Cory liet zich niet meer zien in de avond, Medea had Jenn erbij gevraagd om de boetes terug te kijken. Maar Jenn wilde niet de confrontatie aan gaan met de schreeuwende Finn, dat zou wéér haar hart breken.

Ze sliep bijna niet onder de dikke dekens, maar al snel besloot ze om die dekens van haar lichaam te gooien op de grond. Het lukte haar om te slapen, ze droomde over haar vader en zijn hongerspelen.

Haar vader leek op Finn, ze waren beiden charmant, stil, knap en slim. Maar toen begon haar vader te veel op haar broer te lijken, en de woorden van haar moeder bonsden tegen haar schedel.

''Toen je vader werd gekozen voor de hongerspelen en hij won gebeurde er niet leuke dingen met hem fysiek-''

Ze zag haar vader of broer, ze kon het verschil niet meer zien. Hij werd door zweepslagen bekrast.. Zijn rug zag er niet uit, Jennifer had de neiging om over te geven, maar ze deed het niet. ze hield haar mond stijf op elkaar.

''en je gaat haar niet vermoorden, er zitten twintig andere moordlustige vrouwen bij je in de arena'', had haar vader of Finn gezegd.

Toen had ze gedroomd over Medea, en over de rest van de tributen, maar ze hadden haar niet vermoord, ze lieten haar zien hoe ze haar mede- tribuut doodden en hoe ze erover lachten. Cory Lindsay begon ook mee te doen.

De tributen verdwenen en ze kwam alleen met haar mentor in een zwart gat terecht. Cory begon te praten, over haar en over wat ze ging doen. over wat ze had gedaan en wat haar familie ervan zal vinden. En hij kende haar zó goed dat ze er bang van werd.

Ze probeerde weg te rennen, maar haar zicht werd wazig en ze zag alleen maar zwart en grijs. Haar hoofd begon te bonken, haar ogen vielen weg en haar hoofd hing te vast aan haar nek.

Het leek alsof er een bubbel op haar hoofd zat, waar ze niet uit kon. Cory stond nu als een wazige plek voor haar. Hij lachte haar uit en riep iets over haar uiterlijk, over haar familie, over haar angsten.

Ze schrok wakker, ze viel uit haar bed, in de lakens op de vloer. Eerst dacht ze dat ze erin vast raakte, ze wapperde wild met haar armen om er uit te komen. De dekens waren belemmerend en warm, ze plakte aan haar onderrug.

Ze trok zichzelf uit de val van de lakens en klom haar bed weer in. Ze pakte haar kussen, spande haar stembanden aan en gilde in de sloop. Ze maakte het krijsende geluid tot het pijn deed, daarna voelde ze zich moe en opgelucht.

Ze had niet gehuild, haar traanbuizen waren leeg en de klieren wilde niet meer aanmaken dan ze al hadden gedaan.

Jenn strompelde uit haar bed, ze liep naar de badkamer en nam een douche de derde keer deze dag. het water masseerde haar hoofd, maar liet de droom niet wegvaren.

Het duurde lang voordat ze uit de douche kwam, ze wilde niet de kwellende buitenwereld zien of horen, ze wilde niet Cassandra zien, of Medea. En vooral niet Cory.

De koude lucht van de nacht greep haar meteen in haar macht toen ze de douch achter zich liet, ze droogde zich, trok andere kleren aan. Nu een blauwe trui, met een simpele broek, ze spelde haar Spotgaai speld zichtbaar op haar borst.

De gang van de slaapvertrekken waren stil, er was niemand, geen dienstvrouw of man die ergens liep of Cassandra die tetterde over hoe fantastisch deze situatie wel niet was.

Het was stil en beangstigend.

Jenn liep sloom door de gangen, ze maakte geen geluid toen ze andere compartimenten binnen liep. Ze kwam in de ruimte terecht met al het eten, maar ook hier was niemand. Ze had geweigerd om te eten gisterenavond en ze wilde het ook nu niet.

De broodjes zagen er wel lekker uit, moest ze toe geven. Ze pakte er een van de onaangeraakte mand. Ze verbaasde zich dat de Capitool mensen het gewoon lieten liggen, of het was al voor het ontbijt over een paar uur. Ze zag in ieder val geen verschil in alle manden en schalen vol met eten van die middag.

Ze verliet het compartiment met het eten en volgde haar weg door de gangen van de trein. Op een of andere reden kwam ze uiteindelijk terug bij haar kamer. Ze trok de deur achter haar dicht en zakte op het bed. De dekens lagen op dezelfde plek als ze ze had achter gelaten.

Er waren natuurlijk nergens boeken, of andere dingen waar ze zich mee kon vermaken. Geen kleurboek, geen ouderwets speelgoed. Natuurlijk niet, ze waren geen kinderen meer. En de Capitool mensen hielden alleen maar van de dodelijke spelletjes.

Daarom liep ze weer naar de televisie, die zich bevond in vier compartimenten van haar kamer vandaan. Ze plantte zich op de bank en zette met de afstandsbediening de televisie aan. Ze keek naar alle programma's die er op waren, maar ze kon niets leuks vinden of iets dat haar vermaakte.

Ze schrok van de openmakende deur. Ze draaide zich om naar de deur en zag het donkere montuur van haar mentor.

''Je kunt natuurlijk niet slapen, teveel gedachten, teveel zorgen,'' bevestigde hij. Jenn knikte alleen maar. ''Ik kon ook niet slapen,'' zei hij zonder emotie.

Jenn volgde zijn bewegingen naar een van de kasten in de ruimte, ''na de revolutie hebben ze alle dvd's van de oude Hongerspelen bewaard in deze kasten, voor de gekozen tributen om te kijken.'' Hij trok een la open en pakte er een hele boel dvd boxjes uit.

Hij liep naar Jenn toe en zette het op de salon tafel neer, ''ik adviseer je om de 75e te kijken- ze hebben alleen het stuk met het ontploffingsgevaar eruit te laten-'' hij keek Jenn doordringend aan- ''maar omdat ik je zo aardig vond heb ik de goede ertussen gedaan.'' Hij glimlachte gemeend en verliet het compartiment.

Jenn kon hem alleen sprakeloos aankijken. Daarna keek ze keek verlangend naar de dvd's, waarom zou ze zijn orders opvolgen en de 75e Hongerspelen kijken. Ze had nog drie uur tot zonsopgang, en ze kon niet nog meer nachtmerries gebruiken.

Maar het klonk ook zo aanlokkelijk, de 75e Hongerspelen, de Hongerspelen waar alles mis ging door Katniss Everdeen.. en haar vader.. Haar vader, de man die zoveel op haar broer leek, fysiek en mentaal.

Waarom niet? Waarom zou ze het niet kijken? En met die gedachtes verdwenen haar eerdere conclusies. Ze greep de dvd van de 75e Hongerspelen, het hoesje was ouder dan die van de anderen en anders ontworpen. Dan had Cory waarschijnlijk gelijk gehad, dit was de hele dvd, dit was de dvd waar alles vast werd gelegd, van de boetes, tot de ontploffing van de arena.

Ze stopte de dvd onhandig in de dvd-speler en de tv sprong magisch over naar een ander beeldscherm.

Het begon bij de aankondiging van het thema van de spelen, de tributen zouden getrokken worden uit de oudere winnaars.

Daarna begon het de boetes, ze sloeg met de afstandbediening de eerste drie over, tot district 4.

Haar vader werd getrokken, hij glimlachte met kuiltjes in zijn wangen, hij zwaaide naar de massa mensen voor hem, alsof hij trots was op de gebeurtenissen. En toen waren de vrouwen aan de beurt, haar moeder, Annie werd getrokken. Maar Mags, de oude vrouw gaf zich op als vrijwilliger.

Jenn schrok van de uitbarsting van haar moeder, ze begon te huilen. Op die manier kende ze haar moeder niet. Haar moeder was zolang Jenn zich kon herinneren stabiel geweest.

District 12 keek ze ook helemaal, Katniss Everdeen en Haymitch Abernathy, maar Peeta Mellark bood zich aan. En Jenn zag meteen dat Katniss en Haymitch dit niet hadden gewild.

De tape spoelde door naar de interviews, die van haar vader, die Jenn een beetje.. apart vond, ze hoopte dat hij het over haar moeder had tenslotte. Je had die  van Katniss Everdeen en de betoverende vlammende jurk en de Spotgaai.

En dan Peeta Mellark, die beweerde dat zijn echtgenote zwanger was. Haar moeder had haar uitgelegd dat dit echter niet waar was, ze hadden het verzonnen voor de hongerspelen, zodat het spel niet door zou gaan. Wie stuurde nou een zwangere vrouw naar een moordend spel? Maar de spelen gingen gewoon door.

De spelen zelf waren ingewikkeld, Jenn dacht steeds haar broer te zien wanneer haar vader in het beeldscherm kwam. Ze huilde bijna toen Mags in de mist verdween, ze begreep dat het een klok was toen ze zag dat de tributen van 7 en 3 in de bloedregen kwamen. En ze hapte naar adem toen haar vader en zijn teamgenoten bijna van de hoorn des overvloeds vielen. Ze snapte niet dat Katniss en Peeta hun momentje hadden in deze tijden. Ze begreep het plan van Beetee, en sloeg het op ergens in haar achterhoofd.

En toen gebeurde het, de tributen van 2 vielen aan, ze kon het allemaal goed volgen. Het geschreeuw van haar vader, de hopeloosheid van Katniss Everdeen en de paniek van iedereen eigenlijk.

En toen schoot ze de pijl naar de hemel, de arena werd verwoest en de dvd stopte daar.

Jenn zag dat de zon op was en ze stopte de dvd's weg in de kast waar Cory ze vandaan had. Ze vroeg zich af waarom hij het haar had laten zien. Ze werd er niet wijzer uit hoe ze zich moest redden in de arena.

♚»↞

''De haren op je benen zijn erg lang, lieverd,'' zei de Capitool vrouw. Jenn voelde meteen daarna een harde scheurende pijn over haar been trekken. De haren in haar nek sprongen overeind, ze hapte naar adem. Nog een scheurende pijn, nu op haar andere been.

Ze keek naar het witte plafond van de kamer, soms zag ze de opgemaakte Capitool hoofden voorbij schieten en soms hoorde ze de mensen gewoon praten. Jenn probeerde soms haar hoofd op te tillen en te kijken naar wat haar voorbereidingsteam eigenlijk aan doen was.

Maar de enige man in haar voorbereidingsteam duwde haar hoofd meteen naar beneden voordat ze iets kon zien. Jenn vond het uiterst vervelend.

Toen ze met haar benen waren begonnen, hadden ze al haar armen, oksels en al die andere plekken gehad waar iets van haar groeide, behalve haar hoofdharen.

Uiteindelijk hielpen ze haar overeind. De vier van haar voorbereidingsteam pikte de rest van haar haren en ze poetsen het laatste vuil weg. Ze waren allemaal over de top aangekleed en opgemaakt, daarom voelde Jenn zich ook niet ongemakkelijk tussen hen, ookal was ze naakt. Het leek alsof ze bekeken werd door vier domme exotische vogels.

''Je bent helemaal klaar, schat,'' zei de langste vrouw. Ze drapeerde een badjas over haar schouders en begeleidde haar naar de tweede deur in de witte ruimte. Ze maakte het open en duwde haar naar binnen, ''je stylist komt zo,'' zei ze tegen haar.

Ze liet haar alleen in de ruimte, er stond een grote sofa midden in de kamer, ertegen over stond een leunstoel, een spiegel tegen de rechter muur, een groot raam achter de leunstoel. Het was allemaal heel extra opgemaakt en mooi.

Het raam gaf uitzicht op de drukke straten van het Capitool, maar Jenn wist dat het niet echt was. Omdat de ruimte waar ze zaten onder de grond lag, daar lagen alle voorbereidkamers.

Het duurde niet lang voordat haar stylist naar binnen kwam lopen, Jenn volgde haar met haar ogen tot ze neerplofte op de sofa. Ze had onnatuurlijk zwart haar, rode lippenstift, zachte karamelkleurige huid en een lage oogschaduw onder haar ogen. Nog best wel normaal voor een stylist. En ze was erg jong.

Ze had ondertussen dat ze naar de leunstoel liep een grote kleding zak opgehangen naast de spiegel, nu keek ze Jenn onderzoekend aan.

Haar stylist leunde naar voren en stak haar hand uit, ''mijn naam is Charon,'' zei ze. Jenn pakte haar hand aan en Charon schudde hem, ''en jij bent Jennifer?''

''Ja,'' mompelde Jenn koud.

Charon liet haar hand los en trommelde met haar vingers op haar leren broek, ''ik snap dat het moeilijk is,'' begon ze, ''en ik snap dat je me misschien niet aardig zal vinden omdat ik je help als styliste. Maar je moet weten dat ik het beste voor je voor heb.''

Jenn knikte. Charons ogen knepen samen, ''ik steun jou is deze tijden, niemand anders- alleen jou.'' Jenn knikte weer.

En toen zei Charon iets wat Jenn niet had verwacht, ''vertel iets over jezelf, alsjeblieft?'' vroeg ze.

Jenn opende haar mond, maar vouwde hem meteen dicht. Ze wist niet hoe ze hier over moest antwoorden, als ze iets over haar zelf moest vertellen moest ze iets over Finnick vertellen.

''Ik heb een broer,'' zei ze uiteindelijk, Charon knikte geïnteresseerd, ''hij heet Finnick.. we zijn een tweeling-'' het leek wel een opluchting toen ze het vertelde, iets dat ze niet had verwacht, ''mijn ouders zijn winnaars. M'n vader is opgepakt-'' ze keek hoe Charon reageerde.

-''Interessant,'' mompelde Charon alleen maar, ''misschien kunnen we daar iets mee doen.''

''Wat wil je er dan mee doen?'' vroeg Jennifer voorzichtig.

Charon stond op, liep naar de kleding zak, ze trok de rist omlaag en er verscheen een blauwe golvende jurk, op de borst had iemand de Spotgaai speld vast gespeld, het was niet de speld die Jenn had gekregen van haar moeder, maar eentje met zijn vleugels samengevouwen.

''ik zag zo'n speld op je kleren was gespeld,'' legde Charon uit, ''een teken van revolutie, een teken van tegenslag  voor ons-'' ze trok de jurk uit de hoes- ''ik moet zeggen dat het wel iets leuks is- om president Nomia te plagen,'' zei ze grinnikend.

Jennifer wist niet wat ze precies moest denken, Capitoolmensen die over deze onderwerpen praatten had ze nog nooit echt meegemaakt. ''o,'' reageerde ze.

Charon liep naar Jenn toe, met de jurk in haar handen. Jennifer zag nu pas hoe de jurk ervan dichtbij uit zag. Het onderstuk was een broek, het bovenste een topje, met hartvormige hals, maar aan de onderkant van het topje zat een grote rok vast. De rok had de vorm van de golven, ze waren bekleed met edelstenen.

Jenn vond het uitzonderlijk mooi.

''Mooi, hé,'' zei Charon met een glimlach op haar gezicht, ''ik heb afgesproken met de stylist van je mede tribuut dat we nog een verassing achterlaten-'' ze knipoogde met het laatste woord.

Jenn knikte enthousiast, door de jurk kreeg ze nog wel hoop voor de komende uren. ''kom, laten we het passen,'' stelde Charon voor.

''Ok,'' zei Jenn zachtjes.

En met de laatste woorden van Charon die in haar hoofd bonkten gingen ze naar de voorbereiding van de parade.

Met een verassing.

A/N

IK HEB EEN NIEUW SOORT DING GEDAAN BIJ DE A/N, WANT HET ZAG ER COOLER UIT EN HET STAAT MOOI IN VERHOUDING MET HET BEGIN VAN ELK HOOFDSTUK.
IK LOOP ECHT TE VEEL VOOR AAN HOOFDSTUKKEN VAN DIT VERHAAL, MAAR IK KAN OOK NIET IN EEN KEER DUIZEND HOOFDSTUKKEN ONLINE GOOIEN, WANT DAN HEB IK GEEN VOORRAAD MEER. EN ZONDER VOORRAAD HEB IK DE DEADLINE VAN ALLES WEER IN DE SOEP LIGGEN, EN IK BEN AL ONHANDIG MET DEADLINES. EN IK KAN HET OOK NIET DOEN OMDAT HET DAN GEWOON TE VEEL IS.

DAG, MAGIC