Ο Edward άνοιξε ελαφρά τα μάτια του. Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε ένα μικρό δωμάτιο ξαπλωμένος σε ένα διπλό κρεβάτι. Ανασηκώθηκε και έβηξε αίμα στον αγκώνα του. "Γι αυτό κάποιος δεν πρέπει να είναι κυνηγός και βρικόλακας. Αποδυναμώνεις το είδος μας." ακούστηκε η ειρωνική και συγχρόνος πονηρή φωνή του Liam που ήταν καθισμένος σε μια κεραμιδί δερμάτινη πολυθρόνα απέναντι του. Ο Edward τον κοίταξε παραξενευμένος. "Πως με έσωσες; Αφού η λεπίδα..." είπε μπερδεμένος. Ο Liam σηκώθηκε από την πολυθρόνα και τον πλησίασε. "Δεν είναι τόσο απλό! Χρειάζεται ένα ξόρκι για να σκοτώσει κάποιος έναν κυνηγό εκτός από αυτήν την λεπίδα. Οι αρχαίες μάγισσες το έκαναν αυτό ώστε να είμαστε ανίκητοι." εξήγησε ο Liam. "Που είναι η Alison;!" ρώτησε απαιτητικά ο Edward. "Αυτήν θα πάμε να πάρουμε αμέσως τώρα!" απάντησε πονηρά ο Liam και προχώρησε προς την έξοδο. Ο Edward ετρεξε με αστραπιαία ταχύτητα και στάθηκε μπροστά του. "Μην τολμήσεις να την πειράξεις!" μούγκρισε επιθετικά. Τα μάτια του Liam έκαναν έναν ειρωνικό κύκλο. Με μια απότομη κίνηση του χεριού του πέταξε τον Edward στο πάτωμα. Τον κοίταξε. "Είσαι μια ντροπή για το είδος μας." σχολίασε απογοητευμένος και βγήκε από το δωμάτιο. Όμως ο Edward βρέθηκε μπροστά του. "Γιατί είμαι μια ντροπή; Επειδή κατάφερα να δω αυτό που όλοι σας και ειδικά εσύ απορρίπτετε;!...Μπορεί η Liana να σου κατέστρεψε την ζωή αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Alison είναι το ίδιο απαίσια με εκείνη!" είπε με ένταση στην φωνή του. "Είναι χειρότερη από την Liana." είπε ο Liam με εκνευρισμό. "Πως το ξέρεις αυτό; Δεν της έχεις δώσει ούτε μια ευκαιρία!" απάντησε απότομα. "Της έδωσα και μου απέδειξε πως είναι ίδια και χειρότερη με την Liana. Γι αυτό πρέπει να πεθάνει!" είπε εκνευρισμένος ο Liam κια προχώρησε μακριά απο τον Edward. Όμως εκείνος δεν ήθελε να εγκαταλείψει την προσπάθεια του ώστε να τον αποτρέψει από το να με σκοτώσει. Έτσι μπήκε μπροστά του για ακόμη μια φορά και τον κοίταξε με ένα επιθετικά αλλά και εκενρυσμένο βλέμμα. Τα μάτια του είχαν σκουρίνει! "Θες να την σκοτώσεις; Πολύ καλά λοιπόν! Αλλά θα πρέπει να σκοτώσεις εμένα πρώτα!" είπε έντονα κοιτάζοντας τον αποφασιστικά στα μάτια. Ο Liam συγκράτησε ένα πνιχτό κοροϊδευτικό γέλιο. Τότε Edward του έριξε μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο. Ο Liam τον κοίταξε οργισμένος και κάρφωσε με αστραπιαία ταχύτητα ένα κομμάτι σίδερο στο στομάχι του. Ο Edward έβαλε μια κραυγή πόνου και λύγισε τα γόνατα του. "Θα το διασκεδάσω αυτό!" μουρμούρισε ο Liam με ένα τρελό σατανικό χαμόγελο και πέταξε τον Edward στον απέναντι τοίχο. Έπεσε στο πάτωμα και ξερίζωσε με δυσκολία το καρφωμένο σίδερο στο στομάχι του. Κοίταξε επίμονα τον Liam χρησιμοποιώντας το χάρισμα του εναντίον του. Ο Liam ένωσε έναν έντονο πόνο να πιέζει τα νεύρα του κεφαλιού του. Όμως κατάφερε να το σταματήσει. Πλησίασε το τζάκι, πήρε μια σιδερένια ράβδο και την πέταξε στο μέρος του Edward. "Μην με υποτιμάς Edward! Είμαι πιο δυνατός από εσένα!" του υπενθύμισε έντονα ο Liam. O Edward πήγε με αστραπιαία ταχύτητα από πίσω του και κάρφωσε ένα κομμάτι σίδερο στα πλευρά του. Όμως ο Liam κατάφερε να το βγάλει με μεγάλη ευκολία και με μια απότομη στροφή το κάρφωσε στον λαιμό του Edward. Έβηξε απότομα νιώθοντας το αίμα του να ξεπετάγιεται από τον λαιμό του. Ο Liam τον έφερε κοντά του. "Είσαι τυχερός που δεν θα δεις αυτά που θα περάσει η Alison." είπε με μια σκοτεινή σιγανή φωνή και έσπασε τον λαιμό που με μια απότομη κίνηση του αριστερού χεριού του. Ο Edward έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος και ο Liam ξεκάρφωσε το σίδερο από τον λαιμό του. "Δεν θα το αντέξεις..." συνέχισε με το ίδιο σκοτεινό κακιασμένο βλέμμα και έφυγε από το σπίτι παίρνοντας τον Edward μαζί του.

Εκείνη την στιγμή εγώ βρισκόμουν αναίσθητη στο σπίτι του Klaus. Ήμουν δεμένη σε ένα υπόγειο. Εκείνος έκανε βόλτες σχεδόν ανήσυχος. Αναρωτιόταν αν η κόρη του ήταν πράγματι ζωντανή. Επίσης ήθελε να μάθει γιατί ο ιός δεν είχε καταβάλει τον Edward από την στιγμή που είχε κολλήσει. Ο τσιριχτός ήχος του κουδουνιού του σπιτιού του διέκοψε τις σκέψεις του. "Πήγαινε να ανοίξεις!" πρόσταξε μια κοπέλα που στεκόταν δίπλα του. Εκείνη εγνεψε καταφατικά υπακούοντας στην εντολή του και άνοιξε την πόρτα. Τότε είδε τον Liam να τον πλησιάζει μαζί με την κοπέλα. Τον κοίταξε σχεδόν έκπληκτος. "Σε τι οφείλω αυτήν την απρόσμενη επίσκεψη;" ρώτησε παραξενευμένος. "Αφησε μας λίγο μόνους γλυκιά μου." είπε ο Liam κοιτάζοντας την κοπέλα. Εκείνη κοίταξε αμέσως τον Klaus. Της έγνεψε καταφατικά δηλώνοντας πως συμφωνούσε μαζί με τον Liam. Η κοπέλα έφυγε και ο Klaus κοίταξε τον Liam. "Πες μου. Γιατί είσαι εδώ;" είπε απορημένος. Ο Liam πήρε μια βαθιά ανάσα και έκανε μερικά βήματα στο σαλόνι. "Είμαι εδώ επειδή εγώ έχεις κάτι που θέλω και έχω κάτι που ίσως να θέλεις." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. "Συνέχισε." τον παρότρυνε ο Klaus. "Θέλω να μου δώσεις την Alison." είπε σοβαρά. "Χμ!" έκανε σκεπτικός ο Klaus. "Και τι θα πάρω ως αντάλλαγμα;" ρώτησε. "Την απάντηση σε αυτό που σε προβληματίζει φυσικά!" απάντησε με ένα πονηρό και γεμάτο σιγουριά βλέμμα. Ο Klaus τον κοίταξε περίεργος περιμένοντας να ακούσει την συνέχισα της πρότασης του. Ο Liam σταύρωσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και πλησίασε τον Klaus. "Με άλλα λόγια, μπορώ να σου δώσω τον Edward. Ξέρω πως τον θέλεις για να μάθεις γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο απρόσβλητος στον ιό σου και-". Ο Klaus γέλασε ελάχιστα κοροϊδευτικά διακόπτοντας τον. Ύστερα τον κοίταξε στα μάτια. "Δεν είμαι ανόητος Liam! Ξέρω πολύ καλά πως αυτό που μου προτείνεις είναι ανούσιο! Και είμαι σίγουρος πως ξέρεις και τον λόγο της ανόσιας σου! Γιατί λοιπόν να διακυνδινέψεις κάτι τόσο καλό για να πάρεις την Alison; Δεν είναι πολύ λογικό.." είπε δύσπιστα. "Έχεις δίκιο! Δεν είναι καθόλου λογικό. Μάλιστα δεν έχω ιδέα αν το είδος μου είναι άτρωτο στον ιό ή αν ο Edward αποτελεί εξαίρεση....Αλλά θέλω την Alison και είμαι διατεθημένος να ρισκάρω ακόμη και την υγεία μου προκειμένου να την σκοτώσω!" είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Ο Klaus τον κοίταξε σκεπτικός. "Κοίταξε! Θα πάρω την Alison κάπως. Απλώς σου έδωσα μια ευκαιρία να κερδίσεις και εσύ κάτι." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Ο Klaus τον κόλλησε με δύναμη στον τοίχο. "Και πως ξέρω πως αυτό δεν είναι μια από τις παγίδες σου;" ρώτησε απαιτητικά. Ο Liam του χαμογέλασε ελάχιστα πονηρά. "Μα δεν είναι! Στο ορκίζομαι στην νεκρή κόρη σου....και ξέρεις πως κρατάω τους όρκους μου." απάντησε σοβαρά. Ο Klaus τον κοιτούσε δύσπιστα στα μάτια. Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού του έλεγε να μην με παραδώσει στον Liam. Όμως ήθελε τόσο πολύ να μάθει τον λόγο που ο ιός δεν είχε επηρεάσει τον Edward! Έτσι υπέκυψε στην θέληση του να μάθει την αλήθεια. "Πολύ καλά λοιπόν! Πάω να φέρω την Alison. Όταν γυρίσω θέλω να βρω τον Edward εδώ." είπε αυστηρά. "Σου δίνω τον λόγο μου πως θα τον δεις μπροστά σου." απάντησε με ένα πονηρό βλέμμα ο Liam και έφυγε. Όταν ο Klaus γύρισε πίσω κρατώντας εμένα στα χέρια του, ο Liam ήταν ήδη εκεί μαζί με έναν άλλο κυνηγό ο οποίος κρατούσε τον Edward. O Klaus κοίταξε τον Liam. "Αν με έχεις παγιδεύσει θα πάρω την Alison μακριά σου και θα σε καταστρέψω!" τον απείλησε. Ο Liam έκανε έναν μομφασμό. "Μείνε ήσυχος Klaus. Δεν θα χρειαστεί να κάνεις κάποια απόπειρα να με δολοφονήσεις. Θα δεις και μόνος σου πως η συμφωνία μας ήταν άπταιστη." απάντησε με ένα σοβαρό και πονηρό βλέμμα. Ο άλλος κυνηγός πλησίασε τον Klaus, άφησε τον Edward δίπλα του, με πήρε στα χέρια του και έφυγε. "Χάρηκα που τα είπαμε. Αντίο για την ώρα." είπε με μια πονηρή και μυστηρώδης φωνή ο Liam και έφυγε από το σπίτι του Klaus.

Λίγιες ώρες αργότερα ένα έντονο ενοχλητικό άσπρο φως ανάγκασε τα μάτια μου να ανοίξουν. Πρόσεξα πως ήμουν ξαπλωμένη σε ένα άσπρο κρεβάτι. Τα χέρια μου ήταν δεμένα με κάποιες αλυσίδες. Ένιωθα την ενοχλητική ερολύνη να εισχωρεί και να αποδυναμώνει το σώμα μου! Κοίταξα το άσπρο εκτυφλωτικό φως που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Κατάλαβα πως ήταν ένα φωτιστικό. Άκουσα το τρίξιμο μιας πόρτας. Άκουσα βήματα να με πλησιάζουν αργά και αποφασιστικά. Και τότε είδα το πρόσωπο του Liam. Με κοιτούσε με ένα κακιασμένο και σκοτεινό βλέμμα. "Δες ποιά ξύπνησε! Ώρα να πάρεις ότι σου αξίζει!" αναφώνησε με ειρωνεία και ευχαρίστηση που με έβλεπε σε αυτήν την μειονεκτική θέση. Ένα ρίγος φόβου με διαπέρασε όταν άκουσα τα σκοτεινά και γεμάτα σίγουρα λόγια του. "Νόμιζα πως θα μου έδινες μια δεύτερη ευκαιρία!" ψελλισα έντρομη. Έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό. "Σου έδωσα την ευκαιρία σου και μου απέδειξες πόσο απαίσια είσαι." απάντησε σοβαρά. Πλησίασε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Τα μάτια του με κοιτούσαν με κακία και μίσος! Έκανα ένα ξόρκι πονοκεφάλου όμως δεν έγινε τίποτα! "Γλυκιά μου δεν σε πήρα από τον Klaus για να μου ξεφύγεις τόσο εύκολα!" είπε με μια πονηρή και ειρωνική φωνή. Τον κοίταξα σαστισμένη. "Τι;" ρώτησα. "Α ναι σωστά! Κοιμόσουν! Λοιπόν ο Klaus σε είχε όμηρη του και εγώ είχα τον Edward ο οποίος είναι μια χαρά για την ώρα. Τέλος πάντων! Ήξερα πως εκείνος ήθελε να πάρει τον Edward για να μάθει πως έχει ανοσία στον ιό κατά κάποιο τρόπο. Έτσι πήγα στο σπίτι του έχοντας τον Edward μαζί μου και μετά από μια διπλωματική κουβεντούλα δέχτηκε την πρόταση ανταλλαγής μου!" απάντησε με ένα κακιασμένο βλέμμα. Φαινόταν στο ύφος του πως κάτι έκρυβε. Ίσως ήξερε τον λόγο που οι κυνηγοί είχαν ανοσία στον ιό. "Αλλά εσύ...ξέρεις γιατί το είδος σας έχει ανοσία στον ιό...έτσι δεν είναι;" ρώτησα παραξενευμένη. Απομακρύνθηκε για λίγο από κοντά μου πλησιάζοντας ένα μεταλλικό γραφείο όπου είχε διαφορά αιχμηρά αντικείμενα πάνω του. "Φυσικά και ξέρω τον λόγο. Οι αρχαίες μάγισσες προστατεύουν όλους τους κυνηγούς με αποτέλεσμα να είναι απρόσβλητοι σε οποιοδήποτε ξόρκι ή ιό που υπάρχει στο σύμπαν." μου εξήγησε προετοιμάζοντας κάποια αιχμηρά αντικείμενα τα οποία είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει πάνω μου! Εκείνη την στιγμή πρόσεξα πως μπορούσα να λύσω τις αλυσίδες των ποδιών μου. Για την ακρίβεια είχα καταλάβει πως μπορούσα να μαζέψω τα πόδια μου προς το μέρος μου ώστε να τα ελευθερώσω. Το επόμενο βήμα θα ήταν να έσπαγα τις αλυσίδες που κρατούσαν δέσμια τα χέρια μου. Όμως έπρεπε να συνεχίσω να κρατώ απασχολημένο τον Liam ώστε να μην ακούσει κάτι από αυτά που σκόπευα να κάνω. "Και πως ο Edward κατάφερε να κολλήσει;" ρώτησα φέρνοντας τα πόδια μου προς το μέρος μου. Ο Liam ξεφύσηξε. "Επειδή εκτός από κυνηγός είναι και βρικόλακας και οι αρχαίες μάγισσες μισούν τους βρικόλακιες. Δεν τον προστατεύουν εντελώς όπως κάνουν με εμάς αλλά ασκούν μια ισχυρή προστασία πάνω του." απάντησε αδιάφορα. Την στιγμή που μου μιλούσε εγώ είχα καταφέρει με δυσκολία να σπάσω την μια αλυσίδα και να βγάλω από το χέρι μου το ενοχλητικό σωληνάριο με την ερολύνη που εισχωρούσε στον οργανισμό μου. "Και γιατί τον έδωσες τόσο εύκολα στον Klaus; Εσύ κάποτε τον ήθελες με το μέρος σου." παραπονέθηκα προσπαθώντας να σπάσω και την άλλη αλυσίδα με απόλυτη ησυχία. "Έχεις δίκιο. Υπήρξε μια περίοδος που τον ήθελα πολύ με το μέρος μου....Αλλά επέλεξε την λάθος πλευρά. Βλέπεις ούτε η αποδοχή της πραγματικής του φύσης δεν σταμάτησε τον έρωτα του για σένα. Έλεγε πως δεν ένιωθε τίποτα για σένα αλλά έβλεπα καθαρά πως ήταν ένα ψέμα." είπε σοβαρά. Είχα καταφέρει να λύσω την αλυσίδα και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να φύγω. Παράλληλα βρήκα μια ένεση με ένα υπνωτικό υγρό κοντά μου. Άπλωσα το αριστερό μου χέρι και την πήρα.
"Ακόμη και αν ξέρω πως είναι μέλος της οικογένειας μου δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως σε ερωτεύτηκε. Πρόδωσε το είδος μας και έπρεπε να τιμωρηθεί. Γι αυτό τον παρέδωσα στον Klaus χωρίς δεύτερη σκέψη." συνέχισε σοβαρά. Άκουσα τα βήματα του να με πλησιάζουν ελαφρά. Έπιασα την ένεση με το υπνωτικό έτοιμη να του επιτεθώ. Έφερα τα χέρια και τα πόδια μου κοντά στην αλυσίδες ώστε να φανεί πως ήμουν δεμένη. Με πλησίασε κρατώντας ένα παράξενο αιχμηρό ασημένιο αντικείμενο με ένα υγρό μέσα. "Αλλά αρκετά μιλήσαμε εμείς οι δύο. Καιρός να πάρεις ότι σου αξίζει." είπε αποφασιστικά. Έσκυψε απότομα κοντά μου θέλοντας να με βλάψει. Εκείνη την στιγμή πρόλαβα με μια απότομη κίνηση να καρφώσω την ένεση με το υπνωτικό υγρό στην πλάτη του. Έσφιξε τους μυς του ως ένδειξη πόνου. Τον έσπρωξα μακριά μου και έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα προς την έξοδο. Καθώς ξεκλείδωνα την πόρτα κοιτούσα ελάχιστα τον Liam που προσπαθούσε να αντισταθεί στο υπνωτικό υγρό που εισχωρούσε στο σώμα του. Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα μπροστά από μια πέτρινη σκάλα που οδηγούσε προς το σαλόνι. Ανέβηκα τα σκαλιά και συνεχώς κοιτούσα δεξιά και αριστερά ψάχνοντας για κάποιον κυνηγό. Προσπάθησα να κάνω ένα ξόρκι αορατότητας στον εαυτό μου όμως ήμουν πολύ αδύναμη λόγο του όξυνου υγρού που υπήρχε στο σώμα μου. Όταν έφτασα στο σαλόνι κανείς δεν υπήρχε εκεί. Υποπτευόμουν πως κάποιος με είχε ακούσει και κρυβόταν μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή ώστε να μου επιτεθεί. Έτσι κρύφτηκα σε ένα σκοτεινό σημείο του σαλονιού ψάχνοντας την έξοδο. Ξαφνικά άκουσα ρυθμικά και εκνευρισμένα βήματα από την πέτρινη σκάλα. Κατάλαβα πως ο Liam ερχόταν προς το μέρος μου. Ξεροκατάπια έντρομη και έτρεξα προς κάποιες άλλες σκάλες που οδηγούσαν σε έναν όροφο με υπνοδωμάτια. Άκουγα τα βροντερά βήματα του Liam να με πλησιάζουν. Το σώμα μου έτρεμε στην ιδέα πως θα με έπιανε!

Άνοιξα μια γαλάζια ξύλινη πόρτα και μπήκα σε ένα ευρύχωρο υπνοδωμάτιο. Παντού είχε πίνακες ζωγραφικής. Κλείδωσα την πόρτα και παρατήρησα το δωμάτιο. Στην μέση υπήρχαν δύο μαύροι καναπέδες και απέναντι τους υπήρχαν δύο μαύρες αναπαυτικές πολυθρόνες. Ανάμεσα τους υπήρχε ένα γυάλινο τραπεζάκι με μπουκάλια ουίσκι πάνω του. Δεξιά μου υπήρχε μια άλλη πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο. Αριστερά μου υπήρχε ένα μεγάλο παράθυρο καλυμμένο με μπεζ κουρτίνες και δίπλα του υπήρχαν δύο ψηλά άσπρα φωτιστικά. Έψαξα να βρω κάποιο όπλο το οποίο θα με βοηθούσε να βγω από εδώ. Όμως δεν βρήκα τίποτα! Άκουσα τον σιγανό ήχο του πόμολου της πόρτας που δήλωνε πως κάποιος προσπαθούσε να μπει μέσα. Κοίταξα έντρομη εκείνο το σημείο ξέροντας ποιός ήταν έξω από το δωμάτιο. "Alison!" ακούστηκε η βροντερή φωνή του Liam. "Ξέρω πως είσαι μέσα. Παραδώσου ειρηνικά πριν αλλάξω γνώμη!" συνέχισε αυστηρά. Δεν μπορούσα να παραδωθώ φυσικά! Ήξερα τι θα μου έκανε και έπρεπε να το αποφύγω με κάθε τρόπο! Κοίταξα τον χώρο γύρω μου ψάχνοντας κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Πρόσεξα τα φωτιστικά που βρίσκονταν κοντά στο παράθυρο. "Σου δίνω άλλη μια ευκαιρία να παραδωθείς Alison." είπε αυστηρά ο Liam έτοιμος να σπάσει την πόρτα. Αγνόησα τα λόγια του, πλησίασα ένα φωτιστικό δίπλα από το παράθυρο, το έσπασα και πήρα το σιδερένιο κοντάρι στα χέρια μου. Πήγα προς το μπάνιο και άνοιξα την δίφυλλη ξύλινη πόρτα. Μέσα υπήρχε μια άλλη πόρτα η οποία οδηγούσε σε ένα διαφορετικό μέρος. Άκουσα την πόρτα του δωματίου να σπάει. Έκλεισα γρήγορα την πόρτα του μπάνιου και στήριξα το σίδερο ανάμεσα στα χρυσά πόμολα. Ύστερα άνοιξα την άλλη πόρτα και κοίταξα διστακτικά τα πέτρινα σκαλιά που βρίσκονταν μπροστά μου. Τότε η πόρτα του μπάνιου χτύπησε απότομα. Κατάλαβα πως δεν υπήρχε χρόνος για σκέψη. Έτσι έτρεξα στα σκαλιά φτάνοντας σε ένα σκοτεινό υπόγειο δωμάτιο. Βρήκα μία μεγάλη σκάλα στα δεξιά μου που οδηγούσε προς το σαλόνι. Ένιωθα τις δυνάμεις μου να επιστρέφουν. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" άκουσα μια αυστηρή βροντερή αντρική φωνή. Γύρισα και κοίταξα το άτομο πίσω μου. Ήταν ένας λεπτός άντρας μετρίου ύψους με καστανόξανθα μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια. Με κοιτούσε επίμονα. Ξαφνικά ένιωσα έναν δυνατό πόνο να καλύπτει όλο μου το σώμα ακόμη και το κεφάλι μου! Συσπειρώθηκα από τον πόνο μου και κοίταξα τον κυνηγό στα μάτια καταλαβαίνοντας πως χρησιμοποιούσε το χάρισμα του για να με αποδυναμώσει. Έσκυψα στο πάτωμα μέχρι να ακουμπήσω τα γόνατα μου. "Motis!" φώναξα με ένταση και τέντωσα το χέρι μου απότομα προς το μέρος του. Ο κυνηγός κόλλησε πάνω στον τοίχο και έπεσε στο πάτωμα. Ο φρικτός πόνος στο σώμα μου σταμάτησε και έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα προς την σκάλα όπου οδηγούσε στο σαλόνι. Έφτασα στην πόρτα και την άνοιξα θέλοντας να βγω έξω. Και τότε ένα αόρατο τείχος με σταμάτησε! Αμέσως αντιλήφθηκα πως ήταν ένα ξόρκι προστασίας του σπιτιού. "Όχι...Όχι!" ψυθήρισα αναστατωμένη χτυπώντας το αόρατο τείχος. Προσπάθησα να το σπάσω με κάθε ξόρκι αλλά ένιωσα ξανά αυτόν τον έντονο φρικτό πόνο να καταβάλει όλο μου το σώμα! Έβγαλα μια δυνατή κραυγή πόνου και γονάτισα στο πάτωμα. Κοίταξα τον κυνηγό δεξιά μου που ήταν μαζί με τον Liam. Εκείνος με κοιτούσε με ένα ευχαριστημένο αλλά και κακιασμένο βλέμμα. Θυμήθηκα τα λόγια που μου είχε πει όταν είχαμε μονομαχήσει. 'Θέλω να ζεις με αυτόν τον φόβο μέσα σου ακόμη και αν δεν έχεις συναισθήματα....και όταν τα επαναφέρεις θα ξέρεις πολύ καλά πως θα έρθω για σένα και ο φόβος θα σε κατακτήσει!' είχε πει. Ξεροκατάπια! Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει, τα χέρια μου είχαν παγώσει και έτρεμαν από τον τρόμο που προσπαθούσα μάταια να κρύψω βαθιά μέσα μου. Ένιωθα το σώμα μου κολλημένο στην γη ανίκανο να επιτεθεί ακόμη και να κουνηθεί. Το βλέμμα μου είχε κοκαλώσει πάνω στον Liam. Ήταν η πρώτη φορά που τον φοβόμουν γιατί γνώριζα πως είμαι στόχος του και πως δεν θα σταματούσε να με κυνηγάει εάν δεν με σκότωνε! "Motis!" ακούστηκε μια βραχνή γυναικεία φωνή από πίσω μου. Αμέσως ένιωσα να πέφτω απότομα πάνω σε ένα πέτρινο τοίχο και ύστερα να σωριάζομαι στο πάτωμα. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τον Liam να απορροφάει σχεδόν όλη μου την ενέργεια και μετά τίποτα. Ένα απόλυτο μαύρο κενό!....
Είχα καταλάβει πως αυτό ήταν αρχή του βασανιστηρίου που επρόκειτο να περάσω. Αυτό που δεν γνώριζα ακόμη ήταν πως δεν θα σταματούσε σύντομα....

Η Raven και ο Colden προσπαθούσαν να βγουν από το δωμάτιο στο οποίο τους είχα εγκλωβίσει. Κάθε ξόρκι που δοκίμαζε η Raven δεν πετύχαινε. Ο Colden προσπαθούσε μάταια να σπάσει τους τοίχους ή την πόρτας ενώ η Raven καθόταν στο πάτωμα και τον κοιτούσε. Ο Colden έπεσε με όλη του την δύναμη πάνω στην πόρτα προωθώντας να την ανοίξει. Όμως δεν έγινε τίποτα. "Ανόητη παλιοπόρτα!" μούγκρισε θυμωμένος. "Δεν πετυχαίνεις κάτι με το να την χτυπάς! Το ξέρεις έτσι δεν είναι;" είπε η Raven και σηκώθηκε από το πάτωμα πλησιάζοντας τον. "Το ξόρκι που έχει κάνει η Alison είναι αρκετά ισχυρό και μας απαγορεύει να χρησιμοποιήσουμε οποιαδήποτε μαγεία καθώς και να σπάσουμε κάποιο σημείο του δωματίου." είπε ξεφφυσώντας. Ο Colden έκανε έναν μομφασμό. "Δεν βρήκα από τον απαίσιο κόσμο φυλακών μετά θα τριανταεφτά χρόνια για να γίνω φυλακισμένος της Alison!" της υπενθύμισε απότομα. "Φυσικά και θα βγούμε! Απλώς πρέπει να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα τς καταφέρουμε." απάντησε με ένα βλέμμα γεμάτο αισιοδοξία. Εκείνος της χαμογέλασε γλυκά βλέποντας την αισιοδοξία στα μάτια της. Του άρεσε να την βλέπει χαρούμενη. Ήταν κάτι που τον γαλήνευε. Την πλησίασε, χαΐδεψε τα μαύρα της μαλλιά με τις μοβ ανταύγειες στο τελείωμα τους και την φίλησε. Εκείνη συνέχισε το φιλί του κλείνοντας ασυναίσθητα τα μάτια της. "Μου αρέσει όταν είσαι αισιόδοξη." ψυθήρισε. "Καλά θα κάνεις να είσαι και εσύ διότι θα βγούμε από εδώ." απάντησε με ένα χαμόγελο καταφέρνοντας να τον πείσει.

Λίγιες ώρες αργότερα η Aria η Spencer και η Hanna περπατούσαν στην πόλη. Ταυτόχρονα μάλωναν την Hanna για την τρελή απόφαση της να πάει να αντιμετωπίσει μόνη της τον Klaus. "Τι σκεφτόσουν Hanna;! Θα σε σκότωνε αν ήταν εκεί!" φώναξε η Spencer. "Όχι δεν θα με σκότωνε! Θα μπορούσα να απορροφήσω την δύναμη του τώρα που έχω αυτήν την ενέργεια από το καταραμένο βιβλίο!" απάντησε έντονα η Hanna. "Αλήθεια;! Είναι χιλίων ετών Hanna τι ελπίδες είχες;!" ρώτησε ειρωνικά η Spencer. "Κορίτσια ηρεμήσετε." είπε η Aria θέλοντας να σταματήσει τον καβγά τους. Ύστερα κοίταξε την Hanna. "Η Spencer έχει δίκιο. Ακόμη και με αυτήν την...δύναμη που έχεις δεν θα μπορούσες να τον νικήσεις. Είναι πολύ ισχυρός. Εάν θέλουμε να τον νικήσουμε πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μαζί." είπε ήρεμα και σοβαρά η Aria. "Αυτό ήθελα να σου πω Hanna. Ο Klaus είναι πολύ επικίνδυνος και αν μονομαχούσες μόνη σου μαζί του....μπορεί και να πέθαινες!" είπε ανήσυχα η Spencer. "Το ξέρω...και συγγνώμη." απάντησε σκυθρωπή η Hanna. Συνέχισαν να προχωρούν στους δρόμους της πόλης. Ξαφνικά η Aria πρόσεξε αυτόν τον μυστηριώδης λυκάνθρωπο ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα σε κάποιες πολυκατοικίες. Την κοιτούσε επίμονα. Σαν να την παρακολουθούσε! "Aria τι συμβαίνει;" ρώτησε η Spencer. Την κοίταξε βιαστικά. "Τίποτα!" απάντησε με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Πρόσεξε μια καφετέρια απέναντι της. "Θα πάω να πάρω έναν καφέ. Θέλετε κάτι;" είπε ευγενικά. "Όχι είμαστε μια χαρά." απάντησε με ένα χαμόγελο η Hanna. Η Aria πήγε προς την καφετέρια και μπήκε μέσα. Η Spencer κοιτούσε καχύποπτη το σημείο που ήταν ο λυκάνθρωπος. Όμως τώρα κανείς δεν ήταν εκεί. "Κάτι συμβαίνει..." είπε σκεπτική. "Ναι και εγώ το κατάλαβα! Πάμε να δούμε." απάντησε η Hanna.
Ο λυκάνθρωπος προχωρούσε στον δρόμο πίσω από τις πολυκατοικίες. Τότε άκουσε ένα θρόισμα από πίσω του. Κοίταξε ελάχιστα. "Γιατί κατασκοπεύεις την φίλη μας;" ακούστηκε η απαιτητική και αυστηρή φωνή της Spencer η οποία βρισκόταν ακριβώς μπροστά του. Την κοίταξε σοβαρά. "Δεν την κατασκοπεύω. Απλώς διαβεβαιώνω πως είναι ασφαλής." απάντησε αδιάφορα. "Τι είσαι δηλαδή; Σωματοφύλακας της;" ρώτησε ειρωνικά η Hanna. Ο λυκάνθρωπος έκανε έναν μομφασμό ειρωνείας και την κοίταξε. "Όχι! Αυτό που κάνω είναι να την προστατεύω από διάφορους κυνδίνους." είπε απότομα. "Η Aria δεν κυνδινεύει από κανέναν τώρα. Οπότε μπορείς να μαζέψεις τα πράγματα σου και να επιστρέψεις πίσω στην αγέλη σου!" είπε με μια κοροϊδευτικη χρειά στην φωνή της η Hanna. "Κλασικοί βρικόλακες! Πάντα βάζετε τον εγωισμό σας πάνω από την ανάγκη του συνανθρώπου σας!" είπε ο λυκάνθρωπος φανερά ενοχλημένος. Η Spencer τον κοίταξε εκνευρισμένη. "Όχι απλώς δεν θέλουμε να κυνδινέψει ξανά η φίλη μας. Και επειδή δεν σε εμπιστευόμαστε μπορείς να φύγεις;....Τώρα ας πούμε!" είπε απότομα. Ο λυκάνθρωπος την κοίταξε εχθρικά στα μάτια. Φαινόταν πως είχε δημιουργηθεί έχθρα ανάμεσα τους. "Κορίτσια;" ακούστηκε η απορημένη φωνή της Aria. Αμέσως και οι δύο γύρισαν προς το μέρος όπου άκουσαν την φωνή της. Είδαν την Aria να στρίβει στο σοκάκι κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ. Στράφηκαν ξανά προς το σημείο όπου βρισκόταν ο λυκάνθρωπος. Όμως εκείνος είχε εξαφανιστεί! "Έγινε κάτι;" ρώτησε η Aria. "Όχι....όλα είναι μια χαρά." απάντησε σκεπτική η Spencer και πήγαν προς το σπίτι του Damon και του Stefan.

Άνοιξα ελαφρά τα βλέφαρα μου. Είδα ξανά αυτό το ενοχλητικό άσπρο φως να με τυφλώνει! Κοίταξα τριγύρω. Παρατήρησα πως βρισκόμουν σε ένα διαφορετικό, σκοτεινό, μικρό δωμάτιο ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι που έμοιαζε με εκείνα όπου είχαν τα νοσοκομεία! Προσπάθησα να κουνηθώ μέχρι την στιγμή που κατάλαβα πως ήμουν δεμένη με αλυσίδες οι οποίες ήταν αρκετά ανθεκτικές. Ένιωθα την όξυνη ερολύνη να εισχωρεί στο σώμα μου καίγοντας τις φλέβες μου. Ξαφνικά ένα μαύρο γάντι χαστούκισε το αριστερό μου μάγουλο καίγοντας το! Έβγαλα μια δυνατή κραυγή πόνου και έστρειψα το κεφάλι μου απότομα δεξιά απομακρύνοντας το γάντι από το πρόσωπο μου! Τότε είδα το πρόσωπο του Liam να με κοιτάζει με ένα κακιασμένο σκοτεινό βλέμμα. "Πονάει έτσι δεν είναι;" ρώτησε με ειρωνεία στην φωνή του. Τα μάτια μου έδειχναν το μίσος αλλά και τον φόβο που έτρεφα γι αυτόν! "Φαντάσου να σου κάνω και τα πραγματικά βασανιστήρια που έχω ετοιμάσει για σένα!" συνέχισε με το ίδιο βλέμμα! Ένιωσα τον παγωμένο υδρώτα του τρόμου να λούζει το μέτωπο μου! Τότε ο Liam έχωσε ένα σιδερένιο μαχαίρι βαθιά μέσα στο στομάχι μου. Ένιωσα την μυτερή του άκρη να τρυπάει με βία το δέρμα μου. Να σκίζει τα όργανα μου. Να αναγκάζει το αίμα μου να λερώσει την άσπρη μπλούζα μου. Να με αποδυναμώνει. Να με πονάει.. "Σταμάτα!" φώναξα στον Liam. Όμως οι λέξεις μου ήταν σιγανές και μαγκωμένες στα χείλη μου. Όταν είδε πως αιμοραγούσα αρκετά ξερίζωσε το σίδερο από μέσα μου. Μια στιγμιαία ανακούφιση με διαπέρασε και με κάρφωσε ξανά με ένα φλεγόμενο σίδερο. Η καυτή κοφτερή του μύτη έκαιγε το αίμα μου μετατρέποντας τον πόνο σε κάτι πιο οδυνηρό. Ούρλιαξα από τον φρικτό πόνο που με διαπερνούσε ξανά και ξανά! Ένα ευχαριστημένο αλλά και σατανικό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό του Liam βλέποντας την μεγάλη επίδραση που είχαν τα όπλα του πάνω μου. "Γιατί το κάνεις αυτό;..." ψελλισα χωρίς να προλάβω να σκεφτώ την πρόταση μου. "Επειδή είμαι κυνηγός και είναι χρέος μου να σκοτώνω αποβράσματα της φύσης σαν και εσένα." απάντησε αυστηρά. Γύρισα απότομα προς την άλλη πλευρά κρύβοντας κάποιες σταγόνες δακρύων που ξεχύνονταν στα μάγουλα μου. Ο πόνος και το κάψιμο είχαν γίνει αβάσταχτα πλέον κάτι που δεν μπορούσα να αντέξω! Ο Liam κατάλαβε τον λόγο που δεν το κοιτούσα και με μια απότομη κίνηση των δαχτύλων του αριστερού χεριού του έστρεψε το κεφάλι μου προς το μέρος του. Ένα ειρωνικό βλέμμα ήρθε στο πρόσωπό του παρατηρώντας τα δάκρια που καλούσαν στα μάγουλα μου. Όμως δεν είπε ούτε σχολίασε κάτι! Παρατήρησε πως η φλόγα πάνω στο σίδερο εξασθαινούσε. Έτσι έβγαλε έναν αναπτήρα από την τσέπη του, τον άναψε και πλησίασε την φλόγα κοντά σε αυτήν που είχε το σίδερο. "Liam όχι σταμ-". Οι τσιριχτές λέξεις μου κόπηκαν απότομα όταν ένιωσα την καυτή φλόγα να θερμαίνει και ύστερα να καίει το δέρμα μου. Ο Liam πέταξε αδιάφορα τον αναμμένο αναπτήρα πάνω μου και προχώρησε μακριά μου. Μια τσιριχτή εκκωφαντική κραυγή απελευθερώθηκε από τον λαιμό μου καθώς ένιωθα την φωτιά να με καίει! "Αφήστε την λίγο να υποφέρει και σβήστε την φωτιά." πρόσταξε ο Liam δύο κυνηγούς που βρίσκονταν στην πόρτα προς την έξοδο και έφυγε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο! Η φωτιά είχε κάψει το δέρμα μου στο σημείο του διαφράγματος και τώρα έκαιγε το αίμα μου! Κάτι που με ενοχλούσε αρκετά! Ήθελα να την σταματήσω! Είπα οποιοδήποτε ξόρκι γνώριζα προκυμένου να σβήσω την φωτιά πάνω μου αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ήμουν τόσο αδύναμη...τόσο ανίκανη να προστατέψω τον εαυτό μου για ακόμη μια φορά! Η φωτιά φούντωσε ξαφνικά πάνω μου. Ένιωθα τις καυτές φλογιες να με μαστιγώνουν ξανά και ξανά χωρίς να σταματούν. Έβηξα από την ενοχλητικές αποπνικτικές αναθυμιάσεις που είχε δημιουργήσει η φωτιά. Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου και όταν τα ξανάνοιξα έβλεπα μόνο ένα θολό κόκκινο πράγμα. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτα μέσα στον χώρο! Το μόνο που καταλάβαινα ήταν την φωτιά η οποία κάλυπτε όλο μου το σώμα. Ούρλιαξα από τον αφόρητο πόνο για μια τελευταία φορά. Και τότε ένιωσα κάτι υγρό να πέφτει πάνω μου. Μια υγρή ανακουφιστική θεραπεία που έσβησε την φωτιά πάνω μου. Ο κυνηγός πήρε τον κουβά με το νερό και μου έριξε λίγο ακόμη. Ύστερα με κοίταξε αδιάφορα και έφυγε από κοντά μου. Το νερό ήταν τόσο δροσερό και ανακουφιστικό! Ξαφνικά πρόσεξα τα καμένα χέρια μου και γύρισα από την άλλη κεφάλι μου ξεφυσώντας. Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στην αδύναμη μαγεία μου. Έκανα ένα ξόρκι τηλεπάθειας προσπαθώντας να επικοινωνήσω με κάποιον από τους φίλους μου. Έβηξα και συνέχισα το ξόρκι παρόλο που απορροφούσε και την τελευταία σπίθα ενέργειας που είχα.

Η Amelia ήταν στο σπίτι της Liana και έψαχνε σε κάποια βιβλία με ξόρκια τον τρόπο για να επαναφέρει τον ευατό της ως λυκάνθρωπο. Όπως ξεφϋλιζε τις σελίδες ενός βιβλίου με ξόρκια άκουσε μια φωνή να την καλεί. Η φωνή ήταν τόσο αδύναμη που στην αρχή δεν κατάλαβε τι προσπαθούσε να της πει. "Amelia!.." είπε ξανά με περισσότερη ένταση. Εκείνη σηκώθηκε και κοίταξε παραξενευμένη τον χώρο. Τότε ο χώρος σκοτείνιασε και εγώ εμφανίστηκα σαν πνεύμα μπροστά της. Με παρατήρησε και πρόσεξε τα κόκκινα εξανθηματα από το καμένα σώμα μου. Κοίταξε ανήσυχη τα μισάνοιχτα μάτια μου. "Amelia...βοήθησε με...είσαι η μόνη που μπορώ....να επικοινωνήσω...." είπα αδύναμα. Με πλησίασε. "Τι συμβαίνει; Τι έπαθες;" ρώτησε απορημένη αλλά και τρομερά ανήσυχη. Έβηξα στον δεξιό μου αγκώνα. "...Είμαι φυλ..ακι....σμένη του Li..." ψελλησα χωρίς να μπορώ να συνεχίσω να μιλάω! Ένιωθα τόσο αδύναμη και το ξόρκι επιδείνωνε την αδυναμία μου. "Του Liam;" ρώτησε προσπαθώντας να καταλάβει. Γονάτισα στο πάτωμα βήχοντας και έγνεψα καταφατικά. Με πλησίασε φοβισμένη. "Προσ....πάθησε....να...με-". "Σσσ! Μην κουράζεσαι." με σταμάτησε. Κοίταξε τα βουρκωμένα γαλάζια μάτια μου. "Θα πάω να βρω την Freya και θα σε πάρουμε από εκεί. Απλώς περίμενε." με συμβούλεψε φιλικά. Την κοίταξα με ένα βλέμμα έκπληξης και ευγνωμοσύνης. Κατάλαβα πως μετά τον θάνατο της Liana είχε αλλάξει. "Σε...ευχαριστώ." απάντησα αδύναμα και επέστρεψα πίσω στο σώμα μου λυποθιμώντας. Η Amelia σηκώθηκε από το πάτωμα, πήρε το κινητό της στα χέρια της και κάλεσε την Freya. "Γειά σου Amelia." ακούστηκε η εύθυμη φωνή της μόλις απάντησε στην κλίση. "Τώρα θα σε έπαιρνα. Βρήκα έναν τρόπο να-". "Freya άκουσε με." την διέκοψε με έναν σοβαρό τόνο στην φωνή της. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε παραξενευμένη. "Η Alison εμφανήστηκε μπροστά μου ως πνεύμα. Είναι κρατούμενη του Liam. Πρέπει να την σώσουμε! Θα την σκοτώσει!" είπε με έντονη ανησυχία. "Έρχομαι." απάντησε η Freya. Έκλεισε το τηλέφωνο και έκανε ένα ξόρκι τηλεμεταφοράς προς το σπίτι που έμενε η Amelia.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να παίρνει το χρυσσοπορτοκαλί χρώμα της δύσης του. Ο ουρανός είχε πάρει αυτά τα γαλήνια μπλε ροζ χρώματα και άσπρα απλά σύννεφα τον στόλιζαν. Η Raven και ο Colden βρίσκονταν ακόμη στο δωμάτιο που τους είχαν κλειδώσει καθισμένοι στο πάτωμα. Δεν είχαν καταφέρει να βρουν τον τρόπο ώστε να ελευθερωθούν. Ο Colden ξεφύσηξε απογοητευμένος. Η Raven τον κοίταξε. "Μην απογοητεύεσαι Colden! Θα βγούμε στο υπόσχομαι." τον ενθάρρυνε. Εκείνος της χαμογέλασε και την φίλησε. Ύστερα κοίταξε τα λαμπερά και γεμάτα έρωτα λιλά μάτια της. "Ευτιχώς που έχω εσένα και μου δίνεις δύναμη." απάντησε με μια σιγανή χαρούμενη φωνή. Η Raven του χαμογέλασε γλυκά και συνέχισε να τον φιλάει. Εκείνος την έσπρωξε στον τοίχο μπλέκοντας τα δάχτυλα του ανάμεσα στα μαλλιά της. Με την άκρη των ματιών του πρόσεξε ένα σημάδι στον λαιμό της. Έμοιαζε σαν το γράμμα 'Α'. Την κοίταξε παραξενευμένος. "Τι είναι αυτό που έχεις στον λαιμό σου;" ρώτησε. "Α ναι σωστά!" αναφώνησε. "Είναι το σημάδι των αρχαίων των λυκανθρώπων. Η μητέρα μου το είχε και πέρασε σε εμένα. Αυτά τα σημάδια υπάρχουν σε ελάχιστα άτομα...γι αυτό όσοι τα έχουν είναι ξεχωριστοί." εξήγησε ήρεμα. Ο Colden ψηλάφισε απαλά το δεξί της μάγουλο. "Άλλη μια απόδειξη που δηλώνει πόσο ξεχωριστή και υπέροχη είσαι." είπε με μια σιγανή φωνή θαυμασμού για εκείνη. Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός τραχύς κρότος στην πόρτα. Σαν κάποιος να προσπαθούσε να την ανοίξει με όπλο! Σηκώθηκαν απότομα και κοίταξαν ξαφνιασμένοι την πόρτα. Ο κρότος σταμάτησε "Ποιός είναι εκεί;" ρώτησε περίεργη η Raven. Όμως κανένας δεν απάντησε. Ακούστηκε ξανά αυτός ο τραχύς ήχος. Αυτή την φορά ήταν πιο δυνατός. Και οι δύο άκουσαν την κλειδαριά της πόρτας να πέφτει στο πάτωμα και να σπάει. Ένα μαύρο γάντι άνοιξε την πόρτα. Μπροστά τους βρισκόταν διάφοροι άνθρωποι με στολές και μάσκες που κάλυπταν τα πρόσωπα τους. Ένας από αυτούς τους έκανε νόημα να βγουν. Πλησίασαν την έξοδο και βγήκαν από το δωμάτιο. Αμέσως η Raven ένιωσε τις δυνάμεις της να επανέρχονται σε εκείνη. Οι μασκοφόροι έφυγαν τρέχοντας. Ένας από αυτούς έριξε το κολιέ της Cassandra από το τραπεζάκι που το είχα αφήσει εγώ όταν έκανα το ξόρκι για να βρω την Raven και τον Colden. Η Raven ξεφύσηξε ανακουφισμένη νιώθοντας επειτέλους πως ήταν ελεύθερη. Ο Colden έπιασε το κολιέ από το πάτωμα και είδε το πρόσωπο της Cassandra να σχηματίζεται μέσα στην ανοιχτόχρωμη γαλάζια πέτρα για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου και να του χαμογελάει. Κοίταξε ελάχιστα ψηλά. "Ευχαριστώ αδελφούλα." ψυθήρισε με μια σιγανή φωνή γεμάτη ευγνωμοσύνη. Είδε πως η Raven είχε αρχίσει να πλησιάζει την έξοδο. Πήγε κοντά της. "Που πας;" ρώτησε. Τον κοίταξε. "Θέλω να δω τον πατέρα μου." απάντησε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Θα έρθω μαζί σου." είπε πρόθυμα και έφυγαν μαζί.

Στο μεταξύ κάποιοι κυνηγοί οδηγούσαν την Jacqueline σε ένα συγκεκριμένο μέρος χωρίς την θέληση της. "Τι το σημαντικό έχει αυτό αυτό μέρος στο οποίο με πηγαίνετε;" ρώτησε ενοχλημένη. Έφτασαν σε ένα ξέφωτο εντός δάσους. Μπροστά τους βρισκόταν μια καταγάλανη λίμνη η οποία φωτίζοντας από την λάμψη του ολοστρόγγυλου φεγγαριού. "O Liam μας ζήτησε να σε φέρουμε εδώ." είπε μια κυνηγός. "Γιατί;" ρώτησε με περιγελά η Jacqueline. Τότε ο Liam ξεπρόβαλε μέσα από τα πυκνά ψηλά δέντρα που έκρυβαν τον ουρανό! "Ήθελα να σου δείξω κάτι." είπε με μια ήρεμη και ευγενική φωνή. Έκανε νόημα στους κυνηγούς να τους αφήσουν μόνους. Υπάκουσαν στην εντολή του και έφυγαν. Ο Liam πλησίασε την Jacqueline και κοίταξε τα κρυστάλλινα μάτια της. "Γιατί βρίσκομαι εδώ;" τον ρώτησε απαιτητικά. Ο Liam κοίταξε ελάχιστα την λίμνη. "Επειδή θέλω να σου δείξω κάτι." εξήγησε με έναν φιλικό τόνο στην φωνή του. "Ακολούθησε με." είπε και έφυγε.
Διέσχισαν το πυκνό καταπράσινο δάσος περνώντας στην απέναντι πλευρά της λίμνης. Έφτασαν σε ένα μικρό ξέφωτο και στάθηκαν μπροστά από μια θεόρατη ελιά. Η Jacqueline παρατήρησε τα ξεθωριασμένα πυκνά πράσινα φύλλα της που κουνιοντουσαν ρυθμικά μαζί με το δροσερό καλοκαιρινό αεράκι. Τότε πρόσεξε κάποιες χαρακιές πάνω στο δέντρο. 'Έγραφαν Violet Cullen.'. Κοίταξε απορημένη τον Liam. "Ποιά είναι η Violet;" ρώτησε. Την κοίταξε με ένα βλέμμα στεναχώριας κάτι που την ξάφνιασε. Δεν τον είχε δει ποτέ ξανά έτσι! "Ήταν η κόρη μου." ομολόγησε. "Αυτή που δεν κατάφερε να σκοτώσει η Liana." είπε. "Τότε γιατί...είναι εδώ;" ρώτησε παραξενευμένη θέλοντας να μάθει περισσότερα. Ο Liam προσπάθησε να κρύψει βαθιά μέσα του την θλίψη του και πήρε μια βαθιά ανάσα. "Οταν η Liana σκότωσε την οικογένεια μου απομάκρυνα την κόρη μου από την Γαλλία για πάντα θέλοντας να την προστατέψω. Λίγα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε έναν καλό νεαρό και απέκτησε δική της οικογένεια...και μια μέρα καθώς είχα πάει να την επισκεφτώ, είδα το σπίτι της να τυλίγεται στις φλόγιες. Έτρεξα αμέσως μέσα αλλά ήταν πολύ αργά. Η Violet είχε αφήσει την τελευταία της πνοή πεσμένη στο πάτωμα..." είπε με μια σιγανή πένθιμη φωνή. "Σήμερα είναι η μέρα των γενεθλίων της και εγώ....δεν ήθελα να....τέλος πάντων." συνέχισε κρύβοντας την ανάγκη για παρέα που ήθελε τόσο πολύ να εκδηλώσει. Η Jacqueline σοκαρισμένη από την ιστορία του έπιασε απαλά το χέρι του και τον κοίταξε με ένα ύφος συμπόνιας. "Λυπάμαι για ότι της συνέβη. Αλήθεια." είπε με μια σιγανή φωνή. Είχε προσέξει πως ο Liam δεν ήταν το τέρας που έδειχνε. Ή τουλάχιστον είχε έναν άλλο ευατό που εξέφραζε μόνο όταν ήταν κοντά της! Έβγαλε από την τσέπη του ένα ασημένιο κολιέ με ένα καταγάλανο πετράδι που τόνιζε τα μάτια της Jacqueline. "Θέλω να πάρεις αυτό. Είναι ένα κολιέ το οποίο μπορεί να προστατέψει αυτόν που το φοράει από θανάσιμα ξόρκια, επιθέσεις με ξύλα. Μπορεί ακόμη να φέρει πίσω στην ζωή τον κάτοχο του! Αλλά αυτός που θα το φοράει πρέπει να είναι ζωντανός...Θα το έδινα στην Violet εκείνη την μέρα αλλά....άργησα πολύ. Δεν θα ήθελα να συμβεί το ίδιο και με εσένα. Γι αυτό δέξου το." είπε με μια ήρεμη γλυκιά φωνή. Η Jacqueline κοιτούσε σχεδόν μαγεμένη το πανέμορφο κολιέ. "Είναι...υπέροχο!" είπε εντυπωσιασμένη. Γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση και απομάκρυνε τα μαλλιά της από τον λαιμό της δείχνοντας στον Liam πως ήθελε εκείνον να τοποθετήσει το κολιέ στον λαιμό της. Ένα μειδίαμα χαράς ήρθε στο πρόσωπό του. Την πλησίασε πέρασε το κολιέ στον λαιμό της με τα απλά ζεστά του δάχτυλα και το κούμπωσε. Η Jacqueline τον κοίταξε με ένα εύθιμο και ελάχιστα έκπληκτο βλέμμα. "Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που έκανες για μένα." είπα σιγανά. Ο Liam της χαμογέλασε και εκείνη απομακρύνθηκε από κοντά του. Έπιασε απαλά το δεξί τις μπράτσο και την έστρεψε κοντά του. "Jacqueline." είπε. "Μπορείς να φύγεις από το σπίτι εάν θέλεις. Αν θέλεις πάλι να μείνεις θα με χαροποίησε ιδιαίτερα. Αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κάνεις κάτι που σε πιέζει. Θέλω να είσαι χαρούμενη με κάθε επιλογή σου." είπε με μια φιλική φωνή που έκρυβε ένα βαθύτερο συναίσθημα. "Χαίρομαι που το λες αυτό." απάντησε με την ίδια φιλική φωνή και έφυγε από κοντά μου.

Ταυτόχρονα ο Elijah έφτασε στο σπίτι του Klaus θέλοντας να μάθει που βρισκόμουν. Ήξερα πως ήμουν κρατούμενη του Klaus αλλά δεν είχε μάθει ακόμα πως με είχε παραδώσει στον Liam. Μπήκε μέσα στο σπίτι και προχώρησε προς το σαλόνι. "Niklaus!" φώναξε η αυστηρή φωνή του Elijah. Ο Klaus καθόταν σε μια πολυθρόνα πίνοντας ένα ποτήρι ουίσκι. Σηκώθηκε και τον κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Ο Elijah τον πλησίασε και τον κόλλησε στον τοίχο πιάνοντας του τον λαιμό. "Επειδή η υπομονή μου μαζί σου έχει εξαντληθεί πες μου αμέσως που είναι η Alison!" απαίτησε. Ο Klaus έπιασε το χέρι του και τον κόλλησε στον τοίχο με μια απότομη στροφή. "Ηρέμισε αδελφέ. Δεν είσαι σε θέση να διατάζεις από την στιγμή που χρειάζεσαι το αίμα μου για να γιατρεύεις." είπε πονηρά καο τον άφησε. Ο Elijah τον κοίταξε έκπληκτος και ύστερα έβηξε στον αγκώνα του και πρόσεξε πως υπήρχε αίμα. "Μα πως....;" αναφώνησε παραξενευμένος. "Α ναι σωστά! Αυτό θα επιδεινωθεί πολύ σύντομα! Εκτός εάν κανείς κάτι για μένα." είπε κακιασμένα. "Πως γίνεται να έχω κολλήσει;"τον ρώτησε ο Elijah. "Είναι απλό! Όλοι μπορούν να κολλήσουν."."Ναι αλλά είμαι αρχέγονος....σαν και εσένα." είπε μπερδεμένος. "Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως μπορείς να κολλήσεις αδελφέ....Τώρα ας επιστρέψουμε σε αυτό που κάνεις για εμένα." είπε με μια πονηρή φωνή ο Klaus. O Elijah εβηξε ξανά αίμα στον αγκώνα του αλλά το αγνόησε. Η ανάγκη να μάθει που βρισκόμουν ήταν πιο σημαντική ακόμη και από την ίδια του την υγεία. Τον κοίταξε αυστηρά και τον κόλλησε απότομα στον τοίχο. "Δεν θα το ξαναπώ αδελφέ. Πες μου που είναι η ALISON!" φώναξε. "Είναι νεκρή." απάντησε αδιάφορα και απογοητευμένα ο Klaus. Ξαφνικά τον μαχαίρωσε στο στομάχι με αυτό το ειδικό μαχαίρι για τους αρχέγωνους βρικόλακες. Ο Elijah τον κοίταξε ξαφνιασμένος. "Τουλάχιστον τώρα θα κοιμηθείς με αυτήν την σκέψη αδελφέ." είπε πονηρά και τον άφησε να πέσει στο πάτωμα. Το δέρμα του πέτρωσε έχοντας κάποιες ρωγμές πάνω του και το βλέμμα του έμεινε ξαφνιασμένο αλλά και απογοητευμένο να κοιτάζει τον αδελφό που.

"Μπαμπά;" ακούστηκε η ξαφνιασμένη φωνή της Raven που στεκόταν ακριβώς από πίσω του. Ο Klaus γύρισε και την κοίταξε έκπληκτος. "Raven...;" ψελλησε με μια τόσο σιγανή φωνή που σχεδόν δεν ακούστηκε! Η Raven τον πλησίασε και ο Colden πήγε προς τον Elijah θέλοντας να βγάλει το μαχαίρι από το στομάχι του. Η Raven κοίταξε τον Klaus στα μάτια με ένα βλέμμα απορίας αλλά και ελάχιστου φόβου. "Είδα νεκρό κόσμο στην πόλη....κόσμο να αργοπεθαίνει! Όταν ρώτησα έναν βρικόλακα μου είπε πως εσύ έφτιαξες έναν ιό και έχεις υποτάξει όλο τον κόσμο! Είναι αλήθεια μπαμπά;" είπε και ένα δάκρι κύλισε στο δεξί της μάγουλο. Ο Klaus συγκράτησε μια βόμβα συναισθημάτων που προσπαθούσε να εκραγεί μέσα του. Κοίταξε την Raven όσο περισσότερο ανέκφραστα μπορούσε. "Μην με αποκαλείς έτσι. Η κόρη μου είναι νεκρή." απάντησε με απέχθεια και την προσπέρασε. Όμως εκείνη τον σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά του. "Κοίταξε με μπαμπά! Εγώ είμαι! Η κόρη σου! Δεν χρειάζεται να βλάπτεις τον κόσμο πια!" αναφώνησε με ένταση. Ο Klaus έπιασε τον λαιμό της και την κόλλησε απότομα στον τοίχο σφίγγοντας την. O Colden έτρεξε αμέσως να την βοηθήσει όμως ο Klaus τον πέταξε στον απέναντι τοίχο. Στην συνέχεια κοίταξε με ένα βλέμμα οργής την Raven. "Δεν είσαι η κόρη μου! Η κόρη μου δολοφονήθηκε!" αρνήθηκε δυναμόνοντας την ένταση της φωνής του. Η Raven έβηξε προσπαθώντας να αναπνεύσει. "Μπαμπά....αλήθεια λέω...σε παρακαλώ! Πίστεψε με και σταμάτα αυτήν την τρέλα!" απάντησε με δυσκολία στην φωνή της. Ο Klaus σχεδόν εξοργισμένος από αυτές τις λέξεις που έχωσε μια δυνατή μπουνιά στο σημείο όπου βρισκόταν η καρδιά της. H Raven ένιωσε το χέρι του πατέρα της να πιάνει την καρδιά της έτοιμο να την βγάλει έξω. "Μπαμπά.." ψυθήρισε αδύναμα δακρίζοντας. "ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!" φώναξε με περισσότερη άρνηση στην φωνή του. "Niklaus αρκετά!" ακούστηκε η επιτακτική φωνή το Elijah. Όμως ο Klaus τον αγνόησε και ετοιμάστηκε να ξεριζώσει την καρδιά της κόρης του. Ξαφνικά πρόσεξε αυτό το στον λαιμό του που έμοιαζε με το γράμμα 'Α'. Αμέσως αναμνήσεις με την Raven πυροβόλησαν το μυαλό του. Ένιωσε χαρά λύπη ενοχή απελπισία φόβο θυμό σύγχυση άγχος και μίσος! Απομάκρυνε το χέρι του από την καρδιά της Raven και την άφησε. Έκανε ένα βήμα οπισθοχώρησης κοιτάζοντας την δειλά. "Εγώ....τι πήγα να κάνω;!" ψελλησε με τρόμο στην φωνή το συνηδητοποιώντας πως θα σκότωνε το ίδιο του το παιδί! Εκείνη τον πλησίασε και έπιασε απαλά το χέρι του. "Δεν πειράζει μπαμπά. Σημασία έχει πως επέστρεψες!" απάντησε με μια σιγανή ήρεμη φωνή. Την κοίταξε στα μάτια με τρόμο και μίσος για τον ευατό.."Όχι. Δεν είναι τίποτα εντάξει! Έκανα το χειρότερο λάθος σαν νεογέννητος βρικόλακας!" απάντησε με μια φωνή μίσους και απέχθειας για τον ευατό του και εξαφανήστηκε με αστραπιαία ταχύτητα.

Έφυγε μακριά από το Horrland θέλοντας να ηρεμίσει. Όμως το μυαλό του ήταν γεμάτο με τις πράξεις που είχε κάνει όσο καιρό δεν είχε συναισθήματα κάτι που τον γέμιζε με ενοχιές! Είδε πως υπήρχε ένα μικρό εστιατόριο με φωτινές επιγραφές. Σταμάτησε και μπήκε μέσα. "Συγγνώμη αλλά είμαστε κλειστά." ακούστηκε μια βελούδινη γυναικεία φωνή. Ο Klaus αδιαφορώντας για την πρόταση της κάθισε σε ένα κόκκινο σκαμπό δίπλα από την γκρι μαρμάρινη μπάρα. Η γυναίκα γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν η Cassandra! Φορούσε ένα κοντό φουστάνι σερβιτόρος με κίτρινες λεπτομέρειες. Είχε τα ξανθά μαλλιά της πιασμένα σε κότσο και φορούσε ένα κόκκινο κραγιόν που τόνιζε όμορφα τα χείλη της. Κοίταξε τον Klaus με χαρά και έκπληκτη. Σαν να τον περίμενε! "Δείχνεις...στεναχωρημένος!" διαπίστωσε. "Τι συνέβη;" ρώτησε. "Δεν λέω τίποτα εάν δεν μου φέρεις ένα μπουκάλι με ουίσκι. Φέρε όποιιο έχει το περισσότερο αλκοόλ." είπε. Η Cassandra στράφηκε προς μια αποθήκη μπήκε μέσα και έφερε τρία μπουκάλια με ουίσκι και δύο ποτήρια. Τα ακούμπησε στον πάγκο σέρβιρε και στα δύο ποτήρια και έδωσε το ένα στον Klaus. "Κερασμένο." είπε. Ο Klaus πήρε το ποτήρι και ήπιε με μιας το ουίσκι! Η Cassandra ακούμπησε τους αγκώνες της πάνω στον πάγκο και στηρηξε το κεφάλι της πάνω τους. "Τώρα πες μου. Τι έγινε;" ρώτησε με περιέργεια στην φωνή της. Ο Klaus έβαλε κι άλλο ουίσκι στο ποτήρι του και ήπιε. Ύστερα ξεφύσηξε. "Είμαι ένας βλάκας αυτό έγινε! Νόμιζα πως η γυναίκα μου και η κόρη μου ήταν νεκρές και εγκατέλειψα τα συναισθήματα μου!....Και το χειρότερο είναι πως τους έβλαψα όλους! Τα αδέλφια μου, τον παλιό μου φίλο τον Edward, την καλύτερη μου φίλη την Alison και παράλογο να σκοτώσω την ίδια μου την κόρη! Εγώ που είχα ορκιστεί πως θα την προστάτευα ακόμη και με την ζωή μου!" αναφώνησε αναστατωμένος. Μερικά δάκρια κύλισαν στα μάγουλα του χωρίς να προλάβει να τα συγκρατήσει. Η Cassandra ήρθε κοντά του και χαΐδεψε απαλά τους ώμους του θέλοντας να τον ηρεμίσει. "Πρέπει να χαλαρώσεις. Ο καθένας κάνει φρικτά πράγματα όταν εγκαταλείπει τα συναισθήματα του αλλά πρέπει τα ξεπεράνει και συνεχίζει την ζωή του." είπε συμβουλευτικά. Ο Klaus την κοίταξε στα μάτια το ίδιο και εκείνη. Ύστερα σκούπισε τα δάκρια του με τον δεξιό της αντίχειρα. "Μην αφήσεις αυτές τις στιγμές να σε αποδυναμώσουν! Είσαι ο Klaus Mikaelson! Έχεις βιώσει χειρότερα! Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ζητήσεις συγγνώμη από όλους και να συνεχίσεις την ζωή σου." συνέχισε με έναν δυναμισμό την πρόταση της. Ο Klaus πήρε ένα άλλο μπουκάλι με ουίσκι και ήπιε αρκετό. "Δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει να κάνω πολλά παραπάνω για να με συγχωρέσουν. Ειδικά η Raven και η Alison." απάντησε στενάχωρα. "Τι τους έκανες;" ρώτησε απορημένη. "Παραλίγο να σκοτώσω την Raven! Και την Alison....την κλείδωσα σε ένα chambre de chasse...την ανάγκασα να εγκαταλείψει τα συναισθήματα της και τέλος την παρέδωσα στον κυνηγό που θέλει θανάσιμα να την σκοτώσει! Αν την ξαναδώ είμαι σίγουρος πως δεν μα με συγχωρέσει ποτέ!" είπε με μια απογοητευμένη φωνή. Η Cassandra τον κοίταξε με ένα ελπιδοφόρο αλλά και βαθιά πονηρό βλέμμα. "Εγώ πιστεύω πως αν είναι φίλη σου θα σε συγχωρέσει." είπε και τον πλησίασε τόσο πολύ που υπήρχε ελάχιστη απόσταση ανάμεσα τους. "Εξάλλου θα πρέπει να καταλάβει τον λόγο που εγκατέλειψες τα συναισθήματα σου και να μην το κάνει θέμα." συνέχισε. "Δεν ξέρω. Ελπίζω να-". Η Cassandra τον διέκοψε με ένα φιλί πάθους που ξύπνησε τις αισθήσεις του. Αφού απομακρύνθηκε από κοντά του τον κόλλησε στον τοίχο βγάζοντας το μαύρο κοντομάνικο κολλητό μπλουζάκι του. Ο Klaus ακολούθησε ξεκουμπώνοντας το φόρεμα της. Κατέβηκαν στο υπόγειο στο οποίο υπήρχε ένα ευρύχωρο δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό. Στην μέση υπήρχε ένα διπλό κρεβάτι. O Klaus ξεκοϋμπωσε το μαύρο σουτιέν της Cassandra αφήνοντας τις τιράντες του να γλιστρούν στο πορσελάνινο δέρμα της. Έπειτα ξάπλωσαν προς το κρεβάτι καθώς φιλιόντουσαν. Το πάθος που υπήρχε ήταν ξαφνικό και υπέροχο. Αλλά δεν ήταν το μόνο συναίσθημα που κυριαρχούσε εκείνη την στιγμή τουλάχιστον για την Cassandra. Απομάκρυνε ελάχιστα το κεφάλι της από τον Klaus και τον κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα πάθους και πονηριάς. Σαν να έλεγε: 'Τώρα αρχίζει το καλό!' και συνέχισε να τον φιλάει γδύνονντας τον.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!😊😊

Πως σας φάνηκε;

Γράψτε τις εντυπώσεις και της απόψεις σας στα σχόλια.

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆ 😄

Αυτά από εμένα

Φιλάκιαααααα!!❤❤❤