"Ποια είσαι;" ρώτησε η Amelia σχεδόν απαιτητικά. Η Lilith έκανε έναν μομφασμό αηδίας με τον τόνο της φωνής της. "Ακούγεσαι σαν τον πατέρα σου! Απαιτήσεις ακόμη και στην χειρότερη θέση!" σχολίασε πονηρά. "Δεν είναι πατέρας μου!" απάντησε έντονα δείχνοντας πως την είχε τσαντίσει. Η Lilith στράφηκε προς το μέρος της και την κοίταξε ευχαριστημένα. "Αυτό θα το δούμε σε λίγο. Αν δεν έρθει να σε σώσει όντως δεν θα είναι πατέρας σου!" είπε μυστηριώδης.

"Τι έχεις κανονίσει;" απαίτησε να μάθει. Η Lilith ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. "Τίποτα ιδιαίτερο! Θα γίνει όμως σημαντικό αν εμφανιστεί ο πατέρας σου με την Alison απόψε!" είπε πονηρά. Ένα βλέμμα έκπληξης εμφανήστηκε στο πρόσωπο της Amelia. Ήξερε πως κάτι κακό είχε σκοπό να κάνει η Lilith. Γνώριζε πως δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστώ με τον Liam ούτε αυτός μαζί μου!

Η Lilith έκανε μια κίνηση να φύγει. "Κάνε ότι θες στον Liam αλλά μην πειράξεις την Alison! Έχει-" "Ναι ξέρω! Το κλασικό 'Έχει περάσει πολλά και δεν της αξίζει να υποφέρει αλλο!' Δεν έχετε κουραστεί να λέτε τα ίδια και τα ίδια για όποιον πονάει λίγο στην ζωή του;" είπε γελώντας  κοροϊδευτικά. "Α και ένα τιπ επειδή σε συμπάθησα! Τα ίδια τέρατα είστε με αυτούς που νομίζετε ότι είναι κακοί. Απλά αλλάζει η πλειοψηφία σε κάθε πλευρά." συνέχισε σοβαρά και έφυγε. Η Amelia αναστέναξε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει κάποιο ξόρκι. Τίποτα δεν έπιανε. "Δεν το πιστεύω ότι πρέπει να στηρίξω τις ελπίδες μου στον Liam! Ελπίζω τουλάχιστον η Alison να έχει σκεφτεί κάτι καλό..." μουρμούρισε τσαντισμένη.

Ήμουν ακόμη στο σπίτι των Mikaelson. Είχαμε ετοιμάσει άλλο ένα σχέδιο για να σώσουμε τους αγαπημένους μας. Όλα πλέον μου δημιουργούσαν ντεζαβου. Ίσως αυτό να ήθελε η Lilith. Να μας δημιουργήσει αυτήν την αίσθηση για κάποιο λόγο. Όμως υπήρχε μια διαφορά. Ναι είχε απαγάγει τον Edward και την Amelia αλλά δεν είχαμε ιδέα που ήταν η Aria όλον αυτόν τον καιρό!

Ήταν σίγουρα χειρότερη και πιο έξυπνη από τους άλλους εχθρούς που είχαμε αντιμετωπίσει! Είχε καταφέρει να παίξει μαζί μας για τόσο καιρό και δεν την είχαμε καταλάβει! Παρατηρούσα τον Elijah που στεκόταν στο μπαλκόνι κοιτάζοντας ανήσυχος τον ουρανό. Τον πλησίασα. Είχε κάθε λόγο να νιώθει έτσι. Ούτε εκείνος είχε υποψιαστεί τίποτε! "Θα την βρούμε Elijah. Αργά ή γρήγορα θα την βρούμε." τον εμψύχωσα.

Αναστέναξε λες και δεν πίστευε το ίδιο. "Φαίνεται λίγο αδύνατο! Δηλαδή...εγώ τόσο καιρό πίστευα πως η Lilith ήταν η Aria! Την φιλούσα, την αγκάλιαζα...δεν μπορώ να πιστέψω πως με ξεγέλασε έτσι!" είπε. Μπορούσα να νιώσω όλες του τις ενοχές και ταυτιζόμουν με εκείνον. Έτσι ένιωσα και εγώ όταν ο Liam με εξαπάτησε κάνοντας την Courtney να μοιάζει σαν εκείνον! Δεν μπορούσα να καταλάβω πως δεν το είχα παρατηρήσει.

"Σε νιώθω κατά κάποιον τρόπο! Δεν μπορώ να πω ότι έχω ζήσει το ίδιο αλλά ο Liam κάποτε κατάφερε να με κάνει να βλάψω άσχημα την ξαδέλφη μου νομίζοντας πως ήταν εκείνος...ένιωσα απαίσια τότε. Όλος μου ο κόσμος χάθηκε κάτω από τα πόδια μου και εγώ μπορούσα να αισθανθώ  ενοχή και τίποτα άλλο!" έκανα μια παύση προκειμένου να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να κλάψει για άλλη μια φορά.

Αναστέναξα. "Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχεις κάθε λόγο να νιώθεις έτσι γιατί είναι λογικό. Δεν μπορούσες να περιμένεις την κίνηση της. Απλά να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να το περνάς μόνος σου. Μπορείς να μιλήσεις σε μένα στον Klaus, στην Jacqueline...σε όποιον θες δεν έχει σημασία. Θα είναι καλύτερο αν ξέρει και κάποιος άλλος πως νιώθεις εκτός από εσένα." είπα ήρεμα και του χαμογέλασα. Έκανε έναν μορφασμό. "Είσαι μικρότερη από όλους μας και ακούγεσαι σαν να είχες γεννηθεί τουλάχιστον τρεις αιώνες πριν από εμάς μερικές φορές!" σχολίασε και γελάσαμε και οι δύο.

Η Spencer περπατούσε μαζί με τον Damon στη πολη. Συζητούσαν γελώντας ξένοιαστα. Ή τουλάχιστον ο Damon φαινόταν έτσι. Η Spencer έκλεβε λίγο χρόνο από την συζήτηση για να ρίξει εξεταστικές ματιές γύρω τους. Ήταν νευρική και προσπαθούσε να μην το δείξει. "Μωρό μου με ακούς;" ρώτησε ο Damon. H Spencer γύρισε απότομα το κεφάλι της προς το μέρος του. "Τι;" ρώτησε αφηρημένη. "Τι έχεις; Φαίνεσαι ανήσυχη." διαπίστωσε εκείνος. Τα μάτια της τον κοιτούσαν έντονα καθώς τα δάχτυλα της μπλέκονταν μεταξύ τους. Μπορούσε να νιώσει το άγχος της και εκείνη το είχε καταλάβει. "Είμαι...λίγο αγχωμένη!" είπε δειλά σαν να ένιωθε λάθος να βγάλει αυτές τις λέξεις από το στόμα της.

Αμέσως εμφανήστηκε μπροστά τους η Addison. H Spencer ανασκουμπώθηκε ολόκληρη και τα δάχτυλα της συνέχισαν να μπλέκονται με περισσότερη νευρικότητα μεταξύ τους. "Γειά!" τους χαιρέτησε χαμογελαστή. "Τι κάνεις Addison;" ρώτησε ο Damon. Για μια στιγμή κοίταξε κοφτά την Spencer και χαμογέλασε πονηρά. "Μακάρι να ήμουν καλά. Αλλά αυτοί οι μήνες είναι λίγο δύσκολοι για μένα. Μετά το ατύχημα δηλαδή..." είπε με μια θλιμμένη φωνούλα. Ο Damon ξαφνιάστηκε καθώς έβλεπε την Spencer να κοιτάζει αλλού διακριτικά.

"Τι εννοείς; Ποιο ατύχημα;" ρώτησε περίεργος. "Α δεν ξέρεις τίποτα;" είπε και χτύπησε ελαφρά τον αγκώνα της Spencer προκειμένου να την ταράξει ακόμα περισσότερο. "Spencer! Νόμιζα ότι τα μοιράζεστε όλα μεταξύ σας. Άρα δεν πρέπει να του πω για την παρέα σου με τον Edward," είπε και αμέσως κάλυψε το στόμα της με ένα βλέμμα ψεύτικη ντροπής. "Ωχ συγνώμη! Το ξέχασα ότι αυτό ήταν μυστήριο. Βλέπεις Damon, μετά το ατύχημα που είχα εκτός από το κόμμα στο οποίο βρισκόμουν έχασα και λίγο την μνήμη μου!" είπε κάπως ειρωνικά.

Όμως είχε πετύχει αυτό για το οποίο είχε εμφανιστεί. Ο Damon αγρικοιτούσε την Spencer η οποία ευχόταν να εξαφανιζόταν εκείνη την στιγμή! Κάθε βλέμμα του πετούσε σπίθες θυμού πάνω της. "Βλέπω πως είστε λίγο αναστατωμένοι....θα σας αφήσω στην ησυχία σας. Θα τα πούμε μετά." είπε ήρεμη και έκανε μια κίνηση να φύγει. "Ευχαριστώ για την αλήθεια Addison. Από ότι φαίνεται η κυρία από εδώ ντρεπόταν να μου εξηγήσει τι συνέβαινε!" είπε κοφτά ο Damon και η Addison εξαφανήστηκε.

"Δεν είναι αλήθεια αυτό!" απάντησε η Spencer. Αλλά αυτή της η φράση δεν αρκούσε ούτε για να κατευνάσει το θυελλώδεις βλέμμα του Damon που έσκαγε σαν τυφώνας πάνω της! "Θες να μου εξηγήσεις μήπως τι έγινε όσο ήσουν θυμωμένη μαζί μου;  Γιατί από ότι καταλαβαίνω ήταν μια δικαιολογία να βρεις άλλον!" απαίτησε. "Όχι όχι! Δεν είναι έτσι! Δεν έκανα τίποτα με τον Edward! Για άλλο πράγμα μιλούσε η Addison." προσπάθησε να εξηγήσει δειλά. "Για ποιο πες μου!" ζήτησε να μάθει με ένταση στην φωνή του. Προφανώς ένιωθε ενοχές που ήταν ο μόνος που την είχε απατήσει κατά κάποιον τρόπο φιλώντας εμένα αλλά από την άλλη έπρεπε να μάθει τι ήταν αυτό το τόσο μυστήριο πράγμα που έκανε εκείνη και ο Edward στην Addison! "Δεν μπορώ! Και όχι γιατί δεν θέλω αλλά δεν συναίνεσα μόνο εγώ σε αυτό." απάντησε χαμηλόφωνα.

Το βλέμμα του Damon ήταν γεμάτο έκπληξη και θυμό ακούγοντας την πρόταση της. "Ωριαία! Μέχρι να σου δώσει την άδεια μην μου μιλήσεις!" είπε έντονα και εξαφανήστηκε. Η Spencer κλώτσισε μια πέτρα και κοίταξε αγριεμένα το κενό. Ένιωθε πως έπρεπε να μιλήσει αλλά τι να πει; Και πως να πιστέψουν πως είναι αθώα μετά από όσα έκανε αυτή και ο Edward; Ήξερε πως η μόνη που θα την πίστευε ήμουν εγώ. Κι αυτό γιατί μισούσα την Addison επειδή από την αρχή είχα καταλάβει πως εκείνη σκότωσε την μητέρα μου ακόμα κι αν ανάγκασε όλους να πιστέψουν πως το έκανα εγώ!

Είχα ετοιμάσει τα ρούχα που θα φορούσα. Ένα μαύρο μακρύ στενό φόρεμα με ανεπαίσθητη παγέτα μόνο μανίκι και ασημένια κοσμήματα. Χτένισα τα μαλλιά μου σε μπούκλες κάνοντας χωρίστρα στο πλάι και τοποθέτησα ένα μικρό ασημένιο κοκαλάκι σε εκείνη την πλευρά. Ήταν της μητέρας μου και δεν φορούσα πολλά από αυτά. Αφού φόρεσα το φόρεμα, τα υπόλοιπα κοσμήματα, τα παπούτσια, το κόκκινο κραγιόν και την μάσκαρα, πήρα την μαύρη μικρή τσάντα με  την αλυσίδα σε σχήμα φακελου και βγήκα από το δωμάτιο. Όμως πριν κλείσω την πόρτα κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη. Η προσοχή μου στράφηκε αμέσως στα σημάδια μου. Ναι τα έκρυβα με το ξόρκι αλλά εγώ μπορούσα να τα δω και με πονούσε κάθε φορά που τα παρατηρούσα. Ένιωθα κάτι βαρύ να πέφτει πάνω μου και εγώ να αναγκάζομαι να το κρατήσω! Κοίταξα τα σημάδια από το μαστίγιο στην πλάτη μου. Πληγές με ξεραμένο αίμα!

"Δεν το πιστεύω ότι πάω σε έναν χορό με αυτό το...ας μην το χαρακτηρίσω καλύτερα!" είπα αναστενάζοντας. "Είσαι σίγουρη ότι θες να πας;" άκουσα την φωνή του Klaus από πίσω μου. Γύρισα απότομα προς το μέρος του. "Υπάρχει πάντα και ο άλλος τρόπος. Κλειδώνω τον Liam κάπου βασανίζοντας τον, κάνουμε επίθεση στην Lilith και όλα είναι καλά.." πρότεινε. Χαμογέλασα με την υποστήριξη που προσέφερε. "Θα είμαι καλά. Θα τον αντέξω." είπα σαρκαστικά. Με πλησίασε και με κοίταξε στα μάτια έντονα. "Να τον προσέχεις είναι απρόβλεπτος! Μπορεί να έχει κάνει κάποια συμφωνία με την Lilith! Αν σου κάνει οτιδήποτε θέλω να μου το πεις αμέσως ναι;" είπε με έναν τόνο που έδειχνε την τεράστια έννοια του για εμένα. "Ναι μπαμπά!" είπα σαρκαστικά γελώντας όπως και εκείνος. Άκουσα το αμάξι του Liam να σταματάει έξω από το σπίτι μου. "Ήρθε!" αναφώνησα και στράφηκα προς την έξοδο του δωματίου. "Θα σε δω στον χορό. Να προσέχεις." μου είπε ο Klaus και εξαφανήστηκε.

Βγήκα από το σπίτι και αντίκρισα αμέσως το άσπρο μπεβε του Liam. 'Αχ δεν το πιστεύω ότι πρέπει να το κάνω αυτό!' παραπονέθηκα στον εαυτό μου καθώς έμπαινα μέσα στο αμάξι. "Οδήγα!" τον πρόσταξα δείχνοντας πως δεν είχα καμία διάθεση να του μιλήσω. Ανασήκωσε τα φρύδια του έκπληκτος. "Καλησπέρα και σε εσένα αγαπητή!" ειρωνεύτηκε. Τον αγριοκοίταξα σχεδόν έτοιμη να του χώσω μπουνιά. Όμως σκέφτηκα ότι μπορούσα να τον ελέγξω. Συγκράτησα την ψυχραιμία μου και χαμογέλασα τσαντισμένα. "Καλησπέρα! Τώρα που το άκουσες άναψε την μηχανή και πάμε να φύγουμε! Έχουμε ήδη αργήσει!" είπα. Χωρίς να μπορεί να αντιδράσει πια, άναψε την μηχανή πάτησε γκάζι και φύγαμε.

Ο Klaus και η Jacqueline ετοιμάζονταν να έρθουν στον χορό. Η Jacqueline πήγε προς το σαλόνι να αφήσει την τσάντα της και πρόσεξε τον Klaus που ήταν καθισμένος στον καναπέ πίνοντας ουίσκι. "Τι λες να κάνουμε τον Liam μετά τον χορό;" την ρώτησε ο Klaus. Τον κοίταξε σκεπτική. Ήθελε να τον εκδικηθεί για όσα μου έκανε. Το ήθελε πολύ! Αλλά από την άλλη...ακόμη και μετά από όσα έμαθε, ένιωθε κάτι για εκείνον! Δεν ήταν σωστό το ήξερε και σίγουρα δεν μπορούσε να το πει στον Klaus. Αλλά το ένιωθε ήταν σίγουρη. "Θέλω την άποψη σου Jacqueline!" της είπε διακόπτοντας τις σκέψεις της. Εκείνη ανασκουμπώθηκε νιώθοντας να έρχεται ξανά στην πραγματικότητα. "Δεν ξέρω Nik! Κάνε ότι νομίζεις." είπε αποφεύγοντας να το συζητήσει και έκανε μια κίνηση να φύγει.

Ο Klaus την κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο καταλαβαίνοντας πως κάτι συνέβαινε. "Jacqueline, έβλαψε την Alison...!" της υπενθύμισε αυστηρά. Ξεφύσηξε κουνώντας τους ώμους της. "Ναι το θυμάμαι!" απάντησε και έφυγε. Ο Klaus ήπιε λίγο ουίσκι έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο πάνω της. "Δεν φαίνεται...!" σχολίασε και συνέχισε να πίνει το ποτό του. "Προβλήματα με την Jacqueline;" άκουσε την φωνή της Addison δίπλα του.

Έστρεψε το βλέμμα του πάνω της έκπληκτος για την ξαφνική επίσκεψη της. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησε με απέχθεια. Ένα πονηρό μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπο της καθώς τον κοιτούσε. "Ηρέμισε Klaus! Ήρθα να σε βοηθήσω. Παρατηρούσα την Lilith εδώ και λίγες ώρες. Και νομίζω πως δεν είναι μόνη της. Έχει κάποιον συνεργάτη για να την βοηθάει. Κάποια βασικά!" εξήγησε με μυστήριο στην χροιά της φωνής της. "Τι εννοείς; Ποια;" ρώτησε περίεργος ο Klaus. Η Addison ανασήκωσε τους ώμους της. "Α δεν ξέρω! Δεν άκουσα! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως εκείνη είναι πολύ ισχυρή και της αρέσουν τα μυστήρια παιχνίδια! Έχεις κάποια ιδέα;" ρώτησε πάλι με αυτόν τον μυστήριο τόνο που όσο και αν παραξένευε τον Klaus αποφάσισε να το αγνοήσει για την ώρα.

Σκέφτηκε για λίγο. Φαντάστηκε ποιο από τα άτομα που γνώριζε είχε δύναμη και του άρεσαν τα παιχνίδια...για μια στιγμή κάτι τρελό του πέρασε από το μυαλό. Κάτι που  είχε συμβεί πριν από έξι χρόνια. Κοιτούσε σαστισμένος την Addison. "Εμείς την γνωρίζουμε;" ρώτησε. Ανασήκωσε ξανά τους ώμους της και τον κοίταξε σχεδόν αδιάφορα. "Α δεν ξέρω! Μπορεί. Αν μάθω κάτι θα σου πω." είπε και καλά πρόθυμη να τον βοηθήσει. Αλλά δεν ακούστηκε τόσο πρόθυμη αυτήν την φορά για κάποιο λόγο. Καθώς έφευγε σταμάτησε δίπλα από ένα τραπεζάκι. "Α! Και κάτι άλλο!" είπε και έβγαλε έναν κρίνο από την τσάντα της.

Τον ακούμπησε στο τραπεζάκι και κοίταξε πονηρά τον Klaus. "Κάνε μου μια χάρη αν μπορείς και δώσε αυτό στην Alison. Είχα πει στον Edward να το κάνει αλλά δεν μπόρεσε." είπε ήρεμα και έφυγε. Ο Klaus κοιτούσε τον κρίνο άναυδος. Κάτι περίεργο συνέβαινε με την Addison μετά από τα έξι χρόνια. Κάπως είχε αλλάξει! Πλησίασε τον κρίνο και τον πήρε στα χέρια του. Τον μύρισε. Τίποτα περίεργο δεν υπήρχε πάνω του. Μόνο το απαλό του άρωμα του προσέφερε ευωδιά στο σπίτι. Το άφησε πάνω στο τραπεζάκι και προχώρησε.

Εντομεταξύ εγώ και ο Liam είχαμε φτάσει στον χορό. Από την στιγμή που μπήκα μέσα αναμνήσεις χτύπησαν το μυαλό μου. Τότε που είχαμε πάει σε έναν άλλο χορό με τον Edward προκειμένου να βρούμε τον James και να τον σκοτώσουμε! Ο James...θυμάμαι πόσο τον φοβόμουν. Ας ακούγεται τρελό αλλά με όσα έχω περάσει αυτά που μου έκανε ο James δεν μοιάζουν με τίποτα πια! Θυμάμαι την Liana και τις Liars United! Τότε που η Amelia ήταν παράφορα ερωτευμένη μαζί της και την βοηθούσε!

Καημένη Amelia..! Αγαπούσε τόσο πολύ την Liana. Είχε αφοσιώσει όλη την ζωή της σε αυτήν. Κι όμως η Liana αποδείθηκε κατι παραπάνω από τέρας με όσα της έκανε. "Θυμάμαι αυτό το μέρος!" σχολίασε ο Liam και διέκοψε τις σκέψεις μου. "Εδώ γνωριστήκαμε." συνέχισε. "Δυστυχώς!" αναφώνησα αναστενάζοντας. Με κοίταξε. "Alison όσο τρελό και αν ακούγεται από μένα νομίζω πως πρέπει να τα βρούμε.." είπε με ένα ψεύτικο βλέμμα ανοχής για μένα! Γέλασα τσαντισμένα. "Να τα βρούμε εμείς; Αν θες να συσφήξεις τις ανύπαρκτες σχέσεις σου με την Amelia καντο χωρίς την βοήθεια μου! Ξέρω πόσο με μισείς, ξέρεις πόσο σε μισώ και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό!" του είπα με ένταση στην φωνή μου κάνοντας κάποιους ανθρώπους να μας κοιτάξουν στιγμιαία.

Έφυγα μακριά του και πήρα ένα ποτήρι κρασί από έναν πάγκο με άλλα. Το ήπια όλο κατευθείαν. 'Δεν το πιστεύω ότι πρέπει να ανεχτώ αυτόν τον μαλάκα! Καλύτερα να βρω τον Edward αμέσως.' σκέφτηκα. Τότε πρόσεξα κάτι παράξενο. Κάτι σαν μήνυμα μέσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο του κέντρου. Άφησα το ποτήρι στο τραπέζι και πλησίασα το μέρος. Μπήκα μέσα. Άλλη μια ανάμνηση εμφανήστηκε στο μυαλό μου. Το δωμάτιο ήταν αυτό που εγώ και ο Edward σκοτώσαμε τον James. Την αγνόησα γρήγορα και πλησίασα το μήνυμα που ήταν γραμμένο στον τοίχο.

'Αν θες τους φίλους σου πρέπει να συνεργαστείς με τον εχθρό σου' έλεγε. Αλήθεια τώρα; Η Lilith είχε σκοπό να μας βασανίσει όλους με αυτές τις ανοησίες! Αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έπεφτα στην παγίδα της αφού είχα αλλάξει αρκετά. Το μήνυμα έγινε κόκκινη σκόνη. Ήταν πολύ παράξενο! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τόσο κόκκινη σκόνη! Έσκυψα στο πάτωμα και έκανα να την αγγίξω θέλοντας να την παρατηρήσω.

Το χρώμα της, κάποιες ανεπαίσθητες λάμψεις που κέντριζαν την περιέργεια μου. Ξαφνικά ένα χέρι με τράβηξε απότομα. Κοίταξα ξαφνιασμένη το πρόσωπο του Liam. "Μην το ακουμπάς αυτό! Είναι τοξικό για σένα!" είπε έντονα. Η φωνή του ήταν ίδια με τότε. Είδα το πρόσωπο του κυνηγού. Ένιωσα ξανά το μαστίγωμα στην πλάτη μου. Ναι ήξερα πως μόλις με προστάτευσε αλλά οι απότομες κινήσεις του, μου θύμισαν τον παλιό του εαυτό. Έναν σκοτεινό άκαρδο κυνηγό που όσο και να μισούσα με τρόμαζε. Με τρομάζει ακόμα! Καθημερινά σκέφτομαι πως αν κάνω κάτι λάθος... Αν πάρει τον έλεγχο ξανά και με στοιχειώσει πάλι.

Σχεδόν δάκρισα! "Μην με ακουμπάς!" είπα φανερά αναστατωμένη και έφυγα. Βγήκα έξω στο μεγάλο κυκλικό μπαλκόνι. Στήριξα τα χέρια μου πάνω στα κάγκελα και επέτρεψα στα δάκρυα μου να μουσκέψουν τα μάγουλα μου. Το απότομο άγγιγμα του μου θύμισε όλα τα βασανιστήρια που μου είχε κάνει. Την Courtney και πως την αποτέλειωσε!

"Χρειάζεσαι κάτι;" άκουσα την ήρεμη φωνή του. Έσφιξα τις μπουνιές μου στα παγωμένα σιδερένια κάγκελα του μπαλκονιού. "Ναι!" αναφώνησα κλαψουρίζοντας σιγανά. "Θέλω να φύγεις! Να εξαφανιστείς από την ζωή μου!" συνέχισα δυναμώνοντας τον τόνο της φωνής μου. Ξεφύσηξε διακριτικά πιστεύοντας πως δεν τον άκουγα. Με πλησίασε και προσπάθησε να με αγγίξει αλλά αποτραβήχτηκα μακριά του. "Μην με ακουμπάς!" τον πρόσταξα και του γύρισα την πλάτη συνεχίζοντας να κλαίω σιγανά.

Ήταν μια τεχνική όπου εκείνος με είχε αναγκάσει να εξασκήσω. Με τα χτυπήματα του πάνω μου με όλον τον ψυχολογικό πόλεμο που μου έκανε...! Κατάφερα να κλαίω τόσο διακριτικά και ανεπαίσθητα που να μην με καταλαβαίνει κανείς. Προφανώς το έκανα για να μην δώσω ποτέ την ευχαρίστηση της αδυναμίας στον Liam. "Alison νομίζω πως...". "Γιατί με μισείς τόσο πολύ; Και μην μου πεις πάλι την γνωστή δικαιολογία 'είσαι αιρετική'! Πες μου γιατί τόσο μίσος για μένα!" τον διέκοψα γυρίζοντας ελαφρά προς το μέρος του.

Ξεροκατάπιε καθώς κοίταζε τα δάκρια να κυλούν στα μάγουλα μου. Ένιωθε πως έχανε τα λόγια του και λογικό ήταν. Όμως δεν θα τον άφηνα να με κοιτάζει μόνο! "Πες μου!" απαίτησα δυναμώνοντας λίγο παραπάνω την ένταση στην φωνή μου από όσο θα έπρεπε. Η φωνή μου τον ανάγκαζε να μιλήσει ακόμη κι αν δεν ήθελε. Δεν είχε επιλογή. "Δεν ξέρω!" είπε δειλά προσπαθώντας να συγκρατήσει αυτά που όντως σκεφτόταν. "Δεν ξέρεις; Τι εννοείς δεν ξέρεις;" απαίτησα σχεδόν τσαντισμένη από την απάντηση του.

"Σκότωσες κόσμο Liam! Βασάνισες, εξαθλίωσες, δίκασες και σκότωσες ξανά! Ανθρώπους που απλά είχαν την ατυχία γιατί για σένα αυτό είναι, να έχουν ένα χάρισμα που εσύ ονόμασες κατάρα!" φώναξα πια. Έκανα μια παύση για να σκούπισω τα δάκρια μου. Αλλά συνέχισαν να ρέουν στα μάγουλα μου. Ο Liam με κοιτούσε σοκαρισμένος. Όμως αυτό δεν με σταματούσε πλέον από όσα είχα να του πω. "Ήταν άνθρωποι Liam! Όλοι όσοι σκότωσες ήταν άνθρωποι και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν οικογένειες! Είχαν ζωές και χαίρονταν που τις είχαν! Όμως εσύ, τους ανάγκασες να τις μισούν! Να μισούν την ίδια τους την ύπαρξη μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικοί από την υπόλοιπη μάζα που εσύ αποκαλείς 'φυσιολογική'. Δεν σε ένοιαζε ποιον θα σκότωνες και τι επιπτώσεις θα είχε αυτό στους αγαπημένους του! Δεν σε ένοιαζε πόσο θα βασάνιζες και αν αυτά τα τραύματα θα επουλώνοτναν ποτέ! Όχι δεν σε ένοιαζε! Το μόνο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρθηκες ποτέ ήταν πως θα σπείρεις τον απόλυτο πόνο! Ψυχικό και σωματικό!" έκανα ξανά μια παύση και έλυσα το ξόρκι που προστάτευε τα τραύματα μου.

"Κοίταξε τι μου έκανες! Ναι μπορεί και εγώ να είμαι ένα τέρας, μπορεί και εγώ να έχω σκοτώσει και να βασανίσει αλλά νομίζω πως δεν αξίζω αυτήν την συμπεριφορά! Και το τι είμαι ή τι έχω κάνει είναι κάτι που το κρίνω μόνο εγώ και όχι εσύ ούτε και κανένας άλλος! Αλλά βέβαια, δεν σε ένοιαζε ούτε αυτό! Ζητάς λοιπόν να σε συγχωρέσω. Ξέρεις τι ζητάω εγώ; Όλες τις ζωές που σκότωσες άδικα. Να επουλώσεις όλα τα τραύματα που δημιούργησες!"συνέχισα και άφησα λίγα δευτερόλεπτα να περάσουν κάνοντας τον να σκεφτεί όσα έλεγα. "Βλέπεις ότι αυτό που ζητάω είναι πέρα από τις δυνάμεις όλων και δεν θα συμβεί. Έτσι είναι και η συγχώρεση μου για σένα!" είπα αποφασιστικά, σκούπισα τα δάκρια μου και προχώρησα προς την αίθουσα.

Αναστέναξα καθώς πλησίαζα το κέντρο. Έστειλα μήνυμα στον Klaus. 'Ετοιμάσου γιατί εγώ δεν αντέχω άλλο με αυτόν!' Ήθελα να τελειώνω με αυτήν την ιστορία. Να βρίσκαμε το σχέδιο της Lilith να σώζαμε τον Edward την Amelia και την Aria και να φεύγαμε από εδώ. Για το καλό όλων έπρεπε να τελειώσει σύντομα αυτή η βραδιά.

Όμως όπως είναι γνωστό η Lilith είχε αλλά σχέδια....Ο Edward ένιωσε τα βλέφαρα του να ανοίγουν βαριά. Ήταν κι αυτός σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο με ζεστό φωτισμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όμως ένιωθε το σώμα του βαρύ. Έτρυψε αδύναμα το κεφάλι του. "Τι συμβαίνει;" αναρωτήθηκε αφήνοντας μια έντονη βραχνάδα να σκεπάσει την βελούδινη φωνή του. Μια κοπέλα τον πλησίασε από την απέναντι πλευρά του δωματίου. "Ηρέμισε. Είσαι απλά πολύ χτυπημένος. Η Lilith σου έκανε κάποια πειράματα." τον πληροφότησε.

Η φωνή της ήταν γνωστή. Ο Edward σήκωσε το κεφάλι του για να δει ποια του μιλούσε. Μόλις διέκρινε την μορφή της ανασηκώθηκε απότομα γουρλώνοντας τα μάτια! 'Δεν είναι δυνατόν' σκέφτηκε. "Πως μπορώ να σε δω;" ρώτησε χωρίς να ξέρει τι άλλο να πει. Η κοπέλα γέλασε αχνά. "Επειδή είμαι ελεύθερη πια!" απάντησε ήρεμα. Ήδη ο Edward είχε αρχίσει να νιώθει τους πρώτους κόμπους στο στομάχι του από το άγχος και φλόγες στο στήθος του από την οργή του. "Cassandra, δεν ξέρω τι κάνεις εδώ αλλά μην κάνεις το λάθος να στραφεί ξανά εναντίον μας!" την προειδοποίησε. Εκείνη απλά ανασήκωσε τους ώμους της και στράφηκε προς την έξοδο χαμογελώντας. "Είμαι απρόβλεπτη! Ποτέ δεν ξέρεις ποια πλευρά θα επιλέξω! Adios!" είπε πονηρά και βγήκε από το δωμάτιο. Το πρόσωπο του Edward παρέμεινε στραμμένο προς εκείνο το σημείο. Κολλημένο πάνω στην ξύλινη πόρτα κοιτάζοντας τις χρυσές της λεπτομέρειες. Μια σκέψη τριβέλιζε τώρα το μυαλό του. 'Γιατί η Lilith να φέρει την Cassandra πίσω και τι εννοούσε εκείνη;'. Ήταν ένα μυστήριο που είχε σκοπό να ξεκινήσει αμέσως να λύνει....

Cassandra is baaaaaack!!!

Πως σας φάνηκε;;;;

Και η Alison καλά μας τα είπε πάντως

Τι λέτε να εννοεί η Cassandra με τα λόγια της;;

Ε καλά αυτά δεν μαθαίνονται έτσι

Στο επόμενο όμως ναι 😂

Και όπως λέει και η Cassandra Adiosss <333