Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Αγάπη

          979 Βασίλειο της Νορβηγίας

     Ένα μικρό όμορφο ξανθό κοριτσάκι με γαλάζια μάτια έπαιζε σε ένα καταπράσινο δάσος. Η μητέρα της η Ester, μια ξανθιά κοπέλα με γαλάζια μάτια ήταν κοντά της και ο πατέρας της ο Mikle έπαιζε μαζί της. Αργότερα ήρθε και ένα άλλο μικρό αγοράκι
με μαύρα κοντά μαλλιά και καστανά μάτια. "Ελα Elijah! Παίξε μαζί μας!"φώναξε το κοριτσάκι. "Δεν θέλω Freya. Προτιμώ να βλέπω από εδώ." αρνήθηκε ευγενικά. Η Freya συνέχισε να παίζει μαζί τον πατέρα της.
 

  Το βράδυ είχε πάει στο δωμάτιο της για να καληνυχτίσει εκείνη και τον Elijah. Πήγε κοντά την και κάθισε δίπλα της. Είχε ένα ήρεμο και χαρούμενο βλέμμα στα μάτια του. Χαΐδεψε απαλά το δεξί της μάγουλο. Εκείνη του χαμογέλασε γλυκά. "Μπαμπά μην φύγεις αύριο! Δεν θέλω να είσαι μακριά μου!" τον παρακάλεσε. Χαΐδεψε απαλά τα ξανθά μαλλιά της και την κοίταξε με ένα βλέμμα στοργής. "Δυστυχώς πρέπει αγάπη μου. Όμως μην ανησυχείς. Θα γυρίσω σύντομα." είπε με έναν γλυκό γαλήνιο τόνο στην φωνή του. "Σε παρακαλώ μπαμπά!" τον παρακάλεσε ξανά. "Θέλεις να σου πω το παραμύθι πριν φύγω;" ρώτησε ήρεμα. Η Freya κοίταξε τον Elijah δίπλα της που κοιμόταν. "Να ξυπνήσω και τον Elijah για να ακούσει;" ρώτησε. "Άφησε τον καλύτερα. Είναι μικρός και έχει κουραστεί." απάντησε ο Mikke. Η Freya έγνεψε καταφατικά και περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει το παραμύθι. "Κάποτε πριν από χρόνια σε ένα μικρό χωριό ζούσε μια οικογένεια. Είχαν μια πανέμορφη κατάξανθη κόρη σαν και σένα. Είχε όμως ένα σπάνιο χάρισμα. Ήταν μάγισσα.
Έτσι την προστάτευαν με κάθε κόστος. Κάθε πρωί πήγαινε στο δάσος και έπαιζε μαζί με τον πατέρα της που τον αγαπούσε πολύ. Το βράδυ ήταν στο σπίτι και μάθαινε ξόρκια μαζί με την μητέρα της. Μια μέρα ο πατέρας της έπρεπε να φύγει μακριά της για να πολεμήσει προστατεύοντας το χωριό της. Εκείνη δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει από κοντά της γιατί φοβόταν πως θα ήταν απροστάτευτη χωρίς αυτόν. Τον παρακαλούσε συνεχώς να μην την εγκαταλείψει μέχρι που εκείνος της είπε: 'Γλυκό μου κοριτσάκι, δεν θα λείψω για πολύ καιρό από κοντά σου. Είναι το καθήκον μου να πολεμήσω και πρέπει να το κάνω. Αλλά να ξέρεις πως όπου και να βρίσκομαι όσο μακριά και να είμαι, πάντα θα γυρίζω σε εσένα.' είπε ο πατέρας και φίλησε απαλά το μέτωπο της κόρης του." είπε με μια γλυκιά και ήρεμη φωνή ο Mikle. Η Freya είχε κοιμηθεί. Την σκέπασε απαλά και φίλησε το μέτωπο της. Απομακρύνθηκε από κοντά της. Την κοίταξε για μια τελευταία φορά πριν φύγει. Το βλέμμα του ήταν γαλήνιο και χαρούμενο. Αγαπούσε και τα δύο παιδιά του αλλά έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία γαι την Freya σε αντίθεση με την Ester που θεωρούσε πως έπρεπε να την απομακρύνει από την οικογένεια.

   Την επόμενη μέρα, αφού ο Mikke είχε φύγει για τον πόλεμο, η Ester πήρε την Freya από το χέρι και έφυγαν για το δάσος. Όμως το μικρό κορίτσι είχε καταλάβει τις προθέσεις της μητέρας του και προσπαθούσε να αντισταθεί. "Elijah βοήθησε με! Θέλει να με διώξει από το σπίτι!" είπε με ένα ανήσυχο βλέμμα. Αλλά ο μικρός Elijah είχε μάθει μόλις να τρέχει και να μιλάει! Δεν μπορούσε να προστατέψει την μεγάλη του αδελφή. Η Ester πλησίασε την Freya και την τράβηξε από το χέρι προς το δάσος. "Αφησε με!" φώναξε κλαίγοντας με την λεπτή παιδική φωνή της. "Το κάνω για το δικό σου καλό Freya. Αυτή η γυναίκα θα σε βοηθήσει να ελέγξεις την μαγεία σου." απάντησε σχεδόν αδιάφορα! Η Freya πίεσε τα χέρια της στο χέρι που την τραβούσε και έκανε ηλεκτροσόκ στην Ester. Τράβηξε το χέρι της απότομα από τον πόνο. "Αουτς!" είπε έντονα. "Χτύπησες την μητέρα σου! Κοίτα σε τι σε έχει μεταμορφώσει αυτό το πράγμα που περνάς!" είπε με ένα ψεύτικο βλέμμα ανησυχίας. "Όχι!Ειμαι καλά μαμά! Εσύ θέλεις να με διώξεις με αυτά τα ψέματα!" φώναξε. Ξαφνικά ένιωσε τα βλέφαρα των ματιών της να βαραίνουν και το σώμα της να χαλαρώνει. Έπεσε στο χώμα και εμφανίστηκε μια γυναίκα με μαύρα μακριά σγουρά μακριά μαλλιά έντονα τριγωνικά φρύδια και μαύρα σκοτεινά μάτια. Πλησίασε την Ester. "Αν δεν πείσεις τα παιδιά με τα λόγια, μάγεψε τα." είπε με μια βαθιά κακιασμένη φωνή. H Ester ξεφύσηξε ανακουφισμένη. "Dahlia. Ήρθες." είπε. "Εννοείται πως θα ερχόμουν. Από ότι βλέπω αυτή είναι η μικρή μάγισσα που θέλεις να πάρω." είπε κοιτάζοντας ελάχιστα την Freya. "Ναι! Δεν ξέρω τι να κάνω μαζί της! Η δύναμη της μεγαλώνει και φοβάμαι πως θα κάνει κακό στην οικογένεια μου. Εκπαίδευσε την σε παρακαλώ." την παρακάλεσε με ένα απελπισμένο βλέμμα. "Μα φυσικά αδελφούλα! Υπό έναν όρο." απάντησε. "Οτιδήποτε θέλεις!" είπε ανήσυχα. "Δεν θα την ξαναδείς ποτέ." απάντησε με ένα κακιασμένο βλέμμα. "Οχι! Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Τι θα πω στον Mikle;" ρώτησε ξαφνιασμένη η Ester. "Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα αδελφούλα. Είπες πως θες να την βοηθήσω και αυτό θα κάνω. Θα την βοηθήσω παίρνοντας την μακριά σου για πάντα. Και αν τολμήσεις να πεις οτιδήποτε στον Mikle, θα πάρω και τον Elijah και τον αγέννητο Niklaus που έχει ένα ιδιαίτερο μυστικό." απάντησε με ένα διαβολικό βλέμμα. Μουρμούρισε ένα ξόρκι και εξαφανήστηκε μυστηριωδός με την Freya. Από τότε το κοριτσάκι πέρασε σχεδόν μια χιλιετία ως  φυλακισμένη της θείας της και δεν είδε ποτέ ξανά την οικογένεια της.
 
               Σήμερα
      
       "Άρα είσαι αδελφή των Mikaelson;" ρώτησα παραξενευμένη κοιτάζοντας την Freya. "Ακριβώς. Είμαι η μεγαλύτερη της οικογένειας. Όμως κανένας απο τα αδέλφια μου δεν με γνώρισε επειδή η Ester η μητέρα μου με έδωσε στην αδελφή της. Την Dahlia." απάντησε με ένα σοβαρό βλέμμα. Ο τρόπος που είπε το όνομα Dahlia φάνηκε σαν να μην θέλει να το θυμάται. Λες και αυτή η γυναίκα να της προξένησε μεγάλο κακό. "Και πως δεν ξέρω τίποτα για εσένα;" ρώτησε παραξενευμένη η Raven. Η Freya την πλησίασε με ένα γαλήνιο μυδίαμα στα χείλη της. "Όπως είπα και πριν κανείς δεν ήξερε για μένα. Μόνο ο Elijah με ήξερε αλλά ήταν τριών όταν ήμουν στην οικογένεια. Πιστεύω πως η Ester του έσβησε την μνήμη για να μην με θυμάται." απάντησε σοβαρά. "Και που ήσουν όλο αυτόν τον καιρό; Γιατί ήρθες τώρα;" ρώτησε δύσπιστα η Raven. H Freya πήρε μια βαθιά ανάσα χωρίς να θέλει να ανακαλέσει στην μνήμη της αυτό που επρόκειτο να μας πει. "Ημουν κρατούμενη της Dahlia. Με χρησιμοποιούσε για να απορροφάει την δύναμη μου και παράλληλα την ενίσχυε μόνο για να τα δικά της συμφέροντα.". Μερικά δακρια κύλισαν στα ροδοκόκκινα μάγουλα της. "Μου στέρησε κάθε δικαίωμα που είχα στην αγάπη, στην ζωή ακόμη και στον θάνατο! Δεν την άντεχα πλέον και ήθελα να πεθάνω. Έτσι προσπάθησα να αυτοκτονήσω πίνοντας ένα από τα πιο δυνατά της δηλητήρια....αλλά ούτε και αυτό με έσωσε απο τα νύχια της! Δεν ξέρω πως αλλά κατάφερε να αποβάλει το δηλητήριο από τον οργανισμό μου. Ετσι πέρασα ακόμη δύο αιώνες κοντά της." είπε δακρίζοντας. Εγώ και τα κορίτσια την κοιτούσαμε σαστισμένες χωρίς να αντιδράσουμε. Σκούπισε γρήγορα τα δάκρυα της και συνέχισε. "Είχα πάρει πλέον την απόφαση να φύγω από κοντά της. Θα μπορούσα επιτέλους να ζήσω ελεύθερη. Αλλά εκείνη είχε αλλά σχέδια για εμένα. Ήθελε να πέσουμε σε έναν βαθύ ύπνο για τρεις αιώνες. Είπε πως θα μας έδινε δύναμη και αθανασία. Αντιστάθηκα με όλες μου τις δυνάμεις όμως η μαγεία της με νίκησε και κοιμηθήκαμε για τρεις αιώνες." είπε σφίγγοντας τα χέρια της σε μπουνιές. "Και πως ξέφυγες από εκείνη;" ρώτησα. "Η οικογένεια μου, μου έδωσε την δύναμη να το κάνω. Όσο κοιμόμουν έβλεπα την ζωή της σε οράματα. Είδα όλα τα κατορθώματα και τα λάθη τους. Είδα την μικρή Raven και την απόλυτη αγάπη που έχει ο Klaus για εκείνη. Αυτά τα οράματα δημιούργησαν την ανάγκη την ελευθερίας μέσα μου και την επιθυμία να γνωρίσω την οικογένεια μου. Έτσι όταν ξυπνήσαμε μονομάχισα με την Dahlia. Προφανώς ήταν πολύ πιο ισχυρή από εμένα και το ήξερα αυτό. Έτσι έφτιαξα ένα υγρό από σπάνια συστατικά που ενωμένα είχαν την ικανότητα να την σκοτώσουν. Συνέδεσα αυτό το υγρό με την μαγεία μου και όταν προσπάθησε να την απορροφήσει, πήρε και το υγρό μαζί της με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί τελείως και εγώ κατάφερα να την σκοτώσω. Μόλις το έκανα έψαξα να βρω την οικογένεια μου και τα κατάφερα!" είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Τώρα το πρόσωπο της είχε μια ανακούφιση. Το γεγονός πως σκότωσε την Dahlia την ηρεμούσε. "Πριν δύο εβδομάδες ήρθα στην πόλη. Ξεκίνησα να δουλεύω στο μπαρ ως σερβιτόρα. Στην αρχή ήθελα να κάνω κάποια τεστ στα μέλη της οικογένειας για να δω αν είναι πραγματικά αυτοί που αναζητώ. Όμως η απρόβλεπτη κίνηση της Liana άλλαξε εντελώς τα σχέδια μου όταν έκανε ξόρκι ένωσης στα αδέλφια μου." είπε. "Και πως το ξόρκι δεν επηρεάζει εσένα; Αν είναι αλήθεια όλα όσα λες θα έπρεπε να κοιμάσαι."  είπε η Raven με ένα δύσπιστο βλέμμα. Δυσκολευόταν να πιστέψει πως υπάρχει ακόμη ένα χαμένο πρόσωπο στην οικογένεια. Η Freya ξεφύσηξε και άνοιξε την αριστερή της παλάμη. Και οι τρεις προσέξαμε την μαύρη λεπτή γραμμή που ήταν σχηματισμένη στο εσωτερικό της παλάμης της. Ηταν η ίδια γραμμή που ήταν σχηματισμένη στις παλάμες του Klaus, του Elijah και της Jacqueline. "Αυτό είναι η απόδειξη πως όλα αυτά που λέω είναι αλήθεια. Την στιγμή που η Liana ξεκίνησε το ξόρκι αυτή η γραμμή εμφανίστηκε στο χέρι μου. Στην αρχή δεν ήξερα τι ήταν αλλά αργότερα ένιωθα παράξενες ζαλάδες. Κατάφερα να παραμείνω ξύπνια με αρκετά ξόρκια. Αλλά έπρεπε να μάθω τι συνέβαινε. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στην οικογένεια μου και τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Πήγα κρυφά στο σπίτι της Liana και βρήκα το φέρετρο της Namiria. Όμως δεν κατάφερα να το πάρω. Αυτό που θέλω είναι να με βοηθήσετε να πάρω πίσω την αδελφή μου." είπε σοβαρά. Κοιταξε την Raven. "Το κλειδί για να ξυπνήσουμε όλη μας την οικογένεια." συνέχισε. Η Raven την κοίταξε με ένα σοβαρό βλέμμα που προσπαθούσε να την πιστέψει. "Τι πρέπει να κάνουμε;" ρώτησε. Ένα ανακουφισμένο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της Freya.

    Ξημέρωσε. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου. Το ξυπνητήρι του κινητού  μου χτυπούσε συνεχώς δηλώνοντας πως έπρεπε να σηκωθώ. Πήρα το κινητό από το κομοδίνο μου και έκλεισα το ενοχλητικό ξυπνητήρι. Γυρισα από την άλλη πλευρά προσπαθώντας να κοιμηθώ.
Όμως οι ακτίνες του ήλιου χτυπούσαν έντονα τα μάτια μου. Πήρα επειτελους την απόφαση να σηκωθώ ξέροντας πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο. Πήγα προς το μπάνιο έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και έπλυνα τα δόντια μου. Αφού ντύθηκα, έστρωσα το κρεβάτι μου, πήρα την μαύρη σχολική τσάντα μου και κατέβηκα προς το σαλόνι. Πήγα προς την κουζίνα. Η Freya ήταν εκεί φτιάχνοντας καφέ. "Καλημέρα." είπε με ένα χαμόγελο. "Καλημέρα." απάντησα. "Θέλεις καφέ;" ρώτησε. "Ναι. Ευχαριστώ." απάντησα ευγενικά. Πλησίασε την μαύρη καφετιέρα, άνοιξε το ντουλάπι που βρισκόταν λίγο πιο ψηλά από εκείνη, πήρε μια κούπα του καφέ και την έβαλε κάτω από την καφετιέρα. Πάτησε το κουμπάκι και ο καφές άρχισε να χύνεται στο ποτήρι. Ένιωθα λίγο άβολα εκείνη την στιγμή. Ηταν μάγισσα και αυτό σήμαινε πως ο ψυχαναγκασμός μου στο μπαρ και στο σπίτι δεν έπιασε ποτέ. Ο καφές ήταν έτοιμος. Η Freya πήρε την κούπα και μου την έδωσε. Ήπια λίγο από το ζεστό ρόφημα σε χρώμα σοκολάτας. Την κοίταξα δειλά. "Άρα είσαι μάγισσα." είπα με έναν ανεπαίσθητο αγχωμένο τόνο στην φωνή μου. Με κοίταξε. "Ναι." απάντησε. "Υπέροχα!" είπα όσο περισσότερο εύθυμα μπορούσα. Όμως η ειρωνεία ήταν εμφανής στην φωνή μου. Με κοίταξε ξανά με ένα συμβουλευτικό βλέμμα. "Μην ανησυχείς. Ότι είπαμε στο μπαρ θα παραμείνει μεταξύ μας και κανείς δεν θα το μάθει." είπε. "Ευχαριστώ." απάντησα κάπως παραξενευμένη. Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο καλή μαζί μου χωρίς κάποιο λόγο. Μου χαμογέλασε φιλικά και έστριψε προς το ψυγείο.

 
 
Εν το μεταξύ η Amelia είχε ξυπνήσει εδώ και μερικές ώρες. Ηταν σοκαρισμένη που την σκότωσε ο Liam και δεν ήξερε σε τι είχε μεταμορφωθεί.  Προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την μαγεία της αλλά αποτύχαινε συνεχώς. Τότε η πόρτα του δωματίου της άνοιξε και μπήκε μέσα η Liana. Την πλησίασε με ένα ήρεμο βλέμμα. "Πως νιώθεις;" ρώτησε. Η Amelia την κοίταξε τρομαγμένη και απομακρύνθηκε από κοντά της. "Γιατί μυρίζω κάτι γλυκό να έρχεται από εσένα;" ρώτησε με τρόμο. Προσπάθησε να αντισταθεί αλλά η μυρωδιά την ανάγκασε να πλησιάσει την Liana. Κοίταξε τον λαιμό της. Κατάλαβε πως αυτή ήταν η πηγή της λαχταριστής γλυκιάς μυρωδιάς. Την κοίταξε παραξενευμένη αλλά και τρομαγμένη. "Πως είναι δυνατόν; Πως γίνεται να είμαι hybrid;! Δεν μου έδωσες ποτέ το αίμα σου ούτε και κανείς άλλος!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της φωνής της. Η Liana ξεφύσηξε σχεδόν αθόρυβα και την κοίταξε με ένα κυρία αγχωμένο βλέμμα. "Ναι....σχετικά με αυτό..." είπε δειλά. Η Amelia την κοίταξε παραξενευμένη αλλά και θυμωμένη. "Τι μου έκανες;" ρώτησε με ένα φοβισμένο αλλά και απαιτητικό βλέμμα. Η Liana χαΐδεψε απαλά το πρόσωπο της. "Amelia ηρέμισε. Ο χαρακτήρας σου είναι αυξημένος αυτήν την στιγμή και πρέπει να-". Η Amelia έσπρωξε το χέρι της Liana μακριά από το πρόσωπο της."Σε ρώτησα κάτι! Απάντησε μου τώρα!!" απαίτησε δυναμόνοντας ακόμη περισσότερο τον τόνο της απαιτητικής και θυμωμένης φωνής της. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Εντάξει! Είχα υποπτευθεί πως ο Liam ήθελε να σε βλάψει για να με εξοντώσει συναισθηματικά. Έτσι το προηγούμενο βράδυ σου έδωσα λίγο από το αίμα μου σε περίπτωση που σε σκοτώσει. Φυσικά δεν ήθελα να αλλάξεις αλλά δεν ήθελα να πεθάνεις." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Οπότε αποφάσισες για άλλη μια φορά να μην μου το πεις! Όπως δεν μου είπες τίποτα για την αληθινή σου ιστορία με τον Liam! Ή για τον Damon και τον Stefan  Ή το γεγονός πως ήσουν ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια!" είπε με ένταση στην φωνή της και απομακρύνθηκε από την Liana. "Κοίτα ξέρω πως σου έχω κρύψει πολλά και ειλικρινά συγνώμη γι αυτό." είπε πιστεύοντας πως θα την ηρεμίσει."Σταμάτα με τις συγγνώμες σου Liana! Κουράστηκα πια! Κουράστηκα να μου λες ψέματα, να μου κρύβεις πράγματα ακόμα και όταν αφορούν την ζωή μου! Και κουράστηκα να ακούω συνέχεια τις δικαιολογίες σου!" φώναξε με μια θυμωμένη φωνή. Τα μάτια της όμως ήταν ραγισμένα όπως και η καρδιά της. Αγαπούσε την Liana πολύ όμως την πλήγωναν τα ψέματα που της είχε πει. Ξεφύσηξε προβληματισμένη. "Σε αγαπώ Liana! Σε αγαπώ πιο πολύ και από τον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι πως όλα θα φτιάξουν επειδή και οι δύο ξέρουμε πως δεν είναι αλήθεια!" είπε με μια κουρασμένη φωνή. Η Liana έπιασε το χέρι της. Τα μάτια της είχαν βουρκώσει. Είχε καταλάβει ποιά θα ήταν η επόμενη φράση της Amelia. "Amelia μην το πεις! Δώσε μου άλλη μια ευκαιρία. Μόνο μία και θα σου αποδείξω πως μπορώ να αλλάξω! Όμως σε παρακαλώ.....μην μου το κάνεις αυτό τώρα!" την παρακάλεσε με ένα βλέμμα έτοιμο να ξεχειλίσει
από δακρια λύπης. Η Amelia την κοίταξε αποφασισμένη. "Συγγνώμη Liana αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι. Τελειώσαμε.....για πάντα αυτή τη φορά." απάντησε. Ομως η φωνή της έτρεμε καθώς είπε τις τελευταίες της λέξεις. Δεν ήθελε καθόλου να χωρίσει με την Liana αλλά τα ψέματα της είχαν δημιουργήσει σοβαρά τραύματα στην καρδιά της. Κοίταξε τα σμαραγδι βουρκωμένα μάτια της  για μια τελευταία φορά. Η καρδιά της είχε ραγίσει και ήταν έτοιμη να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Γύρισε από την αντίθετη πλευρά προσπαθώντας να συγκρατηθεί και έφυγε από το δωμάτιο.

   Καθώς πλησίαζε την έξοδο του σπιτιού συνάντησε την Enola. Την κοίταξε με ένα θλιμμένο βλέμμα που δήλωνε την άσχημη ψυχολογική της κατάσταση. Εκείνη την πλησίασε και την αγκάλιασε σφιχτά. Η Amelia ακούμπησε το κεφάλι της στον αριστερό ώμο της και δάκρυσε. Η Enola χαΐδεψε απαλά τα μαύρα μαλλιά της. "Άκουσα όσα είπες στην Liana και λυπάμαι πραγματικά." είπε συμπονετικά. Η Amelia απομακρύνθηκε από την αγκαλιά της και την κοίταξε. "Ξέρω πόσο την αγαπάς και να ξέρεις πως συμφωνώ με αυτά που της είπες. Έχει ξεπεράσει τα όρια με τα ψέματα της και σε αυτό συμφωνούμε όλες και θα είμαστε δίπλα σου όχι μόνο γιατί δεν μας αρέσει η στάση της Liana αλλά γιατί είμαστε φίλες σου." είπε ενθαρρυντικά. "Έξαλλου γιατί υπάρχουν οι φίλες; Για να μας κράζουν για τις επιλογές στα ερωτικά μας και να μας παρηγορούν στο τέλος!" είπε με έναν ειρωνικά αστείο τόνο η Adeline. Η Amelia σκούπισε τα δάκρυα της και γέλασε λιγάκι με το αστείο της. "Ευχαριστώ πολύ που στέκεστε δίπλα μου αλλά θέλω λίγο χρόνο μόνη μου τώρα." είπε σοβαρά. "Φυσικά. Πήγαινε πάρε λίγο καθαρό αέρα και όταν είσαι έτοιμη εμείς θα είμαστε εδώ για σένα." απάντησε με ένα χαμόγελο η Adeline. H  Amelia της ανταπόδωσε ελάχιστα το χαμόγελο και έστριψε προς την έξοδο του σπιτιού. "Ξεχνάς κάτι!" ακούστηκε η φωνή της Kayla. Η Amelia γύρισε απότομα και την κοίταξε. Κρατούσε ένα σακουλάκι με αίμα από ένα νοσοκομείο. "Το βρήκα στο υπόγειο σε έναν καταψύκτη. Σκέφτηκα πως θα το χρειαστείς. Πρέπει να πιεις ανθρώπινο αίμα για να ζήσεις." είπε και πέταξε το σακουλάκι προς την Amelia. Το έπιασε με το αριστερό της χέρι, άνοιξε το καλαμάκι και ήπιε μια γουλιά. Της άρεσε αρκετά το κόκκινο γλυκό υγρό. Ήθελε κι άλλο. Ηθελε να το πιει όλο χωρίς σταματημό. Όμως συγκράτησε τον εαυτό της. "Και Amelia...η Liana είναι μια ψεύτρα και όλες το ξέρουμε αυτό. Μην αφήσεις τον χωρισμό σας να σε καταβάλει. Δεν αξίζει." την συμβούλεψε. "Ευχαριστώ Kayla." απάντησε θλιμμένα και έφυγε από το σπίτι. 

  Η Liana στεκόταν ακριβώς από πίσω τους. "Ουάου! Ευχαριστώ για την υποστήριξη!" ειρηνεύτηκε. Όλες την κοίταξαν με ένα αγριεμένο βλέμμα. Η Kayla την πλησίασε. "Γιατί να σε υποστηρίξουμε μετά από τα ψέματα που μας είπες; Όταν φτιάξαμε αυτήν την ομάδα ορκιστήκαμε κάτι.
Θα λέμε ψέματα αν χρειαστεί αλλά ποτέ μεταξύ μας!" είπε εκνευρισμένη. "Η Amelia ήταν ανεκτική μαζι σου επειδη είναι ερωτευμένη με εσένα. Όμως εμείς δεν αντέχουμε τα ψέματα σου." είπε εκνευρισμένη η Adeline. Τα κορίτσια προχώρησαν προς την έξοδο. "Δεν μπορείτε να φύγετε!" φώναξε η Liana. Γύρισαν και την κοίταξαν. "Τι μας σταματάει;" είπε θυμωμένα η Enola. Τις πλησίασε. Το βλέμμα της είχε φόβο και ανησυχία. Φοβόταν πως  θα έμενε μόνη της. Δεν την ένοιαζε πως ένιωθαν αυτές. Τις χρειαζόταν για να νικήσει τον Liam. "Δεν μπορείτε να με αφήσετε έτσι! Καταλαβαίνω πόσο σας ενόχλησε το ψέμα μου και νιώθω απαίσια γι αυτό! Αλλά αυτή την στιγμή χρειαζόμαστε η μία την άλλη για να νικήσουμε τον Liam και τους κυνηγούς! Αλλιώς θα μας σκοτώσουν αυτοί!" είπε με οίκτο και ένταση. Τα κορίτσια την κοιτούσαν αμείλικτα. Τα λόγια της δεν τις ευαισθητοππίησαν. "Η μάχη με τον Liam δεν είναι δικιά μας δουλειά. Για αιώνες μας έκανες να πιστεύουμε πως ο Liam μας μισούσε χωρίς κανέναν λόγο αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε λόγος. Τον διέλυσες παίρνοντας ότι αγαπούσε! Και σαν να μην έφτανε αυτό θέλεις να τον σκοτώσεις. Συγγνώμη αλλά εγώ δεν θα συμμετέχω σε αυτήν την ανούσια μάχη και ελπίζω να κάνετε και εσείς το ίδιο κορίτσια." είπε η απογοητευμένη και θυμωμένη φωνή της Adeline. Κοίταξε για τελευταία φορά την Liana και πλησίασε την έξοδο. Η Enola και η Kayla την κοίταξαν με απογοήτευση και ακολούθησαν την Adeline. "Δεν μπορείτε να με αφήσετε έτσι! Ο Liam θα σας αφανίσει αν δεν συνεργαστούμε!" φώναξε η Liana με ένα τρέμουλο στην φωνή της. Φοβόταν πολύ τώρα που είχε απομείνει μόνη της οριστικά. Χρειαζόταν την ομάδα της γιατί χωρίς αυτήν ήξερε πως το τέλος την πλησίασε.

 

    Ο μεσημεριανός ήλιος σκέπασε την πόλη. Η Spencer γυρνούσε από το σχολείο. Είχε αποφασίσει να μετακομίσει στο Horrland. Την είχε εντυπωσιάσει η ομορφιά της μικρής πόλης. Παράλληλα κοιτούσε στο κινητό της φωτογραφίες που είχε βγάλει με την καρδιά και το πτώμα του Toby πριν καεί. "Ακόμα ασχολείσαι με αυτόν;" ρώτησε ο Damon που περπατούσε δίπλα της. Τον κοίταξε στιγμιαία και ξανακοίταξε το κινητό της. "Ο δολοφόνος τον σκότωσε με τα χέρια του." είπε σοβαρά. "Τι εννοείς;" ρώτησε ο Damon και πήρε το κινητό στα χέρια του. "Δωσ' το πίσω!" παραπονέθηκε η Spencer προσπαθώντας να το πάρει αλλά δεν τα κατάφερε. "Ενα λεπτό ντετέκτιβ! Λύνω την υπόθεση για σένα τώρα!" ειρωνεύτικε αλλά με έναν αστείο τόνο. Η Spencer ξεφύσηξε  ενοχλημένη. "Το ξέρεις πως δεν είσαι αστείος;" ρώτησε ειρωνικά. Ο Damon έκανε έναν μομφασμό. "Μάλλον δεν έχεις καλή αίσθηση του χιούμορ." είπε. Επικράτησε μια σιωπή ενός λεπτού. "Πάντως έχεις δίκιο. Ο δολοφόνος σκότωσε με τα χέρια του." είπε σοβαρά. "Στο είπα!....έχεις ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο αριθμός που βρήκαμε χαραγμένο πάνω του; Δεν μπορεί να το χάραξε τυχαία!" είπε με μια εμφανή περιέργεια. "Ειλικρινά δεν έχω ιδέα! Γιατί δεν πάμε σε ένα μπαρ για να το συζητήσουμε; Να πιούμε και λόγο μπέρμπον.." πρότεινε με το κλασικό γοητευτικό πονηρό χαμόγελο. "Αλήθεια τώρα;!! Σε ρωτάω για έναν φόνο και εσύ ασχολείσαι μόνο με το μπέρμπον;" ρώτησε ελαφρώς εκνευρισμένη. "Ελα τώρα θα περάσουμε καλά! Στο υπόσχομαι." είπε θέλοντας να την πέσει. "Όχι ευχαριστώ. Έχω δουλειές να κάνω." απάντησε απωθητικά και απομακρύνθηκε από κοντά του. Ο Damon ξεφύσηξε απογοητευμένος. Ήθελε να περάσει λίγο χρόνο μαζί της όμως εκείνη τον είχε απορρίψει για την ώρα.

     Το απόγευμα η Freya είχε ετοιμάσει το ξόρκι για να λύσει τους Mikaelson από την δέσμευση. Έπρεπε μόνο να πάρει την Namiria. "Θες κάποια βοήθεια;" ρώτησα. "Ξέρεις να τηλεμεταφέρεσαι;" ρώτησε. Την κοίταξα παραξενευμένη. Δεν είχα ιδέα ότι γινόταν κάτι τέτοιο. "Όχι...ξέρεις εσύ;" ρώτησα με απορία. Με κοίταξε. "Ναι. Δεν είναι δύσκολο. Θα σου μάθω το ξόρκι κάποια άλλη στιγμή." είπε πρόθυμα. Εβαλε τον Klaus, τον Elijah και την Jacqueline ξαπλωμένος δίπλα ο ένας στον άλλο. Ύστερα σχημάτισε έναν κύκλο με αλάτι γύρο τους. Με κοίταξε. "Θέλω να τους προσέχεις όσο θα λείπω." είπε σοβαρά. "Φυσικά." απάντησα. Τότε μουρμούρισε ένα ξόρκι και εξαφανήστηκε. Κοίταξα τον Klaus, τον Elijah και την Jacqueline. Ήλπιζα πως η Freya θα έφερνε την Namiria. Για κάποιο λόγο την εμπιστευόμουν. Κοίταξα έξω απο το παράθυρο. Ο ήλιος είχε δύσει σχεδόν και η νύχτα καλωσόριζε την πόλη.

 

     Έφτασε στο σπίτι της Liana. Πήγε με προσοχή στο υπόγειο. Έψαξε παντού για το φέρετρο της Namria. Πρόσεξε ένα μεγάλο αντικείμενο που ήταν σκεπασμένο με ένα άσπρο σεντόνι. Το πλησίασε αλλά πριν ξεσκεπάσει το σεντόνι ένα αόρατο τείχος την σταμάτησε. Ξεφύσηξε. "Προφανώς θα έκανε ξόρκι προστασίας!" είπε. Ξεκίνησε να λύνει το ξόρκι μέχρι που ένιωσε κάτι να πιέζει έντονα τα νεύρα του κεφαλιού της. Εβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της και κοίταξε πίσω της. Η Liana την κοιτούσε με ένα εκνευρισμένο βλέμμα. "Επειδή η μέρα μου είναι ήδη απαίσια κάνε μου την χάρη και απάντησε μου αμέσως σε αυτό που θα σου πω. Ποιά είσαι και τι στο διάολο κάνεις εδώ;!!" ρώτησε με μια απαιτητική και θυμωμένη φωνή. Ήταν τόσο εκνευρισμένη που τα μάτια της είχαν σκουρίνει. Η Freya έσπασε το ξόρκι της και την κοίταξε. "Ήξερα πως ήσουν σκύλα αλλά δεν περίμενα να είσαι τόσο κακιασμένη." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα που προκαλούσε όμως τον θυμό της Liana. Δεν της απάντησε όμως. Την παρατήρησε και έλυσε το ξόρκι πονοκεφάλου."Έχω ακούσει για σένα. Είσαι αυτή η υποτιθέμενη χαμένη αδελφή των Mikaelson που κανείς δεν ξέρει πως υπάρχει. H....Freya!" είπε με έκπληξη στο βλέμμα της. Η Freya ξαφνιάστηκε. Δεν περίμενε πως η Liana θα γνώριζε για εκείνη. Την πλησίασε λίγο. "Πως ξέρεις για μένα;" ρώτησε με απορία στο βλέμμα της. Η Liana γέλασε ελάχιστα. "Γλυκιά μου, οι Mikaelson είναι εχθροί αιώνες τώρα. Εννοείται πως έχω μάθει τα πάντα γι αυτούς ακόμα και την μυστική αδελφή που ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν!" είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Καταλαβαίνω πόσο θες να τους γνωρίσεις αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω να πάρεις την Namiria." συνέχισε. Η Freya ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα των ματιών της και πέταξε την Liana στον τοίχο. "Συγγνώμη που στο χαλάω αλλά δεν ήρθα εδώ για να συζητήσω μαζί σου για την ελευθερία της αδελφής μου." είπε με ένα  απωθητικό βλέμμα και πλησίασε το φέρετρο της Namiria. Έσπασε με μεγάλη ευκολία το ξόρκι προστασίας! Η Liana της επιτέθηκε με τις δυνάμεις της αλλά την σταμάτησε με μια κίνηση του χεριού της! "Πως γίνεται να είσαι τόσο δυνατή;!" ρώτησε παραξενευμένη. Η Freya την έφερε κοντά της και την ακινητοποίησε. "Είμαι η πρωτότοκος της οικογένειας μου και η μόνη μάγισσα εκτός από την μητέρα μου. Οπότε...έχω αρκετή δύναμη." είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Η Liana της έκανε ηλεκτροσόκ με τις δυνάμεις της αλλά η Freya δεν έπαθε τίποτα! Έκανε ένα ξόρκι και το κεφάλι της Liana άρχισε να πονάει τόσο δυνατά που νόμιζε πως κάποιος το χτυπούσε με δύναμη. Γονάτισε και έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της βγάζοντας κραυγές πόνου. Ο πόνος ήταν φρικτός και όσο περνούσε η ώρα γινόταν χειρότερος. Η Freya πλησίασε το φέρετρο της Namiria. Το ακούμπησε και μουρμούρισε ένα ξόρκι. Ξαφνικά φύσηξε ένα ελαφρό δροσερό αεράκι που παρέσυρε ελάχιστα τα μαλλιά της. Τότε το φέρετρο εξαφανήστηκε. Η Freya γύρισε προς την Liana και σταμάτησε για λίγο τον πονοκέφαλο της. Την κοίταξε με μίσος. "Αν ξαναενοχλήσεις την οικογένεια μου, θα βρεις τον Liam μπροστά σου στο επόμενο λεπτό με εμένα σύμμαχο του." την απείλησε με μια σοβαρή ατρόμητη φωνή.

   Ξαφνικά κάποιος την πέταξε με μια απότομη κίνηση προς τον τοίχο. Ήταν η Amelia. Η Freya ανασηκώθηκε αμέσως και την κοίταξε ξαφνιασμένη. "Και εγώ που νόμιζα πως είχα γνωρίσει όλη την οικογένεια Mikaelson. Αλλά ο κόσμος είναι γεμάτος εκπλήξεις..." είπε με μια ειρωνική φωνή.  "Amelia! Γύρισες!" αναφώνησε έκπληκτη η Liana. "Όχι. Απλως έπρεπε να πάρω τα πράγματα μου και άκουσα έναν θόρυβο από το υπόγειο. Μην νομίζεις πως έχουμε ελπίδες." απάντησε με μια σοβαρή φωνή χωρίς να την κοιτάζει. Η Freya σηκώθηκε και την κοίταξε καταλαβαίνοντας τι συνέβαινε. "Εσύ πρέπει να είσαι η κοπέλα της! Η αιρετική που είναι λυκάνθρωπος και μάγισσα." διαπίστωσε. "Πρώην κοπέλα της και πρώην αιρετική!" απάντησε δίνοντας έμφαση στην λέξη πρώην. "Χμ!" έκανε. H Amelia πήρε μια βαθιά ανάσα και κόλλησε στον τοίχο την Freya με αστραπιαία ταχύτητα. Η δύναμη της ήταν πολύ μεγάλη και σχεδόν την έπνιγε. "Είσαι hybrid!" διαπίστωσε. "Ναι! Τώρα τι θέλεις με την Liana;" ρώτησε απαιτητικά. Η Freya την κοίταξε. "Τίποτα απολύτος. Απλώς ήθελα την αδελφή μου και την πήρα." απάντησε με μια απέχθεια στην φωνή της. Έσφιξε το χέρι της σε μπουνιά και τότε το κεφάλι της Amelia άρχισε να πονάει φρικτά το ίδιο και της Liana. Γονάτισαν και οι δύο. Κοίταξε την Amelia για μια στιγμή και εξαφανήστηκε. Ο πονοκέφαλος σταμάτησε και οι δύο σηκώθηκαν όρθιες. "Γιατί γύρισες;" ρώτησε η Liana ελπίζοντας να πάρει μια διαφορετική απάντηση. "Οπως είπα και πριν για να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω οριστικά από κοντά σου." απάντησε με εκνευρισμό και απομακρύνθηκε από κοντά της.

Πήγε προς το σαλόνι και η Liana την ακολούθησε. "Amelia περίμενε!" φώναξε σχεδόν με οίκτο. Ξεφύσηξε κουρασμένη και εκνευρισμένη και την κοίταξε. "Τι θέλεις πάλι;" ρώτησε απότομα. "Την βοήθεια σου. Σε χρειάζομαι Amelia.". Την πλησίασε. "Οι υπόλοιπες με παράτησαν, δεν έχω την Namiria, το ξόρκι για να ελέγχω τους ανθρώπους του Ravenswood έχει αρχίσει να εξασθενεί και όπου κι αν πάω ο Liam θα με βρει και θα με σκοτώσει. Σε παρακαλώ....βοήθησε με..." την παρακάλεσε με οίκτο και απελπισία στο βλέμμα της. Η Amelia την κοιτούσε ανέκφραστη. Τα λόγια της δεν άγγιξαν καθόλου τα συναισθήματα της. "Όχι Liana δεν θα σε βοηθήσω. Εσύ κατέστρεψες την ζωή σου με τα ψέματα σου. Βρες έναν τρόπο να την φτιάξεις μόνη σου." είπε απότομα και πλησίασε την έξοδο. "Που πας; Δεν θα πάρεις τα πράγματα σου;" ρώτησε. "Θα περάσω κάποια άλλη στιγμή όταν δεν θα είσαι εδώ." απάντησε σοβαρά και έφυγε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω της. Η Liana παρέμεινε ακίνητη κοιτάζοντας την πόρτα. Ήταν πλέον απελπισμένη και τρομοκρατημένη. Δεν ήξερε τι να κάνει και το χειρότερο ήταν πως είχε μείνει μόνη της! Δεν είχε κανέναν σύμμαχο ούτε αυτούς που είχε κλέψει από εμένα. Ένιωθε ένα κενό μέσα της και ένα ψύχος να καλύπτει το σώμα της. Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος κλίσης του τηλεφώνου της. Πάτησε το κουμπί 'απάντηση'. "Ποιός είναι;" ρώτησε. "Λυπάμαι πολύ για τον χωρισμό σου με την λυκανθρωπίνα. Ελπίζω να μην στεναχωριέσαι πολύ." ακούστηκε η ειρωνική και παιχνιδιάρικη φωνή του Liam. Ξεφύσηξε και προσπάθησε να συγκρατήσει τον τρόμο που είχε καλύψει όλο της το σώμα. "Τι θέλεις;" ρώτησε. "Κάτι εύκολο! Να βρεθούμε. Μόνο εγώ και εσύ. Χωρίς όπλα χωρίς συμμάχους χωρίς τίποτα. Τι λες φιλενάδα;" είπε με τον ίδιο ειρωνικό και παιχνιδιάρικο τόνο. "Να συναντηθούμε οι δυο μας χωρίς κανέναν; Για εύκολα θυμάται ψάχνεις;" ρώτησε με ειρωνεία. "Αντιθέτως! Δεν θα σε σκοτώσω. Θέλω απλώς να συζητήσω μαζί σου. Και αν δεν σου αρκεί αυτό σου δίνω τον λόγο μου πως δεν θα το κάνω." είπε με μια πονηρή σκοτεινή φωνή. Η Liana σκέφτηκε για λίγο την πρόταση του. Δεν ήταν καθόλου κακή την απελπιστική κατάσταση στην οποία είχε φτάσει. Στην πραγματικότητα είχε προλάβει ήδη να συλλάβει ένα σατανικό σχέδιο στο μυαλό της. "Εντάξει! Πες μου που και πότε." είπε σοβαρά. "Μεθαύριο βράδυ στο μπαρ του Horrland. Θα σε περιμένω για να μιλήσουμε. Όπως παλιά!" απάντησε με μια σκοτεινή φωνή και έκλεισε το τηλέφωνο της. Η Liana κάλεσε έναν αριθμό στο κινητό της. "Αστυνομικό τμήμα Mystic Falls. Σε τι θα μπορούσαμε να σας βοηθήσουμε;" ρώτησε μια λεπτή γυναικεία φωνή.
"Καλησπέρα. Θα ήθελα την κυρία Forbes." είπε με μια ευγενική φωνή. "Είσαι η Caroline;" ρώτησε η κυρία. "Ναι! Εγώ είμαι." απάντησε. "Λυπάμαι. Η μητέρα σου δεν μπορεί αυτήν την στιγμή. Θα της πω ότι πήρες." απάντησε ευγενικά. "Όχι όχι! Δεν χρειάζεται. Δεν είναι κάτι σοβαρό." απάντησε. "Όπως νομίζεις. Καλό σου βράδυ." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στα χείλη της Liana. Τότε ένας άντρας μπήκε μέσα στο σπίτι. Ήταν ο Matt. "Είναι όλα εντάξει Liana;" ρώτησε. Τον πλησίασε. "Matt! Εσύ δεν ξέρεις την Caroline πολύ καλά;" ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Ναι. Την γνωρίζω από τότε που ήμασταν παιδιά." απάντησε. "Και να φανταστώ πως γνωρίζεις τα πάντα για εκείνη σωστά;" ρώτησε. "Σχεδόν." απάντησε. "Θα ήθελες να μου πεις μερικά πραγματάκια για την μητέρα της όσο πηγαίνουμε προς το Mystic Falls;" τον ψυχανάγκασε. "Φυσικά." είπε εύθυμα και έφυγαν.

 

  Η Freya είχε επιστρέψει στο σπίτι μαζί με την Namiria και ετοίμαζε το ξόρκι. Η Caroline και η Raven είχαν μόλις επιστρέψει από μια βόλτα που είχαν πάει για να μιλήσουν. Φαινόντουσαν χαρούμενες. Η Freya μας κοίταξε. "Το ξόρκι είναι έτοιμο. Θα χρειαστώ όμως και τις δυο σας για να το λύσω." είπε. Πήγαμε κοντά της και πιάσαμε τα χέρια της. "Επαναλάβετε μετά από εμένα. Noaěrus ervëtous norà virdína." είπε. "Noaěrus ervëtous norà virdína." είπαμε και οι τρεις ομόφωνα. Κάποια κεριά που βρισκόντουσαν στο σπίτι άναψαν απότομα. Φύσηξε δυνατός ζεστός αέρας. "Noaěrus ervëtous norà virdína." λέγαμε ξανά και ξανά με περισσότερη δύναμη και ένταση στην φωνή μας. Ο αέρας έγινε πιο δυνατός και ο άσπρος  κύκλος γύρο από τους Mikaelson πήρε φωτιά. "Noaěrus ervëtous norà virdína." συνεχίσαμε. Οι μαύρες γραμμές σβήστηκαν από τις παλάμες των χεριών τους. Το δέρμα τους πήρε το μπεζ χρώμα του και ανασηκώθηκαν απότομα παίρνοντας μια εισπνοή. Ο αέρας σταμάτησε και τα κεριά έσβησαν. Αφήσαμε τα χέρια της Freya και κοιτάξαμε τα τρία αδέλφια. "Τι συνέβη;" ρώτησε η Jacqueline. "Η Liana σας έκανε ένα ξόρκι σύνδεσης αλλά το σπάσαμε." απάντηα. H Raven χαμογέλασε στον Klaus που δεν την είχε προσέξει ακόμη. "Niklaus....η κόρη σου." είπε έκπληκτος ο Elijah καθώς την κοιτούσε. Ο Klaus έστρεψε το κεφάλι του προς εκείνη και αμέσως τα μάτια του έλαμψαν από χαρά καο συγκίνηση. "Raven!"  είπε ενθουσιασμένος. Σηκώθηκε αμέσως και την αγκάλιασε σφιχτά το ίδιο και εκείνη. "Μου έλειψες μπαμπά." ψυθήρισε ανάμεσα στην συγκίνηση της. Ο Elijah και η Jacqueline σηκώθηκαν από το πάτωμα. "Ποιά είσαι εσύ;" ρώτησε την Freya. Τον πλησίασε και του χαμογέλασε. "Περίμενα πως η μητέρα θα σου είχε κάνει ξόρκι αμνησίας για να με ξεχάσεις. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να με θυμηθείς." είπε ήρεμα κοιτάζοντας τον στα μάτια. "Για ποιό πράγμα μιλάει;" ρώτησε η Jacqueline. Η Freya ακούμπησε απαλά το δεξί του χέρι και έκλεισε τα μάτια της. Αμέσως εμφανίστηκαν  αναμνήσεις με την αδελφή του μπροστά στα μάτια του Elijah. Θυμήθηκε όλες τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί. Την κοίταξε με ένα χαρούμενο και έκπληκτο βλέμμα. "Είσαι η αδελφή μας!.....Η Freya." είπε έκπληκτος. "Τι;!" ρώτησε παραξενευμένη η Jacqueline. Η Freya χαμογέλασε. "Χαίρομαι που σας βλέπω επειτέλους." είπε χαρούμενη. Ο Klaus την κοίταξε με ένα παράξενο βλέμμα. "Πως είναι δυνατόν να μην ξέρουμε τίποτα για σένα;" ρώτησε. "Η μητέρα με έδωσε στην αδελφή της την Dahlia όταν ήμουν μικρή για να με βοηθήσει και καλά να ελέγξω την δύναμη μου. Όμως εκείνη με κράτησε φυλακισμένη στο σπίτι της για αιώνες και απορροφούσε την μαγεία μου. Τους τελευταίους τρεις αιώνες κοιμόμασταν για να συλλέγουμε δύναμη και αθανασία. Μόλις ξυπνήσαμε κατάφερα να την σκοτώσω με δυσκολία και ήρθα να γνωρίσω επειτέλους την οικογένεια μου." απάντησε σοβαρά. Ο Klaus την κοιτούσε δύσπιστα. Δεν πίστευε λέξη από όσα έλεγε. "Αρα είσαι αυτή η χαμένη αδελφή που κανείς δεν ήξερε πως υπήρχε και φυσικά ήταν φυλακισμένη." είπε με έναν ειρωνικό τόνο στην φωνή του. Ο Elijah τον πλησίασε. "Αδελφέ δεν είναι η ώρα για να μην την πιστέψεις. Λέει αλήθεια." είπε. "Και πως είσαι τόσο σίγουρος Elijah; Μήπως σου έκανε κάποιο ξόρκι για να την εμπιστευτείς;" ρώτησε με ένταση και ειρωνεία. "Του έδειξα μόνο την αλήθεια. Ο Elijah με είχε γνωρίσει αλλά η Ester του είχε κάνει ξόρκι αμνησίας για να με ξεχάσει." είπε η Freya. Ο Klaus συνέχισε να κοιτάζει δύσπιστα την Freya. "Μπαμπά νομίζω πως λέει την αλήθεια. Αν δεν ήταν αδελφή σας δεν θα έφερνε την Namiria γαι να σπάσει το ξόρκι ένωσης και να σας ξυπνήσει." είπε προσπαθώντας να τον πείσει. "Ή απλώς θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας." απάντησε δύσπιστα ο Klaus. Η Freya έκανε έναν μομφασμό. "Εντάξει. Φτάνει με τα προβλήματα εμπιστοσύνης σου Nik. Γιατί δεν το συζητάμε αύριο καλύτερα;" πρότεινε η Jacqueline.

 

     Μερικές ώρες αργότερα όλοι ήταν στα δωμάτια τους. Άλλοι κοιμόντουσαν και άλλοι όχι. Εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν ήρεμα. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό είχα καταφέρει να κοιμηθώ με τόση ηρεμία. Ξαφνικά άκουσα έναν παράξενο θόρυβο. Σαν να περνούσε κάποιος από δίπλα μου με αστραπιαία ταχύτητα. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα παραξενευμένη το δωμάτιο. Δεν ήταν κανείς εκεί. Άνοιξα το κινητό μου. Η ώρα ήταν τέσσερις το πρωί. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα των ματιών μου. Και ενώ ήμουν έτοιμη να συνεχίσω τον ύπνο μου, είδα τον Edward να στέκεται απέναντι μου. Αποτραβήχτηκα απότομα τρομαγμένη. "Edward! Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" ρώτησα με αναστάτωση. Με πλησίασε. "Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε τρομάξω." είπε με ένα ήρεμο βλέμμα και κάθισε στο κρεβάτι μου. "Ήρθα απλώς να σε δω μία τελευταία φορά." συνέχισε. Έτριψα τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοούσε. "Γιατί; Που θα πας;" ρώτησα. "Δεν ξέρω! Απλώς πρέπει να φύγω από εδώ." απάντησε με ένα βλέμμα γεμάτο ενοχιές. Κατάλαβα τον λόγο που ήθελε να φύγει και παρόλο που μου έκανε κακό ήξερα πως δεν ήταν ο εαυτός του. Έπιασα απαλά το χέρι του. Το δέρμα του ήταν ζεστό και απαλό σαν μετάξι. Κοίταξα τα γεμάτα ενοχή χρυσοκόκκινα μάτια του. "Edward, ο Liam σε ανάγκασε να μεταμορφωθείς σε αυτό το άτομο. Ήξερα πως δεν ήσουν ο εαυτός σου από την αρχή." είπα καθυσηχαστικά. "Δεν μπορώ να μείνω Alison. Ειδικά μετά από αυτά που σου έκανα. Υποτίθεται πως νοιάζομαι για σένα και πως πρέπει να σε προστατεύω." απάντησε με ακόμη περισσότερες ενοχιές. "Κοίταξε με. Είμαι καλά. Δεν μου έκανες τίποτα σοβαρό. Και ξέρω πως εσύ ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο." είπα ήρεμα προσπαθώντας να τον αποτρέψω από το να φύγει. Ηθελα να μείνει κοντά μου. Είχα αρχίσει να ξεκαθαρίζω τα συναισθήματα μου και ένιωθα κάτι πολύ δυνατό για εκείνον. Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω με λόγια όσο κι αν ήθελα. Ηταν ένα συναίσθημα που ένιωθα μόνο κοντά του πλέον. Μια όμορφη ζεστασιά να απλώνεται στο σώμα μου, μια γαλήνια έκφραση στο βλέμμα μου και πεταλούδες στο στομάχι μου. Κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μου! Οσο ήμουν δίπλα του τα πράγματα και οι καταστάσεις γύρω μου, φαίνονταν διαφορετικά! Πιο φωτεινά και ελπιδοφόρα. Και όλα αυτά συνέβαιναν κάθε φορά που αντίκριζα το πρόσωπο του. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Προσπαθούσα αλλά ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου! Το βλέμμα του με αιχμαλώτιζε κοντά του χωρίς να κάνει κάποια προσπάθεια. Είχα πέσει στην παγίδα του έρωτα πριν το καταλάβω. Τα χρυσοκόκκινα μάτια του με κοιτούσαν με μια απορία. "Γιατί δεν θέλεις να φύγω;" ρώτησε προσπαθώντας να διαβάσει την σκέψη μου. Αλλά δεν χρειαζόταν. Το βλέμμα μου δήλωνε ξεκάθαρα τι ένιωθα γι αυτόν. Ήταν η κατάλληλη στιγμή. Έπρεπε να του το πω. "Επειδή.....". Δίστασα να το κάνω. Τα μάγουλα μου είχαν ροδίσει και ένιωθα μια έντονη φλόγα να διαπερνάει όλο μου το σώμα! Πρώτη φορά ένιωθα κάτι τόσο δυνατό για κάποιον. Τα μάτια του με κοίταξαν εξεταστικά. Είχε καταλάβει σχεδόν τι ένιωθα για εκείνον. Πήρα μια απότομη ανάσα. 'Πες του!! Δεν θα έχεις ποτέ ξανά την ευκαιρία να το κάνεις!' σκέφτηκα με μια ενθαρρυντική νοητή φωνή. Με κοίταξε με μια απορία αλλά και έναν κρυφό ενθουσιασμό καταλαβαίνοντας τι θα ακολουθούσε. "Τι θέλεις να μου πεις;" ρώτησε ήρεμα. Κοίταξα τα χρυσοκόκκινα μάτια του που ξεχϋλιζαν από έρωτα. "Εγώ...." ψέλλισα. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη! Ότι προσπθουσα να πω χανόταν σε αυτόν τον παράδεισο που έκρυβαν τα μάτια του. Σήκωσε ελάχιστα το αριστερό του φρύδι δηλώνοντας πως περίμενε να ακούσει. Πήρα την απόφαση να το κάνω. Εξάλλου ήξερα τα συναισθήματα του για μένα. Πόσο άσχημο θα μπορούσε να ήταν; "Εγώ.....είμαι......" δίστασα ακόμη περισσότερο. "Μην φοβάσαι. Πες το." με παρότρυνε. Τα λόγια μου είχαν στερέψει πλέον. Είχε έρθει η ώρα για πράξεις. Τον πλησίασα και τον φίλησα. Ξαφνιάστηκε στην αρχή αλλά μετά έκλεισε τα μάτια του. Απομάκρυνα το κεφάλι μου από εκείνον και τον κοίταξα. Με κοιτούσε ξαφνιασμένος αλλά και έκπληκτος. "Σε αγαπώ Edward. Γι αυτό δεν θέλω να φύγεις." παραδέχτηκα με πόθο και οίκτο στο βλέμμα μου. Τα μάτια του άστραψαν από χαρά. Μου χαμογέλασε γλυκά και χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. Τον πλησίασα και τον φίλησα ξανά. Αυτή τη φορά με περισσότερο πάθος. Έμπλεξε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του στα μαλλιά μου και με κόλλησε στον τοίχο με αστραπιαία ταχύτητα συνεχίζοντας να με φιλάει. Σταμάτησα να τον φιλάω για λίγο. "Μην φύγεις." τον παρακάλεσα. Μου χαμογέλασε. "Δεν θα φύγω." απάντησε και με αγκάλιασε. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του. Ένιωσα τον δυνατό χτύπο της καρδιάς του. Χαλάρωσα πάνω του. Εκείνος αγκάλιασε το αριστερό μου χέρι με το δικό του. Ένιωσα μια ασφάλεια να με διαπερνάει. Τα ζεστά του χείλη φίλησαν το μέτωπο μου και αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του χωρίς να το καταλάβω.

   
   Εν το μεταξύ ο Elijah είχε ακούσει όλη την συζήτηση μου με τον Edward και είχε φύγει εκνευρισμένος αλλά και απογοητευμένος από το σπίτι. Με αγαπούσε αλλά είχε καταλάβει πως ήμουν πλέον ερωτευμένη με τον Edward και ήξερε πως έπρεπε να με αφήσει. Αλλά η αγάπη του για μένα δεν τον άφηνε να το δεχτεί. Καθώς προχωρούσε στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης άκουσε ένα τρίξιμο πάνω σε ένα μεταλλικό κουτί. Κοίταξε εκείνο το σημείο. Δίπλα στο κουτί ήταν ένας άνθρωπος. Ο Elijah πλησίασε παραξενευμένος τον ανθρώπινο και το παρατήρησε. Ήταν μια  κοπέλα με κόκκινα μαλλιά και ήταν νεκρή! Τα μάτια της δεν υπήρχαν και είχε χαραγμένο ένα κόκκινο χαμόγελο στις άκρες των χειλιών της. Ήταν ένα χαμόγελο από αίμα. Ο Elijah την κοιτούσε ξαφνιασμένος. Ύστερα πρόσεξε κάτι πάνω στο ματωμένο χαμόγελο της. Έναν αριθμό. 'XVII'. Κάτι που μόνο ένα βαμπίρ μπορούσε να προσέξει με γυμνό μάτι λόγο της καλής όρασης τους. Ακούστηκε ένας θόρυβος μέσα από το πτώμα. Ένα χρονόμετρο. Ο Elijah κατάλαβε ακριβώς τι ήταν και απομακρύνθηκε γρήγορα από το πτώμα. Αμέσως εκείνο ανατινάχθηκε. Φλόγιες σκορπίστηκαν απότομα σε όλο το σοκάκι. Κάποιοι άνθρωποι καταλαβαν τι συνέβη και άρχισαν να καλούν την αστυνομία. Ο Elijah κοίταξε τις φλόγιες για μια τελευταία φορά και εξαφανήστηκε με αστραπιαία ταχύτητα. Ήξερε πως ο δολοφόνος ήθελε να δει το πτώμα μόνο αυτός αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί...


Αυτό ήταν το κεφάλαιο!

Ελπίζω να σας άρεσε. 😊

Γράψτε τις εντυπώσεις και της απόψεις σας στα σχόλια 😁

Φιλάκιααα!❣💋

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro