχανία. "Όχι δεν έκλαιγα! Γιατί να κλάψω για μια κατάρα;" ρώτησα σχεδόν κοροϊδευτικά. Ο Edward έπιασε απαλά το πιγούνι μου και χαΐδεψε το δέρμα κάτω από τα μάτια μου. Το concealer έφυγε από το δέρμα μου και φάνηκε το ανεπαίσθητο πλέον πρήξιμο στα μάτια μου. "Αλήθεια τώρα;" ρώτησε. Πήρα μια βαθιά ανάσα απογοητευμένη από την αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψω τα δάκρυα μου. "Θα μου πεις τον λόγο που έκλαιγες ή θα με κοιτάζεις απογοητευμένη;" ρώτησε υπομονετικά. "Δεν το έχεις διαβάσει ήδη στην σκέψη μου;" ρώτησα ειρωνικά και με μια ελπίδα πως δεν θα το είχε διαβάσει ακόμη. "Το έχω διαβάσει! Αλλά θέλω να σε ακούσω να το λες. Πες το!" απαίτησε σχεδόν απότομα. Το βλέμμα του πλημμύριζε από την οργή του. Ήθελε να βρει τον James και να τον σκοτώσει. 'Τι θέλει να πω; Πως με βίασε ένας ηλίθιος;' σκέφτηκα με μια ειρωνική φωνή. "Δυνατά!" απαίτησε ξανά. "Με...." είπα διστάζοντας. "Πες το!" είπε ξανά. Προσπάθησα αλλά δεν μπορούσα να πω την λέξη! "Δεν μπορώ! Την διάβασες την λέξη στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να την πω!" είπα έντονα. "Πρέπει να την πεις! Αλλιώς δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον αντιμετωπίσεις!" απάντησε έντονα. "Εντάξει!" είπα απότομα και προχώρησα. Με τράβηξε απότομα από το δεξί χέρι μου και με έφερε κοντά του. Τα μάτια του με κοιτούσαν με ανησυχία, θυμό και μια κρυφή αγάπη. "Πόσο καιρό το κρύβεις;" ρώτησε απότομα. Τότε παρατήρησε ένα σημάδι στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου. Αμέσως το βλέμμα του μεταμορφώθηκε σε ένα βλέμμα άγχους και ακόμη περισσότερης ανησυχίας. Γύρισε απαλά τα μαλλιά μου από την αντίθετη πλευρά. "Από πότε το έχεις αυτό;!" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Για ποιό πράγμα μιλάς;" ρώτησα παραξενευμένη χωρίς να ξέρω τι εννοεί. Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου και μπήκαμε μέσα. "Κοίταξε τον λαιμό σου στον καθρέφτη!" είπε σχεδόν απαιτητικά. Υπάκουσα στην εντολή του και κοίταξα τον λαιμό μου. Πρόσεξα μια μαύρη μικρή νεκροκεφαλή στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου. Ξαφνιάστηκα και φοβήθηκα ταυτόχρονα! Δεν ήξερα τι ήταν αυτό και γιατί βρίσκεται εκεί! "Τι είναι αυτό το πράγμα;" ρώτησα τον Edward. "Θέλω να σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις με απόλυτη ειλικρίνεια." απάντησε σοβαρά αλλά και ανήσυχα. Έγνεψα καταφατικά έτοιμη να ακούσω την ερώτηση του. "Υπάρχει κάποιος άλλος που σε έβλαψε εκτός από τον James;" ρώτησε αυστηρά. "Όχι. Όσοι με είχαν βλάψει είναι νεκροί." απάντησα ειλικρινά. Το βλέμμα του ήταν πλέον τρομαγμένο. "Τότε έχουμε ένα πολύ... μεγάλο...πρόβλημα." είπε τονίζοντας κάθε λέξη. "Πιστεύεις πως είναι κι αυτός υπηρέτης της Liana;" ρώτησα περίεργη. "Οχι. Αυτό είναι το σημάδι των κυνηγών. Εμφανίζεται μόνο όταν κάποιος κυνηγός έχει βλάψει μια αιρετική. Αν ο James στο έκανε αυτό σημαίνει πως είναι κυνηγός. Δεν θα σταματήσει να σε κυνηγάει μέχρι να σε σκοτώσει." είπε σοβαρά. Ανακάλεσα στην μνήμη μου τα λόγια που μου ειπε ο James χθες βράδυ. "Επειδή είναι αναγκασμένος να το κάνει από το σημάδι!" διαπίστωσα. "Ακριβώς! Το σημάδι του επιτρέπει να ξέρει που βρίσκεσαι και τον αναγκάζει να σε βρει....Και αν ο James ξερει ότι είσαι εδώ....ίσως να το ξέρει και ο Liam....Πρέπει να φύγεις από το Horrland!" είπε ανήσυχα και τράβηξε το χέρι μου. "Περίμενε!" τον σταμάτησα. "Ίσως να υπάρχει ένας τρόπος να τον σταματήσουμε. Αύριο το βράδυ." είπα. "Τι εννοείς;" ρώτησε. "Στο καταραμένο βιβλίο υπάρχει ένα σπάνιο και αρχαίο ξόρκι που μπορεί να σκοτώσει τους κυνηγούς. Αν πάρω το βιβλίο απόψε θα ετοιμάσω το ξόρκι μέχρι αύριο. Θα πω στον James να έρθει στον χορό για να με σκοτώσει και την κατάλληλη στιγμή εσύ θα τον σταματήσεις και θα τον σκοτώσω." είπα. "Καλό μόνο που υπάρχουν τρία πρόβληματα. Δεν ξέρεις αν ισχύει αυτό, δεν έχεις το καταραμένο βιβλίο και αν το πάρεις ο Klaus θα σε σκοτώσει στο επόμενο λεπτό." απάντησε σοβαρά. "Υπάρχει. Το έχω ψάξει. Και ο Klaus δεν θα το μάθει γιατί κάποια άλλη θα προσπαθήσει να πάρει το βιβλίο πριν από εμένα. Μια παλιά σου 'φίλη'." απάντησα πονηρά. "Η Jolene;" ρώτησε. "Ναι ακριβώς! Ένας γνωστός μου άκουσε την Liana να λέει στην Jolene πως θελει να πάρει το βιβλίο. Η Jolene θα πάει απόψε να το πάρει αλλά προς έκπληξη της θα βρει τον Klaus να την περιμένει έτοιμος να την σκοτώσει. Μετά εγώ θα πάρω το βιβλίο για να το προστατέψω, θα μάθω το ξόρκι και θα το δώσω στον Klaus." απάντησα πονηρά. "Και τι σε κάνει να πιστεύεις πως ο Klaus θα δεχτεί να σου δώσει το βιβλίο;" ρώτησε. "Θα είμαι η μόνη του επιλογή εκείνη την στιγμή." απάντησα πονηρά. Ένα μυστηριώδες χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του Edward. "Σου έχω πει πως μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι;" είπε με ένα πονηρό βλέμμα. "Οπότε βλέπεις πως υπάρχουν κι άλλες λύσεις εκτός από το να φύγουμε τρέχοντας." απάντησα συμβουλευτικά. Μου χαμογέλασε και πήγαμε προς την τάξη.

Είχε μεσημεριάσει. Ο ήλιος ήταν αρκετά ζεστός και το χιόνι είχε αρχίσει να λιώνει. Η Liana βρισκόταν το σπίτι της. Σκεφτόταν την Amelia και ένιωθε απαίσια κάθε φορά που έφερνε στο μυαλό της την στιγμή του χωρισμού τους. Την ήθελε πίσω. Πήρε ένα ξύλινο μεγάλο τραπέζι και το πέταξε στον τοίχο. Έσπασε σε χίλια κομμάτια. "Ουαου! Η Liana έχει νεύρα! Πρεπει να φοβηθώ ή να φύγω τρέχοντας;" ακούστηκε μια βελούδινη ειρωνική φωνή. Η Liana γύρισε και κοίταξε πίσω της. Ήταν όμορφη λεπτή κοπέλα μετρίου ύψους με ξανθά μακριά μαλλιά χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες. Τα γαλάζια μάτια της ήταν μεγάλα και στρογγυλά και είχε λεπτά φρύδια που σχημάτιζαν γωνία. Φορούσε ενα μαύρο ψηλομεσο παντελόνι, μυα ασπρη μακρι μάνικη μπλούζα με ντεκολτέ και μαύρα μποτίνια. Στα αυτιά της φορούσε χρυσούς κρόκους και στον καρπό του αριστερού της χεριού φορούσε ένα όμορφο χρυσό βραχιολι.

Τα ροδοκόκκινα χείλη της ήταν καλυμμένα με αίμα. Σαν να είχε πιει το αίμα κάποιου. "Adeline! Ήρθες!" είπε έκπληκτη η Liana. Την πλησίασε. "Εννοείται πως ήρθα. Δεν θα έχανα μια βραδιά χορού. Πόσο μάλλον την συγκεκριμένη!" απάντησε πονηρά. Η Liana τγς ανταπόδωσε αυτό το χαμόγελο. "Που είναι η αδελφή σου;" ρώτησε. "Σε περιμένει στην πισίνα." απάντησε η
Adeline. Η Liana έκανε ένα ειρωνικό μομφασμό. "Τι; Ξέρεις πως αρέσει πολύ το νερό σε εμάς τις σειρήνες." είπε και σκούπισε το αίμα από τα χείλη της. Η Liana προχώρησε προς το δωμάτιο με την πισίνα. Ηταν γεμάτο με πτώματα από ανθρώπους. Στην μέση κολυμπούσε μια σκουρόχρωμη όμορφη, λεπτή και ψηλή γυναίκα. Ειχε μαύρα μακριά ίσια μαλλιά προσωπο με γωνίες και σκουρόχρωμα καφέ μάτια. Τα χείλη της ήταν
σαρκώδη. Φορούσε ένα μαύρο ολόσωμο μαγιό. Στα χέρια της κρατούσε έναν άντρα και τον έβαζε ήρεμα στην πισίνα.

"Γειά σου Kayla." είπε η Liana. Την κοίταξε με ένα πονηρό βλέμμα. "Η αγαπημένη μου αιρετική!" είπε με μια βαθιά όμορφη φωνή. "Πως δεν είναι μαζί σου η Amelia; Μας είπες πως την έβγαλες από την θάλασσα αλλά δεν την βλέπω πουθενά." είπε παραξενευμένη. "Ναι....χωρίσαμε. Ήταν δική της ιδέα..." απάντησε η Liana χωρίς να θέλει να το συζητήσει. "Μπα! Η τρομερή σχέση χάλασε!" είπε ειρωνικά. "Αχ σκάσε! Και τι κάνεις με όλα αυτά τα πτώματα μέσα στην πισίνα;" ρώτησε η Liana. "Διψούσα και δεν μπορούσα να αντισταθώ." απάντησε. "Και γιατί δεν αντιδρούν; Είναι τόσο ήσυχοι!" είπε. "Ναι τους έχω υπνωτίσει με την φωνή μου. Αλλά είναι βαρετοί." είπε σατανικά και κοίταξε τον άντρα που κρατούσε στα χέρια της. Άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε με κακία. "Μπου!" είπε ψαρωτικά. Εκείνος τρόμαξε και άρχισε να ουρλιάζει. Όμως η Kayla τον έσπρωξε με δύναμη μέσα στην πισίνα μέχρι που πέθανε. "Αυτός ήταν ένας από τους υπηρέτες μου!" μουρμούρισε εκνευρισμένη η Liana. "Συγγνώμη θα σου φέρω άλλον." απάντησε ειρωνικά βγαίνοντας από την πισίνα.

Μόλις ντύθηκε πήγε προς το σαλόνι που βρίσκονταν η Liana και η Adeline. "Που είναι οι άλλες;" ρώτησε η Kayla. "Δεν ξέρω. Όμως δεν μπορούμε να χάσουμε κι άλλο χρόνο. Ας ξεκινήσουμε." είπε η Liana. "Ξεκινάτε χωρίς εμένα; Μα τι αγένεια Liana!" ακούστηκε μια λεπτή φωνή. Η Liana γύρισε και κοίταξε την όμορφη λεπτή ψηλή κοπέλα με στρογγυλό πρόσωπο, γαλάζια μάτια με πράσινες λεπτομέρειες και καστανά μαλλιά χτενισμένα σε μπούκλες. Φορούσε ένα μαύρο στενό φόρεμα με ντεκολτέ, μαύρο καλσόν και ένα μπορντό σακάκι. Στον δέκτη του δεξιού χεριού της φορούσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι με μια μοβ πέτρα και στο αριστερό χέρι της φορούσε ένα μαύρο ρολόι με ασημένιους δείκτες.

"Enola! Όπως πάντα είσαι στην ώρα σου." είπε ειρωνικά η Kayla. "Σταμάτα Kayla! Είχα δουλειές." απάντησε. Πλησίασε τις κοπέλες και κάθισε σε έναν μαύρο δερμάτινο καναπέ δίπλα στην Adeline. "Γιατί μας φώναξες εδώ Liana;" ρώτησε η Enola. "Ναι σωστά. Λοιπόν οι Mikaelson έχουν την ασημένια λεπίδα πράγμα που δεν είναι καλό για εμάς. Πρέπει να την πάρουμε και έχω βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να το κάνουμε.

Αύριο θα γίνει ένας χορός στο πολιτιστικό κέντρο για να γιορτάσει ο κόσμος τα 650 χρόνια μετά την ίδρυση της πόλης. Θα είναι το τέλειο μέρος για να πάρουμε την λεπίδα και κα την κάψουμε." είπε σοβαρά η Liana. "Δεν θέλω να διακόψω το 'τέλειο' σχέδιο σου αλλά ο μόνος τρόπος για να καταστρέψουμε την λεπίδα είναι να έχουμε το καταραμένο βιβλίο. Από αυτό δημιουργήθηκε οπότε από αυτό θα καταστραφεί." είπε η Enola. "Το ξέρω Enola. Γι αυτό η Jolene θα το πάρει απόψε για μένα." απάντησε η Liana. "Και αν δεν το κάνει;" ρώτησε η Kayla. "Τότε δεν θα είναι υπό την προστασία μου πλέον και αυτό σημαίνει πως ο Klaus θα μπορέσει να την σκοτώσει." απάντησε πονηρά η Liana. "Ωραία! Πες πως όλα πάνε καλά και παίρνουμε την λεπίδα και το βιβλίο. Αν το ανοίξουμε τι θα συμβεί; Όταν το προσπάθησε η Carmen όλες είδαμε τι της συνέβη." είπε επιφυλακτικά η Adeline. Η Liana προχώρησε προς ένα ξύλινο τραπέζι και πήρε το μαύρο βιβλίο με το αστέρι πεντάλφα. Το άνοιξε και ξεφϋλισε τις σελίδες μέχρι που έφτασε σε μια συγκεκριμένη. Το γύρισε προς τις κοπέλες. Ήταν μια εικόνα με κάποια ανθρωπάκια που έφτιαχναν ένα αστέρι πεντάλφα σε μια συγκεκριμένη σειρά.
Κάθε ανθρωπάκι της εικόνας είχε μια γραμμή που οδηγούσε σε ένα βέλος και εκεί έγραφε έναν ορισμό για το καθένα. Το ανθρωπάκι που βρισκόταν πάνω ήταν το πνεύμα. Αριστερά υπήρχε ο αέρας. Δεξιά το νερό. Κάτω αριστερά η γη και κάτω δεξιά η φωτιά. Το ανθρωπάκι στην μέση είχε όλα τα στοιχεία πάνω του που ήταν απεικονισμένα ως φωτεινή και σκοτεινή φλόγα. Πιο δίπλα έγραφε κάτι. "Η προφητεία;" ρώτησε η Enola. "Ακριβώς. Την ώρα που θα κάνουμε το ξόρκι το βιβλίο θα πετάξει φωτιά πάνω μας. Ο μόνος τρόπος για να το σταματήσουμε είναι να ακολουθήσουμε την προφητεία." απάντησε η Liana. "Έχεις καταλάβει πως αυτό που λες είναι τρελό! Να ακολουθήσουμε μια προφητεία που δεν ξέρουμε αν ισχύει;! Και αν δεν ισχύει και καούμε όλοι;!" ρώτησε ξαφνιασμένη η Adeline. "Ισχύει. Η λεπίδα είχε φτιαχτεί από αυτό το βιβλίο που είναι ακριβώς το αντίθετο της ύπαρξης μας. Η προφητεία λέει πως μόνο πέντε αιρετικές με τα στοιχεία της φύσης μέσα τους θα νικήσουν την φωτιά του βιβλίου που θα εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Είμαστε αυτές οι αιρετικές. Adeline είσαι σαν το νερό. Συναισθηματική με τέλεια αρμονία αλλά με κρυφό κύνδινο που δεν θέλεις να προκαλέσεις.
Enola εσύ είσαι σαν τον άνεμο. Είσαι ονειροπόλα και αφαιρείσαι κάποιες φορές στην σκέψη σου. Έχεις πάντοτε έμπνευση, φαντασία και δίψα για γνώση.
Kayla εσύ είσαι σαν την γη. Σταθερή και υπομονετική. Μπορείς να επιβιώσεις σε οποιαδήποτε συνθήκη και να κερδίσεις οποιοδήποτε αντίπαλο με την δύναμη σου.
Και η Amelia....." είπε. Τα κορίτσια της κοιτούσαν απορροφημένες από τα λόγια της. Η Liana πήρε μια βαθιά ανάσα. "Η Amelia είναι σαν την φωτιά. Εκδηλωτική, γεμάτη πάθος και ενθουσιασμού για κάθε τι καινούριο. Έχει θάρρος και δύναμη μέσα της που πάντα θα την ακολουθούν. Είναι μια κοπέλα γεμάτη φως και αισιοδοξία που την μεταφέρει με τον καλοσυνάτο τρόπο της στους γύρω της." είπε με ένα πόθου και λησμονιάς. Ηθελε να ήταν μπροστά εκείνη την στιγμή η Amelia. Να ακούσει όσα είπε γι αυτήν. Τα κορίτσια είχαν καταλάβει πως αυτά ήταν λόγια από τον έρωτα της προς την Amelia. "Εντάξει. Εμείς οι τέσσερεις εκπροσωπούμε κάποια στοιχεία. Εσύ; Εκπροσωπείς το πνεύμα;" ρώτησε η Kayla. "Οχι. Εγώ είμαι το ανθρωπάκι στην μέση. Για να ολοκληρωθεί η προφητεία χρειάζεται μια μάγισσα από την οικογένεια Dilaurentis. Αυτή που θα πάρει την δύναμη από τις υπόλοιπες και θα σταματήσει την θανατηφόρα φωτιά του βιβλίου." απάντησε η Liana. "Ναι αλλά λέει πως χρειάζεται μια μάγισσα Dilaurentis
που να έχει τα πνεύματα των προγόνων της μέσα της. Η Alison είναι η τελευταία απόγονος της οικογένειας. Αυτή έχει τις υπόλοιπες μέσα της." είπε η Enola. "Το ξέρω. Γι αυτό παίρνω δύναμη από αυτήν. Όταν την βοήθησα να ξεκλειδώσει την σκοτεινή της πλευρά έκανα ένα ξόρκι που μου επιτρέπει να παίρνω δύναμη από εκείνη." απάντησε πονηρά η Liana. "Ωραία." απάντησε έκπληξη η Amelia.
"Και πως θα το κάνουμε αυτό χωρίς να μας ενοχλήσουν οι Mikaelson ή οποιοσδήποτε άλλος;" ρώτησε η Enola. "Θα σας πω αμέσως τώρα." είπε με ένα πονηρό βλέμμα η Liana και ξεκίνησε να διηγείται το σχέδιο της.

Αφού εξήγησε το σχέδιο της σε όλες τα κορίτσια έφυγαν εκτός από την Amelia. "Ωραίο σχέδιο." είπε ενθουσιασμένη η Amelia. "Ευχαριστώ. Είναι ο μόνος τρόπος να διασκεδάσουμε λίγο και να κάψουμε την λεπίδα." απάντησε πονηρά η Liana. Η Amelia την πλησίασε. "Γιατί ήρθες;" ρώτησε η Liana. "Για να δω τις φίλες μου..." απάντησε με μια ψεύτικη αδιαφορία για εκείνη. "...Και για να σου μιλήσω..." συμπλήρωσε. "Όχι εγώ πρέπει να σου μιλήσω." την σταμάτησε η Liana. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ηθελα να σου ζητήσω συγνώμη. Είχες δίκιο. Έπρεπε να σου είχα μιλήσει για την επίσκεψη μου στο Mystic Falls. Η αλήθεια είναι πως είχα πάει εκεί με το ψευδώνυμο Kathleen. Το έκανα για να κρυφτώ από τον Liam και να πάρω τον Damon και τον Stefan στον στρατό που έφτιαχνα. Όμως όταν τους μεταμόρφωσα σε βρικόλακιες, με βρήκαν κάποιοι κυνηγοί που δούλευαν για τον Liam και έπρεπε να φύγω.....Συγγνώμη Amelia. Έπρεπε να σου είχα πει την αλήθεια από την αρχή. Έκανα λάθος." είπε μετανιωμένη. Η Amelia την κοίταξε στα μάτια. Την πλησίασε ακόμη περισσότερο και την φίλησε κλείνοντας τα μάτια της. Η Liana την κοίταξε μπερδεμένη. "Υπόσχεται πως δεν θα μου ξαναπείς ψέματα;" ρώτησε ήρεμα η Amelia. "Ναι το υπόσχομαι." απάντησε με ένα χαμόγελο η Liana και την φίλησε ξανά. Η Amelia χαμογέλασε με πόθο και έβγαλε την μπλούζα της Liana. Φάνηκε το πορσελάνινο άσπρο δέρμα της. Εκείνη την κόλλησε με αστραπιαία ταχύτητα στον τοίχο χαιδεύοντας τα μαύρα μαλλιά της. Ειχε λείψει και στις δύο αυτή η επαφή. Δεν άντεχαν πολύ μακριά η μια από την άλλη.

Το σκούρο μπλε χρώμα του ουρανού είχε σκεπάσει την πόλη. Ο Klaus ήταν στο δωμάτιο της Raven κοιτάζοντας την. Την πλησίασε και χαιδεψε απαλά τα μαλλιά της. Έκλεισε τα μάτια του και συγκεντρώθηκε στο μυαλό της. Όταν τα άνοιξε βρισκόταν στο Horrland. Ο ήλιος έκαιγε και όλα τα φυτά και τα δέντρα ήταν ανθισμένα. "Γειά μπαμπά." ακούστηκε η εύθυμη φωνή της Raven. "Raven!" είπε έκπληκτος ο Klaus. Ετρεξε κοντά της και την εσφιξε στην αγκαλιά του. Λίγα δάκρυα συγκίνησης και χαράς κύλισαν στα μάγουλα του. Τα λιλά μάτια της τον κοίταξαν χαρούμενα. "Καιρό είχες να έρθεις. Τι κάνεις;" ρώτησε. "Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να σε ξυπνήσω αλλά τίποτα δεν δουλεύει! Όμως δεν θα σταματήσω μέχρι να σε ξυπνήσω." είπε αποφασιστηκά. "Μην ανησυχείς μπαμπά. Θα ξυπνήσω κάποια στιγμή να είσαι σίγουρος." απάντησε με ένα χαμόγελο. "Οι υπόλοιποι πως είναι;" ρώτησε. "Η Jacqueline βγαίνει με έναν που θα σκοτώσω σε λίγο.....ο Elijah προσπαθει να ξεπεράσει την Alison, εκείνη υποφερεο από μια κατάρα και αύριο είναι ο χορός για τον εορτασμό των 650 χρόνων από την ίδρυση της πόλης." είπε συνοπτικά. "Καημένη Alison. Την είδα μια φορά. Έβλεπε κάτι σαν όνειρο και ήταν αρκετά τρομαγμένη." είπε η Raven. "Τι όνειρο;" ρώτησε παραξενευμένος. "Ηταν σε ένα δάσος και υπήρχαν σκορπισμένα τα πτώματα όλων μας και εκείνη εκλαιγε και μετά έτρεχε για να σωθεί από ένα πλήθος." είπε η Raven. "Παράξενο όνειρο..." απάντησε ο Klaus.
"Klaus! Klaus!" ακούστηκε η φωνή μου. "Μάλλον πρέπει να φύγεις." είπε με ένα χαμόγελο. "Την επόμενη φορά θα κάτσω περισσότερο στο υπόσχομαι." απάντησε με ένα γλυκό χαμόγελο. "Να προσέχεις μπαμπά." απάντησε
Της χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά.

Άνοιξε τα μάτια του. Μπήκα στο δωμάτιο. Με κοίταξε σχεδόν αγριεμένος. "Τι θέλεις Aliso; Δεν βλέπεις πως έκανα κάτι σημαντικό;" ρώτησε ενοχλημένος. "Ναι το βλέπω αλλά αυτό που θέλω να σου πω είναι εξίσου σημαντικό. Τα Ιβρύδια σου φέρονται περίεργα." είπα σοβαρά. "Τι εννοείς;" ρώτησε παραξενευμένος. "Ακολούθησε με." απάντησα. Βγήκαμε από το δωμάτιο και κατεβήκαμε τις σκάλες προς το ευρύχωρο σαλόνι. Τα δώδεκα hybrids του Klaus στεκόντουσαν παραταγμένα σας στρατός έτοιμος για μάχη. "Τι κάνετε εσείς εδώ; Γυρίστε πίσω στις δουλειές σας!" τους πρόσταξε. Δεν αντέδρασαν στην εντολή του. Συνέχιζαν να μένουν παραταγμένοι και να μας κοιτάζουν αγριεμένοι. "Δεν νομίζω πως θα υπακούσουν." είπα σοβαρά. "Κάτι κατάλαβα..." απάντησε ενοχλημένος ο Klaus. Τότε μύρισα καπνό. Σαν να καιγόταν κάτι από το υπόγειο. Υποψιάστηκα πως η Jolene τα είχε προκαλέσει αυτά. Τα hybrids του Klaus στάθηκαν μπροστά από την πόρτα του υπογείου αποτρέποντας μας να μπούμε. Ο Klaus με κοίταξε με μια εκενρυσμένη πονηριά. "Εγώ παίρνω την δεξιά πλευρά εσύ την αριστερή. Για να τους σκοτώσεις πρέπει να βγάλεις την καρδιά τους." είπε έντονα. Έγνεψα καταφατικά με ένα πονηρό βλέμμα. Ο Klaus επιτέθηκε σε έξι ιβρύδια σκοτώνοντας τα με απίστευτη ευκολία. Εγώ επιτέθηκα στα υπόλοιπα με τις δυνάμεις μου. Έκανα ένα ξόρκι πονοκεφάλου σε δύο, και ξόρκι σπασμού κοκάλων στα άλλα τέσσερα. Ένας άντρας κατάφερε να αντισταθεί στο ξόρκι μου και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι μου. Σταματησε για λίγο το ξόρκι μου και τα υπόλοιπα έπεσαν καταπάνω μου! Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να τα αφήσω να με νικήσουν. Έχωσα μια κλωτσιά σε ένα και μπουνιές σε άλλα δύο. Μια κοπέλα πήγε να μου σπάσει τον σβέρκο αλλά μια απότομη κίνηση του χεριού μου έβγαλα την καρδιά μας. Έπεσε κάτω. Το δέρμα της πέτρωσε και το σώμα της τυλίχθηκε στις φλόγιες. Ο Klaus είχε σκοτώσει ήδη τέσσερα hybrids. Ήταν τόσο καλός και έξυπνος στην μάχη. Νικούσε τον αντίπαλο του χωρίς να το καταλάβει. Δύο hybrids με πλησίασαν απελπιστικά έτοιμα να με σκοτώσουν. Όμως με ένα ένα γρήγορο ξόρκι έβγαλα τις καρδιές τους και έπεσαν κάτω τυλιγμένοι σε φλόγιες. "Πίσω σου!" φώναξε ο Klaus. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου και είδα μια κοπέλα που ήταν έτοιμη να καρφώσει ένα σίδερο στην πλάτη μου. Τράβηξα απότομα το σίδερο μαζί με εκείνη κοντά μου,την χτύπησα με μια κεφαλιά και έβγαλα την καρδιά της πριν το καταλάβει. Ήταν όλοι νεκροί. Κοίταξα τα πτώματα τους που καίγονταν. Ένα μέρος μου ένιωθε άσχημα χωρίς να τους γνωρίζω. Όμως ένα άλλο μέρος μου ήξερε πως ήταν η μόνη λύση για να μην μας βλάψουν. "Τους σκότωσες πολύ γρήγορα." είπε έκπληκτος ο Klaus. "Είχα καλό δάσκαλο." απάντησα με νόημα στην φωνή μου. Μπορεί να μην με είχε διδάξει στην πραγματικότητα αλλά είχα παρατηρήσει κάθε κίνηση του σε όλες τις μάχες και είχα μάθει αρκετά πράγματα από εκείνον. Προχωρήσαμε προς το υπόγειο. Ο Klaus άνοιξε την πόρτα. Το μέρος είχε τυλιχθεί στις φλόγιες. Έκανα ένα ξόρκι προστασίας σε εμένα και στον Klaus ώστε να μπορούμε να περπατάμε άφοβα μέσα στις φλόγιες. "Ακολούθησε με!" είπε ο Klaus. Έγνεψα καταφατικά και τον ακολούθησα. Φτάσαμε σε μια κρύπτη. Ήταν αρκετά μικρή και πέτρινη. Το μέρος περιτρυγιριζόταν από φλόγιες! Στο βάθος υπήρχε ένας τοίχος. Ο Klaus τον πλησίασε και κοίταξε σε ένα άνοιγμα που υπήρχε. Με κοίταξε οργισμένος. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα "Κάποιος έκλεψε το καταραμένο βιβλίο." απάντησε εκενρυσμένος. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα την Jolene να φεύγει τρέχοντας από την κρύπτη. Έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα κοντά της και της χαμογέλασα με κακία. "Πήγαινες κάπου;" ρώτησα ειρωνικά. Τέντωσε ελάχιστα το δεξί της χέρι και έκανε ένα ξόρκι πονοκεφάλου σε μένα. Ενιωσα τα νεύρα του κεφαλιού μου με πιέζουν. Ο πόνος ήταν φρικτός! "Συγγνώμη. Είμαι αναγκασμένη." απάντησε φοβισμένη. Ετρεξε προς την έξοδο αλλά προς έκπληξη της βρήκε μπροστά της τον Klaus που την κοιτούσε με μίσος και απογοήτευση. Εκείνη τον κοίταξε με τρόμο στα μάτια της. "Πήγαινες κάπου Jolene;" ρώτησε με κακία. Έκανε μερικά βήματα οπισθοχώρησης προσπαθώντας να τον αποφύγει. Όμως εκείνος συνέχιζε να την πλησιάσει απελπιστικά. Πρόσεξε το καταραμένο βιβλίο που κρατούσε στο δεξί της χέρι. "Βλέπω πως με παράκουσες. Ξέρεις τι έχω πει γι αυτό το βιβλίο σωστά;" ρώτησε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά τρομαγμένη. Άρπαξε τον αριστερό της καρπό. "Και ξέρεις τι θα πάθεις. Γι αυτό πες μου ποιός σε έβαλε να το κλέψεις πριν σε σκοτώσω." είπε με μια διαβολικά οργισμένη φωνή. Έκανε το ίδιο ξόρκι πονοκεφάλου στον Klaus. "Συγγνώμη..δεν μπορώ!" φώναξε τρομαγμένη και έτρεξε προς την έξοδο. Όμως όταν άνοιξε την πόρτα του σαλονιού βρήκε μπροστά της εμένα. Έπιασα απότομα το αριστερό της χέρι και απορρόφησα δύναμη από εκείνη. "ΑΑΑ!" φώναξε ανίκανη να με σταματήσει. Ένα σκοτεινό χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου που στιλίστηκε από ένα σατανικό και λυτρωμένο βλέμμα. Ένιωθα την δύναμη της να εισχωρεί στο σώμα μου και να ενισχύει την μαγεία μου. Τα χέρια της χαλάρωσαν και το βιβλίο έπεσε στο πάτωμα. Η φωτιά στο υπόγειο έσβησε. Ο Klaus ήρθε κοντά μου. Άφησα απότομα το χέρι της και την έσπρωξα προς τον Klaus. "Είναι ζωντανή για την ώρα. Μπορείς να την σκοτώσεις όπως θέλεις." είπα σοβαρά. Το βλέμμα του είχε έναν κρυφό ενθουσιασμό για εμένα. Πήρα το βιβλίο από το πάτωμα. "Μπορείς να το σφραγίσεις με ένα δυνατό ξόρκι;" ρώτησε. 'Τέλεια! Αυτό ήθελα!' σκέφτηκα χαρούμενη. "Φυσικά." απάντησα με ένα χαμόγελο.

Πήγα πίσω στην κρύπτη και άνοιξα το βιβλίο. Τα ξόρκια που είχε μέσα ήταν πολύ σπάνια. Τα περισσότερα από αυτά ήταν αρχαία δηλητήρια η ξόρκια αργού θανάτου. Ένιωθα μια παράξενη ζέστη να καλύπτει το χέρι μου. Έπρεπε να βιαστώ! Δεν ήθελα να πάθω ότι έπαθε και η Carmen! Ξεφύλισα πιο γρήγορα τις σελίδες του βιβλίου μέχρι που βρήκα το ξόρκι. Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη του παντελονιού μου και έβγαλα μια φωτογραφία την σελίδα. Ένιωθα την ζέστη στα χέρια μου να αυξάνεται ραγδαία! Έκλεισα απότομα το βιβλίο, το έβαλα μέσα στην τρύπα στον τοίχο της κρύπτη και το σφράγισα με ένα ισχυρό ξόρκι.

Βγήκα από το υπόγειο και βρήκα τον Edward να με περιμένει. "Που είναι ο Klaus;" ρώτησα. "Βασανίζει την Jolene." απάντησε. "Το πήρες;" ρώτησε. "Ναι." είπα με ένα χαμόγελο. Το βλέμμα του άστραψε από χαρά και ανακούφιση. Όλο αυτό το συναίσθημα εκφράστηκε από μια αγκαλιά. Ένιωσα μια ζεστασιά, μια ασφάλεια, μια γαλήνη και μια ανάγκη να παραμείνω στην αγκαλιά του. Αφού έφυγα από την αγκαλιά του κοίταξα τα χρυσοκόκκινα μάτια του. Ο έρωτας του για μένα εκδηλωόταν ακόμη περισσότερο μέρα με την μέρα και το καταλάβαινα. Όμως θα ήταν ανώφελο να πω πως δεν ένιωθα το ίδιο για εκείνον. Κάθε φορά που ήμουν κοντά του μια ζεστασιά φούντωνε μέσα μου και η καρδιά μου χτυπούσε πολύ έντονα. Ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι μου και όταν έφευγα από κοντά του στεναχωριόμουν χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Αλλά ένα μέρος του εαυτού μου ήξερε. Απλώς δεν το είχα αποδεχτεί ακόμη. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου με τα όμορφα και ζεστά δάχτυλα του. Έπιασα το χέρι του και το έβαλα στο μάγουλο μου. "Να ξέρεις πως θα τον σκοτώσω τον James γι αυτό που σου έκανε." ψυθήρισε. "Ευχαριστώ." απάντησα με ένα χαμόγελο. Δεν μπορούσα να αντισταθώ! Ήθελα να τον φιλήσω τόσο πολύ. Τον πλησίασα αρκετά μέχρι που τα χείλη μου ακούμπησαν τα δικά του. Και οι δύο κλείσαμε τα μάτια μας σαν να θέλαμε καιρό αυτό το φιλί. Ήταν σαν να σταματάει ο χρόνος στην πιο όμορφη στιγμή. Με φίλησε και εκείνος ξανά. Τον κοίταξα και του χαμογέλασα με μια αυθόρμητη γλύκα. Κοίταξα ξανά τα εκδηλωτικά χρυσοκόκκινα μάτια του. Δεν χρειαζόταν να διαβάσει την σκέψη μου για να καταλάβει πως μου άρεσε το φιλί του. Το βλέμμα μου ήταν σαν ανοιχτό βιβλίο.

Ακούστηκαν τα κλειδιά της εξώπορτας. Μπήκε μέσα ο Elijah. Απέφυγα τον Edward γρήγορα. Προσπάθησα να κρύψω την λάμψη του έρωτα στο πρόσωπο μου. Μας κοίταξε περίεργος. "Τι κάνετε εσείς εδώ;" ρώτησε ήρεμα. Κοιταχτήκαμε απότομα με τον Edward προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με το βλέμμα. "Άκουσα πως η Jolene ήθελε να κλέψει το καταραμένο βιβλίο και ήρθα να δω τι συμβαίνει." είπε ο Edward. "Χμ!" έκανε δύσπιστα. Το βλέμμα του είχε έναν τόνο ζήλιας. Το έβλεπα καθαρά. Ζήλευε που ήμουν κοντά στον Edward και ήθελε να με πάρει από εκεί. Αντίθετα ο Edward με κοιτούσε με ένα διεκδικητικό βλέμμα. "Θες να πάμε μια βόλτα;" πρότεινε ο Elijah. Η θέση μου πλέον ήταν άβολη και δύσκολη. Πως γίνεται να θέλω να φιλήσω τον Edward και να θέλω ταυτόχρονα να περάσω χρόνο με τον Elijah; "Δεν είσαι θυμωμένος μαζί μου;" ρώτησα παραξενευμένη. Κοίταξε με ένα επιτακτικό βλέμμα τον Edward. "Όχι πλέον. Και πιστεύω πως θα ήταν καλό για εμάς αν μιλούσαμε." απάντησε σοβαρά. Για εμάς; Τι εννοεί με αυτό; Μήπως θέλει να με διεκδικήσει; Και εγώ γιατί θέλω να πάω βόλτα μαζί του; Προσπάθησα να μην τα σκεφτώ όλα αυτά όσο ήμουν κοντά στον Edward. "Λοιπόν τι λες;" ρώτησε ο Elijah. Κοίταξα για ένα λεπτό τον Edward. "Εμ....ναι! Πάμε." απάντησα όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα. Ένα μειδίαμα ευχαρίστησης ήρθε στο πρόσωπό του Elijah. Προχωρήσαμε προς την έξοδο και ο Edward μαζί μας. Ο Elijah γύρισε απότομα και τον κοίταξε. "Δεν θέλω να στο χαλάσω αλλά η πρόσκληση είναι μόνο για εμένα και την Alison." είπε κάπως απωθητικά. "Μπορεί να χρειαστεί προστασία κάποια στιγμή." απάντησε με το ίδιο απωθητικό βλέμμα. Ο Elijah τον πλησίασε λίγο. "Και εσύ είσαι ο προσωπικός της σωματοφύλακας;" ρώτησε ειρωνικά. "Έξαλλου αν της συμβεί κάτι πιστεύω πως θα την προστατέψει καλύτερα ένας αρχέγονος βρικόλακας από έναν υποανάπτοκτο κυνηγό." συνέχισε με την ίδια ειρωνεία. "Σε αυτή την περίπτωση δεν νομίζω αλλά προσπάθησε." απάντησε ελαφρώς εκνευρισμένος ο Edward. Τα βλέμματα και τον δύο ήταν επιθετικά. "Ποιό είναι το πρόβλημα σου Edward; Γιατί πιστεύεις πως σε αγαπάει;" ρώτησε εκενρυσμένος ο Elijah. "Γιατί πιστεύεις πως δεν με αγαπάει; Ή βασικά γιατί νομίζεις πως αγαπάει ακόμη εσένα;" απάντησε με τον ίδιο εκενρυσμό. "Πρόσεχε Edward. Δεν θέλεις να γίνεις εχθρός μου!" τον απείλησε ο Elijah. "Δεν είχα κάποια τέτοια πρόθεση. Η Alison έτσι κι αλλιώς εμένα θέλει." απάντησε εκενρυσμένος. "Αντιθέτως νομίζω πως θέλει εμένα. Απλώς αυτό που είχατε ήταν μια στιγμή αδυναμίας." απάντησε ο Elijah
Έπρεπε να κάνω κάτι. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να τσακώνονται και είχε καταντήσει εκνευριστικό! Μπήκα ανάμεσα τους και τους χώρισα. "Αρκετά! Σταματήστε να μαλώνετε για μένα! Χαλάτε την φιλία σας! Κανένας από εσάς δεν θα διαλέξει με ποιόν θα βγαίνω! Δεν είμαι τρόπαιο! Και αυτή τη στιγμή θα βγω μόνη!!" απάντησα απότομα και εκενρυσμένα. Προχώρησα αλλά διαπίστωσα πως με ακολουθούσαν. "Και μην τολμήσετε να με ακολουθήσετε! Σεβαστείτε τουλάχιστον πως θέλω να μείνω μόνη μου και φύγετε!" τους πρόσταξα με έντονο εκενρυσμό και έφυγα από το σπίτι.

Στον δρόμο προχωρούσα με πολύ έντονο βηματισμό. Είχα εκενρυστεί και με τους δυο! 'Τι τους κάνει να πιστεύουν πως αυτοί θα διαλέξουν για μένα;! Δεν με ξέρουν καθόλου;! Οι ανόητοι!!' σκέφτηκα εκενρυσμένη. Μπήκα στο μπαρ του Horrland. Πλησίασα την ξύλινη μπάρα και κάθισα σε ένα μαύρο σκαμπό. Ένας νεαρός σερβιτόρος με πλησίασε. "Καλησπέρα. Τι θα θέλατε;" ρώτησε ευγενικά. "Μμ..θα ξεκινήσω με μια τεκίλα, ένα μπέρμπον, ένα τζιν τόνικ και βλέπουμε." απάντηα απότομα. "Ουαου! Δεν είναι πολλά αυτά για σένα μικρούλα;" ρώτησε υποτιμητικά. Κοπάνισα το δεξί μου χέρι στην μπάρα και τον κοίταξα εκνευρισμένη. "Καλά θα κάνεις να κλείσεις το στόμα σου πριν βρω είκοσι βασανιστικούς και διαφορετικούς τρόπους να σε σκοτώσω!" τον ψυχανάγκασα. Έγνεψε καταφατικά τρομαγμένος και πήγε προς την κάβα με τα ποτά. Λίγα λεπτά μετά έφερε ένα μπουκάλι μπέρμπον με ένα ποτήρι, την τεκίλα και το τζιν τόνικ. "Ορίστε." είπε ήρεμα αλλά με έναν κρυφό τρόμο. "Περίμενε!" είπα απότομα. Με κοίταξε παραξενευμένος. "Ξέχνα ότι σου είπα και συνέχισε την δουλειά σου κανονικά." τον ψυχανάγκασα. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα τον ματιών του και προχώρησε. Πήρα το ποτήρι με την τεκίλα και ήπια όλο το ποτό χωρίς να πάρω ανάσα. Μετά άνοιξα το μπουκάλι με το μπέρμπον και έβαλα λίγο σε ένα ποτήρι. Ήπια χωρίς σταματημό. "Δεν φοβάσαι μήπως μεθύσεις;" ακούστηκε η ειρωνικά φιλική φωνή του Klaus. Γέλασα λίγο. Με πλησίασε και κάθισε δίπλα μου. "Θέλεις;" ρώτησα υπονοώντας το ουίσκι. "Με ξέρεις! Ποτέ δεν λέω όχι σε λίγο καλό ουίσκι." απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Χαμογέλασα. Πήρα ένα καθαρό ποτήρι, έβαλα ουίσκι και το έδωσα στον Klaus. Παράλληλα έβαλα κι άλλο στο ποτήρι μου σε περίπτωση που ήθελα να ξαναπιώ. "Τι απέγινε η Jolene;" ρώτησα. "Πεθαίνει αργά και βασανιστικά. Σφράγισες καλά το βιβλίο;" ρώτησε. "Ναι." απάντησα σοβαρά. Ο Klaus ακούμπησε το ποτήρι με το ουίσκι στην μπάρα και με κοίταξε. "Πρέπει να είσαι πιο προσεκτική." είπε συμβουλευτικά. "Τι εννοείς;" ρώτησα παραξενευμένη. "Σε είδα να φιλέσαι με τον Edward πριν μπει στο σπίτι ο Elijah." απάντησε σοβαρά. Ένιωσα κάποιες ενοχιές να χτυπούν έντονα το στομάχι μου. Πήρα το ποτήρι με το τζιν τόνικ και ήπια το μισό ποτό. "Εμ...δεν..έπρεπε να.." ψέλλισα. Ο Klaus με κοίταξε στα μάτια κάπως πονηρά. "Μεταξύ μας τώρα...ποιόν θα διάλεγες;" ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Ειλικρινά δεν ξέρω! Για κάποιο λόγο δεν θέλω να αφήσω κανέναν αλλά δεν μπορούν να συνεχίσουν να τσακώνονται έτσι!" είπα μπερδεμένη. "Τότε διάλεξε. Όσο συνεχίζεις τόσο παίρνουν θάρρος και δεν θα έχει καλή κατάληξη αυτό." είπε συμβουλευτικά. "Το ξέρω Klaus! Απλά δεν μπορώ μα διαλέξω!" απάντησα. Ήταν πραγματικά δύσκολη απόφαση. Ξαφνικά είχα συναισθήματα και για τους δύο ταυτόχρονα και δεν ήξερα για ποιόν ήταν περισσότερα! "Βλέπω πως δυσκολεύεσαι." διαπίστωσε. "Φυσικά και δυσκολεύομαι! Δεν σου έχει συμβεί ποτέ να αγαπάς δύο άτομα τόσο πολύ και να μην ξέρεις ποιό να διαλέξεις;!" είπα έντονα. "Οχι." απάντησε σοβαρά. Αλλά το βλέμμα του έδειχνε πως έλεγε ψέματα. Ίσως είχε περάσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν απλώς δεν ήθελε να το θυμηθεί. Ήπια λίγο ουίσκι σκεπτική. Επιασε απαλά το δεξί χέρι μου. "Ξέρω όμως ποσο δύσκολο είναι για σένα και πως δεν θέλεις να πληγώσεις κανέναν. Όμως ο μόνος τρόπος να το σταματήσεις αυτό είναι να επιλέξεις." είπε συμβουλευτικά. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήξερα πως δεν θα είναι καθόλου εύκολο να επιλέξω... "Ποιός νομίζεις πως ήθελε το βιβλίο;" ρώτησε ο Klaus θέλοντας να αλλάξει την συζήτηση. "Η Liana. Είχε πει πως ήθελε να κάψει την ασημένια λεπίδα και σε αυτό το βιβλίο υπάρχει ένα ξόρκι που μπορεί να το κάνει. Πίστευες κάτι άλλο;" απάντησα. "Όχι. Η Liana είναι η μόνη που θα τολμούσε να πάρει το καταραμένο βιβλίο. Αλλά αφού το θέλει τόσο πολύ..." είπε με νόημα. "Ποιό είναι το σχέδιο;" ρώτησα. Χαμογέλασε πονηρά. "Αφού η Liana θελει το βιβλίο θα προσπαθήσει σίγουρα να το πάρει στον χορό. Θα στείλει σίγουρα κάποιον υπηρέτη της να ψάξει στο σπίτι όμως δεν θα βρει τίποτα. Πρν προλάβει να πάει στο σπίτι εσύ θα σφραγίσεις με την μαγεία σου όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του κτιρίου. Θα βάλεις όση δύναμη χρειάζεται για να μην λύσει το ξόρκι." είπε σοβαρά ο Klaus. "Ναι μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Για να κάψει η Liana την λεπίδα χρειάζεται τις υπόλοιπες Liars United. Που σημαίνει πως θα είναι στον χορό πέντε αιρετικές. Οπότε χρειαζόμαστε κάτι που να τις αποδυναμώνει ή να τις τρομάζει." απάντησα. Ο Klaus σκέφτηκε για λίγο. "Θα μπορούσα να βάλω κάποιους βρικόλακιες να την αποδυναμώσουν με ερολύνη.." είπε σκεπτικός. "Και πάλι δεν είναι καλό. Χρειαζόμαστε κάτι χειρότερο. Κάτι που να τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί να εμφανιστεί." είπα με ένα σκοτεινό νόημα στην φωνή μου. "Δεν λες ότι....." απάντησε καταλαβαίνοντας για ποιόν μιλούσα. "Είναι ο μόνος τρόπος αν θέλουμε να τις τρομάξουμε." είπα σοβαρά. "Οχι! Είναι πολύ ριψοκίνδυνο για σένα!" είπε θέλοντας να με προστατέψει. "Klaus δεν θα είμαι εγώ το κέντρο της προσοχής του εκείνη την στιγμή. Η Liana θα είναι και η ανάγκη του για εκδίκηση." είπα καθυσηχαστικά. "Οχι! Ξέχνα το! Υπάρχει άλλος τρόπος." είπε έντονα και βγήκε έξω. Τον ακολούθησα. "Και ποιός είναι αυτός;! Ο Liam είναι ο μόνος που μπορεί να τρομοκρατήσει τις αιρετικές και το ξέρεις!" ρώτησα. Με κοίταξε ελαφρώς εκνευρισμένος. "Είπα όχι! Δεν θα ρισκάρω κάτι που ξέρω πως δεν θα έχει καλή κατάληξη και δεν θα κάνεις τίποτα πίσω από την πλάτη μου." είπε έντονα. Το βλέμμα του είχε μεγάλη ανησυχία μέσα σαν να ήθελε να με προστατέψει. "Δεν έχουμε ιδέα ποιές είναι αυτές οι αιρετικές! Είναι η μόνη μας ελπίδα." απάντησα με την ίδια ένταση. Γύρισε απότομα και με κοίταξε. Το βλέμμα του είχε έναν επιφανειακό εκνευρισμό και πολύ μεγάλη κρυμμένη ανησυχία. "Δύο σειρήνες η μια μισή βρικόλακας η άλλη μισή μάγισσα, άλλη μια μάγισσα και βαμπίρ, η Amelia που είναι λυκάνθρωπος και μάγισσα και η Liana που νομίζω πως ξέρετε τι είναι." ακούστηκε η φωνή της Addison. Την κοιτάξαμε και οι δύο έκπληκτοι. "Πως τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;" ρώτησε ο Klaus. "Έχω και εγώ τις πληροφορίες μου." απάντησε με έναν φιλικό και πονηρό τόνο. "Σειρήνες;! Αυτά είναι μυθικά πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας!" είπα δύσπιστα. "Ναι ακριβώς. Όμως η πραγματικότητα αποδεικνύει πως υπάρχουν." απάντησε σοβαρά. "Έχω βρει ένα ξόρκι που μπορεί να σταματήσει τις αιρετικές γαι λίγο. Θα τις βασανίσει και θα μπορέσουμε να τις νικήσουμε. Όμως για να γίνει αυτό χρειάζομαι λίγο από το αίμα σου Alison. Μόνο έτσι μπορεί να ενεργοποιηθεί το ξόρκι." είπε. Το σχέδιο της δεν ήταν καθόλου άσχημο. Είχε λογική και θα μπορούσε να πετύχει. "Και ποιός σου είπε πως μπορούμε να σε εμπιστευτούμε;" ρώτησε απότομα ο Klaus. "Μόλις σου έδωσα έναν τρόπο που μπορείς να βασανίσεις τις αιρετικές. Αν νομίζεις πως θα σε κοροϊδεψω κάνεις λάθος. Θέλω και εγώ να τις σκοτώσω όσο τίποτα άλλο." απάντησε με έναν ελάχιστο τόνο θλίψης. "Γιατί;" ρώτησα. "Έχετε δει τον Emile τελευταία;" ρώτησε ειρωνικά. "Οχι...." είπα προσπαθώντας να θυμηθώ. "Μην κουράζεσαι! Είναι νεκρός. Οι σειρήνες τον σκότωσαν πριν από έναν μήνα." είπε βουρκωμένα. "Δεν θέλεις να μας βοηθήσεις. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να εκδικηθείς τις σειρήνες έτσι δεν είναι;" ρώτησε κάπως απότομα ο Klaus. Τον πλησίασε. "Ναι θέλω να σκοτώσω τις σειρήνες. Όμως αν το κάνω μόνο με αυτές δεν θα καταφέρουμε ποτέ να νικήσουμε την Liana. Γι αυτό θα κάνουμε το ξόρκι αύριο σε όλες." είπε έντονα. Ο τόνος στην φωνή της ήταν τραχύς και εκενρυσμένος! Ποτέ δεν την είχα ξανακούσει έτσι. Κοιταχτήκαμε με το Klaus για λίγα δευτερόλεπτα. "Εντάξει. Ας το κάνουμε." είπα αποφασιστηκά και πήγαμε προς το σπίτι.

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ήρεμα και γαλήνια. Το χιόνι είχε λιώσει με τις ζεστές πρωινές αχτίδες του ήλιου. Εγώ και η Aria προχωρούσαμε στους διαδρόμους του σχολείου. "Ρώτησες τον Klaus;" είπε. "Ναι και δεν έχω καλά νέα." απάντησα. Με κοίταξε παραξενευμένη. "Τι εννοείς;" ρώτησε. "Ο Klaus είπε πως όταν πεθαίνει ένας βρικόλακας ο ψυχαναγκασμός του σπάει και τα άτομα μπορούν να θυμηθούν." είπα. "Δηλαδή λες πως ο Toby είναι ζωντανός;!" είπε με έναν τόνο σύγχυσης. Ακούσαμε κάποιες κραυγές χαράς από τον διάδρομο. Πλησιάσαμε και τότε είδαμε την Adeline και την Kayla να σκοτώσουν ανθρώπους. Υπήρχε αρκετός κόσμος δίπλα τους που ζητοκράβγαζε. Κοίταξα παραξενευμένη την Aria. Η Kayla μουρμούρισε μια όμορφη μικρή μελωδία με την βελούδινη φωνή της. Την πλησίασε υπνωτισμένος. Εκείνη του χαμογέλασε σαγηνευτικά και τον αγκάλιασε. Με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο και δάγκωσε τον λαιμό του πίνοντας το αίμα του. "Εντάξει! Αρκετά είδατε για τώρα! Φύγετε!" τους πρόσταξε η Adeline. Ήξερα πολύ καλά ποιές ήταν. Η Aria τις πλησίασε τσαντισμένη. "Ποιές νομίζετε ότι είστε;" ρώτησε απότομα. Χαμογέλασαν με κακία. Η
Adeline έκανε έναν κύκλο γύρω της τραγουδώντας μια μικρή μελωδία με την όμορφη και υπνωτική φωνή της. "Γιατί δεν μας δίνεις το αίμα σου;" ρώτησε με κακία. Η Aria την πλησίασε και την χαστούκισε. Είχα κάνει ένα ξόρκι προστασίας ώστε να μην πιάσει η ύπνωση πάνω τους. "Πως τολμάς να χτυπάς την αδελφή μου;! Θα κόψω σε κομμάτια πριν βγάλω την καρδιά από το σώμα σου!" την απείλησε η Kayla. "Γιατί εσείς οι σειρήνες πρέπει να είστε τόσο εκνευριστικές;!" είπε ειρωνικά. Με κοίταξαν έκπληκτες. "Η περίφημη Alison!" είπε η
Adeline παρατηρώντας εμένα. "Ναι και οι ενοχλητικές σειρήνες! Αφού τελειώσαμε με την γνωριμία μπορείτε να μου πείτε τι θέλετε στο σχολείο;!" ρώτησα ενοχλημένη. "Απο πότε η εκπαίδευση είναι μόνο για του κοινούς θνητούς;" ρώτησε η Kayla. "Δεν είστε δύο χιλιάδων ετών ή κάτι τέτοιο;" ρώτησε η Aria. "Βασικά είμαστε τριών χιλιάδων ετών αλλά ποτέ δεν πήγαμε σε ένα σχολείο." απάντησε η Adeline. "Στο είχα πει πως θα έχει πλάκα." είπε πονηρά η Kayla. Το κουδούνι για το μάθημα χτύπησε. "Από ότι φαίνεται πρέπει να πάμε στην τάξη. Θα σας δούμε το βράδυ στον χορό!" είπε με ένα πονηρό βλέμμα η Kayla και έφυγαν. Εγώ και η Aria προχωρήσαμε γρήγορα προς την αντίθετη κατεύθυνση. "Οκ εξήγησε μου τώρα τι στο δοάολο ήταν αυτό!" είπε κάπως σοκαρισμένη. "Είναι από τις Liars United." είπα σοβαρά. "Γι αυτό ήθελες να έρθω οπουδήποτε απόψε στον χορό;" ρώτησε. "Περίπου. Θα κάνουμε ένα ξόρκι με την Addison που θα τις αποδυναμώνει και μετά θα τις σκοτώσουμε. Αλλά χρειαζόμαστε και την δική σου βοήθεια." είπα. "Ναι φυσικά. Θα σε βοηθήσω σε ότι χρειάζεσαι." είπε πρόθυμα. "Ευχαριστώ. Η αποψινή νύχτα θα είναι επική." είπα κάπως ειρωνικά και πήγαμε προς την τάξη.

Παράλληλα η Liana πέταγε διάφορα αντικείμενα στον τοίχο με τις δυνάμεις της. "Ηλίθια! ΓΕΛΟΙΑ!" φώναξε εξοργισμένη. "Τι συμβαίνει Liana;" ρώτησε περίεργη η Amelia. "Η Jolene είναι τόσο άχρηστη που δεν κατάφερε ούτε ένα βιβλίο να κλέψει χωρίς να την πιάσουν!" φώναξε. "Και τι κάνουμε τώρα;" ρώτησε. "Προφανώς ο Klaus ξέρει πως εγώ θέλω το βιβλίο και προφανώς θα το έχει μαζί του στον αποψινό χώρο οπότε θα ακολουθήσω το σχέδιο Β." απάντησε εκενρυσμένα. "Έχεις σχέδιο β;" ρώτησε παραξενευμένη. "Πάντα έχω σχέδιο β. Είναι ο φονος. Αν δεν πάρω το βιβλίο θα τους δολοφονήσω όλους." είπε με ένα σατανικό βλέμμα.

Το μεσημέρι η Aria ήταν στο σπίτι της γιαγιάς της και έκανε εξάσκηση στην μαγεία της. "Ηρέμισε καλή μου. Κάνεις εξάσκηση σαν να ετοιμάζεσαι για πόλεμο." είπε η γιαγιά της. "Μπορείς να το πεις και έτσι." απάντησε σοβαρά η Aria. Την κοίταξε παραξενευμένη. "Τι εννοείς;" ρώτησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Θα συμμετέχω σε ένα ξόρκι καταστροφής κάποιων αιρετικών..." είπε ήρεμα. "Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις αυτό! Είναι σίγουρη αυτοκτονία." απάντησε με τρόμο η γιαγιά της. "Γιαγιά θα είμαι καλά! Έχω μάθει πολλά πράγματα και η μαγεία μου έχει μεγαλώσει. Εξάλλου θα είναι και άλλες δύο μάγισσες μαζί μου." είπα καθυσηχαστικά. "Οχι! Στο απαγορεύω! Το ξόρκι θα σε σκοτώσει!" είπε έντονα. "Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό που σου λέω. Θα είμαι καλά." είπε ήρεμα. "Θα έρθω και εγώ μαζί σου για να βεβαιωθώ τότε." απάντησε αυστηρά και πήγε προς το δωμάτιο της.

Οι ώρες είχαν περάσει. Η μέρα είχε φτάσει στο τέλος της και τα σχέδια της νύχτας ξεκινούσαν. Μια νύχτα που θα έμενε αξέχαστη σε όλους μας για διαφορετικούς λόγους. Αφού κανονισα την συνάντηση μου με τον James έπρεπε να ετοιμαστώ. Άνοιξα την ντουλάπα μου και έβγαλα το φόρεμα μου. Ήταν ένα μακρύ φόρεμα στο χρώμα του αίματος με όμορφα ανεπαίσθητσα στρασάκια πάνω. Το στόλιζαν κάποιες μαύρες λεπτομέρειες. Το φόρεσα. Τα κόκκινα κοντά μανίκια του ακούμπησαν στον ώμο μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Μου άρεσε το είδωλο μου. Υστερα πήρα την πρέσα και χτένισα τα μαλλιά μου σε μπούκλες. Μετά εβαλα μια απαλή καφέ σκιά στα μάτια μου ώστε να σχηματίσω γωνία στην άκρη. Πήρα και μια πιο φανταχτερή στην μέση του κάθε ματιού. Άνοιξα το συρτάρι και πήρα το eyeliner και την μάσκαρα. Έκανα δύο ίδιες ευθείες γραμμές στα μάτια μου με το μαύρο eyeliner. Εβγαλα και από την μαύρη μάσκαρα στις βλεφαρίδες μου. Το τελευταίο πράγμα πιυ έκανα με το μακιγιάζ ήταν να βάλω κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου που ταίριαζε αρκετά με το φόρεμα μου και να βάλω λίγο ρουζ για να ροδίσω τα μάγουλα μου. Άνοιξα την ντουλάπα ξανά, πήρα τις μαύρες γόβες με το τακούνι και τις φόρεσα. Πηρα επίσης και το μαύρο βελούδινο τσαντάκι με το χρυσό λογότυπο σε σχήμα φακέλου. Έριξα άλλη μια ματιά στον καθρέφτη. Ναι. Ημουν έτοιμη. Όχι μόνο για τον χορό αλλα για να καταστρέψω κάθε ενόχληση που υπήρχε γύρω μου. Ακούστηκε ο χτυπος της πόρτας του δωματίου μου. "Περάστε." είπα με έναν τόνο ευγένειας. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Caroline. Φορούσε ένα όμορφο μπλε μακρύ στενό φόρεμα γραμμής Α με κάποιες ασημένιες λεπτομέρειες. Τα κοντα δαντελωτά μανίκια του φορέματος της ακομπιυσαν στον ώμο της. Τα χέρια της ήταν καλυμμένα από άσπρα γάντια μέχρι τον αγκώνα και στον δεξί της καρπό φορούσε ένα επιβλητικό ασημένιο βραχιολι. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν όμορφο κότσο και τα μάτια της ήταν βαμμένα με μια όμορφη γαλάζια σκιά. Με κοιτούσε εντυπωσιασμένη. "Είσαι υπέροχη!" είπε ενθουσιασμένη. Χαμογέλασα. "Ευχαριστώ πολύ. Και εσύ το ίδιο." απάντησα. "Όλοι είναι έτοιμοι. Πρέπει να φύγουμε." είπε. Έγνεψα καταφατικά. Η Caroline βγήκε από το δωμάτιο και εγώ την ακολούθησα. Κατέβηκε την σκάλα προς το σαλόνι. Όλοι ήταν εκεί και με κοιτούσαν. Ο Klaus, o Edward και ο Elijah φορούσαν κοστούμια με μαύρο παντελόνι μαύρα παπούτσια μαύρο σακάκι άσπρο πουκάμισο και μαύρη γραβάτα. Η Jacqueline φορούσε ένα όμορφο μακρύ πράσινο σκούρο φόρεμα γραμμής Α χωρίς μανίκια. Τα βλέφαρα της είχαν μάσκαρα και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο. Στον λαιμό της φορούσε ένα χρυσό κολιέ με ένα ένα όμορφο πετράδι και στο αριστερό της χέρι κρατούσε ένα μαύρο τσαντάκι σε σχήμα φακέλου.
Το βλέμμα του Edward και του Elijah καρφώθηκε εξτασιασμένα πάνω μου. Είχαν θαμπωθεί από την εμφάνιση μου. Κατέβηκα την στριφογυριστή σκάλα και τους πλησίασα. "Είσαι κάτι παραπάνω από πανέμορφη!" είπε εξαιρετικά εντυπωσιασμένα ο Edward. Του χαμογέλασα. "Είναι όλα έτοιμα;" ρώτησα κοιτάζοντας τον Klaus. "Ναι. Η Addison είναι ήδη στον χορό και μου είπε πως η Liana και οι υπόλοιπες είναι εκεί." απάντησε. "Ωραία." απάντησα. "Μόλις φτάσουμε θα πάτε όλοι εκεί που σας έχω." είπε αυστηρά ο Klaus. "Εντάξει Nik! Το καταλάβαμε " απάντησε απότομα η Jacqueline. Βγήκαμε από το σπίτι και πήγαμε προς το πολιτιστικό κέντρο του Horrland.

Μόλις φτάσαμε μας υποδέχτηκε ένας κυρίες και μας προσκάλεσε εύθυμα μέσα. Ο χορός ήταν τεράστιος με πολλές σκάλες και κρυφές πόρτες. Στο ταβάνι ήταν ζωγραφισμένες κάποιες εικόνες και είχε κρεμασμένους πολυελαίους και ακουγόταν η όμορφη κλασική μουσική. Αφού μπήκαμε, πρόσεξα την Aria την Spencer και την Hanna που στεκόντουσαν αρκετά μακριά μας. Η Spencer φορούσε ένα μακρύ σκούρο μπλε στενό φόρεμα που έδενε πίσω στον λαιμό της και σχημάτιζε κάποια αυτοσχέδια μανίκια. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και είχε μια ελάχιστη φράντζα. Τα βλέφαρα της ήταν βαμμένα με μάσκαρα και τα χείλη της με ένα απαλό κραγιόν. Στους δύο καρπούς των χεριών της φορούσε δύο κυλινδρικά ασημένια βραχιόλια. Η Aria φορούσε μια όμορφη μελιτζανί αμάνικη τουαλέτα. Στα χέρια της φορούσε από ένα ζευγάρι μαύρα λεπτά γάντια. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο εκτός από τα δύο μπροστινά της τουφάκια που ήταν χτενισμένα σε μπούκλες. Τα πράσινα μάτια της ήταν βαμμένα από μια μαύρη σκιά και τα χείλη της από ένα σκούρο κραγιόν σε χρώμα σάπιου μήλου. Στον λαιμό της φορούσε ένα ασημένιο κολιέ με ένα ασημένιο φύλλο. Η Hanna φορούσε ένα μακρύ φόρεμα με άσπρη φούστα. Το πάνω μέρος ήταν ζαχαρί με μακριά μανίκια που έμοιαζαν σαν να είχαν ραφτεί πάνω της. Φορούσε ενα ζευγάρι μαύρες γόβες. Είχε βάλει μάσκαρα στις πάνω και στις κάτω βλεφαρίδες των ματιών της. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο με ένα πολύ ιδιαίτερο κοκαλάκι. "Θα συναντηθούμε όταν τελειώσει όλο αυτό." είπε σοβαρά o Klaus και εγώ σκορπιατήκαμε στον χώρο. Πλησίασα τα κορίτσια. Η Spencer προσπάθησε να με αποφύγει αλλά η Hanna την σταμάτησε. "Βλέπω ήρθατε!" είπα με ένα χαμόγελο. "Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάναμε." απάντησε η Hanna. H Spencer ξεφύσηξε εκνευρισμένη. Είδε τον Damon που μόλις έμπαινε στον χώρο μαζί με τον Stefan. Και οι δύο φορούσα κοστούμια με μαύρο σακάκι μαύρη γραβάτα άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και μαύρα παπούτσια. "Συγχωρέστε με. Πρέπει να πάω να μιλήσω σε κάποιον." είπε απότομα και πλησίασε τον Damon. "Τι θα κάνουμε με την Spencer;" ρώτησε η Hanna. "Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να σπάσουμε τον ψυχαναγκασμό ή να σκοτώσουμε τον Toby." απάντησα. Τότε είδα την
Adeline μαζί με την Kayla να κυκλοφορούν στον χώρο. Η Adeline φορούσε μια μαύρη τουαλέτα που είχε ένα χιαστί στην πλάτη. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο εκτός από τις δύο μπροστινές τούφες της. Στα χείλη της φορούσε ένα κόκκινο κραγιόν και στα αυτιά της δυο όμορφα μικρά χρυσά σκουλαρίκια. Με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Η Kayla φορούσε ένα βελούδινο μπλε σκούρο μακρύ και στενό φόρεμα με μανίκια που έδιναν πίσω στην πλάτη της. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμενα σε μπούκλες και στο δεξί της χέρι κρατούσε μοα ασημένια τσάντα. Στον παράμεσο του αριστερού της χεριού φορούσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι με ένα μπλε πετράδι. Η Aria τις κοίταξε ορμητικά έτοιμη να τους επιτεθεί. Εκείνες πλησίασαν δύο νεαρούς και ψυθωρισαν μοα μελωδία στο αυτί τους. Η Aria πήγε να τις πλησίασε απότομα αλλά την σταμάτησε το χέρι της γιαγιάς της. "Δεν αξίζει παιδί μου." είπε ήρεμα. Την κοίταξε. "Κυρία montgomery; Τι κάνετε εσείς εδώ;" ρώτησε παραξενευμένη η Hanna. "Προσέχω την εγγονή μου από κάτι τέρατα σαν και εσένα." απάντησε απωθητικά. "Ελα Aria. Πάμε να πάρεις λίγο καθαρό αέρα." είπε ήρεμα. "Οχι είμαι εντάξει γιαγιά." απάντησε σοβαρά και έφυγε από κοντά μας. Η μουσική έγινε πιο αργή υπονοώντας πως έπρεπε να χορέψουμε σε ζευγάρια. Πρόσεξα τον Stefan που είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω στην Hanna. Την χτύπησα ελαφρά με τον αγκώνα μου. "Τι;" ρώτησε παραξενευμένη. "Δες πως σε κοιτάζει! Γιατί δεν πας να χορέψεις μαζί του;" ρώτησα. "Τα πράματα...είναι λίγο μπερδεμένα μεταξύ μας αφού τον φίλησα.." είπε κοιτάζοντας το πάτωμα. "Γι αυτό τώρα είναι η ώρα να ξεκαθαρίσετε τα πάντα!" είπα. Είχα καταλάβει πως κάτι συνέβαινε ανάμεσα τους και ήθελα να συνεχιστεί. Ο Stefan μας είχε πλησιάσει αρκετά. "Hanna θα ήθελες να χορέψουμε;" ρώτησε ευγενικά. "Εγώ..." είπε δειλά. "Θέλει!" απάντησα έντονα και έσπρωξα την Hanna προς τον Stefan. "Δεν χρειάζεται να λογοδοτείς για εκείνη αν δεν θέλει." είπε κάπως απογοητευμένος. "Πίστεψε με Stefan θελει να χορέψει μαζί σου απλώς είναι λίγο ντροπαλή τώρα. Θα της περάσει." είπα κάνοντας νόημα στην Hanna να πει κάτι. "Ναι έχει δίκιο! Παμε να χορέψουμε!" απάντησε με έναν άβολο τόνο στην φωνή της και πήγε να χορέψει μαζί με τον Stefan. "Έχεις δίκιο. Ταιριάζουν μαζί." ακούστηκε η φωνή του Edward που βρισκόταν από πίσω μου. Τον κοίταξα προσπαθώντας να κρύψω το βλέμμα της απόλυτης χαράς μέσα μου. Ακόμη ήμουν λίγο θυμωμένη με την χθεσινή συμπεριφορά αυτού και του Elijah. Με πλησίασε. "Συγγνώμη. Είχες δίκιο χθες. Δεν είσαι τρόπαιο για να διαλέξουμε εμείς για σένα και σίγουρα η συμπεριφορά μας δεν ήταν σωστή." είπε μετανιωμένος. Κοίταξα τα χρυσοκόκκινα μάτια του. "Χαίρομαι που το κατάλαβες. Όμως δεν θέλω να συνεχιστεί αυτό το πράγμα με εσένα και τον Elijah. Πρέπει να σταματήσετε να τσακώνεστε για μένα." είπα. Έκανε έναν μομφασμό. "Ζητάς κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο αλλά θα προσπαθήσω στο υπόσχομαι." είπε με αυτό το γοητευτικό στραβό χαμόγελο του. Χαμογέλασα και εγώ ευχαριστημένη. "Μπορώ να έχω αυτόν τον χορό;" ρώτησε ευγενικά απλώνοντας το δεξί του χέρι προς το μέρος μου. "Μα φυσικά!" είπα πιάνοντας το χέρι του. Πήγαμε στο κέντρο της αίθουσας και ξεκινήσαμε να χορεύουμε ένα βαλς μαζί με τους υπόλοιπους. Το ένα του χέρι κρατούσε απαλά την μέση μου και το άλλο το χέρι μου. Ένιωθα τόση ασφάλεια, τόση γαλήνη και ζεστασιά κοντά του. Χαμογέλασα αυθόρμητα. "Χαίρομαι που σου αρέσει. Είναι ένας όμορφος χορός." είπε ήρεμα. "Ναι ισχύει και ελπίζω να συνεχιστεί έτσι." απάντησα με νόημα στην φωνή μου. "Θα συνεχιστεί. Να είσαι σίγουρη." είπε με μια αισιοδοξία στην φωνή τουμ Εκείνη στην στιγμή η Spencer χόρευε με τον Damon. "Οπότε εσύ με έσωσες....γιατί;" ρώτησε περίεργη. "Είχα τους λόγους μου." απάντησε ήρεμα. Του χαμογέλασε φιλικά. "Και είσαι βρικόλακας να φανταστώ." είπε με το ίδιο χαμόγελο. "Ακριβώς. Ένα πολύ επικίνδυνο βαμπίρ." απάντησε σαρκαστικά. Ειχε εντυπωσιάστε από την εξυπνάδα της. Δεν περίμενε να καταλάβει τόσο γρήγορα πως ήταν βρικόλακας. Η Spencer γέλασε λίγο."Γιατί αποφεύγεις τις φίλες σου;" ρώτησε παραξενευμένος. "Τι εννοείς;" ρώτησε εκείνη. "Οταν ήρθες μου είπες πως αποφεύγεις τις φίλες σου γιατί δεν συμπαθούν τον Toby." απάντησε. "Γιατί να πω κάτι τέτοιο; O Toby είναι ένα τέρας.." είπε περίεργη. Ο Damon την κοίταξε παραξενευμένος.
Εντωμεταξύ ο Elijah χόρευε μαζί με την Aria σχεδόν δίπλα από εμένα και τον Edward. "Είναι πολύ καλή για εκείνον....." μουρμούρισε ο Elijah. "Τότε γιατί δεν την διεκδικείς όπως σου είχα πει;" ρώτησε η Aria. Την κοίταξε. "Προσπάθησα αλλά μας σταμάτησε λέγοντας πως δεν δέχεται εμάς να αποφασίσουμε για εκείνη και είχε δίκιο. Είχαμε υπερβεί το όριο." είπε μετανιωμένος. "Ναι σωστά...η αδελφή σου μας είδε την προηγούμενη εβδομάδα." είπε με ενοχιές. Το βλέμμα του ξαφνιάστηκε. "Τι εννοείς;!" ρώτησε. "Απλώς είδε εμένα που ήμουν δίπλα σου δεν είδε αυτό που.....κατάλαβες" είπε δειλά. "Κανείς δεν πρέπει να το ξέρει! Ήταν μια στιγμή αδυναμίας." . "Και αλκοόλ..." συμπλήρωσε η Aria.

Την ίδια στιγμή η Hanna και ο Stefan χόρευαν μαζί αμίλητοι. Ήθελαν πολύ να μιλήσουν για αυτό που συνέβαινε ανάμεσα τους αλλά έπρεπε κάποιος να πάρει το θάρρος και να ξεκινήσει την κουβέντα. "Stefan τι συμβαίνει ανάμεσα μας;" ρώτησε απότομα η Hanna. "Τι εννοείς;" ρώτησε εκείνος. "Αρκετά με τις ερωτήσεις! Θα γίνω ξεκάθαρη! Σε φίλησα επειδή μου αρέσεις πολύ και δεν στο έλεγα επειδή φοβόμουν μήπως δεν πίστευες το ίδιο για μένα αλλά δεν αντέχω άλλο!" είπε έντονα. Τα μάτια της έλαμπαν από τον έντονο έρωτα της για εκείνον. Δεν της άρεσε απλώς. Τον είχε ερωτευτεί αλλά δεν το ήξερε ακόμη. Ο Stefan την πλησίασε μέχρι που τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της. Αυτό το φιλί ήταν πιο έντονο πιο όμορφο, πιο απολαυστικό και για τους δύο. "Αυτό σημαίνει πως..." είπε μπερδεμένη. "Σημαίνει πως μου αρέσεις πάρα πολύ και πως θέλω να είμαστε μαζί." απάντησε με ένα γλυκό χαμόγελο. Ακούστηκε ένας συνεχόμενος χτύπος πάνω σε ένα ποτήρι κρασιού. Η μουσική σταμάτησε. Όλοι κοίταξαν το εσωτερικό μπαλκόνι του κέντρου πιυ βρισκόταν ο δήμαρχος της πόλης. Η Aria ήρθε κοντά μου. "Την προσοχή σας παρακαλώ!" είπε και έτσι σταμάτησαν και οι τελευταίες ομιλίες. "Σήμερα η πόλη μας κλείνει τα 650 χρόνια από την ίδρυση της. Ένα σημαντικό γεγονός για όλους μας..." είπε συνεχίζοντας με την ομιλίας του. "Πότε θα πάμε στο μέρος;" με ρώτησε η Aria. Κοίταξα το κινητό μου. Υπήρχε μόνο ένα μίνημα από τον James που έλεγε 'Σε περιμένω'. Ξεροκατάπια. Ήξερα πως αυτό το ξόρκι θα ήταν η μόνη μου ελπίδα να τον σκοτώσω όμως φοβόμουν πολύ να τον αντιμετωπίσω. "....Γι αυτό αυτή η πρόποση είναι για την πόλη μας και να παραμείνει πάντοτε άφθαρτη." είπε ο δήμαρχος τελειώνοντας τον λόγος του. Όλοι σηκώσαμε ελάχιστα τα ποτήρια με το άσπρο κρασί και ήπιαμε στην πρόποση. Ήταν η ώρα. Ειδα την Kayla και την Adeline να μπαίνουν σε μια πόρτα. Τότε ήρθε ένα μίνημα στο κινητό μου από τον Klaus. 'Ξεκινάμε.' έλεγε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα από τον κεντρικό χώρο.

Μπήκα σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο και προχώρησα. Ο James θα με έβρισκε από στιγμή σε στιγμή. Ήμουν πολύ αγχωμένη. Είχα μάθει το ξόρκι αλλά δεν ήξερα αν θα πετύχει. Προχώρησα στον χώρο μέχρι που ένα χέρι κουκούλωσε το στόμα μου και με τράβηξε προς τον τοίχο. Ήταν ο James. Φορούσε και αυτός κοστούμι. Με κόλλησε στον τοίχο. "Θα πεθάνεις τόσο όμορφη; Κρίμα.." είπε ειρωνικά. Τον κοίταξα με φόβο. "Αφού είσαι 'αναγκασμένος' να με σκοτώσεις τελείωνε!" είπα έντονα. Με κοίταξε με κακία. Το διασκέδαζε πολύ. Με κόλλησε στον τοίχο με ακόμη περισσότερη δύναμη. "Πριν σε σκοτώσω θέλω να κάνω κάτι." είπε πονηρά. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στην ιδέα τι θα ήθελε να κάνει! Ξαφνικά ο Edward μπήκε μπροστά μου πιάνοντας απότομα το χέρι του. "Είσαι πολύ γελοίος!" είπε με μίσος. Τα χρυσοκόκκινα μάτια του είχαν μαυρίσει από τον θυμό του! Πέταξε τον James στον απέναντι τοίχο. "Αλήθεια δεν ντρέπεσαι με αυτό που της έκανες; Ή περιφανεύεσαι για τον ανδρισμό σου;" ρώτησε με οργή καθώς τον πλησίαζε. "Εκανες μεγάλο λάθος που έφερες παρέα." μουρμούρισε με θυμό ο James. Ο Edward του έριξε μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι. "Οχι! Εσύ έκανες μεγάλο λάθος που νόμιζες πως δεν θα μιλήσει! Η νόμιζες πως ο φόβος που σκορπίζεις στα θύματα σου θα σφράγιζε για πάντα στα στόματα τους;" ρώτησε με ειρωνεία και εκνευρισμό. Ο James τον κλώτσισε αλλά ο Edward δεν ένιωσε τίποτα. Του έριξε ξανά άλλη μια πιο δυνατή μπουνιά. "Ήθελε να το κάνω! Η κοπέλα είναι ανώμαλη!" είπε με ένα θυμωμένο βλέμμα. "Τι λες ρε;! Από πότε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα σου ζητάει να την βάσεις; Πρέπει να είσαι πολύ χαζός για να πεις κάτι τέτοιο!!" φώναξε εξοργισμένος πια και πέταξε τον James σε έναν τοίχο. Είχα θαμπωθεί από τα λόγια του. Από την υποστήριξη του! Έπρεπε να ξεκινήσω το ξόρκι. Ήταν η κατάλληλη στιγμή. Εκελισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στην δύναμη μου.

Εντωμεταξύ ο Klaus, η Caroline, o Elijah και η Jacqueline ήταν ακόμη στην αίθουσα του χορού. "Πρέπει να φύγουμε!" είπε έντονα η Caroline στον Klaus. "Ηρέμισε αγάπη. Θα φύγουμε." απάντησε σοβαρά. Σε λίγο πήγαν κοντά στις πόρτες και προσπάθησαν να τις ανοίξουν. Όμως ήταν κλειστές με ένα ξόρκι. "Η ανόητη! Κλείδωσε τις πόρτες!" μουρμούρισε εκενρυσμέμη η Jacqueline. Κοίταξαν πίσω τους. Όλοι οι άνθρωποι ήταν παραταγμένοι σαν στρατός και τους κοίταζαν έντονα. "Ξέρει." είπε ο Elijah. "Ας της δώσουμε μια ευκαιρία να εμφανιστεί." είπε πονηρά ο Klaus και έσπασε με αστραπιαία ταχύτητα δυο κεφάλια άνθρωπων. Τα σώματα τους έπεσαν στο πάτωμα. "Niklaus! Δεν είμαστε εδώ για να σκοτώσουμε αθώους ανθρώπους!" είπε επιτακτικά ο Elijah. "Ελα τώρα Elijah! Μην χαλάς πάντα την διασκέδαση." ακούστηκε η πονηρή φωνή της Liana. Φορουσε ένα μακρύ στενό γαλάζιο φόρεμα με ντεκολτέ που έμοιαζε σαν να ήταν ραμμένο πάνω της. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και στους καρπούς των δαχτύλων της φορούσε δύο χρυσά βραχιόλια. Η Amelia που στεκόταν δίπλα της φορούσε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα με σκίσιμο στο αριστερό μπούτι της. Ειχε μακριά μανίκια αλλα οι ώμοι ήταν δεν καλύπτονταν από αυτά. Φορούσε μαύρες γόβες. Στον λαιμό της φορούσε ένα ασημένιο κολιέ με μπριγιάν. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμενα σε μπούκλες. Τα μάτια της ήταν στολισμένα από μια μαύρη σκιά και στα χείλη της φορούσε κόκκινο σκούρο κραγιόν. "Λοιπόν ξέρετε τι θέλουμε! Δώστε το μας πριν κάνω αληθινές φασαρίες!" είπε χωρίς καθόλου υπομονή. "Σε αυτήν την περίπτωση πιστεύω πως έχουμε ένα πρόβλημα Juliana. Νομίζω πως γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν θα σου δώσουμε το βιβλίο όσο και να προσπαθήσεις." απάντησε σχεδόν ειρωνικά ο Elijah. Το βλέμμα της Liana είχε μια εκενρυσμένη πονηριά. Τέντωσε τα βλέφαρα των ματιών της και πέταξε την Caroline και την Jacqueline με δύναμη στον τοίχο. "Είσαι νεκρή!" μουρμούρισε απότομα ο Klaus. Ετρεξε με αστραπιαία ταχύτητα και έπιασε την Amelia από τον λαιμό με δύναμη. Εκεινη δεν μπορούσε να αναπνεύσει. "Φύγε πριν την σκοτώσω." την απείλησε. "Δεν νομίζω Klaus." απάντησε πονηρά με νόημα στην φωνή της. Ο Klaus πρόσεξε την Caroline και την Jacqueline. Κάτι τους συνέβαινε. Εμφανίστηκε ένα παράξενο σημάδι στο χέρι τους που τις αποδυνάμωνε. Το δέρμα τους άσπρισε ειδικά της Caroline και έβηχαν συνεχώς. Ο Elijah ήταν κοντά τους. Ο Klaus κοίταξε οργισμένος την Liana. "Δώσε μου το βίβλο και δεν θα τις σκοτώσω." είπε έντονα. Ο Klaus γέλασε κοροϊδευτικά και έσπασε τον σβέρκο της Amelia. Το βλέμμα της Liana ξαφνιάστηκε και εξοργίστηκε ταυτόχρονα. Τα μάτια της πήραν ένα σκούρο μπλε έντονο χρώμα. Αμεσως έγινε ένας πολύ έντονος σεισμός στον χώρο. Τα φώτα του χώρου έπεσαν σε χίλια κομμάτια. Η Liana κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα τον Klaus. Εκείνος πέταξε ένα κομμάτι σίδερο στην καρδιά της. Όμως σταμάτησε πριν την χτυπήσει και έπεσε κάτω. Τότε έβγαλε μια κραυγή και όλοι πετάχτηκαν με απίστευτη δύναμη στον τοίχο που έσπασε. Το μισό κέντρο γκρεμίστηκε. Με τις δυνάμεις της έσπασε τον σβέρκο του Klaus, του Elijah, της Jacqueline και της Caroline. Όταν σταμάτησε πλησίασε την Caroline και πήρε το βιβλίο που βρισκόταν μέσα στην τσάντα της. Πήρε την Amelia στα χέρια της και έφυγε.

Παράλληλα ο Stefan ο Damon και η Hanna πάλευαν με την Kayla και την Adeline. Προσπαθούσαν να αντισταθούν στις υπνωτικές φωνές τους. Ο Stefan πέταξε την Kayla προς τον τοίχο. Ομως εκείνη δεν έπαθε ούτε μια γρατζουνιά. Η Adeline πέταξε με τις δυνάμεις της τον Damon, την Hanna και τον Spencer στον τοίχο. Η Spencer χτύπησε το κεφάλι της άρχισε να έχει αιμορραγία. Η Damon ετρεξε γρήγορα κοντά της, δάγκωσε το χέρι του και το έβαλε στο στόμα της. Όταν ξύπνησε και επουλώθηκε η πληγή της οι σειρήνες είχαν εξαφανιστεί. "Που πήγαν;" ρώτησε η Hanna τον Stefan. "Δεν ξέρω! Πάμε να ψάξουμε." απάντησε έντονα.

Εκείνη την στιγμή εγώ συνέχιζα το ξόρκι που θα σκότωνε τον James. Είχε αποδυναμωθεί αρκετά όμως ακόμα πλακονώταν με τον Edward. "Serà ve natīfa. Arsàtos nò kęra nįva." είπα χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της δύναμης μου. Για κάποιο λόγο ένιωθα κάποιον να μου παίρνει την δύναμη αλλα νόμιζα πως ήταν παρενέργεια της κατάρας. Ο Edward πέταξε τον James στον τοίχο. Τα κουστούμια και τον δύο είχαν σκιστεί. Το ξόρκι είχε πετύχει. Ο James είχε αποδυναμωθεί εντελώς. Τον κοίταξα με κακία και λύτρωση. Ημουν τόσο χαρούμενη που θα τον σκότωνα. Αυτός ο άνθρωπος με είχε στοιχειώσει έναν χρόνο τώρα. Ο Edward τον πλησίασε απειλητικά. "Τουλάχιστον θα πάρεις αυτό που σου αξίζει." είπε με κακία και οργή στο βλέμμα του. "Και εσύ..." απάντησε αδύναμα ο James. Στηρίχθηκε στις τελευταίες δυνάμεις του και με μια απότομη κίνηση του χεριού του καρφωσε μια ένεση στο χέρι του Edward με ένα παράξενο υγρό. Με κοίταξε ξαφνιασμένος. Ο James έκλεισε τα μάτια του έτοιμος να πεθανει. Ο Edward ήρθε κοντά μου με αστραπιαία ταχύτητα, δάγκωσε το χέρι του και το έβαλε στο στόμα μου. "Πιες!" με πρόσταξε αγχωμένος ξέροντας τι έκανε. Υπάκουσα στα λόγια του και ήπια γρήγορα λίγο από το αίμα του. Ξαφνικά ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Ήταν η κατάρα! Το αίμα του κυνηγού ήταν η θεραπεία! Αλλά για να με θεραπεύσει αυτό σήμαινε πως.....ο Edward μεταμορφωνόταν σε κυνηγό! Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. Είχε πιάσει τα νεύρα του κεφαλιού του διότι πονούσε φρικτά! Με κοίταξε για ένα στιγμιαίο λεπτό. "Τρέξε!" ψυθήρισε. Δεν ήθελα να τον αφήσω σε αυτήν την επίπονη κατάσταση! Ήθελα να τον βοηθήσω. "Alison ΦΥΓΕ!" φώναξε με μια τρομακτική αγριεμένη φωνή. Τον κοίταξα και έφυγα με αστραπιαία ταχύτητα.

Πήγα σε ένα άλλο δωμάτιο. Η Addison, η Aria και η γιαγιά της βρισκόντουσαν ήδη εκεί. Είχαν ετοιμάσει το ξόρκι σε ένα μπολ. "Εισαι καλά;" ρώτησε η Aria. Έγνεψα καταφατικά. Όμως ανησυχούσα πολύ γι αυτό που θα συνέβαινε στον Edward. Η Addison που έδωσε ένα μαχαίρι. Έπιασα την λαβη και χάραξα την δεξιά μου παλάμη πάνω από το μπολ. Το αίμα μου χάθηκε μέσα στο μπολ και η πληγή επουλώθηκε. Η Addison έπιασε το μπολ και μουρμούρισε κάτι. "Ωραία είναι έτοιμο. Είναι ώρα να ενωθούμε." είπε και άπλωσε τα χέρια της. Έπιασα το δεξί της χέρι και η Aria το αριστερό. "Επαναλάβετε μετά από εμένα. Seguinas evinum negunas evnūnes." είπε. Συγκεντρωθήκαμε και οι τρεις στο ξόρκι "Seguinas evinum negunas evnūnes." είπαμε έντονα. Η μαγεία μας κάλυψε τον χώρο. "Seguinas evinum negunas evnūnes." είπαμε ξανά με ακόμη περισσότερη ένταση. Το ξόρκι δυνάμωνε συνεχώς. Θα αποδυνάμωνε σίγουρα τις Liars United.

Στο μεταξύ εκείνες βρισκόντουσαν σε ένα άλλο δωμάτιο γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι. Πάνω ήταν ακουμπισμένο το καταραμένο βιβλίο και πάνω του την ασημένια λεπίδα. Έλεγαν το ξόρκι που θα την έκαιγε. Η Amelia ήταν ζωντανή. Η Liana ειχε προνοήσει και της είχε κάνει ένα ξόρκι προστασίας. Το βιβλίο είχε ζεσταθεί ήδη πολύ. Σε λίγο θα έβγαζε την φωτιά που θα τις έκαιγε όλες! Η δύναμη τους ήταν τεράστια! Η λεπίδα είχε λιώσει σχεδόν! "Πετυχαίνει συνεχίστε!" τις πρόσταξε η Liana. Είπαν πιο έντονα ο ξόρκι. Τα φώτα της αίθουσας έσβησαν και κάποια κεριά που βρισκόντουσαν εκεί ήταν μεγάλη φλόγα. Η λεπίδα έλιωσε. Όμως το βιβλίο έβγαλε αυτή την επιθετική φωτιά. Αμέσως πήγαν κοντά η μια στην άλλη και έπιασαν τα χέρια τους μεταξύ τους. Όλες ανακάλεσαν τα στοιχεία της φύσης που αντιστοιχούσαν στην κάθε μια. Τέντωσαν απότομα τα χέρια τους και κράτησαν την φωτιά που ήθελε να ξεχυθεί πάνω τους. Σχηματίστηκε ένα αστέρι πεντάλφαστο πάτωμα. "Liana πρέπει να πάρεις την δύναμη! Δεν μπορούμε να το κρατήσουμε για πολύ!" είπε έντονα η Enola. Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Τα κορίτσια την ενίσχυσαν με τις δυνάμεις τους. Τέντωσε τα χέρια της και εριξε την τεράστια μάζα δύναμης πάνω στην φωτιά. Έγινε ένας μεγάλος σεισμςο από την δύναμη της αντίδρασης. Ξαφνικά η Liana ένιωσε έναν δυνατό πόνο στο κεφάλι της και μια αποδυνάμωση. Εβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της. Ηταν το ξόρκι μας τα αποδυνάμωνε και το είχε καταλάβει. Η φωτιά αύξησε την δύναμη της και πήγε καταπάνω τους. Άφησε απότομα τα χέρια της από το κεφάλι της. "Ηλίθιες μάγισσες!" μουρμούρισε εκνευρισμένη και αντιστάθηκε με όλες τις δυνάμεις της στο ξόρκι μας. Έσπρωξε με δύναμη την φωτιά του βιβλίου.

Η δύναμη της αντίστασης της έσπρωξε την Addison στον τοίχο. Εγώ και η Aria συνεχίσαμε το ξόρκι. "Seguinas evinum negunas evnūnes." επαναλάβαμε άλλες τρεις φορές με πολύ μεγάλη ένταση στην φωνή μας. Τοτε ένιωθα κάτι να απορροφάει δύναμη από εμένα. Κατάλαβα πως ήταν η Liana. Είχε κάνει ένα ξόρκι πάνω μου όταν με βοήθησε να ξεκλειδώσω την σκοτεινή μου δύναμη. Γονάτισα στο πάτωμα ανίκανη να συνεχίσω το ξόρκι. Η Aria ήταν μόνη της. Η μύτη της είχε αρχίσει να αιμοραγεί και παρόλο την τρομερή δυσκολία της συνέχισε το ξόρκι. Τα μάτια της είχαν πάρει ξανά αυτό το πράσινο χρώμα. "Seguinas evinum negunas evnūnes." είπε πολύ έντονα. "Aria σταμάτα σε σκοτώνει!" είπε έντονα η γιαγιά της. "Όχι!...Πρέπει να συνεχίσω για το καλό όλων!" απάντησε με όλη την δύναμη της. Τότε εκείνη την έσπρωξε και πήρε την θέση της. "Seguinas evinum negunas evnūnes." είπε πολλές φορές με μεγάλη ένταση. Το ξόρκι ήταν πολύ ισχυρό και γι αυτήν. Η μύτη της αιμοραγούσε. "Γιαγιά!" φώναξε η Aria και την πλησίασε. Όμως δεν μπορούσε να την αγγίξει. Η γιαγιά της την κοίταξε. "Να προσέχεις τον ευατό σου." είπε με ένα χαμόγελο και έβαλε όλη την δύναμη της στο ξόρκι μέχρι που την κατέβαλε. Έπεσε στο πάτωμα. "ΟΧΙ!" είπε έντονα με δάκρυα στα μάτια η Aria. Έτρεξε κοντά της και έπιασε το πτώμα της στα χέρια της. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως η γιαγιά της ήταν νεκρή. Οι Liars United είχαν σχεδόν κερδίσει. Τότε με τράβηξε ένα απότομο χέρι. Ήταν ο James. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. "Έπρεπε να ήσουν νεκρός!" είπα φοβισμένη. Δεν μου απάντησε. Υπήρχε κάτι διαφορετικό στο βλέμμα του. Ένα αλλιώτικο σκοτάδι. Προσπάθησα να του επιτεθώ με τις δυνάμεις μου αλλά η μαγεία μου δεν έπιανε πάνω του. Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο. Δεν είχα άλλες επιλογές. Χρειαζόμουν βοήθεια και μόνο ένα άτομο που ήξερε μπορούσε να με βοηθήσει. Έλυσα το ξόρκι αμνησίας που του είχα κάνει και τον κάλεσα τηλεπαθητικά κοντά μου. Μολις θυμήθηκε τι του είχα πει τα γαλάζια μάτια του εξοργίστηκαν και έτρεξε με αστραπιαία ταχύτητα να με βρει. Τότε ήρθε η Liana. Ηταν μόνη της. Ο James με έκρυψε μαζί του πίσω από έναν τοίχο. "Τι καν-". Έβαλε το χέρι του στο στόμα μου για να σταματήσω να μιλάω. Δεν καταλάβαινα τι ήθελε από την Liana. Όταν πέρασε από δίπλα μας εκείνος βγήκε απότομα μπροστά της και την σταμάτησε. "Εσύ δεν είσαι....αυτός ο κυνηγός που θέλει να σκοτώσει την άχρηστη την Alison;" ρώτησε κοροϊδευτικά. Την κοίταξε με ένα οργισμένο βλέμμα. "Ακριβώς Liana. Αυτός ο κυνηγός που ανάγκασες με τις πράξεις σου να γίνει έτσι! Και τώρα ήρθε η ώρα για την εκδίκηση μου." είπε με ένα σατανικό βλέμμα. Το ύφος της κοκάλωσε και τα μάτια της πάγωσαν από τον τρόμο που την έλουσε. Κοίταξε με τρόμο τον James. "Liam;" ψελλησε με απόλυτο τρόμο. Ο Liam είχε μπει μέσα στο σώμα του James! Της χαμογέλασε με ένα σατανικό και κρυφό τρελό βλέμμα. "Bonsoir Liana." είπε σατανικά με μια άπταιστη γαλλική προφορά. Εκείνη κοκαλώσει! Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ο Liam έπιασε απότομα τον λαιμό της και την κόλλησε στον τοίχο με πολύ δύναμη. Απορρόφησε ένα μεγάλο μέρος της δύναμης της χωρίς εκείνη να αντιδράσει. Τον κοιτούσα σαστισμένη. Μετά έπιασε απότομα το χέρι μου και μου έδωσε αυτήν την δύναμη. Τον κοίταξα για μια στιγμή. Τότε ήρθε ο Edward. Με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν διαφορετικό. Κατάλαβα πως ήταν κυνηγός πλέον. Με κοιτούσε με μίσος και με μια αδιαφορία. Ο Liam τον πλησίασε και εξαφανήστηκαν. Ο Klaus ήρθε τρέχοντας κοντά μου. "Τι έγινε;" ρώτησε ξαφνιασμένος. "Ολα είναι καλά. Πάμε στο σπίτι." απάντησα και πήγαμε στο σπίτι. Ο χορός ήταν μια καταστροφή για όλους μας. Κι όμως η βραδιά είχε συνέχεια.

Η Spencer ήταν έτοιμη να ξαπλώσει για να κοιμηθεί. Άνοιξε την ντουλάπα της και έβαλε τις γαλάζιες πιτζάμες της. Πήγε στο μπάνιο του ξενοδοχείου και έπλυνε τα δόντια της. Όταν τελείωσε πήρε το φόρεμα της και άνοιξε την ντουλάπα. Πρόσεξε κάτι παράξενο που ήταν κρεμασμένο μαζί με τα μπουφάν και τα φορέματα της Hanna. Πλησίασε για να το δει καλύτερα και το βλέμμα της πάγωσε. Ήταν ο Toby κρεμασμένος από μια κρεμάστρα. Το σώμα του ήταν πετρομένο και είχε αίμα πάνω του. Κάτι γλίστρησε από εκείνον και έπεσε στο πάτωμα. Ηταν η καρδιά του.
"ΑΑΑΑ!" ούρλιαξε η Spencer από τον τρόμο της. Μόνο ένα άτομο μπορούσε να κάνει έναν τέτοιο φόνο. Σύντομα αυτοί οι φόνοι θα γίνονταν πιο συχνοί. Όμως η ώρα της αποκάλυψης του αργούσε ακόμη....

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!

Σαν πολλοί εχθροί δεν μαζεύτηκαν;

Ποιος ή ποια λέτε να το έκανε αυτό στον Toby;

Μήπως ήταν μόνο η αρχή ή το τέλος;🤔🤔😯

Θα μάθετε σε επόμενα κεφάλαια!!🤭

Μέχρι τότε πατήστε ένα ⭐️

Έτσι για μένα!😅

Φυλάκιααααα!!❤️