"Εντάξει μαμά θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ." είπε ο Δημήτρης και τερμάτισε την κλήση.

Εκείνος ξεφυσηξε και άφησε το κινητό του στο τραπεζάκι του σαλονιού του.

"Τι έγινε μωρό μου;" Τον ρώτησα εγώ καθώς του χαιδευα το μπράτσο.

"Ο πατέρας μου είχε ένα ατύχημα στον δρόμο και μπήκε στο νοσοκομείο." Μου απάντησε εκείνος αποφεύγοντας την οπτική επαφή.

"Είναι σοβαρά;" Τον ρώτησα .

Εκείνος ανασηκώσει τους ώμους του ως ένδειξη απάντησης.

"Λυπάμαι πολύ. Πάντως δεν πιστεύω ότι θα είναι κάτι σοβαρό και καλό θα ήταν να πας και εσύ από εκεί, οι γονείς σου σε χρειάζονται." Του είπα και τον πήρα μια τρυφερή αγκαλιά.

"Θα κλείσω σήμερα για εισιτήρια. Γαμωτο ήθελα να είμαι εδώ στα γενέθλιά σου." Παραπονέθηκε και με έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του.

"Δεν μας ανησυχεί αυτό , ούτως η άλλως μπορούμε να τα γιορτάσουμε όταν έρθεις . Τώρα πρέπει να εισαι στο πλευρό του μπαμπά σου." Τον συμβουλεψα και στο άκουσμα της τελευταίας μου φράσης οι γωνίες του προσώπου του σφιχτηκαν για μερικά δευτερόλεπτα.

"Δεν ξέρω αν θέλω να είμαι κοντά του. Εκείνος εδώ και τόσα χρόνια δεν είναι ποτέ εκεί για εμένα." Μου απάντησε. Το βλέμμα του ήταν κενό. Σαν μια μαύρη επιφάνεια.

"Το ξέρω ότι δεν είναι ωραίο, αλλά σκέψου ότι έτσι εσύ στηριζεσαι στα δικά σου πόδια και δεν έχεις ανάγκη από κανέναν." Του είπα και του χάρισα ένα απαλό φιλί στα χείλια.

"Σε ευχαριστω που πάντα είσαι εδώ και με ακούς. "

Του χαμογέλασα και εκείνος με έβαλε να κάτσω πάνω του. Πλησίασε τα χείλια μου και τα φίλησε. Εγώ του έβγαλα την μπλούζα και και άφηνα υγρά φιλιά στο κορμί του.

Εκείνος με την σειρά του ξεκουμπωσε την ζακέτα μου και την αφαίρεσε από πάνω μου. Όρμησε κατευθείαν στον λαιμό μου και στο στήθος μου γεμίζοντας τα φιλιά, ενώ ταυτόχρονα ξεκουμπωνε το κούμπωμα του σουτιέν μου.

Αφού μείναμε εντελώς γυμνοί ο ένας μπροστά στον άλλον , εκείνος έσκισε ένα προφυλακτικό και μου το έδωσε να του το φορέσω.

Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα αυτό , αλλά είχα δει τον Δημήτρη να το κάνει από προηγούμενες φορές.

Αφού του το φόρεσα ανέβηκα πάνω του και εκεινος μπήκε κατευθείαν μέσα μου.

[...]

"Θα γυρίσω μόλις ο πατέρας μου καλυτερεύσει. Σου αφήνω τα κλειδιά για το σπίτι σε περίπτωση που θες κάτι." Μου είπε ο Δημήτρης και άφησε στα χέρια μου τα κλειδιά του σπιτιού του.

"Εντάξει να προσέχεις και μόλις φτάσεις να μου στείλεις μήνυμα." Του απάντησα και τον αγκάλιασα.

"Σαγαπω" μου είπε εκείνος και με έσφιξε πιο σφιχτά .

"Και εγώ σαγαπω."

Μόλις με άφησε χαιρέτησε τα παιδιά και έφυγε με την μηχανή.

Παρόλο που ήξερα ότι θα γυρίσει σύντομα , ένιωθα πολύ στεναχωρημένη που έφυγε.

"Όλα καλά;" Με ρώτησε η Έλενα.

"Ναι απλά θέλω να μείνω λίγο μόνη μου" της απάντησα.

"Εντάξει απλά να ξέρεις ότι αν θες να μου μιλήσεις για οποιοδήποτε θέμα είμαι εδώ." Μου υπενθύμισε και με αγκάλιασε.

Αφού τα παιδιά έφυγαν από την στάση εγώ πήγα προς το σπίτι του Δημήτρη. Καταλάβαινα ότι ήμουν υπερβολική αλλά μου έλειπε πολύ.

Υπό άλλες συνθήκες θα του έλεγα να ανέβαινα και εγώ μαζί του στην Αθήνα αλλά στην παρούσα φάση μάλλον δεν θα ήταν και τόσο καλή ιδέα.

Μπηκα στο σπίτι και το άρωμα του μύριζε παντού. Ένιωθα ότι ήταν ακόμα εδώ.

Το βλεμμα μου έπεσε στον καναπέ και στην σκέψη του τι κάναμε εκεί πριν λίγες ώρες ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

Πήγα στο υπνοδωμάτιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Η μαξιλαροθήκη είχε απορροφήσει την μυρωδιά από το σαμπουάν των μαλλιών του, ενώ τα πράσινα σεντόνια είχαν την μυρωδιά του αρώματος του πάνω.

Έκλεισα τα μάτια μου έχοντας αγκαλιά το ένα από τα δύο μαξιλάρια του και ενώ προσποιουμουν ότι ήταν εκείνος με πήρε γλυκά ο ύπνος.

[...]

Άκουσα στο βάθος τον ήχο του κινητού μου να χτυπάει. Άνοιξα τα βλέφαρα μου και το επιασα αμέσως στα χέρια μου.

Με έπαιρνε η Έλενα αλλά δεν πρόλαβα να το σηκώσω. Παρατήρησα ότι είχα 15 αναπάντητες από την Έλενα, 7 από τον Γιώργο και 2 από έναν άγνωστο αριθμό.

Ήμουν σίγουρη ότι κατι κακο είχε συμβεί και προσπαθούσα να διώξω το άγχος που ήταν έτοιμο να με κατακτήσει.

Πληκτρολογησα γρήγορα τον αριθμό της Έλενας και πάτησα έναρξη κλήσης. Εκείνη το σήκωσε με τον πρώτο χτύπο.

"Ελα τι έγινε;" Την ρώτησα ανήσυχη.

Ειχα σηκωθεί από το κρεβάτι και πήγαινα πάνω κάτω.

"Νατασακι μου δεν θέλω να τρομάξεις αλλά ο Δημήτρης είχε ένα ατύχημα." Μου είπε η Έλενα όσο πιο ήρεμα και γλυκά μπορούσε.

Στο άκουσμα των λέξεων που ξεστόμισε ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν.

"Τ-τι α-ατύχημα;" Ρώτησα ταραγμένη

"Δεν ξέρω ακόμα ,όμως είναι στο ίδιο νοσοκομείο με τον μπαμπά του." Μου απάντησε εκείνη .

"Θα βγάλω ένα εισιτήριο και θα ανέβω Αθήνα. Θέλω να είμαι στο πλευρό του." Την ενημέρωσα ενώ κατάλαβα ότι η φωνή μου ήταν έτοιμη να σπάσει.

"Όλοι θα ανέβουμε, σου έχω μαζέψει μερικά ρούχα έλα από εδώ για να δούμε τι θα κάνουμε."

Τερμάτισα την κλήση και έφυγα από το σπίτι του Δημήτρη. Διέσχισα όλη την διαδρομή τρέχοντας και έτσι μέσα σε τέσσερα λεπτά ήμουν στο σπίτι.

Άνοιξα την πόρτα και είδα ότι ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί. Καθοντουσαν στους καναπέδες και είχαν φέρει τα σακίδια τους μαζί.

"Όταν κοιμάσαι και σεισμός να γίνει δεν θα τον καταλάβεις εσύ." Σχόλιασε μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Γιώργος.

Εγώ δεν έδωσα σημασία και πήρα μια καρέκλα ώστε να κάτσω.

"Βγάζω εισιτήριο για να ανέβω Αθήνα." Τους είπα και άνοιξα το κινητό μου.

"Τέτοια ώρα;" Ρώτησε ο Ιάσονας παραξενεμένος.

"Γιατί τι ώρα είναι;" Του απάντησα ρωτώντας τον.

"12" είπε εκείνος ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.

Η πόρτα του μπάνιου ετριξε και άνοιξε

"Να ζήσεις νατασακι και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά" τραγούδησε ο Δημήτρης με μια τούρτα στα χέρια του.

Το σαγόνι μου έφτασε στο πάτωμα. Ένιωσα ότι η καρδιά μου μπήκε στην θέση της και ένα πανέμορφο χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο μου.

"Παντού να σκορπίσεις της γνώσης το φως και όλοι να λέτε να μια σοφός." Συνέχισαν και οι υπόλοιποι το τραγούδι καθώς ο Δημήτρης έφερε την τούρτα πιο κοντά μου ωστε να σβήσω τα 18 μικρά κεράκια που είχε πάνω.

"Δεν ξέρω τι να πω" τους είπα όλους και μερικά δάκρυα συγκίνησης έκαναν την εμφάνιση τους.

"ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" ούρλιαξαν τα κορίτσια ταυτόχρονα και έτρεξαν να με αγκαλιάσουν.

"Χρόνια πολλά ρε υπναρου" μου ευχήθηκε ο Ιάσονας και με αγκάλιασε και αυτός.

"Που να πεθάνουμε ενώ εσύ κοιμασαι δεν θα το καταλάβεις χαζό. Χρόνια πολλά όμως" είπε ο Γιώργος και με αγκάλιασε σφιχτά.

Ο Αλέξανδρος μου έκανε μια χειραψία. Ξέρω ήταν κάτι πιο τυπικό αλλα με ξέρει πραγματικά λιγότερο από δύο εβδομάδες ώστε να με πάρει αγκαλιά.

Τέλος είχε μείνει ο Δημήτρης που όση ώρα περίμενε να τελειώσουν οι υπόλοιποι με τις ευχές τους, έτρωγε με το δάχτυλο τούρτα.

"Χρόνια πολλά μωρό μου, εύχομαι να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα" μου ευχήθηκε και μου χάρισε ένα πεταχτό φιλί στα χείλια.

Του χαμογέλασα και για μερικά δευτερόλεπτα πίστευα πως όλα ήταν καλά.

Αλλά τελικά έφαγα ο Δημήτρης προσγείωσε την τούρτα στο πρόσωπο μου.

Γεια σας αγαπεςς

Τι κανετεε;

Σιγά σιγά πλησιάζουμε στο τέλος αυτού του βιβλίου.

Παρολαυτα πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε

Αν σας άρεσε αφήστε ένα αστεράκι και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο.

Φιλουρες με αγάπη.

Μπαιιι