Celene stopte voor de deur van het etenscompartiment, ze keek door het bovenste raampje. Wat ze zag verraste haar;

Haymitch pratend en etend, Maia knikte soms en anders lachte ze. Haymitch was iets grappigs aan vertellen of het was niet grappig en Maia vond haarzelf verplicht om te lachen voor haar mentor.

Maar hetgene dat Celene opviel was dat Haymitch er anders uit zag, hij was nuchter, hij had een ander aanzicht. Zijn ogen vonden die van Celene en hij wenkte haar met een nu nors gezicht.

En op een of andere reden voelde Celene weer het schuldige gevoel, het kleine gezichtje van Maia was teveel, het pratende gezicht van Haymitch was teveel. Ze had het gevoel alsof ze instortte. Ze moest straks dat kleine meisje vermoordden, dadelijk moest ze andere mensen vermoorden.

Het was onmenselijk, ze kreeg bij de gedachten al te neiging om van deze trein te springen.

Celene maakte de deur open van het compartiment, ze negeerde verwelkoming van Rhea, ze zakt op een stoel neer naast Maia. Haymitch nam een slok van z'n glas en hij keek met dichtgeknepen ogen haar aan.

''Ik had het net tegen Maia dat ze de tributen voor de gek kon houden met een-''

-'' je hebt besloten om ons te helpen,'' onderbrak Celene hem, ''waarom?''

''Misschien kon ik waarde vinden in je smeekgebeden gisteren,'' zei Haymitch, nu met een frons in zijn gezicht. ''Kon er tenminste iets voor doen.''

Celene pakte een zacht broodje uit de mand voor haar gezicht, ze legde het op haar bord en sneed het open.

''Hoe overleven we het?'' vroeg Celene, ze smeerde boter op haar brood. Ze pakte een plakje kaas van de schaal met kaasplakken en wilde het op haar brood leggen, maar de kaas bleef midden in de lucht hangen door de woorden van Haymitch;

''zorg dat ze je leuk vinden,'' zei hij met volle mond.

''Leuk?'' vroeg Maia, ''bedoel je leuk als in-''

''-leuk als in amusement, geef ze een verdrietig verhaal over je thuissituatie, en smeer ze daarna in dat je voor je lieve zusje gaat winnen, omdat je het haar beloofd heb- zo krijg je die kippen te pakken,''  legde Haymitch uit, ''je moet ze iets geven om over te treuren, maar ook om tegen je op te kijken en je leuk te vinden.''

''En wat maakt dat uit?'' vroeg Celene, ''gaan ze ervoor zorgen dat hun lievelingetjes cadeautjes krijgen?''

''Goed geraden, meid,'' prees Haymitch haar met een niet -gemeende glimlach, ''soms vraag ik me af hoe je zo slim kan zijn.''

''Heel grappig,'' mompelde Celene. Ze liet uiteindelijk het plakje kaas op haar broodje vallen, ze vouwde het deeg dicht, ''en wat kunnen we met die cadeautjes?'' vroeg ze.

''Overleven, ze sturen je medicijnen, eten, misschien zelfs wapen.''

Maar Celene wist dat er een ''maar'' achter moest zitten, er was altijd een ''maar'' in deze meewerkende situaties.

''Maar?'' vroeg Celene afwachtend, ze keek Haymitch doordringend aan. Hij wist heus wel wat ze met deze woorden wilde zeggen.

''Maar-'' begon Haymitch- ''je moet je wel tot de top werken- of je moet een beroeps zijn, als beroeps ben je al een voorkeur.''

''Wat is een beroeps?'' vroeg Maia onschuldig, en Celene herinnerde zich meteen dat de meeste kinderen beneden de twaalf in district 6 niet naar de Hongerspelen mochten kijken. Het Capitool wist dit niet, maar de dichte populatie van het district wel.

En Haymitch wist dit ook, ''de tributen uit district 1, 2 en 4, ze zijn de enige die legaal mogen trainen voor de spelen, ze hebben hierdoor een voorsprong tot de andere tributen en daarom winnen ze ook vaker- maar ze hebben een zwakte-''

''hun arrogantie,'' vulde Celene aan, ''ze zijn arrogant, doe iets aan hun arrogantie en meestal win je.''

''Precies,'' zei Haymitch, ''je blaast hun voedselvoorraad op, of je haalt hogere punten dan hun. Je lokt ze bijvoorbeeld in de val, zoals ik je net heb uitgelegd-'' hij keek nu naar Maia.

Maia knikte kennend, ''ok,'' zei ze, ''dus er zijn kansen-''

Celene lette niet meer op het gesprek, ze at haar broodje in een paar seconden op en keek daarna recht voor zich uit, naar de super snelle voorbij vliegende buitenwereld.

Maia wist natuurlijk dat ze geen kans had om te winnen, de jongste die ooit gewonnen had in de nieuwe Hongerspelen was zestien geweest. Ze zou nooit winnen, ze zou het nooit tegen de beroeps kunnen opnemen. Ze was te klein, te smal, te jong. Zelfs Celene zouden ze af kunnen maken zonder problemen.

Maar Celene had toch talenten, ze kon met een boog omgaan, met messen, ze kon het verschil zien tussen giftige bessen, en ze kon vallen maken- met een beetje hulp. En dit kwam allemaal door Zod, zonder hem zou ze haarzelf in deze situatie helemaal niet kunnen verdedigen.

♚»↞

Celene haalde nog een keer haar hand door haar haren, haar stylist had dit liever niet gewild, maar wat kon het haar schelen. Ze was niet degene voor wie ze dit moest dragen.

De jumpsuit die ze aan had was absoluut niet fijn. De spandex knelde tegen haar benen aan en haar armen. De hoge kraag jeukte aan haar keel en nek. Haar borst was te erg aanwezig en haar buik leek wel op een dunne plank.

Gelukkig zag je niet veel van haar buik en haar borst, ze werden namelijk overlapt door tandwielen, ze stonden voor de mechanisme van haar district en het zag er belachelijk uit.

Het ergste van de hele outfit waren de schoenen, die wel torens leken. Ze waren extreem hoog en op de hakken waren weer dezelfde tandwielen geplaatst. Celene voelde zich een rondlopende machine, gemixt met een carousel- want de tandwielen waren van verschillende flitsende kleuren.

Maia naast haar, had het makkelijker. In plaats van een jumpsuit had ze een jurkje aan, de zoom kwam net beneden haar knieën en de rok was overduidelijk een hoepelrok. Haar haren waren net als die van Celene als een grote krul op haar hoofd gebonden en er stonden piepkleine tandenwielen in de hoek van hun ogen.

De rest van de districten zagen er allemaal ook extravagant uit, district 1 was een grote edelsteen, district 2 een bronzen soldaat, district 12 een hele kolenmijn, district 7 was een papierenzakdoek en dan niet te spreken van district 8. Ze leken wel een vuilnisbak.

Haymitch stond naast Maia en Celene te wachten, samen met de stylist van Maia. De stylist van Celene was nergens te bekennen. Ze hoefde hem ook niet te zien, de man was erg overtuigend van zijn stijl, om het aardig te zeggen.

Celene's ogen vonden de twee tributen van district 4, van de rest van de districten hadden ze tenminste íets normaals aan. Prachtige zee blauwe broeken, golvende overlappende rokken en hun haren waren net zo golvend als de golven. Ze hadden niet veel make-up op, alleen wat oogschaduw en glitters. Zo te zien waren de stylisten met de tributen aan praten.

Celene wilde weten wat ze zeiden, maar ze stonden te ver weg, ook al stond er maar een wagen tussen. Die van district 5.

''Onthoud,'' zei Haymitch na een lang gesprek met de styliste van Maia, ''lachen en-''

-''zwaaien-'' maakte Maia zijn zin af-

-''én recht staan,'' voegde Celene toe.

''Jullie zijn er klaar voor,'' zei Haymitch, hij keek om zich heen en leek zich geen erg mee te hebben aan de enorme belangrijke situatie, ''hebben ze ergens wijn?'' Celene volgde hem met haar ogen naar een van de liften.

De stylist van Maia zorgde ervoor dat de kleding van de tributen nog goed zat. Ze gaf Celene een rare afstandsbediening, ''als je op de rode knop klikt gaan de wielen draaien,'' legde ze uit, ''ik denk dat je zelf wel verstandig bent om te weten wanneer je erop moet klikken.''

''denk ik ook,'' antwoordde Celene.

De styliste lachte, ''Ok,'' zei ze lachend, ''het is tijd om op de wagens te klimmen-'' omdat Maia niet zo'n muren hoge hakken aan had hielp ze Celene op de wagen. Maia greep Celene's hand vast en zorgde ervoor dat ze niet van de strijdwagen viel.

''Dankjewel,'' fluisterde Celene haar toe.

Het kleine meisje knikte lachend, Celene vroeg zich weer af hoe optimistisch en verstandig ze kon zijn.

''Hou je m'n hand de hele tijd vast?'' vroeg Celene zachtjes.

Het meisje knikte weer en greep met haar vingers Celene's hand steviger vast.

''Het begint!'' kondigde de stylist aan. En inderdaad, de massieve deuren gingen open, de bombastische muziek klonk door de deuren en over Celene's rug vielen rillingen. De eerste wagen reed weg, die van district 1.

Er zat ongeveer honderdtachtig tellen tussen elke wagen. Daarna reed de strijdwagen en de paarden van district 2 weg. Na honderdeenentachtig vertrok district 3. Honderdtachtig tellen erna district 4.

Nog een district en Celene en Maia zouden de muziek in worden gevaren en bewonderd worden door de massa mensen op de tribunes.

De paarden hinnikten, de toezichthouder liet ze los en de paarden begonnen te draven. De muziek voelde zwaarder aan toen ze door de deuren draafden. Celene herkende het nu pas als het volkslied van Panem.

Ze pakte nu zelf Maia's hand sterker vast, ze viel anders écht van de wagen. Celene's ogen vonden de wagen van district 4. Ze geloofde niet wat ze zag.

Het was water.

Er vlogen honderden spetters weg van de jurken. Hoe hadden ze dat überhaupt gedaan? Door het vliegende water begon de massa mensen nog meer te schreeuwen en te juichen. Uiteindelijk kwam Celene erachter dat er geen echt water was, er was namelijk geen plasje water op het tribuut avenue te vinden.

Het was een hologram, of zoiets, een andere mogelijke reden wist Celene niet. Maar het was wel erg slim, de mensen uit het Capitool zouden het nooit hebben gemerkt, omdat ze zo ver weg zaten.

Ze waren op de helft toen Celene realiseerde dat ze de tandwielen was vergeten. Maar het maakte ook niet heel veel uit, naast de vallende spetters waren de wielen toch niets. Maar ze mocht de styliste niet teleurstellen, ze was erg aardig tegen haar geweest.

Ze drukte op het knopje, de tandwielen begonnen te draaien. Maia, naast haar, schrok op en ze viel bijna van de wagen af. Celene trok haar nog net tegen haar zij aan. Daarna konden ze weer verder rijden.

De Capitool mensen viel het nu ook op dat er iets in beweging was bij district 6. Ze begonnen meer te juichen en te schreeuwen. Celene hoorde zelfs haar naam. Ze keek naar de mensen en dacht na over waarom ze over tandwielen enthousiast raakte, want het waren eigenlijk niet erge indrukwekkende voorwerpen.

Iemand kneep in haar hand, ze keek naar Maia. Bij de tandwielen in haar bovenlichaam kwamen rode vonkjes vandaan. Celene keek naar haar kleding, daar gebeurde hetzelfde. De vonkjes vormde vanzelf een rood geel oppervlakte op haar kleding. Alsof de tandwielen op het hete vuur werkte.

♚»↞

Celene wilde zo snel mogelijk van de starende blikken van de beroeps vandaan. Ze waren boos omdat district 6 hun moment hadden gestolen, of ze waren jaloers omdat ze een mooiere outfit had dan hen. Een van de twee. Door de drukte van stylisten en mentoren raakte ze Maia kwijt, ze zag haar uiteindelijk in een andere lift verdwijnen.

Celene drukte zich in een lift, ze was de enige en de liftdeuren gingen al dicht. Op dat moment gebeurde iets dat ze haarzelf afging vragen of de kansen écht in haar voordeel waren. De mega hoge hakken waren dus niet genoeg.

Drie van de beroeps kwamen binnen, elk van een van de beroepsdistricten. De liftdeuren sloten en met die beweging voelde Celene zich bedreigt. Ze voelde hun ogen in haar gezicht steken, ze voelde hun aandacht naar haar.

''ga je nog op de knop duwen?'' sprak de tribuut uit district 2, lichtblond haar, hazel bruine ogen en een kleine zuinig glimlachje op haar gezicht. Ze keek Celene recht in haar ogen aan.

Ze had het natuurlijk tegen haar, viel te verwachten toch? Celene deed alsof ze het niet hoorde en staarde uit het raam. Het was belachelijk dat zij juist op de knop van de lift moest drukken, ze stond er nog niet eens het dichtstbij.

Dezelfde tribuut kuchte, Celene keek haar weer aan en trok haar wenkbrauwen op, ''gaat het?'' vroeg ze.

''Het knopje,'' beval ze.

''Zie ik eruit als een-''

''Kom op,'' onderbrak de bruine harige tribuut van district 4, ze leunde naar de knopjes van de lift en drukte op nummer 1. De lift kwam in beweging.

Het duurde niet lang voordat de eerste beroeps uit de lift stapte, ze mompelde iets in de oor van district 2 en verliet de lift.

Toen district 2 uit de lift liep gaf ze Celene nog een geïrriteerde blik. De liftdeuren wilde zich sluiten, maar iemand propte zich ertussen.

Celene herkende haar, ze won vijf jaar geleden, op haar achttiende, op haar Winnaarstoer kwam ze langs in de arme wijken, gaf geld en al die dingen. Geliefd door het Capitool en Celene zal het niet verbazen dat ze de Capitool bevolking vaker vergezelde.

Ze was namelijk uiterst mooi, ze had bruine haren, donkere ogen, symmetrisch gezicht en een aardig uitdrukking. Ze leek betrapt bij de starende gezicht van de twee tributen, ze stelde zich in de lift, zover mogelijk van de tributen vandaan.

Celene vroeg zich af waarom een winnaar van district 8 uit de verdieping van 2 kwam, ze besloot het maar te vragen, ''bent u een mentor?'' vroeg ze.

Katana leek uiterst verbaasd door deze vraag, ''ja,'' antwoordde ze, ''district 8.''

''Waarom komt u dan uit district 2?'' vulde het meisje van 4 aan. Celene keek verrast naar haar, blijkbaar was er toch iemand van de tributen, naast Maia, die haar steunde op een rare manier.

Ze zag meteen aan Katana's gezicht dat ze deze vraag niet wilde beantwoorde, en Celene vond het zelf ook wel.. brutaal. Ze was tenminste een winnaar, iemand die de Hongerspelen gewonnen had.

De lift stopte en 4 liep de lift uit, Celene keek haar na. Iets aan district 4's persoonlijkheid trok Celene naar haar toe, ze besefte zich dat het meisje wel op haar leek. Ze waren net zo hard van de buitenkant, alleen wist ze niet hoe de binnenkant van Jennifer eruit zag.

Ze deduceerde zwak, ze was tenminste aan huilen bij de trekking, iemand die hard van binnen was deed dat niet, of je had er natuurlijke een goede reden voor nodig.

De liftdeuren sloten en Celene bevond zich alleen met Katana Ze wist niet precies waarom Katana had gewonnen in haar spelen, ze mocht niet van haar ouders de ongeziene spelen nakijken. Dat zou teveel zijn voor haar hersenen. Maar ze kon verschrikkelijks voorstellen bij iemand die er zo onschuldig uitzag. Maar ze wist dat ze bij die conclusie fout zat, geen onschuldig mens kon de Hongerspelen winnen. Ook niet als je je verstopte tijdens de spelen, de mutanten zouden je altijd vinden en de spelmakers leidden de andere tributen zo naar je schuilplaats als je niets interessants deed.

''District 6, hé,'' zei Katana uit het niets, op haar gezicht speelde een geheimzinnig maar eerlijk glimlachje

''Ja,'' antwoordde Celene.

'''Leuk.''

De liftdeuren schoten sneller open dan Celene had verwacht, ze stapte uit op de verdieping van district 6 en werd meteen opgevangen door Rhea.