Κοίταξα τον Elijah που ήταν αριστερά μου και τον Edward που ήταν δεξιά μου. "Μου είπες ψέματα." είπε απογοητευμένος ο Elijah. "Τι εννοείς;" ρώτησα. "Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ! Μου υποσχέθηκες  πως είσαι καλά! Πως έχεις τον έλενχο με το αίμα! Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάνω λάθος;" είπε εκνευρισμένος αλλά και απογοητευμένος. Ένιωθα ακόμη περισσότερες ενοχιές εκείνη την στιγμή. "Elijah άφησε με να σου εξηγήσω-". "Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις. Μου τα είπε όλα ο Stefan. Ότι προσπάθησες να σκοτώσεις μια κοπέλα και παραλίγο να εγκαταλείψεις τα συναισθήματα σου!" φώναξε. Ένιωθα απαίσια για όλα τα ψέματα που του είχα πει. "Συγγνώμη. Αληθεια το εννοώ." είπα έντονα. "Υποσχέσου μου εδώ και τώρα ότι δεν μου κρύβεις τίποτα άλλο!" είπε. Σκέφτηκα το φιλί με τον Edward και κοίταξα τον Elijah. Όχι! Δεν έπρεπε να του το πω! Θα τον πλήγωνα και δεν θα με συγχωρούσε ποτέ! "Στο υπόσχομαι. Δεν σου κρύβω τίποτα." είπα όσο πιο αληθινά μπορούσα. Ένιωσα φρικτά με το ψέμα μου αλλά δεν ήθελα να αποκαλύψω στον Elijah το φιλί μου με τον Edward. "Elijah εγώ έφερα την Alison εδώ. Νόμιζα πως θα της έκανε καλό λίγη διασκέδαση. Δεν έκανε κάτι κακό αλήθεια σου λέω." είπε ήρεμα ο Edward. "Σε πιστεύω Edward. Εμπιστεύομαι τον κολλητό μου." είπε ο Elijah. Τότε ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος. Ήταν σαν μια σειρήνα να τρυπάει τα αυτιά μου. Κάλυψα τα αυτιά μου με τα χέρια μου αλλά ο ήχος γινόταν ακόμη πιο ενοχλητικός. "ΑΑΑ!" φώναξα από τον πόνο. Ήταν αναπάντεχος και όσο περνούσε η ώρα αυξάνονταν! Ο Elijah και ο Edward έτρεξαν αμέσως κοντά μου. Ξαφνικά ένιωσα κάτι υγρό να βγαίνει από το στομάχι μου. Αιμοραγούσα! "Πως γίνεται αυτό;" ρώτησε ξαφνιασμένος ο Edward. Παρότι τις προσπάθειες μου να στηριχθώ όρθια δεν μπορούσα. Τα πόδια μου λύγισαν και κράτησα σφιχτά το χέρι του Edward και του Elijah. "Πρέπει να κάνουμε κάτι! Τώρα!" είπε ο Elijah. Πρόσεξα αυτό το αγόρι με τα σγουρά μαλλιά που με κοιτούσε επίμονα. Τον κοίταξα και έφυγε. Τότε σταμάτησαν όλα. Δεν ένιωθα τίποτα πια. Κανέναν εκκωφαντικό ήχο και κανέναν πόνο. Στηρίχθηκα ξανά στα πόδια μου. "Είμαι καλά." είπα. "Είσια σίγουρη;" ρώτησε o Elijah. "Ίσως ξανασυμβεί σε λίγο." συμπλήρωσε ο Edward. "Όχι. Είμαι καλά αλήθεια. Θα επιστρέψω στο σπίτι.". "Θα έρθουμε μαζί σου!" είπε ο Edward και έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου μαζί με τον Elijah. Κοίταξα και τους δύο. Δεν ήθελα να περιπλέξω περισσότερα τα πράγματα και ήθελα λίγο χρόνο για να σκεφτώ. "Οχι. Θα επιστρέψω μόνη μου. Ευχαριστώ για την βραδιά Edward. Με βοήθησες πολύ." είπα με ένα σοβαρό βλέμμα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα.

   Μπήκα μέσα στο δάσος.
Ήθελα να πάρω τον πιο αργό δρόμο επιστροφής προς την έπαυλη. 'Αυτό που έγινε με τον Edward ήταν λάθος! Δεν έπρεπε να το είχα αφήσει να συμβεί! Είμαι ερωτευμένη με τον Elijah.' σκέφτηκα. Δεν μου άρεσε που του το έκρυψα αλλά δεν μπορούσα να του το πω εκείνη τη στιγμή. 'Ίσως ήταν καλύτερα να μην του το πω ποτέ. Εξάλλου δεν σήμαινε και κάτι.'. Έτσι έλεγα στον εαυτό μου για να τον πείσω. Αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το φιλί του όσο κι αν προσπαθούσα. Είδα αυτό το αγόρι με τα μπουκλοτά μαλλιά να με κοιτάζει περίεργα. "Τι κάνεις εδώ;" τον ρώτησα. Δεν μου απάντησε. Ψυθήριζε κάτι. Συγκεντρώθηκα περισσότερο σε αυτόν ώστε να μπορέσω να ακούσω τι έλεγε. Μιλουσε σε μια παράξενη γλώσσα. "Ehůnda sīnos avīna." είπε καθώς με κοιτούσε επίμονα. Δεν καταλάβαινα αν ήταν κάποιο ξόρκι αυτό που έλεγε. "Οκ...." είπα παραξενεμένη και προχώρησα αγνοώντας τον. Περπάτησα λίγα χιλιόμετρα ώσπου τον είδα μπροστά μου. Έλεγε την ίδια φράση ξανά και ξανά και κάθε φορά την έλεγε πιο έντονα. Άρχισα να νιώθω παράξενα. Έτρεξα γρήγορα αλλά με σταμάτησε μια γυναίκα που έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια. Έτρεξα προς τα πίσω αλλά με σταμάτησαν δύο άντρες που έλεγαν αυτά τα λόγια. Κοίταξα τριγύρω μου. Ύπήρχαν κι άλλα άτομα. Έκαναν ένα κύκλο γύρω από εμένα λέγοντας αυτήν την φράση ξανά και ξανά. Ήταν δώδεκα άτομα περίπου. Πιάστηκαν χέρι χέρι και συγχρόνισαν τα λόγια τους. Η ένταση των φωνών τους δυνάμωνε και ξαφνικά εμφανίστηκε ένας πύρινος κύκλος γύρω μου. Χρησιμοποίησα τις δυνάμεις μου για να τους σταματήσω. Όμως ήταν ενωμένοι και η δύναμη μου δεν έκανε τίποτα μπροστά τους. Πήγα να επιτεθώ στον σγουρομάλλη αλλά με σταμάτησε ο πύρινος κύκλος. Ήταν σαν τείχος ανάμεσα σε αυτούς και σε μένα. Δεν έπρεπε να τους αφήσω να τελειώσουν αυτό που έκαναν! Συγκέντρωσα όλη μου την δύναμη και την έριξα σε έναν από αυτούς. Έπεσε κάτω και πέθανε. Αμέσως εξαφανήστηκαν όλοι. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη. Γύρισα προς την αντίθετη κατεύθυνση και ξαφνιάστηκα. Ο σγουρομάλλης με κοιτούσε με επιθετικό βλέμμα. Έκανε μια απότομη κίνηση και έβαλε τα χέρια του στα νεύρα του κεφαλιού μου πιέζοντας τα. Ένας οδυνηρός πόνος ήρθε στο κεφάλι μου. Εμφανίστηκαν εικόνες μπροστά μου με ξόρκια, με ανθρώπους, με βαμπίρ που είναι μάγισσες και μάγοι! "ΣΤΑΜΑΤΑ!" φώναξα. Το αγόρι πίεσε τα χέρια του ακόμη περισσότερο στο κεφάλι μου. Κάτι έψαχνε. Κάτι που ήθελε να βρει από εμένα. Οι εικόνες έγιναν πιο έντονες στο κεφάλι μου. Είδα την Carmen, τις τοιχογραφίες, το μαύρο βιβλίο και μια σπηλιά με ένα μαχαίρι! Το αγόρι πήρε τα χέρια του από το κεφάλι μου και με κοίταξε με έκπληξη. Τότε έβαλε τα χέρια του στον λαιμό που και τον έσπασε. Έπεσα κάτω και όλα έσβησαν.

Πήρα μια απότομη εισπνοή και ανασηκώθηκα. "Ωραία. Ξύπνησες." είπε μια φωνή που ήταν αρκετά κοντά μου. Δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω ούτε το πρόσωπο που με κοιτούσε. "Ποιός είσαι; Τι άλλο θέλεις από μένα;" είπα φοβισμένη. Άκουσα κάποια λόγια αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς τι ήταν. Ένιωσα κάποια χέρια να ακουμπάνε απαλά το κεφάλι μου. Όλα ξεθόλωσαν. Είδα τον Klaus και την Raven που καθόντουσαν δίπλα μου. Ήμουν στο κρεβάτι μου στο σπίτι των Mikaelsson. "Είναι καλά." είπε η Raven. Μπορούσα να ακούσω πεντακάθαρα την φωνή της. "Ευχαριστώ." είπα μπερδεμένη. "Παρακαλώ. Κάποιος σου είχε μπλοκάρει τις αισθήσεις με ένα ξόρκι." με πληροφόρησε. Κοίταξα τον Klaus. "Θα σας αφήσω για λίγο μόνους." είπε η Raven και έφυγε. "Τι έγινε;" ρώτησε ο Klaus. "Δεν ξέρω! Γύριζα στο σπίτι από το δάσος και ξαφνικά συνάντησα ένα αγόρι. Έλεγε κάποια λόγια. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έλεγε. Ξαφνικά εμφανίστηκαν κι άλλα άτομα και έκαναν έναν κύκλο γύρω μου λέγοντας κάτι σαν ξόρκι. Σκότωσα ένα από αυτά και εξαφανήστηκαν όλοι. Έφυγα και βρήκα μπροστά μου ξανά αυτό το αγόρι. Έβαλε τα χέρια του στα νεύρα του κεφαλιού μου και τότε.....". Εκεί σταμάτησα. Δεν θυμόμουν τι είχα δει. "Τι σου έκανε;" ρώτησε. "Δεν ξέρω! Κάτι έψαχνε να βρει αλλά δεν ξέρω τι! Δεν θυμάμαι." είπα μπερδεμένη. "Μάλιστα." είπα σοβαρά ο Klaus. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και μου έδωσε μια σακούλα με αίμα. "Πιες αυτό. Θα σου δώσει δύναμη.". Άνοιξα την σακούλα και άρχισα να πίνω. "Θα βρούμε αυτό το αγόρι σύντομα. Έχω στείλει τον Elijah και την Jacqueline να τον ψάξουν. Ήθελε να πάει και ο Edward μαζί τους αλλά του είπα να μείνει εδώ." είπε. Σταμάτησα να πίνω. "Ξέρεις κάτι;" ρώτησα. Ευχόμουν να μην του είχε πει τίποτα ο Edward για αυτά που έγιναν χθες το βράδυ. Κάθισε κοντά μου. "Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;" ρώτησε και με κοίταξε στα μάτια. "Klaus μην το κάνεις." είπα με αγωνία. Δεν ήθελα να με ψυχαναγκάσει. Δεν ήθελα να του πω ότι φίλησα κάποιον άλλο ενώ τα είχα με τον αδερφό του! "Δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή αν δεν μου πεις." είπε σοβαρά. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα προς την πόρτα. Ο Klaus μπήκε μπροστά μου. "Πες μου τι κρύβεις." με ψυχανάγκασε. Αντιστάθηκα. Δεν έπρεπε να του πω όσο κι αν με ανάγκαζε ο ψυχαναγκασμός! "Δεν μπορώ να σου πω!". "Μην αντιστέκιεσαι στον ψυχαναγκασμό. Απλά πες το! Δεν θα σου κάνω κάτι στο υπόσχομαι." είπε ήρεμα και με ψυχανάγκασε. Δεν μπορούσα να αντισταθώ άλλο στην δύναμη του ψυχαναγκασμού. Το μυαλό και το σώμα μου με ανάγκαζαν να του πω αλλά ήξερα ότι δεν έπρεπε. Πήρα ένα σίδερο και το κάρφωσα στο στομάχι του Klaus. Έβγαλε μια κραυγή πόνου. "Συγγνώμη γι αυτό αλλά δεν μπορώ να σου πω." είπα σοβαρά και έφυγα με αστραπιαία ταχύτητα. Έτρεχα στους διαδρόμους με μεγάλη ταχύτητα και συνέχεια κοιτούσα πίσω μου. Ξαφνικά ένιωσα ένα τείχος να με σταματάει απότομα. Κοίταξα μπροστά μου. Ήταν ο Edward. 'Το άτομο που δεν ήθελα να δω!' σκέφτηκα. "Πρόσεχε." είπε και μου χαμογέλασε. "Φύγε από μπροστά μου." είπα και τον προσπέρασα. Με σταμάτησε τραβώντας ελαφρά το χέρι μου. "Ποιός σε κυνηγάει;" ρώτησε απορημένος. "Ο Klaus! Δηλαδή δεν με κυνηγάει αλλά θέλει να μάθει τι κρύβω! Γι αυτό άφησε με!" απάντησα εκνευρισμένη. "Μπορώ να τον καθυστερήσω αν θες." είπε πονηρά. "Δεν θέλω να κάνεις τίποτα! Έκανες ήδη αρκετά!". "Μην κατηγορείς μόνο εμένα. Μπορούσες να το είχες σταματήσει. Αλλά δεν το έκανες." είπε με κρυφό νόημα στην φωνή του. Τα χρυσοκκόκινα μάτια του με κοιτούσαν με έρωτα και αυτό μου θύμισε το φιλί μας. Όσες προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν λάθος είχαν αποτύχει. Όμως δεν μπορούσα να τον αφήσω με την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί. "Δεν έχει σημασία. Είμαι ερωτευμένη με άλλον." είπα όσο πιο αδιάφορα γινόταν και προχώρησα. Με σταμάτησε ξανά πιάνοντας το μπράτσο μου και με κοίταξε. "Κοίτα. Ο Elijah είναι ο καλύτερος μου φίλος και δεν μου αρέσει αυτό που του κάνω, αλλά δεν μπορώ να θάψω τα συναισθήματα μου για σένα! Απλά δεν μπορώ!" είπε δυναμόνοντας τον τόνο της βελούδινης φωνής του. Ένα μέρος του εαυτού μου έλεγε να τον φιλήσω αλλά ένα άλλο μέρος έλεγε πως δεν ήταν σωστό. Χαλάρωσε το χέρι του από το δικό μου. "Λυπάμαι Edward." είπα με έναν στενάχωρο τόνο στην φωνή μου. "Οχι." άκουσα την θυμωμένη φωνή του Klaus. Εγώ και ο Edward τον κοιτάξαμε ξαφνιασμένοι. "Δεν είναι αυτό που νομίζεις." είπα έντονα. Ο Klaus κόλλησε τον Edward στον τοίχο. "Πόσο καιρό γίνεται αυτό;" είπε εκνευρισμένος ψυχαναγκάζοντας τον. "Δεν ξέρω για ποιό πράγμα μιλάς. Εγώ με την Alison δεν έχουμε σχέση." είπε. Έκλεισα για ένα δευτερόλεπτο ανακουφισμένη τα μάτια μου. O Klaus άφησε τον Edward, με άρπαξε από το χέρι και προχώρησε. "Τι κάνεις; Αφού δεν έγινε κάτι μεταξύ μας άφησε με!" τον πρόσταξα. Άφησε το χέρι μου. "Το ξέρω Alison. Αλλά κάπως έπρεπε να σε απομακρύνω από τον Edward." είπε με μια κακιασμένα γνωστή φωνή. Την αναγνώρισα αμέσως! Ήταν η φωνή του Mikle! "Mikle! Τι κάνεις στο σώμα του Klaus;" είπα ξαφνιασμένη. "Παίρνω εκδίκηση από τον άθλιο με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά δυστυχώς η ζωή μου εξαρτάται από εσένα οπότε δεν θα το ρισκάρω." είπε πονηρά. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. "Κάνε πίσω! Μπορώ να σε σκοτώσω με πολλούς τρόπους!" είπα θυμωμένη. "Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να καταστρέψεις το σώμα του Klaus οπότε χάρη θα μου κάνεις σκοτώνοντας τον. Και τώρα που το θυμήθηκα...." είπε με κακία. Πήρε ένα ιδιαίτερο μαύρο ξύλο και το κάρφωσε στο στομάχι του. Έπεσε κάτω από τον πόνο."ΟΧΙ!" φώναξα και έσκυψα κοντά του. Δεν ήθελα να σκοτώσει τον Klaus. Αλλά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να τον νικήσω χωρίς να βλάψω τον Klaus! Άκουσα μια γυναικεία φωνή μέσα μου. "Έχεις την δύναμη. Κάντον να σε φοβάται!" φώναξε. Δεν είχα ιδέα ποιά ήταν και τι έκανε στο σώμα μου αλλά τα λόγια της ήταν σωστά. Μπορούσα να κάνω πάρα πολλά πράγματα με τις δυνάμεις μου. Ένιωσα μια ζεστή και μια παγωμένη ενέργεια να ρέει στις φλέβες μου. Σηκώθηκα και κοίταξα με μίσος τον Mikle. Χαμογελούσε ευχαριστημένος από την νίκη του. Αλλά δεν θα κρατούσε για πολύ η χαρά του. Έστριψα τους καρπούς μου ώστε να φαίνονται οι παλάμες μου και συνέχιζα να τον κοιτάζω με αυτό το μίσος που αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από κάποια γκρίζα σύννεφα και κεραυνοί άρχισαν να πέφτουν στο χώμα. Φωτιές άναψαν παντού και έκαναν έναν κύκλο γύρω από τον Mikle. "Κάνε ότι καλύτερο μπορείς. Θα χαρώ πολύ να σε δω να σκοτώνεις τον Klaus." είπε με σατανικό ύφος. "Και εγώ θα χαρώ πάρα πολύ να σε βγάλω από το σώμα του και σου ξεριζώσω την καρδιά με τα ίδια μου τα χέρια." είπα ανταποδίδοντας το κακιασμένο ύφος. Άπλωσα το δεξί μου χέρι, τον σήκωσα ψηλά και τον κόλλησα στον τοίχο. Πήρα ένα ειδικό μαχαίρι για να βγάλω το πνεύμα του από τον Klaus και τον πλησίασα. "Μην ανησυχείς. Δεν θα πονέσει πολύ." είπα με έναν σκοτεινό και διαβολικό τόνο στην φωνή μου. "Τα μάτια σου είναι κόκκινα!" είπε ξαφνιασμένος. Ήταν παράξενο αυτό που συνέβαινε με το χρώμα των ματιών μου που αλλαζε κάθε φορά που θύμωνα αλλά δεν μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό εκείνη τη στιγμή. "Άντε! Τι περιμένεις λοιπόν; Καντο! Στείλε με πίσω στο σώμα μου και σώσε τον άθλο 'γιο' μου." είπε επιτακτικό τόνο στην φωνή του. Κάρφωσα το μαχαίρι στο διάφραφμα του και είδα το πνεύμα του Mikle να φεύγει. Τα σύννεφα και οι φλογιες εξαφανήστηκαν. Θεράπευσα τον Klaus. "O Mikle!" είπε και τινάχτηκε όρθιος. Του έπιασα το χέρι. "Ηρέμισε. Το τακτοποίησα για την ώρα." είπα ήρεμα. "Μου έσωσες την ζωή για ακόμη μια φορά." είπε με έναν απορημένο τόνο στην φωνή του. Του χαμογέλασα. Τότε ήρθε τρέχοντας ο Emile. "Ευτιχώς είστε και οι δύο εδώ!" είπε ταραγμένος. "Τι συμβαίνει;" ρώτησα. "Κάποιος άρπαξε την Addison και την Raven! Και άφησε αυτό για σένα Alison!" είπε και μου έδωσε ένα άσπρο διπλωμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσα και το διάβασα. "Τι λέει;" ρώτησε ο Klaus. Τον κοίταξα με φόβο στα μάτια μου και κράτησα σφιχτά το σημείωμα. "Alison πες μας τι λέει το σημείωμα!" είπε με αγωνία ο Emile. "'Έλα στο Ravenswood να θυμηθούμε τα παλιά αν θες τις φίλες σου ζωντανές. Μην φέρεις κανέναν μαζί σου αιρετική. Σε περιμένω.
                                 -Α'"

διάβασα. "Αυτή η σκύλα μόλις τα έβαλε με τους Mikaelson και δεν θα έχει καλή κατάληξη." είπε εκνευρισμένος ο Klaus. "Ποιά είναι η 'A';" ρώτησε ο Emile. "Μεγάλη ιστορία." απάντησα. "Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο." είπε ο Emile. "Φέρε τον Damon και τον Stefan. Εγώ και η Alison θα βρούμε τους υπόλοιπους." είπε ο Klaus. Ο Emile έφυγε και προχωρήσαμε στον διάδρομο. "Λοιπόν......πότε μπήκε μέσα σου ο Mikle;" ρώτησα ελπίζοντας ότι δεν είχε ακούσει αυτά που έλεγα με τον Edward. "Την στιγμή που με μαχαίρωσες. Αποδυναμώθηκα και μπόρεσε να μπει στο σώμα μου." είπε. Ένιωσα μια ανακούφιση. 'Ευτιχώς δεν μας είχε ακούσει.' σκέφτηκα και ηρέμησα. Κοίταξα τον Klaus. Φαινόταν πολύ ανήσυχος. "Klaus ηρέμισε. Θα βρούμε την Raven." είπα προσπαθώντας να τον καθησυχάσω. Με κοίταξε. "Όταν βρούμε την 'Α' επέτρεψε μου να την σκοτώσω εγώ αργά και βασανιστικά." είπε εκνευρισμένος. Έβλεπα όμως την ανησυχία για την Raven στα μάτια του. Την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να την βλάψει κάποιος. Βρήκαμε τον Edward. "Είναι όλα εντάξει; Φαίνεστε ανήσυχοι." είπε παραξενευμένος. "Μια σκύλα με το ψευδώνυμο 'Α' που απειλεί την Alison καιρό τώρα, άρπαξε την Raven και την Addison. Από ότι ξέρουμε τις κρατάει κάπου στο Ravenswood. Θα βοηθήσεις;" ρώτησε. "Εννοείται." είπε και χαμογέλασε πονηρά. "Ωραία. Πάω να βρω τον Elijah και την Jacqueline." είπε Klaus και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα. "Αρα δεν-". "Σσσ!" διέκοψα τον Edward. Περίμενα μέχρι να φύγει εντελώς ο Klaus ώστε να μην μας ακούει. "Τώρα πες.". "Τι ξέρει ο Klaus;" ρώτησε. "Τίποτα ευτιχώς. Πριν μιλήσουμε τον μαχαίρωσα και ο Mikle μπήκε μέσα στο σώμα του. Το κακό είναι ότι ο Mikle ξέρει τι έγινε με εμάς αλλά το καλό είναι πως ο Klaus δεν το ξέρει ακόμα και δεν έχω σκοπό να το μάθει." είπα. "Πως μπήκε ο Mikle μέσα στον σώμα του Klaus;". "Δεν έχω ιδέα. Μάλλον με την βοήθεια κάποιας μάγισσας. Όμως τον έβγαλα έξω καρφώνονοντας τον." είπα σοβαρά. "Δηλαδή μαχαίρωσες τον Klaus για να βγάλεις το πνεύμα του Mikle;" ρώτησε με έναν πονηρό τόνο στην φωνή του. Έκανα έναν μομφασμό. "Τι να κάνουμε; Ήταν αναγκαίο." είπα αναστενάζοντας. Με πλησίασε. "Θα πάμε στο Ravenswood τώρα......" είπε με ένα μυστήριο χαμόγελο. Καταλάβαινα που ήθελε να καταλήξει. "Ναι ξέρω ότι-". "Γειά." είπε ο Elijah και μας κοίταξε. "Πρέπει να του πεις πριν πάμε στο Ravenswood." ψυθήρισε ο Edward στο αυτί μου. Είχε δίκιο. Ήθελα να κρατήσω την σχέση μου με τον Elijah και έπρεπε να του πω την αλήθεια πριν την μάθει μόνος του και απογοητευτεί από μένα για ακόμη μια φορά. Όσο κι αν δεν ήθελα έπρεπε να το κάνω. Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Γειά. Πρέπει να μιλήσουμε." είπα σοβαρά. Με κοίταξε με περιέργεια. "Πες μου." είπε. Προχώρησα και με ακολούθησε. Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα. Είχα αγχωθεί χωρίς να ξέρω τον λόγο. Έμπλεξα τα χέρια μου μεταξύ τους. "Τι συμβαίνει; Δείχνεις νευρική." είπε. "Elijah κάποιος άρπαξε την Addison και την Raven." είπα. "Το ξέρω. Ο Klaus με πήρε τηλέφωνο και είπε πως πρέπει να πάμε στο Ravenswood για να τις βρούμε. Εκεί δεν είναι το σπίτι σου;" ρώτησε. Τα χέρια μου είχαν ιδρώσει από το άγχος. "Ναι σωστά. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις. Δεν έφυγα από το Ravenswood επειδή το ήθελα. Έφυγα από κει γιατί έπρεπε να σωθώ από μια ψυχοπαθή σκύλα που με απειλούσε με το ψευδώνυμο 'Α'.......Μου έστελνε για καιρό απειλητικά μηνύματα, τρομακτικές κούκλες και έκανε πολλά χειρότερα......Ένα βράδυ είχα κανονίσει να βρεθώ με κάποιες πολύ καλές μου φίλες από Ravenswood. Πριν φύγω από το σπίτι ή 'Α' είχε γράψει ένα μήνυμα στον καθρέφτη του δωματίου μου που δήλωνε ότι θα με σκότωνε. Είχα κουραστεί από τις απειλές της και ήθελα να μάθω ποιά είναι και να την σκοτώσω. Αυτό όμως δεν ήταν εύκολο γιατί ο καθένας από το Ravenswood έχει κάποιο λόγο να με μισεί. Τέλος πάντων! Συναντηθήκαμε με τα κορίτσια και μετά από λίγο έφυγα. Έκανα κάποιες κινήσεις σε άτομα που πίστευα πως θα έχουν σχέση με την 'Α' και μετά πήγα στο σπίτι μου......." είπα σταματώντας εκεί. Δεν μπορούσα να το πω χωρίς να τρέξουν δάκρυα στα μάγουλα μου. Ήταν μια ανοιχτή πληγή μέσα μου πιυ δεν έλεγε να επουλωθεί σύντομα. Ο Elijah με κοιτούσε με αγωνία και προσοχή. "Τι έγινε μετά;" ρώτησε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και θυμήθηκα την στιγμή. "Στάθηκα στην αυλή του σπιτιού μου και κοίταξα την μητέρα μου. Με κοίταξε και εκείνη......Τότε γούρλωσε τα μάτια της. Ένιωσα κάτι βαρύ να πέφτει στο κεφάλι μου και έπεσα κάτω. Προσπάθησα να κουνηθώ αλλά δεν μπορούσα! Έχασα τις αισθήσεις μου.......Όταν ξύπνησα βρισκόμουν στο χώμα και η μαμά μου με έθαβε νομίζοντας ότι ήμουν νεκρή. Προσπάθησα να τις μιλήσω αλλά οι λέξεις δεν μπορούσαν να ακουστούν. Με έθαψε και έχασα τις αισθήσεις μου ξανά. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα τον Edward που με κρατούσε Με θεράπευσεκαι με ψυχανάγκασε βάζοντας ένα υγρό στο στόμα μου." είπα. Είχε περάσει καιρός από τότε αλλά κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου αυτό το τραγικό γεγονός ένιωθα σαν να συνέβαινε τώρα! Κυλίσαν δάκρυα από τα μάτια μου. Έβλεπα κάθε εικόνα από εκείνη την μέρα. Ο Elijah ήταν σοκαρισμένος. Με αγκάλιασε. Τον αγκάλιασα και εγώ πιο σφιχτά και έκλεισα τα μάτια μου. Έφυγα από την αγκαλιά του και με κοίταξε. "Λυπάμαι πολύ για όλα όσα σου συνέβησαν. Πέρασες δύσκολα." είπε με μια φωνή συμπόνιας. "Δεν πειράζει Elijah. Δεν ήξερες." απάντησα. Μου σκούπισε τα δάκρυα. "Αυτή η 'Α' είναι ακόμα στο Ravenswood;" ρώτησε. "Οχι ακριβώς. Η πρώτη 'Α' ήταν μια κοπέλα που ενοχλούσα κοροιδεύοντας και κάνοντας την ζωή της κόλαση. Αυτή που με χτύπησε και έγινε η 'Α' μετά ήταν η αδελφή αλλά είναι νεκρή τώρα. Εγώ την σκότωσα. Τώρα υπάρχει μια άλλη 'Α' που δεν έχω ιδέα ποιά είναι." είπα σοβαρά. "Σκότωσες την αδελφή σου;" είπε ξαφνιασμένος. "Ναι....με είχε παγιδευμένη σε ένα μέρος και τις φίλες μου. Και εκεί σκότωσε τον πατέρα μου μπροστά στα μάτια μου οπότε μπορείς να πεις ότι ήταν μια εκδίκηση." είπα. Δεν μπορούσε να πει κάτι. Υπήρχε κάτι παραπάνω από σοκ στα μάτια του. Τότε μπήκε μέσα ο Edward. "Συγγνώμη που διακόπτω αλλά πρέπει να έρθετε για να βρούμε ένα σχέδιο." είπε. "Είχες πάει στο Ravenswood και έσωσες την ζωή της!" είπε ο Elijah κοιτάζοντας τον. "Ναι το έκανα και άξιζε τον κόπο." είπε και χαμογέλασε πονηρά. Φύγαμε από το δωμάτιο και πήγαμε σε μια τραπεζαρία. Όλοι ήταν εκεί. "Καλώς το ζευγαράκι." είπε κοροϊδευτικά ο Damon. Τον αγριοκοίταξα. "Κράτα τις χωρίς νόημα ατάκες σου για κάτι έξυπνο τουλάχιστον." είπα ειρωνικά.. Σήκωσε λίγο τα φρύδια του. "Damon τώρα δεν είναι η ώρα για αυτό." είπε ο Stefan. "Λοιπόν! Όπως ξέρετε κάποια σκύλα πήρε την Raven." είπε ο Klaus. "Και την Addison." συμπλήρωσε η Jacqueline. "Σωστά και την Addison. Ξέρουμε ότι τις έχει στο Ravenswood οπότε εκεί θα πάμε και θα κάνουμε ότι χρειαστεί μέχρι να τις πάρουμε πίσω. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό." είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. "Ωραία! Ποιό είναι το σχέδιο;" είπα. Με κοίταξε. "Θα χωριστούμε και ψάξουμε παντού. Εννοείται πως ο καθένας ψάχνει με τον δικό του τρόπο." είπε με έναν διαβολικό τόνο στην φωνή του. Ήξερα τι υπονοούσε. Θα σκότωνε όποιον ήθελε για να πάρει την Raven πίσω. "Ωραία. Πάμε." είπα με σοβαρότητα και με μια μικρή στεναχώρια στην φωνή μου. Έφυγαν όλοι εκτός από τον Klaus. "Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να πας ξανά στο Ravenswood, οπότε αν δεν θέλεις να έρθεις θα το σεβαστώ." είπε ήρεμα. Σκεφτόμουν ότι είχε συμβεί στο Ravenswood. Σκεφτόμουν τους φίλους και τους εχθρούς μου. Ήταν παιχνιδάκια στα χέρια μου. Σκεφτόμουν εμένα την 'εγωίστρια σκύλα που μπορεί να ελέγχει και καταστρέφει τις ζωές όλων!'. Αυτή ήμουν εκεί. Είχα τον έλεγχο όλων κάποτε. Όμως δεν είχα σκοπό να μην επιστρέψω ποτέ στο Ravenswood. "Οχι! Θα έρθω. Εξαλλου ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς σου είναι να είσαι όσο το περισσότερο κοντά τους." είπα σοβαρά. Ο Klaus χαμογέλασε πονηρά. "Ωραία λοιπόν. Πάμε στο Ravenswood και σου υπόσχομαι ότι θα ξεχάσεις όλα όσα συνέβησαν εκεί." είπα και φύγαμε από την έπαυλη.

Φτάσαμε στο Ravenswood. Σουρούπωνε. Βγήκαμε από το αμάξι και πήγαμε προς το σπίτι μου. Σταμάτησα στο κατώφλι και το κοίταξα. Όλα ήταν τόσο υπέροχα κάποτε. Ήμασταν μια αγαπημένη οικογένεια. Εγώ, ο μπαμπάς η μαμά και η Marlissa. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Κάθε ανάμνηση μου ήταν δυσάρεστη και κάθε όνειρο με την οικογένεια μου γινόταν εφιάλτης πλέον. Ήμασταν μια κατέστραμενη οικογένεια απλώς εγώ άργησα να το καταλάβω. "Γη καλεί Alison. Θα μπούμε ποτέ μέσα ή θα ανάψουμε φωτιά και θα μείνουμε σε σκηνές σαν πρόσκοποι;" είπε ειρωνικά ο Damon. Έκρυψα τα δάκρυα που ήθελαν να κυλήσουν από τα μάτια μου. Δεν έπρεπε να κλάψω μπροστά τους. Θα έδειχνα αδύναμη και αυτό ήταν τον χειρότερο μου! Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Μπορείς να το βουλώσεις;" ψυθήρισα εκνευρισμένη. "Σε άκουσα." απάντησε. "Το ξέρω." είπα με έναν τόνο που υποδήλωνε πως ήθελα να με ακούσει. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα μου και ξεκλείδωσα την πόρτα. "Σπίτι μου σπιτάκι μου." είπα σοβαρά και ειρωνικά. Το μέρος έμοιαζε ξένο πλέον. Ήταν να σαν να πέθανε κι αυτό μαζί με όλη μου την οιογένεια. Μπήκα μέσα και κοίταξα τους υπόλοιπους. "Επειτέλους. Τουλάχιστον δεν χρειάζεται να μας προσκαλέσει." είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο ο Damon. Προχώρησε για να μπει μέσα αλλά σταμάτησε ένα βήμα πριν περάσει το κατώφλι του σπιτιού. Προσπάθησε να περάσει αλλά τον σταμάτησε αυτό το αόρατο τείχος. "Τι στο διάολο; Έχεις κάνει κάποιο ξόρκι μικρή μάγισσα;" ρώτησε με εκνευρισμένο ύφος. "Όχι. Δεν έχω ιδέα γιατί δεν μπορείς να μπεις." απάντησα. "Μάλλον το γεγονός ότι είσαι και μάγισσα εκτός από βαμπίρ σημαίνει ότι πρέπει να μας προκαλέσεις μέσα." είπε ο Stefan. "Μμ...ενδιαφέρουσα σκέψη! Ας το δοκιμάσω. Stefan. Θα ήθελες να περάσεις μέσα;" ρώτησα χαμογελώντας του. Μου ανταπόδωσε το χαμόγελο και μπήκε στο σπίτι. Προσκάλεσα και την Jacqueline και μπήκε και εκείνη μέσα. "Klaus, Elijah δεν χρειάζεται να προσκληθείτε." είπα. "Α ναι σωστά! Είναι η αγάπη που μπορεί να αποτρέψει την πρόσκληση!" είπε ειρωνικά ο Edward Ήρθε προς το μέρος μου και μπήκε μέσα. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη το ίδιο και ο Elijah. "Μμ....από ότι φαίνεται με αγαπάς λίγο που σου έσωσα την ζωή." είπε και μου χαμογέλασε με νόημα. "Ναι έτσι φαίνεται." απάντησα παραβλέποντας το γεμάτο νόημα χαμόγελο του. "Γειά! Είμαι και εγώ εδώ! Το βαμπίρ που σου σπάει τα νεύρα." είπε ο Damon. Στροβύλισα τα μάτια μου. Γύρισα προς το μέρος του. "Μπορώ να έρθω μέσα;...." ρώτησε. Έκανα πως το σκεφτόμουν λίγο για να τον εκνευρίσω. "Οχι." απάντησα και τον κοίταξα με ένα κακό χαμόγελο. "Alison." ακούστηκε η ήρεμη αλλά και επιτακτική φωνή του Elijah. "Πλάκα κάνω! Πέρασε μέσα." είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. "Πολύ αστείο." είπε ειρωνικά και μπήκε μέσα. Έκανα ένα ξόρκι και άρχισε να πονάει φρικτά το κεφάλι του. "Αν κάνεις οτιδήποτε που θα με εκνευρίσει ή θα με ενοχλήσει θα κάνω πολύ χειρότερα από αυτό." τον απείλησα. Έβγαλε έναν ήχο πόνου. "Έγινα κατανοητή ή θέλεις κι άλλο για να καταλάβεις;" είπα με θυμό στην φωνή μου. Δεν μου άρεσε ούτε το ύφος του ούτε ο χαρακτήρας του και είχα κάθε λόγο να ήμουν καχύποπτη μαζί του. "Ναι εντάξει!.." είπε με δυσκολία. Σταμάτησα το ξόρκι. "Χαίρομαι." είπα με ένα σοβαρό κακό βλέμμα.

    Πέρασαν λίγες ώρες. Οι περισσότεροι είχαν πάει για να κυνηγήσουν. Το ταξίδι μέχρι εδώ ήταν μεγάλο και διψούσαν. Το ίδιο και εγώ. Η δίψα μου ήταν τεράστια αλλά δεν τους ακολούθησα. Καθόμουν στο κρεβάτι του δωματίου μου και ξεφύλιζα ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Κάποιες ήταν με εμένα, την Aria, την Spencer, την Hanna και την Emily και άλλες με εμένα και την οικογένειά μου. Γύρισα την σελίδα και είδα μια πολύ παλιά φωτογραφία που είχαμε βγάλει στα όγδοα γενέθλια της Marlissa. Ήμουν επτά τότε.
   Ήταν πανέμορφη εκείνη την μέρα. Είχε χτενήσει σε μπούκλες τα καστανόξανθα μαλλιά της κάτι που δεν έκανε συχνά και φορούσε ένα υπέροχο κίτρινο φόρεμα. Παίζαμε στην αυλή του σπιτιού μας ανέμελες με τα άλλα παιδιά. Ο μπαμπάς και η μαμά μας θαύμαζαν μαζί με τους άλλους γονείς. Πέρασε η ώρα και το πάρτι τελειωσε. Βοηθούσα την Marlissa με τα δώρα ώσπου είδα την γιαγιά να μπαίνει στην αυλή. Τρέξαμε και οι δύο χαρούμενες κοντά της και την αγκαλιάσαμε. "Χρόνια πολλά Marlissa." είπε και της έδωσε ένα πακέτο με πολύχρωμο περιτύλιγμα. Πήγε λίγο πιο πέρα για να το ανοίξει μαζί με την μαμά. Με κοίταξε και μου έδωσε ένα ασημένιο κολιέ που πάνω του είχε δυο γράμματα. 'DL.'. "Γιατί μου δίνεις τα αρχικά του ονόματος μας γιαγιά;" την ρώτησα περίεργη. Έσκυψε κοντά μου και χαΐδεψε γλυκά το πρόσωπο μου. "Γιατί κάποια μέρα αυτό θα είναι το κλειδί για τα κάτι πολύ μεγάλο για σένα γλυκιά μου." είπε. "Θα το πω στην Marlissa.". "Όχι! Δεν πρέπει να το πεις σε κανέναν. Θα το κρύψεις πάρα πολύ καλά κάπου που δεν θα το βρει κανείς." είπε με σοβαρότητα. "Μα, δεν θέλω να πω ψέματα γιαγιά." παραπονέθηκα. "Όλες οι γιαγιάδες έχουν ένα μυστικό με τις εγγονές τους που δεν πρέπει να το μάθει κανείς. Θεώρησε αυτό το κολιέ σαν το δικό μας μυστικό. Συμφωνείς;" ρώτησε και άπλωσε το χέρι της. Μου φάνηκε κάτι σαν παιχνίδι οπότε σκέφτηκα να παίξω. Άπλωσα το χέρι μου και κάναμε χειραψία. "Εντάξει γιαγιά."
υποσχέθηκα και χαμογέλασα.

   Το βράδυ πριν πάω για ύπνο πήρα το κολιέ από το συρτάρι μου και το κοίταξα. Υπήρχε κάτι παράξενο πάνω του. Κάτι που με δελέαζε να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του. "Τι είναι αυτό;" ρώτησε η Marlissa. "Τίποτα." είπα και έκρυψα το κολιέ πίσω μου. "Δωσ' το μου! Το είδα! Μην το κρύβεις!" είπε ενοχλημένη. "Σου είπα δεν κρατάω τίποτα. Φαντάζεσαι πράγματα αδελφούλα." είπα με έναν ειρωνικό και πονηρό τόνο στην φωνή μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα αυτά τα σκοτεινά συναισθήματα τόσο αληθινά και έντονα μέσα μου. "Alison δεν είμαι τρελή! Είδα ότι κάτι κρύβεις! Δωσ' το μου πριν φέρω την μαμά!" φώναξε. "Πολύ θα ήθελα να σε δω να προσπαθείς." την προκάλεσα με κακία και έτρεξα προς τις σκάλες. Με ακολούθησε και προσπάθησε να πάρει το κολιέ από τα χέρια μου αρπάζοντας τα. Δεν ήθελα να το αφήσω. Το κράτησα πιο σφιχτά. "Άστο Alison! Ένα χαζοκολιέ είναι!" φώναξε. "Οχι δεν είναι ένα χαζοκολιέ!" απάντησα με ένταση στην φωνή μου. "Αφησε το!" φώναξε πιο δυνατά τραβώντας το κολιέ με όλη της την δύναμη. Δεν ήθελα να χαλάσει το παιχνίδι μου με την γιαγιά. Έτσι έβαλα τα χέρια μου στους ώμους της και την έσπρωξα προσπαθώντας να την σταματήσω. Σπροχνώμασταν για λίγη ώρα ώσπου άπλωσε το χέρι της και έπιασε το κολιέ. Θύμωσα τόσο πολύ που άρπαξα το κολιέ από τα χέρια της ρίχνοντας την από τις σκάλες. Έπεσε στο πάτωμα σχεδόν αναίσθητη. Ο μπαμπάς και η μαμά έτρεξαν αμέσως κοντά της. Τους κοιτούσα. Ένα παράξενο χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό μου. Το βλέμμα μου ήταν σκοτεινό στο φως της λάμπας. Η μαμά με κοίταξε. "Η Alison φταίει!" με κατηγόρησε η Marlissa. "Η Alison είναι τρελή!" φώναξε κλαίγοντας. "Ηρέμισε Marlissa. Είναι μικρή και δεν ξέρει." είπε ο μπαμπάς. "Ειναι τρελή!" φώναξε ξανά η Marlissa. Βαρέθηκα να τους κοιτάζω. Η εικόνα δεν ήταν ευχάριστη πλέον. Πήγα στο δωμάτιο μου, άνοιξα τον αεραγωγό πίσω από την τουαλέτα με τα καλλυντικά μου και έβαλα μέσα το κολιέ.

   Πάγωσα με αυτήν την ανάμνηση! Έτρεξα αμέσως στην τουαλέτα με τα καλλυντικά και άνοιξα τον αεραγωγό. Βρήκα το κολιέ. Ήταν άθικτο. Όπως το θυμόμουν. Κάθισα στο γραφείο μου και άνοιξα το φωτιστικό. Ακούμπησα το κολιέ στο γραφείο και έβγαλα ένα χαρτί και ενα στυλό. Έγραψα 'Dilaurentis.' και σκέφτηκα τι θα μπορούσε να σημαίνει. Υπολόγισα το επίθετο σύμφωνα με τον αριθμό που αντιστοιχεί σε κάθε γράμμα αλλά δεν έβγαινε κανένα λογικό συμπέρασμα ούτε καν μια ημερομηνία! Άφησα το στυλό στο γραφείο και σκέφτηκα λίγο κλείνοντας τα μάτια μου. Οι σκέψεις μου ήταν εικόνες. Τίποτα δεν βοηθούσε όμως. Μέχρι που είδα το μαύρο βιβλίο με το αστέρι πεντάλφα και τα γράμματα 'L.U.'. "Αναγραμματισμός!" είπα και έπιασα ξανά το στυλό στα χέρια μου. Με βάση αυτά τα αρχικά προσπάθησα να αναγραμματίσω το επίθετο μου. Τότε βγήκε μια φράση. 'Liars United.'
Ήταν σωστό! 'Αυτό ήθελε να μου δείξει η γιαγιά αλλά γιατί;' αναρωτήθηκα. Ξαφνικά εμφανίστηκε αυτή η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα που με είχε σώσει από τον Alfred. Την κοίταξα ξαφνιασμένη. "Μπράβο Alison. Μόλις ανακάλυψες την ομάδα μας και εσύ είσαι ένα πολύ σημαντικό μέλος της." είπε σοβαρά.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.😁

Γράψτε απόψεις και εντυπώσεις στα σχόλια!☺

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆

Φιλάκιααααααα!!!❤❤