Cetus was uiterst tevreden, iets wat de mensen om hem heen niet konden zien. Zijn lippen waren namelijk zoals gewoonlijk naar beneden gevouwen en in zijn jonge hoofd schenen alleen maar de rimpels die de mensen vaker zagen dan ze wilde. Cetus stond bij de deur van het vertrek van de president, zijn handen waren achter zijn rug gevouwen en zijn zorgeloze ogen keken naar het achterhoofd van de president, die naar de herhalingen keek van de finale van de hongerspelen.

Na een tijdje draaide President Nomia zich om en keek Cetus recht in de ogen aan. Op de President zijn lippen lagen de woorden die Cetus al kon voorspellen. ''Hoe kon je dit laten gebeuren?'' Vroeg de President achterdochtig, hij vouwde zijn handen bij elkaar en keek Cetus doordringender aan. Cetus wist dat de President teleurgesteld was, en waarschijnlijk zelfs woest. Wat de drie tributen hadden gedaan was een teken van verzet, een teken van ontevredenheid.

''Ik heb precies gedaan wat u vroeg,'' antwoorde Cetus. ''Ik moest ze langer in de arena houden, tot ze wellicht besloten om elkaar af te maken. We hadden nooit kunnen weten dat ze dit probeerde.''

''Het was een teken van verzet!'' Spuugde President Nomia in zijn gezicht. ''Iedereen zag het! De districten, het Capitool! Er zijn zelfs al opstanden ontstaan in district 12, de mensen hebben door dat dit systeem niet werkt.'' Hij wachtte even, afvragend naar de reactie van de Hoofdspelmaker. ''Vertel me hoe je dit wilt oplossen.''

Cetus haalde diep adem. ''Laat ze zien dat met het Capitool niet te sollen valt— dat met de spelen niet te sollen valt. Zet ze het betaald.''

President Nomia keek naar het tv scherm op zijn bureau, hij wreef met zijn wijsvinger over zijn kin en bestudeerden de drie tributen, die op het punt stonden zichzelf neer te steken. ''Hoe zetten we ze het betaald?'' Vroeg de President.

Cetus had deze vraag al verwacht, hij lachte hartelijk. ''Met de tweede hongerspelen,'' legde hij uit. ''Manipuleer het spel, zorg ervoor dat iemand getrokken wordt waar ze om geven.''

President Nomia leek na te denken, hij draaide zich helemaal naar het scherm en bekeek de scénes die  voor zijn ogen afspeelden. De scéne veranderde en liet het interview zien van de jongen met de zandkleurige blonde haren, de zogenaamde geliefde van Celene Watson. ''Zod Paige,'' mompelde de President. ''Zod Paige voor Watson.''

Cetus knikte en maakte een notitie in zijn hoofd. De President keek verder en wachtte af. De opnames van de boetes kwamen weer voorbij. ''En voor Odair,'' bedacht de President. ''Het zal te opvallend zijn als we haar broer zouden te trekken, dat trekt te veel argwaan aan.'' Hij zuchtte diep.. ''Maar haar mede-tribuut, de vriendin van haar broer, heeft zij geen broers?''

''Twee, meneer,'' antwoordde Cetus. ''Een zal dit jaar voor de eerste keer meedoen.''

President Nomia knikte en wenkte dat dat de juiste optie zal zijn. De interviews van de winnende tributen bewogen over het scherm. Nomia lette nu beter op, want Adams was een moeilijke zaak op zich. Maar snel genoeg wist hij het. ''Haar oudere broer,'' knikte hij.

Cetus knikte in goedkeuring. De president keek hem verwachtend aan. ''Ik verwacht dat je van je fouten leert, Cetus,'' legde hij de jongeman uit. ''Om onze overwinning te vieren nodig ik je vanavond uit voor het diner. Wees gekleed.''

Cetus knikte weer, hij verliet de kamer met een buiging en deed de deur achter zich dicht. Op dat moment wist hij dat hij niet lang meer te leven had. Perseus Nomia liet een fout zoals deze niet zomaar ongedaan voorbij gaan, hij zal iemand hiervoor moeten laten boeten. Hij zal de Hoofdspelmaker de schuld geven voor de schaamte die de winnende tributen hen hadden gegeven. Het diner van vanavond zal zijn laatste diner zijn. Hij voelde het in zijn botten, in zijn buik.

Perseus Nomia vergat een teken van opstand, en vooral niet dit soort opstand, niet. En Cetus wist dat hij hiervoor zal boeten. Cetus liep zo snel mogelijk naar zijn kamer, uit de lades van zijn kast griste hij de envelop die hij zo lang had bewaard. Hij stopte het in zijn zak en liep met zijn slaapkamer deuren nog open naar het vertrek van Katana Remea, die vanwege haar maandelijkse bezoekjes in het presidentiele paleis zich daar vestigde. Haar slaapkamer deur was dicht, hij klopte op de houten deur. De deur werd na een paar secondes opgedaan.

Katana Remea stond al in haar avondkleding in de deuropening, ze keek vragend naar Cetus, een man die ze herkende van de paar minuten dat ze elkaar hadden gesproken in de tijd van een paar maanden. Cetus pakte de envelop uit zijn broekzak en duwde het in Katana's handen.

''Wie?'' Vroeg ze zachtjes.

''Connor Murphy,'' fluisterde Cetus onder zijn adem. ''Gelegeerd in district 4.''

''Een vredesbewaker?'' Vroeg Katana na.

''Inderdaad,'' antwoordde Cetus. ''Een belangrijke aanwinst, zal ik zeggen.''

Katana hield haar adem in en zette een stap uit haar kamer. Cetus en haar gezicht stonden nu maar een paar centimeter van elkaar vandaan. ''Waarom nu?''

''De Revolutie is begonnen,'' vertelde Cetus. ''En ik heb de juiste informatie om te winnen.''