Ze wist dat er iets mis was nadat het kanonschot afging in de verte. Jenn kwam uit haar positie, ze had tegen een boomstam geleund vlakbij hun kamp en was ver in gedachten toen ze het kanonschot hoorde. Robijn stond ook al op, ze had al haar mes in haar handen en haar ogen waren gefocust op de duisternis van het bos. Daphne bleef zitten waar ze zat en bewoog geen spier, alleen haar ogen flitsten van Jenn naar Robijn, om te kijken wat de twee tributen zouden doen. Jenn wist niet wat ze ging doen, ze stond op, pakte haar zwaard in haar koude handen en liep Robijn achterna in het duister van de loofbomen.

Een kanonschot betekende dat er een tribuut dood was. Van de vijf waren er nog vier over. Ze had nooit gedacht om zo ver te komen en ze wist dat er nog maar een tribuut zal moeten sterven voordat deze spelen voorbij waren. En het idee dat het of haar was of Robijn nam de enige warmte in haar lichaam weg. Daphne kon een van hen vermoorden en winnen, ze kon haar katana in hun rug gooien en winnen. Jenn keek over haar schouder en zag dat Daphne nog steeds bij hun kleine kamp was. Ze keek haar nog niet eens aan.

Robijn liep voor Jenn, haar ademhaling was rustig en liet wolkjes achter in de koude nachten. De nachten waren steeds kouder geworden, een teken dat er iets aan de hand was. Jenn stopte met lopen toen ze het gejank hoorde. Robijn stopte ook, ze stak haar hoofd in de lucht en luisterde naar de het gejank. Ze draaide zich om naar Jenn en sprak de woorden waar de tribuut van 4 al bang voor was geweest.

''Ik ruik bloed,'' mompelde ze.

Bloed.

Jenn haalde diep adem. Ze rook in de lucht. De ijzeren geur van bloed drong in haar neusgaten, het was zo sterk zodat haar neusgaten begonnen te kriebelen. Waarom roken ze bloed? Was de tribuut die gestorven was zo dichtbij dood gegaan? De gedachten gaf haar kippenvel. Toch kon het niet, het kanonschot kwam van veel te ver weg, hoe konden ze dan bloed ruiken? Jenn keek even naar haar been, door het verband druppelde geen bloed, de wond was niet open gegaan. Het bloed kon niet van haar zijn.

Robijn vervolgde haar passen, Jenn volgde geruisloos. Het gejank werd steeds luider en kwam duidelijk hun kant op. Jenn wist niet hoe lang ze had gelopen, maar na de tweehonderste pas hoorde ze het gehijg. Het was zwaar gehijg, bijna onhoorbaar voor de goed horende. Het was er toch. De voetstappen waren zwaar, iemand had moeite om te rennen. De zware voetstappen werden gevolgd door meerdere zwaardere voetstappen, deze behoorde duidelijk tot zware lichamen.

Ze zagen het vlamrode haar meteen door de bomen flitsen, ze rende hun kant op, ze was uitgeput en stond op het punt om in te storten. De tribuut van district 6 knalde zachtjes tegen Robijn aan en viel op de grond. Robijn hielp haar overeind, er werden geen woorden gewisseld, alleen maar de beangstigende blikken naar de onzichtbare vijand.

Jenn zag ze als eerste. Hun krullende zwarte vacht was inderdaad onzichtbaar voor de nacht, hun rode ogen waren doordringend, hun natte neus rook in de lucht en bewoog heen en weer, hun vlijmscherpe tanden werden bedekt met bloed, daar kwam de ijzeren geur vandaan. De ijzeren geur werd alleen maar scherper toen ze binnen blikveld kwamen. Ze stopten een paar tien meter van de tributen vandaan. Jenn keek een van hen recht in de ogen aan. Jenn blies haar adem uit en pakte haar zwaard steviger vast.

Robijn sloeg 6's arm om haar schouder en begon te rennen. Jenn sloeg haar blik weg van de honden. Alsof ze een geweerschot hadden gehoord begonnen de honden hun aanval. Jenn begon te rennen. Haar been sleepte achter haar aan als een anker. De woeste honden waren zo zwaar dat ze hen na een tijdje niet konden inhalen, maar alleen naar hun hielen probeerden te grijpen.

Jenn hielp Robijn om 6 te dragen. Ze sloeg 6's rechterarm om haar schouder en zette de pas erin. 6 begon zelf ook te lopen. Jenn keek naar haar ogen, haar ogen waren leeg en levenloos. Diep in haar bruine iris zag ze de fonkel om in leven te blijven, maar ze zal het ook goed vinden als ze achtergelaten zal blijven. Jenn zal haar niet achter laten, district 6 had haar leven gered en wraak genomen voor de dood van June. Het minste wat ze kon doen was om haar nu in leven te houden. Deze keer had ze wel medelijden.

Ze bereikte het kamp binnen minuten, Daphne stond al klaar om te vertrekken. Ze had haar katana in haar handen en nam 6 van Jenn over. Ze renden door het loofbomenbos, elk met een laagje zweet over hun voorhoofd, elk met een diepgedrongen angst voor de wolven achter hen. Ze hadden hen nog niet ingehaald, ze hadden nog niemand kunnen grijpen. Ze probeerden hen wel in te sluiten, maar Robijn was zo slim om al hun manoeuvres te ontwijken en afslagen te nemen die Jenn nooit zal onthouden.

Het veld tussen het regenwoud en de loofbomen scheen zwak in de nacht. Het normaal lange gras bewoog niet door de kleine wind, het geluid van het water van de beek gleed in hun oren en het de gras liet hen door alsof ze gasten waren. Meteen in het oerwoud was alles slechter, het begon warmer te worden, hun kleding plakte tegen hun lichaam, de grond ging omlaag en was hobbelig. Daphne, Robijn en 6 vielen bijna door een omhoogstekende wortel. Jenn kreeg krassen in haar gezicht vanwege de terugslaande takken. Gelukkig hadden de honden het ook moeilijk, ze waren zo groot en lomp dat ze niet goed het pad in het oerwoud konden vinden. Toch kon eentje hen inhalen, Jenn zag hem een paar meter aan haar linkerflank voorbij rennen.

Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat ze had uit het stinkend hete bos kwamen. De hond die hen een paar eeuwen geleden had ingehaald sprong voor hen om de weg tussen de rivier en het bos af te snijden. Robijn trok 6 en Daphne meteen naar de rechterkant, Jenn volgde. Meer honden kwamen uit het bos gesprongen, en sneden hun weg af. Zonder iets te zeggen duwde Robijn Daphne en 6 door de verdedigingslinie van de honden in het water. Door deze beweging zaten Jenne en Robijn vast.

De honden vormden een cirkel om hen heen. Ze zaten gevangen tussen de grommende en jankende beesten. Jenn pakte Robijns pols vast. ''Hoe moeten we hierdoor heen?'' vroeg ze rustig, ze moest niet laten zien dat ze dood ging van paniek vanbinnen. Jenn zwaaide haar zwaard naar een van de honden die dichtbij wilde komen.

Als antwoord op haar vraag werd de hond die hen wilde aanvallen naar de grond getrokken, een pijl stak in zijn rug, op de plek waar het hart doorboort was worden. Jenn zag dat aan de andere kant van de rivier 6 zich had herstelt en opnieuw een pijl op de pees legde. Ze schoot nog een hond, zodat de weg naar de rivier vrij was voor Jenn en Robijn. Jenn en Robijn dwongen zich door de aanvalslinie van de honden en sprongen de rivier in.

Jenn werd door Daphne uit de rivier geholpen, omdat Jenns been te zwak was om haar omhoog te tillen. Jenn zag dat de honden hun adem uit bliezen en terug keerde in het bos net als de apen, ze zagen dat ze de tributen niet meer konden aanvallen en volgens de spelmakers hadden ze hun taak goed voltooid.

Robijn trok zichzelf ook uit het water en deed het ding dat ze altijd al deed, ze controleerde als iedereen niet gewond was. 6, Daphne en Jenn hadden alle drie alleen nog de wonden die ze hadden opgelopen van de spelen zelf en niet van de aanval van de honden. Robijn was er ook goed aan toe. Ze zakte op de grond en speelde met haar messen tussen haar vingers, Jenn hurkte door haar knieën en bestudeerde de zwarte grond, 6 liet haar boog zakken en ging ook zitten, Daphne bleef staan en keek naar de lucht.

Jenn wist dat ze allemaal over hetzelfde aan denken waren. Een van hen moest dood, dan hadden drie van hun gewonnen en was de hongerspelen voorbij.

Ze wilde net voorstellen om te gaan loten, toen alles in slow motion gebeurde. Daphne greep haar katana en haalde zijwaarts uit naar 6, die het dichtste bij Daphne zat. 6 zag het aankomen en gooide het ijzer van haar boog voor de katana. Ze blokte het wapen en de katana kletterde met Daphne nog aan het heft tegen de grond. 6 sprong op, sneller dan Jenn had verwacht en trok haar eigen katana uit haar buidel. Jenn en Robijn sprongen op, en pakten hun wapens ook.

Daphne sloeg haar katana tegen die van 6 aan. 6 blokte hem, en probeerde het de katana uit Daphne' s handen te grissen. Maar Daphne was sneller en zette een paar stappen naar achteren. Jenn en Robijn deden niets, ze keken toe hoe Daphne en 6 een onmogelijk gevecht voerden met de katana's. Ze zagen dat 6 niet in de goede staat was om te vechten, en ze werd daarom ook makkelijk tegen de grond gegooid. Daphne was wel in de goede staat en sloeg harder met haar wapen dan ze haar ooit hadden zien doen.

''Hou op!'' schreeuwde Robijn. Ze rende uiteindelijk naar Daphne toe en greep haar pols vast. Daphne trok zich uit haar grip en pakte Robijns bovenarm vast. Ze zette haar voet tussen de benen van Robijn. Met een handbeweging sneed ze in Robijns zij. Robijn hapte naar adem, haar gezicht werd snel betraand en ze greep naar haar snel bloedende wond. Ze viel op de grond.

6 had ondertussen nog steeds niet genoeg kracht om op te staan. Jenn negeerde haar en viel Daphne aan met een bovenwaartse slag. Daphne ving deze op en Jenns zwaard glipte naar beneden.

Jenn probeerde op Daphne in te hakken, maar het enige wat gebeurde was dat ze Daphne een paar stapjes naar achteren drong. Haar been hielp ook niet mee, het sleepte achter haar als een lijkzak en zal waarschijnlijk ook veroorzaken waarom Jenn dadelijk in een lijkzak terecht kwam. Daphne' s vuist raakte Jenns keel. Jenn wankelde achteruit, haar zwaard kletterde op de grond. Door de kracht viel ze achterover op het harde gesteente. Ze probeerde overeind te komen, maar Daphne hield haar met haar voet op haar keel naar beneden.

''Een van ons zal moeten sterven, Jennifer,'' zei ze zachtjes. De voet van Daphne knelde harder tegen Jenns keel aan. ''Maar een van ons.'' Jenn pakte Daphne' s voet vast en pakte al haar kracht bij elkaar om het van haar keel te verwijderen. Als reactie oefende Daphne meer druk op haar keel. Jenn voelde het bloed uit haar hoofd ontsnappen.

Jenn hapte naar adem, naar lucht, zuurstof voor haar longen. Ze kreeg niets binnen, het enige wat ze zag via haar glazige ogen was Daphne, wiens hoofd rood aanliep. Hoe kon de tribuut die haar eerder nog had gered haar zo vermoorden? Hoe kon een kind zo bespeeld zijn om haar mede leeftijdsgenoot te doden. En was dit hoe ze dood zal gaan?

In plaats van nog meer te vragen sloeg ze met haar vuist tegen Daphne' s voeten en benen aan. Ze moest haar voet nu van haar keel krijgen. Ze zal dood gaan. Ze wist dat ze dood zal gaan. Het leven slipte uit haar ledematen en ze kon niet meer goed na denken. Ze moest iets doen, ze moest haar overmeesteren.

Ze stond net op het puntje van de klif, toen Daphne' s grip op haar keel verminderde en uiteindelijk verdween. Jenn kneep haar ogen met haar laatste kracht dicht om het bloed niet in haar ogen te krijgen. Ze had net gezien hoe Robijn had besloten om met Jenns zwaard Daphne' s keel door te klieven. Het kanonschot ging meteen af. Jenn opende haar ogen, de geur van bloed stonk van haar gezicht. Een hijgende Robijn trok haar omhoog.

''Dankjewel,'' kraaide Jenn. Haar keel was droog en wanneer  ze praatte voelde ze alleen maar pijnscheuten door haar lichaam trekken. Ze keek naar het afgehakte hoofd van Daphne, het was vier meter van het lichaam vandaan gerold, daarna keek ze naar het bloed bedekte zwaard in Robijns handen en naar de bloedende snee in haar zij.

Robijn hielp ook trillend 6 op haar benen. ''Wat is je naam?'' Vroeg Robijn haar. Ze leek haar eigen wonden te negeren.

6 keek eerst schichtig naar haar. ''Celene,'' mompelde ze naar een tijdje. Ze keek naar Jenn, alsof ze opzoek was naar antwoorden. ''We hebben gewonnen.'' Stelde ze vast.

Inderdaad, ze hadden gewonnen. Toch hoorden ze niet de bekende stem van de omroeper. Niemand kondigde het einde van de spelen aan, niemand verloste hen van de pijn dat ze hadden gevoeld. Celene, Robijn en Jenn keken elkaar vragend aan. Ze waren nog met z'n drieën, ze wisten zeker dat ze met z'n drieën waren. Robijn had goed geteld, voor wat Jenn wist leek Celene ook wel iemand die wiskunde kon. Maar er gebeurde niets.

Ze bleven op hun posities staan, wachtend op een omroep. Ze kwamen zelfs niet de twee stukken van Daphne' s lichaam ophalen. Jenn wist niet meer wat ze op dat moment deed, iets in haar zei wat ze moest doen. Het was alsof Finn haar toesprak in haar ideeën. Hij keek toe en fluisterde in haar oor wat ze moest doen. En van de andere kant fluisterde haar vader ook haar gedachtes in.

''Pak je katana,'' beval Jenn Celene. Celene deed rustig wat Jenn van haar vroeg. Jenn draaide zich naar Robijn. ''Mijn zwaard.'' Robijn gooide het bebloede zwaard aan Jenn. Zelf snapte ze wat Jenn wilde en pakte haar mes. Jenn bewoog haar hand voor haar mond en fluisterde, ze wist dat de mensen die toekeken het niet zouden horen boven het geruis van de rivier.

''Ik weet dat het veel gevraagd is,'' fluisterde Jenn, ''Maar jullie moeten me vertrouwen. Op mijn teken plaatsen we onze wapens op onze borst en maken we aanstalten om te steken. Ik weet dat het gek klinkt. Maar het is eerder gedaan. Als het eerder gedaan is kunnen we het nog een keer doen.''

Ze haalde haar hand van haar mond, ze wachtte een tijdje. Na een paar minuten knikte ze en plaatse ze tegelijk met Celene en Robijn hun wapens naar hun borst. Ze had nooit gedacht dat district 6 mee zal gaan met haar plannen. Diep in haar hoofd zag ze de geschokte gezichten van het Capitool, zelfs van haar moeder en broer. Ze wist dat ze dit moest doen om de mensen te overtuigen.

De aankondiging kwam, toen ze op het punt stonden om hun wapens in hun borst te rijgen. ''Stop! Stop!'' Hijgde de aankondiger in de speakers. De overgebleven tributen lieten hun wapens vallen. ''De winnaars van de Eerste Hongerspelen zijn Robijn Adams, Celene Watson en Jennifer Odair!''

Al snel kwamen de hovercrafts, een nam Daphne mee, de andere lieten een touwladder vallen voor de tributen. Op het moment dat ze allemaal veilig in de hovercraft waren viel Jenn neer op de grond. Haar been had het niet meer gehouden.

A/N

*gooit confetti overal en nergens en huilt duizenden tranen, terwijl AmazingBregje
haar probeert te troosten met foto's van haar bae's*

Het laatste hoofdstuk zit erop! Ik ben zo blij hoe het is afgelopen. Ik heb mijn liefde, mijn ziel en mijn hart aan dit verhaal gegeven. En nu is het af, finished, klaar. Het is mijn tweede boek dat ik klaar heb op wattpad in mijn drie jaar dat ik hier al zit. Dit is het verhaal waar ik het meest trots op ben, waar ik om heb kunnen huilen en ik zielsveel hou van alle personage's en verhaallijnen. Ik wil alle lezers bedanken die lieve berichtjes achter hebben gelaten, zoals AmazingBregje en Potter_Jackson__ . Daarnaast wil ik de eigenaars van de prachtige oc's bedanken, Regenboogjes , huskyjenna , AmazingBregje, padfoot_star_A5. Jullie zijn echt fantastisch.

De epiloog komt waarschijnlijk morgen online en dan is het boek officieel afgerond.

Bye, Magic