Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Aa Ab Laut Chale

Dekh kar aasmaa ko
zameen ka muskana,
Lehro ka shor karna..
kinaro ka chupchap ho jana.

Pahado ki musafiro se
behisaab baatein,
Hawaayon ka darkhato ke kaano mein gungunana.

Kuch baatein zamano ki..
kuch baaton ka zamana,
Kuch kisse bahut purane..
kuch naya sa fasana.

Ek uljhe hue se mann ka khoobsurat taana baana,
Khwaabo ki ik kashti mein umeedon ka nazrana.

Uski har ik adaa ka meri in aankhon mein bas jaana,
Mera likhna ishq uske liye..
uska ishq padh kar sunana.

Har chiz ka apni tarah se ehsaaso ko bayaa kar pana,
Kitna haseen hota hai apne aap mein ek kavita ho jana.

Sahi aur Galat ki kitni alag alag paribhashaye hoti hai. Kisi ek ka sahi, kisi dusre ke liye galat bhi ho sakta hai. Is pal jo sahi lag rha hai, ho sakta hai kuch waqt baad vhi galat saabit ho jaye. Hume jo sahi lag rha hai woh kare ya zindagi ko kisi aur ke nazariye se jeeye. Har roz, har ghadi, har pal, har din..isi jung mein ladte rehte hai. Sameer aur Naina ne bhi aisi hi jung ke baad apne liye kuch sahi kiya tha, par woh vakai sahi tha ya galat..tab bas yeh nhi jante the.

Woh ek kaali raat thi, aur aaj ek ujla savera. Us raat maine aur Sameer ne apna sab gawaa diya tha..yahan tak ki apne dil ke woh tukde bhi jinhe kabhi apne dil mein hifazat se rakha karte the. Shayad bacche ab sach mein bade ho gaye the..bahut bade, itne bade ki ab unhe bada karne walo ki jarurat tak nhi thi. Father's Day tha us din..lekin aisa tohfa milega apne hi baccho se yeh nhi socha tha. Par humne bhi badle mein unhe unka mann chaha tohfa de diya tha..batwara, hisse kar diye the. Aur unke un hisso mein sab aaya tha jo jo woh chahte the siway unke Maa-Baap ke. Aur isi tarah ek baar phir se hum musafir ban gaye the, aur raasta humsafar.

Naina stops writing and dugs the pen tip on her diary as reminsces that time.

Flashback starts.
After breaking all the ties with own blood, with parts of own heart, with own children, Sameer was staring the path ahead standing outside the house at the midnight amidst the silence of Mumbai road. Naina slowly and gradually entwined her fingers with his. With tear filled eyes, he looks at her, whose eyes were already flowing.

Naina- Sameer..main toh hoon hi na, humesha ki tarah.

Clutching his hand in hers, she takes him with her.

At BaanGanga, Mumbai
Both Sameer and Naina were sitting blankly on the stairs of the BaanGanga, felt an ache in their hearts..ache of sadness, dejection and regret. Loving and Losing are two different terms but they're connected to each other by a single thread of attachment. And once this thread of attachment loosens, then you can never connect back to the same string again. People might leave, relationships might be break, but their traces and a sense of belonging keep touching our hearts again and again to remind us of their existence around us.
Suddenly, rain starts pours on two withered souls. And Naina embraces him, soaking him equally along with her tears which she tries to disguised by raindrops. He too engulfed her, caressing her hairs.

Sameer- Kitna royogi Naina, tumhe kya lagta hai yeh baarish ki boondein aur tumhare ansuon mein mujhe fark nhi dikhayi dega.

Naina- Sameer yeh aansoo, yeh rona..yeh jhoothe nhi hai..mere bacche aisa sochte hai. Par sach toh yeh hai ki main bas kamjor hoon isiliye bas ro deti hoon.

Sameer- Kisne kaha ki rone wala kamjor hota hai. Kabhi na kabhi toh sab ro lete hai aur ro lene se agar tumhara dil halka ho rha hai toh ro lo. Lekin haan woh kamjor jarur hota hai jo rota rahe aur kabhi uth kar chale hi nhi. Isiliye ab aansoo poncho.
Waise yeh sab kuch meri wajah se ho rha hai na..aaj ek baar phir se tumhe ghar, bacche, sab kuch chodna..

Naina- Shh..kya bole ja rhe ho. Mera ghar, mera parivaar sab tumse hai Sameer. Yeh jo abhi ro rhi thi na..woh ek Maa thi. Aur yeh jo tumhara haath pakde hue hai na woh tumhari biwi hai.
Beshak bacche kitne hi bade ho jaye, par unse is tarah durr nhi raha jata. Lekin unke galat mein unka saath bhi toh nhi diya jata. Aaj unhone meri saalon ki parwarish ko jhootha saabit kar diya hai. Aaj ek Maa haari hai..woh bhi apne hi baccho se, yeh dard bas usi Maa ka hai. Par mujhe bharosa hai jab unhe is baat ka ehsaas hoga, woh hume jeeta dege.

Sameer- Bharosa..mujhe nhi rha ab. Khair tab tak kya karege. Yuh ghar chodke, sab kuch chodke..kahan jayege.
Ek kaam karte hai, kisi Hotel chalte hai. Baarish bhi ruk gayi hai ab toh.

Naina- Hotel nhi, ghar chalte hai..apne.

Sameer- Ghar..matlab.

Naina- Zindagi kabhi bhi dusra darwaja khole bina, pehla darwaja bandh nhi karti hai.
Aao ab laut chale Sameer.

Later, they boarded the flight taking a U-turn of their lives. That's when Naina checks her mobile again, but kept it disappointingly.

Sameer- Nhi aaya na koi call ya message. Ziddi bacche hai humare, itni jaldi zidd nhi chodege apni.

Naina- Tum par jo gaye hai.
Waise hum Train se bhi toh ja sakte the na, Flight ki kya jarurat thi.

Sameer- Ab bhi bachat karogi, bahut paise bacha liye hai poori umar, ab kyu aur kiske liye bachana hai.

Resting her head on his shoulder and closing her eyes, she reaches her home. But one soul was wide awake, seeing below the lights of Mumbai that was burned like torches in distance. As he struggle to sleep, watching the clouds flowing to him and large buildings moving away from him, a wave of memories flashing in front of his eyes that he spent in this Mayanagri - Mumbai.

Sameer(to himself)- Kitna waqt bitaya hai is Mumbai shehar mein..apni aadhi zindagi guzaar di thi yahan. Kitna kuch diya hai is sapno ke shehar ne hume..business, ghar, paise, bacche. Socha nhi tha is shehar se is tarah se naata tootega kabhi.
Kuch mazboot rishtey shayad aise hi khamoshi se toot jaaya karte hai.

Naina's VO
Kitni baar aisa hota hai na ki hum andar se utne mazboot hote nhi hai..jitna dikhate hai. Aur woh kathor parat sirf upari taur par hoti hai..bas dikhane bhar ke liye.
Sameer bhi aisa hi dikhawa karne ki koshish rha tha, woh bhi mujhse. Main toh us baarish ke bahane ro di thi..shayad woh bhi ro diya hota. Lekin dukh hone par ro dena aur pyaar aane par jata dena..mardo se bas yehi do kaam nhi ho paate. Haan..par mere kehne par, mera haath thamkar, mere saath chal jarur pada tha us safar ki aur..jahan se is safar ki shuruat hui thi. Aur sach kahu toh..kuch kehne ke liye hai hi nhi..na tab tha, na aaj hai. Ek pal ke liye sab bhul gayi thi..jab safar ki manzil apni nazro ke saame payi thi.

Sameer- Kya baat hai..tumhari aankhon mein toh ek alag hi chamak aa gayi hai.

Naina- Aayegi kyu nhi..saalon baad aa rhi hoon yahan, Gange ke kinare..apne shehar..Rishikesh.

Sameer- Umm..let me count. 26 nhi, 27 saal..

Naina- 27 saal 4 mahine, 12 din ke intezaar ke baad. Ek baat kahu Sameer, apna shehar na apna hi hota hai. Saalon baad bhi kitna apnapan mehsoos ho rha hai yahan. Aisa lag rha hai maano..

Sameer- Sukoon mil gaya ho..haina. Chalo thodi der baith jaate hai..tumhari favourite Ganga Maiyaa ke pass. Afterall tum dono saalon baad jo mil rhi ho.

Naina- Kyu kar rhe ho yeh sab.

Sameer- Kya kar rha hoon.

Naina- Yeh jhoothi hassi kisi aur ko dikhana, mujhe nhi. Samjhe. Jaise tum baarish mein mere aansoo pehchaan sakte ho, waise hi main bhi toh tumhari is hassi ke peeche chupe dard ko dekh sakti hoon. Batao ab.

Sameer- Thak gaya hoon Naina, shehar badal badal ke, parivaar chod chod ke, ghar ko makaan banta dekh dekh ke. Bahut thak gaya hoon.

Naina- Par tum hi kehte the na shehar badalna tumhare liye humesha kuch naya lekar aaya hai. Dekhna is baar bhi kuch acha hoga humare saath. Chalo ab ek sikka nikalo..mujhe Ganga Ji se kuch maangna hai. Aur tumhe pata hai na Ganga Ji meri har baat maanti hai.

He gives a coin to her, she closes her eyes, kissed on it and throws the coin in the Ganges flowing in front of them.

Naina(to herself)- Ganga Ji..humare baccho ko humse ek baar phir se jod dijiyega chahe kitni bhi der lage.
Aur mere Sameer ke dil ko har dard se durr rakhiyega. Us tak aane wala har ghum mujhe de dijyega.

Sameer(to himself)- Ganga Ji..meri har umeed todi hai aaj humare baccho ne, aur kisi ki mat todne dena. Meri Naina ka dhyaan rakhiyega..mere saath bhi, mere baad bhi. Meri hisse ki har khushi use de dijyega.

As they opens their eyes, both looks at each other raising brows.

Naina- Main nhi batane wali.

Sameer- Haan toh main bhi nhi batane wala.
Chalo ab..tumhare naye ghar mein.

Naina- Correction..humare purane ghar mein.
Aur na Rickshaw se chalte hai. Isi bahane saari galiyaan, saare raastein phir se dikh jayege. And no more kudkud.

Sitting on the Rickshaw, Sameer angrily looks at Naina, who was just ignoring his angry stares.

Sameer- Aaj baith gaya hoon..aage se nhi baithuga. Aaj Rickshaw, kal pata nhi kya. Na jane kaise katega aane wala time.

The rickshaw puller then turns on the Radio that was kept in his Rickshaw's basket. Hearing that song, Naina smirks.

Pal pal pal pal..
har pal..har pal.
Kaise katega pal..
har pal..har pal.

Dil dil dil dil..mein..
machi hai machi..
Machi hai hulchul..
hulchul..hulchul.
Kaise katega pal..
har pal..har pal.

O humsafar lagta hai darr
Raat kate na..kabhi ho sehar,
Is pal mein simte umar
Raat kate na..kabhi ho sehar.

Tu jo hai saath mein toh dagar,
Lage ke jaise..khoobsurat ghar.
Tu jo hai saath toh yeh ambar,
Lage ke jaise..saaya ho sar par.
Tere kaandhe par rakh kar sar
Yuhi kat jaye saari umar.

Naina- Ab samjhe kaise katega pal..har pal, har pal.

Sameer- Jab samjhane wali biwi ho toh koi kaise nhi samjhega.

However, next moment Sameer felt some pain between his shoulder blade, but ignoring it he put his hand over Naina's shoulder.

Sameer's VO
Kabhi kabhi zindagi kuch yuh hi khali si lagti hai, jaise mandir mein mannat ka dhaaga baandh..aankhein sirf ishwar ko takti hai. Jaise doobte sooraj ki aakhri kiran madham toh lagti hai..par laati woh saath aisi raat hai jo udaas si lagti hai. Jaise baarish kabhi jum kar barasti hai..aur purani yaadon ki tarah mann ko bhigo deti hai. Mujhe bhi lag rhi thi apni zindagi..yuh hi khali si jab sab kuch ret ki tarah haathon se chutt gaya tha. Par phir maine apni khaali ho rhi zindagi kisi aur haath mein rakh di, taki woh poori ho sake. Mera sukoon toh mujhe kahin nhi mil pa rha tha, par Naina ko jarur mil gaya tha..uske apne shehar Rishikesh mein aake. Uski khali hui zindagi kuch kuch bharne lagi thi Ganga ke paani se.

Later, they reached to their new yet old house still having a nameplate of "Krishna Kaustubhi".
Naina bent down and touches the doorstep of the house, and remembers all the moments associated with it. Sameer held her hand and crosses the doorstep. The warmth of his hand and the sugariness of those nostalgic moments were enough to get her serenity and peace back.

Sameer- Ab kya sochna lagi.

Naina- Yeh ghar bhi bahut ajeeb hai Sameer. Ek baar tumne ise kharida tha jab Maa Papa se alag ho rhe the..is khwaab ke saath ki hum dono yahan rahege. Lekin phir mere Cancer ke treatment ki wajah se tumne hi ise bechkar apne se durr kar diya tha. Saalon baad humari writing ki pehli kamayi se humne yeh ghar ek baar phir se kharida tha..is umeed ke saath ki apne baccho ke saath kabhi yahan rehna ka mauka jarur milega. Aur aaj jab mauka mila bhi toh tab jab baccho se hi rishta toot gaya. Par dekho aaj yehi humara apna ghar, humara pehla ghar..Krishna Kaustubhi, humara sahara bana hai.

As they wanders their eyes in their own house, they realized the true meaning of a home. A home that gives you warmth on chilly nights and sunshine on cloudy days; a home that gives you solace on tougher times and protects you from the storms you never saw coming. The definition of home is not where you're from but where you're wanted. It can be within four walls or sometimes between two arms also. And that is a place we can finally call 'Home Sweet Home'.

Sameer- Yeh Kaanji bhi na..bataya tha ise ki hum aane wale hai. Phir bhi dekho kuch intezaam nhi kiya.

Naina- Offo..kitne nakhre karte ho tum abhi bhi Sameer. Ab aadhi raat mein kahan aate. Kaanji Bhaiya subah aa jayege. Chalo ab sone ki taiyari karte hai.

Sameer- Soye kahan..bed ki halaat dekhi hai.

Naina- Toh Bed ki jarurat bhi kya hai..woh dekho..

Sameer- Main zameen par nhi sone wala.

Naina- Zameen par kyu soyege..gadda lagayoge na tum. Aur woh bhi chupchap.

A while later, Sameer dusts off his hands after arranging the mattresses on the floor whereas Naina brings one pillow.

Sameer- Phir se ek takiya..

Naina- Kyuki mera personal takiya toh yahin hai..mere pass aur humesha yahin rahega.

Sameer- Aur kisi raat yeh takiya tumhe apne saath na sulaye toh..

Naina- Toh..main khud iske pass aake so jayugi. Aise..

Settling herself between his arms, Naina rests her head on his chest.

Sameer- Tumhari Diary kahan hai.

Naina- Kyu..phir se mere liye koi kavita likhni hai kya.

Sameer- Already likh chuka hoon. Flight mein hi jab tum so rhi thi.

Naina- Main abhi padhke aayi.

Sameer- Umm..kal padh lena meri likhi kavita aaram se. Main nhi rokuga. Abhi kahin mat jayo bas. Aise hi raho.

Tightening his arms around her, he stops her to go anywhere. And then sleep finally enveloped them after a tiring day.
In the middle of the night, Sameer wakes up as felt heaviness near his chest. He looks at Naina's side and then tries to get up. But feeling severe ache, he couldn't. And slowly, darkness engulfs him.

Love is something which is showered endlessly
when we are children,
It is something which
we need to steal
when we are young and,
It is something which
we have to beg
when we are old.

।।तेरे लिए।।

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro