Έξι χρόνια μετά

   
       Τόσα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα κανένα σημάδι. Από εκείνο το βράδυ που έλαβα αυτό το ξαφνικό μήνυμα δεν έχω σταματήσει να την σκέφτομαι. Αλλά τίποτα! Όσο και αν προσπάθησα να την βρω δεν κατάφερα τίποτα! Μοιάζει σαν να έχει κρυφτεί σε κάποια σπηλιά όπου κανείς δεν μπορεί να την βρει. Αυτό έγραψε στο μήνυμα που έστειλε στον Klaus και στον Elijah εκείνο το βράδυ. 'Φεύγω γιατί θέλω να ηρεμίσω και να ξεφύγω λίγο από την υπερφυσική πραγματικότητα. Θέλω να μείνω με τους ανθρώπους. Μην με αναζητήσετε.' Στην αρχή μας φάνηκε λογικό. Δεν είχε κάνει κανένα διάλειμμα για να ηρεμίσει από όλα όσα της είχαν συμβεί. Πιστεύαμε πως θα έλειπε για κάποιους μήνες και μετά θα γυρνούσε πίσω σε μας. Αλλά τίποτα! Έξι χρόνια μετά και κανένα σημάδι της. "Edward!" άκουσα την φωνή του Elijah. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου και μπήκε μέσα. Φορούσε κοστούμι όπως άρμοζε φυσικά στην σημερινή ημέρα. "Είσαι έτοιμος;" με ρώτησε. Τον κοίταξα. 'Σκέφτεται πάλι την Alison...μακάρι να μπορούσα να την βρω έστω για εκείνον!' Δεν απάντησα στην σκέψη του. Προφανώς γνώριζε πως την είχα ακούσει αλλά δεν ήθελα να απαντήσω πιστεύοντας πως έτσι δίνω λίγο ιδιωτικό χώρο στον συνομιλητή μου. Αναστέναξα και σηκώθηκα από το πάτωμα. "Ναι έτοιμος είμαι." απάντησα δηλώνοντας ξεκάθαρα πως δεν είχα καμία όρεξη να πάω σε γάμο.

     Σε αντίθεση με μένα η Freya ήταν πιο χαρούμενη και αγχωμένη από ποτέ! Λογικό ήταν. Παντρευόταν τον έρωτα της ζωής της και ήθελε να είναι όλα όπως τα είχε σχεδιάσει. "Raven είναι όλα έτοιμα για σήμερα;" ρώτησε κρατώντας ένα ποτήρι με λευκό κρασί στα χέρια της. "Μην ανησυχείς Freya. Όλα θα είναι υπέροχα και δεν θα υπάρξει κανένα λάθος." την καθυσήχασε καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά της σε μπούκλες. Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα η Jacqueline. "Σας έλειψα;" αναφώνησε χαρούμενη. Αμέσως η Freya και η Raven την πλησίασαν και την αγκάλιασαν. "Πότε ήρθες;" ρώτησε η Freya. Χθες το βράδυ αλλά δεν ήθελα να σας ενοχλήσω." είπε εύθυμα. "Που είναι ο Liam;" ρώτησε η Raven. "Αυτό είναι μια άλλη ιστορία..ας το αφήσουμε για τώρα." είπε αποφεύγοντας να απαντήσει. "Να βοηθήσω σε κάτι;" πρότεινε. "Όχι όλα είναι έτοιμα." . "Εντάξει θα πάω να δω αν χρειάζεται κάτι η Amelia." είπε και έφυγε. Η Raven την κοίταξε σκεπτική. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί απέφυγε να απαντήσει η Jacqueline στην ερώτηση της για τον Liam. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε η Freya. "Τίποτα σημαντικό! Μην αγχώνεσαι." είπε εύθυμα. Προφανώς δεν ήθελε να ταράξει την Freya με τα πιθανά μυστικά της αδελφής της. Έτσι συνέχισε να φτιάχνει τα μαλλιά της ήρεμη.

      Η Amelia είχε φορέσει το κατάλευκο μάξι νυφικό της με τα περίτεχνα μανίκια που έμοιαζαν σαν να είχαν ραφτεί πάνω της και την δαντελωτή φούστα με το τούλι. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και ένα άσπρο στεφάνι γεμάτο με μικρά λουλούδια στόλιζε το κεφάλι της. "Είσαι πολύ όμορφη." άκουσε το εύθυμο σχόλιο του Klaus. Τον κοίταξε. "Ευχαριστώ!" αναφώνησε χαρούμενη. Εκείνος την πλησίασε. "Άρα μετά από την τελετή θα είσαι ένα μέλος της οικογένειας." είπε σκεπτικός. "Μην ανησυχείς Klaus. Δεν θα σας προδώσω. Θα τηρήσω τον όρκο σας." υποσχέθηκε με ένα δυναμικό ύφος. "Πως μπορώ να σε εμπιστευτώ;" ρώτησε δύσπιστος. "Δεν ξέρω! Πιθανός να χρειαστεί να κάνω κάτι κάποια στιγμή για να σου αποδείξω πως πρέπει να με εμπιστευτείς. Ή απλώς θα πρέπει να αρκεστείς στον λόγιο μου! Και πάντα τον κρατάω." απάντησε σοβαρά. Ο Klaus την κοιτούσε άναυδος. Είχε καταφέρει να διακρίνει την τεράστια ομοιότητα του χαρακτήρα της με τον Elijah. "Amelia. Θέλεις να σε βοηθήσω σε κάτι;" ρώτησε ευγενικά η Jacqueline. "Οχι όλα είναι έτοιμα εδώ." είπε και την πλησίασε. "Πόσο χαίρομαι που θα γίνουμε αδελφές!" συνέχισε χαρούμενη. Η Jacqueline την αγκάλιασε. "Να ξέρεις πως είμαι ευγνώμον που θα γίνεις εσύ το νέο μέλος της οικογένειας μας." είπε χαρούμενα. Ο Klaus παρέμεινε να τις κοιτάζει σιωπηλός. Ήταν ανήσυχος για την Amelia. Δεν ήξερε αν θα μπορούσε να την εμπιστευτεί. Αλλά νοιαζόταν περισσότερο για την ευτυχία της αδελφής του οπότε αποφάσισε να παραμείνει σιωπηλός.

      Η ώρα του γάμου είχε φτάσει. Όλος ο κόσμος είχε μαζευτεί στον τεράστιο καταπράσινο κήπο και κάθονταν στις άσπρες καρέκλες. Ανάμεσα στις δύο πλευρές υπήρχε ένας καταπράσινος ανθοστόλιστος διάδρομος που οδηγούσε στον χώρο της τελετής. Ένα μικρό ημικύκλιο μέρος με με ένα λουλουδένιο τεράστιο στεφάνι, ένα άσπρο μικρό χαλί και πεσμένα ροδοπέταλα στο πάτωμα. Καθόμουν σε μια καρέκλα κοντά στον χώρο της τελετής και περίμενα τους υπόλοιπους. "Γειά!" άκουσα την εύθυμη φωνή της Aria. Την κοίταξα. Φορούσε ένα μελιτζανί κοντό στενό φόρεμα με με ντεκολτέ. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο αφήνοντας δύο τούφες χτενισμένες σε μπούκλες να πέσουν μπροστά της. Τα μάτια της ήταν βαμμένα μια μια γκρι σκιά και στα χείλη της φορούσε μπορντό κραγιόν. Κρατούσε μια μαύρη τσάντα με χρυσό κούμπωμα. "Πως είσαι;" με ρώτησε και κάθισε δίπλα μου. "Θα μπορούσα και καλύτερα. Ωραίο δαχτυλίδι!" είπα καθώς είχα παρατηρήσει το ασημένιο δαχτυλίδι με την γαλάζια πέτρα που φορούσε στον δείκτη του αριστερού χεριού της. "Ευχαριστώ!" αναφώνησε. Πέρασε ένα λεπτό σιωπής ανάμεσα μας. Στην διάρκεια αυτού του λεπτού προσπάθησα να διαβάσω την σκέψη της. Όλα στο μυαλό της έμοιαζαν φυσιολογικά. Ήθελε να μου μιλήσει για την Alison και να με εμψυχώσει πως κάποια μέρα θα γυρίσει. Αλλά πως μπορούσα να πιστέψω κάτι τέτοιο; Η Alison είχε εξαφανιστεί εδώ και έξι χρόνια χωρίς να ενδιαφερθεί να δώσει ένα σημάδι ζωής! Δεν απάντησε ποτέ σε καμία κλήση ή μήνυμα μου. Δεν ενδιαφέρθηκε να απαντήσει! Μακάρι να ήταν εδώ αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα πολύ να δω το πρόσωπο της μετά από όσα έκανε και θα ήθελα να ακούσω τις απαράδεκτες δικαιολογίες της! Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά τα άσχημα που μου είχε κάνει. Τουλάχιστον μπορούσε να μην έκανε σεξ μαζί μου πριν με παρατήσει. Μπορούσε να είχε φύγει από την αρχή! "Edward η-". "Θα πάω να πάρω ένα ποτό. Επιστρέφω αμέσως." την διέκοψα κοφτά. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και πήγα προς ένα τραπέζι το οποίο είχε ποτήρια με κρασιά. Πήρα ένα και ήπια. Μακάρι το αλκοόλ να διέγραφε όλες μου τις μνήμες! Έτσι δεν θα χρειαζόταν να την θυμάμαι και να σκέφτομαι πόσο όμορφα περάσαμε στις λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές που είχαμε μαζί! Αλλά τίποτα! Το μόνο που έκανε το κρασί ήταν να οξύνει το σφίξιμο που είχα στο στήθος μου. Ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω. Γιατί να το κάνει αυτό; Τι την ενόχλησε τόσο πολύ που έπρεπε να εξαφανιστεί χωρίς να δώσει κανένα σημάδι; Μήπως έκανα εγώ κάτι λάθος; Μήπως την πείραξα κατά κάποιο τρόπο; Μήπως... "Παιδιά κοιτάξτε!" άκουσα την φωνή του Colden. Αμέσως το βλέμμα μου στράφηκε σε μια μαύρη λιμουζίνα που είχε σταματήσει κοντά στον χώρο που βρισκόμασταν. Άνοιξε η πόρτα του οδηγού όπου βγήκε ο σοφέρ. Πλησίασε την πόρτα του συνοδηγού και την άνοιξε. Πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, το πρόσωπο μου είχε καρφωθεί ασυναίσθητα πάνω στο δικό της! Ήταν ζωντανή και πιο όμορφη από ποτέ!  Τα ξανθά μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες όπως συνήθως. Φορούσε ένα μαύρο κοντό στενό φόρεμα με μανίκια τριών τετάρτων και ντεκολτέ που τόνιζε ιδιαίτερα το φιδίσιο σώμα της. Τα καταγάλανα μάτια της ήταν πιο φωτεινά και ήρεμα από ποτέ! Έκανε νόημα στον σοφέρ να φύγει και εκείνος υπάκουσε στην εντολή της. Περπάτησε στον καταπράσινο διάδρομο. Ήταν μόνη της. Κανένας άλλος δεν ήταν τόσο λαμπερός και ξεχωριστός ώστε να καταφέρει να βγει στο προσκήνιο! Ήταν πρωταγωνίστρια στην δική της μοναδική ταινία. Και δεν μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω! Ένιωθα μια έντονη αντιπαράθεση μέσα μου. Ήταν πραγματικά πανέμορφη και φαινόταν καλύτερα από ποτέ! Τότε γιατί έφυγε έτσι; Γιατί δεν είπε τίποτα; Αισθάνηθηκα πολύ άσχημα όταν διάβασα το ψυχρό μήνυμα της. Δεν μπορούσε δηλαδή να μου εξηγήσει πως χρειαζόταν ένα διάλειμμα για τον ευατό της; Έπρεπε να με πληγώσει με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο; Δεν έχω καταφέρει να το ξεπεράσω ακόμη. Συνεχώς πίνω για να συνηθίσω την απώλεια της..πίνω επειδή εκείνη αποφάσισε να φύγει χωρίς να πει ούτε μια λέξη! Ξαφνικά άκουσα το απότομο ξέσπασμα των χιλιάδων κομματιών και κρασιού από το ποτήρι που κρατούσα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόση δύναμη ασκούσα ώστε να καταφέρω να το σπάσω. Η Alison έστρεψε έκπληκτη το βλέμμα της προς το μέρος μου. Προφανώς είχε ακούσει το σπάσιμο του ποτηριού. Την κοίταξα και εγώ. Αντιστάθηκα στην απεραντοσύνη των καταγάλανων ματιών της και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις της. Είχα ζήλο να μάθω που ήταν όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά τίποτα! Ένα μαύρο κενό. Δεν μπορούσα να διαβάσω καμία από τις σκέψεις της! Δεν μπορούσα να καταλάβω αν υπήρχαν! 'Πως είναι δυνατόν; Πως βρήκε ένα τέτοιο ξόρκι; Και γιατί να το έχει χρησιμοποιήσει;' αναρωτήθηκα. "Τι κρύβεις Alison;" ψυθήρισα όσο πιο σιγανά μπορούσα ώστε να μην με καταλάβει. Τότε είδα το αυτοκίνητο του Klaus να φτάνει στον χώρο της τελετής. Πλησίασα την θέση μου και κάθισα. Εκείνη κάθισε ακριβώς μπροστά μου. Η Amelia διέσχισε τον πράσινο διάδρομο και στάθηκε στον χώρο της τελετής κρατώντας μια ανθοδέσμη γεμάτη με τριαντάφυλλα. Λίγα λεπτά αργότερα έφτασε η Freya. Ο Klaus την συνόδεψε προς την Amelia καθώς ο Elijah ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την τελετή. Δεν πρόσεξα τα λόγια του. Το μυαλό μου ήταν στραμμένο στην Alison. Έπρεπε να προσπαθήσω να μπω στο μυαλό της. Προς έκπληξη μου δεν κατάφερα τίποτα! Είχε κατορθώσει να φτιάξει ένα μαγικό περίβλημα που απαγόρευε την είσοδο στο μυαλό της. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως όλη αυτή η άμυνα υπήρχε για κάποιο λόγο. Ίσως προσπαθούσε να κρύψει κάποια σχέση που είχε ή κάποια ξόρκια που έμαθε. Η τελετή είχε φτάσει στο τέλος της. Η Amelia και η Freya φιλήθηκαν καθώς άσπρα ροδοπέταλα έπεφταν κοντά τους.

         3 ώρες νωρίτερα

  
     Πετάχτηκα απότομα από το κρεβάτι μου. Κοίταξα το μέρος γύρω μου. Το ευρύχωρο και καλοδιακοσμισμένο δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν δεν είχε καμία σχέση με τον τραγικό εφιάλτη μου είχα δει. Αναστέναξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Πήγα στο μπάνιο, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου ώστε να διώξω το συνηθισμένο πρήξιμο των δακρύων  κάτω από τα μάτια μου. Ντύθηκα και κατέβηκα προς το σαλόνι. Παντού είχε ποτά και μερικούς ανθρώπους ξαπλωμένους στο πάτωμα. Το χθεσινό πάρτι ήταν τόσο εξουθενωτικό που δεν είχα κουράγιο να μαζέψω τίποτα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να καθαρίζω το σπίτι. Λίγη ώρα αργότερα ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό μου. Ήταν από την ψυχολόγο μου. 'Θα έρθεις σήμερα;' ρωτούσε. 'Όχι. Έχω να πάω σε έναν γάμο. Θα έρθω αύριο.' πληκτρολόγησα και έστειλα την απάντηση. Η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελα να πάω στην ψυχολόγο. Όμως συνέχιζα να λέω στον ευατό μου πως θα με βοηθήσει να ξεπεράσω όλα όσα μου συνέβησαν ακόμη και αν νιώθω ένα ψυχοπλάκωμα κάθε φορά που βρίσκομαι σε εκείνον τον χώρο της ψυχανάλυσης! Προσπαθώ να πειστώ πως θα τα καταφέρω. Ελπίζω πως μια μέρα δεν θα ξυπνάω με δάκρια στα μάτια βλέποντας το είδωλο του στον ύπνο μου. Πως δεν θα τρομάζω με την σκέψη του ακόμη και τώρα που είναι μακριά μου. Πως θα τα καταφέρω και θα επιβιώσω μετά από όσα βίωσα. Κοίταξα την φωτογραφία της. Την φωτογραφία που είχαμε βγάλει μαζί όσο ήμασταν ελεύθερες. Ποιος θα φανταζόταν τι θα συνέβαινε μετά; Και προφανώς ήταν δικό μου το λάθος και τώρα ήταν αργά για να το διορθώσω. Πήγα στο δωμάτιο να ετοιμαστώ. Φόρεσα ένα μαύρο κοντό στενό φόρεμα με ντεκολτέ και μανίκια τριών τετάρτων. Φόρεσα και τις μαύρες γόβες μου. Στην συνέχεια, πήρα την παλέτα με τις σκιές και τοποθέτησα λίγο από την γκρι σκιά στα μάτια μου σχηματίζοντας γωνία προς το τέλος. Πρόσθεσα λίγο ακόμη consider κάτω από τα μάτια μου ώστε να κρύψω εντελώς το πρήξιμο. Τέλος έβαλα λίγο μπεζ κραγιόν στα χείλη μου. Πήρα το προσκλητήριο στα χέρια μου. Η Freya και η Amelia παντρευόταν. Θυμάμαι εκείνη την μέρα που βοηθούσα την Amelia να φτιάξει το τραπέζι για την Freya. Σχεδόν εφτά χρόνια πριν! Τι ωραία που ήταν όλα τότε! Η ζωή έμοιαζε όμορφη και αισιόδοξη. Είχα τους φίλους μου δίπλα μου και ήξερα πως ότι και να συμβεί θα με βοηθήσουν να το ξεπεράσω. Εκτός...από τώρα. Τώρα δεν υπήρχε κανείς για να με βοηθήσει να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη. Κανείς δεν θα καταλάβαινε ποτέ πως ήταν. Κανείς δεν θα ένιωθε τον αβάσταχτο πόνο που ένιωσαν χιλιάδες άτομα μαζί με μένα! Άκουσα την κοφτή κόρνα ενός αυτοκινήτου. Κοίταξα το παράθυρο. Η μαύρη λιμουζίνα είχε φτάσει δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού μου. Πήρα την μαύρη τσάντα έβαλα το προσκλητήριο μέσα, τα κλειδιά το κραγιόν, το όπλο μου και την έκλεισα. Τίναξα τα μαλλιά μου πίσω από τους ώμους μου και βγήκα από το σπίτι κλειδώνοντας την πόρτα. Ο σοφέρ άνοιξε την μεσαία πόρτα του αμαξιού και μπήκα μέσα. "Πως είστε σήμερα κυρία;" με ρώτησε ο σοφέρ. "Μια χαρά." απάντησα και άνοιξα την τσάντα μου. Κοίταξα το όπλο που βρισκόταν μέσα. Η σωτηρία των αιρετικών και ο φόβος των κυνηγών! Μακάρι να το είχα φτιάξει έξι χρόνια πριν. Τίποτα δεν θα είχε συμβεί τώρα. Οι σκέψεις άρχισαν να στροβιλίζουν ξανά στο κεφάλι μου. Και μια ήταν αυτή που με συγκίνησε. Η Courtney. Η δύναμη μου η ελπίδα μου, αυτή που μου έδινε αισιοδοξία. Το μόνο άτομο που με παρηγορούσε μέσα στο άδειο και σκοτεινό κελί μου. Και τώρα ήμουν μόνη. Δεν είχα ούτε αυτή. Μόνο εκείνη την φωτογραφία που είχαμε βγάλει μαζί τότε που καταφέραμε να ελευθερωθούμε για λίγο. "Κυρία. Φτάσαμε!" με ενημέρωσε ο οδηγός. Σκούπισα βιαστικά τα δάκρια μου, έβγαλα ένα καθρεφτάκι από τη τσάντα μου και έφτιαξα το μακιγιάζ μου. Ευτιχώς τα τζάμια του αυτοκινήτου ήταν φιμέ και κανείς δεν είχε καταλάβει πως έκλαιγα. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έβαλα το καθρεφτάκι και τα καλλυντικά μέσα στην τσάντα μου και την έκλεισα. Τώρα ήταν η στιγμή που έπρεπε να δείχνω πιο χαρούμενη από ποτέ! Ακόμη και αν δεν ήμουν. Χαμογέλασα και βγήκα έξω από την λιμουζίνα. Όλοι με κοιτούσαν άφωνοι! Ο Elijah, η Aria η Amelia, η Jacqueline, ο Colden και ο Edward!  Περπάτησα στον καταπράσινο και ανθοστόλιστο διάδρομο προς τον χώρο της τελετής. Πρόσεξα πως το βλέμμα του Edward είχε καρφωθεί πάνω μου και κατάφερα να διακρίνω ένα ίχνος θυμού μέσα στα χρυσοκόκκινα μάτια μου. Είδα τα σπασμένα γυαλιά από το ποτήρι του κρασιού μπροστά μου. Κατάλαβα πως το είχε σπάσει επίτηδες. Έκανα μια προσπάθεια να κοιτάξω κάπου αλλού. Αλλά ήταν αδύνατο! Ακόμη και μετά το μίσος που έτρεφα για το είδος του. Ακόμη και αν ευχόμουν να μην είναι κυνηγός δεν μπορούσα να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να τον κοιτάζει. Τα μάτια του είχαν κολλήσει πάνω μου όπως και τα δικά μου. Το βλέμμα του όμως ήταν άγριο και γεμάτο με χιλιάδες ερωτηματικά. Προφανώς αναρωτιόταν γιατί έφυγα έτσι απρόσμενα εκείνο το βράδυ. "Alison! Γειά!" άκουσα την εύθυμη φωνή της Jacqueline. Την κοίταξα και την αγκάλιασα. Μου είχε λείψει. Όλοι μου είχαν λείψει τόσο πολύ! "Πως είσαι;" την ρώτησα. "Μια χαρά αφού γύρισα από το Παρίσι." είπε με ένα σοβαρό νόημα στην φωνή της. Την κοίταξα. "Συνέβη κάτι εκεί;" ρώτησα απορημένη. Έμπλεξε τα δάχτυλα των χεριών της μεταξύ τους. "Να απλά..κάποια στιγμή ο Liam εξαφανήστηκε. Στην αρχή πίστεψα πως ήθελε να σε κυνηγήσει αλλά αφού είσαι εδώ.." αποκρίθηκε μπερδεμένη. Έπιασα απαλά το δεξί της χέρι και της χαμογέλασα πλατιά. "Jacqueline μου συγγνώμη που δεν στο είχα πει νωρίτερα αλλά θα έπρεπε να περιμένεις κάτι τέτοιο από έναν ψυχάκια κυνηγό σαν κι αυτόν! Ποιος ξέρει ποια αιρετική ή αιρετικό θα βασανίζει τώρα;" είπα με τεράστια ειρωνεία και απέχθεια στην φωνή μου αφήνοντας την Jacqueline να με κοιτάζει άναυδη για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. "Είσαι καλά;" ρώτησε. "Πότε δεν ήμουν καλύτερα!" υποκρίθηκα χαμογελώντας ψεύτικα. Ευτιχώς με πίστεψε. Προφανώς! Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν οχτώ χρόνια από τότε που εγκατέλειψα το Ravenswood αλλά εξακολουθώ να είμαι άρτια ψεύτρα δυστυχώς ή ευτυχώς όπως ήμουν εκεί. Καθίσαμε στις θέσεις μας. Σε λίγο ήρθε ο Klaus κρατώντας την Freya αγκαζέ. Ήταν πανέμορφη! Φορούσε ένα άσπρο στράπλες μακρύ νυφικό με τούλι. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες έχοντας πιάσει τις μπροστινές τούφες της σε ένα στεφάνι. Ο Klaus την άφησε μπροστά στην Amelia. Εκείνη χαμογέλασε γλυκά. "Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα.." ξεκίνησε ο Elijah να λέει τον κλασικό λόγο. Αλλά το μυαλό μου ταξίδευε αλλού. Σε εκείνη την στιγμή που όλοι πίστεψαν πως εξαφανήστηκα χωρίς λόγο. Μακάρι να ήξεραν τον λόγο.

        Έξι χρόνια πριν

   Κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες και βγήκα έξω από το σπίτι. Έξω υπήρχε κάποιος και πολύ ομίχλη κάτι που ήταν αφύσικο για ένα καλοκαιρινό βράδυ. Έτρεξα προς το σημείο που είχε τον περισσότερο καπνό ώστε να δω τι συνέβαινε. Άκουσα έναν άντρα να βήχει. "Βοήθεια!.." φώναξε με τις τελευταίες δυνάμεις που του είχαν απομείνει. Έτρεξα προς το μέρος του. Ήταν ένας μεσήλικας πεσμένος στον δρόμο σχεδόν τυλιγμένος με φλόγιες. "Θα σε βοηθήσω." του υποσχέθηκα. Δημιούργησα ένα πρίσμα με τις δυνάμεις μου. Πήρα το δεξί χέρι του άντρα, το πέρασα πίσω από τους ώμους μου και τον βοήθησα να σηκωθεί. Βγήκαμε από τις αποπνικτικές φλόγιες. "Σε ευχαριστώ πολύ." είπε ο άντρας βήχοντας. "Εσύ άναψες την φωτιά;" τον ρώτησα. "Όχι! Εγώ την είδα και προσπάθησα να την σβήσω αλλά δεν τα κατάφερα." ομολόγησε. Έπρεπε να σβήσω την φωτιά άμεσα. Άφησα τον άντρα και τον κοίταξα στα μάτια. "Φύγε και ξέχνα ότι έκανα μαγιά." τον ψυχανάγκασα. Υπάκουσε στην εντολή μου και έφυγε. Στράφηκα προς την φωτιά. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Σήκωσα ελάχιστα τα χέρια μου και τα έστρεψα αργά προς τα δεξιά και αριστερά σβήνοντας την. Ξαφνικά ένιωσα κάτι ηλεκτρικό να με χτυπάει. Έπεσα στο πάτωμα βγάζοντας μια κραυγή πόνου. Κοίταξα το άτομο πίσω μου. Ήταν ο Liam μαζί με άλλους δέκα κυνηγούς. Ξαφνιάστηκα! "Σου έλειψα;" ρώτησε ειρωνικά. Σηκώθηκα αδύναμη. "Motus!" είπα σπρώχνοντας τα χέρια μου μπροστά μου. Όλοι πετάχτηκαν μακριά εκτός από τον Liam που αντιστάθηκε στο ξόρκι μου. "Τι έγινε Liam; Ο στρατός σου είναι εκτός φόρμας;" ειρωνεύτικα και έστρεψα την φωτιά προς το μέρος τους αυξάνοντας την όσο περισσότερο μπορούσα. "Θα θελες!" μούγκρισε οργισμένος. Ένιωσα ένα τακούνι να χτυπάει την πλάτη μου. Έπεσα κοντά στον Liam. Είδα μια ψηλή λεπτή κοπέλα να με πλησιάζει. Φορούσε μαύρα ρούχα. Έσφιξε τις μπουνιές της. Αμέσως ένιωσα το αίμα μου να συμπιέζεται μέσα μου. Ο πόνος ήταν τόσο πολύς που έβγαλα μια κραυγή. Συσπειρωθηκα όσο μπορούσα ώστε να κατευνάσω τον πόνο μου. Αλλά αυξανόταν. Μπορούσα να νιώσω το αίμα μου να πιέζει τα όργανα μου! Ο Liam με άρπαξε από τον καρπό και απορρόφησε αρκετή από την δύναμη μου ώστε να λιποθυμήσω πάνω του. "Ευχαριστώ Danielle." είπε στην κοπέλα. "Στις υπηρεσίες σου Liam." απάντησε χαμογελαστή. Τον πλησίασαν οι υπόλοιποι κυνηγοί. "Πάρτε την. Δέστε την και κλείδωσε το φορτηγό." τους διέταξε δίνοντας με σε έναν. Έγνεψαν καταφατικά, με έδεσαν και με έβαλαν σε ένα άσπρο βαν κλειδώνοντας τις πόρτες.

 
             Σήμερα

     Ξεροκατάπια με αυτήν την ανάμνηση. Η αρχή όλου του βασανιστηρίου μου! Ένα δάκρυ προσπάθησε να κυλήσει στα μάγουλα μου. Όμως το σταμάτησα. Δεν έπρεπε να δείξω πως έκλαιγα. Δεν έπρεπε να με καταλάβει κανείς. "..μπορείς να φιλήσεις την νύφη." άκουσα τα τελευταία λόγια του Elijah. H Amelia φίλησε την Freya. Όλοι σηκωθήκαμε χειρικροτώντας. "Ferus." ψυθήρισα καθώς χειροκροτούσα. Άσπρα πέταλα από τριαντάφυλλα έπεσαν από τον ουρανό. Ήμουν χαρούμενη που επειτέλους παντρεύτηκαν. Ήταν ένα υπέροχο ζευγάρι!

      Αφού τελείωσε ο γάμος πήγα προς τους Mikaelson. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε. Πρόσεξα πως γελούσαν με κάποια πιθανά αστεία. Χάρηκα που ήταν όλοι ήρεμοι. "Χωράει κι άλλος ένας στην παρέα;" ρώτησα. Αμέσως τα γέλια σταμάτησαν. Τα βλέμματα στράφηκαν για ακόμη μια φορά πάνω μου και τα μάτια όλων με κοιτούσαν με θαυμασμό και έκπληξη. Νόμιζαν πως είχα πεθάνει. Ο Klaus με πλησίασε. Με παρατήρησε σχεδόν ξαφνιασμένος. "Πως και είσαι εδώ;" ρώτησε τελικά. Έκανα έναν μομφασμό προσπαθώντας να συλλάβω τα λόγια του. "Τι εννοείς;" τον ρώτησα. "Νομίζαμε πως ήσουν νεκρή. Δεν έχεις δώσει κανένα σημάδι ζωής εδώ και έξι χρόνια. Σε ψάξαμε αλλά κανείς δεν σε είχε δεο ποτέ." εξήγησε η Caroline. Τι να τους έλεγα; Δεν μπορούσα να πω την αλήθεια ακόμη. Δεν ήμουν έτοιμη! Αλλά έπρεπε να βρω μια προσωρινή και καλή εξήγηση για την απρόσμενη εξαφάνιση μου. "Ημουν στο πανεπιστήμιο και μετά πήγα σε ένα νησί. Είδα την Adeline εκεί και μου δίδαξε κάποιες τεχνικές μαγείας. Βέβαια εκεί δεν υπάρχει κανένας τρόπος επικοινωνίας ούτε είναι εύκολο να το βρει κάποιος με μαγικό τρόπο επειδή είναι προστατευμένο από ένα πρίσμα που μπλοκάρει οποιαδήποτε εξωτερική ενέργεια." είπα με ένα σοβαρό ύφος δείχνοντας πως έλεγα την αλήθεια. Επικράτησε μια αγχωτική ησυχία. Έβλεπα την απορία και τον συλλογισμό στα βλέμματα όλων. Τα χέρια μου πάγωσαν ελάχιστα. Με πίστεψαν; Τα μάτια τους έδειχναν πως ήθελαν να με πιστέψουν. "Και πόσο σκοπεύεις να μείνεις;" με ρώτησε σχεδόν χαμογελαστός ο Klaus. Παραξενεύτηκα με την ερώτηση του. Περίμενα πως δεν θα με πίστευε και θα με ανέκρινε. 'Προφανώς θα το κάνει αργότερα και πιο εύστοχα.' προειδοποίησα τον εαυτό μου. "Γύρισα για πάντα Klaus. Δεν θα φύγω ποτέ ξανά." υποσχέθηκα και ένα μειδίαμα σιγουριάς εμφανήστηκε στο πρόσωπο μου. Ήταν διότι ήξερα πως έλεγα την αλήθεια. Δεν είχα σκοπό να αφήσω κανέναν να με απομακρύνει από το σπίτι μου πότε ξανά. Άκουσα την κόρνα της λιμουζίνας μου. Ήθελα να ξεφυσήξω ανακουφισμένη. Ένιωθα άβολα περίμενα την στιγμή που θα άρχιζε η ανάκριση. "Πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή." είπα. "Γιατί δεν έρχεσαι αύριο από το σπίτι μας να συζητήσουμε;" πρότεινε ο Klaus. Δεν μπορούσα να αποφύγω την πρόταση του. Θα έδειχνα ύποπτη και δεν έπρεπε να καταλάβουν τίποτα! Αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά γι αυτό το θέμα μαζί τους. "Ναι φυσικά." απάντησα εύθυμα και έσπευσα προς την λιμουζίνα. Μπήκα μέσα. "Όλα καλά κυρία; Πως ήταν ο γάμος;" με ρώτησε ο οδηγός. "Απλά ξεκίνα!" τον διέταξα αυστηρά ταραγμένη. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να κρατήσω την ψυχραιμία μου αύριο πράγμα που θα ήταν δύσκολο ίσως και αναπόφευκτο!

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!
 
Ελπίζω να σας άρεσε!

Είπα να μην αρχίσω με  πολλά flashback!😂

Στα επόμενα θα έρθουν περισσότερα! 😊

Τι να κρύβει η Alison; Και τι συνέβη σε αυτά τα έξι χρόνια που έλλειπε; 🤔🤔

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!😁😁

Φιλάκιααααα!!😘❤