"Dat was heel dapper," sprak Maia uiteindelijk. Celene keer haar niet aan. ''Om je aan te bieden voor iemand die je niet kent.''

''ze was even oud als jou,'' weerde Celene bars tegen, ''verwijt je de mensen niet dat ze zich niet aan hebben geboden?'' Celene verwijtte haar zelf er nu van dat ze zo gevoelloos klonk, ze vond het heel erg voor Maia.

''niet echt,'' antwoordde Maia, ''waarom zouden ze zich voor mij aanbieden, ik ben niemand in hun ogen. Aphro, zij was iemand. Mensen kenden haar, mensen zouden ervoor zorgen dat haar familie niet meer te leden kreeg. Mijn familie kon het aan, maar die van haar niet.''

Het verbaasde Celene dat dit meisje zo wijs was- of klonk. Op die leeftijd kon Celene nog niet de beslissing maken als ze wel of niet de Dam in wilde lopen.

''Maar daarvoor deed je het niet, toch?'' vroeg Maia nieuwgierig.

''Nee,'' weerde Celene tegen, ''ik deed het daarom.'' Ze wist zeker dat het daarom was, het gezicht van de moeder en de hangende schouders van Aphro lieten haar iets voelen. Zoals ze eerder al had gevoeld, dat het haar schuld was.

En misschien was dat ook zo, misschien omdat zij niets deed tegen dit spel van het Captitool.  Omdat niemand van heel Panem iets tegen de corrupte president. En die gedachtes maakte haar wakker en bang.

Maia verliet de vensterbank bij het raam en ging naast Celene zitten. ''Ken jij Haymitch?'' vroeg ze voorzichtig. Celene dacht terug aan de woorden van Rhea, 'ik zal Haymitch halen'. Ze was deze woorden al bijna vergeten, maar nu kwamen ze naar boven drijven, net als de andere momenten voordat ze in de trein was gestapt.

''Ja,'' zei Celene met een dichtgeknepen stem.

''Is hij zoals de mensen zeggen dat hij is?'' vroeg Maia, nu wat zelfverzekerder over hun mentor.

''Niet.. echt,'' loog Celene, ze wist niet zeker als ze de echte antwoorden wel aan dit meisje kon geven.

Ze was pas twaalf, ze zal het niet begrijpen waarom Haymitch zoveel dronk, of waarom de andere winnaars zoveel morfine gebruikten.

Of was ze er wel klaar voor en ze begreep ze het totaal. Net als met de reden waarom niemand zich voor haar aanbood, Maia begreep die dingen al, waarom zal ze dan niet de redenen van de vorige winnaars begrijpen.

''Of misschien wel,'' voegde ze eraan toe, ''maar hij kan in sommige momenten redelijk zijn.''

''Ok,'' mompelde Maia, ''dus we hebben wel iets aan hem- hij kan ons wel helpen-''

''Ja,'' en met elk woord dat Celene tegen het twaalfjarige meisje wilde zeggen, de meer het voelde alsof ze tegen haar loog. Nog nooit had een twaalfjarige de Hongerspelen gewonnen, de jongste was zestien geweest in de nieuwe Hongerspelen, in de oude spelen viertien.

Er was geen kans voor Maia, en misschien begreep het meisje het zelf ook.

Ze keken beiden naar de opengaande deur, Haymitch stond in de deuropening, zijn haren zagen er vettig uit, en Celene besefte zich dat hij zich niet had gewassen. Niet dat ze dat hem had gevraagd, maar hij wist wel dat ze dat van hem verlangde. Want soms was het aroma van het huis niet te houden.

Haymitch lachte toen hij haar zag, hij liep meteen naar de dranktafel. Hij pakte een van de grote flessen vol met rood spul, schonk het in een glas en pakte het op. meteen begon hij te drinken, ''veel lekkerder dan van de Dam-'' hij verplaatste zich naar de stoel tegenover Celene.

Ze voelde zijn blik door haar heen kijken, alsof hij probeerde te peilen waarom ze ook al weer in deze stoel zat, al snel zag ze in zijn ogen dat het begon te dagen.

''Mooi- mooi,'' begon hij, ''je vergeet je werk af te maken omdat je andere dingen moest doen- dan laat je me achter met de gezellige Zod- en nu zit je tegenover me, met het vooruitzicht van een fantastische week,'' hij glimlachte bij sommige stukjes, bij andere stukjes van zijn zin haalde hij zijn neus op.

''Sorry daarvoor,'' legde Celene uit, ''maar het was niet mijn bedoeling om-''

-''je hebt je letterlijk aangeboden, schat,'' zei Haymitch, hij nam nog een slok van zijn glas, ''de enige van district 6 die dapper genoeg ervoor is-'' hij keek nu naar Maia- ''moet een schok voor je zijn, 'é,'' zei hij tegen haar.

Maia knikte niet, ze hield haar mond stijf op elkaar geperst.

''Dat geld als een ja-'' Haymitch grinnikte.

-''Geef ons advies,'' onderbrak Celene zijn gegrinnik, ''zorg ervoor dat tenminste een van ons de laatste tien behaalt, het maakt niet uit wie.''

''Je wilt dat ik daar iets voor doe?'' vroeg Haymitch sarcastisch, ''ok-'' hij haalde diep adem- ''accepteer je komende dood snel, wat anders raak je te gehecht aan je leven.''

Celene rolde met haar ogen, ''iets nuttigs,'' legde ze uit, ''geef ons íets nuttigs.''

''Wie zegt dat dit niet nuttig is-''

''Stop met zo'n idioot te zijn en gedraag je als mentor!'' beledigde ze hem, dit had ze vaker gedaan, alleen wist ze niet als Haymitch het nog herinnerde.

Haymitch keek naar zijn glas en de rode drank die er in zat, daarna keek haar naar de kleine Maia, dan naar Celene met dichtgeknepen ogen.

''Als bedankje voor de drank, het vlees en het brood,'' voegde Celene toe. En daarna deed ze iets wat ze nooit echt wilde doen in haar vroegere levensjaren, het maakte je zwak en in de arme wijken van district 6 had ze geleerd dat je het nooit moest doen. iets waardoor ze haar echte persoonlijkheid had weggestopt, en nu weer tevoorschijn haalde.

''Alsjeblieft,'' zei ze gepijnigd.

Haymitch nam nog een slok van zijn glas, hij keek met zijn blauwe ogen naar Celene. Hij verwijderde het glas van zijn mond, haalde diep adem en gaf over. Celene wist haar kleding nog snel te redden. Ze sprong op haar stoel en het groene spul miste net haar schoenen.

Haymitch kuchte naar de grond. Celene sprong van haar stoel, ze ontweek de smurrie, pakte het glas van Haymitch af en zette het op de tafel naast hem en ze trok hem overeind. Ze richtte haar blik naar Maia,

''vraag als iemand je kamer kan laten zien, we proberen morgen verder te praten.'' Ze sloeg Haymitch arm om haar schouder en ze trok hem met weinig moeite uit zijn stoel. Ze strompelde naar de deur waar Haymitch uit was gekomen en hij zoefde open.

Het was niet moeilijk om zijn kamer te vinden, je moest gewoon de geur van alcohol volgen. Uiteindelijk kwam ze twee dienstmannen tegen. Ze namen Haymitch van haar over en stuurde haar naar haar kamer.

Celene vond het allemaal prima, ze had haar mentor te vaak naar zijn slaapkamer moeten brengen.

Haar kamer was groter dan elke kamer in heel district 6 kon zijn als een slaapkamer, achter een deur in de rechtermuur was een badkamer, er stond een kleine kast vol met kleren, een bed met dikke lakens en het keek uit op een raam.

Celene plofte op het bed neer, ze voelde haar hart niet meer goed zitten, pas toen ze Zods geschenk uit haar zak haalde voelde ze haar hart weer harder kloppen.

Zod en zij hadden een ingewikkelde relatie.

Het begon allemaal toen ze elf was, ze wist het nog goed.

Het was een normale dag, Celene kwam net uit school en ze had geen zin aan de mensen om haar heen. Ze waren irritant en ze begrepen haar niet. de geluiden van de joelende jongens stonden in haar oren gegrafeerd. Ze zag Zod, de jongen met het mooi grauwe haren en de donkere ogen. Hij lag op de stoep, verschillende jongens naast hem. Ze kwamen allemaal uit de arme wijk van district 6, sommige waren zo oud dat ze al in de fabrieken voor de materialen voor de treinen mochten werken.

Ze schopten in Zods maag, tegen zijn benen en armen. En Celene had medelijden met hem, maar ze kon niets doen, want anders zouden de jongens haar ook gaan slaan. Maar ze kon de jongen ook niet daar laten liggen.

En toen kwam Haymitch, wankelend, maar nog net nuchter genoeg om de jongens over hun oren te geven. En iedereen in district 6 wist dat je de oude man niet zomaar een dreun kon verkopen, hij had tenminste de twee enige winnaars van de revolutie getraind.

De jongens waren weg gerend, en Celene was naar Zod gespurt. Ze herinnerde Haymitch kritiserende ogen nog; ''is dat een vriend van je''? had hij gevraagd. Celene had ja geknikt. ''Neem hem mee naar huis'', had hij gezegd. En Celene had geaccepteerd dat ze de orders van Haymitch op moest volgen.

Ze had hem naar huis gebracht, zijn moeder was haar dankbaar en gaf haar een stuk brood. Twee dagen erna kwam Zod zelf langs om haar te bedanken en hij nam haar mee naar het bos.

Ondanks de angsten voor het bos was het nog best wel gaaf. Zod leerde haar als bedankje alle soorten vissen, bessen en dieren. Hij gaf haar zijn boog, leerde haar hoe ze raak moest schieten.

Sinds ze dertien was ving ze zo'n grote vangsten dat ze naar de Dam durfde, eerst verkocht ze het voor graan en zoverre, maar toen zij en Zod ouder werden ontdekte ze dat er een geheime handel was in de morfine.

Haymitch tipte hun dat ze wel geld konden verdienen bij z'n mede winnaars, en zo kwam het dat Celene van die dag jaagde en ruilde. Zod met het overgebleven geld brood kocht en bessen en vissen ving.

Ze hadden een goede vriendschap, maar de laatste keer dat ze echt samen hadden gejaagd ging het fout. Celene wist niet goed waarom ze zo had gereageerd, haar moeder had gezegd dat het door de tijd kwam, ze was nog jong en ze wist niet wat ze in die situatie moest doen.  Na het incident gingen ze niet meer jagen, of kijken naar de vogels die in de bossen rondvlogen, of samen naast de deuren van de winnaars. Ze zagen elkaar alleen op school en bij Haymitch of zelfs in de Dam, waar Zod zijn andere gestolen goederen verkocht.

Ze liet de ketting in haar handen glijden, het was van echt zilver, prachtig schitterend, de ketting was een lang lint, alleen dan van ijzer. Het was mooi. Celene wilde het echter niet om doen.

Ze legde het op de kast neer en besloot zich te douchen. Daarna bewoog ze zich naar een van de andere compartimenten, er stond een grote televisie, die de boetes van drie uur geleden liet afspelen.

Als eerste kwam de terugblik van de 98e Hongerspelen, hoe een tribuut een winnaar werd. Hij vermoordde hem met een stuk hout.. Daarna kwam Ceaser Flickerman, de enthousiaste rare presentator, hij babbelde met de hoofdspelmaker en daarna gingen ze naar de boetes.

District 1 had twee vrijwilligers, ze namen de plekken in van twee meisjes onder de vijftien. Het waren duidelijk beroeps, blij dat ze mee konden doen en het Capitool blij konden maken. Celene luisterde niet naar hun namen, het zouden wel een paar rare zijn, de meeste ouders in district 1 noemden hun kinderen naar stenen of naar glimmende dingetjes.

District 2 had weer twee vrijwilligers, eentje met asgrauw blond haar, de ander met diep zwart haar. Allebei achttien of zeventien.

Bij district 3 viel Celene haar maar één meisje op, ze had golvend kort bruin haar en bruine lichte ogen. Ze was klein, maar ze leek wel pezig. Waarom ze haar opviel was waarschijnlijk het gevoel dat ze Celene gaf, een soort nostalgie.

District 4 bracht twee meisjes, eentje met halflange bruine haren en blauwe ogen. En de ander met grauwe blonde haren en donkere groene ogen. Het gene wat zo bijzonder was aan deze boete, was dat er geen vrijwilligers waren én dat achter de schermen de naam van het eerste getrokken meisje als een kip werd geschreeuwd.

Het was Jenn, haar naam was Jenn of Jennifer. De andere was Medea. Medea Argo. Celene wist niet waarom hún namen in haar hoofd bleven dansen als het zwanenmeer.

De volgende was district 5, een meisje genaamd Delphi, rood haar, sproeten, blauwe ogen en een engelachtig gezicht. Celene wist meteen dat ze haar in haar achterhoofd moest houden, ze voelde een soort beschermend laagje om alle jonge tributen. Alsof ze hun moeder was. en het gevoel van schuld, vooral dat gevoel.

District 7 bracht normale saaie tributen. District 8 had één vrijwilliger, tot grote verbazing van Celene zelf. Want district 8 had nóóít vrijwilligers. District 9, saai, 10 ook, 11 een beetje.

District 12, het district van de Spotgaai, bracht een zeventienjarige en een dertienjarige. Beiden van de Laag, beiden met bruin haar en bruine ogen. En ze riepen beiden iets bij Celene aan, herkenning.

Maia kwam bij haar zitten toen ze bij district 5 waren, haar ogen flitsten over het beeld alsof ze elke stap van de tributen snapte, tot hun verdriet tot hun sterkte. Haymitch liet niets van zich zien, Rhea kwam soms binnen waggelen en vroeg dingen, die de twee net beantwoorden.

Rhea vertelde dat ze morgen vroeg in het Capitool aankwamen, district 6 was van District 12 het verste van het Capitool, maar omdat ze snellere treinen hadden als die van 12 waren ze er veel eerder dan 12.

En Celene vroeg zich af wat haar morgen te wachten stond.