"Είμαι νεκρή;" ρώτησα ξαφνιασμένη καθώς κοιτούσα έναν πανέμορφο άντρα που στεκόταν ακριβώς από πάνω μου. Είχε κοντά καφέ μαλλιά και παρόλο που ήταν βράδυ μπορούσα να διακρίνω κάπως τα χρυσοκόκκινα μάτια του. Σήκωσε το κεφάλι μου, μου χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά και χαμογέλασε γλυκά. "Δεν είσαι νεκρή. Μην ανησυχείς." είπε ήρεμα. "Ποιός είσαι;" ρώτησα αδύναμα. Προσπάθησα να ανασηκωθώ αλλά δεν μπορούσα. "Μην κουράζεσαι. Περίμενε." είπε Δάγκωσε το χέρι του και το έβαλε στο στόμα μου. Ένιωθα το αίμα του να μπαίνει στο στόμα μου. Ήθελα να κάνω εμετό! Ήταν αηδιαστικό! Ο τύπος έβγαλε το χέρι του από το στόμα μου. "Γιατί το έκανες αυτό;" παραπονέθηκα. "Ηρέμισε. Το αίμα μου θα σε θεραπεύσει πολύ γρήγορα." είπε. "Γιατί; Τι είσαι;" ρώτησα παραξενευμένη και φοβισμένη. "Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σου πω." είπε και με κοίταξε στα μάτια. "Κάποια μέρα θα μάθεις τι είμαι. Όμως τώρα θέλω να ξεχάσεις αυτή τη συζήτηση ανάμεσα μας." είπε κοιτάζοντας έντονα τα μάτια μου και μου έβαλε ένα υγρό στο στόμα. Προσπάθησα να αντισταθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου.

   Πήρα μια γρήγορη εισπνοή και άνοιξα τα μάτια μου. Ανασηκώθηκα απότομα και κοίταξα γύρω μου. Ξημέρωνε. Βρισκόμουν έξω από την λίμνη. Ένιωσα κάτι να βγαίνει από τα ούλα μου. Σηκώθηκα, πήγα προς την λίμνη και κοίταξα τον εαυτό μου. Άνοιξα λίγο το στόμα μου και είδα τους κινόδοντες που είχαν εμφανιστεί στην άνω γνάθο των δοντιών μου. Τα μάτια μου είχαν ένα σκούρο κόκκινο χρώμα και υπήρχαν φλέβες από κάτω. Πανοικοβλίθηκα! Έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα ξανά ήταν πάλι γαλάζια και οι κινόδοντες είχαν εξαφανιστεί. Ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει. Ένιωσα το δέρμα μου να καίγεται! Αμέσως έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα προς το δάσος και κρύφτηκα σε μια σπηλιά. Κάθισα κάτω. "Είμαι βαμπίρ!" είπα και ο πανικός με κατέβαλε. Άκουσα κάποιες φωνές κοριτσιών. Παρόλο που ήταν αρκετά μακριά μπορούσα να ακούσω καθαρά τι έλεγαν. Μύριζα το αίμα που έρεε σε όλο τους το σώμα. Άκουγα τον χτύπο της καρδιάς τους. Ακουγα ακόμα και την ανάσα τους! Ήταν πολύ παράξενο και τρομακτικό! Όμως το μόνο που με ένοιαζε ήταν το αίμα τους. Ήθελα να πιω κάθε σταγόνα από αυτό. Άκουγα τα βήματα τους. Ήταν πολύ κοντά μου. Έπεσα κάτω ανάσκελα και φώναξα βοήθεια. Με πλησίασαν τρομαγμένες. Ήταν δύο κοπέλες με καστανά κοντά μαλλιά. "Τι έπαθες;" με ρώτησε ξαφνιασμένη η μία. "Δεν μπορώ να περπατήσω! Τα πόδια μου έχουν παραλήσει εντελώς!" είπα φοβισμένη. Πίστεψαν και οι δύο το ψέμα μου και ήρθαν κοντά μου. "Τι μπορούμε να κάνουμε για να σε βοηθήσουμε;" ρωτησε η άλλη. Τις κοίταξα στα μάτια. "Μπορείτε να μην φωνάξετε." είπα ψυχαναγκάζοντας τα κορίτσια με έναν σκοτεινό ήχο στην φωνή μου. Άρπαξα την μια από το χέρι, την έφερα κοντά μου και την δάγκωσα στον λαιμό. Δεν πίστευα ότι το αίμα της θα ήταν τόσο νόστιμο! Ήταν ζεστό και πολύ γλυκό. Όσο έπινα τόσο περισσότερο ήθελα. Ήπια όλο το αίμα της κοπέλας και πέταξα το πτώμα της στο χώμα. Ένα σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου για λίγα δευτερόλεπτα. Τότε συνηδητοποίησα τι έκανα. Σκότωσα έναν αθώο άνθρωπο! Και όλο αυτό επειδή ήθελα να πιω το αίμα της! Οι ενοχές γινόντουσαν όλο και πιο έντονες στο μυαλό μου καθώς κοιτούσα το πτώμα της κοπέλας. "Τι έκανες;" φώναξε τρομαγμένη η άλλη κοπέλα. "Ήταν η αδελφή μου!" είπε και ξέσπασε σε λυγμούς. Ένα μέρος του εαυτού μου, μου έλεγε ότι έπρεπε να την παρηγορήσω. Αλλά ένα άλλο μέρος του δεν ενδιαφερόταν καθόλου γι αυτή τη κοπέλα. Πήγα κοντά της και κοίταξα στα μάτια. "Πως σε λένε;" την ρώτησα. "Meredith." μου απάντησε κλαίγοντας. Προσπάθησα να αντισταθώ στην παρόρμηση που μου έλεγε να την φάω. "Ώραία άκουσε με Meredith. Δεν είδες ποτέ αυτό που συνέβη στην αδελφή σου. Όπως περπατούσατε μαζί, εμφανίστηκε κάποιος και την σκότωσε. Δεν ξέρεις ποιός ήταν και ποτέ δεν θα μάθεις. Είσαι στεναχωρημένη που έχασες την αδελφή σου όμως θα το ξεπεράσεις. Επίσης δεν με έχεις δει ποτέ στην ζωή σου." είπα. Αφου τελείωσα τον ψυχαναγκασμό η κοπέλα σκούπισε τα δάκρυα της. "Ναι θα το ξεπεράσω." είπε στεναχωρημένη και βγήκε από την σπηλιά. Ανακουφίστηκα που έπιασε ο ψυχαναγκασμός αλλα οι ενοχές δεν με άφηναν να ηρεμίσω. Πλησίασα το πτώμα της κοπέλας. "Συγγνώμη. Δεν έπρεπε να σε σκοτώσω αλλά ήθελα τόσο πολύ να πιω το αίμα σου!" είπα και κάθισα κοντά της αναστατωμένη. "Alison;" ακούστηκε η φωνή του Edward από πίσω μου. Γύρισα και τον κοίταξα. Ένιωθα ανακούφιση, λύπη και χαρά. Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο περίπλοκα και έντονα! "Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι εδώ." είπα δακρίζοντας. Ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε. "Τι έγινε; Πες μου." είπε ήρεμα. "Είμαι βαμπίρ.". Ο Edward ξαφνιάστηκε. "Πως έγινε αυτό;" ρώτησε. "Ήμουν στην γέφυρα της κεντρικής λεωφόρου και κοιτούσα την λίμνη όπου εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο και με χτύπησε. Έπεσα στην λίμνη μαζί με αυτό. Προσπάθησα να κολυμπήσω προς την επιφάνεια αλλά με είχε πλακώσει το αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να το μετακινήσω. Είχα το αίμα του Elijah μέσα μου γι αυτό έγινα βαμπίρ. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν έξω από την λίμνη. Όμως ο ήλιος με έκαιγε. Έτσι ήρθα εδώ." είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου. "Γιατί είχες το αίμα του Elijah μέσα σου;" ρώτησε απορημένος. "Με μαχαίρωσε ο Mikle στο στομάχι. Ο Elijah μου έδωσε το αίμα του για να με θεραπεύσει. Δεν ξέρει ότι είμαι βαμπίρ. Κανείς άλλος δεν το ξέρει." εξήγησα με τρόμο στο βλέμμα μου. "Τότε μπορείς να περιμένεις μέχρι να νυχτώσει για να πας να τους το πεις ή μπορώ να το πω εγώ για σένα αν θες." είπε ευγενικά. "Οχι Edward! Δεν πρέπει να το μάθουν!" είπα σταματώντας τον. Κατάλαβε τον φόβο στα μάτια μου. "Alison τι φοβάσαι τόσο πολύ;" ρώτησε με σοβαρό ύφος. Πηρα μια βαθιά ανάσα. "Αν πας στο κάστρο και πεις στους πάντες ότι είμαι βαμπίρ τότε ο Klaus θα με σκοτώσει. Με κυνηγάει αλλά δεν ξέρει ότι είμαι βαμπίρ. Αν το μάθει.....θα είμαι νεκρή στο επόμενο λεπτό!" είπα φοβισμένη. Ήμουν λίγο υπερβολική σε όσα έλεγα αλλά ο Edward με πίστεψε. "Μην ανησυχείς. Δεν θα πω τίποτα σε κανέναν. Στο υπόσχομαι." απάντησε ήρεμα. "Ευχαριστώ.". Ο Edward κοίταξε το πτώμα της κοπέλας που βρισκόταν από πίσω μου. "Βλέπω ότι ολοκλήρωσες την μεταμόρφωση. Ήπιες ανθρώπινο αίμα." διαπίστωσε. "Ναι....και το χειρότερο ήταν ότι μου άρεσε." είπα ανήσυχη. Ήθελα κι άλλο αίμα αλλα αυτο σήμαινε ότι έπρεπε να σκοτώσω κι άλλους ανθρώπους. Ο Edward ήρθε κοντά μου. "Μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσω να το ελέγξεις." είπε στην προσπάθεια του να με καθησυχάσει. "Πως θα με βοηθήσεις; Όσο πίνω τόσο περισσότερο θέλω!" αναφώνησα με αναστάτωση! Δεν ήξερα πως να ελέγξω την δίψα μου και το χειρότερο ήταν πως μου άρεσε πολύ αυτό το κόκκινο γλυκό υγρό! Μου έπιασε το χέρι και με κοίταξε στα μάτια. "Alison θέλω να ηρεμίσεις. Ο πανικός δεν βοηθάει όύτε λύνει τα προβλήματα. Είπα ότι θα σε βοηθήσω και αυτό ακριβώς θα κάνω.". Τα λόγια του ήταν τόσο όμορφα και ο ήρεμος τόνος στην φωνή του τα έκανε ακόμη πιο πειστικά. Έβγαλε μια σακούλα αίματος από την τσέπη του μπουφάν του. "Ορίστε. Πιες το. Δεν είναι τόσο νόστιμο όπως το αίμα της ανθρώπινης φλέβας αλλά θα σου αρέσει.". "Κλέβεις σακουλάκια με αίμα από νοσοκομεία;" ρώτησα περίεργη. "Όλα τα βαμπίρ το κάνουν ή τουλάχιστον όσα δεν θέλουν να σκοτώνουν ανθρώπους. Είναι και ένας τρόπος για να μην μας καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Πιες." είπε και μου έδωσε το σακουλάκι. Το άνοιξα και άρχισα να πίνω το αίμα. Πράγματι δεν ήταν τόσο νόστιμο όσο το ανθρώπινο αλλά μου άρεσε. "Πρέπει κάτι να κάνουμε με αυτήν." είπε ο Edward καθώς στεκόταν από πάνω από το πτώμα της κοπέλας. Κοίταξα έξω από την σπηλιά. Ο ήλιος είχε δύσει. "Έχεις έναν αναπτήρα;" ρώτησα. "Ναι. Ορίστε." είπε και μου έδωσε τον αναπτήρα. Πήρα τον αναπτήρα, τον άναψα και τον πέταξα κάτω. Αμέσως το χώμα άρχισε να καίγεται και μαζι του καιγόταν και το πτώμα της κοπέλας. Βγήκαμε έξω από την σπηλιά και αφού σιγουρευτίκαμε ότι είχε καεί φύγαμε. "Που πάμε;" ρώτησα. "Πρέπει να βρούμε μια μάγισσα για να σου φτιάξει ένα δαχτυλίδι για να μπορείς κυκλοφορείς στο φως του ήλιου χωρίς να καίγεσαι." είπε ο Edward.

   Φτάσαμε σε ένα μπαρ. Ήταν αρκετά παλιό. Μπήκαμε μέσα και πήγαμε προς την μπάρα. "Τι θα θέλατε;" ρώτησε ο σερβιτόρος. "Δύο ουίσκι και να μας τα φέρει η Jolene." είπε ο Edward ψυχαναγκάζοντας τον σερβιτόρο. "Αμέσως." είπε ο σερβιτόρος και έφυγε. "Πως ξέρεις ότι εδώ υπάρχει μια μάγισσα;" ρώτησα απορημένη. "Η συγκεκριμένη μάγισσα δουλεύει εδώ από το 1920. Έχει βρει ένα ξόρκι νεότητας και έτσι έχει καταφέρει να ζει τόσα χρόνια. Αλλά φτάνει με τις δικές σου ερωτήσεις. Θέλω να μάθω και κάποια πράγματα για σένα." είπε και μου χαμογέλασε με αυτό το γοητευτικό στραβό χαμόγελο του. "Τι θες να μάθεις;" ρώτησα καθώς τον κοιτούσα στα μάτια. "Την ιστορία σου. Είπες ότι έχασες μισή χρονιά από το σχολείο επειδή συνέβησαν πολλά. Επίσης βρήκα αυτό." είπε και μου έδειξε ένα χαρτί που έλεγε: 'Alison Dilaurentis. Εξαφανήστηκε πέρσι το καλοκαίρι. Την ημέρα που Εξαφανήστηκε φορούσε ενα κίτρινο τριραντάκι, μαύρο παντελόνι και άσπρες γόβες. Είναι ξανθιά γαλανομάτα με ύψος 1,68. Όποιος γνωρίζει κάτι παρακαλώ να επικοινωνήσει με την αστυνομία αμέσως.'. "Και μετα βρήκα και αυτό." είπε και μου έδειξε μια φωτογραφία στο κινητό του. Ήταν ένας τάφος που είχε το όνομα μου πάνω του. Ξαφνιάστηκα! Δεν το πίστευα ότι θα ενδιαφερόταν τόσο πολύ για την ζωή μου ώστε να ψάξει τόσο πολύ. "Λοιπόν....είναι αλήθεια όλα αυτά ή απλές φήμες;" ρώτησε περίεργος. "Γιατίς με παρακολουθείς; Τι θέλεις;" ρώτησα απότομα. Έκανε έναν μομφασμό. "Μην το βλέπεις έτσι. Απλώς ήθελα να μάθω κάποια πράγματα για σένα. Ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα." είπε ήρεμα. Ο σερβιτόρος έφερε τα ουίσκι. "Η Jolene θα έρθει σε λίγο κύριε." ενημέρωσε τον Edward και έφυγε. Ο Edward ήπιε λίγο ουίσκι. "Γιατί να με γνωρίσεις καλύτερα; Με έχεις ήδη γνωρίσει. Εσύ με έβγαλες από το χώμα και μου έδωσες το αίμα σου. Και μετά με ψυχανάγκασες και μου έδωσες ένα υγρό ώστε να σε ξεχάσω. Άρα ήξερες πως ήμουν μάγισσα και ότι ο ψυχαναγκασμός δεν θα έπιανε σε μένα. Οπότε τι ακριβώς θέλεις να μάθεις;" ρώτησα με ένα αυστηρό τόνο στην φωνή μου. Έδειχνε ξαφνιασμένος. "Ξέρεις έτσι δεν είναι;" ρώτησε. "Ναι. Ξέρω. Μου έσωσες την ζωή. Αλλά πως ήξερες ότι ήμουν μάγισσα;". "Του το είπα εγώ." είπε μια μελαμψή λεπτή κυρία που μας πλησίαζε. Ήταν νέα και είχε μαύρα μαλλιά χτενισμένα σε μπούκλες. "Γειά σου Jolene." είπε o Edward και χαμογέλασε. Η Jolene πήρε μια καρέκλα και κάθισε κοντά μας. "Λοιπόν τι θέλεις αυτή τη φορά;" ρώτησε. "Θέλω να φτιάξεις ένα δαχτυλίδι ημέρας για την Alison.". "Τι έκανες Edward; Γιατί την κατέστρεψες;" ρώτησε θυμωμένη. "Δεν το έκανε αυτός. Ένα αυτοκίνητο με έριξε σε μια λίμνη και δεν μπόρεσα να βγω. Είχα το αίμα ενός άλλου βρικόλακα μέσα μου και έτσι έγινα βαμπίρ." είπα. Η Jolene άγγιξε το χέρι μου. "Παράξενο! Βλέπω ότι έχεις μια περίεργη ενέργεια μέσα σου. Κανονικά όταν μια μάγισσα γίνει βαμπίρ χάνει την μαγεία της. Όμως δεν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε σένα." είπε έκπληκτη. "Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να είμαι βαμπίρ και μάγισσα;" ρώτησα. "Είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά ναι...Έλα μαζί μου για να σου φτιάξω το δαχτυλίδι." είπε πρόθυμα και σηκώθηκε από την καρέκλα. Πήγα να την ακολουθήσω αλλά με σταμάτησε ο Edward. "Θα έρθω και εγώ." είπε. "Οχι." απάντησε η Jolene. O Edward προσπάθησε να κουνηθεί αλλά δεν μπόρεσε. "Θα είμαι καλά." του απάντησα και ακολούθησα την Jolene.

    Πήγαμε πίσω από την μπάρα και μπήκαμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Παντού υπήρχαν διάφορα βιβλία με ξόρκια και πολλά γυάλινα αντικείμενα. Στην μέση του υπήρχε ένας κόκκινος καναπές και απέναντι του δύο κόκκινες πολυθρόνες. Η Jolene άρχισε να ανοίγει κάποια συρτάρια. "Πως ξέρεις ότι είμαι μάγισσα;" ρώτησα καθώς παρατηρούσα το δωμάτιο. "Ήξερα την μητέρα σου. Όταν ήταν έγκυος σε σένα ήμουν η πρώτη που της είπα πως το παιδί της θα είναι ιδιαίτερο και είχα δίκιο." απάντησε συνεχίζοντας να ψάχνει στα συρτάρια. Πρόσεξα ένα μαύρο βιβλίο που στην μέση είχε ένα ανάγλυφο αστέρι πενταλφα και από κάτω είχε δύο γράμματα 'L. U.'. Θυμήθηκα ότι αυτό το βιβλίο το είχα ξαναδεί τότε που με είχε σώσει αυτή η κοπέλα από την Alfred. Το πήρα με πολύ γρήγορες κινήσεις ώστε να μην καταλάβει τίποτα η Jolene. "Το βρήκα!" είπε καθώς κρατούσε στα χέρια της ένα δαχτυλίδι. Ήταν πολύ ωραίο και ιδιαίτερο. Το δαχτυλίδι ήταν ασημένιο και είχε ένα κόκκινο πετράδι πάνω του. Η Jolene έκανε ένα ξόρκι και μου έδωσε το δαχτυλίδι. "Αυτό ήταν; Θα δουλεύει;" ρώτησα. "Ναι. Ορίστε. Φόρεσε το." είπε. Πήρα το δαχτυλίδι από τα χέρια της και το φόρεσα στον παράμεσο του αριστερού μου χεριού. "Ευχαριστώ Jolene." είπα ήρεμα και γύρισα προς την έξοδο. "Αφού βοηθήσω την Alison, θα την σκοτώσω." είπε. Ακούστηκε σαν να ήταν υπνωτισμένη. Πέταξε ένα βέλος προς το μέρος μου αλλά το έπιασα πριν με χτυπήσει. "Δεν θα είναι τόσο εύκολο." είπα με δυναμισμό και πέταξα το τόξο κάτω. Τότε εμφανίστηκε ο Klaus. "Πάντως έκανε καλή προσπάθεια." είπε πονηρά. Αμέσως ένα ρίγος φόβου διαπέρασε όλο μου το σώμα. "Ευχαριστώ Jolene για την βοήθεια σου. Τώρα πήγαινε στον Edward και κάνε αυτό που σου είπα." είπε ο Klaus και η Jolene έφυγε. Με πλησίασε και έκανα ενα βήμα πίσω προσπαθώντας να κρύψω τον φόβο μου. "Άλλαξες Little sweet. Είσαι μία από εμάς πια." είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Αφησε με ήσυχη." απάντησα και πήρα ένα κομμάτι σίδερο στα χέρια μου. "Μα....ξέρεις ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Με πρόδωσες και θα πληρώσεις." είπε σαρκαστικά. Έτρεξα κοντά του και πριν καρφώσω το σίδερο στο σώμα του το έπιασε και το έστρεψε προς το μέρος μου. "Είμαι χιλίων ετών Alison. Είμαι δυνατότερος από εσένα." είπε προσπαθώντας να καρφώσει το σίδερο στην καρδιά μου. "Παράτα τα! Δεν έχεις καμία ελπίδα μπροστά μου! Είμαι αθάνατος!" φώναξε. "Δεν θα με σκοτώσεις! Ξέρω πως νιώθεις προδομένος αλλά ξέρεις ότι δεν το έκανα επίτηδες. Ο Mikle με υπνώτισε και δεν μπόρεσα να ελέγξω την δύναμη μου!" είπα προσπαθώντας να απομακρύνω το σίδερο από κοντά μου. "Ψεύτρα! Όλο ψέματα λες! Για την οικογένεια σου, για τους φίλους σου για τον Mikle, για όλους!" φώναξε έξαλλος και με πέταξε στον τοίχο. "Klaus δεν είχα τον έλεγχο! Πόσες φορές πρέπει να στο πω μέχρι να το πιστέψεις;" φώναξα προσπαθώντας να τον πείσω. Όμως το βλέμμα του έδειχνε πως δεν ειχε πιστέψει λέξη από όσα έλεγα παρόλο που ήταν αλήθεια. Ήρθε κοντά μου με αστραπιαία ταχύτητα και πριν προλάβω να τον σπρώξω για να φύγω, με δάγκωσε στον λαιμό. Πόνεσα πάρα πολύ. Ένιωσα ένα παράξενο υγρό να μπαίνει στο σώμα μου και να το αποδυναμώνει. "Είμαι Ιβρύδιο. Αυτό σημαίνει ότι είμαι μισός βαμπίρ και μισός λυκάνθρωπος. Όπως ήδη ξέρεις το δάγκωμα ενός λυκανθρώπου είναι θανατηφόρο για ένα βαμπίρ. Άσχημος θάνατος αλλά σου αξίζει μετά από ότι έκανες." είπα σατανικά αλλά και οργισμένα. "Καλά. Αφού δεν με πιστεύεις.....Μάλλον πρέπει να πεθάνω για να καταλάβεις πως ο Mikle με υπνώτισε." είπα ειρωνικά. "Μάλλον θα πεθάνετε και οι δυο σας." είπε σατανικά ο Mikle και πέταξε δυο βελάκια σε μενα και στον Klaus. Ένιωσα το βελάκι να καρφώνεται στο χέρι μου και την ερωλύνη να μπαίνει στο σώμα μου. Άρχισα να ζαλίζομαι σιγά σιγά ώσπου έπεσα κάτω και όλα θολώσαν.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤