Οι ακτίνες του ήλιου φώτισαν το δωμάτιο μου. Άνοιξα ελαφρά τα μάτια μου. Το κεφάλι μου ακουμπούσε ακόμη στο στήθος του Edward. Νόμιζα πως έβλεπα όνειρο! Ένα δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι φύσηξε. Χαμογέλασα ασυναίσθητα καταλαβαίνοντας πως ήταν η πραγματικότητα. Ο Edward ήταν ξύπνιος και χαΐδευε απαλά τα μαλλιά μου. Τον πλησίασα και κοίταξα τα μάτια του. Μόνο ένα βλέμμα του αρκούσε για να παραμείνω ήρεμη και χαρούμενη. Τα μάτια του με κοιτούσαν με χαρά και έρωτα. Τον φίλησα και μου χαμογέλασε γλυκά σαν να με χάζευε. "Τι;" ρώτησα με ένα ήρεμο χαμόγελο στα χείλη μου. "Τίποτα. Απλώς είσαι πανέμορφη ακόμη και όταν κοιμάσαι." απάντησε με μια φωνή που με έκανε να καταλάβω πως δεν κοιμήθηκε το βράδυ. "Πες μου πως όλο το βράδυ με χάζευες όσο κοιμόμουν!" είπα με έκπληξη. "Σχεδόν." απάντησε. Χαμογέλασα με την απάντηση του. "Τι; Ήσουν τόσο υπέροχη όσο κοιμόσουν που δεν πήρα στιγμή τα μάτια μου από πάνω σου." συνέχισε με θαυμασμό και έρωτα στα μάτια του. Χαμογέλασα ξανά. Κάθε λέξη που έλεγε με έκανε να χαίρομαι χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ήταν απλώς παρενέργεια αυτής της μεγάλης και φλογέρης ασθένειας. Του έρωτα.

      Μετά από λίγα λεπτά σηκωθήκαμε από το κρεβάτι και ο Edward βγήκε έξω από το δωμάτιο περιμένοντας να ετοιμαστώ. Αφού ντύθηκα και βάφτικα βγήκα έξω από το δωμάτιο. Έπιασε το χέρι μου για να κατέβουμε τις σκάλες προς το σαλόνι. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ο Elijah θα ήταν εκεί και ένα άγχος με διαπέρασε. Έπρεπε να του μιλήσω πριν με δει να εμφανίζομαι ξαφνικά με τον Edward. Με κοίταξε διαβάζοντας την σκέψη μου. Άφησε απαλά το χέρι μου και με κοίταξε ήρεμα. "Έχεις δίκιο. Ο Elijah θα φρικάρει. Μίλησε του καλύτερα." είπε ευγενικά. Για πρώτη φορά χάρηκα που διάβαζε την σκέψη μου. Τον πλησίασα και τον φίλησα. Αφού απομακρύνθηκα από κοντά του, χαμογέλασα. "Ευχαριστώ." είπα σιγά. "Ουάου! Ο Edward και η Alison τα έφτιαξαν επειτέλους! Να και κάτι ευχάριστο στην σημερινή ημέρα." ακούστηκε η παιχνιδιάρικη αλλά και χαρούμενη φωνή της Jacqueline. Την κοιτάξαμε ξαφνιασμένοι. "Μην ανησυχείτε. Δεν θα πω τίποτα στον Elijah για την ώρα. Υπάρχει κάτι όμως που πρέπει να δείτε." είπε με ένα σοβαρό και ανήσυχο βλέμμα. "Τι;" ρώτησα περίεργη παρατηρώντας το ύφος της. Πήρε μια βαθιά ανάσα "Ακολουθήστε με." απάντησε και κατέβηκε τις σκάλες.

Πήγαμε προς το σαλόνι. Όλοι ήταν εκεί. Ακόμη και ο Damon με τον Stefan. Πρόσεξα κάποια παρατηριτηκά βλέμματα πάνω σε μένα και στον Edward αλλά τα αγνόησα. Πίσω τους ήταν ένα καβαλέτο με έναν πίνακα ζωγραφικής πάνω του. Πλησίασα λίγο τον πίνακα και ξαφνιάστηκα! Απεικόνιζε μια σκοτωμένη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά ξαπλωμένη σε ένα σοκάκι δίπλα από ένα μεταλλικό κυλινδρικό κουτί. Είχε ένα ματωμένο χαμόγελο και πάνω του ήταν χαραγμένος ένας αριθμός. 'XVII'. Η λεπτομέρεια στον πίνακα ήταν απίστευτη. Θύμιζε πραγματική εικόνα!
Τον παρατήρησα ξανά. Εκείνο το σημείο στο οποίο βρισκόταν η κοπέλα έμοιαζε γνωστό! Σαν να ήταν ένα σημείο της πόλης. Κατάλαβα πως ο Klaus είχε ζωγραφίσει τον πίνακα. Τον κοίταξα παραξενευμένη και σοκαρισμένη. "Έγινε όντως αυτό;" ρώτησα. "Ναι. Ο Elijah είδε το πτώμα και πρόλαβε να δει και τον αριθμό που ήταν χαραγμένος στα χείλη του." απάντησε σοβαρά. Το σοκ έγινε πιο μεγάλο! Δεν περίμενα πως κάποιος θα είχε την ικανότητα να κάνει κάτι τέτοιο! Κοίταξα ξανά τον πίνακα. Ο δολοφόνος ήξερε ακριβώς τι έκανε! Το πτώμα ήταν χτυπημένο στα κατάλληλα σημεία ώστε να αποδυναμωθεί και να ηττηθεί εύκολα. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι θα ήθελε να δείξει με αυτόν τον λατινικό αριθμό! "Μετά από λίγο το πτώμα ανατινάχθηκε. Έμοιαζε σαν ο δολοφόνος να ήθελε να το δω μόνο εγώ." είπε ο Elijah. Τον κοίταξα. "Τι έγινε μετά;" ρώτησα περίεργη. "Έφυγα γρήγορα από εκείνο το σημείο μέχρι που με βρήκε ο Stefan." είπε. Κοίταξα τον Stefan. "Τι έκανες εσύ τέτοια ώρα έξω;" ρώτησα με απορία. Είχα πράγματι περιέργεια να μάθω μήπως είχε κάποια σχέση με όλο αυτό. "Γυρνούσα σπίτι από το κυνήγι." απάντησε σοβαρά. "Το κυνήγι θυμάτων;" ρώτησε με μια αυστηρότητα στην φωνή της η Freya. Την κοίταξε σοβαρά. "Όχι.....κυνηγούσα λαγούς. Τρέφομαι με το αίμα τους γιατί το αίμα των ανθρώπων είναι εθιστικό για μένα." είπε με μια σοβαρή φωνή. Ο Klaus γέλασε λιγάκι αλλά ο Elijah τον σταμάτησε κοιτάζοντας τον με ένα επιτακτικό βλέμμα. "Τότε βρήκα τον Elijah. Μου είπε τι είδε και αυτό μου θύμισε κάτι που είχε δει μια φίλη σου Alison. H Spencer." είπε. "Τι πράγμα;" ρώτησα περίεργη. Ο Damon με πλησίασε με ένα σοβαρό βλέμμα. "Το πρώην αγόρι της ο Toby βρέθηκε κρεμασμένος στην ντουλάπα ενός δωματίου που έμενε την βραδιά του χορού. Στην καρδιά του είχε χαραγμένο τον αριθμό δώδεκα στα λατινικά. Η Spencer πρόλαβε να φωτογραφίσει το πτώμα του πριν τυλιχθεί στις φλόγιες." είπε. Σίγουρα αυτοί οι φόνο δεν ήταν τυχαίοι! Κάτι προσπαθούσε να δείξει ο δολοφόνος! Άφηνε μόνο συγκεκριμένα άτομα να δουν τα πτώματα, χάραζε λατινικούς αριθμούς στα σώματα τους....έπρεπε να είχαν μια εξήγηση όλα αυτά τα τρελά πράγματα! "Υπάρχει και κάτι ακόμη. Νομίζω πως ο δολοφόνος έχει μερικούς συνεργάτες. Θα σας φανεί απίστευτο αυτό που θα σας πω, αλλά υποπτεύομαι πως η Addison είναι μια από αυτούς." είπε ο Stefan. Όλοι ξαφνιάστηκαν εκτός από εμένα και τον Klaus. Και οι δύο κοιταχτήκαμε την στιγμή που ο Stefan είπε αυτήν την πρόταση. Είχε περάσει καιρός από τότε που κυνηγούσαμε την Addison, αλλά ακόμη την μισούσα για τον φόνο της μητέρας μου και πάντα πίστευα πως ήταν ικανή για χειρότερα ακόμη κι αν δεν το έδειχνε. 'Δεν θα εκπλαγώ αν αυτή είναι η δολοφόνος;' σκέφτηκα. "Αδύνατον! Είναι τόσο καλή κοπέλα και έχει περάσει τόσα πολλά!" είπε η Raven χωρίς να θέλει να το πιστέψει. "Ποιά είναι η Addison;" ρώτησε η Freya. "Μια ενοχλητική 'αθώα' ύπαρξη." απάντησε απότομα ο Klaus. "Αληθεια Stefan! Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;" ρώτησε με ένα πονηρό βλέμμα. "Δεν είμαι εντελώς σίγουρος αλλά χθες το βράδυ μετά από την συνάντηση μου με τον Elijah, πήγα στο σημείο της έκρηξης. Υπήρχε πολύς κόσμος συσορευμένος μαζί με την αστυνομία που προσπαθούσε να τους απομακρύνει. Παρατηρούσα το μέρος μέχρι που είδα την Addison να περνάει πίσω από από σημείο της έκρηξης. Φορούσε μαύρα ρούχα και είχε ένα πολύ σοβαρό αλλά και ύποπτο βλέμμα. Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανήστηκε σε ένα σκοτεινό σοκάκι." διηγήθηκε. "Ίσως η Addison να μην είναι τόσο αθώα όσο πιστεύαμε τελικά." απάντησα με ένα λυτρωμένο ειρωνικό χαμόγελο. Ένιωθα πως επειτέλους δικαιωνόμουν για όλα όσα έλεγα γι αυτήν και δεν με πίστευε κανένας. Ο Elijah, η Caroline, η Jacqueline και η Raven έδειχναν ξαφνιασμένοι. Αλήθεια πίστευαν πως η Addison ήταν αυτό το αθώο μικρό κοριτσάκι που δεν είχε προθέσεις να κάνει κακό σε κανέναν. Όμως εγώ και ο Klaus γνωρίζαμε καλά πως είχε μια σκοτεινή πλευρά. Απλώς δεν ήθελε να την εκδηλώσει. "Δεν ήταν καθόλου αθώα από την αρχή." συμπλήρωσε με το ίδιο βλέμμα ο Klaus. "Άρα η Addison ξέρει ποιός είναι ο δολοφόνος!" υπέθεσε η Jacqueline. "Και αν είναι η δολοφόνος; Αν έχει σκοτώσει αυτή τα θύματα για κάποιο δικό της όφελος;" είπα θέλοντας να κινήσω την περιέργεια του καθενός. Δεν καταλάβαινα γιατί κανείς δεν το είχε σκεφτεί ακόμη. 'Η Addison θα μπορούσε να ήταν ικανή για κάτι τέτοιο!' σκέφτηκα. Ο Elijah με πλησίασε. "Ξέρουμε πως μισείς την Addison για....τους δικούς σου λόγους αλλά δεν μπορείς να την κατηγορήσεις για κάτι τόσο σοβαρό χωρίς στοιχεία." είπε με ένα απότομο τόνο στην φωνή του. Τον κοίταξα στα μάτια. "Θέλεις στοιχεία; Θα τα φέρω ολοζώντανα μπροστά σου!" απάντησα με τον ίδιο τόνο και προχώρησα τσαντισμένη προς την έξοδο. Ο Elijah έκανε έναν μομφασμό εκνευρισμένος. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν με πίστευε. 'Γιατιί πιστεύει πως είναι τόσο καλή;' σκέφτηκα με μια θυμωμένη νοητή φωνή καθώς πλησίαζα την έξοδο. "Τι έχει συμβεί με αυτούς τους δύο;" ψυθήρισε η Raven στην Jacqueline. "Είναι μεγάλη ιστορία αγάπη. Θα σου πω μετά." απάντησε. "Δεν χρειάζεται να ψυθηρίζετε. Σας ακούω καθαρά. Αλλά αυτό που έχει συμβεί ανάμεσα σε εμένα και στην Alison δεν έχει καμία σχέση με τους φόνους. Απλώς πάντα με ενοχλούσε το γεγονός πως κατηγορούσε την Addison για όλα τα άσχημα πράγματα χωρίς λόγο." απάντησε απότομα και εκνευρισμένα. Άκουσα πεντακάθαρα αυτό που είχε και δεν μπορούσα να το αφήσω ασχολίαστο. Πήγα προς το μέρος του με έντονο βηματισμό. "Μάλλον έχω κάποιο λόγο που τα έλεγα όλα αυτά. Ίσως να μην είμαι τόσο τρελή όσο πιστεύεις!" είπα έντονα και εκνευρισμένα. "Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο!" απάντησε απότομα. "Αλήθεια;" ειρωνεύτικα. "Επειδή είπες πως κατηγορούσα την Addison για όλα χωρίς λόγο! Μόνο ένας τρελός θα το έκανε αυτό!" συνέχισα εκενρυσμένη. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν με πίστευε. 'Ποιό είναι το πρόβλημα του;!!' σκέφτηκα εκνευρισμένη. Ο Edward με πλησίασε και ακούμπησε απαλά τον αριστερό μου ώμο. "Ηρέμισε. Κάνεις σκηνή." είπε καθυσηχαστικά. Είχε δίκιο. Καλύτερα θα ήταν να μιλούσα με τον Elijah ιδιαιτέρος. Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμίσω. "Ωραία! Πρέπει κάπως να μάθουμε αν η Addison είναι η δολοφόνος ή αν έχει σχέση με τον δολοφόνο." είπα. "Είναι αρκετά απλό αυτό που πρέπει να κάνουμε. Θα την πιάσουμε και θα την αναγκάσουμε να μας πει." είπε ο Klaus με ένα πονηρό βλέμμα. "Όχι Klaus! Δεν θα την βασανίσουμε. Αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να μας πει την αλήθεια δεν θα το κάνει έτσι." απάντησε αυστηρά η Caroline. "Γιατί αγάπη; Είναι ο καλύτερος τρόπος να αναγκάσεις κάποιον να μιλήσει. Ειδικά όταν πρόκειται για φόνο!" είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Δεν θα πετύχει. Εξάλλου έχω μια καλύτερη ιδέα." είπε σοβαρά ο Elijah και όλοι τον κοιτάξαμε παραξενευμένοι.

Λίγες ώρες αργότερα η Hanna μιλούσε με την Spencer και την Aria καθώς γυρνούσαν από το σχολείο. "Οπότε βρέθηκε κι άλλο πτώμα." είπε η Spencer. "Ναι! Με πήρε ο Stefan τηλέφωνο και μου το είπε." είπε σοβαρά η Hanna. "Υπήρχε κάποιο σημάδι πάνω του;" ρώτησε. "Ναι. Ένας αριθμός. XVII." απάντησε. Η Spencer την κοίταξε σκεπτική. "Ο αριθμός 17 στα λατινικά..." είπε με έναν προβληματισμό. "Σημαίνει κάτι αυτός ο αριθμός;" ρώτησε περίεργη η Aria. Την κοίταξε. "Όχι! Δεν σημαίνει τίποτα. Απλώς πίστευα πως ο επόμενος αριθμός θα ήταν κάποιος κοντινός του δώδεκα." είπε σοβαρά. "Και αν προσπαθεί να μας δώσει κάποιο μήνυμα;" ρώτησε η Aria. "Θα μπορούσε όμως αυτό δεν εξηγεί την χρήση των λατινικών αριθμών...." είπε σκεπτική. "Ας συγκεντρωθούμε στον λόγο που μας δίνει αυτούς τους αριθμούς και θα βρούμε γιατί είναι στα λατινικά." είπε η Hanna. "Ναι έχεις δίκιο." συμφώνησε η Spencer. Τότε ήρθε κοντά τους η Addison. Και οι τρεις την ήξεραν και την είχαν συμπαθήσει αρκετά. Τις κοιτούσε με ένα αθώο βλέμμα και ένα χαμόγελο που φώτιζε όλο το πρόσωπο της. Τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες ως συνήθως. "Γειά. Τι κάνετε;" ρώτησε εύθυμα. "Προσπαθούμε να λύσουμε μια σειρά φόνων." είπε η Hanna. Το βλέμμα της σοβάρεψε. "Α!" έκανε έκπληκτη. "Μπορώ να σας βοηθήσω;" ρώτησε με μεγάλη προθυμία. Τα κορίτσια την κοίταξαν παραξενευμένες. "Είσαι...σίγουρη;" ρώτησε περίεργη η Spencer. "Δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλά θέλω να βοηθήσω ώστε να λυθεί το συντομότερο." απάντησε πρόθυμα. "Εντάξει!" είπε η Aria. "Πως σκοτώνει ο δολοφόνος; Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα σημάδια τα οποία τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους άλλους;" ρώτησε η Addison. Τα κορίτσια την κοίταξαν παραξενευμένες. Δεν περίμεναν πως αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτηση της. "Βασικά ναι! Σκοτώνει με τα χέρια του και χαράζει λατινικούς αριθμούς πάνω στα πτώματα." είπε με ένα περίεργο βλέμμα η Spencer παρατηρώντας την Addison. "Και να φανταστώ τα κάνει για να δείξει κάτι." είπε. "Αυτό πιστεύουμε..." απάντησε σοβαρά κοιτάζοντας την σκεπτική. Είχε ανακαλύψει πράγματα για την δολοφονία που πήραν δύο μέρες στα κορίτσια να τα βρουν. Η Spencer δεν καταλάβαινε από που ερχόταν αυτή η ευκολία στην εύρεση των στοιχείων και ήθελε πολύ να μάθει. "Έχεις κάποια ιδέα γιατί μπορεί να το κάνει αυτό ο δολοφόνος;" ρώτησε η Hanna. "Μμ..υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσαν να τον 'αναγκάσουν' να σκοτώσει....έχετε κάποια φωτογραφία με τα πτώματα ή κάτι άλλο;" είπε σκεπτική. Η Spencer έβγαλε το τηλέφωνο της από την τσάντα της, το άνοιξε και βρήκε την φωτογραφία με το πτώμα του Toby. H Addison κοίταξε προσεκτικά την φωτογραφία. "Σκοτώνει με τα χέρια!..." είπε σκεπτική. Έδωσε το κινητό στην Spencer. "Μπορείς να μου στείλεις την φωτογραφία; Θα την μελετήσω και θα σας πω." είπε με έναν ευγενικό τόνο στην φωνή της. "Ναι..φυσικά." απάντησε σκεπτική. "Εντάξει! Πρέπει να φύγω τώρα όμως θα σας πάρω σύντομα." είπε με ένα χαμόγελο και γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η Aria την κοιτούσε παραξενευμένη. "Περίμενε!" είπε έντονα. H Addison την κοίταξε περίεργη. "Πως βρήκες με τόση ευκολία πως ήταν σκοτωμένο το πτώμα;" ρώτησε. Η Addison έκανε έναν μομφασμό και την κοίταξε ήρεμα αλλά και σοβαρά. "Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός. Ήταν ο καλύτερος σε τέτοιες υποθέσεις και μου μάθαινε πολλά πράγματα γι αυτά." είπε με ένα σοβαρό αλλά και βαθιά στενάχωρο βλέμμα. "Επίσης βλέπω πολλές αστυνομικές σειρές στο Netflix." είπε με ένα χαμόγελο και σκούπισε με το μανίκι της ζακέτας της ένα δάκρι που κύλισε στο δεξί της μάγουλο. Τα κορίτσια καταλαβαν πως κάτι κακό είχε συμβεί στον πατέρα της. "Είπες πως ήταν καλός αστυνομικός;" ρώτησε η Spencer τονίζοντας τον αόριστο στην φωνή της. Συγκράτησε τα δάκρυα που προσπαθούσαν να χυθούν σαν ποτάμι στα μάγουλα της. "Ναι.....πέθανε πριν από καιρό σε μια αποστολή διάσωσης της μητέρας μου. Από τότε ζω μόνη μου." είπε σχεδόν βουρκωμένη. Τα κορίτσια ξαφνιάστηκαν. Την αγκάλιασαν. "Λυπάμαι πολύ! Δεν είχαμε ιδέα!..." ψελλησε η Spencer. "Ναι...το ξέρω. Γι αυτό λοιπόν είμαι καλή σε τέτοιες υποθέσεις." είπε και ένα δάκρι κύλισε στο αριστερό της μάγουλο. Η Aria της χαΐδεψε απαλά την πλάτη. Πήρε μια βαθιά απότομη ανάσα και αποτραβήχτηκε από την αγκαλιά τους σκουπίζοντας τα δάκρυα της. Χαμογέλασε ελάχιστα. "Τέλος πάντων! Πρέπει να φύγω. Έχω κανονίσει να κάνω μια εργασία." είπε ήρεμα. "Addison." είπε η Aria. Την κοίταξε. "Αν χρειαστείς κάποιον για να μιλήσεις για τους γονείς σου, να ξέρεις πως εμείς είμαστε εδώ για σένα." είπε φιλικά. Η Addison χαμογέλασε. "Ευχαριστώ πολύ Aria." είπε και έφυγε.

Την ίδια στιγμή ο Liam ήταν στο ευρύχωρο και όμορφα διακοσμημένο σπίτι του. Ήταν στο δωμάτιο του μαζί με μια λεπτή μετρίου ύψους κοπέλα με καστανόξανθα μαλλιά, μεγάλα πράσινα μάτια, και ροδοκόκκινα χείλη. Ήταν ξαπλωμένη στο διπλό κρεβάτι του σκεπασμένη με το σεντόνι. Ο Liam φορούσε ένα μαύρο παντελόνι και έβαζε ένα άσπρο πουκάμισο. "Γιατί σηκώνεσαι από τώρα; Ωραία δεν περάσαμε;" ρώτησε με μια λεπτή φωνή η κοπέλα. Την πλησίασε. Χαΐδεψε απαλά το αψεγάδιαστο πρόσωπο της. "Φυσικά και περάσαμε ωραία αλλά σου είπα πως έχω δουλειές." απάντησε μυστηριώδης. Εκείνη ξεφύσηξε ενοχλημένη. "Πάλι με αυτήν την Liana θα ασχοληθείς;" ρώτησε ελαφρώς εκνευρισμένη. Εκείνος της χαμογέλασε λιγάκι. "Αφού σου είπα γλυκιά μου, πρέπει να την εκδικηθώ. Εκείνη είναι η αιτία που είμαι αυτό το 'τέρας'." είπε με έναν πονηρό και εκνευρισμένο τόνο στην φωνή του. "Και θα κυνήσεις την....φίλη της-". "Την πρώην κοπέλα της!" την διόρθωσε φτιάχνοντας τα μανίκια του πουκαμίσου του. "Ναι αυτήν! Θα την πιάσεις και θα την βασανίσεις;" είπε περίεργη. "Ακριβώς. Βασικά έχω σκοπό να την απαλλάξω από την μιζέρια της με έναν ιδιέταιρο τρόπο." είπε με ένα πονηρό βλέμμα και κοίταξε την κοπέλα. Εκείνη ανασηκώθηκε λίγο έχοντας το άσπρο σεντόνι του κρεβατιού καλυμμένο στο σώμα της. "Είσαι αυτός ο δολοφόνος που χαράζει αριθμούς πάνω στα πτώματα του;" ρώτησε. Ο Liam γέλασε και την κοίταξε. "Είμαι κυνηγός γλυκιά μου, όχι ψυχοπαθείς." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Τον κοίταξε περίεργη. "Δεν καταλαβαίνω. Γιατί θέλεις να βασανίσεις την πρώην κοπέλα της; Αφού την άλλη αιρετική θέλεις να εκδικηθείς." είπε παραξενευμένη. Ο Liam φόρεσε το μαύρο σακάκι του και την πλησίασε με ένα πονηρό βλέμμα. "Γλυκιά μου, δεν θέλω να σκοτώσω μόνο την Liana. Θέλω να αφανίσω όλες τις αιρετικές. Απλώς θέλω να σκοτώσω πρώτα την Liana για να την εκδικηθώ. για όσα μου έκανε." είπε πονηρά κοιτάζοντας την με ένα διαβολικό βλέμμα. Η κοπέλα τρόμαξε και ξεροκατάπιε. "Μα....και εγώ είμαι αιρετική." ψέλλισε με τρόμο στα μάτια της. Ο Liam χαμογέλασε με ένα σκοτεινό βλέμμα και χαΐδεψε απαλά τα καστανόξανθα μαλλιά της. "Το ξέρω!" είπε διαβολικά. Ακούμπησε το δεξί την μπράτσο και απορρόφησε όλη της την ενέργεια. Η κοπέλα φώναξε αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Σιγά σιγά ένιωσε τα βλέφαρα την να βαραίνουν και χαλάρωσε πάνω στο κρεβάτι αναίσθητη. Ένα κακιασμένο μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό του Liam. Κοίταξε ελάχιστα την κοπέλα και απομακρύνθηκε από κοντά της. Τότε μπήκαν μέσα δύο άντρες. Κοίταξαν την κοπέλα. "Θέλεις να την πάρουμε;" ρώτησε με μια βαθια βραχνή φωνή ο ένας. Ο Liam τους κοίταξε ελάχιστα με ένα αδιάφορο βλέμμα. "Ναι και ξέρετε τι να κάνετε." απάντησε και έφυγε από το δωμάτιο.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει σιγά σιγά. Ένα απογευματινό δροσερό αεράκι φύσηξε. Ο Klaus, η Caroline και η Raven γυρνούσαν από μια βόλτα που είχαν πάει. Ήθελαν και οι τρεις να περάσουν χρόνο μαζί. Σαν οικογένεια. Παρόλο που η Caroline δεν ήταν η βιολογική μητέρα της Raven, την αγαπούσε σαν κόρη της. Και η Raven δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί της. Την συμπαθούσε αρκετά και θεωρούσε πως ήταν το τέλειο ταίρι για τον πατέρα της. Έβλεπα και τους τρεις που έφταναν στο σπίτι. Οι ακτίνες του ήλιου φώτισαν τα πρόσωπα τους. Ήταν χαρούμενοι και συζητούσαν. Άκουγα καθαρά τι έλεγαν. Η Raven και η Caroline θα πήγαιναν αύριο στα μαγαζιά για να αγοράσουν ρούχα για τον τελικό χορό του σχολείου. Ήταν πάντοτε ο σημαντικότερος χορός της χρονιάς! Άλλοι αποχαιρετούσαν το σχολείο με αυτό και άλλοι ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν στην επόμενη τάξη. Ο Klaus ήταν ακόμη πιο υπερποστατευτικός με την Raven λέγοντας της πως θα την παρακολουθεί. Εκείνη παραπονέθηκε ενοχλημένη και κατέληξαν να γελούν και οι τρεις. Χαμογέλασα βλέποντας αυτήν την εικόνα. Για μια στιγμή ένιωσα μια νοσταλγία. Είχα και εγώ τέτοιες στιγμές μαζί με την οικογένεια μου. Ήταν λίγες αλλά πολύτιμες και αυτό το κατάλαβα τώρα που τους έχασα όλους. Συνέχιζα να κοιτάζω την Caroline, τον Klaus και την Raven. Ευχήθηκα να μην συμβεί ποτέ κάτι τόσο απαίσιο σε αυτούς σαν αυτό που συνέβη σε μένα. Η αγάπη της οικογένειας είναι σπάνια και καμία άλλη δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Όμως όσο είχα την δικιά μου αυτά μου φαίνονταν πεζά και τετριμμένα. Δεν εκτίμησα ποτέ την αξία της και πάντα την θεωρούσα δεδομένη. Πίστευα πως ότι και αν συνέβαινε, οι γονείς μου θα ήταν δίπλα μου για να με στηρίξουν. Που να ξερα τι μου επιφύλασσε η ζωή........;
Μερικές φορές νιώθω πως ζω την ζωή μιας άλλης! Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω αυτά που έχουν συμβεί. Ή απλώς αρνούμαι να τα αποδεχτώ ακόμη και μετά από τόσο καιρό.

  
  Μια ζεστή απαλή παλάμη ακούμπησε τον ώμο μου και πήρε μακριά αυτές της σκέψεις. Ήταν ο Edward. Τον κοίταξα. Είχε διάβασε την σκέψη μου. "Σου λείπουν πολύ." διαπίστωσε. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Ναι...." απάντησα με έναν στενάχωρο τόνο στην φωνή μου. Με αγκάλιασε σφιχτά και χαΐδεψε απαλά το κεφάλι μου. Ένιωσα ξανά αυτήν την ζεστασιά να απλώνεται σε όλο μου το σώμα. Ένιωσα μια ασφάλεια να με διαπερνάει. "Είναι αλήθεια;" ρώτησε περίεργος. "Ποιό πράγμα;" ρώτησα. "Πως η Addison σκότωσε την μητέρα σου." είπε σοβαρά. "Αυτό πιστεύω." απάντησα. Το βλέμμα του έδειχνε τον εμφανή εκνευρισμό του. "Αλλά δεν έχει σημασία τώρα. Πρέπει να μάθουμε εάν έχει κάποια σχέση με αυτούς τους φόνους." είπα προσπαθώντας να σταματήσω να σκέφτομαι την οικογένεια μου. "Alison, η Addison σκοτώσε την μητέρα σου! Πρέπει να τιμωρηθεί!" είπε με ένταση στην φωνή του. Τον κοίταξα στα μάτια. "Δεν έχω έγκυρες αποδείξεις γι αυτό Edward!" είπα έντονα και απομακρύνθηκα από κοντά του. Ήρθε κοντά μου και έπιασε το αριστερό μου χέρι. "Αν το έχει κάνει να ξέρεις πως δεν θα την αφήσω ήσυχη μέχρι να πάρει αυτό που της αξίζει." είπε εννοώντας κάθε λέξη. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου φέρνοντας τα πίσω από τους ώμους μου. Ένιωθα τα ζεστά δάχτυλα του να μετακινούν τα μαλλιά μου προς την πλάτη μου. "Πάντα θα σε προστατεύω και θα παίρνω το μέρος σου ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να σκοτώσω για σένα." ψυθήρισε κοντά στο αυτί μου. Γύρισα απότομα και τον κοίταξα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν σίγουρο και έδειχνε πως θα έκανε τα πάντα για μένα. Του χαμογέλασα. "Ευχαριστώ Edward." ψυθήρισα και τον αγκάλιασα.
"Συγγνώμη που διακόπτω αυτήν την όμορφη στιγμή ανάμεσα σας αλλά πρέπει να μιλήσω τώρα στην Alison." ακούστηκε η σοβαρή φωνή του Klaus που στεκόταν στην πόρτα του δωματίου μου. Έφυγα από την αγκαλιά του Edward και τον κοιτάξαμε και οι δύο. "Έγινε κάτι με την Caroline ή την Raven;" ρώτησα. "Όχι και οι δύο είναι μια χαρά. Μόνο που η Caroline έχει φύγει γιατί κάτι συνέβη στην μητέρα της, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλω να σου μιλήσω." είπε σοβαρά. "Οκ έρχομαι." απάντησα, κοίταξα για μια στιγμή τον Edward και ακολούθησα τον Klaus.

  Κατεβήκαμε τις σκάλες και προχωρήσαμε προς το σαλόνι. "Είστε μαζί πλέον." είπε με μια σοβαρή αλλά και χαρούμενη φωνή. "Ναι.....μόνο που πρέπει να το πω και στον Elijah....δεν είναι σωστό να έχει ακόμη ελπίδες για εμάς..." είπα κάπως διστακτικά. Δεν ήξερα ακόμη πως θα του το έλεγα. "Πίστεψε αγάπη το ξέρει ήδη." μουρμούρισε και άνοιξε μια πόρτα. Μπήκαμε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο με ζεστό φωτισμό. Στους τείχους ήταν κρεμασμένοι πίνακες ζωγραφικής "Τι εννοείς;!" ρώτησα ξαφνιασμένη. Σταμάτησε να περπατάει και με κοίταξε. "Ο Elijah άκουσε ότι είπατε με τον Edward χθες βράδυ. Γιατί νομίζεις πως βγήκε έξω τέτοια ώρα;" είπε με ένα σοβαρό βλέμμα. Ήταν τουλάχιστον ντροπιαστικό αυτό! Ήξερε την πραγματικότητα και εγώ κρυβόμουν γιατί δεν ήξερα πως να του το αποκαλύψω.....ένιωσα γελοία! "Αλλά ούτε αυτός είναι ο λόγος που θέλω να μιλήσουμε." είπε ο Klaus διώχνοντας την ντροπή μου μακριά για την ώρα. Τον κοίταξα. "Ναι σωστά. Πες μου." είπα και περίμενα να ακούσω. "Όπως ξέρεις πολύ καλά η Addison είναι ύποπτη για αυτούς τους φόνους. Ο καλύτερος τρόπος να μάθουμε είναι να την βασανίσουμε." είπε. "Ναι συμφωνώ αλλά κανένας από τους υπόλοιπους δεν θα σε αφήσει να το κάνεις αυτό." απάντησα. "Το ξέρω! Εκτός εάν δεν το μάθουν." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Κάτι είχε σχεδιάσει και αν έκρινα από το βλέμμα του ήταν κάτι καλό που σίγουρα με ενδιέφερε. "Που θες να καταλήξεις;" ρώτησα με εμφανή περιέργεια στην φωνή μου. "Τι λες για μια ομαδική δουλειά;....όπως παλιά..." είπε πονηρά. "Ακούω." απάντησα με το ίδιο πονηρό βλέμμα.

Το βράδυ η Amelia μόλις είχε φτάσει στο μπαρ που δούλευε η Freya. Μπήκε μέσα και κάθισε σε ένα από τα μαύρα σκαμπό. Φαινόταν ελάχιστα μεθυσμένη. "Θέλω ουίσκι." είπε κοιτάζοντας την Freya. Εκείνη την κοίταξε καταλαβαίνοντας πως ήταν λίγο μεθυσμένη. "Πως κι από εδώ; Έχεις προβλήματα με αυτήν την Liana πάλι;" ρώτησε. Η Amelia έκανε έναν μομφασμό. "Χώρισα με την Liana....απλώς δυσκολεύομαι να συνηθίσω....Αυτό που είμαι!" είπε κρύβοντας την αλήθεια. Η Freya δεν την πίστεψε. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "Τι ουίσκι θέλεις;" ρώτησε. "Το πιο βαρύ." είπε σοβαρά. "Εντάξει." απάντησε. Γύρισε προς την κάβα και έφερε ένα μπουκάλι με ουίσκι. Άνοιξε το μπουκάλι και έβαλε λίγο από το ποτό μέσα σε δύο ποτήρια. Η Amelia πήρε ένα και η Freya το άλλο. "Σε τι θα πιούμε;" ρώτησε η Amelia. "Τι λες για....τον χωρισμό σου με την Liana;" είπε η Freya με ένα φιλικό χαμόγελο. "Εντάξει λοιπόν!" απάντησε εκείνη, τσούγκρισαν τα ποτήρια και ήπιαν. Η Amelia ακούμπησε το ποτήρι στην μπάρα αφού είχε πιει όλο το ουίσκι που είχε μέσα. "Γιατί χωρίσατε με την Liana;" ρώτησε περίεργη η Freya. Την κοίταξε. "Δεν ήταν επειδή δεν υπήρχε αγάπη ανάμεσα μας ή επειδή είχαμε κουραστεί. Την αγαπούσα με όλη μου την καρδιά και ακόμη την αγαπώ όμως......έλεγε συνεχώς ψέματα...." είπε με ένα πληγωμένο βλέμμα. Η Freya έπιασε απαλά το χέρι της. "Ξέρω πως στεναχωριέσαι γιατί την αγαπάς αλλά καλά έκανες που χώρισες μαζί της. Σε πλήγωνε με τα ψέματα της. Δεν μπορούσες να το συνεχίσεις άλλο και αυτό είναι εντάξει. Θα βρεις κάποια καλύτερη στο μέλλον που θα σε κάνει να αισθάνεσαι όπως πραγματικά σου αξίζει." την συμβούλεψε φιλικά. Τα λόγια της δημιούργησαν ένα ζεστό και όμορφο συναίσθημα στην Amelia. Την κοίταξε παραξενευμένη. "Πως ξέρεις τι μου αξίζει; Δεν με γνωρίζεις σχεδόν καθόλου!" είπε περίεργη. Η Freya χαμογέλασε φιλικά. "Ναι όντως. Αλλά έχω καταλάβει τα κίνητρα σου και σε αντίθεση με την Liana είναι εντελώς αγνά. Δεν θέλεις να δημιουργήσεις πόλεμο. Θέλεις απλώς ένα μέρος που μπορείς να είσαι αυτή που πραγματικά αισθάνεσαι." είπε ήρεμα. Η Amelia ένιωσε ένα κομμάτι βάρους να φεύγει από πάνω της. Σαν τα λόγια της Freya να ήταν ένα μέρος από το αντίδοτο για την θλίψη της. "Δεν έχω τι να πω!.....Ευχαριστώ για όλα όσα μου είπες." είπε με ένα φιλικό χαμόγελο. "Αν χρειαστείς κάποια συμβουλή θα είμαι εδώ για σένα." απάντησε φιλικά και σέρβιρε λίγο ουίσκι και στα δύο ποτήρια. Ξαφνικά μπήκε μέσα η Liana μαζί με μια όμορφη λεπτή κοπέλα με καστανά μακριά μαλλιά χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες, μελλί μάτια. Φορούσε στενά ρούχα που τόνιζαν το φιδίσιο κορμί της. Γελούσαν μαζί με την Liana. "Δεν θέλεις να το δεις αυτό..." είπε με μια σοβαρή φωνή η Freya. H Amelia κοίταξε πίσω της και γύρισε αμέσως μπροστά της. Αυτό το πληγωμένο βλέμμα εμφανίστηκε ξανά στο προσωπο της παρόλο τις προσπάθειες της να το κρύψει. Πήρε το ποτήρι με το ουίσκι στα χέρια της και ήπιε. "Υπέροχα! Ακόμη δεν χωρίσαμε και με αντικατατέστησε με αυτήν την......ας μην το πω καλύτερα." είπε εκνευρισμένη αλλά και βαθιά πληγωμένη. Η Freya βγήκε από την μπάρα και πήγε κοντά της. "Μην ασχολείσαι άλλο μαζί της. Δες πόσο τοξική είναι για σένα ακόμη και τώρα. Άφησε την να ζήσει την ζωή της και ζήσε και εσύ την δική σου χωρίς να νοιάζεσαι για εκείνη." είπε συμβουλευτικά. Η Liana τις κοιτούσε ήδη έντονα. Μπορεί να ήταν καλή στην προσποίηση όμως δεν μπορούσε να κρύψει για πολύ ακόμη πόσο ζήλευε που έβλεπε την Amelia με άλλη κοπέλα. "Ναι έχεις δίκιο! Πρέπει να μην ενδιαφερθώ ποτέ ξανά για εκείνη και πρέπει να το καταλάβει!" είπε έκπληκτη και φίλησε την Freya. H Liana κοιτούσε άναυδη την εικόνα! Το βλέμμα της σκοτείνιασε από τον θυμό της. Ήθελε να πάει κοντά τους και να πάρει την θέση της Freya. Η κοπέλα με τα καστανά μαλλιά την συγκράτησε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Τις πλησίασε. "Συγγνώμη! Εσύ δεν δουλεύεις εδώ;" ρώτησε με ένα ενοχλημένο βλέμμα.
Η Freya αποτραβήχτηκε απότομα από την Amelia και την κοίταξε. "Ναι! Τι θέλεις και μας διακόπτες;!" είπε έντονα η Amelia. Την πλησίασε εκενρυσμένη. "Εγώ και η φίλη μου θέλουμε από ένα ποτό και η δουλειά της είναι να μας τα δώσει όχι να....φιλιέται μαζί σου!" είπε δυναμόνοντας ελάχιστα τον έντονο τόνο στην φωνή της. Η Amelia έκανε έναν μομφασμό. "Δεν είσαι αφεντικό της για να της πεις ποια είναι η δουλειά της! Εξάλλου εκεί είναι η κάβα για να πιεις ένα ποτό." είπε έντονα δείχνοντας την για λίγο κάβα με τα ποτά. "Μπορείς να πας και να βάλεις μόνη σου. Αντιθέτως εγώ και η φίλη μου θα πάμε κάπου με καλύτερη....διασκέδαση." συνέχισε, πήρε την Freya από το χέρι και βγήκε από το μπαρ. Η Liana χτύπησε το χέρι της στην κάβα εκνευρισμένη.
"Τι ήταν αυτό;!" ρώτησε έντονα η Freya καθώς έβγαιναν έξω. "Συγγνώμη δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Όμως ήθελα να την κάνω να ζηλέψει." απάντησε. "Με χρησιμοποίησες και ακόμη δεν ξέρω γιατί δεν σου έχω σπάσει το κεφάλι...." είπε εκνευρισμένη. Η Amelia αναστέναξε μετανιωμένη. "Αλήθεια λυπάμαι πολύ. Ας πάμε κάπου αλλού για να επανορθώσω. Δεν θα σε φιλήσω ξαφνικά το υπόσχομαι." είπε φιλικά. H Freya χαμογέλασε. "Εντάξει. Πάμε....πάντως δεν ήταν καθόλου κακό φιλί." είπε και έφυγαν συζητώντας.

Λίγες ώρες αργότερα η Caroline είχε φτάσει σε ένα σημείο κοντά στο Mystic Falls. Η Liana την είχε πάρει τηλέφωνο λέγοντας της πως έχει την μητέρα της και πως πρέπει να πάει να την πάρει από αυτό το σημείο. Όμως δεν είχε πει τίποτα στον Klaus γιατί ήθελε να λύσει μόνη της το θέμα και ήξερε πως αν του έλεγε δεν θα την άφηνε. Όμως ένα μέρος του εαυτού της γνώριζε πολύ καλά πως αυτό που επρόκειτο να κάνει ήταν λάθος αλλά ήθελε την μητέρα της πίσω. Πάρκαρε το αμάξι της έξω από μια λεωφόρο. Κατέβηκε και μπήκε σε ένα πυκνό δάσος που ήταν δίπλα από την λεωφόρο. Όσο προχωρούσε τόσο πιο πυκνό γίνονταν μέχρι που δρόμος χάθηκε εντελώς πίσω της. Μετά από λίγη ώρα κοίταξε το ρολόι στον καρπό του αριστερού χεριού της. Η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα. Αναστέναξε αγχωμένη. Ήλπιζε να βρει την μητέρα της. Συνέχισε να προχωράει στο δάσος μέχρι που ένας θόρυβος την σταμάτησε. Ήταν σαν κάτι να περνάει πίσω από τους θάμνους του δάσους. Η Caroline κοίταξε παραξενευμένη πίσω την προετοιμάζοντας τον εαυτό της για την είσοδο της Liana. Όμως προς έκπληξη της εμφανίστηκε η Raven. Ξεφύσηξε ανακουφισμένη. "Raven! Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε. "Η σωστή ερώτηση είναι τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια ώρα; Εγώ απλώς σε ακολούθησα." είπε παραξενευμένη. "Γιατί;" ρώτησε. "Έδειχνες πολύ ανήσυχη μετά από αυτό το τηλεφώνημα από την μητέρα σου. Τι έγινε;" είπε. Η Caroline πήρε μια βαθιά ανάσα. "Η Liana έχει την μαμά μου και μου είπε να έρθω εδώ για να την πάρω πίσω." είπε σοβαρά. "Είσαι τρελή;! Θα σε σκοτώσει!" είπε έντονα η Raven. "Όχι δεν θα το κάνει! Έχω κάποια πράγματα μαζί μου που θα την σταματήσουν." απάντησε δείχνοντας κάποια όπλα που είχε στις εσωτερικές τσέπες του μαύρου μπουφάν της. "Caroline η Liana είναι ισχυρή! Θα χρειαστείς μια μάγισσα για να μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις. Γι αυτό θα μείνω μαζί σου." είπε σοβαρά. Τότε ήρθε ένα βέλος με αστραπιαία ταχύτητα προς το μέρος της Raven. Η Caroline ήρθε μπροστά της γρήγορα και έπιασε το βέλος. Εμφανίστηκε ο Matt κρατώντας ένα σιδερένιο τόξο και η Liana με την μητέρα της Caroline δίπλα του. Μια λεπτή μεσήλικη γυναίκα με ξανθά κοντά μαλλιά γαλάζια μάτια, πρόσωπο με γωνίες. Φορούσε στολή αστυνομικού και είχε το σήμα του σερίφη καρφωμένο στην αριστερή πλευρά της στολής της. Η Caroline ξαφνιάστηκε βλέποντας τον Matt με το μέρος της Liana αλλά κατάλαβε πως τον είχε ψυχαναγκάσει για να πάει μαζί της. Η Liana τις κοιτούσε με ένα πονηρό βλέμμα. Η Caroline την πλησίασε λίγο. Ένα δροσερό αεράκι φύσηξε
Ακούστηκε το θρόρισμα των φύλλων. "Ήρθα όπως ζήτησες Liana. Τώρα δώσε μου την μητέρα μου." απαίτησε. Η Liana έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό και την πλησίασε με ένα πονηρό βλέμμα. Κοίταξε για μια στιγμή την Raven και κοίταξε ξανά την Caroline. "Είπα να έρθεις μόνη σου όχι με παρέα." είπε. Η Caroline ξεφύσηξε ελαφρώς εκενρυσμένη. "Σοβαρά τώρα;!! Ήρθα εδώ όπως ζήτησες και δεν είπα τίποτα στον Klaus ούτε και σε κανέναν άλλο όπως ήθελες!" παραπονέθηκε. Την κόλλησε σε ένα δέντρο με αστραπιαία ταχύτητα. "Δώσε μου την μητέρα μου πριν αλλάξω γνώμη και πάρω τα κατάλληλα τηλέφωνα!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της έντονης εκνευρισμένης φωνής της. Η Liana έκανε ένα ξόρκι και το κεφάλι της Caroline πόνεσε φρικτά. Γονάτισε και έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι της μέχρι που η Raven σταμάτησε το ξόρκι και πέταξε την Liana πάνω σε ένα δέντρο με μια κίνηση του αριστερού χεριού της! Η Caroline έτρεξε αμέσως κοντά στην μητέρα της. Εκείνη την αγκάλιασε ανακουφισμένη με δάκρυα στα μάτια. "Caroline..." ψυθήρισε. "Φύγε μαμά και μην γυρίσεις πίσω!" είπε ανήσυχα. "Μπορώ να σε βοηθήσω!" είπε σοβαρά. "Όχι! Είναι πολύ επικίνδυνο! Θα το διαχειριστώ εγώ! Φύγε!" είπε ξανά πιο έντονα. Η μητέρα της την κοίταξε ανήσυχα και γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση διστάζοντας. "Φύγε μαμά σε παρακαλώ!" την παρακάλεσε. "Να προσέχεις." ψυθήρισε και έτρεξε μακριά της. Η Liana είχε συνέλθει γρήγορα και μονομαχούσε με την Raven. Ο Matt σημάδεψε την Caroline με το τόξο του. "Ένα βήμα ακόμη και θα είσαι νεκρή." είπε αυστηρά προετοιμάζοντας το επόμενο σιδερένιο βέλος "Matt και οι δύο ξέρουμε πως δεν θέλεις να το κάνεις αυτό. Μην αφήσεις τον ψυχαναγκασμό της Liana να σε καταβάλει και να κάνεις κάτι λάθος." είπε πλησιάζοντας τον ήρεμα. "Caroline κάνε πίσω! Θα σου ρίξω και δεν θέλω!" φώναξε τρομαγμένος. Εκείνη τον παράκουσε και τον πλησίασε. "Μπορείς να το παλέψεις Matt. Απλώς ηρέμισε." είπε ήρεμα. Τα χέρια του έτρεμαν. Ήταν αναγκασμένος να ρίξει λόγο του ψυχαναγκάσει της Liana αλλά δεν ήθελε να πληγώσει την φίλη του. "Caroline..αν κάνεις άλλο ένα βήμα..."την προειδοποίησε με τρόμο. Τον πλησίασε ακόμη περισσότερο μέχρι που ελάχιστη απόσταση τους χώριζε. "Δεν θα συμβεί τίποτα επειδή θα το πολεμήσεις Matt! Μπορείς να το κάνεις!" είπε με ένα ήρεμο χαμόγελο. Ο Matt δεν μπορούσε να αντισταθεί άλλο στον ψυχαναγκασμό της Liana και η Caroline το είχε καταλάβει. "Φύγε Caroline!!" φώναξε έντρομος και πέταξε το βέλος. Εκείνη το απέφυγε με αστραπιαία ταχύτητα, πήγε πίσω από τον Matt βγάζοντας μια ένεση με υπνωτικό υγρό από το μπουφάν της και την κάρφωσε στην δεξιά πλευρά του λαιμού του. Την κοίταξε για ένα λεπτό ξαφνιασμένος μέχρι που ένιωσε τα βλέφαρα και το σώμα του να βαραίνουν και έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα. Η Caroline κοίταξε πίσω της. Φαινόταν πως η Raven νικούσε την Liana. Είχε δημιουργήσει πολλές πληγές στο σώμα της που δεν είχαν επουλωθεί. Όμως κάτι την ανησυχούσε. Το βλέμμα της Liana δεν ήταν απλώς εκνευρισμένο. Είχε μια σκοτεινή τρελά μέσα στα μάτια της που εκδηλωόταν. Έριξε την Raven με τις δυνάμεις της στο χώμα. Η Caroline την πλησίασε με αστραπιαία ταχύτητα και την βοήθησε να σηκωθεί. Η Liana τις κοιτούσε με ένα σατανικό βλέμμα. Τα μάτια της είχαν πάρει αυτό το σκούρο μπλε χρώμα. Αμέσως φωτιές άναψαν γύρω τους και φύσηξε δυνατός καυτός αέρας που έκαιγε το δέρμα τους. Και τότε ανάμεσα απο τα πυκνά φύλλα των δέντρων ξεπρόβαλε ένα πλήθος ανθρώπων. Ήταν χιλιάδες! Στα χέρια τους κρατούσαν αιχμηρά αντικείμενα. Στάθηκαν δίπλα στην Liana και μουρμούρισαν κάποια λόγια ομόφωνα. "Τι είναι αυτό; Κάποιο κακόγουστο αστείο με ανθρώπους;" ειρωνεύτικε η Raven. Ένα σατανικό τρελό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό της Liana. "Αντιθέτως γλυκιά μου Raven! Αυτό είναι η εκδίκηση μου!" είπε με μια σκοτεινή διαβολική φωνή που γέμισε με δέος τις κοπέλες όμως δεν το έδειξαν. Οι άνθρωποι έκοψαν τις φλέβες τους με αυτά τα αιχμηρά αντικείμενα που κρατούσαν και συνέχισαν να λένε ομόφωνα αυτά τα λόγια πιο έντονα κάθε φορά. Αίμα χυθηκε από τις φλέβες του καθενός κάτι που γέμισε την Liana με δύναμη. Κοίταξε τον ουρανό και χαμογέλασε με ένα τρελό βλέμμα. Σιγά σιγά οι άνθρωποι άρχισαν να πέφτουν νεκροί στο χώμα δίνοντας όλη την ενέργεια τους στην Liana. Η Caroline κοίταξε την Raven. "Φύγε! Θα την καθυστερήσω!" είπε ανήσυχα. "Δεν υπάρχει περίπτωση! Θα την σταματήσω! Δεν θα την προστατέψει για πολύ αυτό το ξόρκι." απάντησε έντονα η Raven και προχώρησε προς την Liana. Ένας πύρινος κύκλος τους περικύκλωσε. "Εντάξει Liana! Το καταλάβαμε! Θέλεις εκδίκηση για ότι σου έκανε ο πατέρας μου." είπε με ένα κουρασμένο και σοβαρό βλέμμα η Raven. "Όχι! Δεν είναι μόνο ο πατέρας σου το πρόβλημα μου! Είναι η μητέρα μου που με παράτησε! Οι ηλιθια θετή οικογένεια μου! Ο Liam και η γυναίκα του που δεν με πίστεψαν πραγματικά! Ο πατέρας σου! Η ομάδα μου που με παράτησε και η Amelia που φιλίθηκε με αυτήν την ηλίθια μπαργούμαν!!" φώναξε με οργή και οι φλόγες φούντωσαν και υψώθηκαν. Την πλησίασε απελπιστικά. Η Caroline έτρεξε για να την σταματήσει όμως της έσπασε τον λαιμό με μια απότομη κίνηση του αριστερού χεριού της. "Όλοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από εμένα και όταν δεν τους το έδωσα με παράτησαν!" είπε τονίζοντας κάθε λέξη από την πρόταση της. Μερικά δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της. Το κατάλαβε αμέσως και σκούπισε τα δάκρυα της. "Ήρθε η ώρα να πληρώσουν γι αυτό." είπε με ένα σοβαρό και εκδικητικό βλέμμα. "Και εγώ το ίδιο πιστεύω. Ernoměs!" είπε έντονα η Raven ρίχνοντας την φωτιά πάνω της. "Irevitán!" φώναξε η Liana συγκρατώντας τις φλόγιες που προσπαθούσαν με μανία να την κάψουν. Ήξερε πως όποιο ξόρκι και αν έκανε, η μαγεία της Raven πάντα θα είχε πιθανότητες να την νικήσει. Γι αυτό υπήρχε μόνο ένας τρόπος να την σταματήσει οριστικά. Σύλλεξε ακόμη περισσότερη ενέργεια από το πλήθος μέχρι που το σκότωσε όλο. Έριξε την φωτιά πάνω στην Raven και όταν εκείνη την απέκρουσε τηλεμεταφέρθηκε. Η Raven κατάφερε να σβήσει την φωτιά. Κοίταξε μπροστά της. H Liana είχε εξαφανιστεί. Κοίταξε απότομα πίσω της και την είδε να στέκεται εκεί κοιτάζοντας την με ένα πονηρό βλέμμα. Γελασε ελάχιστα κοροϊδευτικά. Τότε ένιωσε κάτι κοφτερό να σκίζει τα ρούχα και το απαλό της δέρμα. Καρφώθηκε στην καρδιά της. Η Liana που βρισκόταν μπροστά της μεταμορφώθηκε σε σκόνη. Κατάλαβε πως την παγίδεψε αλλά ήταν αργά για να αντιδράσει. Το μυτερό σίδερο είχε τρυπήσει την καρδιά της και με δυσκολία ανέπνεε. Η Liana την τράβηξε κοντά της, ψυθήρισε κάτι παράξενο στο αυτί της και εξαφανήστηκε παίρνοντας την Caroline. Η Raven έπεσε στο χώμα αδύναμη να κουνηθεί. Κοίταξε τον ουρανό και το ολοστρόγγυλο φεγγάρι που φώτιζε το σκοτάδι της νύχτας. Ένιωθε το αίμα που έρεε από το σώμα της να πετρώνει. Με δυσκολία κρατούσε τα μάτια της μισάνοιχτα και η ανάσα της είχε βαρύνει.
Κοίταξε ξανά τον ουρανό και έκλεισε τα μάτια της κρατώντας αυτή την τελευταία ανάμνηση της πάνω στη γη. Όχι! Δεν ήταν ακόμη έτοιμη να πεθάνει! Δεν είχε αποχεραιτήσει ακόμη το άτομο που αγαπούσε πιο πολύ από όλα σε αυτόν τον κόσμο. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά ήταν μάταιο. Έτσι έμεινε εκεί περιμένοντας αυτό το άτομο που της είχε προσφέρει την αγάπη του. Τον Klaus.

Εν το μεταξύ, η Addison έκανε βόλτες στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης. Εγώ και ο Klaus την παρακολουθούσαμε. Θέλαμε να φτάσει σε ένα απομονωμένο σημείο ώστε να την πιάσουμε και να την αναγκάσουμε να ομολογήσει την αλήθεια. Κοιτούσε δεξιά και αριστερά ύποπτα. Σαν να μην ήθελε να την ακολουθήσει κανείς. Έστρεψε σε ένα απομονωμένο στενό σοκάκι που οδηγούσε σε αδιέξοδο. Τότε κούνησα απότομα μπροστά το αριστερό μου χέρι και την κόλλησα πάνω σε έναν τοίχο. Κοιτούσε ξαφνιασμένη. Τότε εμφανιστήκαμε εγώ και ο Klaus. "Πήγαινες να δολοφονήσεις κάποιον;" ρώτησε με ένα πονηρό και εκνευρισμένο βλέμμα. "Τι; Δεν έχω ιδέα για ποιό πράγμα μιλάς!" είπε με ένα αθώο βλέμμα. Έκανα ένα ξόρκι πονοκεφάλου. Το κεφάλι της πονούσε τόσο πολύ που μάτωσε στα σημεία των νεύρων. "Σταμάτα τα ψέματα Addison. Ξέρουμε πως ήσουν έξω την ώρα που έγινε ο φόνος. Ή τον έκανες εσύ για δικό σου όφελος ή για κάποιον άλλο." είπα με ένα απαιτητικό βλέμμα. Προσπαθούσε μάταια να λύσει το ξόρκι μου. "Δεν ήταν αυτός ο λόγος που ήμουν έξω χθες βράδυ." είπε με δάκρυα στα μάτια από τον πόνο της. Ο Klaus την πλησίασε με αστραπιαία ταχύτητα και την έπιασε σφιχτά από τον λαιμό της. "Κρίμα που δεν μπορώ να σε ψυχαναγκάσω. Θα τελείωνε λιγότερο επώδυνα για σένα αυτό. Αλλά θα τον κάνω με τον παραδοσιακό τρόπο." είπε με ένα τσαντισμένο και πονηρό βλέμμα. Τα μάτια του έγιναν χρυσοκόκκινα και δάγκωσε την Addison στον λαιμό πίνοντας αρκετό από το αίμα της. Εκείνη ούρλιαξε από τον φρικτό πόνο της. "Καλά θα κάνεις να μιλήσεις. Δεν θα σταματήσει." την πληροφόρησα θέλοντας να την πείσω να μας αποκαλύψει την αλήθεια. "Ήμουν στο νεκροταφείο χθες βράδυ!!!" φώναξε κλαίγοντας. Ο Klaus την κοίταξε αυστηρά. "Έχεις δύο λεπτά να το εξηγήσεις αυτό." είπε απαιτητικά. Έλυσα το ξόρκι που την είχε κολλήσει στον τοίχο. Παράτησε ζαλισμένη από την έλλειψη αίματος και κρατήθηκε από τον τοίχο. Μας κοίταξε τρομαγμένη. "Είχα πάει να δω τον πατέρα μου.....δηλαδή τον τάφο του." είπε με μια τρομαγμένη φωνή που έτρεμε. Εγώ και ο Klaus την κοιτούσαμε δύσπιστα. Χρειαζόμασταν περισσότερες αποδείξεις για να την πιστέψουμε και εκείνη το είχε καταλάβει. Δάκρυα λύπης κύλισαν από τα μάτια της. Μας κοίταξε δειλά. "....Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός.....πέθανε μαζί με την μητέρα μου σε αποστολή διάσωσης της.....χθες πέρασαν δύο χρόνια από τότε που τους έχασα...." ομολόγησε βουρκωμένα. "Και νομίζεις πως θα πιστέψουμε το παραμυθάκι σου;" ειρωνεύτικα. "Ψάξε στο μυαλό μου αν θέλεις! Δεν θα βρεις κάτι διαφορετικό!" είπε έντονα. Είχα αρχίσει να την πιστεύω. Αυτή τη φορά έδειχνε πως έλεγε την αλήθεια. Ο ήχος του κινητού του Klaus με απέσπασε. Το έβγαλε από την τσέπη του μαύρου δερμάτινου μπουφάν του το έβαλε κοντά στο δεξί του αυτί και πάτησε το κουμπί 'απάντηση'. "Raven τι συμβαίνει;" ρώτησε. Ακούστηκε μια γυναίκεια φωνή που του είπε τα φρικτά νέα. Το κινητό έπεσε από τα χέρια του. Είδα τον τρόμο και το σοκ να σπάνε το γεμάτο σιγουριά και πονηριά γαλάζιο βλέμμα του. Τον πλησίασα ανήσυχη. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα. Με κοίταξε σχεδόν βουρκωμένος αλλά δεν είπε τίποτα. Έτρεξε με αστραπιαία ταχύτητα προς το αμάξι. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω έτσι. Τον ακολούθησα και μπήκα στο ίδιο αμάξι με εκείνον.

  Φτάσαμε λίγο πιο έξω από το Mystic Falls. Στην διαδρομή ο Klaus μου
εξήγησε τι του είπε η μητέρα της Caroline και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουσα! Ευχόμουν να μην ήταν αλήθεια αυτό! Να ζήσει η Raven! Όμως ούτε η πιο δυνατή ευχή στον κόσμο δεν θα μπορούσε να την σώσει.
Βρήκαμε το αυτοκίνητο της Caroline και ο Klaus πάρκαρε δίπλα του. Βγήκαμε από το αμάξι και μπήκαμε μέσα στο δάσος τρέχοντας με αστραπιαία ταχύτητα προς το σημείο που βρισκόταν η Raven. Μόλις φτάσαμε ο Klaus πήρε την Raven στα χέρια του. Η μητέρα της Caroline είχε καταφέρει να βγάλει το σίδερο που ήταν καρφωμένο στην καρδιά της. Όμως δεν της είχε απομείνει πολύς χρόνος. Άνοιξε ελάχιστα τα μάτια της και χαμογέλασε όσο μπορούσε. "Μπαμπά...." είπε με μια αδύναμη βραχνιασμένη σιγανή φωνή. Εκείνος χάιδευε απαλά το κεφάλι της βουρκωμένος. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχανε το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που είχε καταφέρει να τον κάνει να αγαπήσει. Την κόρη του. Ένα δάκρι κύλισε στο μάγουλο του. Η Raven σήκωσε με πολύ προσπάθεια το χέρι της και σκούπισε με το παγωμένο δάχτυλο της το δάκρι του. "Μην κλαις μπαμπά.....δεν πειράζει....θα είμαι καλά...." είπε θέλοντας να τον καθησυχάσει. Δεν μπορούσα να τους βλέπω έτσι. Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στις δυνάμεις μου. Προσπάθησα να την θεραπεύσω αλλά δεν ήταν αυτή η αιτία του θανάτου της. Ένιωσα μια παράξενη ενέργεια να ελκύει την Raven. Κάτι αρκετά μακριά από τον κόσμο μας που σίγουρα δεν έμοιαζε με ενέργεια του παραδείσου ή της κόλασης. Ο Klaus δάγκωσε το χέρι του και το έβαλε στο στόμα της όμως το αίμα του δεν την θεράπευσε. Τα δάκρυα στα ραγισμένα μάτια του αυξήθηκαν ραγδαία! Προσπάθησα με όλη μου την δύναμη να την θεραπεύσω αλλά δεν μπόρεσα! Έμοιαζε πως κάτι την ανάγκαζε να πεθάνει! Αυτή η ενέργεια με σταμάτησε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την σώσω! "Μπαμπά....άκουσε με." είπε με την ίδια αδύναμη και βραχνή φωνή η Raven. "Μην κλαις για μένα.....θα είμαι καλά αλήθεια......εσύ.....πρέπει να σώσεις την Caroline....κυνδινεύει στα χέρια της Liana." συνέχισε. "Δεν μπορώ να σε χάσω Raven! Είσαι το μόνο άτομο στην ζωή μου που με έκανε να αγαπήσω τόσο αληθινά! Τόσο απόλυτα! Δεν θα αντέξω εάν σε χάσω!" είπε δακρίζοντας. "Θα αντέξεις.....γιατί αυτό δεν είναι το τέλος μπαμπά...." είπε και γύρισε από την άλλη βήχοντας βαριά.
Εκείνη την στιγμή αίμα βγήκε από το στόμα της. Ο Klaus ήθελε να βρει έναν τρόπο να την σώσει όμως ήξερε πως ήταν αργά πλέον. Τον κοίταξε για μια τελευταία φορά. "Θα με ξαναδείς μπαμπά.....έχε.....ελπίδα..." είπε αδύναμα αφήνοντας την τελευταία της πνοή. Τα μάτια της έκλεισαν. Το δέρμα της πέτρωσε και το σώμα της χαλάρωσε πάνω στα χέρια του Klaus. Ξαφνικά πήρε φωτιά. Ο Klaus το άφησε στο χώμα και το κοίταξε με δάκρυα στα μάτια. "Εσύ ήσουν η ελπίδα μου..." μουρμούρισε και έμεινε εκεί να κοιτάζει το πτώμα της κόρης του. Ένιωθε θλίψη που την έχασε, ενοχή που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να την σώσει και οργή για την Liana. Αυτή τη φορά ήθελε να την δολοφονήσει μόνος του χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως πρώτα σκόπευε να πάρει πίσω την Caroline την ίδια βραδιά που θα συναντούσε ο Liam την Liana. Ακούμπησα απαλά τον ώμο του ώστε να αποσπάσω αυτές τις τοξικές σκέψεις που τριβέλυζαν το μυαλό του. Με κοίταξε. Στο βλέμμα του εκδηλωόταν όλη η θλίψη και η ταραχή του! Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ έτσι! Χρειαζόταν να για να ηρεμίσει και ήξερα τι. Τον αγκάλιασα σφιχτά. Ακούμπησε το κεφάλι του στον δεξί μου ώμο και δάκρια κύλισαν από τα μάγουλα του χωρίς να θέλει να το δείξει. "Ολα θα πάνε καλά. Θα είμαστε όλοι δίπλα σου στο υπόσχομαι." είπα εννοώντας κάθε λέξη. Μπορεί να μην γνώριζα πως είναι το συναίσθημα του να χάνεις το παιδί σου αλλά ήξερα σίγουρα πως ήταν να χάνεις ένα μέλος της οικογένειας σου που αγαπάς. Έφυγε από την αγκαλιά μου, με κοίταξε για λίγο με ένα βλέμμα που έλεγε 'ευχαριστώ' και προχώρησε προς το αμάξι.

    Η επόμενη μέρα ξημέρωσε όμως κανείς δεν είχε όρεξη να την καλωσορίσει. Όλοι στο σπίτι δεν είχαν κοιμηθεί μετά από τα χθεσινά νέα. Ολοι είχαν έστω μια ανάμνηση με την Raven που τους έκανε να θρηνούν πιο πολύ. Το ίδιο και εγώ. Όμως δεν με ένοιαζε η δική μου θλίψη. Πιο πολύ ανησυχούσα για τον Klaus. Στεκόμουν όλο το βράδυ έξω από την πόρτα του δωματίου του και έβλεπα τι έκανε από μια μικρή χαραμάδα που είχε αφήσει ανοιχτή. Προς έκπληξη μου δεν έσπασε κανένα τραπέζι, δεν ήπιε καθόλου αλκοόλ ούτε φώναξε! Απλώς καθόταν στο κρεβάτι του και κοιτούσε το υπερπέραν. Ανησυχούσα πολύ! Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο καταρρακωμένο και δεν το άντεχα. Ήθελα να κάνω κάτι γι αυτό! Να βρω την Caroline. Ναι. Το είχα προσπαθήσει μαζί με την Freya. Όμως η Liana είχε μπλοκάρει κάθε ξόρκι εντοπισμού. "Θα στέκεσαι για πολλές ώρες απέξω;" ρώτησε ο Klaus χωρίς να με κοιτάζει. Δεν ήξερα πως με είχε παρατηρήσει. Άνοιξα την πόρτα, μπήκα μέσα και κάθισα δίπλα του. Έπιασα απαλά το χέρι του. Σήκωσε το κεφάλι του και τα θλιμμένα σπασμένα γαλάζια μάτια με κοίταξαν. Κάθε λέξη που είχα σκεφτεί να του πω...κάθε παρηγοριά που ήθελα να του δώσω, καταστράφηκε μόλις με κοίταξε με αυτό το απελπισμένο και θλιμμένο βλέμμα. Κοίταξε ξανά το υπερπέραν. "Την βρήκατε;" ρώτησε. "Οχι. Δεν μπορούμε ακόμη." απάντησα καταλαβαίνοντας πως μιλούσε για την Caroline. "Δεν υπάρχει λόγος....ίσως να είναι κι αυτή νεκρή." είπε απογοητευμένος. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να το πιστέψει αυτό! Έπρεπε να αναγεννήσω την ελπίδα μέσα του με κάθε κόστος. Τον κοίταξα. "Klaus μην το ξαναπείς αυτό! Θα βρούμε την Caroline και θα την φέρουμε πίσω" είπα εμψυχωτικά. Αναστέναξε κάτι που με στεναχώρησε ακόμη περισσότερο καταλαβαίνοντας πως είχε σχεδόν χάσει τις ελπίδες του. "....Όταν η μητέρα της Raven η Hayley πέθανε, ήθελε να πάει μαζί της. Εννοείται πως δεν την άφηνα από κοντά μου όταν το έμαθα αυτό. Μέχρι που έκανε ένα ξόρκι για να πεθάνει. Κατάφερε να πάει μέχρι την άλλη πλευρά και συνάντησε την μητέρα της. Κόντεψα να χάσω το μυαλό μου τότε και μόνο στην ιδέα πως θα την έχανα! Όταν ξύπνησε, μου είπε πως ήθελε να ζήσει. Της υποσχέθηκα πως θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω ζωντανή.....και τώρα είναι νεκρή!" είπε με ένα πληγωμένο και γεμάτο ενοχή βλέμμα. Έπιασα απαλά το αριστερό του χέρι που ήταν σχεδόν παγωμένο. "Δεν φταις εσύ για τον θάνατο της Klaus. Αν είναι να κατηγορήσουμε κάποιον ας είναι η Liana που την μαχαίρωσε. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι που δεν έκανες!" είπα καθυσηχαστικά. Σηκώθηκε απότομα. "Alison δεν είναι έτσι! Πέθαινε! Και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να την σώσω!" είπε με βουρκωμένα μάτια. Σηκώθηκα και τον πλησίασα. "Δεν είναι αλήθεια αυτό. Έκανες ότι μπορούσες και ξέρεις πολύ καλά πως αν υπήρχε κάτι παραπάνω που θα μπορούσες να κάνεις δεν θα έχανες στιγμή! Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι που δεν φταις." είπα ήρεμα. Με κοίταξε για ένα λεπτό καταλαβαίνοντας τις συμβουλές μου και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα. Ξεφυσηξα προβληματισμένη. Ήθελα να αναγεννήσω την ελπίδα μέσα του. Μπορεί να είχε μάθει πως να ελέγχει τα συναισθήματα του τόσα χρόνια αλλά ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο καταρρακωμένος και απελπισμένος. Ήθελα να τον βοηθήσω πριν χάσει την τελευταία του ελπίδα και τότε θα είναι αργά να κάνω οτιδήποτε!

Λίγες ώρες αργότερα γύριζα από το σχολείο με τον Edward. Του είχα διηγηθεί τι συνέβη και είχε ξαφνιαστεί και λυπηθεί τρομερά. "Και που είναι η Liana τώρα;" ρώτησε. Ξεφύσηξα. "Δεν ξέρω Edward. Λογικά θα βασανίζει την Caroline καθώς θα κρύβεται από εμάς." υπέθεσα. Κατάλαβε την στεναχώρια μου και έπιασε απαλά το χέρι μου. "Alison μην ανησυχείς και μην απελπίζεσαι. Θα βρούμε την Caroline και θα δώσουμε ένα τέλος σε αυτό." είπε ήρεμα. "Δεν ανησυχώ τόσο γι αυτό όσο ανησυχώ για τον Klaus. Όλο το βράδυ τον παρακολουθούσα. Το μόνο πράγμα που έκανε ήταν να κάθεται στο κρεβάτι του κοιτάζοντας το υπερπέραν! Μπορεί να είναι χιλίων ετών αλλά πρώτη φορά έχασε κάποιον που αγαπάει τόσο πολύ. Φοβάμαι πως...." εκεί σταμάτησα. Τρόμαξα και στην σκέψη! Με κοίταξε. "Τι φοβάσαι;" ρώτησε περίεργος. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Αν χάσει εντελώς την ελπίδα του πιστεύω πως θα θέλει να εγκαταλείψει τα συναισθήματα του κάτι που θα είναι καταστροφικό για όλους μας κυρίως για εκείνον!" είπα με μια ανήσυχη φωνή. Το βλέμμα του Edward έδειχνε ξαφνιασμένο αλλά και τρομαγμένο. Είχε φανταστεί πως θα ήταν ο Klaus χωρίς συναισθήματα και μόνο φόβο του δημιουργούσε αυτό όπως και σε όλους μας. "....Για να το αποτρέψω αυτό αποφάσισα να συνεργαστώ με κάποιον που σίγουρα θα καταφέρει να σκοτώσει την Liana." συνέχισα. Με κοίταξε περίεργος και πριν προλάβει να διαβάσει την σκέψη μου, ήρθε ο Liam. Με κοίταξε με ένα σοβαρό βλέμμα "Είπες πως ήθελες να μου μιλήσεις για κάτι που με ενδιαφέρει." είπε. Ο Edward με κοιτούσε ανήσυχα αλλά και ελαφρώς εκνευρισμένα. "Γιατί είναι εδώ;!" με ρώτησε απαιτητικά. "Επειδή είναι ο μόνος που θα καταφέρει να σκοτώσει την Liana όσο εμείς παίρνουμε την Caroline." είπα ήρεμα. "Ακριβώς!" συμφώνησε με ένα πονηρά βλέμμα ο Liam. Ο Edward τον πλησίασε με ένα αγριεμένο βλέμμα. "Και να φανταστώ θέλεις να την σκοτώσεις για αντάλλαγμα..." είπε απότομα. "Όχι! Το μόνο που θέλω από εκείνη είναι να μου φτιάξει μια λεπίδα για να μπορώ να σκοτώσω κι άλλες αιρετικές." απάντησε. Ο Edward έκανε εναν μομφασμό. "Να σου φτιάξει μια λεπίδα για να μπορέσεις να την βασανίσεις με τις ίδιες της τις δυνάμεις....ξέχνα το!" είπε αγριεμένα. Καταλάβαινα πως ήθελε να με προστατέψει αλλά εκείνη την στιγμή o Liam ήταν η μόνη μας ελπίδα για να σκοτώσουμε την Liana. "Όπως θέλεις. Να ξέρεις όμως πως χωρίς εμένα δεν έχεις καμία ελπίδα να την σκοτώσεις." απάντησε αδιάφορα και προχώρησε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει. "Θα το κάνω! Θα σου φτιάξω την λεπίδα." απάντησα έντονα. Ένα πονηρό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό του Liam. Ο Edward με κοίταξε ανήσυχα και αγριεμένα. "Όχι! Δεν υπάρχει περίπτωση!" αρνήθηκε. Ο Liam με πλησίασε. "Η Alison έδωσε την απάντηση για τον εαυτό της Edward. Δεν ζούμε στον 14ο αιώνα για να παίρνεις εσύ τις δικές της αποφάσεις." είπε απότομα. Ήξερα πως θα μπορούσα να κυνδινέψω από αυτό αλλά δεν με ένοιαζε. Ήθελα να κάνω τα πάντα για να πάρω πίσω την Caroline. Με κοίταξε με ένα ευχαριστημένο και πονηρό χαμόγελο. "Έλα μαζί μου για να σου δείξω τι θέλω να κάνεις." πρότεινε δίνοντας το χέρι του. Δίστασα αρχικά αλλά αποφάσισα να το κάνω και έπιασα το χέρι του. Όμως με σταμάτησε ο Edward κοιτάζοντας τον Liam επιθετικά. "Μπορεί να πάρει αποφάσεις για τον εαυτό της όπως και εγώ για τον δικό μου. Οπότε θα έρθω μαζί σας χωρίς δεύτερη κουβέντα!" είπε αποφασιστηκά θέλοντας να με προστατέψει. Μου άρεσε που με προστάτευε. Νοιαζόταν για μένα και το έδειχνε κάθε μέρα με τον δικό του τρόπο. Ο Liam πήρε μια βαθιά ανάσα. "Καλά! Όπως θέλεις." είπε και προχωρήσαμε.

Το απόγευμα η Aria είχε πάει να δει τον Elijah. Δεν είχε ιδέα τι είχε συμβεί και ήθελε να μάθει αν είναι καλά. Χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Άνοιξε η Freya. Η Aria την κοίταξε ξαφνιασμένη. "Εσύ...είσαι η κοπέλα που μας έσωσε από την Enola!" είπε έκπληκτη. "Επίσης είμαι γνωστή ως η πρωτότοκη της οικογένειας Mikaelson. Με λένε Freya." είπε σοβαρά αλλά και στενάχωρα. "Δεν ήξερα ότι η οικογένεια Mikaelson είχε κι άλλο μέλος." είπε ξαφνιασμένη. "Πίστεψε με. Ούτε αυτοί το ήξεραν!" είπε. Η Aria κατάλαβε την θλίψη στα μάτια της. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε. "Η Raven είναι νεκρή." απάντησε στενάχωρα. Η Aria ξαφνιάστηκε. Είχε περάσει κάποιες στιγμές με την Raven και την είχε συμπαθήσει πολύ! Δεν πίστευε πως ήταν νεκρή. "Πως έγινε αυτό;" ρώτησε. "Η Liana την σκότωσε χθες βράδυ." απάντησε σοβαρά. Ο Elijah άκουσε την φωνή της και ήρθε προς την εξώπορτα. Φορούσε μαύρο κοστούμι και φαινόταν πολύ στεναχωρημένος. "Γειά σου Aria." είπε με μια στενάχωρη φωνή. "Λυπάμαι πολύ γι αυτό που συνέβη στην Raven." είπε στενάχωρα. Ο Elijah βγήκε έξω από το σπίτι. "Θα σας αφήσω για λίγο μόνους." είπε η Freya και έφυγε. Προχώρησαν αμίλητοι στον κήπο του σπιτιού. "Μπορείς να μου μιλήσεις εάν θέλεις." τον παρότρυνε η Aria. "Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και πολλά να πω. Δεν ήμουν εκεί. Όσο γινόντουσαν αυτά εγώ έκανα ανάκριση στην Addison για τον φόνο και εν τέλη δεν έχει καμία σχέση με αυτόν." απάντησε. H Aria τον κοίταξε καταλαβαίνοντας την θλίψη του. "Αλήθεια στεναχωριέμαι για ότι έγινε με την Raven και εύχομαι να υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω για να την φέρω πίσω." είπε. "Το ξέρω Aria και σε ευχαριστώ γι αυτό." απάντησε. Έδειχνε ανήσυχος. "Τι έχεις;" τον ρώτησε. "Ανησυχώ για τον Niklaus. Η Raven ήταν το μόνο άτομο που είχε καταφέρει να του προξενησει αυτήν την απόλυτη αγάπη. Χωρίς αυτήν είναι.....χαμένος." είπε ανήσυχα. "Δεν θα τον αφήσεις έτσι όμως. Θα τον στηρίξεις και θα είσαι δίπλα του. Και αν χρειαστείς στήριξη από κάποιον είμαι εδώ για σένα." είπε ενθαρρυντικά. Ο Elijah την κοίταξε έκπληκτος. "Ευχαριστώ Aria." είπε. "Ξέρω πως θέλεις να είσαι πάντα εκεί για κάποιον εδικά για την οικογένεια σου. Όμως πρέπει να είναι κάποιος εκεί και για σένα και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ήμουν εγώ αυτή." είπε. Αυτό που είπε τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Έπρεπε πάντα να βοηθάει τα αδέλφια του όταν είχαν κάτι όμως αυτό τον σταματούσε από το να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματα του. Χάρηκε που η Aria ήθελε να τον βοηθήσει. "Ευχαριστώ πολύ Aria." είπε ήρεμα. Εκείνη του χαμογέλασε λιγάκι.

Το βράδυ η Liana πήγε στο μπαρ μαζί με την Caroline. Εγώ με τον Edward είχαμε πάει εκεί απο νωρίς περιμένοντας για την εμφάνιση της. Ο Liam θα ερχόταν αργότερα. Είχαμε καταστρσει ένα σχέδιο που σίγουρα θα την νικούσε. Πρόσεξα την Amelia που περνούσε από εκεί. Πλησίασε την Liana. "Τι στο διάολο έκανες;!!" ρώτησε απότομα. Η Liana χαμογέλασε πονηρά πίνοντας λίγο ουίσκι. "Εσένα ποιό ειναι το πρόβλημα σου; Μια χαρά διασκέδασες χθες το βράδυ με την φιλενάδα σου." απάντησε και καλά αδιάφορα. Η Amelia έκανε έναν μομφασμό εκνευρισμένη. "Πλάκα μου κάνεις τώρα! Πες μου ότι το έκανες για μένα όλο αυτό!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της φωνής της. Κάποιοι άνθρωποι είχαν αρχίσει ήδη να τις κοιτάζουν παραξενευμένοι. Έκανα νόημα στην Freya να μας πλησιάσει χωρίς να την δει η Caroline ή η Liana. Μας πλησίασε. Της έδωσα ένα μικρό μπουκαλάκι. Αυτό το υγρό που είδε μέσα, μου είχε δώσει ο Liam. Είπε πως θα την αποδυνάμωνε. "Βάλτο στο ουίσκι της." ψυθήρισα. Εκείνη κατάλαβε τι εννοούσα, έγνεψε καταφατικά και έφυγε.
H Amelia συνέχισε να τσακώνεται με την Liana. "Δεν μπορείς να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους χωρίς κάποιο λόγο!" είπε εκνευρισμένη. "Ποιό είναι το πρόβλημα σου Amelia;" ρώτησε αγριεμένα. Η Caroline τις κοιτούσε παραξενευμένη. Σαν να μην είχε ιδέα ποιές ήταν ή γιατί μάλωναν. "Το πρόβλημα μου είναι ότι δημιουργείς εντάσεις σε όλους μας χωρίς κάποιο ιδιέταιρο λόγο!" φώναξε. Η Liana πρόσεξε την Freya που την κοιτούσε. "Φέρε λίγο ουίσκι γλυκιά μου." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Κοίταξε την Amelia. "Δεν με ενδιαφέρει η ένσταση σου. Για την ακρίβεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ύπαρξη σου. Αν θέλεις να συνεχίσεις αυτήν την ανούσια συζήτηση να ξέρεις πως οι μόνοι σου ακροατές θα είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι" είπε απωθητικά. Η Amelia ένιωσε ένα βάρος στην καρδιά της. Την πόνεσε αυτό που της είπε όμως δεν ήθελε να το δείξει. Η Freya έφερε το ποτό στην Liana και κοίταξε ήρεμα την Amelia. "Ηρέμισε." ψυθήρισε φιλικά. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βγήκε έξω. H Liana ήπιε λίγο ουίσκι αδιάφορα.
Τότε ο Liam ήρθε και κάθισε κοντά της. "Και εγώ που νόμιζα πως την αγαπάς ακόμη..." ακούστηκε η πονηρή φωνή του. Τον κοίταξε και συγκράτησε τον τρόμο στα μάτια της. "Ήρθα να συζητήσουμε όπως ήθελες και ελπίζω να έχεις κρατήσει τον λόγο σου." είπε αυστηρά. "Μα φυσικά! Πάντα κρατάω τον λόγο μου." απάντησε πονηρά. Η Liana τον κοίταξε δύσπιστα και ήπιε λίγο ακόμη ουίσκι.
Τότε ο Klaus μπήκε μέσα στο μπαρ. Φαινόταν μεθυσμένος. Είδε την Liana και την πλησίασε απειλητικά με εκνευρισμό αλλά τον σταμάτησα μπαίνοντας μπροστά μου. "Ηρέμισε. Ξέρω πόσο θες να την δεις νεκρή και σου υπόσχομαι πως αυτό θα γίνει." είπα καθυσηχαστικά. Ο Edward πήρε την Caroline και την έφερε κοντά μας. Ο Klaus την κοίταξε έκπληκτος. "Caroline.." είπε σχεδόν συγκεκριμένος και την αγκάλιασε. Εκείνη τον κοίταξε παραξενευμένη. "Συγγνώμη, ποιός είσαι;" ρώτησε παραξενευμένη. Ο Klaus ξαφνιάστηκε το ίδιο και εγώ με τον Edward. "Τι σου συνέβη Caroline;" ρώτησε. "Ποιά είναι η Caroline; Τι εννοείς;" ρώτησε παραξενευμένη. Η Liana της είχε σβήσει την μνήμη με κάποιο δυνατό ξόρκι. Ο Liam καθώς μιλούσε μαζί της με κοίταξε δηλώνοντας πως έπρεπε να συνεχίσω το σχέδιο που είχαμε προετοιμάσει. "Klaus μίλησε με την Caroline και θύμισε της ποιά είναι!" πρότεινα. Με κοίταξε ελάχιστα σαν να υποπτευόταν κάτι αλλά πήρε την Caroline και κάθισαν σε ένα τραπέζι. Εγώ και ο Edward πήγαμε προς το μπάνιο χωρίς να μας δει η Liana. Τότε ήρθε ένα μίνημα στο κινητό μου. Το κοίταξα. Ήταν από τον Liam. Όταν το διάβασα ξαφνιάστηκα. O Edward με ακολούθησε κλείνοντας την πόρτα. "Τι έγινε;" ρώτησε. Τον κοίταξα με φόβο και έκπληξη. "Η Liana έχει βάλει μια βόμβα μέσα στο μπαρ. Κανείς δεν ξέρει που είναι." είπα. "Η σκύλα θέλει να μας κάψει όλους!" είπε έκπληκτος. Τότε μπήκε μέσα η Jacqueline. "Τι κάνετε εσείς εδώ;" ρώτησε. "Πρέπει να απομακρύνουμε όλους του ανθρώπους από εδώ! Τώρα!" είπα έντονα. "Γιατί;" ρώτησε. "H Liana έχει βάλει βόμβα στο μπαρ. Θέλει να μας κάψει όλους." είπε ο Edward. "Είναι τρελή!" είπε με έκπληξη στα μάτια της. Ένα μίνημα ήρθε στο κινητό μου από τον Liam. "Έχουμε δέκα λεπτά να εκενώσουμε το μπαρ." είπα μόλις το διάβασα. "Ωραία! Ας τους βγάλουμε." είπε η Jacqueline και βγήκε από το μπάνιο. Έβγαλα την λεπίδα από την τσάντα μου. "Εισαι σίγουρη πως θα του την δώσεις;" ρώτησε ο Edward. "Είναι η μόνη μας ελπίδα." απάντησα ανήσυχα και βγήκαμε απο το μπάνιο. Η Jacqueline είχε πει στην Freya τι είχε συμβεί και είχαν αρχίσει να διώχνουν τον κόσμο από το μπαρ. Όμως η Liana είχε ψυχαναγκάσει όλη την πόλη και ήθελε να έρθουν στα μπαρ. Ο χρόνος περνούσε και ο κόσμος αυξανόταν. Ο Klaus με κοιτούσε παραξενευμένος. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε. "Καλύτερα να φύγετε από εδώ. Τώρα!" είπα ανήσυχα. "Alison, δεν έχουμε χρόνο." είπε ο Edward. "Δεν έχω χρόνο να εξηγήσω τώρα! Απλώς φύγετε." είπα έντονα και γύρισα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έκανα ένα ξόρκι ώστε να απομακρύνω τον κόσμο από το μπαρ. Η δύναμη της Liana είχε εξασθενήσει. Οι άνθρωποι βγήκαν από το μπαρ. Είχαν μείνει δύο λεπτά. Ο Liam επιτέθηκε στην Liana. Εκείνη το είχε προβλέψει και τον απέφυγε. "Motis!" φώναξε τεντώνοντας το αριστερό της χέρι. Όμως δεν έγινε τίποτα. Όλοι μας την περικυκλώσαμε. Ο Klaus την κοιτούσε επιθετικά. Εκείνη κατάλαβε τι είχε συμβεί. "Τι μου έκανες ανόητε μπάσταρδε;!" τον ρώτησε τσαντισμένη αλλά και ξαφνιασμένη. "Βασικά θα έπρεπε να ρωτάς τι σου έκανα εγώ!" είπε με ένα πονηρό βλέμμα ο Liam. Τον κοίταξε φοβισμένη. Ο Klaus την πλησίασε με αστραπιαία ταχύτητα, την δάγκωσε και εγώ έδωσα την λεπίδα στον Liam. Έβγαλε μια κραυγή πόνου. "ΣΤΑΜΤΑ!" φώναξε η Amelia. Όλοι μας την κοιτάξαμε. "Κοιτάξτε." είπε κοιτάζοντας το ρολόι που βρισκόταν καρφωμένο στον τοίχο απέναντι από την κάβα. Είχαν απομείνει δύο δευτερόλεπτα. Κοιταχτήκαμε παγωμένοι. Τότε ακούστηκε ο χτύπος το μεγάλου ρολογιού της εκκλησίας. Ξαφνικά το μπαρ γέμισε με φλόγιες που κανένας μας δεν πρόλαβε να αποφύγει. Όλα τα τραπέζια κάηκαν και τα μπουκάλια έπεφταν συνεχώς. Η Caroline έτρεξε προς την έξοδο τρομαγμένη. "Caroline! Σταμάτα!" φώναξε ο Klaus και πριν προλάβει να την πλησιάσει τον πέταξε η δυνατή ενέργεια της έκρηξης μακριά. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν να πέφτω πάνω στην κάβα με τα ποτά.

Άνοιξα τα μάτια μου. Κοιταξα τριγύρω. Έβλεπα μόνο κατέστραμεα και καμένα αντικείμενα. Ανασηκώθηκα. Τα ρούχα μου ήταν γεμάτα με σκόνη και καπνό
Κάτι έσταξε στα χέρια μου. Το μέτωπο μου αιμοραγούσε. Ο Edward με πλησίαζε. Τα ρούχα του είχαν καπνό και σκόνη αλλά δεν αιμοραγούσε πουθενά. Ήρθε αμέσως κοντά μου και με βοήθησε να σηκωθώ. Πάτησα το αριστερό μου πόδι στον δρόμο αλλά ένιωσα έναν έντονο πόνο στον αστράγαλο μου και παραπάτησα. Ο Edward με πήρε στην αγκαλιά του. "Πάμε να βρούμε τους άλλους" είπε.

Η Amelia άνοιξε ελαφρά τα μάτια της. Έβλεπε μια θολή εικόνα μπροστά της. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα των ματιών της. Σηκώθηκε. Τα ρούχα και τα μαλλιά της ήταν σκονισμένα και τα χέρια της είχαν καπνό πάνω τους. Τίναξε τις παλάμες της μεταξύ τους και κοίταξε τα καμένα αντικείμενα. Πρόσεξε την Liana που ήταν υψωμένη ψηλά λίγο πιο μακριά της. Την πλησίασε με δυσκολία στο περπάτημα. Είδε τον Liam να κρατάει την Liana από τον λαιμό. Εκείνη είχε αποδυναμωθεί εντελώς! Δεν μπορούσε να απομακρύνει το χέρι του του τον λαιμό της. Ο Liam κρατούσε την λεπίδα που του είχα φτιάξει στο αριστερό το χέρι. Η Amelia την κοιτούσε τρομαγμένη. Ετρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όμως σταμάτησε παγωμένη όταν ο Liam κάρφωσε την λεπίδα στην καρδιά της Liana. Η Amelia πάγωσε! Κοιτούσε αυτήν την εικόνα με ανοιχτό το στόμα και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της. Το δέρμα της Liana άρχισε να πετρώνει. Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε την Amelia με μισάνοιχτα μάτια. Ένα ήρεμο μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό της. "Σε αγαπώ Amelia." ψυθήρισε. Άφησε την τελευταία της πνοή και το σώμα της πέτρωσε. Ο Liam την άφησε στον δρόμο και την κοίταξε με ένα λυτρωμένο και ανακουφισμένο χαμόγελο. Η Amelia γονάτισε κοιτάζοντας το πτώμα της Liana. Ένιωσε την καρδιά της να σπάει σε χίλια κομμάτια και το σώμα της να αποδυναμώνεται. Δάκρια καλούσαν συνεχώς από τα μάτια της. Άκουσε τους δυνατούς έντονους λυγμούς της. O Liam την πλησίασε και την σήκωσε απότομα. Τον κοίταξε κλαίγοντας. "Γιατί κλαις; Χάρη σου έκανα! Η κοπέλα ήταν τοξική." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Η Amelia τον χαστούκισε με όλη της την δύναμη. "Όχι! Δεν ήταν! Όλοι σας την μισούσατε γιατί δεν την είχατε αφήσει ποτέ να σας δείξει τον πραγματικό της ευατό! Ειδικά εσύ!" φώναξε ανάμεσα στους λυγμούς της. Ο Liam την έπιασε από τον λαιμό δυνατά. Τον κοίταξε με μίσος και φόβο. "Έδωσα τα πάντα σε αυτήν την αχάριστη έφηβη και με κατέστρεψε! Της άξιζε ότι έπαθε!" φώναξε. "Τότε στείλε με μαζί της!" απαίτησε. Την κοίταξε σκεπτικός. "Τι με κοιτάς! Θέλεις να σκοτώνεις αιρετικές! Ωραία σκότωσε με!" φώναξε με δάκρια στα μάτια. Χαλάρωσε το χέρι του από τον λαιμό της. Αμέσως ήρθαν δύο κυνηγοί και την αιχμαλώτισαν. "Δεν θα σε σκοτώσω. Θα πάρω αυτήν την κατάρα από πάνω σου και θα σε ελευθερώσω. Δεν σου αξίζει να πεθάνεις ακόμη." είπε σοβαρά. Η Amelia τον κοίταξε παραξενευμένη μέχρι που ένας κυνηγός της έσπασε τον λαιμό. Καθώς έφευγαν ο Liam είδε την Jacqueline που ήταν καλυμμένη με σκόνη και κάποια κομμάτια τούβλων πάνω της. Την πλησίασε και έβγαλε τα τούβλα από πάνω της. Την κοίταξε. Όταν άνοιξε τα μάτια της εκείνος και οι κυνηγοί είχαν εξαφανιστεί.

Στο μεταξύ ο Klaus έψαχνε την Caroline παντού το ίδιο και η Freya. Τότε βρήκε ένα ασημένιο βραχιόλι πεσμένο στον δρόμο. Ήταν της Caroline. Το πήρε στα χέρια του και το έδωσε στην Freya. "Κάνε ένα ξόρκι εντοπισμού για να την βρεις!" την πρόσταξε ανήσυχος. Εκείνη έγνεψε καταφατικά, πήρε το βραχιόλι και συγκεντρώθηκε στις δυνάμεις της. Τότε ήρθε η Jacqueline. "Τι έγινε;" ρώτησε. "Ψάχνουμε την Caroline." είπε ανήσυχα Ο Klaus. H Freya άνοιξε τα μάτια της και τους κοίταξε. Ο Klaus κατάλαβε πως ήταν άσχημα τα νέα όμως δεν ήθελε να το αποδεχτεί. "Που είναι;" ρώτησε η Jacqueline. "Δεν την βρήκα." απάντησε ξαφνιασμένη. "Τι εννοείς δεν την βρήκες;"ρώτησε απότομα ο Klaus. "Δεν είναι πουθενά! Μοιάζει σαν να μην υπάρχει στο σύμπαν Klaus.....λυπάμαι" είπε στεναχωρημένη. Ένα στεναχωρημένο και ραγισμένο βλέμμα ήρθε ξανά στο προσωπο του Klaus. Αυτή τη φορά είχε χάσει όλες του τις ελπίδες. Γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση και επέστρεψε στο σπίτι.

Όταν έμαθα τι συνέβη πήγα αμέσως στο δωμάτιο του. Με κοίταξε με ένα απελπισμένο βλέμμα. "Έμαθα τι έγινε....λυπάμαι πολύ." είπα στεναχωρημένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως μέσα σε μια μέρα θα έχανε και τα δύο άτομα που αγαπούσε πιο πολύ. "Πέθαναν....μέσα σε μια μέρα..." μουρμούρισε σιγά. Έβλεπα πως ήθελε να κρύψει τα συναισθήματα του και αυτό τον κατέστρεφε σιγά σιγά. Έπιασα απαλά το χέρι του. "Klaus, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να χάνεις κάποιον που αγαπάς τόσο πολύ. Το έχω βιώσει και είναι το πιο απαίσιο συναίσθημα από όλα. Αλλά ξέρεις τι είναι χειρότερο;....Να το περνάς μόνος σου διαψεύδοντας τους γύρο σου πως είσαι εντάξει. Να γυρνάς από μπαρ σε μπαρ μεθωκοώντας και να περνάς τις νύχτες σου σε ένα παγκάκι πιστεύοντας πως έχεις την ικανότητα να εξαπατήσεις την πραγματικότητα....Όμως δεν είμαι εδώ για να σε κρίνω. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και θα σου πω ένα πράγμα ακόμη. Δεν είσαι μόνος σου στην θλίψη σου. Όλοι είμαστε εδώ για σένα οποιαδήποτε στιγμή και αν μας χρειαστείς. Μην κρατάς μέσα σου τα συναισθήματα σου γιατί κάποια στιγμή ούτε εσύ δεν θα μπορέσεις να τα ελέγξεις και θα αναγκαστείς να ξεσπάσεις. Γι αυτό ξέσπασε τώρα!" είπα συμβουλευτικά. Δεν ήθελα να κρατήσει άλλο μέσα του τα συναισθήματα του. Έπρεπε να εκφραστεί με κάθε τρόπο. Κατάλαβε ακριβώς τι του είπα όμως τα λόγια μου δεν τον έπεισαν. Σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι. "Δεν θέλω να ξεσπάσω! Δεν θέλω να νιώσω ξανά! Κάθε φορά που αγαπάω κάποιον καταλήγει να πεθαίνει! Πρώτα ήταν Carmen μετά η Hayley μετά η Raven τώρα η Caroline! Δεν ξέρω ποιός είναι επόμενος! Εσύ;! Ο Elijah;! Ή η Jacqueline;!" φώναξε και δάκρια κύλισαν από τα μάτια του. "Η οικογένεια μου εχει καταστραφεί! Γι αυτό πες μου! Ποιός ο λόγος να ξεσπάσω; Καλύτερα να μην νιώθω καθόλου!" συνέχισε. Ήταν τόσο θλιμμένος και αναστατωμένος με όλα όσα του είχαν συμβεί όμως δεν έπρεπε να κάνει το μοιραίο λάθος και να εγκαταλείψει τα συναισθήματα του. Τον πλησίασα. "Klaus πες μου πως δεν σκέφτεσαι να το κάνεις." είπα ελπίζοντας να ήταν ένα απλό ξέσπασμα. Με κοίταξε με δάκρια στα μάτια. "Δεν το σκέφτομαι απλώς. Θα το κάνω." είπε αποφασισμένος.."Όχι όχι! Ξέχνα το! Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή!" είπα έντονα προσπαθώντας να του αλλάξω γνώμη. Με πλησίασε. "Δεν με νοιάζει Alison. Θέλω απλώς λίγο χρόνο χωρίς συναισθήματα!" είπε έντονα. "Όχι! Θα έχεις πολλές ενοχιές και τύψεις μετά από αυτό! Μην το κάνεις!" τον παρακάλεσα. Με αγκάλιασε. "Ολα θα πάνε καλά αν δεν το κάνεις αυτό." είπα σιγά. Τότε ένιωσα το χέρι χέρι να γυρνάει απότομα τον λαιμό μου. Όλα σκοτείνιασαν και έπεσα κάτω. Ο Klaus με κοίταξε με ένα συγκρατημένο σοβαρό βλέμμα. "Αυτό δεν είναι δική σου επιλογή." είπε και έφυγε.

Πήρα μια απότομη εισπνοή και ανασηκώθηκα. Είχε ξημερώσει. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του δωματίου μου. Σηκώθηκα και πήγα με αστραπιαία ταχύτητα στο δωμάτιο του Klaus. Ήταν εκεί και μάζευε κάποια πράγματα. Για μια στιγμή πίστεψα πως η φωνή της λογικής του μίλησε και δεν το έκανε. "Ευτιχώς!" ψυθήρισα ανακουφισμένη και μπήκα μέσα. Γύρισε και με κοίταξε με ένα άψυχο πονηρό βλέμμα. Τότε κατάλαβα πως το είχε κάνει! Ένα βλέμμα φόβου αλλά και ανησυχίας εμφανίστηκε στο πρόσωπό. "Α υπέροχα! Ξύπνησες! Και να που το πάρτι μόλις έγινε ενδιαφέρον." είπε με ένα ανέκφραστο αλλά κακακιασμένο βλέμμα. Ήξερα πως ο Klaus χωρίς τα συναισθήματα του θα ήταν ένα μεγάλο κακό για όλους μας αλλά πιο πολύ για τον ίδιο του τον ευατό.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤