3 Φεβρουαρίου 2001
Seoul,South Korea

Είχε μόλις αγοράσει ένα όμορφο μπουκέτο με λουλούδια από το αγαπημένο της ανθοπωλείο. Τα είχε διαλέξει σχεδόν ένα-ένα μόνος του καθώς τα πέταλα τους του θύμιζαν την επιδερμίδα της. Έτσι ήταν και εκείνη, γλυκιά και τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που τον κοιτούσε.

Ο άστατος καιρός της Κορέας είχε μόλις ρίξει ένα απαλό χιόνι στους τσιμεντένιους δρόμους της πρωτεύουσας και το κρύο ήταν αρκετό, τόσο που η μύτη του είχε υιοθετήσει ένα ροδαλό χρώμα από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που το σωμα του βρισκοταν εξω απο το κλιματιζομενο μυρωδάτο καταστημα.

Μικρες μαζες υδρατμων εμφανιζονταν στην σχεδον λευκη ατμοσφαιρα καθε φορα που μια του ανασα ξεφευγε απο τα χειλη του ενω τα ξηρα χερια του ειχαν αρχισει πλεον να πονουν απο την αποτομη αλλαγη της θερμοκρασιας γυρω του.

Τα θυμοταν ολα απο εκεινη την ημερα, ακομη και τον αριθμο των σταγονων που η νυχτερινη βροχη ειχε εν τελει αφησει πανω στο το κορμι του εκεινο το πονεμένο βραδυ.

Μερικα λεπτα αργοτερα θα την συναντουσε σε ενα ακριβο μαγαζι με καλο κρασι και το αγαπημενο τους πιατο με μοσχαρι μα πριν το σωμα του προλαβει να κανει εστω και ενα βημα το κινητο του, αυτη η καταραμενη συσκευη, δονηθηκε μεσα στην ζεστή τσεπη του γκρι παλτο του.

Το ονομα της ελαμψε στην εξωτερικη οθονη και μονομιας ενα χαμογελο σχηματιστηκε στο σχεδον λευκο προσωπο του.

Η κληση απαντηθηκε με την φωνη του να φτανει γλυκια και βελουδινη στην αλλη ακρη του ακουστικου. Η δικη της φωνη μακρινη, ψυχρη και αχρωμη σαν η ζωη να ειχε εγκαταλειψει το σωμα της κοπελας που αλλωτε τον εκανε να μαγευεται.

«Θελω να χωρισουμε Jungkook» ηταν τα μόνα λογια που ξεφυγαν απο τα χειλη της και ο νεαρος ανδρας ενιωσε πως η καρδιά του ειχε σταματησει για μερικα δευτερολεπτα.

«Τελειωσαμε» ακουστηκε αλλη μια φορα εκείνη και υστερα ο εκνευριστικος ηχος του τερματισμου της κλησης.

Το μικρο σκουρο ηλεκτρικο κατασκευασμα γλιστρησε μηχανικα και παλι πισω στην ζεστη του τσεπη και το κεφαλι του χαμηλωσε κοιτωντας τους υγρους δρομους της Σεουλ.

Η χαμηλη θερμοκρασια μετετρεπε τα καυτα δακρυα του σε παγωμενα ρυακια αλατισμενου συναισθηματος που κυλουσαν ως ενα σημειο στα ροδαλα μαγουλα του και υστερα στερεοποιουνταν θυμιζοντας του πως ολα ειχαν πια τελειωσει.

Το χιονι αρχισε να πεφτει και παλι απο τον λευκο ουρανο και ο κοσμος γυρω του συνεχισε να κινειται με εκεινον να μενει στασιμος, βουβος και σχεδον κενος, μισός σε μια πολη του θυμιζε ολα οσα ειχε νιωσει για εκεινη.

Συνεφερε τον εαυτο του αργα, και υστερα σειρα ειχε η αποδεσμευση απο τα μυρωδατα ανθη που μολις ειχε αγορασει για την νεαρη κοπελα. Περπατησε μερικα μετρα με τα βηματα του να ειναι βαρια και τα πελματα του να σερνονται στην υγρασια του δαπεδου και αφου τα ανθη πηραν την θεση τους διπλα σε μια αστεγη κυρια του απεναντι πεζοδρομιου ,σειρα ειχε η ακυρωση του τραπεζιου που ειχε κλεισει για τους δυο τους.

Το βραδυ τον βρηκε ξαπλωμενο πανω σε ενα μεταλλικο τραπεζι ενος barbeque μαγαζιου στο κεντρο της πολης περιτριγυρισμενο απο αδεια μπουκαλια soju με γευση ροδακινο και το κινητο του να ξαπλώνει πεταμενο αναμεσα τους.

Το σωμα του πονουσε και πλεον περιπλανιοταν μεσα στα στενα μεχρι που βαρια βροχη αρχισε να πεφτει απο τον ουρανο σαν να του εδειχνε πως ακομη και το ιδιο το συμπαν θρηνουσε μαζι του για την χαμενη του αγαπη.

Το κορμι του παραδοθηκε στις παμπολλες σταγονες που τον χτυπουσαν με ορμη και εκεινος πια ανυμπορος να σταματησει την καταντια του απλως αφεθηκε στο αγγιγμα αυτο, εως ωτου η επιδερμιδα του βραχηκε και τα μαλλια του αρχισαν να πεφτουν μεσα στα ματια του δυσκολευοντας την ηδη θολη οραση του.

Καθε του βημα πανω στην ασφαλτο αποτελουσε μια νεα λακουβα γεματη νερο, καθε κινηση του μια νεα υδατινη ταραχη και καθε ανασα του πλεον πολυτιμη δεδομενου της ποσοτητας αλκοολ που ειχε καταναλωσει.

Μιση ωρα αργοτερα ειχε φτασει στο σπιτι του ,με δυσκολια ειχε αλλαξει τα ρουχα του και ειχε κοιμηθει με τα ματια του πρησμενα απο το κλαμα και την καρδια του μιση και γδαρμενη απο την βιαιη αρπαγη του αλλου κομματιου που στην τελικη , ποτέ δεν του ανηκε ολοκληρωτικα.

19 Ιουλη 2003
Sunset Beach, O'ahu, Hawaii

Jk:Με απατουσε..

Η φωνη του ακουστηκε βαρια με τα λογια του να εξομολογουνται για πρωτη φορα το γεγονος αυτο σε καποιον. Κανείς δεν το ηξερε, ουτε καν οι ιδιοι του οι φιλοι, ουτε καν ο αδελφος του.

Τα ειχε περασει ολα μονος με την παρουσια του αλκοολ και τον στιγμιαιων νουντλς με σαλτσα μαυρου φασολιου να του κρατουν συντροφια ολες τις νυχτες εκεινου του καταραμενου Φλεβάρη, μεχρι που οι κολλητοι του τον επεισαν να παει για μερικο καιρο καπου αλλου. Σε ενα μερος μακρινο, περα απο εκεινη την συννεφιασμενη πολη. Και καπως ετσι το αψυχο τοτε σωμα του εφτασε στην Χαβαη , και σιγα σιγα απεκτησε ξανα ορεξη για ζωη και περιπετεια.

Τα χερια της τυλιχθηκαν απλως γυρω του και τα ποδια της τεντωθηκαν τοσο που οι μυτες των δακτυλων της βουλιαζαν μεσα στην αμμο κοντα στην θαλασσα.Οι αγκωνες της πιεζαν τους ωμους του και το σωμα της ζεσταινε το δικο του με την θέρμη αυτη να τρυπωνει μεσα του σαν ηλιαχτιδα.

Δεν του ειπε τιποτα απλως παρεμεινε κοντα του, πάνω του με τον νεαρο ανδρα να τα χανει μερικως απο τις κινησεις της

Μεχρι που τα δάκτυλα της αγγιξαν απαλα τα μαυρα μαλλια του και το δερμα της τυλίχτηκε στις προσεγμενες μπουκλες του, μονο τοτε μπορεσε να αφεθει ολοκληρωτικα, τυλιγοντας σφικτα να χερια του γυρω απο την μεση της, αφηνοντας τα δακρυα του να πεσουν επιτελους ζεστα και ανενόχλητα πρωτα στα μαγουλα του, υστερα στον ωμο της και τελικα να καταληξουν εκει οπου ανηκαν απο την αρχη, στην αλατισμένη θαλασσα.

Ηταν μια αγκαλια, μοναχα μια αγκαλια μα τα συναισθηματα του ερρεαν πια απο μεσα του μολις εκεινη, η λυπημενη κοπελα, ακουμπησε το δερμα του σαν πια το σωμα του να μην μπορουσε να τα κρατησει αλλο μεσα του.

Βρισκοταν πανω του με το σωμα της να συμπληρώνει το δικο του, με τα χερια της να τον τυλιγουν στοργικα μα παραλληλα εντονα θελοντας να του δειξει πως δεν ηταν μονος. Ηταν σαν να ειχε δημιουργηθει μια ασπιδα γυρω του προστατευοντας τον απο οποιον επιθυμουσε να τον βλαψει.

Απο την αλλη ο Jungkook την κρατουσε κοντα του εξισου εντονα με το σωμα της να αιωρείται πια βρισκομενο μεσα στα χερια του. Ενιωθε πως ενα βαρος ειχε φυγει απο πανω του και πως πλεον ειχε πεσει στην υγρη αμμο.Παρολο που δακρυα ετρεχαν απο τα ματια του η καρδια του ενιωθε πως πια ηταν ελευθερη, σαν να πετουσε μαρια απο ολα οσα την βασανιζαν για αρκετο καιρο.

Ηταν απλως μια αγκαλια, τιποτε παραπανω μα και οι δυο τους ενιωθαν πως αυτο ηταν το καλυτερο πραγμα που ειχαν βιωσει εδω και αρκετο καιρο με τα σωματα τους να μην αποχωριζονται το ενα το αλλο. Βρισκονταν ενωμενοι και πληγωμένοι μα και οι δυο τους πλεον πιο σιγουροι για τους εαυτους τους. 

Ετσι δεν πιεσαν την κατασταση και οταν πια το νυχτερινο αερακι ειχε ξεκινησει να φυσά ακομη πιο εντονα απο πριν, οι δυο νεοι ειχαν πια ηρεμησει. Το φεγγαρι υψωθηκε στο ψηλοτερο σημειο που θα μπορουσε να φτασει και το φως του ελουσε τα δυο κορμια που στεκονταν απλως καθησμενα πανω σε ενα ξερο κομματι ξυλου κοντα στα τροπικα δεντρα.

Yl:Πιστευεις πως οι ανθρωποι μοιάζουμε στα δελφινια;

Τον ρωτησε σοβαρα στηριζοντας τα χερια της στην ακρη του ξυλου οσο τα ματια της ερρεαν πανω στον ελαφρυ κυματισμο του νερου.

Jk:τι εννοεις;

Απαντησε ερωτηματικα και εκεινη απλως συνεχισε να αναλυει δυνατα τις περιπλοκες και θλιβερες σκεψεις που βασανιζαν το μυαλο της στο ομορφο νησι.

Jk:δεν καταλαβαινω νομιζω. Μαλλον οι γυναικες ειστε οντως περιπλοκες.

Ειπε αφηνοντας στην ατμοσφαιρα εναν ελαφρυ ηχο πικρου γελιου.

Yl:Και αν ειμαστε οντως σαν τα δελφινια; Αν μπορουμε να αγαπησουμε μονο εναν ανθρωπο πραγματικα;

Διατυπωσε την ολοκληρωμενη οπτικη γωνια της και εκεινος την κοιταξε πονεμενα και θλιβερα με το σωμα της να διατηρει μια παγερη σταση απεναντι στον νεαρο που ειχε γνωρισει εικοσιτεσσερις ωρες πριν.

Πηρε μια βαθεια ανασα και εκλεισε τα ματια του προσπαθωντας να αποτρεψει τα τελευταια του δακρυα να μουσκεψουν για ακομη μια φορα το δερμα του ενω επειτα καθαρισε τον λαιμο του ετοιμος να μιλησει ξανα.

Jk:Τοτε ισως να μην τον αγαπησες ποτε πραγματικα

Ειπε θελοντας να την καθησυχασει, ελπιζοντας πως τα συναισθηματα που ισως μετεπειτα μπορει να ενιωθε δεν θα πληγωνονταν για ακομη μια φορα.

Ανοιγοκλεισε τα ματια της νευρικα και ετριψε τα χερια της μεταξυ τους θελοντας να αποβαλλει την απαισια αισθηση της υγρασιας.

Yl:δεν ξερω τι πρεπει να κανω, πως πρεπει να νιωσω για την ζωη μου...

Αποκριθηκε πικρα με τα λογια της να σταζουν παραπονο και στεναχωρια.

Τα ματια του χωρις να αποχωριστουν τα θερμα νερα της υδατινης συντροφιας τους, αφησαν το σωμα του να πραξει και ετσι τελικα σηκωσε το χερι του και αγγιξε απαλα το δικο της, με την παλαμη του να αφηνεται πανω στο δερμα της. Και εμεινε εκει μεχρι που υστερα απο μερικα δευτερολεπτα το κεφαλι του γυρισε προς το μερος της.

Το βλεμμα του σκοτεινο σαν την νυχτα και τα μαλλια του ονειρικα να κινουνται με το περας του ανεμου.

Τον κοιταξε στοργικα και επειτα χαμογελασε γλυκα στην οψη του μεταφεροντας το βλεμμα της στα παγωμενα ακροδακτυλα του

«Παντα κρυα ειναι τα χερια του» σκεφτηκε γοργα μα ποτε δεν μπορεσε να του το πει ,σαν κατι να σφραγισε τα χειλη της αστραπιαια πριν η φωνη της μπορεσει να γινει ηχος και να φτασει κοντα του.

Sunset Beach, O'ahu, Hawaii
07:00

Ειχε πια καθησει και παλι στο κρεβατι της αυτη την φορα με ενα matcha latte στο χερι θελοντας να βρει που ειχε πεταξει την καρτα μνημης της μεσα στην μεγαλη τσαντα της σχολης της.

Παρολα τα γεγονοτα που της ειχαν συμβει, η εργασια που θα επρεπε να προετοιμασει τους επομενους μηνες για την διπλωματικη της ηταν αρκετα σημαντικη για να την κανει να αφησει το πλανο ''διακοπες'' και να στρωθει στην δουλεια.

Ομως η καρτα για την βιντεοκαμερα της ηταν αφαντη και αυτη πλεον πεποισμενη πως το μικρο χρησιμο αντικειμενο μαλλον δεν βρισκόταν σε καποια τσεπη του υφασματινου αξεσουαρ της.

Ξεφυσηξε δυνατα και αφου ηπιε μια γουλια απο το κρυο ροφημα της εριξε την πλατη της στο κρεβατι της με δυναμη νιωθοντας την αγανάκτηση να κατακλύζει το κορμι της.

Yl:που στα κομματια μπορει να ειναι;

Φωναξε τριβοντας τα ματια της, χτυπωντας τα ποδια της δυνατα στο στρωμα.

Ενιωθε εξουθενωμενη παρολο που τις τελευταιες μερες δεν εκανε απολυτως τιποτα. Αλλα το μυαλο της δεν μπορουσε να σταματησει να σκεφτεται που στην ευχη ειχε αφησει την μικρη μαυρη καρτα.

Μεχρι που ενα φωτεινο λαμπακι αναψε πανω απο το κεφαλι της και το σωμα της σχεδον πεταχθηκε πανω στα λευκα παπλωματα της μολις συνειδητοποιησε πως ειχε ξεχασει να την βγαλει απο την καμερα την τελευταια φορα που ειχε τραβηξει πλανα στο ενυδρειο.

Ντυθηκε σχετικα ζεστα φορωντας ξανα την αγαπημενη της ροζ φορμα συνδιαζοντας την αυτη την φορα με μια γκρι ζακετα και φυσικα το λευκο μπλουζακι της ενω υστερα πεταχθηκε εξω απο το τροχοσπιτο της χοροπηδωντας χαρουμενα κατευθυνομενη προς το μικρο καλυβι.

Λιγα μετρα πριν φτασει μπροστα απο την πορτα του η καμερα που ειχε στα χερια της ανοιξε και στην μικρη οθονη αποτυπωθηκε η μορφη της.

Κουνησε ελαφρως το κεφαλι της θελοντας να προσδιορισει την θεση του ανάκατου κοτσου της και επειτα χτυπησε την πορτα πατωντας το rec.

Yl:Κυριακη 20 Ιουλιου 2003, πες γεια...

Φωναξε χαρουμενη μολις ο νεαρος ανδρας ανοιξε την πορτα ,τραβωντας τον βιντεο οσο εκεινος προσπαθουσε να ξυπνησει απο τον υπνο του.

Jk:τι εγινε;

Προσπαθησε να πει μα τα ματια του ηταν πολυ κουρασμενα για να μπορεσουν να ανοιξουν.

Yl:ελα υπναρα ξυπνααα...

Σχεδον νιαουρισε παιδικα πιεζοντας τα μαγουλα του, κουνωντας το κεφαλι του δεξια-αριστερα με τον νεο να παραδινεται στις άτσαλες κινήσεις της.

Jk:καλημερα...

Απαντησε νυσταγμενα υστερα απο λιγο τριβοντας τα ματια του οσο εκεινη εξακολουθουσε να τον καταγραφει με την καμερα της.

Εκανε μερικα βηματα πιο πισω ετσι ωστε το σωμα του να φαινεται καλυτερα μεσα στο ηλεκτρονικο κατασκευασμα και εκεινος απλως σταθηκε βουβος απεναντι της.

Jk:τι κανεις πρωι-πρωι με την καμερα;

Βγηκαν λεξεις απο το στομα του και η νεαρη κοπελα γελασε γλυκα μα και ενοχα υποπτευομενη τι θα την περιμενε.

Yl:καταγραφω την στιγμη.

Jk:καταγραφεις την στιγμη του υπνου μου.

Yl:σωπασε κυριε εργαζομενε.

Του αντιμιλησε και εκεινος με την σειρα του αφησε μια μικρη γυαλαδα να φανερωθει μεσα στα ματια του. Ενα μικρο πονηρο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στα χειλη του και τα ποδια αγγιξαν την αμμο.

Τοτε ηταν που ξεκινησε να την κυνηγαει σε ολη την άδεια ,μεχρι στιγμης ,παραλια με απώτερο σκοπο την κατασχεση του αντικειμενου που ειχε διακόψει τον μελένιο υπνο του.

Jk:ξερεις οτι δεν μπορεις να ξεφυγεις ετσι;

Ρωτησε ρητορικα και εκεινη απλως συνεχισε να τρεχει μπροστα του με φόρα. Μεσα της γνωριζε πολυ καλα πως αν η βιντεοκαμερα επεφτε στα χερια του τα πλανα που ειχε τραβηξει με εκεινον να ειναι τοσο γλυκος και ανυποψιαστος θα γίνονταν παρελθον μια για παντα, γι'αυτο και αποφασισε πως επρεπε να τον παραπλανησει.

Εβγαλε την ζακετα της και τυλιξε την καμερα γυρω της ετσι ωστε την στιγμη που θα την αφηνε στην αμμο εκεινη να μην σπασει.

Τοποθετησε ελαφρα το τυλιγμενο αντικειμενο κατω μα συνεχισε να τρεχει οντας προφανως κυνηγημενη απο τον μερικως ξυπνιο ανδρα που βρισκοταν κάμποσα μετρα πιο πισω της.

Yl:δεν υπαρχει περιπτωση να με πιασεις.

Του φωναξε και εκεινος αποδεχομενος την προκληση εβαλε ακομη περισσοτερη δυναμη στα ποδια του τρεχοντας γρηγορα μπρος το μερος της.

Μια κινηση και μερικα ακομη βηματα χρειαστηκαν απο μεριας του για να αγγιξει τα πλευρα της και να την κανει να πεσει μαζι του στην θαλασσα με το σωμα του να την παρασυρει στο παγωμενο πρωινο νερο.

Εκαναν μερικες τουμπες πανω στην αμμο μεχρι τα κορμια τους να φτασουν στα ρηχα, μα οταν σταματησαν να κινουνται εκεινος βρισκοταν σχεδον πνιγμενος απο την σταθμη του νερου και εκεινη γελουσε παρολο που κρυωνε αρκετα.

Το χερι του την τραβηξε ακομη πιο εξω ετσι ωστε η σταθμη του νερου να χαμηλωσει και το σωμα του την τουμπαρε μεσα στο νερο προκαλωντας την ταραχη των υδατων.

Βρισκοταν απο πανω της με τα χερια του να στηριζουν το σωμα του και τα ματια του να την κοιταζουν να γελαει οσο μικρες σταγονες χαραζαν το προσωπο της προερχομενες απο τις βρεγμενες τουφες των δικων του μαλλιων.

Ξαπλωσαν και οι δυο τους στην αμμο με το πρόσωπο τους να κοιτα τον πρωινο ουρανο και το κορμι τους να στεκει το μισο μεσα στην θαλασσα και τοτε ηταν που τα χειλη της σχηματισαν την πολυποθητη ερωτηση.

Yl:με λενε Yeol Eum, εσενα;

Ειπε γυρνωντας το κεφαλι της προς το μερος του. Εκεινος μιμηθηκε την κινηση της γυριζοντας εξισου προς το μερος της παρατηρωντας την μορφη της.

Ηταν προφανως βρεγμενη και τα μαλλια της ειχαν κολλησει κοντα στο προσωπο της. Η επιδερμιδα της ειχε γεμισει αλατισμενες σταλες νερου και το άλλοτε λευκο μπλουζακι της τωρα κοντευε να γινει διαφανο εμφανιζοντας μερικως το στηθος της.

Πηρε μια βαθεια ανασα και στερεωσε το κεφαλι του στην παλαμη του.Μπορει η εικονα της για οποιονδηποτε αλλο να ηταν προκλητικη και ερεθιστικη μα στα ματια του φανταζε αγνή και αθώα με το σωμα του να μην αντιδρα σχεδον καθολου στο θεαμα που αντικριζε. Αλλωστε δεν ηθελε να την τρομαξει ουτε να την διεκδικησει ακομη.

Yl:με ακουσες;

Ρωτησε και παλι η γλυκια κοπελα χαμογελωντας του και εκεινος σαν μαγεμενος τοποθετησε μια τουφα της πιο μακρια απο τα ματια της επιθυμοντας να μπορει να τα δει διχως εμποδια.

Jk:Με λενε Jung Kook.Ευχομαι να τα παμε καλα Yeol Eum.

_________________________________________

ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΚΕΦΆΛΑΙΟ

ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΟΝΌΜΑΤΑ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΛΊΓΟ ΣΑΔ

ΓΝΏΜΕΣ??

Αν σας άρεσε πατήστε 🌟

Vanilla